Om kwart voor 8 deze morgen vertrokken en om half 2 in het allereerste hotel terug. Lang ritje over de Pan- Amerika 1. Veel grote trucks, een gewone weg door de heuvels, nauwelijks 2- baans vakken, mensen die langs de weg lopen,... Een heuse flitscontrole, gelukkig gewaarschuwd door een tegenligger anders waren we er gloeiend bij... Een korte tussenstop aan een bewaakt strand Playa doña Ana.
Maar we zijn er geraakt! Lang leve de GPS! Morgenvroeg om 5 uur naar de luchthaven en dan de vlieger op. Donderdagochtend om 8 u 45 landden we hopelijk in Zaventem. Voor ons gevoel is het dan middernacht! Proberen te slapen in de vlieger dus... En hopen dat de jetlag ons niet weer nekt!
Gisteren werden we wakker met een cinema in onze tuin. In de voortuin zaten de white- faced monkeys en in de achtertuin de Howler monkeys, heerlijk om naar de kijken. Uiteindelijk besloten de white- faced ook door de achtertuin te slingeren! Zo chique! Volgens Steven maken ze geen ruzie omdat elk dier zijn eigen voedsel soort heeft: fruit, bladeren of insecten en dat ze zelfs op hun eigen boomlaag blijven. De Howlers zaten helemaal bovenin een dutje te doen.
Na het ontbijt vertrokken we naar de vulkaan Tenorio waar de Rio Celeste stroomt. Een park waar je 12 dollar pp inkom betaald en een 7 km hike doet om een waterval, een blauwe lagune en hete bronnen te bekijken. We wilden oorspronkelijk enkel de waterval op 2,5 km doen maar uiteindelijk heb vooral ik dan maar doorgezet om ook de andere dingen te bekijken. 750 m lijkt niet ver maar als het op en af gaat en moeilijk begaanbaar is, en het snikheet is. Gelukkig was het de opweg omhoog en de terugweg naar beneden. Hoewel, het eerste punt, de waterval sloegen we over voor tot op het einde. Maar goed, had ik dat in het begin gedaan ( 200 reuze trappen) was ik niet meer tot achteraan geraakt ;-)
Maar een leuke halve dag waarbij steven ook zijn 4x4 kunnen, heeft moeten bewijzen. De weg van en naar het park was een heuse belevenis op zichzelf! Een klein wegje vol keien, rotsen, gaten, kapotte wiebel bruggen! Steven amuseerde zich rot!
Deze morgen mocht ik met Alejandro gaan paardrijden. Op z'n westerns... 1 hand en een western zadel. Vreemd hoor. A. reed steeds achter me op het paard vooruit te drijven. Deze hij dat niet vielen we stil. Slechts met moeite kreeg ik Tacita in een drafje. Met Fran was dit nooit gelukt! Door modderige weiden, langs slippertje stenigige hellingen. Het was vertrouwen geven aan het paard in de hoop recht te blijven. Door de weiden uit, met de boxer ( de lodge hond) naar de snuit happend van mijn paard. Achtervolgd door koeien, 2 paarden voor ons naar de stal gedreven! Best de moeite! Maar goed dat Steven toch lastige! Niks voor hem!
De trail die we namiddag wilden doen, valt nu letterlijk in het water. Gelukkig zijn we niet vroeger vertrokken. De heldere rivier beneden is nu een kolkende, bruine watermassa. De stroom is ook weer uitgevallen, we worden het gewoon.
Nog één dag in de jungle en dan weer naar de hoofdstad. We zien er wel naar uit om terug naar huis te keren. Zoveel beestjes en vogels gezien, meer dan de gewone toerist! We worden echte pro's!!! Maar toch misten we een beetje afwisseling met cultuur. Mijn honger naar regenwoud is zeker en vast voor een tijdje gestild. ;-). Het wordt weer tijd voor onze eigen beestjes!!!
Na het diner reden we, de luieriken terug naar onze cabine en ik zou zoals aangeraden, de grote poort aan de weg na de auto sluiten. Zo gezegd zo gedaan.... Dus ik uit de auto. Neem het linkse hek vast en doe het toe. Neem het rechtse deel vast met mijn linkerwijsvinger en sluit de poort. Ik voelde iets glibberige maar het regende dus niet over nagedacht...
Ja wadde, had ik dat toch maar beter gedaan... De enig regel in de jungle overtreden! Ik nam mijn hand weg en tegelijkertijd komt er een groene slang te voorschijn... Een palm pit Viper! Zo giftig als maar kan zijn. Ik roep op Steven: "He, kom kijken, je had me bijna naar het ziekenhuis moeten brengen" Steven verstond het niet goed maar kwam kijken. Hij was een tikkeltje boos op mij! Moest ik nu echt die poort willen sluiten...
