Het is dan zover. Bijna voorbij, het is gevlogen¡ We zijn beland in een klein vissersstadje, 50 km boven Lima. Het is hier verrassend gezellig, mooi en modern. Toevallig ook nog wekelijkse markt, dus de drukte is vergelijkbaar met Hasselt. Weer geen toerist te bespeuren ( behalve 2 gekken die met een fiets door het land trekken en in ons hotel verblijven, die tel ik niet mee). De zon is weer van de partij na 2 dagen bewolkt, mistroostig weer. Een pareltje van een reservaat ontdekt in de woestijn. Heel groen tussen de bergen omdat de wolken die van de zee komen, daar blijven hangen en een micro- klimaat vormen. Veel arenden en gekke rode vogeltjes gezien. Morgen opnieuw Lima in, om ons allereerste hostal terug te gaan zoeken. Zondagochtend komen ze daar de auto oppikken en dan is het vervelen tot we om 19 u onze vlieger richting Madrid hebben. Maandagavond tegen een uur of 10 zullen we weer in het land zijn... klaar om alles weer te terroriseren¡ Tot een van dees, en voor de gelukigen, geniet nog van de enkele dagen vakantie... ( zorg ook dat het zonnetje geboekt is, voor minstens nog 1.5 week ¡¡¡....)
WAAAAHHH, het venijn zit weer in de staart. Steven was gemotiveerd en zat vol enthousiasme om Lima binnen te rijden. Op verscheidene punten waar taxi's en bussen de rijweg opkwamen, was het soms millimeter rijden. Een grote bus die ons op enkele centimeters wou rammen. Zelf je eigen plaats op de rijweg moeten veroveren en zeker niet afgeven¡ Terwijl ik weer op het puntje van mijn stoel zat en links en rechts zat te kijken, beleefde Steven de tijd van zijn leven. Kiezen waar je wil rijden, anderen de baan afsnijden, toeteren is blijkbaar toch een noodzakelijk kwaad. op nog geen 3 km voor het einde van het centrum: een omleiding¡ De secundaire wegen op, al het verkeer van de Pan America in de zijstraten¡ Wat een helse tocht ( voor mij dan toch) Na een ommetje van minstens een uur, de omleiding voorbij en richting noorden. Een dubbele autostrade, maar nog steeds niet dat: kuddes geiten op de rechterrijstrook, camionettes die tegen 10 `per uur voor je rijden, moeten voorbijsteken langs rechts omdat ze links blijven rijden, voetgangers die oversteken, tuktuks,... Hopeloos...
We zitten in Barranca, 200 km boven Lima, geen toerist te bespeuren. Iedereen is hier vriendelijk, etalages liggen vol zoetigheid: reusachtige chocolade cakes, koekjes, bladerdeegkoejes,...
We konden het weer niet laten¡ Een chique hotel met kingsize bed, een yacussi en uitzicht op de vissershaven en een helderblauwe zee met palmbomen. Het hele plaatsje doet een beetje Hawaiaans aan. Lekkere vis maar niet goedkoop ( geen lokaal restaurantje te vinden ) naar Peruviaanse normen. Voor ons is 8 niet te veel voor een lekkere visfilet. Ontelbare meeuwen, strandlopers en pelikanen om je uren bezig te houden. Islas Ballestas was de moeite: miljoenen vogels op grote rotsen ( met ook de nodige geurhinder van hun uitwerpselen, die om de 7 jaar verzameld worden om als kostbare mest verkocht te worden), pelikanen, zeeleeuwen en zelf enkele verdwaalde pinguins¡ Krabben en zeesterrren die aan de rotsen hingen en zichtbaar werden toen de golven zich terugtrokken. Een speedboot deze keer¡ Wat een luxe, wel zonder dak zodat onze kapitein een waardevol dropje op zijn hoofd kreeg¡ Nadien met de auto het Parcasreservaat in, een schiereiland met een grote stenenwoestijn. Prachtige standen, kliffen in verschillende kleuren, gieren en andere aanverwanten die langs scheren. Geweldig mooi. Op dit moment zitten we in Pisco, een stad op 20 km van ons hotel die in 2007 volledig verwoest werd door een aardbeving. Dat is er nog aaltijd aan te zien. De kerk is gesloten, staat op instorten. Het stadhuis is volledig verdwenen en moet nog opgebouwd worden. Enkel de grote banken, belangrijke winkels zoals apotheken, privéklinieken,... zijn modern en nieuw. Buiten de stad is de school opnieuw herrezen voor de ruines van de oude. Al de rest is nog in aanbouw, wegen in de stad zijn er niet meer, overal puin,... De mensen zijn hier ook heel arm en dat merk je aan hun manier van doen. Heel gehard.
