Morgenvroeg vertrekken we voor 9 dagen naar het Manu Reservaat. We zullen midden in de jungle zitten en dus geen kans hebben om verslag uit te brengen. De communicatie ginder gebeurt per radio, dus waarschijnlijk zul je ons niet horen voor de 2de augustus... Geniet nog van de vakantie en tot de 2e, met een uitgebreid verslag vanuit de bushbush¡¡¡
´s Morgensvroeg een taxi, die door een dom toeval zonder LPG viel op de hoek van het vliegveld. Soms moet je geluk hebben¡ Nog geen uur vliegen over de droge uitgestrekte Andes, met af en toe een helderblauw meertje en enkele toppen bestrooid met bloemsuiker (= sneeuw). Een reusachtige U- bocht met het vliegtuig waarbij het rakelings langs de bergen af scheerde voor de landing, was niet aangenaam voor de zenuzen. De bomen lekenplots veel groter dan ik wilde.
Ons nieuwe hostal is koloniaal, groot en gezellig. (Zonde van de ontelbare Franse bezoekers) We kregen direct een tas coca thee om ons te helpen aanpassen aan de hoogte. 3000m voel je aan je lichaam en je hoofd voelt licht en dronken.Voorlopig is het aangenaam warm met temperaturen boven 20. Deze nacht wordt andere koek: -1 is voorspeld¡ Ik heb mijn Alpaca muts al gekocht om mijn oren warm te houden.
De stad is mooi maar ontzettend druk. Honderden toeristenbureautjes verkopen hun tours en spreken je de hele tijd aan. Ook de eerste echt souvenierswinkels zijn opgedoken. Steven zag de eerste Alpaca aan de hand van een vrouwtje met originele klederdracht. Op die manier prberen ze geld te verdienen door te poseren. Het zijn prachtige beesten met een reuzezachte wollaag. Om een of andere reden doen ze me denken aan mijn nijn: een oor omhoog, de ander plat, aandachtig rondkijken en kuren¡ Tot morgen¡
Noodzakelijk na alle musea, een bezoek aan Miraflores en het feit dat er eigenlijk niet meer veel te zien valt inde hoofdstad. Miraflores is het residentiële gedeele van de stad, dat aan de zee ligt. Veel flats, hotels, disco`s, starbucks, mc donalds en aanverwanten, zijn hier te vinden. Een typische Westerse shopping buurt waar toeristen volgens de reigidsen veilig kunnen overnachten. Gelukkig dat we die raad niet volgden¡¡¡
Gisteren ontdekten we bij toeval (laten we zeggen dat ik verdwaald was) een lokale overdekte markt. Honderden kleine standjes met fruit, groenten, kleding, juwelen, huishoudspullen, elektro,... Ook de vlees en vis afdeling was de moeite De mensen op de markt zijn super vriendelijk, laten je proeven, poseren op de foto,... Bij het kopen van 1 granaatappel schonk een Peruviaanse bomma van 90 me 2 mini bananen extra¡
Ook het eten is hier echt lekker. Rijst en papa (gefrituurde dikke aardappelen) worden geserveerd met steak, kip, omelet,... Langs de baan verkopen ze broodjes met beleg en soms ook sla voor nog geen 0.20¡¡¡
Morgenvroeg vertrekken we rihcting de legendarische stad Cusco.Hopelijk zal de hoogte ons geen parten spelen¡
Vandaag de eerste taxi rit. Best wel leuk: eerst onderhandelen over de prijs, tot akkoord is instappen en weg wezen. Optrekken als een gek, stoppen uit uiterste nood, op de centimeter anderen wegduwen, het kruispunt stilletjes veroveren door langzaam op te rijden, toeteren als het niet snel genoeg gaat of als de voetgangers in de zeg lopen,... zijn de taken van de chauffeur. Lima wordt beschouwd als een mistroostige stad in de winter. Een wolkendek ( als de buik van een grijze ezel is de lokale uitdrukking), met heel wat vochitgheid bedekt de stad. Achttien graden maar toch een frisse wind. Ligt het aan onze aanwezigheid of aan de klimaatsverandering, maar hier schijnt elke middag de zon en dat zijn ze niet gewoon. `s Avonds komt de koude terug en maakt alles vochtig. Als dat in de kleren zit, is het gedaan met warm blijven¡ Peruanen zijn zeer vriendelijk en aangenaam, de stad voelt zeer Europees aan. Hopelijk zal de rest van de reis Zuid- Amerika promoten ipv een Spaanse kolonie die vast gevroren zit in zijn semi-Europese gewoonten. Alles wordt hier in gereedheid gebracht voor de nationale feestdag. Veel militair vertoon: waterkanon, tanks, oproerpolitie, machinegeweren overal waar je kijkt. Maar de sfeer lijdt er niet onder, iedereen is uitgelaten en blij met 3 dagen feest in het verschiet. Gelukkig zitten wij dan in het oerwoud...
