Onderweg lag er een platte Guinea fowler  op de weg. De driver zei dat de passerende auto gestopt was om hem mee te nemen. Hij zei dat het lekker vlees was, maar taai. Denk aan het verhaal van de steen en de pot. 

En dan voor het school beginnen... 

En deze keer was het feit dat we niet online hebben in gecheckt een beetje mijn schuld. Normaal ben ik diegene die panikeert en zo'n dingen steeds in orde wil hebben. Maar steven geraakte met zijn gsm niet in gecheckt en aangezien in het verleden altijd alles vlot is gegaan, gingen we ervan uit dat het nu ook het geval was.

3 uur voor de vlucht waren we al op de luchthaven. Het inchecken vorderde niet tot nauwelijks. Tot plots mensen met hun koffer en al uit de rij gingen. Het gerucht van de overboeking ging rond. Je kon je paspoorten nog laten checken maar wij hadden ook geen plaats. Dus moeten omboeken, opnieuw in de rij. Om half 10 hadden we eindelijk onze boardingpassen voor de volgende vlucht. Zo zijn we al in gecheckt en al. Om 10 uur met de laatste mensen het busje in richting hotel. Hotel safari court, een patat van een hotel niet ver van waar we de eerste nacht verbleven... Ik kende het al omdat we hier verschillende keren langs zijn gereden. Gisteren zelfs nog. Uit verveling zijn we nog naar de shopping mall gereden maar na een 20 minuten waren we daar al door gewandeld. Na een tas koffie zijn we naar het fossielen en gesteenten museum op zoek gegaan, niet ver af. Steven zijn idee... Niks te vinden,enkel het ministerie van mijnbouw en energie. Steven zijn stoute schoenen aan en jawel hoor, in dat zwaar bewaakte gebouw een klein museum. De regeringsauto stond er dus de minister was in the house.

Het ontbijt is heel uitgebreid, veel beter dan zelfs gisteren. Nu is het opnieuw rondhangen tot ze ons om 5 gaan komen oppikken met busjes. Duimen maar.

Wat is nu het verhaal dat we via via hebben kunnen reconstrueren: er is een vliegtuig stuk. Het scenario van gisteren is meer dan 2weken aan de gang. Mensen die niet meer op de kleinere vlieger passen worden om geboekt naar de volgende dag. Ze zeiden een 50 tal mensen maar het zullen er wel 100 zijn. Die hebben hun boardingpassen en mogen als eerste mee, dan de online incheckers en dan met wat geluk nog een paar anderen. Dus elke avond blijven er mensen over. En dan begint heel de miserie opnieuw. In plaats eens een keer een charter in te leggen, dan is alles voor even opgelost. Afrikaans zeker... 

Hopelijk dus morgen wel in het land. 

Het diner was gelukkig niet weer buffet, maar a la carte. Heel goed verzorgd restaurant en de hutten en het park ook. Op de onduidelijke wandelroutes na. Bij terugkomst bleek dat de bavianen ons flesje water en leeg cola flesje van de buitenranden gepikt hadden en de tonijnblik- improvisatie- asbak was om gekieperd. Het flesje had gaatjes van tanden, maar water zal niet zo lekker geweest zijn. Van het lege flesje cola bleef enkel het dopje over... Dat zal nu ergens in de bush-bush liggen... Poezebollen hebben we niet meer gevonden, wel wat gekke boomratten. 

Na het ontbijt richting Windhoek vertrokken. Steven is het rijden beu dus heb ik het stuur mogen overnemen tot we aan de grote stad zelf kwamen. Ik zal dat wel rijden als het nodig is, maar Steven zijn pleziertje afpakken, gaat ook niet. Hoewel het links rijden toch echt wel een uitdaging is in zo'n drukke stad. 

Het verhuurbedrijf had graag de frigo al terug voor een andere klant die vergeten was eentje te boeken. De vrouw had diabetes en had waarschijnlijk voor haar insuline een frigo nodig? Geen idee of dat zo is. We hebben ook al ons onze restjes doorgegeven en zij schenken het aan de kerk voor de minderbedeelden. Zo komen onze pasta, saus en tonijn, kaas en salami nog goed terecht. De kleine bluts in de bumper is ons vergeven, hoewel hij niet echt geloofde dat wij vastgeraakt waren in het zand, maar even goed. Zo hard was het ook niet zichtbaar.

We hebben geluncht in het Namibian craft café. Het craft center ligt er boven en er rond. Allemaal kleine winkeltjes die souvenirs en juwelen aanbieden. Veel rommeltjes maar de mooie dingen zoals houten beeldjes waren best wel duur. Een 20cm groot beest kostte al gauw meer dan €50. Dat vond ik precies toch een beetje veel geld. Dus zijn we met lege handen terug buiten gegaan en zo zijn we nog steeds niet van onze €60 cash af die we nog overhebben...

De chique lodge ligt boven op een berg. Het zwembad is maar een kleintje en er staan welgeteld 6 ligstoelen. Onze kamer is de laatste van de rij en kijkt uit over de bergen, een waterreservoir waar een bron boven komt en de lichtjes van Windhoek. Even tegen half 6 hoorden we de hyena's of de wilde honden huilen, maar we hebben ze nog niet kunnen spotten. Spijtig.

Het diner was lekker maar we zijn gevlucht omdat er een Chinees officieel feest aan de gang is aan de andere kant van het restaurant, met alle toespraken en muziek erbij... Echt iets voor ons. De Chinezen kregen een traditionele welkomstdans die heel mooi om te zien was. De dansoutfits van de dames waren niet zo origineel, maar de muziek deed het hem wel voor mij. 

Nu is het wachten tot we morgen om 10 uur moeten uitchecken. Het hotel is volgeboekt dus we kunnen de kamer niet tot in de namiddag houden. Dan wordt het rondhangen aan het zwembad of in de zetels rondom. Tot we om 7 kunnen vertrekken naar de luchthaven. Nog even geduld oefenen dus. 

We hebben onze groene eikenbos en de purperen hei toch gemist... Om de huisdieren te missen hebben we geen tijd gehad. ;-) Die waren in goed handen!!! 

Tot binnenkort!!!

