Steven bestelde op 17u via de app bij Kentucky Fried chicken. Om 19u nog steeds geen enkele delivery gezien. Waarschijnlijk is er toch iets misgegaan met bestellen in het Spaans. Had Steven even gecheckt waar de KFC lag, hadden we die op 5min wandelend kunnen bereiken. Maar tegen die tijd was het al donker. Dus terug in het hotel iets moeten eten rond half 8. Met zo'n laat diner geraak je natuurlijk niet vroeg in bed. Dus was het 22u voor ik ging slapen. Steven heeft zijne film nog uitgekeken. Hij had een Engelstalige post gevonden.
Onze biologische klok staat nog steeds op 6u en daarom waren we opnieuw vroeg wakker. Ontbijtje en 9u het shuttlebusje naar het vliegveld. Op deze vlucht hebben we wat extra betaald voor premium economy. Ruimere luxezetels en we zitten per twee. We moesten ook niet lang aanschuiven voor de check in.
We hebben onze laatste centjes aan een stuk chocoladeladetaart, empanadas en wat drankjes opgedaan.
We kregen een dik stuk tonijn in een zaadjes korst. Dat mag natuurlijk niet volledig gebakken zijn. Hij was supervers en de kok had echt zijn best gedaan om het ons naar de zin te maken. Ik heb gezegd dat hij zich maar moet inschrijven voor Masterchef. Dat hebben ze in Colombia ook blijkbaar.
Steven had de uv-lamp van de mottenval laten opzetten. Hij is er toch een paar uur gaan bij zitten. Ook deze morgen zijn we nog eens gaan checken. Veel kleintjes en een paar hele grote als een handpalm en ook een paar dikke kevers.
Om half 8 was de taxichauffeur er om ons naar de luchthaven van Pereira te brengen. Hij reed super op zijn gemak en was Engelstalig. Het inchecken van de bagage duurde iets langer , maar over het algemeen gaat het hier heel vlot in de luchthavens. International zullen we morgen zien. De vlucht duurde een dik half uur. Eenmaal in Bogota hebben we gewacht op het shuttlebusje van het hotel. Steven had liever een Uber genomen, maar die mogen zo maar niet als taxi's staan wachten en halen je ook op op een andere plek. Verwarrend dus.
In het hotel is blijkbaar een evenement van Coca-Cola gaande. Het hele restaurant zat vol met mensen. We mochten niet eerder dan 3U inchecken, dus dan maar gaan lunchen tussen zeker 100 man. Ze hebben nog net een tafeltje aan de kant voor ons vrij kunnen maken. Steven had graag ergens in de stad gaan eten, maar dat zie ik nu echt niet meer zitten. Het is ook niet dat je daar bent op één twee drie. En in het donker terug komen doe ik niet. Ik weet het: eens een seut, altijd een seut. Ik heb toch lekkere empanadas gegeten.
Tijdens het wachten moest Steven natuurlijk gaan rondneuzen bij de stalletjes langs het hotel. Vorige keer waren ze daar aan het bbq'en maar nu gelukkig niet. Geen voedselvergiftiging voor we naar huis gaan, alsjeblieft. Blijkt ook dat er gewoon een kleine winkel achter het hotel ligt. Heeft de receptioniste van 20 dagen geleden gewoon gelogen. Steven vroeg of er ergens een winkeltje in de buurt was. Als Steven niet buiten mag komen, dan wordt er waarschijnlijk straks eten geleverd via take away. Eerst nog uitvechten wat het wordt. Steven wil iets vaag en ik iets bekend, kwestie van de buik wat te sparen. Wordt vervolgd.
We zijn sinds gisteren de enige verblijfsgasten. Deze morgen vroeg zijn er wel een koppel fotografen met reusachtige lenzen neergestreken. In geen tijd werden alle feeders weggenomen of afgedekt. Er werd 1 feeder mooi aangekleed met extra bloemen en nieuwe bananen. Ze kregen allemaal een suikerwaterlaagje extra. De struiken werden volgespoten met een gefermenteerde mix van vissenkoppen, scampi's, bananen om insecten te lokken. Stinken dat het goedje deed... We hebben met verbazing zitten kijken. Na een uur met de lens gericht op de feeder, héél weinig beweging. Dus de fotografen waren al snel terug weg.
De gids kwam vragen of Steven mee wilde naar de vingerknip manekin. Hij verveelde zich natuurlijk alweer te pletter. Blijkt dat de vorige fotografen in hun eentje hebben rondgelopen, wat wij absoluut niet mochten. Ze hebben bij de manakin het bos bewerkt om maar zo goed mogelijke foto's te kunnen maken. Nu is het heel stil bij die vogeltjes en zijn ze duidelijk afgeschrikt. Zo zie je maar, mensen die alles voor een goede foto. De locals hopen dat ze snel terug settelen. Mensen komen speciaal naar hier voor deze vogels.
We zijn ook maar gaan afrekenen. We hadden nog een deel fooigeld over. De bedragen die we kregen waren van de Amerikaan van de eerste lodge. Uiteindelijk zijn fooien hier echt niet zo'n ding. En het is niet de bedoeling dat je 1/10 van hun loon aan fooi gaat geven, denken we dan. In deze lodge hebben we wel voor elk staflid 10 euro achter gelaten. Ze hebben echt schitterend voor ons gezorgd. Ze zijn met 6 dus dat valt nog mee.
Steven is namiddag nog eens de weg afgewandeld met een jongere Spaanse gids. Hij heeft de hele tijd afgerammeld en Steven deed maar of hij het allemaal verstond. Hij heeft nog enkele mooie foto's extra kunnen maken. Ik heb lekker in de zetel mijn 5de boek uitgelezen. Ik moet zeggen dat een e-reader echt wel mijn ding is. Zeker tijdens de vakantie. Lichtgewicht, past zich aan in het donker. Ik geraak wel niet aan de boeken van de bib, voor zo'n dingen is een laptop toch handig. Of inchecken bij de luchtvaartmaatschappijen. We trekken onze plan met de gsm. Ik denk niet dat mijn simkaart van 18 gb voor €20 al op is. ;-) Op de luchthaven verkochten ze enkel die, tot frustratie van Steven. Thuis geraakt ik nog niet aan 2Gb per maand. Maar ik ben er blij mee geweest en het geeft toch een gevoel van bereikbaarheid en veiligheid (aan de juiste kant van de berg). Het idee van we zitten in de bush bush is moeten we hier in Colombia toch bijstellen. Het Amazonegebied in het zuiden zal wel wat anders zijn.
Deze middag kregen we steak met koffiemarinade, boterpuree en rijst. Een recept van de jonge kok, die heel hard zijn best doet om lekkere dingen te maken. Elke dag wat anders. Helaas was de steak echt veel te hard gebakken. In tegenstelling tot de zalmforel van gisteren, die net te rauw was naar onze goesting. We hebben er dan maar rond gegeten. Dadelijk krijgen we opnieuw vis. Spannend dus.
Steven heeft precies toch geen zittend gat. Na zijn middagdutje ging hij terug aan de feeders zitten. De lokale gids wees hem op een reusachtige grijsbruine leguaan die in de grote boom aan de lodge staat. Al niet te geloven hoe zo'n groot beest in een boom geraakt en op een dun takje gaat liggen.
Er is een gepensioneerd koppel aangekomen van Engeland, die een deel van de route met elektrische mountenbikes doen. We kenden ze al van de vorige lodge. Ze worden wel begeleid door 1 fietsende Colombiaan en één die met de auto rijdt. Ma toch, hellingen en het verkeer lijken me moordend.
Voor het diner zag Steven dat iemand van de staff camerabeelden van de trailcamera aan het bekijken was. Hij dus weer nieuwsgierig als hij is, daar naartoe. Hele mooie beelden van de vos,possums, de veelvraat, armadillo's en zelfs van de ocelot, een pardelkat. Een heel illuster en zeldzame kat die hier voorkomt. Mooi beestje. Natuurlijk moest hij ook zijn eigen beelden tonen van de beestjes op de wildcamera thuis.
Als diner kregen we frietjes met croque monsieur met pulled chicken en kaas. Ik was fan, Steven vond de kaas te straf. Wat later begonnen de nachtzwaluwen te roepen en Steven wilde op onderzoek. De lokale tuinman en het huishoudmeisje zijn met ons in het donker op zoek gegaan naar de potoo en uilen, maar uiteindelijk hebben we niks gevonden. Wel heel plezant en zo oefenen we ons Spaans. Zelfs Steven doet zijn best. Op onze Engelse gids na is alles Spaans maar ze doen echt moeite en anders is er de vertaalapp. Normaal gezien blijven mensen hier maar 1 of 2 nachten en vertrekken ze alweer. Zo leer je de staff ook niet kennen. Hier zullen ze ons nog wel herinneren... Of dat een goed ding is of niet laat ik in het midden.
's Morgens was onze gids te laat omdat hij net voor de lodge een platte band kreeg met zijn motor. Het is niet dat je hier makkelijk raakt, laat staan een band kan laten repareren. Hij moet dus wachten tot iemand van de staff terug is met een motor om zijn band te gaan laten maken. Andere voertuigen hebben ze hier niet. Gisteren had het busje van de groep Amerikanen ook al platte band. Dat heeft ook even geduurd.
We zijn hebben nog wat rond het terrein gewandeld voor het ontbijt met Amerikaanse pannenkoeken met huisgemaakte jam en slagroom. Daarna zijn we terug de weg afgewandeld en heeft Steven met de telescoop nog wat vogeltjes kunnen fotograferen. Het feit dat ik wist dat ik de weg terug wel aankon, stelde me gerust. Ik denk dat ik me vaak te veel zorgen maak over of ik het wel ga halen en dan mijn plezier in de vogels kwijt ben. Maar mijn wandelstok en ik zijn dikke vriendjes en we komen gespierder en getraind er terug. Duizend meter lager scheelt ook al een hartslag minder.
Het is vandaag minder zonnig en toch warmer precies. Vochtiger en minder wind voelen toch anders aan. Thuis kan ik na een paar km mijn zakdoek uitwringen en dat is hier niet het geval. Ik moet ook niet hoesten zoals thuis en dat is echt al meer dan 1,5jaar geleden. Ik ben echt benieuwd wat het thuis weer gaat geven. Warmte en grote luchtvochtigheid doen goed. Steven denkt aan stress, ma daar kan ik een stomme loopneus toch niet aan linken. Mijn maag, dat is logisch. We zullen zien...