We zijn rond met de verplichte toeristische tour. We hebben 1 dag gewonnen en dus nog tot zaterdagavond om naar het noorden te rijden en en nog wat extra dingen te bezoeken. Dat wil zeggen: morgen Lima doorkruisen¡ Dat wordt nog een avontuur¡
ps. als er mensen zijn die graag eens een Inka Kola willen proeven? Een fluo- gele frisdrank, een favoriet van de Peruvianen, die naar kauwgomballen smaakt. Ken je die nog van vroeger? In zo'n sjiekenbak? Laat maar iets weten, breng wel 1 mee... Op eigen risico...
Gelukkig waren we zo slim geweest om een gids te vragen die met ons de sites in Nasca wilde bezoeken¡ De eerste site lag een dertigtal kilometer in de woestijn (die vooral bestond uit grote kiezels), geen aanduidingen van richting, pijlen,... zonder gids waren we vast en zerker verdwaald. We ontdekten 1 van de 40 piramides die ze bouwden in de woestijn. Het woord piramide is hier niet echt van toepassing, stenen muren die in de hoogte op een heuvel gebouwd zijn. De andere piramides liggen nog steeds begraven onder een laag zand die er ook zal blijven, kwestie van een goede bescherming¡ Een andere site bestond uit boomstammen die in een bepaald patroon naast een rivier geplaatst waren. Ware het niet dat er nauwelijks iets overschoot van deze archeologische site omdat een of andere kerel in de jaren 50, houtkool van deze rechtopstaande boomstammen maakte. Rondom de site waren overal begraafplaatsen. Hoe je dit merkte? Aan de stukjes bot en potscherven die overal verspreid over de woestijn verspreid lagen. Best wel luguber om gewoon een stuk bot vast te nemen en er naar te kijken. Voor de rest viel er niets te 'rapen' aangezien grafrovers ons al jaren voor waren... Ik betwijfel trouwens of de douane dat zo leuk gevonden zou hebben? Nog een bezoekje aan een aantal aquaducten en spings die het water naar de akkers brengen. Denk niet in de de zin van aquaducten zoals die van de Romeinen, maar dan eerder aan ondergrondse...
Na ons tochtje werd het hoogdringend tijd om onze auto te laten wassen. Op de achterbumper lag minstens 4 cm stof van alle dust-roads die we al aandeden. Zelfs binnenin was het een stofboel ( soms kwam het stof vanonder onze voeten gewoon omhoog gedwarreld, alsof er een gat in de bodem van de auto zat¡) Dan begin je toch even te twijfelen aan de staat van dat ding¡ Voor 15 soles = $ 5 werd hij meer dan een uur binnen en buiten onder handen genomen door enkele jonge gasten, die een cent bijverdienden op zondag. Toen de baas duidelijk maakte dat hij een hogedruk reiniger nodig had en even later (met onze toestemming) weg reed met de huurauto, was het even afwachten of ze ons niet opgelicht hadden.Maar nee hoor, een half uur later kwam hij blinkend en als nieuw terug. Elk stukje dashbord, plastiek, de banden,... kregen nog even een extra spuitbuslaag en klaar was kees. Voor hoelang natuurlijk....
We zijn net gaan eten in het duurste restaurant van de stad, een maaltijd kost er gemiddeld $ 10 dollar. Komen we daar toch geen ober tegen die iets van gothic en metal afweet zeker? Hij vroeg of we 'Lacrimosa' kenden, (een gothic-band uit Duitsland voor de onwetenden onder jullie)¡ We vielen bijna achterover¡ Blijkbaar komen zij in oktober in Lima spelen. Een band waar we al verschillende keren speciaal heel België afgereden hebben als ze toch eens bij ons wilden vertoeven. Zeer eigenaardig allemaal.... Na het eten vroegen we een espresso... Je moet er blijkbaar voor in Peru zitten om een echt klein Italiaans koffietje te krijgen ( iets wat ze in België nauwelijks kennen, of anders bekijken ze je wel alsof je van een andere planeet komt.