De slang verkoos het hazenpad en ik had nog net de ingeving om hem op foto te zetten voor je wegglibberde. Dadelijk mijn handen ontwerper en gewassen. En toen begon het te dagen, ik was echt ontsnapt aan een ramp! De adrenaline gierde door mijn lijf. Een beet was er niet geweest maar het topje van mijn vinger voelde verdoofd en zo smoutchie. Zoals je bij ons een naaktslak aanraakt. Van de 300 mensen per jaar die gebeten worden, sterft 1.
Omdat mijn vinger toch zo verdoofd voelde, reden we toch even terug naar de lodge. De poort openden we met eeen stok.;-) Alejandro de logde- cowboy identificeerde de slang adhv de foto idd als een Viper, maar zonder beet, die heel pijnlijk was, was er geen probleem...
Nu zie ik overal slangen, heb een trauma van poorten openen opgelopen. Toch raar hoe je geest je geen rust geeft, terwijl ik zo zeker was, dat ik niet gebeten was.
Oh,ja, close contact met een Viper overleeft. Check! Een extra verhaal om vertellen. ;-) still alife and kicking!
Toch wifi gevonden in een klein overdekt terras aan het huis van de eigenaars. Dit schreef ik gisteren:
Terwijl ik dit neerpen, om nadien te posten op de blog, gutst het water uit de hemel. Een onweer in de bergen dat is nieuw. Ik plas nog er niet in mijn broek. ;-)
Gisteren na een twee uur durende rit, die eigenlijk veel korter had moeten zijn, bereikten we onze nieuwe stek. Omdat Steven perce de " nieuwe" weg wilde volgen die de vorige eigenaars aanvaarden, die niet nog niet op mijn kaart stond, en we die dus niet vinden, belandden we op de oude hobbelige! Grrr ... Een serieuze omweg langs ananasplantages, niet zo'n geweldig uitzicht maar toch spotte Steven een rivierschildpad die de weg overstak.
Het onweer zit nu zo goed als boven ons, pff, niks voor mij. Steven vindt het heerlijk.
Ons nieuwe verblijf ligt buiten het domein en is een groter huis dan dat van de gemiddelde Costaricaan. Een huis op palen, tegen de helling langs een kleine rivier. Die nu pijlsnel stijgt, een frigo, een keukentje en een open dek van 3 op 15 m. De lodge zelf kijkt uit op een waterval, waar ook een hot tub aan vast gemaakt is. Er is een huis luiaard aan de ingang. Een bewegende deze keer! Keihard! Zo mooi!
We hebben duidelijk de juiste beslissing genomen om nog een extra boottocht te reserveren. De gids voer nu de andere kant op en daar was er 1 grote watervlakte met verschillende inhammen aan de rivier. In het droge seizoen staan delen gewoon droog en kan je wandelen. Weer een heleboel extra vogels gezien! Echt de moeite!
Dadelijk na het ontbijt verdwijnen we van de wifi- radar. De volgende Lodge heeft Steven speciaal uitgezocht en hij kijkt er erg naar uit. Bewust geen wifi, 's avonds gebruiken ze kaarsen... We zullen wel zien. Mss nog een bezoekje aan Rio Celeste. Een appelblauwzeegroene rivier, zoek maar eens op. We hiken wel geen 7km... En gaan de verkorte route naar de waterval nemen.
Dinsdagochtend vertrekken we dan terug naar ons eerste hotel in San José. Om dan woensdagochtend om 7 uur terug naar Atlanta te vliegen. Donderdagochtend zouden we om 8 u 45 moeten landen in Brussel!
De laatste nacht in Arenal hebben we nog een heleboel mooie tree- frogs gespot die we nog niet eerder zagen. Echt de moeite, zo'n frog- pond. Helaas zagen we ook een heleboel reusachtige spinnen, dus ik werd paranoïder met de minuut.
De rit naar cano negro ( spreek uit: canjo) was super relaxed, goeie wegen met vriendelijke chauffeurs, die zeker niet hard rijden. Veel grote trucks op de baan maar niet onze richting uit. Ontzettend veel anannas-, sinaasappel- en papayaplantages gezien. Enkele km voor de noordelijke grens sloegen we naar het westen af en deden 20 km gravelroad. We vielen om van verbazing. Immense graslanden onder water, de ene vogel na de andere. Snel vooruit geraakten we niet omdat we telkens andere vogels zagen.