Gisterenavond tegen 17u voelde ik me misselijk worden. Dan maar een motilium gepakt, helaas geen beterschap. Tegen de tijd dat Steven terug was, had ik er geen goed oog in. Echt mottig... Toen ik me wilde gaan douchen kwam ik de kamer binnen met allemaal etensgeuren van de keuken. Toen was ik snel bij de wc. Gelukkig zat er niet zoveel meer in mijn maag. Er zal wel een reden voor geweest zijn dat mijn lijf het kwijt moest. Ze hadden geen rijst meer, dus heb ik enkel wat gebakken patatjes gegeten met saté kruiden op. De kip van Steven was zo uitgedroogd, dat die mss ook nog wel haalbaar was. Nadien ben ik in bed gaan liggen om nog wat te lezen, maar al snel deed mijn maag te moeilijk. Voor 20u ben ik toch in slaap gesukkeld en ik heb niks meer geweten tot 's morgens. Ik denk dat ik heel blij mag zijn dat het maar iets kleins was en geen echte voedselvergiftiging, anders had ik nog 3 dagen afgezien.
De avonden zijn vol dierengeluiden. Cicaden, de nachtzwaluw... Echt junglegevoel, hoewel het domein slechts 12ha groot is.
Om half 7 stond de gids al op ons te wachten. Ook een grote groep Amerikanen waren al wakker. Sommige mensen kunnen toch zo luid zijn. Steven had gisteren tijdens zijn tour nachtaapjes gespot. Kei schattig bovenin de bamboo. Te hoog voor foto's, maar hij gaat nog wel terug gaan met de telescoop. Tot 8u hebben we rond de lodge gezocht naar vogels. Er waren nieuwe spotters aangekomen met reusachtige lenzen. Mensen die anderen gewoon omver lopen voor de beste foto. Op een bepaald moment stonden ze allemaal op ons hoog terras. Toen werd het iets te druk voor mij en ben ik terug beneden gaan staan. Na het ontbijt iets verder het bos in om een speciale manakin te spotten, die een vingerknip geluidje maakt met zijn vleugels. Grappig om te horen en zien. Daarna zijn we nog de weg afgewandeld op vooral in de weilanden rondom vogels te vinden. We hebben wel een aantal leuke nieuwe soorten erbij. Het was ondertussen best warm in het zonnetje, dus we probeerden wel zoveel mogelijk in de schaduw te blijven. Als de zon schijnt is het 25 graden, is ze weg, wordt het snel frisser. Ik geniet van de warmte, die heb ik nu eindelijk verdiend. 's Avonds koelt het wel fijn af.
Steven is nog wat kolibries gaan kijken met de gids en ik geniet van de hangmat. Zalig.
Het was een deugdoende, lazy afternoon. Heb me alleen laten vangen in de sterkte van de zon toen ik in de hot tub zat. Toch wel een beetje verbrand op mijn armen, nek en schouders. Het is niet dat de zon echt fel scheen, ze kwam maar af en toe door de wolken. De evenaarszon gedraagt zich toch anders dan die van ons. Waaien deed het ook serieus. Af en toe hoorde je takken vallen in het bos rondom ons. Toch wel akelig als je bedenkt dat we daar deze morgen nog liepen.
Steven was helemaal in de wolken met het avondeten: Koreaanse rundreepjes met rijst en sla. Als dessert precies iets mozzarella-achtig met guaveconfituur. Een specialeke.
Daarna vertrokken we op nighttour met de lokale gids. We kregen een glimp van de nachtzwaluw te zien, maar gaan zitten wilde hij niet. We liepen via een steile autoroute naar de parking, waar de gids zijn speaker in een hoek hing en de uilen probeerde te roepen. Ik heb vooral naar de sterren en de wolken staan kijken. In de verte achter de berg zag je het weerlicht van de bliksem. Na een uur nog steeds geen uil. We hebben dan de steile weg gevolgd terwijl het nog steeds stevig waaide. We voelden het al aankomen. Hij liep met ons richting het huisje waar we 's ochtends de wandeling startte. Ik wist op voorhand dit wordt sterven, want in het donker in het bos een slingerpad volgen en dan steile hellingen. Plots nam hij zijn gsm en had via de vertaalapp ingegeven dat we de tour gingen stoppen omwille van de wind. Waarschijnlijk hebben we daardoor ook niets kunnen zien van beestjes. Zelfs Steven vond het niet erg, want het was anders een behoorlijke tocht geweest. We hebben hem toch maar 10 dollar in zijn handen geduwd voor de moeite van de voorbije dagen.
Ontbijt kregen we pas om 8u. Gevulde omelet en skyr met havermout en banaan. Ik content met de skyr en Steven met de omelet. Om 10u kwam de taxi om ons naar tinamu-reserve te brengen. Hij was de code vergeten van de gate van het park, dus hebben we daar even staan draaien. Verkeerde kant van de berg, dus geen ontvangst. De gravelweg richting park liep vol jongeren, wandelaars, joggers, mountainbikers... Het was er niet te doen druk. Zaterdag en iedereen gaat blijkbaar op wandel. De goedkope hobby van de Colombiaan. Er stonden zelfs stalletjes met eten. Natuur zo dicht bij een stad, trekt mensen aan natuurlijk.
De taxichauffeur was een ramp. Was de hele tijd afgeleid van vanalles en nog wat. Echt een slechte chauffeur. We waren blij dat we uit zijn wagen waren. Amai.
We kwamen aan in het paradijs. Plots stopte de weg en reed je recht op een groot open hoofdgebouw waar de keuken, het restaurant en kamers zijn. Daarachter liggen nog een aantal gebouwen met kamers. De grootste is blijkbaar voor ons. Met een enorm terras met zetel en hangmat. Ook onze kamer is super groot. Het enige minpuntje is dat we net langs en boven de keuken zitten waar het wat lawaaierig is. Voorlopig stoort dat nog niet. Deze avond kan natuurlijk anders zijn. We zijn opnieuw samen met de Indiërs. Zij waren al een dag eerder afgezakt naar hier en vertrekken morgen terug naar huis. We moesten ook meneer zijn horloge teruggeven, die was hij vergeten in de vorige lodge. Die hebben we veilig afgegeven.
Steven is met de Indiërs mee op stap en ik lig lekker te chillen in de hangmat. Het was hier deze middag heel heet toen de zon uitkwam. Ondertussen is het bewolkt en toch al wat frisser. Ik zal helaas mijn kleedje weer moeten ruilen voor een broek. We zitten rond de 1500m hoogte, dat scheelt toch weer wat graden. Gisteren met de wind was het echt wel heel koud.
De Indiërs hadden gisteren nog een hele dag met de luide gids doorgebracht. Ze waren de stad Manizales ingegaan en nog naar een ander park. De volgende dag mocht de gids niet meer terug komen omwille van incompetentie. De Indiërs waren hem kotsbeu. Wij toch maar even gecheckt wie onze gids morgen is. Het is dezelfde die voor ons Los Nevados heeft georganiseerd, dus dat is ok. Ik vind het nochtans fijn om te wisselen van gids. Niks aan te doen dus. Hij zei nog:' Je kunt mij vragen om je daar te gidsen'. Toen zijn we daar niet echt op ingegaan. De gidstour hier is dik 12 dollar duurder dan een paar dagen geleden. Je merkt dat het hier bekend is en ze veel toeristen ontvangen. Voorlopig zijn er geen ander gasten dan de Indiërs en wij.
De lunch was weer uitgebreid met vage kippensoep, rijst, scampi's, vis en advocado. Heel erg mooi gedresseerd. Steven en ik hebben de scampi's en advocado geruild. Goeie deal.
Toch echt de moeite, hoor. Een jacuzzi met uitzicht op de Andes en de stad Manizales. Uiteindelijk zijn we er rond 4u in gekropen. Steven was het na 3 kwartier al beu en ik heb het tot half 6 uitgehouden. Natuurlijk met collateral salvage en 10 muggenbeten extra opgelopen. Het is niet de comfortabelste hot tub en je kan niet helemaal onderin liggen, maar niet klagen. Ik was dus lekker zen.
Gisterenavond kregen chilli con carne met nacho's. Ik denk dat de eigenaar ergens de chilli vergeten was, maar mss ook beter zo. Als dessert een soort appelcrunch met havermout, kaneel en ijs. Heel lekker. We hebben dan ook maar ons dure fles wijn gekraakt. Die was best wel te drinken voor nog geen 5 euro. De duurste uit de rek. De lodge hier vraagt dik 30 dollar voor een fles, dezelfde die ze op het vliegtuig serveerden. Over afzetterij gesproken.
Vanmorgen opnieuw op pad, met enkel de lokale gids. We dachten alleen te zijn, helaas de Indiërs wilden ook nog een goeie kans op de mountaine toucan. Terug naar dezelfde plek, dit keer minder gelanterfant, maat het heeft niet mogen zijn. We hebben zo goed als niets meer extra gezien. Veel leuke eekhoorns die de bananen kwamen stelen, maar dat was het. Om 9 uur nog steeds geen ontbijt zoals gisteren...We hadden om 7u wel ieder 3 Amerikaanse pancakes/poffertjes gehad en wat koffie. De wind was héél koud vandaag. Spijt dat ik mijn regenjas niet bij had. Voor 10 u zijn we dan terug gewandeld. Rond de berghelling lag een vrij vlak graspad. De gids had blijkbaar nog wat te bewijzen, maar er wilde geen enkele vogel zich laten roepen. Pech gehad. Daar sta je dan midden in het woud met razende honger te wachten op niks. Het laatste stuk had nog wel een paar vernijnige hellingen in petto. Bleek ook dat we het pad aan het doen waren dat we de eerste dag geprobeerd hadden. We hadden aangegeven dat het pad onderhoud nodig had, alles was nu mooi opgeruimd. Steven content dat hij toch nog dat pad heeft kunnen doen. Ik denk dat we 2,5km gedaan hebben.
Om 11u dan terug voor het ontbijt. Een gietijzeren pannetje met aardappel, bacon, spiegeleieren, advocado en zure room. Dat smaakte na die wandeling op lege maag. Vroeg madam op 12u wanneer we lunch wilden. Als we al een vroeg diner hebben omdat we gaan nightbirden... Die lunch moet ze ons maar terugbetalen. ;-) De gids beloofde ons 2 uilen, een nachtzwaluw en kikkers op 2,5u tijd. Steven is in de wolken, ikke hoop dat het wandelen in het donker geen kiekenpunten gaan opleveren.
Ondertussen heb ik weer hot tub duty. Een deel koud water erin gelaten en hij is na een half uur al meer dan half. Ondertussen zit ik er al lekker in. Wat moet ne mens toch meer.
Gisterenavond kregen we een gigantisch stuk zalm met couscous en courgette. We hebben gesmuld na onze lange dag. Vraagt Steven met zijn domme kop een fruitsapje... Eeeeek: bosbes met ananas en cocomelk. Echt niet te drinken. Dat hebben we toch maar laten staan. Het dessert was iets te hipster met chiazaad en chocolade en zonder suiker bitter.
Deze morgen tot 6u kunnen 'uitslapen'. Een half uurtje later een vers gezet koffietje en een bananenbrood als ochtendsnack. Het was een dikke plak brownie met banaan in, had helemaal niks met bananenbrood te maken. Super lekker.
