Terwijl Steven zijn middagdutje doet, hou ik me maar bezig zeker. 

De wekker stond op 5u 15 maar die was niet nodig. De Colombiaanse fazant begon te krassen net onder ons raam om 5u. Als je om 20u in bed kroop, zeker voldoende nachtrust gekregen. 

Om kwart voor 7 met onze gids vertrokken naar La Florida, een lodge die ook open staat voor birders. Voor een dikke €80 kan je hier een hele dag komen spotten en krijg je een lekkere kippensoep. 

De lodge ligt op 2000m hoogte en zorgt daardoor voor weer andere vogels en kolibries. Op een half uur tijd weer 10 extra vogels. Ze zijn super trots op hun 'reuze'kwartel met rode borst, haast huisdieren die uit het struikgewas komen en de voederton kennen. De motmot, een grote kleurrijke vogels met lange staart liet zich goed bewonderen. Ook aan de kolibries is gedacht. Hier worden ze gevoed via dikke spuiten die ze vastmaken aan staanders. Kreeg ik toch geen spuit in mijn handen geduwd... Dan moet je je vinger ervoor houden en dan komt de kolibrie op je vinger zitten terwijl hij eet. Je voelt echt zijn kleine pootjes aan je vastklampen. Zo schattig. Ook hier weer zoveel nieuwe soorten. Flashy groene met een staart van 20 cm, paarse met een witte nek, territoriale bruine die de andere verjagen en de hele tijd zitten te kwekken. 

Tijdens een wandeling op de helling vond de gids een grote nachtzwaluw op een afgebroken boomstam. Als je niet wist dat ie er zat, liep je zo aan hem voorbij. Een nachtzwaluw heeft snorharen. Een maf beestje.

Plots zag ik een bruine pony door de tuin lopen. Blijkbaar loopt ie gewoon los en speelt voor grasmaaier. Ik natuurlijk nieuwsgierig of hij net als Fran van de planten snoepte. Sommigen vond ie lekker en andere niet. Allemaal dezelfde die deugnieten. Hij heeft een krabbeltje op zijn rug gekregen. 

We zijn hier samen met een groep Amerikaanse oudjes die een grote rondreis maken. Je bent nooit te oud om te birden. ;-) Boven ons zit de huispapegaai, die alles goed in het oog houdt. 

Deel 2

Om 14u vergezelden we de oudjes bij een uitkijk om de 'tinamou' te zien. Een soort gespikkelde hoen. Eén uur zo stil mogelijk zitten terwijl de lokale gids ze lokt met eten en geluidjes. Plots verstoring... Alle oudjes met hunne Kodak klaar: een XXXL duif die uit het struikgewas komt. Veel Oh's en Ah's en wij bijna plat van het lachen. Na een uur nog steeds geen tinamou te zien. :-(

Daarna hebben we de weg km18 voor een stukje afgewandeld. Een durtroad vol met gaten maar met ontelbaar veel kleine vogeltjes in de struiken. Tegen die tijd was ik het al wat beu. Vage bruine vogeltjes zijn niet mijn ding. Maar de gids deed hard zijn best.

Om half 5 waren we terug in de lodge. Tijd om een dag rugzak klaar te maken voor morgen. We gaan naar richting de Pacific region, Coco. Naar het dorpje San Cipriano dat niet bereikbaar is met de auto, dus de bagage moet achter blijven. De oudjes logeren trouwens ook in onze lodge.