Gisterennamiddag was het plots attack of the mangoesten. Van rechts kwam een hele groep, meer dan 30 beestjes controleren of we onze kruimels wel opgegeten hadden. Ik lag op mijn handdoek in het zonnetje en de gestreepte mangoesten, lekker brutaal kwamen op nog geen meter van me af kijken en bedelen. Met 10 zaten ze gemakkelijk rond mij, onder de tafel en maar piepen. Ben er maar af gebleven, ze zullen wel hard bijten.

Na Steven zijn middagdutje hebben we dan maar onze wandelschoenen aangetrokken en zijn de vijgenboom- route gaan doen langs de bergwand. Was ik blij dat steven voor mij een geïmproviseerde wandelstok had gemaakt van het statief van de telescoop. Het ging al snel naar boven, tussen de dikke rotsblokken. Het was warm maar de wind koelde wel af, dus dat was een meevaller. We zijn zeker een 5-tal keer omhoog geklauterd, terug naar beneden gemoeten omdat de weg of het wildpad wat we genomen hadden in de bush-bush eindigde. Om krankjorum van te worden. Al die energie voor niks verspild. Bavianen op ons pad, een wrattenzwijn lekker aan het knabbelen een meter van ons af. Zwarte watermangoesten, een heleboel kleine dikdiks, die een meter langs je gewoon blijven staan. Dikdiks zijn voor mij sprookjesfiguren, zo uit een boek weggestapt. Als je ze zo dichtbij kan bekijken, lijken ze zelfs op "My little pony's": spits gezicht, met grote donkere ogen en omlijnde ogen, grote oren die alle kanten uitgaan, kleine hoorntjes. Heel mooi.

Op een gegeven moment waren we de weg kwijt. Volgens ons kon je op die plaats naar het uitzichtspunt gaan. Maar de weg was hier al helemaal niet meer aangegeven en het enige wat kon was omlaag of via een rotsblokken soort van inham naar boven. Omdat we echt geen pijlen zagen, zijn we toch maar terug naar beneden gegaan. We hadden ook al zoveel energie verspild aan de foute routes die we genomen hadden dat de zin een beetje op was. Had ik toen geweten dat Steven vanmorgen toch nog terug naar boven wilde, had ik wel doorgezet... We waren er echt bijna..

Steven zijn vuurtje ging vlot aan, waarschijnlijk omdat er bloed bij gevloeid was. Uitgeschoten met de botte bijl, zonder erg. Ons dinertje met kip en varkensspiering heeft ons welgeteld €3 gekost en was even lekker dan de vorige dagen. Het winkeltje hier is leeg dus je moet gewoon naar het restaurant. Geen vlees te bespeuren. Smeerlappen.

Op het moment dat ik de kip uit de frigo haalde, waren de apen daar. Zo brutaal! We hebben een beurtrol moeten invoeren, strategisch moeten gaan zitten, zodat we ze langs alle kanten zagen komen... Een reuze groep. Niet normaal. Hadden we niet goed opgelet, waren we zeker eten of dingen kwijtgeraakt. Eens donker denk ik dat er gevechten tussen de bavianen uitbraken voor het beste slaapplekje want het leek alsof ze elkaar aan het vermoorden waren op de helling. Wat een geroep en gekrijs...

Omdat ik mijn ogen niet meer kon open houden bij het lezen, lat voor ik al om 8 uur te ronken. Om een uurtje later gewekt te worden door de wederhelft. " Heeft een spookdiertje een gestreepte lange staart." Huh? Nee, absoluut niet. Dus ik mee en werderhelft had in de boom naast het huisje een soort kat gevonden met een hele lange gestreepte staart en een een heel klein lijfje en reuze oren. Ik dacht dat het een civet was, maar die zijn veel groter. Blijkt een small- spotted Genet te zijn. Eigenlijk was het niet groter dan een kat van ongeveer een jaar. Heel mooi, begon zij of hij zichzelf nog te wassen. Keimaf dat Steven het gevonden had met zijn pillamp. Steven twijfelt aan mijn determinatie... Dus hij gaat het straks vragen aan de ranger van onze namiddag game- drive. Je mag hier zelf niet rijden. Sponsoring van de NWR zeker?

Na het ontbijt wilde steven opnieuw een poging wagen om de berg op te klimmen. Fijn dat hij dit plan nu pas met me deelde. Grrrrr... Anders had ik gisteren wel even doorgezet. Nu via de linkerkant omhoog via een iets duidelijker pad dat lichtjes omhoog ging. Vol rotsblokken en los zand. We hebben dassies gezien, dikke marmotten die kabaal maakten als een Tasmanian devil. Uiteindelijk kwamen we hoger dan het punt uit waar we gisteren verdwaald waren en moesten letterlijk op handen en voeten soms verder klauteren tussen de grote rotsblokken. Naar een stuk van de berg waar de stenen naar beneden g vallen waren, precies de bedding van een bergrivier. Eens boven uitgeput maar een schitterend uitzicht.

Helemaal alleen en als eerste om 10 uur. Een kwartier later liep de halve berg vol. Wij dus maar naar beneden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Vaker gewoon op mijn billen naar beneden of achterste voren. Levensgevaarlijk. De noodnummers van verschillende personen en het office stonden op het blad, dus mee zijn er toch wel wat dingen in het verleden gebeurd. 

We hebben net de auto, de bak en onze koffers uitgemest en alles een beetje ordentelijk gemaakt. Morgen onze laatste volledige dag. Nog een 3 uur rijden naar de hoofdstad. En dan eens nadenken of we onze auto morgen al binnen doen en dan tot vrijdagavond in het hotel blijven tot we om half 10 's avonds de vlucht hebben. Of we hem vrijdag gaan weg doen. Ik heb het chiqueste hotel als laatste gehouden omdat we er zolang moeten wachten voor de vlucht. We zitten er bijna 1,5 dag en dan is het wel fijn dat je een beetje uitrust in luxe... ;-) 

In Grootfontein de laatste inkopen van de reis gedaan. Een super de luxe Spar, even chique als een Delhaize bij ons. Bbq vlees ingeslagen voor vanavond. Ons hout is nog niet op. Ook al kijkt Steven niet uit naar het gevecht met het hout en de brandwijze.