Om 7u werden we naar de plaats van afspraak gebracht waar onze gidsen al op ons aan het wachten waren. Er was een nieuwe Engelstalige gids bij, die best wel luid was. Nog niet alle vogels kende en telkens hulp moest vragen. Maar ja. We moesten helaas nog wachten op andere gasten, die fashionable late waren... 3 kwartier. Een Mexicaanse Indiër met dochter en grote telelenzen... We hadden tijdens het wachten al verschillende nieuwe soorten gespot zoals de mountain toucan. Na hun komst zijn we dan het 'enchanted forest' binnengegaan, vol kabouter- en elfenbeeldjes. We hebben rustig gewandeld en vogeltjes kunnen kijken. We kwamen bij een uitkijkplatform om de mountain toucan dichterbij te kunnen bekijken. Die heeft zich niet laten zien. Op twee soorten eekhoorns en drie dikke fazanten na, weinig gezien. Het feit dat de andere gasten geen zittend gat hadden, de drie gidsen onderling veel aan het babbelen waren, rondtrippelden, heeft zeker niet geholpen. Stelletje zenuwpezen.
We kregen een lekkere burrito als ontbijt met ei, bacon, tomaat, aardappel en advocado. Een leuke verrassing. Daarna was het opnieuw opweg om een nieuwe antippa's, in het Nederlands mierpitta, te bekijken. Een vogelsoort op hoge pootjes. De gids had er duidelijk een band mee want de vogel kwam nog geen 10 minuten later aanzetten. Hij was ook fan van de wormen die hij kreeg. Verder gewandeld op een slingerpad langs de helling naar beneden, dus moesten we ook terug omhoog. Dikke pech voor de Indiërs maar nu was ik fashionable late. ;-) Pech gehad.
Bij een andere cabine kwam de auto ons ophalen om in de buurt opnieuw 2 andere soorten antippa's te bekijken die de gids weer bij zich riep. Tof om te zien dat ze zo goed 'af te richten' zijn met wormen. Nog even in de secret garden gezeten maar daar was niet veel beweging bij de feeders. Dan maar naar het mainhouse, lekker lui in een goeie stoel wat staren. Steven kreeg het lumineuze idee om een persoonlijke feeder te gaan vragen. De grote feeders werden weggehaald en even later waren we omsingeld door kolibries. Je houdt een rond suikerwaterpotje in je hand en ze landen op je vinger. Zo mooie beestjes op zo'n korte afstand. Zelfs die met de lange staart, de silph is langs geweest. En dan ook nog durven te vechten langs je hoofd.
Als lunch kregen we een kipcury met rijst en echte versgebakken rotskes met chocoladesaus. Super!
We hebben dan onze schup afgekuisd en de gids betaald vrijaf gegeven. Hij is waarschijnlijk met de anderen terug mee.
We zitten aan poging 4 voor de hot tub. Ik heb mezelf op hot tub duty gezet omdat zonet de ketel uitviel en ik al het koude water heb laten leeglopen en opnieuw moest beginnen. Voorlopig houdt de ketel het al 11 minuten uit... En het zitvlak is net gevuld. Je moet er wat voor over hebben om in de hot tube te gaan. Nog een uurtje of zo te gaan. Tot daar mijne goeie stoel, die krijg ik niet tot hier gesleept.
Update: vier minuten laten viel hij weer uit. Ik was net mijn fruitsapje gaan halen. Dus de ketel valt gewoon na een kwartier in veiligheid. Snul.
Gisterenavond kregen we Amerikaans stoofvlees met rijst. Eindelijk terug smaakvol gekruid eten. Ook een super dessertje met ijs, warme bananen en rumkaneelsaus. Het zijn geen grote porties, net voldoende.
Om 6u kwamen ze ons halen op de parking. De parking ligt helemaal vanboven. Er is een verplicht wandelpad en je mag eigenlijk niet de autoweg nemen. We dachten dat de parking achter de eerste steile helling lag, nope. Het waren 5 haarspeldbochten enkel te rijden met 4x4, dus je begrijpt dat ik bij de eerste bocht al dacht dat ik het nooit ging halen. Na een dik kwartier afzien en telkens stoppen gelukkig boven geraakt.
Stipt om 6u kwam de gids met chauffeur aanrijden. Het was een vlotte tot zéér vlotte taxidriver. Gezwind terug door het ochtendverkeer van Manizales, dan richting het zuiden. Opnieuw bergpassen met zwaar vrachtverkeer waar je niet makkelijk voorbij geraakte. Gelukkig besefte hij dat hij buitenlanders bij had. De vrachtwagens helpen wel met voorbijsteken, doen hun linker pinker aan om te laten weten dat de weg vrij is.
Tegen half 8 stopten we aan een café en kregen we een cocathee. We zaten op 3000m hoogte en het was ondertussen flink afgekoeld en aan het waaien. Dus mijn extra trui maar aangedaan. Ik had er 3 bij en mijn regenjas. Na een paar km mochten we eruit en langs de weg birden. Daar mocht geen zwaar verkeer meer komen. Oef. Wat kleine vogeltjes extra gezien. Op een volgend stukje zochten we naar een speciale kolibrie. Na lang zoeken zagen we een vrouwtje. Richting het ontbijt dan maar. Tussen de locals in een ijskoud winderig tokootje. Ook een bende leerlingen van rond de 10jaar waren daar aan het ontbijten. Kreeg ik toch geen dubbel zo groot broodje als de mannen... Die dachten zeker: die met het maatje meer moeten we zeker voederen. Ik heb mijn broodje dan maar gedeeld met Steven. Ik zag al een leerling zijn stuk kaas in de chocolademelk dippen. Even later gooit de gids zijn hele kaasje in zijn choco. Vreemde gewoonte maar die wil ik niet proeven.
Bij laguna negra zagen we 2 inheemse eenden, eentje met een blauwe snavel. Ondertussen zaten we al op 3500 m. We zijn dan verder gereden naar de waterval van Rio guali. Nog een 500m erbij en toen begon de duizeligheid, hartkloppingen na 2 m wandelen, hoofdpijn. Ik ben echt geen hoogtefan, dat is duidelijk. Aan de waterval ontdekte de gids 2 grote groengele parkieten die je heel zelden tegenkomt. Dus hij was super content. Even verder kwamen we aan de ingang van het los Nevadospark waar we op zoek gingen naar een kuifvogel. Ook die moet zich niet altijd zien en nu zat hij gewoon voor onze neus. Door de verrekijker leek het een gewone vogel met een kuif, bleef het te gaan over één of andere zeldzame kolibrie... Dat zag je er niet aan tot hij zich ging voeden.
We beslisten niet het park binnen te gaan, wegens heel druk. Je kreeg lokale rondleidingen en dat zagen we niet zitten. We zijn dan naar het hotel thermales del Ruiz geweest waar ze kolibrie-feeders hebben en speciale soorten. Ik had dat hotel als mogelijk gevonden maar had het geschrapt wegens te ver. En misschien maar goed ook. Je kan een entree kopen en naar de feeders gaan. Onderweg passer je de warme baden waar de hotelgasten in zitten. Het was er wel warmer dus dat was fijn. Op aanraden van de gids hebben we dan een lokale rondleiding gevolgd in het Spaans. Over kruiden en orchideeën, het geneeskrachtige water... En dan de berghellingen naar beneden met trapjes. Ik heb me goed vastgehouden aan de leuning en mijn wandelstok. Dan kom je aan een waterval en moet je de andere berghelling op. Met veel moeite boven geraakt. De groep ging verder met een uitdagender pad dat ik heb afgeslagen. Dus na wat rust terug. Man man man... 10 treden omhoog en ik moest opnieuw stoppen om mijn hartslag naar beneden te halen. Ik ben blij dat ik wel adem kreeg, niet moest hoesten en mijn neus vrij was. De zwaveldampen hebben goed hun best gedaan. Het heeft dus wel even geduurd tot ik boven was. Pech voor de gids en Steven. Ik heb het berggeitengen niet geërfd.
Wij hebben er lekker Europees geluncht met een krokantkipslaatje en een baby-steak met krielpatatjes. Eindelijk nog eens gewoon eten, hoe je dat kan missen. Het was ondertussen al half 2. Dus nog even wat kolibries gaat bekijken, maar daar was het heel stil. Wij waren in de veronderstelling, om 14u gaan we richting huis. Was blijkbaar de gids nog aan het eten. Ik wilde niet meer de weg af wandelen, maar blijkbaar hadden we niet veel keuze als we moesten wachten. Bij nader inzien beter gedaan. Het was weer wat bergop, het ging maar als je hoofdpijn blijft hebben, al stikop bent begint het toch tegen te zitten. Dus ik maar hopen op de auto. Maar niks. Uiteindelijk teruggedraaid na 500m of zo, nog wat vogels gezien die mij eerlijk gezegd gestolen konden worden. Steven deed moedig verder. Aan het hotel was de auto weg, het was ondertussen al 15u. De driver was ons niet opwaarts gaan zoeken maar benedenwaarts. Hadden we dat maar gedaan, had mij heel wat innerlijk gevloek gespaard.
We vertrokken op 10°C boven op de berg en daalden terug af tot 21°C. De leerlingen reden in drie open jeeps voor ons. Studenten worden hier met deze kleurrijke open Toyota 'Willy's', die wij kennen van WOII, opgehaald en teruggebracht van school. Tof systeem. Maar veilig is iets anders als je de berg afvlamd en moet voorbij steken. Eén keer was het nipt en konden ze nog net een bus ontwijken. Ik moet er niet aan denken...
Uiteindelijk waren we thuis om half 5 thuis. De eigenaar was zo lief om ons aan het main house af te zetten zodat we niet nog eens extra rond moesten. Ik vond nog een zakje haribo-kersen om op te smikkelen en nog een vijf minuten later zat er een kolibrie voor me op 30 CM op de leuning de rode snoepjes uit te loeren. Rood betekent feeder, ook al is het een zakje snoepjes of een coladop... Helaas te laat voor een foto. De douche heeft goed gedaan. En de hoofdpijn is vervangen door vermoeidheid. In de verte is er weer een optocht gaande. We rijden telkens langs het politiehoofdkantoor met oefenbanen en zelfs paarden. Deze morgen waren alle politietrucks versiert met ballonnen en een Maria-beeld. Deze avond hadden ze al hun paarden gezadeld en waren ze precies klaar voor een optochtje.
Na het ontbijt hebben we nog een klein wandelingetje gemaakt, om onze benen te strechen. Tegen 8u waren we klaar met alles in te pakken. Titziana was een uur te vroeg om ons aan de cabine te komen oppikken, dus maar goed dat we geen uitstellers zijn. We wilden nog graag even langs een supermarkt op wat bier, wijn en cola in te slaan, aangezien we vanaf nu over een frigootje beschikken. Het was duidelijk dat zij zelf hun voorraad in deze winkel haalden want alle dessertjes, koekjes, chocolade lag hier in de rekken. Ook de wijn die ik gedronken had stond hier voor minder dan de helft van de prijs. Ik heb duidelijk de vogeltjes gesteund voor een vijf dollar meer of zo.
