Enkele weken verder, terug op bekende bodem. ’t Voelt aan alsof ik ontwaak uit een winterslaap. Aangekomen in een andere, uit een herinnering bekende omgeving en na enige tijd door de aanpassing twijfelend aan de echtheid van de ervaring. Tijdens mijn reis waren er af en toe momenten dat het leek alsof ik me in een droom begaf, dat ik weinig ijkpunten leek te hebben om mijn realiteitsgevoel aan te spiegelen. Nu dat ik me verder en verder begeef – zowel in tijd als in ruimte – van de ervaring, lijkt het nog meer ongrijpbaar. Hoewel ik af en  toe ook onderhuids ervaringen lijk door te voelen. Zoals er in de winter veel activiteit ondergronds (en dus onzichtbaar) aanwezig is, die wortels vormt voor latere tijden.

Tegelijkertijd voel ik me ook meer verbonden met oude bekenden die ik ondertussen weer tegen het lijf ben gelopen. Alsof een winterslaap ruimte geeft voor rijping.

Iemand die me nauw aan het hart ligt, schreef me vorige week dat ik maar mijn tijd moet nemen zodat alles duidelijker kan worden door alle contrast hier. Hoewel tijd relatief is, kan ik er niet onderuit in deze samenleving en neem ik dus de tijd..