Morgen vertrekken we richting Paracas/ Pisco om een uitstap naar de Galopagos voor de armen te maken.... Zeeleeuwen, beware of the beast¡
Veel oh's, ah's en een onderdrukte 'help we storten neer'. Met 4 passagiers en 2 piloten in een klein sportvliegtuigje , scheren langs de Nasca- lijnen. Vervaarlijke hellingen maken om ons een zo goed mogelijk zicht te geven, volgens de nieuwe officiële richtlijnen mag de helling van het vliegtuig niet meer dan 30 % bedragen. Geloof dat maar niet, gegarandeerd veel meer. De eerste figuren merkten we niet eens op, en de piloot moest ons er op wijzen... Best wel speciaal ( de ene al mooier dan de andere), hoewel de vlucht zelf al duizelingwekkend en spannend was. De rest van de dag lekker niks gedaan en met een boek op ons dakterras in de hete zon vertoeft¡ Ik kan toch niet tuis komen zonder een beetje kleur...
We zijn ondertussen in Nasca geraakt, na weer een rit van 400 km maar dan op de Pan Amerika. De landschappen hier zijn fenomenaal¡ We zijn vertrokken vanuit Camana, een kustdorp dat echt ontzettend vies en vuil was. Er is een duidelijk verschil tussen de properheid van de steden in west en oost Peru¡ We reden richting het noorden met de zee aan onze linkerkant. In camana hing een dikke wolkenlaag waar de zon niet doorgeraakte, het was ook maar 12 graden. Waarschijnlijk weer het verhaal van Wolkje dat weer niet over de bergen landinwaarts geraakte. Het landschap veranderde voordurend: grote kliffen met rotswanden aan beide zijden, dan weer woestijnzand met bergen, vlakke gebieden met een rechte weg, haarspeldbochten, rode of oranje of zwarte rotsen, ook verschillende kleuren zand als er woestijn was... Ongelooflijk hoeveel verschillen op slechts enkele kilometers van elkaar. Bij elke rivier die vanuit het land de zee in stroomde, was er een langgerekte oase vol met velden, boomgaarden, kleine huisjes,... te vinden. Heel eigenaardig. Zonde van het vele zwerfvuil dat langs de weg verspreid lag. Onderweg een bezoekje aan een Inca- ruine, die een vissersdorpje moest voorstellen dat de vis ving en droogde. Daarna werd de vis door middel van 'runners' die om de 7 km afgelost werden, naar Cusco gebracht. Best wel een indrukwekkende gedachte...even de Andes over crossen ( en dat zonder nikes¡).
Hoe dichter we bij Nasca kwamen, hoe meer zon en woestijn. De bergen verdwenen en maakten plaats voor hete zandvlaktes en heuvels. Het is hier eindelijk lekker warm, met een temperatuur van 28 graden overdag. We hebben onze eerste, echte mummies gezien die op een begraafplaats lagen midden in de woestijn. Het had wel iets...
Onze vlucht over de Nasca lijnen is geboekt en staat morgen op de planning ( als de wolken geen spelbreker zijn). Het advies om niet te ontbijten, ga ik rustig in de wind slaan...
vroeg opgestaan om 7 uur te rijden op ons welbekend boemelbaantje van 40 per uur. Hoewel het deze keer op sommige plaasen wel wat slechter gesteld was met de weg. Het landschap daarentegen maakte alles weer goed. Prachtige bergen, ravijnen, dalen, gelaagde bergen met zelfs rood geoxideerde lagen alsof er werd geknoeid met rood poeder, nog meer bergen en ravijnen, tot het landschap plotseling veranderde in een uitgestrekte vlakke woestijn. De desolaatheid en de eenzaamheid waren imens, slechts een drietal auto´s tegen gekomen op onze route van slechts 200 km¡ ( ps Pa, echt iets voor jou¡) Onderweg gestopt in een dorpje, waar alles in voorbereiding werd gebracht voor het feest van een of andere heilige ( die klaar stond in de kerk om rondgedragen te worden) Kennisgemaakt met de pastoor die heel ijverig ons wilde begroeten... Gelukkig geen echt gesprek moeten voeren... Wij als vrome katholieken??? Ook moesten we een eigen stenen torentje bouwen langs de weg, zoals alle anderen doen. Daar werd Steven aangevallen door migrerende cactussen die een lift wilden om zich voort te plantem. Gevolg: stekels in zijn beide benen en vingers. Een uur later ontdekte hij nog een verstekeling aan zijn andere broekspijp...