Om tot in Manizales te geraken zijn er nauwelijks hoofdwegen, dus dat wil zeggen een 15km gravelroad door de groene bergen richting de andere autostrade. Hij was zeker niet verlaten want er woonden best wel wat mensen langs de kant van de weg. Veel tegenliggers hebben we niet gehad, wel mooie uitzichten. De vorige rit was eerder vlak tussen de bergen en de suikerrietplantage. Nu was het één en al berg en heuvel. Ook de grote stad Manizales ligt over verschillende beegflanken verspreid. Veel vlakke stukken vind je hier niet.
Het verkeer in de stad was wat chaotisch maar uiteindelijk viel dat best mee. Geen grote files of 3/4baansvakken. Slechts twee banen per rijrichting, vol met moto's en de een verdwaalde wielrenner of mountenbiker die zijn leven riskeert. Fietspaden of zelfs prachtstroken hebben ze niet.
Dan ineens een bordje: Rio blanco reservaat 4km. De weg verandert in een gravelroad en weg bebouwing. Alsof je zo van de stad de natuur in rijdt. Een 15 minuutjes omhoog tot aan de poort van het reservaat. Nog 10 verder de berg op op de lodge te zoeken. Ook voor Titziana was het haar eerste trip naar de Owls watch. Uiteindelijk zijn we er toch geraakt. De lokale gids nam ons al onmiddellijk mee voor een wandelingetje, terwijl Titziana maar op ons moest wachten. Vrij vervelend voor haar. Toen we na 10 minuten in het main house waren, zat ze ocharme nog te wachten. Dus de koffers uitgeladen en haar eindelijk laten vertrekken. Ik heb haar nog een tip gegeven van 10 dollar voor alle moeite. De koele kikker was deze rit toch wat losser. Gelukkig.
Onze nieuw huisje is chique en fancy en ligt op de bergehelling. Aan de rechterkant hebben we uitzicht op de stad. We horen de trommels van de fanfare tot hier. Geef het nog een paar jaar en de grote woonblokken staan bijna tegenover de lodge, vrezen we. Steven wilde één van de drie trails gaan doen door het bos. Eerst recht omhoog door het gras en dan terug naar beneden, maar na een paar meter in het bos lagen er overal bomen over het pad. Teveel om door te kunnen. Het is wel duidelijk dat de trails hier nog meer moeite gaan vragen. Ook de hoogte van 2600 m kan een rol spelen, waarol ik zo snel buiten adem ben. Ik heb wel geen hoofdpijn of zo, dus dat is al positief. Dus mission 1: failed...
Dan maar in de hot tub naast de cabine... Steven kreeg het warm water helaas niet aan de praat. Dobberen zal voor in de week zijn ,want het duurt 1.5u eer het vol is. Mission 2: failed... Dadelijk alles bij elkaar zoeken voor onze dagtrip naar Los Nevados. We zijn benieuwd, ook voor het aantal toeristen.
Gisteren bij het ontbijt kwam de huisvogel bij ons zitten aan tafel. De huisvogel lijkt een beetje op een grote ekster, die ze hebben groot gebracht toen de native people hem hier naar toe brachten. De vogel hangt het meeste aan onze gids en we kregen ook de waarschuwing dat ie soms agressief kon zijn en dingen stuk maakte. We hadden hem al de vuilzak zien kapot trekken, pikken in de bluetooth speaker... We wisten dus dat het een deugniet was. Ik wilde een foto trekken van de vogel en Steven zijn bord. Ja ja, nog voor ik klaar was, had hij supersnel het restje ei van het bord gepikt. Beetje zoals de beagle dus... Het ei terug afgepakt en de vogel op afstand gehouden, want toen had ie mijn eten in het vizier. Met de bestekdoos jaagde ik hem telkens terug. We hebben wel niet durven vertellen hoe stout hij was geweest. We hadden hem ook natuurlijk geen kans mogen geven...
Gisterenavond kregen we de vreemdste combo tot nu toe als avondeten: pasta met kip en boter, diepvriesfrieten en opgebakken rode kool met paprika en ajuin. Ik kan u verzekeren, zeer zeer vreemd.
Onze laatste dag in de lodge, een vrije dag. Na het ontbijt om 7u zijn we dan zelf maar naar de brug en terug gewandeld. Uiteindelijk viel dat mee aan een slakkengangetje. We hebben nog gezocht achter de rode met zijn kuif maar helaas niets te vinden. Een roodbruine vogel antwoordde wel op het geluidje op de gsm, maar dat was niet ons target. De zwaluwstaartwouw liet zich wel schitterend bewonderen en kwam net boven ons rondjes zweven. Knap beestje.
Na de wandeling om 10u zijn we dan maar naar de rivier gegaan om een plons te nemen. Steven heeft dat ook echt gedaan. Ik heb mijn voeten erin gestoken. Rondom ons lagen allemaal reuze grote ronde keien die van de berg afgerond zijn. Geen zandsteen maar mooi wit zwart graniet. Goud hebben we helaas niet gezien, maar zou best wel hier gevonden kunnen worden. De zwarte gieren kwamen ook een kijkje nemen in de hoop dat we al eetbaar waren. Ook die hadden pech vandaag.
Zo zittend langs de rivier vallen wel de vele vlinders op. Vlinders vind je heel vaak terug bij water. Er vlogen wel een aantal soorten die we nog niet gezien hadden. Op zo'n momenten verwacht je toch een bende apen die voorbij komen of zou je een luiaard in de boom zien hangen. Costa Rica waar we ook al geweest zijn, is wat dat betreft een veel rijker land. Veel meer andere soorten dieren, ongerepter? De gids heeft in haar leven 10 keer een luiaard rond deze bergen gezien. Hij zit er wel, maar zeker niet erg zichtbaar. Ook andere dieren als spinnen, slangen ofzo hebben we niet meer gezien.
Vanochtend mochten we een uurtje langer slapen. Na het ontbijt om half 7 gingen we te voet op pad door de tuin. Nadien terug richting berg om naar de rivier te stappen. In het begin een steile klim en dan naar beneden. Dan weet je dat je ook terug omhoog moet. Onderweg verschillende keren blijven staan en gezocht naar vogels maar het was vrij kalm. De zon was ook van de partij, dus dat zal de reden wel geweest zijn. We hebben in de verte 2 roofvogels kunnen spotten. Een zwaluwstaartwouw, wel een knap beestje en een arend soort. Vraag me niet meer welke. Het is leuk al die vogeltjes te bekijken maar namen onthouden, niks voor ons. Soorten beginnen we wel al te herkennen.
Vanuit de brug zijn we dan terug omhoog gewandeld. Voortdurend steil omhoog. De auto doet er 20 minuten over. Wij zijn op een rustige manier tot boven geraakt. Wandelstok en kleine stapjes is de tip. Zo geraakte ik er zonder buiten adem te zijn of dood neer te vallen. Ik schat dat we maar 2km of zo gedaan hebben, maar best wel wat hoogtemeters. Ben wel trots op mezelf. ;-)
Onze gids heeft nog een half uur zitten zoeken naar een flashy rode vogel met kuif, die zich liet horen maar niet zien. Ze bleef volhouden, maar hij heeft zich niet laten zien. Een tien voor doorzetting.
Op aanraden van de eerste lodge willen we bij de volgende toch het nationaal park Los Nevados bezoeken. Een vulkaanlandschap op grote hoogte waar je gedeeltelijk met de auto kan raken. Het geregel met de volgende lodge is een gedoe. We hebben daar al ontbijt, lunch en een Spaanse gids betaald. Eigenlijk moesten we gewoon vervoer hebben... Te lui zeker om dat te willen fixen? Nu hebben we via de Engelstalige gids en zijn 'touragency' een €300 tour moeten regelen. Tja, dan is alles wel ok voor de verzekering. Voor zo'n dingen is een extra tablet toch handig. Stomme gsm.
We hebben warme kleren nodig, dus ik denk dat ik heel mijn koffer in laagjes ga aandoen. Pffff... Mijn warme broek die ik al 3 dagen aanheb en vol modder hangt, krijg ik niet meer gewassen... Ik zal er lief uitzien. Niet mijn probleem zeker? Ik ga ze sevens nog even proberen te fatsoeneren. Onze was, een dikke 10kilo, van eergisteren kost hier 20 dollar. Dure vogels, die mannen.
Welke idioot staat opnieuw op 4u45 op en gaat een tweede keer een uur lang hobbelen, tot halverwege de berg deze keer? Yep, ondergetekende. Gelukkig op lege maag deze keer. Wanneer het licht werd, bleek dat het een warme zonnige voormiddag zou worden. Heerlijk. De bergen rondom ons waren zichtbaar en majestueus. Het woud krijgt plots een mooie donkergroene kleur. Weinig wolken zorgen ervoor dat je ver kon kijken en de uitgestrektheid ervan kon beleven.
Halverwege de berg uitgestapt om nieuwe en andere soorten te zoeken die dan weer op 2000m voorkomen. Ondertussen hebben we beslist alle mogelijke belangrijke endemische soorten die enkele hier voorkomen gezien. Aan de meest gewone soorten heeft onze gids geen aandacht geschonken. Steven was zijn gsm kwijt... Bleek na contact met de lodge dat de gsm nog op de tafel lag. Hè, hè. De gids ha Steven door... Nu kon hij zelf geen lijst meer aanleggen. Betrapt.
Tussen de bergen is er geen ontvangst, ook niet in onze lodge. Maar sta je op de uitkijkplatformen aan de juiste kant van de berg heb je wel bereik. Je bent dus toch niet volledig afgesloten van de wereld. De lodge haalt zijn internet binnen via de satellieten van Starlink. Sinds die een paar jaar geleden zijn gelanceerd, is het internet sterk verbeterd. Lees: sneller dan bij ons thuis binnen. Het is wel wat duurder, maar met meerdere mensen streamen gaat zonder problemen. De mensen zijn dus erg tevreden. Lang leve Musk. ;-)
Het eten in Colombia blijft toch vreemd. Als je aan tafel geroepen wordt, dan staat je soep, hoofdgerecht en je dessert al samen op tafel. 's Morgens is het altijd iets ei met fruit en verschillende soorten maisbrood. Vandaag een gefrituurde versie. Het maisbrood is heel droog en flauw. Je krijgt koffie of chocolade'melk'. Chocolate moet ik zeggen want hij wordt gemaakt met melk maar met water en suikerriet. Het is dus niet zo lekker als bij ons. Je kan er natuurlijk wel melk bij dien. Fruitsap wordt niet voor het ontbijt geserveerd enkel voor lunch en diner. Voor het middagmaal is er altijd rijst met iets van groenten, gekookt of rauw, soms bonen. Samen met iets van vlees of vis. Altijd moet er iets gefrituurd op je bord liggen: een bakbanaan, de vis of het vlees, aardappelfrietjes... Het avondeten is hetzelfde opgebouwd als de lunch. Je eet dus eigenlijk 2 keer warm, 3 als je de eitjes meetelt. De porties zijn steeds reusachtig. Gisteren kregen we zelfs penne met ragoutsaus, gefrituurde aardappels en gekookte groentjes. Steven heeft dus alle saus en ons beide aardappelen opgesmikkeld en de pasta laten liggen. Natuurlijk leek dat alsof hij niets gegeten had en mijn bord was zo goed als leeg. De kok moet er hetzijne van gedacht hebben. Bij het afruimen, vaak heel snel als je klaar bent, wordt echt alles van tafel genomen. Nog volle glazen of kannen met fruitsap. Weg... Terwijl je graag nog wat had blijven zitten drinken. Vreemd, hoor. Ze jagen je precies weg van tafel. Of vinden ze de vuile borden onbeleefd? Geen idee.