Dan toch maar de grote asfaltweg weer met een uur om rijden maar wel fatsoenlijk door rijden. Het gevaar zat hem deze keer niet in koeien of geiten, deze waren met vlaggetjes mooi aangegeven, maar van trucks die elkaar voorbijstaken. Er was voldoende ruimte om aan de kant te gaan staan indien nodig, maar dat was gelukkig niet het geval.

Verschillende keren dacht ik dat ik door een scène van het Australische MacLouds daughters reed. Omwille van de bergen links en rechts van ons, de welgestelde boerderijen op de hellingen. Verschillende ijzeren windmolens om water op te pompen. Typisch zo'n beeld van. Australië of Texas.

Na 3 uur rijden, doemde de Waterberg op. Een groot plateau van 200 m hoog, veel groen, met hele grote rotsblokken bovenaan. 

Pumbah had ook een doodswens want ik ben vol op de remmen moeten gaan staan voor een losgeslagen wrattenzwijn... Hij kwam van links aan de draad aanrennen en stak gewoon de weg over. Ik had hem gelukkig tijdig opgemerkt. Een tweede deed even later die dag stunt gewoon na...

We zaten nog geen kwartier aan het middagmaal aan onze bushhut of de eerste baviaan liet zich al zien. Gelukkig zijn wij getraind door onze deugniet beagle en weten we dat we niks zonder toezicht mogen laten slingeren of je omdraaien. Of je vleesje is van de BBQ... ;-) We gaan ons niet laten vangen! 

De hippo's konden het vanmorgen niet laten ons wakker te proesten en de toeteren. Wel een tof afscheid. 

Onze 450 km zit erop. Eerst nog vlug een verplichte foto van de Popa falls gaan nemen voor een €3 inkom. Profiteurs. Mooi maar na 5 minuten uitgestaard. Onderweg geluncht met brood en een blik sardienen in chilli saus, tussen de koeien die in de schaduw stonden te rusten. De veterinaire grenswachter was of te lui om onze frigo te doorzoeken. Of er is geen controle meer... Had ik toch maar kaas gekocht. Inez, uw tomaten zullen ze wel smakelijk hebben opgegeten. Misschien hadden ze nu nog geen honger? ;-)

Nu zitten we in een road- hotelletje met zwembad in Grootfontein. Kan ik toch nog een bruintje opdoen. Morgen 3 uur rijden naar Waterberg, ons laatste nationale park. Het zit er bijna op... Nog effe genieten.  

Steven zijn whiskey-fles is officieel op, dus die kan morgen  niet meer gestolen worden door de bavianen, zoals Inez en Jimmy aan de hand hadden 2 jaar geleden. ;-) En als ze iets anders pikken, zal ik geen stenen naar ze gooien. Die gooien ze naar goede bron gewoon terug.

Zondag vandaag, dus misviering. Heel het dorp in de beste kleren op weg naar de kerk. Mannen in hemd, das en gekleed jasje. Vrouwen in hun mooiste jurken, westers of Afrikaans, vaak met een doek rond het hoofd gebonden. Alles piekfijn en gestreken! Hoe de dat voor elkaar krijgen, geen idee.

We waren de tweede die zich inschreef aan het office van het park. We waren nog geen 500 m ver of we stuitten al op olifanten. Hele kuddes aan het knabbelen in de struiken of lekker gezellig op de weg. Jonger wel en precies kleiner dan die van Etosha. 

De eerste parkbezoeker kwam al ons tegemoet gereden in een aftandse auto. We mochten niet de linkse kant na de gate nemen, want daar had ze vast gezeten..ze had haar auto zelf moeten eruit duwen. Ze was nog onder de indruk. 

De weg liep inderdaad zoals wij dachten volledig aan de overkant van de rivier. Wel een 10 tal meter hoger dan de andere oever, helaas te veel bomen om onze eigen hut terug te vinden. Nadien ging de weg meer langs de rivier en kon je er stukken dichter bij komen dan gisteren. Hier minder hippo's maar wel veel meer buffels. Minder krokodillen dan gisteren en weer nieuwe vogels kunnen afvinken. 

Volgens de dame van het office kon onze 4x4 alles wel aan. Het eerste stuk, dik 15 km was heel goed berijdbaar met veel plaatsen om tot vlak aan de rivier te raken. Na de picknick- plek, begon het lossere zand. Best wel een eindje. Zo ver dat we begonnen te denken dat we bijna aan de grens van Botswana zaten. Ik zag ons hier al strandden in het zand. Alle auto's na ons waren al weer teruggekeerd, niet ons geduld en spotvermogen. De zandweg bleef maar doorlopen en toen was het voor mij echt op. Ik vond er niets meer aan, wilde terug. Draaien kon niet of was zeker niet het risico waard. Tot we aan een zijweg kwamen die ons duidelijk maakte dat we niet verdwaald waren, maar er nog lang niet waren. Wetende ook dat na dat punt op de kaart het nog eens 3 km zandweg was en we die weg ook nog terug moesten, was het voor mij over. Zeg maar gerust, paniekaanval met krokodillentranen. Hoewel steven nog gewoon in zijn hoge 4x4 zat, nog geen laag of de differentielock had moeten gebruiken. Soms ben ik een sissy, i know.  Je schrijft je wel in aan het begin van het park, maar geen kat die weet of controleert of je er 's avonds nog niet uitgekomen bent...

Als troost bij de picknickplek een mooie zwart-witte kingfisher, een soort ijsvogel, zien jagen vanuit grote hoogte naar het water toe. Meestal zitten deze op takken en schieten dan als een pijl in het water. Bij de gebrek aan takken, ging deze boven het water "bidden" en schoot dan naar beneden. Ook een heleboel arenden gezien. De zeearend van een paar dagen geleden is trouwens een visarend maar ziet er net hetzelfde uit. Met wat  extra bruin. 

Het diner verliep gisteren rustig maar er was eigenlijk te weinig eten. Een Nederlandse familie die als laatste eten ging halen, had geen kip meer. Ze zijn bij gaan halen, maar heel minimaal. De rijst, groenten en salade waren zo goed als op. Terwijl veel mensen toch nog een tweede keer hadden willen gaan. Vragen ons af of het eten hier ook voor de families van de staff wordt achtergehouden. Zo nipt eten maken is verdacht. We waren weer als eerste aan het ontbijt, het lijkt minder druk. 