Na de middag waren we in ons hotel, een heleboel aparte huisjes/kamers. We kregen het eerste aan het meer. Helaas is het uitzicht belemmerd door de bomen en leek het meer heel klein. Geen goeie eerste indruk.
De namiddag bracht ik door aan het zwembad in de hitte, Steven werd constant gebeten dus die trok zich terug in de kamer met airco. ;-) Het eten is hier heerlijk! Het beste wat we al gegeten hebben.
Vanochtend gingen we met de gids het meer op en nog geen 2 m verder hadden we al 5 nieuwe vogels gezien. Tientallen kingfishers (3 soorten ijsvogels), leguanen overal hangend in de bomen, kaaimannen, een schildpad die ruzie maakte met een dikke vlieg of bij want hij sloeg de hele tijd met zijn pootjes om zijn neus te redden. Keigrappig! We voeren de Rio Frio ( koude rivier) af en het was zo mooi! Mooie begroeiing rond de rivier vol vogels. De gids spotte 2 slapende luiaards in de bomen. Harige bolletjes boven op een tak, zijn armen rond de knieën en daar zijn hoofd op. Schattig, hoor. Ook de Howler Monkeys waren ook present.
Deze avond hebben we opnieuw gevraagd of ze met ons het meer op wilden. We hebben zo weinig uitgegeven en een 2 uur durende tour van 50 dollar is het hier wel waard.
Vandaag is het een speciale dag. Het hele hotel was gisteren volgeboekt. De president komt een nieuwe brug openen. Alles is hier afgezet! De politie controleert alle voorbijgangers.
Hoe je snel een oordeel klaar hebt als je ergens komt en hoe fout je wel kan zijn! Zoveel beestjes gezien!
Na een twee uurtjes rijden aangekomen in Cano Negro in het hoge noorden van het land.
Verslag volgt. Het is nu avond en we zijn een heerlijk hapje voor alle muggen! Steken dat die doen! Niet normaal! Veilig in de kamer wat lezen zonder die beestjes. Er is enkel wifi aan de receptie!
Om half 9 na een typisch ontbijtbuffet in een groot hotel, stonden we aan de ingang te wachten op de gratis morning walk. Meer dan 40 mensen daagden op en de groep werd in twee gesplitst. We zijn toch meegegaan omdat het zo gemakkelijk was. Als een zombie achter de groep aansloffen, af en toe eens luisteren naar de best aangename gids. Nu weten we waarom de kamers zo duur zijn, alle trails zijn verhard of mooi aangelegd met borders. Je kan dus gerust naar boven staren terwijl je loopt.
We zagen een reuze dikke wild turkey in de boom zitten, werden aangevallen door army- ants ( mieren), hoorden in de verte de lachvalk opnieuw, konden mooie foto's maken van een neusbeertje dat op 2 m van ons in de berm scharrelde op zoek naar lekkere hapjes. Plots stopte de gids, richtte zijn telescoop op wat blaadjes, vroeg ons allemaal om te kijken zonder de verrassing te verklappen voor de anderen. En ukkepukke baby- palm pit Viper! Reusachtig groot in de telescoop maar nog geen handpalm groot in het echt. Steven en ik zagen hem niet eens met het blote oog zitten! We moesten echt hulp vragen maar we hebben een schitterende foto via de telescoop.
Een kleine afdaling naar een waterval en we begrepen waarom hier zoveel extra dagtoeristen naar hier komen. De moeite waard. Voor de rest hebben we niet veel bijgeleerd, voelde het aan als een schoolreisje maar toch de slang en het neusbeertje extra op de checklist!
Ik had me ook opgegeven om te gaan paardrijden als er een groep was. Ik ben nog een tweetal keer gaan vragen maar ze hadden nog geen inschrijvingen dus gaf ik het op, vond mezelf zo zielig. Ben dan na de lunch maar aan het zwembad gaan zitten, mezelf flink ingesmeerd want het was heet! En echt niet gelogen, 5 minuten later is het beginnen stortregenen!!! Ik met mijn stoel dan maar onder het afdak. De zon hebben we niet meer terug gezien. Nadat ik na een uur lezen terug naar onze kamer ging, zag ik een groep ruiters vertrekken! Echt stom dat ik toch niet nog eens gaan zagen ben... Toen de ruiters na een uurtje terug kwamen, gingen de paardjes vanzelf terug richting hun stal die toch een stukje verderop lag! Zo chique! 6 paardjes met zadel, teugels en al zo maar zonder begeleiding terug. Vraag me nu wel af hoe ze gekomen zouden zijn. Zouden ze ook zo enthousiast geweest zijn en los van de begeleider? Terug snap ik nog, was lag hun eten klaar! Spijtig dus dat ik dat misliep maar bij de laatste Lodge zit het inbegrepen en pik ik Steven zijn beurt ook in. ;-)
Nu 4 uur later heb ik een lange broek aan en twee bloesjes want het is serieus kouder geworden. Buiten onze tuin hangt een muur van mist. Niks meer te zien. Volgens mij dezelfde mist waar wij gisteren doorgereden zijn. Owee, als ik dadelijk mijn fleece moet uithalen!!!!