We zitten nu opnieuw in een doorvoerdorp waar niets te beleven valt, behalve rusten. Morgen de Pan America Sud verder volgen richting Nasca....
Nieuw hotel en 3 pc´s ter beschikking, alvast bedankt voor alle leuke reacties en nieuws van het thuisfront¡
zondag 8/8: Lake Titicaca Bestaat het woord ´boemelboot´? Waarschijnlijk niet, maar het is toch een goede omschrijving van ons transport naar de eilanden. Met meer dan 50 boten in colonne naar de 40 drijvende eilanden, waar de vrouwen staan te wuiven om de boten te lokken. Na 1 gekozen te hebben, meerden we aan en kregen we uitleg over hun eilanden: De wortels van een soort papyrus worden in blokken van 50/50 cm gehakt: Wanneer ze in het water gelegd worden, dan drijven ze. Ze worden aan elkaar geankerd en ook aan de bodem. Daarop leggen ze maandeijks dikke pakken riet. De eilanden zijn ongeveer 200 vierkante meter groot en er staan kleine hutjes op van 2 op 2 m, waar ze met heel hun gezin in slapen ( in ons geval 5 personen). Zo leven er 20 mensen op 1 eielandje. Ze hebben een leefnet in het midden met vissen, een uitkijktoren waar de kinderen (van 2 - 6 jaar) op en af kruipen. De families leven enkel nog van het toerisme en verdienen door hun textiel en prullaria te verkopen. Voor een ritje in hun rieten catamaran betaal je 10 NS = ongeveer 3 dollar, evenveel als een hoofdmaaltijd in een lokaal restaurant¡ Reken er maar op dat ze 3/4, zo`n 15 personen meehadden¡ Een uur later weer met de boemelboot naar het eiland Taquile.Een ontzettend moordende steile klim van 20 min, die al zo breathtaking was na slechts enkele meters. De ijle lucht bevat nauwelijks genoeg zuurstof om je op de been te houden. Alsof ik de coopertest 3 keer achtereen liep, en dat gevoel al na enkele minuten¡ Dat wens ik mijn ergste vijand niet toe (moet ik zo iemand kennen...) Het eiland zelf was een teleurstelling¡ Het had meer weg van een Grieks eiland met huisjes, terassen voor de landbouw, een kerkje en schapen. Totaal niet de moeite om daar even rond te lopen, een dure lunch geserveerd te krijgen en dan 3 uur terug te varen. Sommige dingen weet je nu eenmaalniet op voorhand.
maandag 9/8: op weg naar de Colca Canyon Het is een feit , onze eerste verkeersboete¡ Een verkeersagent op het midden van het kruispunt niet gezien. Blijkbaar stond hij op 'rood' ( maar dan zonder zijn armen uit te strekken, zoals de onze doen) Een hele heisa, uitleg,... het uitschrijven van een boete van ongeveer $150. Toch even een belletje naar de man van de huurauto. Deze doorgegeven aan de politieagent en plots kwam er een andere oplossing aan het licht: het briefje terug geven, plooien en $40 ertussen. No problema was het antwoord. Zo verdient een agent hier dus zijn loon...
De colca is waanzinning mooi¡ We zijn pas hier, nauwelijks iets gezien maar het is indrukwekkend en vergelijkbaar met de Grand Canyon. Dat smaakt naar meer... Op 3 km van ons dorpje gaan dobberen in therminale baden. Het was slecht 39 graden warm, dat mocht best wat meer zijn. ( Caroline? Heb mijn baantjes niet gezwommen, krijg ik nu naar mijn voeten als ik terug ben? Ik lag zo lekker¡) Ik zit hier in het familierestaurant van ons hostal. Geen kaart, eten wat de pot schaft voor nog geen 1¡ Aardapelsoep met Andesrijst ( een soort mini kouskous) en kip met rijst en aardappel. Lekker zoals de meeste lokale maaltijden. Het hele restaurant zit vol met lachende Peruvianen, wat wil je, daar kook je toch niet voor?