Steven moet trouwens solliciteren als guide. Gisterenavond spotte hij achtereenvolgens een nachtdiertje, zo'n innimini aapje met grote rode ogen en oren en lange staart. Een nachtzwaluw die lekkers aan het vangen was en een vleermuis die aan een tak hing. Niet te schatten die kerel! Ik maar op de grond kijken voor gevaarlijke beestjes en hij ze spotten in de boom door hun oplichtende oogjes. 

Een birdwatch of boottour moeten wij al niet meer boeken, we hebben meer dan een normale toerist al gezien. We hadden hier graag nog wel even gebleven en hebben nu zelfs een beetje spijt dat we Botswana toch niet nader bekeken hebben. Deels mijn schuld, de portemonnee en het niet zo lang in de daktent willen slapen. Één Afrikaans land leek me al spannend genoeg vorig jaar december. Sissy, dus...

Morgen een reisdag terug naar het zuiden. Dezelfde 450 km terug naar beneden, naar een lodge enkel voor een slapen. Maar met wat geluk zien we daar ook nog iets. We moeten morgenvroeg wel nog naar Popa falls, want die water"versnellingen" hebben we nog even overgeslagen. Wegens te traag in de parken. Slakken als we zijn...

We kozen een wijnfles uit de "wijnkelder" van de lodge, stel je er niet te veel van voor. Steven zijn dure wijn van €15 hadden we daarvoor al gedeeltelijk soldaat gemaakt. Het eten liet heel lang op zich wachten. Het was 8 uur toen de koolsalade en de broodjes kwamen. Iedereen vloog op het eten, niet normaal!!! Niet fijn om in zo'n sfeer half te vechten voor je eten. Sommige mensen waren echte hoarders. Het waren wild- ribbetjes met hele lekkere marinade, puree en wortels. Lekkere home- made food. Wij waren de enige die de kookmadammen bedankten en onze borden al op elkaar gezet hadden. Daardoor, denk ik, kregen wij als eerste dessert. Heerlijke brownie met extra chocolade-saus. Hmmmmm... Vriendelijkheid duurt toch het langst.

Het was dus al na 9 voor we terug geraakten in onze hut na een stevige wandeling. Dan word je wel nuchter, zeker met de planken paden een m boven de grond. Geen ruimte om te struikelen. Ik kroop al snel in bed, maar werd halverwege de nacht wakker van een lamp die op ons scheen door de lichtkoepel. De maan... Of werd gewekt door luid geproest, getoeter, gebrul van de hippo's. Die zaten links en rechts van ons te babbelen. Ook een groep hyena's of wilde honden huilden letterlijk naar de volle maan... En steven die om 4 op stond om het beest rond de hut te zoeken en dan te vragen of ik toch niet die schattige dikke rat wilde zien.,😤

Het ontbijt verliep even chaotisch als het diner. Vijf keer moeten vragen waar we moesten bestellen. Uiteindelijk waren we de eerste die konden bestellen om half 8... keuze uit toast, toast, toast, ei, ei, ei of bacon, bacon, bacon en cornflakes, dat was het. En er stond nog confituur. Sandwiches en toast smaken hier allemaal naar smoutebol. De gist of de olie waarin het gebakken of mee bestreken wordt, we zijn er nog niet uit. 

Na het hyper- ontbijt moesten we weer rustig worden en vertrokken we richting Mahango reservaat. Waar ik gisteren uiteindelijk 4 nijlpaarden zag, zagen we er vandaag meer dan 20... Wat een geweldige beesten. Allemaal rotsen bij elkaar, soms op elkaar met het hoofd. Zo cute! Een heleboel nieuwe vogels en dieren kunnen aanduiden in onze boeken.

Namiddag deden we de tour naar het waterhole van 10 km. Verplicht 4x4, met een moeilijk punten met losse zand, waar we als we niet ervaren waren best konden terug keren. Voor ons reed een mini- van en die deed het goed dus we maakten ons geen zorgen, ervaren rotten als we zijn. ;-)

Tot het zandstuk begon... In de eerste bocht stond de mini- van volledig vast met de achterwielen in het mulle zand. Wel met de neus naar ons toe, dus hoe ze al in de eerste plaats er voorbij en terug waren geraakt is ons een raadsel. De mannen aan het graven met stokken en de hand, de vrouwen keken toe. Steven erop af, ik op zoek naar de schop begraven in de rommel van de koffer. Steven wilde het trektouw niet uithalen omdat we onder geen beding anderen mogen trekken. Verzekeringsgewijs. Ze kwamen er niet uit. En een andere 4x4 die achterop aan kwam, was wel zo vriendelijk om het touw te zoeken, zodat wij beleefd verplicht werden om hen eruit te trekken. Wat doe je dan? Dan help je. De van geraakte er vlot uit zonder te veel kracht maar wij liepen wel  een deuk op aan de onderkant van onze bumper. En wat zit er nu net niet in de volledige dure full- omnium? De bumpers... Je ziet het nauwelijks maar bij een splinternieuwe wel... Gelukkig waren het Duitsers. Gegevens uitgewisseld en het autoverhuurbedrijf op de hoogte gebracht. Hebben wel gezegd dat wij getrokken moesten worden en niet andersom. 

Bij het waterhole zat één klein aapje in zijn eentje van alles te zoeken. We zijn daar een half uurtje blijven staan, tot er een grotere groep aapjes opdook die om de beurt uit de struiken kwamen om te drinken. De vervet monkey, not nooit van gehoord, maar super schattig.  

Bij het terug wegrijden uit het park zagen we een aantal zebra's. Één van die zebra's had precies iets van plastiek rond zich hangen, in eerste instantie dacht ik aan zo'n lege tipex roller uitgerold. Maar bij nader inzien had het een ijzeren draad rond zijn nek en de draad stak door zijn benen in een lus naar zijn buik. Een soort strop dus. Ik werd helemaal zot! Dadelijk teruggereden naar het office en daar ons verhaal gedaan. Blijkt dus dat de zebra in de strop van een poacher gevangen zat. Ze zou het doorgeven. Vragen ons nu enkel af wat ze met het arme beest gaan doen? Volgens mij wordt die de eerstvolgende braai... Je maakt me niet wijs dat ze die zebra zouden verdoven, los maken en dan terug vrij laten... Laten we duimen voor het dier. 