Het moest toch weer wat moeilijker zijn dan gedacht om uiteindelijk op onze bestemming aan te komen. Het begon al in Zaventem aan de check-in. Een zuchtende, vloekende balie- medewerker die voor de eerste vlucht naar Madrid wel tickets kon printen, maar om een of andere reden kon Steven zijn ticket voor de vlucht Madrid - Lima niet juist afgedrukt worden. De enige oplossing was bij aankomst in Madrid onmiddellijk het kantoor zoeken van onze vluchtmaatschappij en een ticket ophalen. Met een "bang" hart dan maar op het vliegtuig...
Een reusachtige vlieghaven in Madrid, zonder enige aanwijzingen tot het vinden van een infobalie, was niet behulpzaam. Uiteindelijk na veel vragen en gebarentaal moesten we uit de transitzone en naar de vertrekhal gaan om daar het gezochte item te vinden. Dat was geen probleem, maar wat bleek: we zaten helemaal achteraan in het vliegtuig. Voor diegene die plaatsen kennen, weten dat er van rust geen sprake is. Steven kreeg de beambte zover ons te verzetten en wat bleek: we mochten aan een nooduitgang zitten met wel een meter beenruimte¡¡¡ Al dat geloop en gezever waren dus weer eens positief uitgevallen¡ Hoe Steven het doet weet ik niet, maar het is hem weer maar eens gelukt .
Wat betreft Lima. Volgens mij houden alle chauffeurs een wedstrijdje: hoeveel keer kan ik claxioneren in 1 minuut? Onnoemelijk veel taxi´s, collectivos en bussen rijden je gewoon van straat, gelukkig zijn alle voetpaden verhoogd¡ Een miljoenenstad die toch heel anders is dan de steden in Europa en Azië. Het verplicht aantal kerken, kloosters en musea bezocht... maar tot rust gekomen in ons gezellige hostal Casa Ana. De eigenares doet alles om je maar te helpen. In plaats van een aftandse computer die het niet meer deed, moest en zou Ana de laptop van haar zoon (en toen die niet werkte, de tablet- pc van zichzelf verhuizen ) Terwijl er een internetcafe in de straat ligt¡ We zijn met ons gat in de boter gevallen met een "MAMA" om ons handje vast te houden. ( Hoe gaan we ooit leren zelfstandig te zijn? ). Andere verslagen en eerste indrukken volgen snel¡
Terwijl jullie al slapen, gaan wij een hapje eten... en kruipen vroeg in bed, want de jetlag heeft ons flink te grazen genomen¡
Eindelijk, eindelijk en nog eens eindelijk... Na een jaar voorbereiding is de dag des oordeels toch aangebroken. Over een paar uur vertrekt de caravaan richting Zaventem. Het wachten is er echt wel teveel aan. Laten we stellen dat er een pak van mijn hart valt, op het moment dat ik in het vliegtuig zal zitten! (En waarschijnlijk nog méér als we geland zijn!) De volgende afspraak is in Lima... See you ( met een klein beetje geluk???)
Over 9 dagen is het dan zover. Het vliegtuig op en weg ermee.
Ondertussen is mijn to-do-lijstje nagenoeg weggewerkt, een hele hoop formaliteiten én ook heel wat futiliteiten afgevinkt, een week voor vertrek. Nu nog zorgen dat ALLES deze keer meegaat en er geen levensnoodzakelijke dingen vergeten worden. ( Twee jaar terug reden we naar Zaventem en kwam Steven erachter dat zijn dure regenjas, speciaal gekocht, nog op de kapstok hing! Pech gehad!)
Dat pakken valt niet mee, wat doe je aan, als het overdag 19 °C wordt en het 's nachts - 5°C vriest? Laagjes zeker? En als het in de jungle meer dan 30°C is? Vast en zeker een lange broek en t-shirt met lange mouwen! Doe je dit niet, ben je een excellente, kant-en-klare maaltijd voor allerlei niet nader te beschrijven insecten! Het acclimatiseren zal niet voor veel moeilijkheden zorgen, met de tropische tempetarturen van de laatste weken...
Voor de rest wordt mijn grootste doelstelling voor deze reis: go with the flow... Genieten van het landschap, de cultuur,... Alles op me af laten komen in plaats van strakke reisschema's aan te houden en te stressen. Voor diegenen die mij kennen, weten dat dit een heikel punt is!
Hasta Luego! ( Ook mijn Spaans begint stillaan vorm te krijgen, nu nog hopen dat er iets uitkomt als ze mij iets vragen. Met mijn spraak-dyslexie ...)
.
) Terwijl er een internetcafe in de straat ligt¡ We zijn met ons gat in de boter gevallen met een "MAMA" om ons handje vast te houden. ( Hoe gaan we ooit leren zelfstandig te zijn? 
). Andere verslagen en eerste indrukken volgen snel¡ 