Voor het middageten waren we terug in de lodge. Opnieuw is er een groep Amerikanen aangekomen. Je gelooft het of niet maar dat zijn allemaal krasse tachtigers met grote telelenzen. Als je op die manier nog naar een moeilijk begaanbare lodge kan komen? Amai, dan mag je jezelf gelukkig prijzen. Ze slapen langs en rond ons, benieuwd wie er het langste gaat doorgaan deze avond.
We hebben de namiddag vrij gevraagd, zodat we lekker kunnen hangen. Het is de eerste keer dat we 's middags hier zijn en we zien en horen plots weer hele nieuwe dingen. De kolobries vliegen langs je oren, vechten met elkaar met de vleugels en snavels. Er zijn er die een geluidje maken als een knetterende bol electriciteit als ze ruzie maken. Te gek voor woorden. Ik probeer te lezen maar je wordt telkens afgeleid. Als ik hier zou wonen, kreeg ik niks gedaan. In de struiken hoor ik precies een cirkelzaag aanslaan. Morgen vragen welke vogel dat nu weer is, of welke krekel, wie weet... De kikkers zijn ook wakker vandaag, misschien omdat het warmer is. In verte rommelt alweer de donder. Logisch als de zon alles verdampt.
Nog vergeten te vermelden... Eergisteren heeft Steven zijn eerste 2 possums ontdekt. Ze zaten in een boom langs de Cauca rivier. En gisteren is kiekepunt 2 verdiend door van het trapje te schuiven voor ons huisje. Gelukkig opnieuw geen erg.
Vanmorgen om 5u 20 aan de koffie om tien minuten later te vertrekken richting de top van de berg. Een rit van een uur en 45 voor 14km... Een bergkeienpad doorheen de jungle, net voldoende breed voor de Hilux. Op zo'n offroad-wandelpad weet je wel waarop 4x4 gebouwd zijn en hoe goed deze wagens werken. Gelukkig geen akelige bergranden, het pad lag best wel voldoende op de hellingen.
Op de top van de berg is er een militaire basis en dat is zo'n beetje de enige reden waarom de weg nog een beetje toegankelijk is. Vroeger konden ze in 45 min naar boven rijden. Het leger onderhoudt de weg niet meer zo goed als vroeger. Ook de parkdirectie ziet het nut niet in van de weg te verbeteren. Er staan wel op de zoveel tijd recente bordjes en uitkijkplatforms, maar geen kat die er geraakt. Hoe belachelijk is dat. De lodge heeft ook al aangeboden om samen de weg te onderhouden, maar het systeem is veel te log. Als je investeert dan komen de toeristen met plezier naar het park.
Eenmaal aangekomen stond we letterlijk aan de poort van de basis. Ook daar was een uitkijkplatform waar we ons ontbijt voorgeschoteld kregen. Eitje met een klein zoet broodje, ananas en een soort droog maisbroodje in een maisblad gerold. Geen hoogvlieger dat laatste. Bij elk platform werden de kolibrie-feeders weer gevuld. En ook daar zagen we een aantal nieuwe soorten. Ook 3 targets die enkel daar voorkomen.
Gidsen gaan af op het geluid en proberen ze dan te lokken met een bluetooth-speaker die ze of rond hun middel hangen of in een boom. De geluidjes zijn of van de app Merlin of zijn ook wel zelf opgenomen,aangezien elke regio zijn eigen 'vogeldialect' heeft. Zo had enkele dagen geleden de lokale gids een zeldzame vogel opgenomen en plots hoor je zijn vrouw roepen op de kinderen dat het eten klaar was. Strike van het lachen. Echt waar. Soms komen de vogels na vijf minuten al kijken wie er in zijn territorium zit, soms is het langer wachten of soms komt hij niet opdagen. Ook het geluid van een roofvogel kan je gebruiken omdat de vogels dan gaan samenwerken om hem verjagen. Zo gebruikte ze vandaag een kleine uilensoort die overdag jaagt. Dan wordt er dikwijls met een pointer aangewezen waar de vogel zit. Soms zit ie recht voor je neus maar zie je hem niet. Bij Sonso had de gids 3 kleine uiltjes gespot. Zo cute.
Onze vrouwelijke gids is eind jaren 20 en bioloog. Ze is één van de 5 dochters van de eigenares. Heel kundig, heel rustig. Heeft ooit 3 maanden heel Europa doorgetrokken opzoek naar vogels bij ons. Soms in de auto geslapen, zelf eten gekookt, 300km gereden voor 1 vogel... Van west naar zuid, naar het oosten en dan richting het noorden. De puffins van Noorwegen en de eenden en ganzen in Nederland vond ze het indrukwekkendste. Niet zozeer de soort vogel maar de aantallen waarin ze bij ons voorkomen.
Vanuit de top zijn we dan rustig te voet naar beneden gewandeld. Gelukkig was er maar 1 steile helling waar ik nog over moest voor het naar beneden ging. Wel spijt dat ik mijn wandelstok van mijn rugzak had gehaald, maar al bij al te doen. Al bij al hebben we 40 nieuwe soorten gespot. De ene al kleurrijker dan de andere, de ene super luid, de andere heel bedeesd in de ondergroei... Het was een leuke mix, ook families van vogels die we nog niet hadden, kunnen we nu afvinken in de vogelboek Steven heeft zijn best gedaan en elke nieuwe vogel gezocht via de app en opgeslagen. Tijdens de lunch zei de dame dat ze haar lijst ook nog zal doorsturen. Ze vond dat hij zo flink bezig was. ;-) Die moeite zou ik als gids echt niet gedaan hebben, 100 keer de naam herhaald als ze zelf toch een lijst maakte.
We hebben ook nog een gigantische wesp gezien, aquamarijn groen met twee gele stippen op zijn vleugels. Bleek dat het beestje een parasiet van de... tarantula is! De wesp verdooft de tarantula en legt zijn eitjes in het lichaam. De larven vreten zich dik van de spin maar weten de vitale en giftige delen te vermijden zodat hun host langer blijft leven. Het punt van het verhaal is dat op deze hoogte tarantulas voorkomen. Aaahhhh. Steven heeft een nieuwe missie.
Een tiental minuten voor de lunch begon het zacht te regenen. Na de warme lunch van rijst, bonen en zalm forel,die gebracht werd door een staflid op de brommer, zijn we dan met de auto terug afgedaald. Net bij het opruimen kwam er een violet tailed sylph voor onze neus zitten. Zoek die maar eens op. Een schitterende kolibrie met lange paarse staart. Wauw! Daar kan onze ijsvogel nog wat van leren. Als je die al flashy vindt. Ondertussen rommelde de donder in de verte, maar wij beleven best gespaard.
Naar beneden rijden was vreselijk. Het ging iets sneller, maar al snel kwam mijn maag opzetten. Ik had het meloensap van Steven en mij ook mee opgedronken en dat was een beetje te veel van het goede. Tip van de dag: heb je last van maagzuur, ga dan geen 1,5u in een hobbelende Jeep zitten. Alle soorten pillen bij maar geen maagzuurremmer. Pffff, hele lange rit. Die specialiste die beweerde dat je geen slijmen krijgt van maagzuur... Grrrrrr...
Ondertussen zit ik weer op het terras van ons huisje. Zalig. Het weer verandert elke minuut. Dan komt de zon er door, dan zit je plots in de nevel en wordt het fris. Net doenbaar, straks is een trui wel nodig. Even later regent het of miezert het. Je kan er niet van op aan, maar het is zeker geen 25 graden.
Na onze middagrust heeft Santiago ons meegenomen op een wandeling rondom het terrein. Wat leuke watervogels extra gezien. In het zonnetje was het behoorlijk warm, we waren blij met de schaduw. Om half 5 hebben we Santiago laten gaan met een €10 fooi. Hij heeft hard zijn best gedaan. We zijn dan maar lekker gaan lezen in de handmat en de zetel. De lodge was uitgestorven, niemand die daar 's namiddags nog rondliep. Voelde wel een beetje vreemd en weinig gastvrij. We wisten niet eens wanneer we diner zouden krijgen. Steven maakte zich toch wat zorgen. Stipt om 18u komt er een 'mama' te voorschijn die brabbelt in het Spaans wat we gingen eten. Geen flauw idee wat die madam gezegd heeft. Het Spaans blijft een uitdaging en de mensen proberen ook niet trager te praten of makkelijkere woorden te gebruiken. De bompa moest het hout voor het vuur kappen en leek er bijna bij neer te vallen. Steven was bijna gaan helpen. Ook een klapke met die kerel was ondoenbaar.
Om 19u hebben we dan een vol bord met rundsvlees, gefrituurd buikspek, aardappel en tomaat gekregen. Lekker. Bleek de volgende ochtend dat ze het vlees de hele dag in een soort roulade boven het vuur hangen.
We hadden geen enkel idee hoe de volgend dag eruit zou zien. We zouden toch nog graag nog een boottochtje gemaakt hebben voor vertrek. Beetje vervelend. Gelukkig kwam wat later de Engelstalige dochter thuis, die ons instructies gaf voor de volgende dag. Om half 7 zou Santiago terug zijn om met ons naar de Lagoon te gaan. Om 9u terug voor ontbijt en dan zou onze nieuwe chauffeur klaar staan.
Ons bord of de fruitsap zijn ze niet meer komen halen. Dat hebben we dan maar onder het wakend oog van de Duitse herder naar de keuken gedaan, die graag onze restjes had willen hebben.
Na een koffietje en kaasbroodjes als klein ontbijt, terug de boot op om naar de echte Sonso Lagoon te gaan waar we gisteren geen tijd voor hadden door ons accidentje. De Lagoon lijkt een beetje op de swamps in Louisiana. Grote bomen met baardmossen, waterplassen... Langs de Lagoon lag een hoefijzermeer, een afgesneden oude bocht van de Cauca rivier, vol watervogels, roofvogels, ijsvogels. Langs de Lagoon stond een mooi uitkijkpunt. Een roerdomp gespot die zich normaal altijd weg steekt. Een grote, dikke witzwarte vogel met domme kuif bovenop een boom. De visarend en een slakkenwouw, die dikke slakken uit het meer plukte en verorberde. Leuke plek.