Aan de overkant van de rivier aan onze hut, staat heel veel wild en veel soorten vogels. Dat is volgens mij het begin van het Buffalo- park... Dat we morgen gaan proberen te bezoeken. De staff hier zegt dat je makkelijk zelf na rijden, de dame van het parkoffice zei dat het veel zand was en we best een driver boekten in onze lodge. Zullen wel zien... Leopard, here we come! 

Tegen de middag kwamen we aan in de laatste lodge Ngepi aan dezelfde rivier maar dan 150 km verderop richting Botswana. Een oprijlaan van 4 km zandweg,met een aantal stukken geschikt om 4x4 te rijden en andere gewoon 2wd. Moest Steven toch proberen de 4x4 weg te nemen, maar halverwege zaten we met de bodemplaat toch een beetje vast, wegens niet snel genoeg ingereden. Maar de koelbloedigheid van de wederhelft en de differentielock, heeft ons gered. Goeie oefening voor het park morgen.

We hadden een treehouse gereserveerd, met een zo rustig mogelijk plekje. Bij de receptie duurde het een tijdje voor ze onze naam gevonden hadden. Er moest nog een andere dame bijkomen. We hebben treehouse 18. Dat bestaat niet... Treehouse 18 heeft een eigen naam: the spiral house. Helemaal aan het uiteinde van het terrein... Waarschijnlijk daarom dat ze onze naam niet vond.

En OMG!!! Een grote ronde hut met een doorsnede van minstens 10 meter, met bovenaan een lichtkoepel van net. Alles volledig open met een groot bed met muskietennet. Een heel groot dek een dikke 4 m boven het water, geen balustrade.Wc in een hoekje maar met uitzicht op de rivier. Een klein keukentje. Echt over the top. Dit worden 3 heerlijke dagen. 

Vanuit ons huisje zien we de bocht in de rivier en daar hadden we al snel een zeearend in het oog. Die plots naar beneden duikte om vis te vangen. Magnifiek! Wat een beest. Helaas te laat voor de verrekijker. 

Bij het eten juist hoorde ik iets toeteren, dus speur ik de rechterkant van de rivier af en ja hoor. Onze eerste hippo stond daar lekker te grazen. Onze telescoop maakt overuren. Even later heeft Steven hem heel mooi in beeld, bleek dat het een tweede dichterbij was. Had ie niet eens door. Kei mooie dieren, grote ronde koeien met kleine oortjes en een brede bek. 

De dag kan al niet meer stuk. Vanavond wel pas diner om 19 u 30... Tegen dan ben ik lichtjes uitgehongerd.  

Weinig nieuwe vogels of beestjes gezien. Zelfs geen reigers of andere watervogels. In zo'n gebieden durven we wel eens 3 keer dezelfde boottocht te vragen omwille van alle nieuwe vogels die je telkens ontdekt. Hier dus niet, spijtig. Ik moet natuurlijk wel de krokodil vermelden die aan de overkant lag te zonnen, maar het een ukkepuk van 2,5m lang. Er zitten er ocharme 4 in dit gebied, allemaal van die grootte. Niet onder de indruk dus...

We zijn naar Angola gevaren en zijn daar ook uitgestapt. Illigalen in het land. Aan de overkant ligt een "politiekantoor", zo'n erfje met een aantal huisjes van hout en leem. Er zijn 2 agenten die niks hebben, geen telefoon, geen PC, niks...  Doe dan maar eens je job... Hoewel ik denk dat er niet veel job te doen is, want het is zeker geen officiële grensovergang. 

We hebben op het water naar de zonsondergang gekeken en tegenover de zon kwam tegelijkertijd de zo goed als volle maan op. Heel speciaal om zo te zien.

Om 19 u stonden er twee romantische tafeltjes met een olielamp klaar en kregen we diner. Een lekker simpele housemeal met puree en snitsel, sla en gekookte kool. De kokin had zelfs champignonsaus gemaakt en die was heel goed. Ik ben absoluut geen champignons- fan,maar dit kon ik appreciëren.

Vanmorgen uitgeslapen tot half 8 en toen ontbijt. Voor de eerste keer ons eens laten verwennen met spek en ei... Super. Steven was al helemaal wakker en zocht al dingen om vandaag te bezoeken, maar helaas is hier niets te beleven. Vaak gaan ze met toeristen naar het plaatselijke schooltje waar de kinderen zingen, maar het is vakantie. Of op zondag naar de plaatselijke mis. Niks voor ons dus.

We hebben dan maar onze wandelschoenen aangetrokken en zijn stroomafwaarts gaan wandelen. Tussen de koeien en de geitjes. Een paar vogeltjes gespot, maar we zijn er achter waarom hier zo weinig vogels zitten en waarom ze dadelijk wegfladderen. De plaatselijke bevolking jaagt op hen met katapulten... Ferm om te zien doen, maar spijtig voor onze birding. En als je honger hebt,kan zo'n beestje wel lekker zijn.

We hebben toch 2 uur geslenterd. Tegen de tijd dat terug waren om half 12 was het al heet en bijna niet meer te doen.

Straks krijgen we nog een diner met kip en rijst. De eigenares heeft al door dat Steven geen makkelijke eter is... ;-) Zij kwam al vragen of dat OK was. Dat heb je met van die oma's, die willen je vertroetelen en zo veel mogelijk gezond laten eten. Tevergeefs...

Het erf loopt vol met kippetjes, ganzen en guineafowlers. Deze parelhoen en zie je overal in het land rondlopen. Langs de wegen, op de wegen... Aan de water holes komen ze in rijtjes afgelopen om te drinken, vertrekken dan weer op een rijtje. Soms met honderden gelijk, zwart ziet het dan. Moesten wij weer weten of ze eetbaar waren. Hier volgt het recept. Steek een guineafowl in een pot breng em aan de kook, steek er een steen bij in. Laat 3 dagen op het vuur staan. Klaar? Gooi de guinea weg en eet de steen op. Blijkbaar zijn ze zo taai dat ze niet echt lekker zijn. Verklaard natuurlijk hun grote aantallen. 