dinsdag 10/8 Wat een uitstapje van 1 uur zou worden, draaide anders uit. De 4X4 kwam goed te pas en we ontdekten allerlei dorpjes verstopt tussen de bergen. Een heleboel vogels, kolibri`s en hopen kuddes gezien. Toen we 2 jonge gasten meenamen die stonden te liften, hadden we plots gidsen in de auto zitten. Alle bergen zijn volgebouwd met terassen, blijbaar dateren zij al van voor de Inca`s. Niet te geloven hoeveel en hoe goed ze ouderhouden zijn. Toen we halverwege toevallig uitkwamen op de weg naar onze volgende slaapplaats maakten we een gok. 30 km terug rijden en gaan tanken in ons vorig dorp of 30 km doorrijden naar het volgende dorp in de hoop daar een tankstation te vinden? Tja dan maar de gok, maar dat was mis... Geen tankstaiton te vinden, laat staan onze zeldzame gasoil 90. Dan maar de 60 km terug op een 40 per uur baantje enkel verhard met stenen. Ik begin er aan te wennen¡ Als troost kwamen de Condors nog even goeie dag zeggen en vlogen ze boven ons hoofd enkele rondjes. Morgen opnieuw de 60 km terug de andere kant op, deze keer met genoeg naft om de 350 km naar de kust te maken zonder nood te hebben aan een tankstation¡
Al even niets laten horen, maar we leven nog. We zitten in de Colca Canyon, vergelijkbaar met de Grand Canyon maar dan in het langgerekt. Ik zit nu op de pc van de baas van ons chique hotel. We moeten onszelf ook eens verwennen... Eindelijk het eerst sinds we hier zijn een bad! Zodra ik een pc vind die niet van de baas is op onze weg naar de kust, krijgen jullie een uitgebreid verslag...
Gisteren belandden we in een doorvoerdorpje. Een hotelkamer voor nog geen 8 met voor het eerst in 14 dagen kabeltv. Op die manier zijn we weer bij met de wereldnieuws via CNN, zagen de simpsons en Star Wars in Spaans¡ Toen we een `hapje`gingen eten in een naburig restaurantje, hadden we veel bekijks. Blijkbaar zien ze hier niet zo dikwijls gringo`s. Het was kijken en bekeken worden. Toen we een halve geroosterde kip bestelden, wat hier een lekkerij is, bleek dat de kip toch wat groter uitviel dan verwacht. Een halve hier, is even groot dan een hele bij ons... Hadden we dat maar op voorhand geweten.
De mensen hier zijn zeer verschillend, van uiterlijk maar ook ivm vriendelijkheid. Er zijn de hele traditionele mensen die je vaak op het platteand ziet. Kleine oude vrouwtjes met traditionele kledij en hun haren in een dikke vlecht of soms 2. Je hebt de gewonere mensen maar er zijn ook de rijkeren die zich vrij Westers kleden. Het zal wel aan het geld liggen zeker? Ook de vriendlijkheid is heel verschillend, sommigen lachen en helpen je met plezier, anderen ogen nors en er kan geen lachje van af. Zou het liggen aan hun eigen behandeling? Maar met ons geweldig taalgebruik, moeten ze meestal wel lachen. Solo un poco Espangol? Wat betreft dit Spaans maken we elke dag vorderingen, lukt het niet dan is het gewoon met handen en voeten. Aan de manier waarop ze iets vertellen, kan je ook veel afleiden.
We hebben er een rit van 4 uur opzitten. Ik heb zelf ook een half uur achter het stuur gezeten toen Steven een uiltje ging vangen. We zijn ondertussen van de hoge Andes naar de Altiplanos verhuisd. Dat wil zeggen: uitgestrekte, ontzettend dorre vlaktes op 3500 m hoogte, met nog maar een klein aantal toppen. Een vrij vlakke en rechte weg die veel deed denken aan de Amerikaanse films.
Tot onze spijt hebben we ook een vuilnisbelt gezien aan de rand van de stad, waar de honden en de mensen de resten aan het doorspitten waren. Zeer confronterend als je in een 4X4 ( Toyota Prada 3l naft ¡ ) met 7 zitplaatsen rondrijdt.
Morgen hebben we een eendaags tour geboekt naar de drijvende eilanden op het meer. Ze komen ons om 6 u 50 afhalen. (deze morgen toen we onze ruit wilden proper krijgen met een emmer water, bleek dat het ijs werd... Het heeft dus al gevroren.) Waarschijnlijk zal ik dus morgen bevriezen onderweg... Overdag is het wel warm tot zeker 23 graden. Die temperatuursverschillen hebben ons al allebei een snufneus bezorgd.