Mijn keuze omdat het toch wat anders was dan de nevelwouden van de andere lodges.
Om 9u zat Titziana al op ons te wachten. Ze was 's morgens om 5uur vertrokken vanuit Montezuma op ons te komen ophalen. Om half 10 na een ei en rijst ontbijt al de baan op. De wegen gingen vlot. Snelwegen zijn goed onderhouden, maar sommige secundaire wegen zitten vol gaten. Gaten waar je je auto, zelfs de dikke Toyota Fortuner op zou kapot rijden. Ik mis toch mijne stoere Landcruiser.
Titziana is een frele, stoere madam, met pet en zonnebril die best vlot reed. We stopten in Pueblo Rio om wat middag te scoren. In een panaderia vonden we lekkere cake en cocoskoeken.
Om half 2 gingen we van de gewone weg af en begon het avontuur pas echt. Een half uur een natte, slipperige modderbaan gevolgd, die zonder 4x4 niet te doen zou zijn. Verschillende tekenen van aardverschuivingen tegen gekomen. Je zag dat de weg regelmatig terug opengemaakt moest worden. Spannend hoor. Maar Titziana, een van de dochters van de eigenaares, trok goed haar plan. Steven had ook wel willen rijden. Op en af de berghellingen, wauw.
De lodge ligt prachtig, aan de rand van het Tatama natuurpark. Een grote kamer langs een snelstromende bergrivier, onze persoonlijke kolibrie-feeders, een terrasje... En dan komt er plots een agouti voorbij gewandlend. Een grote cavia met een rattenkop hoog op de poten. Super! Ondertussen hebben we er een stuk of 10 gezien. Ze blijven leuk.
Als je het jinxt door te zeggen dan je op schema zit, dan heb je het vlaggen natuurlijk. Steven was overmoedig.
We zaten al 3 kwartier ver op dezelfde baan met de tunnels van waar we gekomen waren. Terug tot halverwege en dan richting het Noorden naar de stad Buga. Het ging vlot, weinig zwaar verkeer. Ook in de tunnels best ok. Anderson, de gids, wilde op een recht stuk tunnel een grote truck met container op voorbij steken. Hij had heel mooi zicht, geen enkele tegenligger. Hij stuurt naar links en plots iets in onze linkerflank. Hij had niks gezien, ik vanachter had niks gezien. Alsof we een bord of zo geraakt hadden. Anderson heeft dan toch de truck ingehaald, maar we hadden echt niet door wat er aan de hand was. Achter ons begon plots een auto te flashen met zijn lichten en we begrepen dat we gebotst hadden. In zo'n tunnel wil je echt niet stoppen. Dat is om problemen vragen. Anderson blijft langzaam doorrijden, maar de auto achter ons werd gek. Hij maande ons aan om te stoppen. Ik ben ook uit de auto gestapt. Je wil het niet meemaken dat beide auto's worden aangereden. De kerel achter ons boos natuurlijk, maar uiteindelijk terug ingestapt en aan het einde van de tunnel gaan staan in open lucht. Gelukkig was de tunnel na ons vrij en was er op dat moment geen verkeer. Blijkt dat de achterligger op net hetzelfde moment optreed om de truck voorbij te steken. Vol in onze dooie hoek. En de geblindeerde ramen, helpen ook niet. Onze linkerkant flink bekrast , maar geen deuken. De andere zijn rechter snuit en flank bedeukt en bekrast.
We stond op een werf, tussen 2 tunnels... Dus wij hebben ons aan de kant gezet en de heren hun werk laten doen. De eigenaar van de lodge gebeld en de verzekering. Alles moeten uitleggen, geen goed bewijs van wie in fout was. Wij zouden dan papieren invullen, zij laten de verzekeringsmaatschappij komen, hier op een brommer na een half uur, om de schade rechtstreeks te laten uitbetalen. Aangezien de verzekering niet wilde betalen... Een 50/50 verhaal, heeft Anderson de helft van schade zelf betaald. De eigenaar van de lodge had gezegd dat hij laat moest betalen en dat ze het nadien wel gingen bekijken. Anderson heeft eigenlijk niet willen zeggen wat hij heeft moeten betalen. De andere bestuurder, een twintiger vol tatoeages, piercings overal dreigde ermee op zijn vrienden op te bellen... Dus heeft onze gids maar betaald, ook gedeeltelijk uit schrik. De auto van de bestuurder leek een best wel nieuwe Ssangyong, maar we kunnen ons niet voorstellen dat Anderson zoveel geld bij zich zou hebben als wij bij ons zo'n carrosserieklus zouden moeten laten uitvoeren. Buh.
Het heeft al bij al dus maar een uurtje geduurd. Een uur lang onze longen vol gezogen met verschrikkelijk vuile uitlaatgassen van de trucks. Maar we hebben niets, de anderen zijn in orde en we hebben onze reis kunnen verder zetten. Het was Anderson zijn eerste accident en hij is een dertiger. Aan zijn rijkunst heeft het zeker niet gelegen.
Na een uurtje achter zware trucks te hangen die de berg niet op geraakten, zijn we in de Sonso Lagoon gearriveerd. Vanuit de bergen zijn we naar de vlakte gereden. En dadelijk al veel leuke watervogels kunnen spotten: twee soorten ibissen, verschillende reigers, grote ijsvogels...
We hebben Anderson achter gelaten en zijn samen met de lokale gids de boot ingestapt richting onze nieuwe lodge. Osprey Ecolodge. Ook een aantal leguanen hangend in de boom en op de oever kunnen spotten. De lodge ligt op de oever, die dik 4 meter hoger ligt dan de rivier. Leuke bamboe huisjes, heel basic met een composttoilet... Bamboo wil zeggen doorkijk... Met mijn blote billen dan maar op het toilet met uitzicht op de keuken. Een hangmat en 2 zetels op ons eigen terras. Een heel leuke plaats. Doet meer regenwoud-ig aan dan gisteren. Gelukkig is het hier niet meer zo vochtig. Ik heb alle kleren van gisteren al te drogen gelegd. Niet normaal hoe snel dat vocht alles doet stinken. Net als slecht drogende was.
Ons middagmaal was weer gigantisch... Een grote rode snapper met rijst, bakbanaan en sla. De sla heb ik wijselijk laten liggen. Gekookte groenten ik, maar sla gewassen in fout water. Ik moet er geen Reling bij maken. Het is nu half 3 en over een uurtje gaan we rondwandelen met de lokale gids. Een toffe jonge kerel die zich best kan behelpen in Engels maar nog wat oefening kan gebruiken. Gelukkig geldt dat voor ons Spaans ook. ;-)
Toch fijn kunnen ontspannen in de hangmat tijdens de regenbuien. Het diner dat om 18u klaar zou zijn, was er pas om 18u30. Steven en de gids hadden scampi's met rijst en ik vis met groentes. Best wel ok. De staff hier is lang niet zo vriendelijk als in de andere lodge.
Na een mislukte uilwandeling, waar Steven 1 kleine kikker spotte en ik een dikke geitkikker, toch maar in bed gekropen. De geitkikker maakt blijkt hetzelfde geluid als een geit. We hebben het niet gehoord.
De honden van de lodge hebben de hele nacht door hun perimeter verdedigd, luid en duidelijk. Pffff.
Voor het ontbijt nog even op vogeljacht. Een paar kleine dingen extra gezien. Tegen 7u wandelde ik stilletjes terug om de heren er toe aan te zetten zich naar het ontbijt te begeven. Na het ontbijt terug het kleine rivier over met de duwboot en dan richting de motorkarrtjes. De driver moest en zou zich laten tonen. Ik denk dat hij planché reed. Onderweg kreeg ik ook nog het gezelschap van een gekleurde sprinkhaan die een rit nodig had.
Terug over de hangbrug naar de auto. Tot ik plots een giant otter in het water zag. Steven heeft hem nog net gezien voor hijb terug et water in dook. Voor op schema...
Om kwart voor 5 al in de douche en om alles in te pakken voor vertrek om half 6. Colombianen houden zich zelden aan de tijd. Meestal is het een half uur later dan beloofd. Vandaag valt het mee en zijn we op weg om 5u40. De weg richting het westen volgen richting de haven Buenavertura. Tol betaald om 7 tunnels van om en bij de 1000m te mogen gebruiken. De Kennedytunnel is een eitje in vergelijking met deze tunnels. Weinig verlichting, tussen de zware vrachtwagens, omhoog en omlaag, bochten, wegenwerken... Creepy, hoor.
Dan de baan af en richting de bewaakte parking. Onze koffers blijven achter en wij gaan te voet verder. Eerst de voetgangersbrug over de snelweg genomen en dan een grote hangbrug over de rivier. Een hangbrug van maximum 1 m breed. Aan de overkant staan brommertjes op een plateau met zitplaatsen die op treinsporen staan. Een half uurtje zitten met het helse geluid van een brommer langs je is, geen pretje. Maar het is een belevenis en de enige manier om er te geraken. Je kan er zelfs je hond achterlaten in de garderia want huisdieren zijn niet toegestaan in dit beschermd gebied.
Beschermd gebied... Het is een groot woord. San Cipriano is een lang stadje met een heleboel restaurants in kotjes. Overal liggen grote tractorbanden en hangen lifevests op. Je kan ze huren om zo de rivier af te dobberen. Je wandelt de weg af en ergens kan je de rivier in. Wij wandelden deze weg om zoveel mogelijk vogels te spotten.
Bij het binnenkomen van de stad voegde 'Never' zich bij ons. Een Spaanstalige lokale gids met zijn eigen birdingbedrijfje in de stad. Terwijl Steven en ik ons nog aan het zonnecrèmen waren, was het al extase. Een zeldzame havikkensoort zat boven een aantal huizen in de boom. Even later nog 2 'targets' gevonden: 2 felgekleurde papegaaien. Een target is een doelgroep die enkel in die regio voorkomt. Grappig zo twee volwassen mannen helemaal opgewonden zien worden voor een vogel. Heel wat nieuwe vogels kunnen aanvinken.
Het is hier tropisch regenwoud. Dat wil zeggen dat om 8u 's morgens het zweet al van je rug loopt. Voor alle zekerheid maar een lange antimuggen broek aangedaan, het is niet dat ik mijn koffer mee kon nemen. ;-) Een broek om niet nog meer muggenbeten op te lopen. Mijn benen en armen staan vol met dikke beten van Ieniemienie muggen. Een paar dagen geleden opgelopen, wegens te lui om me te sprayen. Door de warmte zijn ze helemaal gezwollen, warm en beginnen jeuken. Sommige zijn zelfs blauw en paars... Heb zelf een dikke op mijn kaak staan. Lang leve allergiepillen. Raar, want daar heb ik in het verleden nooit last van gehad. Het is ook dik 28 graden, de moeite dus.