Het Duitse koppel heeft een week geleden of zo, dus wel cheetahs gezien. Blijkbaar in hetzelfde kamp Onguma, net buiten Etosha als ons aan een waterhole. Stikjaloers! Tot onze frank viel. Wij zaten aan de waterhole en het restaurant van de campsite... Zij aan de waterhole bij de chique huisjes en rooms... Het ons was nauwelijks beveiligd, dus pech gehad.

Volgens de eigenaar hier is de NWR, de overheidsinstelling die de nationale parken leidt, geen winstgevend bedrijf,maken ze verlies en krijgen ze elk jaar tonnen aan subsidies. Als je dan weet dat de chiqueste kamer aan waterhole 4000 namibische dollar kost,zo'n €250 per nacht en kamers niet zo gek veel minder, dan val je toch achterover. Dat verklaart dan ook de staat van het sanitair, de shop en het restaurant... Volgens ons steekt daar iemand serieus zijn zakken vol... Als je dat privatiseerde kon je terecht iets moois van maken. Daarom niet duurder, gewoon kwaliteit zet mensen aan om meer uit te geven.

Een verplichte niks doe dag dus. Morgen naar het uiterste noordoosten, ook langs de rivier

Slechts een 3 wrattenzwijnen onderweg gezien en voor de rest helemaal geen wild. Naarmate we meer naar het noorden reden werd het groener en kwamen er meer grote bomen en struiken. Gras is hier onbestaande. Vaker begonnen we kuddes koeien of geiten langs de weg te zien, al dan niet met herder. Ezeltjes aan het grazen of voor de kar gespannen. Het werd drukker bevolkt en naast de weg verschenen de eerste mini dorpjes met kleine afgebakende erfjes. Afgebakend met houten of strooien omheining. Kleine huisjes binnenin van riet of hout, soms golfplaat. Niet groter dan 1.5  m en 4 vierkante meter groot. Heel mooi om te zien, maar het verraadt de armoede. 

Kolonnen van mensen die de met bidons allemaal dezelfde richting uitwandelden. Soms de ezel of ossenkar volgeladen met bidons. Of de kar met de mensen zelf als lastdier. Kinderen die met met kleinere flessen rondliepen. Mensen die al terug kwamen met de volle bidons op de schouders of kinderen die ze droegen en dan moesten neerzetten wegens te zwaar. Mensen die een lift proberen vast te krijgen. Confronterend, hoor. Wetend dat ze echt kilometers moeten wandelen voor drinkwater. Misschien ook zelfs voor het vee. Wetende dat er achter in je auto nog 40 l ligt en blikken en pasta lag om te eten. Daar had ik het best wel moeilijk mee. 

Bij de veterinaire grens tussen de provincies die we doorreden, hadden we verwacht om een controle en ontsmetting van auto en schoenen te moeten ondergaan. Vlees, zuivel en groenten/fruit mochten in het verleden niet over de grens wegens mond en klauwzeer. Nu dus blijkbaar wel... We hebben daar wel een praatje gedaan met de plaatselijke politieagent. Die ons vroeg waar we vandaan kwamen. Bij Belgium komt steevast het " Ah, Hazard!" of "Ah, De Bruyne"...  Wat we van Namibië vonden... We kunnen niet anders dan zeggen dat het een mooi land is met veel dieren. Tja, een mooi land zei hij, de dieren sterven massaal en de mensen hebben honger... Heel veel honger, veel te droog. Als je dan verder rijdt en de mensen zo ziet ploeteren om te overleven, kunnen je haren niet anders dan overeind gaan staan.

In Rundu naar de winkel. Een bijennest, het echte Afrika,  even als de hoofdstad,winkeltjes, grote tankstations, hypermarkt, privé ziekenhuis. winkels door om brood, beleg, water en wat bier en wijn in te slaan. Uiteindelijk blijkt dat het tankstation nog het meeste westers voedsel heeft. 

Onze nieuwe lodge lig 50 km buiten Rundu in een zalige rust aan de rivier die Namibië met Angola scheidt. Voor ons is dit thuis komen, het ademt Costa Rica... Om 5 uur hopelijk een boottour. Het water van de rivier staat uitzonderlijk laag, te verwachten natuurlijk. Maar hij wil het wel proberen. Veel lodges shaken hun boottochten. Er zou 1 hippo zitten die 's nachts op en af zwemt, maar schrik heeft van mensen omdat hij vaak met stenen bekogeld wordt, wegens gevaarlijk. Slangen zouden in winterslaap zijn... Toch raar dat ik een paar dagen geleden er één overreden heb. 

Terug komende van Andonis reed ik over een slang. Het reptiel was een dikke 50 cm lang en was in de lengte geel en zwart gelijnd. Voor ik het besefte had ik erover gereden, volgens mij met mijn rechter voorwiel. 

Twijfel, twijfel,twijfel, toch maar terug gereden en gelukkig voor mijn karma geen platte slang op de weg. Oef. 

Steven had  bij de laatste keer dat we de dik dik drive deden, bijna een dikdik onder zijn wiel. Of beter tegen zijn wiel. Hij kwam als zot uit de bush gestoven. Ook Oef...

Het restaurant van deze campsite is schitterend. Onze tafel heeft uitzicht op de waterhole met een heleboel dik diks. Geen gevaarlijke dieren want er is geen stroomdraad voorzien. Katten kunnen zo het restaurant binnen springen. Het menu is a la carte en onze keuze hebben we deze middag al moeten doorgeven. Geen Afrikaans... We blijven hopen op de volgende Lodge. 

Ook de laatste dag in de daktent! Nog een keer Oef!

Morgen naar het NO, naar Rundu. Hopelijk belanden we niet over  de grens in Angola. Geen goed idee!

See you!