Rijden met een auto in Peru is een avontuurlijke taak, je moet ogen in alle richtingen hebben. Overal lopen zwerfhonden, herders met hun schapen, geiten, ezels, koeien en zelf varkens¡ Daar beleven we nog het meeste plezier aan, er was zelfs een stier die het niet eens was dat we wilden passeren. Gelukkig heeft onzs auto een koebaar, hihi,... dus geen gaten in onze banden. Ook zijn er vaak onderwachte putten in de weg, gele vluchtheuvels die je tegen 10 per uur moet nemen, hopelijk nemen ze daar in België geen voorbeeld aan... Er zijn ook vaak hellingen ingestort die de helft van de weg versperren, of soms is de halve weg ingestort. We hebben ook onze eerste staking meegemaakt. We kwamen net aan een brug waar een heleboel mensen samen liepen, ze gebaarden en achter de brug gooiden mannen stenen op de rijweg. Omdat ze er nog niet veel liggen hadden zijn we snel kunnen door glippen. Ik zou wel eens willen weten waarom ze staakten... De huisjes hier zijn gemaakt van leem die ze gewoon uit hun eigen achtertuin hakken, zeven en nat maken en er gewoon blokken van maken die ze in de zon laten drogen. De rijkeren die kalken hun huis nog. Overal langs de weg zie je huizen die beschilderd zijn met slogans van politieke partijen zoals: de pan (brood), condor, Apu (¡¡¡) partij. Waar ze voor staan weten we niet, mss hebben ze iets te maken met de stakingen?
Een trip naar werelderfgoed die meer dan $ 440 dolla kostte¡ Ticket van trein en inkom, taxi`s en bussen,... Was het dat waard? Zoek een afbeelding van MP op google, voeg er 3D , honderden toeristen, tientallen lama´s aan toe en je komt in de buurt. De bergen van het Cloudforest errond, zijn een schitterend decor voor een ruine die vrij middeleeuws aanvoelt. Veel te toeristisch uitgebuit maar wel het mooiste wat ik tot nu toe gezien heb.
Vandaag (donderdag) hebben we de 4X4 opgehaald en zijn we zelf op pad gegaan. Eindelijk zien we de schoonheid van het land. Tussen de bergen rijden op zoek naar ruines. Al bij al rijdt Steven best goed, ik heb soms een klein hartje, maar dit is niks vergeleken met de busrit¡ Ook het zoeken naar kleine onbekende overblijfselen is hopeloos, niets is aangegeven en je zit voor je het weet op een mini landweg. Hebben ook al de eerste lifter gehad, die spontaan achter in de bak sprong toen Steven wou vragen waar de ruines lagen... Hij heeft wel gelift maar onze ruines hebben we niet gevonden... ( Vooral omdat ik die landweggetjes echt niet graag doe... Ben toch een chicken...)
Tja het moest er van komen, als je de regengoden uitdaagt met een uitspraak: We hebben nog geen regen in het regenwoud gehad. Dan weet je wat je te wachten staat. De hele nacht regen en onweer, ook het inladen van de boot ´s morgens was lekker nat. Gietende regen¡ Eerst nog de propellor van de buitenboordmotor rechtkloppen met een hamer en de terug weg kon beginnen.
Van de boot onmiddellijk in de bus voor opnieuw een rit van 8 u. Ik begon er net aan te wennen tot ... Om 6 u ´s avonds plotseling een file, wat bleek: een landverschuiving die de weg blokkeerde... Dan maar terug draaien en een andere weg volgen. Eigenlijk kun je het woord weg hier niet gebruiken, meer een pad dat snel met een buldozer was uitgegraven, smal, vol putten,... Eerst kijken of er geen tegenliggers af kwamen en dan maar erin duiken. De chauffeur Emilio had ook zijn familie bij dus was ik toch gerust. Ondertussen was het pikdonker en enkel de koplampen verlichtten de weg. Toen kwamen de eerste tegenliggers... De kleine auto´s gingen nog net. Tot er een bus moest kruisen. Spannend hoor: tientallen peruanen schreeuwend op de donkere weg, bevelen roepen, iedereen uit de bus en zo er langs proberen te wringen. Dat was nog leuk... Tot op een volgend punt er een vrachtwagen vast gereden stond in een bocht tegen de rotswand om ons te laten passeren. Steven ging helpen, ik bleef zielig in de bus. Onze chauffeur was er niet zeker van maar iedereen stond te roepen dat hij moest doorrijden. Halverwege zaten we vast en twijfelde hij heel sterk. We schuurden langs de camion en toen zat er niets anders op dan doorrijden. Aan de andere kant hadden de achterste wielen slechts centimeters... Ik was er eker van dat we zouden vallen... Ik de afgrond in en Steven boven staan kijken. Met een aanroep naar de goden toe, zijn we er toch geraakt... Wat een avontuur, maar dat hoeft niet meer voor mij...