Dadelijk is het donker en etenstijd. Nadien gaan we in de frog- pond nog op zoek naar kikkers. Steven heeft zich ontpopt tot een echte kikker- speurder!
We hadden niet echt een wekker gezet omdat het gisteren zo laat was, eer we in ons bed lagen, maar we zijn om 6 uur spontaan wakker geworden. Dat heb je als je de gordijnen niet sluit. We ontwaakten met recht voor ons de vulkaan. Helaas nog gehuld in mist. Steven wil absoluut lava zien.
Om 8 u 30 is er een gratis birdwachting tour die we gaan proberen mee te pikken. Als er te veel volk opdaagt, doen we het op ons eentje. Ik heb net al andere kolibries gezien... We zitten nu aan 55 verschillende vogelsoorten die we hebben kunnen afvinken in onze vogelboek.
Het hotel is groot, toeristisch en qua vriendelijkheid niet zo denderend maar als de natuur mooi is... Het dorpje in de buurt is een reuze attractiepark, deed denken aan LasVegas. Overal bars en Lodge, fluo kapen van de hotsprings die hier liggen,... Echt zo kitsch waar je echt weg wil blijven.
Om 5 uur vertrokken met onze Toyota Fortuna, een patat van een ding en een serieuze upgrade van de rav4. ;-) Toch een meevaller.
De eerste 30 km in 1,5 uur door file, snel een MC Do gedaan, de volgende 50 km door de dikke mist in een slakkengang van 24 km per uur of zo. Zonder reflectoren op de weg was het echt ondoenbaar geweest en lag je zo uit de bocht. Zonder GPS waren we niet lost in space maar for and beyond... Echt niet te doen in het donker rijden. De volgende 60 km ging vrij vlot. Denk aan Ardennen baantjes of bergwegen, gelukkig zijn de wegen wel heel goed.
Om 21u 50 u waren we eindelijk aan de gate die om 22 u sloot. Daarna nog 4 km durt- road. Maar we hebben het gehaald. Onze hotelkamer kijkt uit op de vulkaan de nu helaas in de mist verstoppertje speelt.
Na een tocht van 3 uur in een mini- van met een best wel voorzichtige chauffeur. Een verloren uur bij de zoektocht naar het kantoor van de rental car, wiens vertegenwoordiger we misliepen door het oponthoud. Een hartaanval toen een bediende van het kantoor aan de tefefoon onze reservering niet vond. Het hotel had dat voor ons gedaan.
Maar om 5 uur hadden we hem dan toch eindelijk! Een dag waar echt alles mis ging
Lap, hè. Bij een tussenlanding in Quepos heeft het vliegtuigje dat na ons landde een klapband gekregen en staat nu in de weg om terug op te stijgen. Extra reservebanden hebben ze hier niet en het vliegtuig kan ook niet zo maar verplaatst worden in zo'n klein luchthaventje. We zitten dus vast tot nader order... Stom want in San José staat onze huurwagen te wachten en we moeten nog 3 u en half rijden tot de volgende Lodge. Het is nu bijna 12 u. Hopelijk kunnen we snel weg, anders wordt het in het donker rijden of een andere oplossing zoeken. Het is om half 6 - 6 u donker.... Balen dus! We houden je op de hoogte. Overal is gratis wifi op de luchthavens...
Ondertussen hebben we heel wat miles afgelegd naar Golfito airport en wachten we op onze kleine vlieger. Gelukkig valt het weer mee en stijgen we over een half uur op. We hoorden verschillende verhalen van mensen die vast zaten door het weer en dat was mijn reden om deze 10 dagen eerst de doen, zodat onze aansluitingen niet weg waren als we naar huis moesten.
Gisteren hebben we de trails nogmaals gelopen maar het was echt zwaar. Hoe een onnozele 3 km er ons onder kreeg. Zo steil soms... We kregen wel nog eens de white Faced Monkeys te zien. De Howler Monkeys zeiden goedendag en de squirl Monkeys kwamen ook nog langs.