Na mijn ochtend bezoek aan de toiletten om 6 uur deze morgen, slaat ik er weer in om de toiletten buiten te komen, mijn voet fout te zetten en mijn rechter enkel te verzwikken. Bats de grond op,mooie duik... Ik voelde het serieus verrekken. Een oude dame kwam me dadelijk ter hulp. Maar ik had even tijd nodig om over de pijn te raken. Als je misselijk wordt van de pijn dan weet je dat het ne zware is. Terug gehobbeld naar de auto en onmiddellijk een ijskoud blik er tegen. Het heeft toch even pijn gedaan, maar ondertussen niks meer aan de hand. Ik zag mezelf al een ziekenhuis zoeken...

Nog wat rondgereden, de hyena's goeiedag gezegd en het park uitgereden. Het eerste hotel/ Lodge/ campsite was onze al. Nu lig ik lekker aan het zwembad met wifi die de hele tijd wegvalt. De hitte valt mee...;-)

We wilden nog vlug tanken voor we helemaal naar de meest noordelijke waterhole zouden rijden,maar dat was om half 9 niet mogelijk. Pomp bevroren.

Eenmaal in Andonis ontdekte Steven de enige eenzame kraanvogel waar voor hij helemaal naar hier was gereden. We stonden nog geen minuut voor we aangesproken werden door een ranger. Verderop zaten 5 leeuwen. Wij erop af. Gelukkig stond er nog een tourbusje anders hadden we zeker voorbij gereden. 2 leeuwenkoppen in het gras onder een boom.Twee dames en een derde kwam er op het gemak bij liggen en was nadien onzichtbaar in het lange gras. De andere twee hebben we nooit gezien. 

Nog een nieuwe soort mangoest, een soort kudu:een nyala en een heleboel wrattenzwijn families gezien. 

Ondertussen heb ik mijn eerste echte bush-bush maaltijd gekookt. Pasta met restjes tomaat en tonijn. Steven is zijn wild schotel nog aan het grillen. Dit kamp is heel mooi,veel gras bomen en groen maar de faciliteiten trekken op niks. Een zo goed als leeg winkeltje, met weinig keuze aan diepgevroren vlees op wild na. De vraag of ik dat lustte heb ik niet geriskeerd. Vandaar mijn pasta experiment. En de tafellakens en de kwaliteit van het restaurant zijn schandalig. Ik was er echt vies van. Een overheidsinstelling... Ambtenaren, zeker? ;-)

's Morgensvroeg maakte steven mij weer wakker voor één of ander luid beest. Het was al half 6, dus snel opgestaan en naar de poel gaan kijken. Een zwarte neushoorn stond er rond te draaien en te drinken. Na een half uur vertrokken we terug en heel de weg terug heeft het dier zitten roepen. Misschien miste hij ons? Het geluid van een neushoorn lijkt op toeterende krakende kerkdeur. Geen hyena's dus...

Door een slechte navigator, ikke dus, namen we een afslag te vroeg en in plaats van rechtstreeks naar het dichtste waterhole te rijden, reden we 18 km rond naar de zoutpan. Die route hadden we overgeslagen omdat hij zo ver was. Pech dan. We kwamen uit bij het Etosha uitkijkpunt, waar je enkele honderden meters op de zoutpan kan rijden. 

Vandaaruit zijn we dan maar tegen 50 km naar het oosten gereden met aan de linkerkant de zoutpan en rechts de savanne. De zoutpan die om één of andere reden een groenige schijn heeft. Onderweg een jakhals, een honigndas, nog een neushoorn, 2 slapende olifanten in de schaduw van een boom gespot. Hier is het stukken groener dan in het westen en weer heel wat meer leven. 

Na de incheck nog vlug de dik- dik-drive gedaan van 7 km tegen 20 per uur. Dik Diks zijn kleine reetjes. Eigenlijk een soort haas op hoge poten, niet meer dan 30 40 cm hoog. Schichtig en moeilijk te zien, Tuurlijk zijn wij pro's en hebben eentje in het struikgewas kunnen ontdekken. 

Nadien zijn we nog snel naar de chudob- hole gaan kijken, waar een paar uur daarvoor een grote mannetjes olifant aan het drinken was. Nu stonden er een mama giraf en haar kleintje en een wrattenzwijn! Die hadden we al lang niet meer gezien. Even later kwamen er twee grote mannelijke olifanten een bad nemen. We hadden net geen modder via onze ramen binnen, zo'n geplens was het. 

Op een gegeven moment scande ik de omgeving voor de zoveelste keer af en zag een jakhals in de verte lopen. Met dat ik die in het oog had, zie ik achter hem in de bosjes iets met spikkels lopen. Ik heb net niet geschreeuwd denk ik. Hyena's!!! Met behulp van de telescoop op onze schoot, hebben we de familie kunnen gadeslaan. 2 kleintjes en 2 volwassen dieren. Soms liggend, dan weer rechtstaan, elkaar afsnuffelend, kopjes geven,...echt schitterend. Puur chance, zonder de jakhals had ik ze nooit gezien. En de afstand was toch zeker 100m! Steven kan al naar huis... Ik ga nog voor een luipaard of een cheetah... Maar wij als pro's gaan dit zeker kunnen. Het enkel moeilijk om de grond onder de bomen en wat er in de bomen zit tegelijk in het oog te houden. Maar hier zijn grote bomen, dus daar is het meeste kans dat we ze zien. 

Rondgereden, blijven hangen, nog meer rondgereden,... Maar niks echt nieuw. Hopen zebra's die in groepen aankomen, terug vertrekken, dan de volgende groep,...

Tegen 11 uur was plots alles mistig van het stof. Heuse windvlagen die hopen stof opwerpen. De horizon niet meer zichtbaar. De zon verdwenen. Net als de beestjes. En de weinige die er toch zijn, staan met hun kont in de wind. Om 13 u het dan toch maar opgegeven, veel te warm in de auto zonder het kunnen openen van de ramen bij het staan staren. Of koelte door de wind, maar een extra laag stof binnen. Hopeloos. 