We konden pas inchecken om 15u, dus had de gids het lumineuze idee om na de lunch en een middagdutje nog eens terug de weg naar boven te doen, terwijl we daar al geweest waren. Heb ik dan maar een stokje voor gestoken. Aangegeven dat ik geen hele dag wilde birden en namiddag rust nodig had. Als je al van 's morgens rond staat te kijken, vogels zoekt die de mannen gevonden hebben, dan is tegen de middag mijn kaars wel uit. Steven heeft een hangmat ingepalmd en een middagdutje gedaan, maar als ik dat moet doen, dan slaap ik 's avonds niet meer. Uiteindelijk zijn we pas na half 4 in onze cabine aangekomen. Dat vond ik al laat... Een mooi groot huisje met terras en 1 hangmat. Die heb ik nu ingepalmd.
Rond 14u is het begonnen regenen. En nu, tegen 17 is het overgetrokken. We gaan de deet zoeken want de muggen zijn alweer onderweg. Het diner van 18u is alweer een half uur uitgesteld, dus zal het wel 19u worden.
Terwijl Steven zijn middagdutje doet, hou ik me maar bezig zeker.
De wekker stond op 5u 15 maar die was niet nodig. De Colombiaanse fazant begon te krassen net onder ons raam om 5u. Als je om 20u in bed kroop, zeker voldoende nachtrust gekregen.
Om kwart voor 7 met onze gids vertrokken naar La Florida, een lodge die ook open staat voor birders. Voor een dikke €80 kan je hier een hele dag komen spotten en krijg je een lekkere kippensoep.
De lodge ligt op 2000m hoogte en zorgt daardoor voor weer andere vogels en kolibries. Op een half uur tijd weer 10 extra vogels. Ze zijn super trots op hun 'reuze'kwartel met rode borst, haast huisdieren die uit het struikgewas komen en de voederton kennen. De motmot, een grote kleurrijke vogels met lange staart liet zich goed bewonderen. Ook aan de kolibries is gedacht. Hier worden ze gevoed via dikke spuiten die ze vastmaken aan staanders. Kreeg ik toch geen spuit in mijn handen geduwd... Dan moet je je vinger ervoor houden en dan komt de kolibrie op je vinger zitten terwijl hij eet. Je voelt echt zijn kleine pootjes aan je vastklampen. Zo schattig. Ook hier weer zoveel nieuwe soorten. Flashy groene met een staart van 20 cm, paarse met een witte nek, territoriale bruine die de andere verjagen en de hele tijd zitten te kwekken.
Tijdens een wandeling op de helling vond de gids een grote nachtzwaluw op een afgebroken boomstam. Als je niet wist dat ie er zat, liep je zo aan hem voorbij. Een nachtzwaluw heeft snorharen. Een maf beestje.
Plots zag ik een bruine pony door de tuin lopen. Blijkbaar loopt ie gewoon los en speelt voor grasmaaier. Ik natuurlijk nieuwsgierig of hij net als Fran van de planten snoepte. Sommigen vond ie lekker en andere niet. Allemaal dezelfde die deugnieten. Hij heeft een krabbeltje op zijn rug gekregen.
We zijn hier samen met een groep Amerikaanse oudjes die een grote rondreis maken. Je bent nooit te oud om te birden. ;-) Boven ons zit de huispapegaai, die alles goed in het oog houdt.
Deel 2
Om 14u vergezelden we de oudjes bij een uitkijk om de 'tinamou' te zien. Een soort gespikkelde hoen. Eén uur zo stil mogelijk zitten terwijl de lokale gids ze lokt met eten en geluidjes. Plots verstoring... Alle oudjes met hunne Kodak klaar: een XXXL duif die uit het struikgewas komt. Veel Oh's en Ah's en wij bijna plat van het lachen. Na een uur nog steeds geen tinamou te zien.
Daarna hebben we de weg km18 voor een stukje afgewandeld. Een durtroad vol met gaten maar met ontelbaar veel kleine vogeltjes in de struiken. Tegen die tijd was ik het al wat beu. Vage bruine vogeltjes zijn niet mijn ding. Maar de gids deed hard zijn best.
Om half 5 waren we terug in de lodge. Tijd om een dag rugzak klaar te maken voor morgen. We gaan naar richting de Pacific region, Coco. Naar het dorpje San Cipriano dat niet bereikbaar is met de auto, dus de bagage moet achter blijven. De oudjes logeren trouwens ook in onze lodge.
Gisteravond bij het diner zeg ik met mijn domme kop: 'Zijn hier ook vleermuizen?' Steven voert uit en vraagt of er ook bats zijn. We moesten zeker terug gaan naar de kolibrie-feeders omdat deze s nachts zeer druk bezocht worden door vleermuizen. Man, man, niet normaal. Het is een fabel dat vleermuizen in je haar verstrikt raken, want ze vlogen rakelings en soms met het raken van onze haren voorbij. De luchtverplaatsing alleen al van die beesten. Zot.
Steven is goed in nachtelijke beesten sporten, dus de spin die de meeste wel gezien hebben, was maar een baby. Zo groot als een kleine handpalm. Vraag me niet waar mammie zat, natuurlijk. Ook een reuzeduizendpoot en een gele kikker werden betrapt.
Om 21u zijn we uiteindelijk in bed gekropen en hebben dik 10u geslapen. De jetlag is nu eindelijk van ons af.
's Morgens werden we wakker met een enorm luid gekras van meerdere vogels in het bos. Gezocht vanuit de lodge maar niet gevonden. Tot we naar de voederplaats gingen... Zaten daar een paar dikke Colombiaanse fazanten in de bomen. Ook zot op bananen. Ook Woody the woodpecker en een eekhoorn zijn goeiedag komen zeggen.
Na een reusachtig ontbijt van fruit, granola, maisbrood met kaas, ei met zuurdesembrood hebben we de trail van 3km rond het terrein gewandeld. Op en af de helling, richting 2 riviertjes. Al een geluk dat ik best wel wat getraind heb op hellingen. Met dank aan mijn zus en pa. Het tempo lag natuurlijk ook niet hoog, omdat we gefocust waren op beestjes. Vooral een aantal leuke vlinders op de foto kunnen zetten. Ondertussen één 'kiekepunt' verzameld. Een kiekepunt krijg je als je valt of struikelt. Ik schoof uit, ondanks mijn wandelstok, en had 2 keuzes: of achteruit in de rode modder vallen of mijn hand zetten. Toch maar mijn hand gezet. In het echte regenwoud is dat een slecht idee. Bomen kunnen stekels hebben, er kunnen gevaarlijke dieren op de grond of op de stam zitten... Dat is regel nummer 1 in de Amazone.
's Middags waren het taco's met pulled pork en zwarte bonen, voor de liefhebbers. Wij dus niet ;-). Na de middag nog wat door de tuin gewandeld en bij de bird-feeders gekampeerd. De meest voorkomende vogels rond deze lodge zullen we nu wel hebben. Hoog in de lucht vliegen 10 Amerikaanse gieren rond en 's avond vliegen er ook een groep luide parrots voorbij. Te snel om te determineren.
Het is officieel bevestigd: Colombianen zijn verslaafd aan hun gsm. Op de luchthaven of op de vlieger, ze kunnen hun gsm niet met rust laten. Oortjes? Waar heb je die voor nodig? Pffff, hoe onbeleefd is dat?
De laatste vlucht was maar kort, een dikke drie kwartier. De man naast ons, zat niet op de juiste plaats. Hele heisa, maar uiteindelijk mocht ie blijven zitten. Aan die vent waren toch schroeven los: in zichzelf babbelen, zijn hand op steken naar de lucht naast hem, flapperen met zijn handen als een vogel, spelen met het kleine meisje voor hem...Vreemd allemaal. Steven was de enige die toch een plasje moest gaan doen, net toen er hevige turbulentie ontstond. Achteraan duwde de stewardess hem in een stoeltje van hen. Ze zat bijna op zijn schoot. Heb ik van horen zeggen...
Jamillio, de driver stond ons al op te wachten. Een uur en een kwartier richting de eerste lodge, door de stad Cali. Over één van de drie grootste rivieren, de Cauca waarnaar de vallei ook genoemd is. Het is ook die vallei die als 'gevaarlijk' wordt beschouwd door de overheid en best geleden kan worden. Hier is een presidentskandidaat neergeschoten geweest, die het gelukkig nog kan navertellen.
De trip leidde ons via een weg, die uiteindelijk aan de oceaan uitkomt, over een bergtop van 2000m om nadien af te zakken tot 1500m waar de lodge zich situeert. Die weg zullen we over een paar dagen volgen als we naar het kleine dorpje San Cipriano gaan, midden in de jungle. Met weer andere soorten vogels en natuur.
Plots stopt de driver aan een grote bamboe-poort. Aan niets zie dat hier een hotel ligt, natuurlijk ook de bedoeling. Ik zeg stilletjes tegen Steven: ' Ze zijn de jungle vergeten.' De eigenaars wonen hier al meer dan 50 jaar en hebben de finca, boerderij, omgevormd tot een duurzame lodge. Ze proberen zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn en hebben daarom ook een grote moestuin en serres. Ook cactussen, verplantjes en orchideeën worden er gekweekt om te verkopen. De orchideeën zijn hier de tafelversiering. Hoe tof. Het is veeleer een doorgangslodge van waaruit je allerlei trips onderneemt.
We kregen een reusachtige lunch voorgeschoteld. Een groot bord Colombiaanse kippensoep met maïs en aardappel. Een bord met rijst, bakbanaan en sla. Veel en veel te veel. De Bogotaanse soep moest je pimpen met zure room en kappertjes. Om mijn buik te sparen heb ik dat maar wijselijk vermeden. Als dat nog niet genoeg was, kregen we ook nog een lekker stuk chocolade-cake. Honger gaan we hier zeker niet leiden. Misschien morgen maar telkens een halve portie vragen...
Onderweg waren er veel panaderias, of bakkers, met van die grote versierde taarten in de toog. Die kenden we nog van Peru, hoe armer de buurt, hoe groter de taarten, lijkt het wel. Dus de driver dacht dat ik zot was van cake en ook de manager werd ingelicht. Ikke die eigenlijk niet zo'n zoetekauw ben... Dat wordt het grapje van de komende dagen. Twee keer een toetje per dag is misschien te veel van het goede.
Er lopen hier ook twee huishonden rond. Een ronde teckel en een wit zwarte hond die we natuurlijk uitgebreid hebben gefletst.
De familie van de eigenaar is op bezoek, wat het toch wel druk en lawaaierig maakt in de gemeenschappelijke ruimtes. Steven heeft net de Sonos-box al stiller gezet. We krijgen dadelijk pizza als diner...
