Na de zeer mooie trek in Annapurna verbleef ik - vergezeld door de mensen die ik onderweg ontmoet had - nog enkele dagen in Pokhara. Om plannen te maken, te filosoferen over 't leven, wat onrustig te zijn en uiteindelijk ziek te worden.

Ik wou een sociaal project in Kathmandu bezoeken, omdat ik er niet kon werken als vrijwilliger (door reeds teveel aan vrijwilligers). We moesten de nachtbus nemen, omdat er overdag stakingen waren en omdat ik de volgende dag een afspraak had. Met een zieke maag en verteringsstelsel was dat niet echt aangenaam.

Na enkele zieke dagen in Kathmandu en een nieuwe afspraak, kon ik het project bezoeken. De organisatie - Shanti Sewa Griha - is vrij groot en bestaat uit verschillende projecten. In Gaushala - in de stad Kathmandu - bezocht ik een kindertuin, verblijf voor leprapatienten, mensen met beperkingen, wezen, een klasje, plaatsen voor workshops, een kliniek (die men momenteel op een andere plaats uitbreidt), een mogelijkheid om kleren te wassen en een plaats waar daklozen kunnen overnachten. Deze ruimten zijn georganiseerd in een groot huis (een vroeger hotel) vlakbij de sloppenwijken. De workshops bestaan uit weverij, papiermakerij, kleermakerij, houtbewerking (vooral om huizen te bouwen),.. Men probeert mensen van de straat te halen, maar vaak is dat nog niet genoeg. Veel van de mensen hebben bijzondere hulp nodig. Ook probeert men hen zinnig werk te geven en geen bezigheidstherapie. Zoals naast het maken van dingen om in de kerstboom te hangen, bijvoorbeeld de productie van stoffen zakken die men probeert te verkopen aan winkels om de plastiekproductie tegen te gaan. Ook maakt men speciale ringen van papier en zaagsel die gebruikt kunnen worden om te koken, om het gasgebruik te verminderen.

Naast deze plek, maakt men elke dag 1000 maaltijden klaar voor mensen uit de sloppenwijk. Verder weg van de stad, iets rustiger gelegen, startte men een (waldorf)school. Op deze plek bouwden men ook huizen voor mensen met lepra en hun familie. Ze hebben hun eige groententuin zodat ze op zo'n onafhankelijk mogelijke manier kunnen leven. En ook op deze plek heeft men een kliniek voor mensen uit de buurt.

Toen de oprichtster van het project de grond voor de school kocht, en de volgende dag er toekwam, waren alle bomen gekapt. Men zei haar dat ze de grond had gekocht, maar niet de bomen. Verschillende mensen doneerden om fruitbomen aan te planten en nu is het er een erg mooie en rustgevende plek.

Voor de geinteresseerden die meer willen lezen: www.shanti-leprahilfe.de

Het was een zeer boeiend project om te bezoeken, met veel potentie (de ideeen blijven komen), maar door de grootte ervan wordt het soms wat onoverzichtelijk. En naast vele donaties blijft geld een drempel (wat met meeste projecten het geval is).

Ik heb het gevoel dat Nepal meer bewust leeft. Men maakt meer gebruik van alternatieve energiebronnen als zonnepanelen en tuc-tucs op electriciteit, men maakt naar mijn gevoel meer kwaliteit, zoals kleren, er zijn verschillende organische eetplaatsen te vinden,.. Maar misschien is dat mijn idee, omdat Nepal kleiner is en dus geconcentreerder (waardoor je een beter zicht hebt op wat er wel/niet is) en door de een grote westerse invloed in Nepal (waardoor het bekender aanvoelt).

Enkele dagen geleden stelde de eigenaar van mijn guest house voor om een dokter te laten komen, aangezien er geen einde leek te komen aan mijn ziek zijn. Een klein brillend Nepalees meneerke kwam en vroeg me tot in detail wat ik mankeerde. Hij onderzocht me wat en beschreef dan wat er vanbinnen in mij gaande was, hij maakte zeer mooie tekeningen van de bacterieen die aanval op me pleegden. Hij kwam me niet erg professioneel over, maar ik was blij dat ik iets kreeg om beter te worden.

Gisteren nam ik de bus richting Lumbini - Buddha's geboorteplaats - omdat de eerste treinen naar India volgeboekt waren. Onderweg hadden we een panne, rookwolken kwamen van achter uit de bus. Hierdoor moesten we een hele tijd wachten en was het niet mogelijk Lumbini te bereiken. Ik overnachtte dus halverwege. Ondertussen kwam ik te weten dat de doktor me bedroog en na enkele andere frustrerende ervaringen besloot ik deze morgen om rechtstreeks naar de grens te gaan (in plaats van Lumbini te bezoeken). Ook om morgenvroeg stakingen (en dus het missen van mijn trein) te vermijden.

Reizen kan verrijkend en helend zijn, maar op momenten ook teleustellend en frustrerend. Het test je geduld, voor mensen met andere gewoonten en intenties, maar ook voor jezelf. Zoals elke eigenschap zowel je sterkte als zwakte is, was mijn naiviteit de laatste dagen niet erg helpvol. Ik kreeg het gevoel dat men gebruik maakte van mijn zwakte (ik was niet gezond en daardoor niet in staat alles te onderzoeken). Het is niet erg opbouwend voor mijn vertrouwen voor mensen van hier, dat de laatste weken erg laag is, waarvan ik me bewust ben en wat niet goed aanvoelt.

Misschien moet ik opnieuw leren wat meer omgekeerd te denken.