in de verte doemen de bergen terug op, we komen in de bewoonde wereld. Van 9 u tot 3 u in de boot, 2 u sneller dan verwacht op onze bestemming. Tegen de stroming met lage waterstand. De bootsmannen zwieren als apen langs de boot en beginnen vooraan te bomen als een gek als we dreigen vast te lopen. Het was vaak nipt, maar niets gebeurt¡ Het kan mss ook liggen aan de cerveza`s die we hun in de morgen getrakteerd hebben voor de goede zorgen, reis, het eten en het gidsen,... Op de achtergrond klinkt het voortdurende razen van een trein, ware het niet dat dit brulapen zijn. Een vreslijk zwaar klagend geluid, surrealistisch¡ Gisteren vond een groepslid een handgrote wolfsspin in haar slaapzak onder het muskietennet¡ Een andere dame heeft een uur gejaagd achter 2 exemplaren maar niets gevangen...
dag 8 De geluiden van een naderend onweer klinken steeds luider en luider en verstoort het idylische van onze lodge. Hutjes rond een tuin waarin enkele Oropendolas in de boom zitten te bouwen aan hun hangende nesten.Echte aanstelvogels die een geluid maken dat lijkt op een drupel water die in een glas valt, maar dan 100 keer versterkt. Ze lijken op onze eksters maar dan met een gele staart.
We hebben een trail van 4.6 km gevolgd in 4 u tijd¡¡¡ Weinig echte dieren gezien, wel tientallen highways gekruist: mieren met stukken blaadjes op hun rug die het pad kruisen,met duizenden tegelijk¡ Maf¡
Net terug van de hot springs: Heerlijk¡ Ontzettend heet water dat uit de rots komt en in kommen terecht komt, waar je in kan relaxen. Wat een voldoening. ps: pa, als kerstcadeau een echte hotspring in mijn tuin? Dat zal wel lukken, he?
dag 5: onafhankelijkheidsdag, weinig nieuws, veel verplaatsing
Dag 6 4 u 45 opstaan en vertrek naar de klemuur (Claylick) die de papegaaien en Macauws ( de grote bekende rode en blauwe) gebruiken om te detoxen na het eten van onrijpe vruchten.De kleinere papegaaien zijn te opgewonden en schrikkerig om te komen knabbelen. Maar uiteindelijk pas om half 10 is het dan zover, de Macauws ( denk aan de piraten) hebben genoeg zelfvertrouzen om toch een knabbeltje te doen. Een typische meute die vecht om 1 been: Elkaar bijten, afsnauwen, wegjagen, alsof de muur van 100 m niet bestaat hangen ze op 1 kluitje. Terwijl ik dit schrijf zijn er 8 locals aan het voetballen op een pleintje voor onze hut. Het is broeierig heet en ze zijn al een uur intensief bezig, veel andere ontspanning is er niet.... Na 3.5 in de boot zitten met op de achtergrond een buitenboordmotor is de rust hier zalig. We zijn trouwens terug in de tarantulla-lodge...