Na de middag hebben ze ons het bird-feeding-station getoond. Zo chique. Er hangen 3 kolibrie-feeders met suikerwater op, aan het dak van een open hut. De kleine vogeltjes komen met tientallen gelijkertijd snoepen van het goedje. Het zoemen van de vleugels is soms echt luid. En zoveel verschillende soorten: helgroen, paarse en blauwe vlekken, bruine staarten... Sommigen niet groter dan een duim. Tegen de boom hebben ze bananen hangen die de grote vogels komen opeten. Felblauwe, gele, groene, vogels komen er zich te goed doen. Elk half uur krijg je wel een nieuwe soort voor de verrekijker. Ze daarna opzoeken in de vogelboek, die 1.2 kg weegt, is bijna terug onbegonnen werk. Enkel de echte bekende en de speciale les kunnen we determineren. Zelfs een app is niet altijd een hulp. Gelukkig hebben we daarvoor gidsen de komende dagen.
Het weer is aangenaam, niet te warm. Bewolkt met af en toe een heet zonnetje. Vanaf een uur of 5 wordt het best wel fris, waarschijnlijk door de hoogte. Een trui is dus echt wel aangewezen. Laten we zeggen dat ik vooral luchtige kledij bij heb en weinig warme... Tja, niks aan te doen. Als je dan van de hittegolf thuis komt, steekt het een klein beetje.
Bogota is best wel een moderne stad. Veel groen, modern openbaar vervoer, voetgangersbruggen en breede fiets-o-strades op bepaalde plaatsen. Veel brommertjes en fietsers die door elkaar op straat rijden, altijd spannend. Als je tussen de lanen door keek zag je wel wat armoede. Ook tentenkampen onder bruggen of totaal van de wereldzijnde druggebruikers die op de middenberm lagen. Het centrum was eigenlijk het vuilste.
Van verscheidene mensen te horen gekregen dat we best niet met de gsm op straat liepen, ogen op de rug moesten hebben en zeker een Uber te bestellen. Ik heb me tot nu toe op geen enkel moment onveilig gevoeld. Niet in de Uber of in het centrum. Het centrum kan je het best vergelijken met de Ramblas in Barcelona, grote lanen met overal kraampjes, de ene al opdringeriger dan de ander. Overal staan politieagenten of security. Het is dus vooral een beetje uitkijken voor zakkenrollers. Om Steven zijn hoedenwinkel te vinden heb ik met de gsm in de hand en Google maps genavigeerd. Het houtouwtje natuurlijk extra rond mijn hand gedraaid. ;-)
Zo goed als alles is te betalen met bankkaart. De gewone taxi voor 5 euro, wat frisdrank, souveniers, restaurant, de tuin... Zalig. Enkel de hoedenwinkel had geen bankcontact, gelukkig was Steven zijn hoesje maar een €25. Bij een duurder model, hadden we mss nog geld moeten gaan zoeken. Vreemd bij zo'n specifieke winkel. Bij aankomst hebben we 900.000 COP uit de muur gehaald wat het maximum was bij die bepaalde bank. 900.000 COP komt overeen met een €180. Je betaalt een 5 euro aan kosten aan de bank per afhaling. Vandaar dat we gewacht hebben tot vandaag op geld af te halen bij de juiste bank. Daar kan je 2.000.000 COP per keer halen, een €415 en betaal je evenveel kosten. Dat scheelt natuurlijk. Een Colombiaan verdiend een gemiddeld loon van €400 per maand. Logisch dan dat de meeste automaten niet veel centjes geven. Helaas gaven de Argenta kaarten er vanmorgen de brui aan en heeft Steven zijn MasterCard van Keytrade extra moeten gebruiken. Vervelend, stel dat je maar bij 1 bank bent. Het strafste van dit verhaal is, dat we dus bijna €800 afgehaald hebben voor... fooien. Elke gids, chauffeur, lodge-staff moet je tippen. Een Engelse gids verwacht tussen de 12 en 25 euro per persoon fooi en betaal je al €100 voor één dag . Hoe level steekt de lodge dan zelf in de zakken. Een lokale gids en de staff is de helft goedkoper, net zoals de drivers. Dat maakt dat er toch een behoorlijk bedrag extra uitgegeven wordt, bovenop de al betaalde logies en activiteiten.
Colombianen zijn geen praatjesmakers. Zo'n taxirit is dus best wel saai. Het is niet dat je de mensen kunt uitvragen over het land. Steven zijn favoriete bezigheid. Het Spaans is heel moeilijk te verstaan. De tv versta ik gedeeltelijk en de ondertitels vallen mee. Alles is natuurlijk gedubd. Het Spaans dat de mensen spreken voelt aan als West-Vlaams...Verstaan doen ze me ook niet goed. Daar heb ik in het verleden zeker minder last van gehad. Terwijl ik me veel langer en beter heb kunnen voorbereiden. Lang leve Duolingo.
We hebben ons deze morgen volgestopt met waarschijnlijk het laatste brood voor de komende weken. Rijst, ei, advocado en bak bananen zullen onze maaltijden worden. Zeker niet slecht, maar na een tijdje verlang je toch naar een boke. Steven zal moeten afkicken van de choco en ikke van de mayonaise.
Vanmorgen waren we natuurlijk op half 5 al klaarwakker. Dat heb als je uitgeput je bed in moet kruipen om 19u. Maar de nacht was deugdvol. De jetlag voelt nu meer als een algemene vermoeidheid en wat mindere concentratie maar doenbaar.
Om 6u kan je hier al ontbijten, met lekkere rundsbouillon blijkbaar. ð³ Echte pure broth. Alles tiptop verzorgd. De koffie is zeer straf, tot op het bittere toe.
Onze eerste Uber is ook een feit. Super handig, aangezien zomaar een taxi aanhouden een hachelijke zaak kan zijn. Waarschijnlijk gebeurd er niets maar word je wel het driedubbele van de normale prijs aangerekend, zelfs al heb je op voorhand een prijs afgesproken. Ook overvallen gebeuren wel eens. Bij Uber is elke persoon geregistreerd en alles verloopt automatisch via de kredietkaart. Je kan op het einde nog kiezen of je een fooi van een halve euro of meer geeft. Een taxirit van een tiental km kost je nog geen vijf euro.
Ik heb de indruk dat Colombianen vroege mensen zijn. De botanische tuin was al open om 8u, dus zijn we dan maar gaan bezoeken. Het overdekte tropische gedeelte stelde wel teleur. Als ze je een dome vol met 200 soorten orchideeën belooft en er staan er 2 in bloei, dan voel je je opgelicht. Dan is de plantentuin van Meise een pretpark. We hebben wel onze eerste kolibries gezien. Zo'n snelle kleine beestjes. Gelukkig gaan we die nog meer zien.
Op de Uber richting het centrum hebben we wel dik twintig minuten moeten wachten. Het duurde lang voor een chauffeur onze rit aanvaardde. Rijden met gsm... No problema... Stoppen aan het roodlicht en de gsm bovenhalen? No problema.
La Candelaria is het bruisende centrum van de stad Bogota en dat was duidelijk te zien aan de drukte. Een lange rij aan het goudmuseum. Voor nog geen 1,5 euro een groot museum over de Colombiaanse goudschatten. De aanvankelijke drukte viel in het museum uit elkaar. Het was aangenaam, maar op zo'n momenten voel je de vermoeidheid toeslaan. Drie verdiepingen met allerlei gouden voorwerpen. Gouden maskers, juwelen, alle mogelijke dieren, armbanden, kronen... De één al meer uitgewerkt en petiterig dan de andere.
Voor ons middagmaal zijn we dan maar bij de locals gaan zoeken. Die keken wel vreemd. In eerste instantie wilde ik buiten gaan omdat het héél erg rook naar kaas. Maar waar volk zit, is het lekker en goed weten we uit ervaring. Steven ging voor de vlees empanadas en ikke voor eentje met kip en een kaasbroodje. Was dat laatste een verrassing, zeg. En de verklaring van de geur. ð Een ringvormig broodje met een sterke kaas die echt in het deeg zat. Niet brood met kaas erin maar echt kaasdeeg. Echt iets speciaals. De empanada met kip en aardappel was stukken lekkerder dan de vleesversie.
Op een viertal minuten wandelen wisten we een hoedenwinkel liggen die Steven graag wilde bezoeken. Uiteindelijk is hij buiten gekomen met een mooi geweven rieten hoed met zwarte band... Al la maffia dus. Liever dat op je hoofd in het regenwoud dan zijne zware leren hoed. Veilig thuis krijgen is een ander verhaal.
Na een wilde, bumperklevende cowboy rit terug naar het hotel, wordt een namiddagje uitrusten. Het weer is aangenaam, afwisselend zo'n en wolken. Af en toe een spatje motregen maar niet storend. Hoewel de Colombianen in hun dikke jassen rond lopen. Om 9u heb ik mij trui al in de rugzak gestoken en in t-shirt rondgelopen.
Morgenvoormiddag een nationale vlucht richting Cali en een hitte van 31 graden en grote vochtigheid. Maar we zijn getraind na die paar dagen van 38 graden thuis. ð
Zonder noemenswaardige incidenten aangekomen in Bogota
Half 3 's morgens opstaan is geen lachertje en dan ook nog een stijve nek hebben ook niet. Waarschijnlijk opgedaan in de auto tijdens het wegbrengen van Grim naar zijn oppasplek bij Innez en Jimmy.
Voor de eerste keer in ons leven tijdens de rit richting Zaventem, de 'lichtende nachtwolken' gezien die bestaan uit ijskristallen en zo een zomernacht soms oplichten. Voor diegenen die weten hoe vroeg ik in bed lig een hele prestatie. De moeite waard om 's nachts voor op te staan. En nee, het was niet de zonsopgang. âºï¸
Stipt om 4u de parking opgereden en de focus achtergelaten om een super rustige departure-hal te betreden. Vlot door security en boarding. Met een kwartiertje vertraging richting Madrid. Een patat van een luchthaven, die we gelukkig al gebruikten. De metro die je naar het internationale gedeelte brengt. Druk druk druk...
Om half 12 boarding voor Bogota en pas een slot rond 13u, dan wordt zitten vervelend als je dan nog 10u moet vliegen. Op een cola-accidentje na, waarbij Steven zijn gsm, broek en sokken geraakt worden een rustige vlucht. Ook eerder geland dan voorzien, een meevaller. Ook bij de immigratie ging het behoorlijk vlot. Onze eerste stempel in ons nieuwe paspoort.
Een betrouwbare taxi bracht ons 3km verder naar het Hilton Garden Inn. Een ruime kamer met balkon op 13 km van het echte Bogota. Maar als je weet dat je daarover wel eens een uur kan rijden, blijf ik liever aan de rand van de stad.
Na een traditionele kippensoep voor Steven en empanadas voor mij is het nu 19u lokale tijd en al donker. Zonsondergang rond 6u en morgenvroeg ook weer tegen 6u licht.
De jetlag slaat toch toe. Een duizelingetje bij het opstaan hoort erbij. Hopelijk vannacht een goeie nachtrust en morgen zo fris als een hoentje.