Morgen zullen we nog maar met 3 over zijn, de rest neemt het vliegtuig. Had ik geweten wat ik nu wist, had ik me stiekem verstopt in de laadruimte....
eindelijk uitslapen, ontbijt om 7 uur. Room with a view: het regenwoud, prachtig. Bezoek aan een meer, een afgesneden meander van de rivier met een heleboel zwarte kaaimannen van wel 4 m. Namiddag nog zo´n meer maar dit keer met een ander doel: Giant Otter¡ Onze bootmannen hadden ze snel in het vizier¡ Een prachtig dier, maar wel bedreigd¡ Spelend in het water, duiken achter vis, deze buit ruglings opknabbelen, zichzelf en de ander wassen, samenspannen om een kaaiman weg te jagen. Toen we op het punt stonden weg te gaan, ontstond er beroering in het nest: gepiep en gegrom enkele min lang. Tot plotseling de hele familie naar buiten komt met 4 kleine jongen in hun bek. Zwemlessen voor de kroost¡ Zelden gezien en een geweldig zicht¡ Bij valavond schoten de vleermuizen uit hun holen. Een medium-sized is zo groot als een merel¡ Toen het helemaal donker was, begon de jacht op kaaimannen. Hun ogen lichten nl rood op bij je zaklamp, niet te schatten hoeveel er op de oever en in het water lagen. Laten we stellen dat mijn geduld snel op was en ik alle sterren van het z- halfrond heb bestudeerd. Mij niet gezien om deze beesten lang te pesten, ze durven zel eens aanvallen.
opnieuw 6 uur varen naar het tentenkamp dat gewoon enekel hutjes bleken te zijn, wat een teleurstelling. Steven haalt zijn hart op, hij ontdekt vaak als eerste verscheidene vogels en apen. Een 2 uur durende wandeling met surveiveltips. Nadien een douche met koud water, bijgelicht door de zaklamp die Steven omhoog houdt, romantisch he? Er mag hier namelijk geen generator bollen, we zitten in een speciaal reservaat. Dat heeft tot gevolg dat alles verlicht wordt met petroleumlampen, kaarsen en je eigen zaklamp. Het is ook al om 6 uur donker... Je hebt je eigen beddegoed dat je telkens meeneemt. Je maakt je bed op en zorgt dat je muskietennet mooi dicht onder de matras vast zit. `s Nachts naar toilet gaan is een slecht idee: alle kleren en schoenen uitschudden en bekijken voor je ze aan doet. Alles goed bekijken eer je iets vastneemt, de deur bv. 20 meter wandelen en hopen dat je geen wildlife tegen komt. Laat staan de toilet, de bril, ... nog checken¡
Eindelijk terug in de bewoonde wereld, hoewel de drukte van de stad moordend is. Wat een avontuur, verhalen en ervaringen met honderd. Wat de titel betreft, die slaat op de terugweg, waarbij heel wat spannende dingen gebeurd zijn: Maar laat ik bij het begin beginnen....
dag 1 6 uur in de ochtend, een prachtige zonsopgang, een helse misselijk makende tocht van 8 uur voor de boeg. Onze groep bestaat uit 4 Nederlanders, een Amerikaanse, wij, de Finse gids Atru, onze eigen kok Orlando en een gekke chauffeur Emilio. Met een gammele bus door de bergen, met aan de ene kant een greppel en de roswand en aan de andere kant euhm niks. Duizend doodsangsten beleefd bij elke haarspeldbocht, tegenligger of inhaalmaneuver. Een stuurfout is fataal en honderden meters de dieperik in. Een stoffige weg, soms breed maar meestal smal, uitgehakte zeer nipte tunnels, watervallen die de weg dwarsen, putten,... Bewijzen van zware aardverschuivingen na een ongewoon hevig onweer in februari ( 3 dagen na de verschuiving in Machu piccu) waarbij de weg een maand afgesloten was en 1 dode viel. Van de Andes naar het Cloudforest met het verhaal van Wolkje ( welbekend bij al mijn oud eerstejaars) = stijdingsregens die het regenwoud voeden. Een prachtige lodge in de jungle met de krekels op de achtergrond.
Een korte opsomming: met een gemotiriseerde kanoe met dak 6 uur varen, birdspotting ( gieren, aalscholversm parapluvoogels, ijsvogels, reigers, havikken, arenden) maar ook apen, kaaimannen. Vastgelopen op de rievierkeien, duwen maar... Niet makkelijk maar wel leuk¡ De eerste huiskat van een lodge tegengekomen, die toch de mijne noch de nijn kan vervangen¡ Maar blijkbaar hadden ze nog huisdieren¡ Raad eens wat ik ontdekte op het plafond enkele meters van mij, toen ik rustig op de toilet zag? Ja hoor, een grote tarantulla¡¡¡ Alle toeristen in rep een roer, de locals hadden plezier¡ Mijn toiletbezoek verliep vanaf toen niet meer zo kalm...