Mijn fris gewassen was,ruikt lekker maar is één grote dustbal. Je kan er tegen vechten of je aanvaardt... Het is al even het laatste, hoewel iedereen er precies niet stoffig uit ziet en wij een witte vlek. Onze donkere kleren zullen ook niet helpen, gok ik. ;-)

Ik zit eindelijk aan mijn tweede boek, zit met mijn rug naar de wind. Nog  3 boeken op overschot voor de komende weken. Heb meer kilo's in boeken bij dan in kledij. Steven schuilt in de tent. Met wat geluk gaat de wind liggen en worden het geen hotdogs met dust- flavour...

Morgen naar het derde kamp. We zijn gaan vragen of er vandaag al plaats was maar het was helemaal fully booked. Volgens mij had ze niet veel zin om te kijken. Blijkt dat veel touroperators al jaren van te voren reserveren en daardoor alle plaatsen bezet houden. De buren hebben elke drie weken opnieuw gebeld voor plaats. Smerig eigenlijk. Dit kamp is dus minst aantrekkelijk en veel minder chique. Wel stukken rustiger, dat is wel een voordeel. 

Verslagen dus door het stof en de wind, maar een rustdag kan ook geen kwaad. 

Op naar de eerst poel, droog. Tweede poel niks, derde poel niks, vierde poel in de verte wat wildebeesten... Pfff, dat gecross van hole naar hole en niks zien is op zijn minst gezegd ontmoedigend. Dan maar terug naar de tweede met water in. Onderweg staan er twee jeeps stil, een goed teken, maar wat hebben ze gespot? Een grote witte neushoorn! Een mannetje dat staat te grazen. Deze is de witte en noemen ze de squared- lip rhino omdat hij een rechte mond heeft. Diegene die we in het vorig kamp zagen was de hook- lipped rhino met een haak als kaak. 2 soorten neushoorns, check! De witte leek wel stukken groter dan de zwarte. 

Aan de poel zelf was er veel beweging van springbokken, kudu's en impala's. Giraffen herken je soms als je ziet dat een boom 5 stammen heeft, voor de redt zijn die beestjes heel goed gecamoufleerd. Als je één in de verte ziet komen, kan je best een uur later terug komen kijken. Zo groot en zo'n grote mietjes. Vijf stappen vooruit en dan rondstaren, weer 5 stappen en rondkijken. Hopeloos.

Het moeilijke is de vraag of je beter even wacht aan een hole of gewoon naar de volgende rijdt. Als je weet dat tussen de holes makkelijk 10 tot 20 km gravel zit, niet altijd in goede staat kiezen wij er vaak voor om een aantal uur te blijven wachten. Het enige leuke wat we om 5 uur nog zagen was een mangoest met een zwarte tip op zijn staart, die lekker languit op een steen kwam liggen op 4 m van de auto. Wat een cutie!

Gisteren zagen we bij Rietfontein kudde van 12 olifanten, allemaal vrouwtjes en hun pubers en 2 kleine baby's, langs het water staan slapen. De kleintjes lagen op een gegeven moment languit op hun zij onder de ma. Echt zo mooi.

De hole van het kamp is iets verder weg en natuurlijker maar je kan er nauwelijks goed lang zitten. Slechte banken van hout of met stekelstenen... Niet aangenaam. Gisteren vroeg ik me af wie zijn hond had meegebracht. Ik zag een zwart ruwharig beest lopen met grijze rug, links van mijn bank. Hij kwam van boven de heuvels achter ons. Geen hond, geen neusbeer zoals ik toen dacht maar volgens de boek een honingdas. Waarschijnlijk op weg naar het water of wat lekkers. 

De laatste twee nachten zijn warm,zo'n 14 graden. Die daarvoor waren minder dan 10 of zo en vooral bij zonsopgang freezing. Blij dus dat is een meevaller. Heb mijn fleece huispak nog niet nodig gehad. Oef. 

Het eten hier is ok. Brood of piccolo's, sandwiches vind je overal. Het brood is beter dan thuis. Veel vaster. Ik heb ook crackers gevonden. Beleg is hetzelfde als thuis: hesp, salami en kaas, kiri of gouda. Het diner in het park is zo goed als elke avond hetzelfde. 3 soorten vlees, een soort patatten, gekookte kolen, en sla, tomaat en heel veel koolsla. Ik leef dus op koolsla, gekookte kolen, beetje vlees en soep van de kolen van de dag ervoor. Kolen, kolen en kolen dus. 

Steven leeft van een beetje vlees, wat rijst en heeeeel veel dessert. ;-)

Zijn geld dus eigenlijk niet waard maar op zelf hier elke keer bevroren vlees te moeten Bqq'en en nog aardappelen of pasta moesten koken op een gasvuur dat weg waait. Lui, luier en luist... Als de avond zo kort is als je om half 9 je bed in kruipt is koken en afwassen het laatste van mijn ideeën. ;-)

Twintig minuten te vroeg klaar, voor de gate  stipt om 7 u 25 opende. De gate die de argeloze toeristen beschermt tegen opgegeten worden. Wat blijkbaar effectief gebeurd is in het verleden.

Welgeteld 10 minuten later een toch wel emotioneel moment. Een mannetjes leeuw richting waterhole. Op zijn dooie gemak, geen aandacht voor ons, groet hij eerst het vrouwtje op zijn weg en gaat dan met zijn kont omhoog aan het water drinken. Even later gat hij er dan toch maar bij liggen al slobberend. In de verte liggen, op hun zij of al rollend met de poten omhoog. Bleek dat er om 9 u 17 van die katten rondliepen!!!! :-O

Toen waren wij al bij de 3 volgende geweest. Bij waterhole Aus hebben we zeker 1,5 uur gezeten. En je kon er je klok op zetten, elk kwartier of elke 20 minuten kwam er een nieuw beest. Geen grote uitschieters maar wel een prachtige plaats. De volgende waterholes liggen of meer in bossig gebied of meer in grasland. Wat natuurlijke veel meer grazers als zebra's en wildebeesten. 

Wij zijn vroeg op onze kampplek aangekomen en zitten nu op de uitkijk... Helaas nog niks. 

Gisteren nacht zijn we 4 keer gewekt door het huilende, krijsende, jankende geblaf van de hyena's. Steven is om 3 dan toch maar gaan kijken. Niks gezien, behalve dan een neushoorn in het midden van de poel. Niet het vermelden waard... ;-) anderen zouden stikjaloers zijn. 

Slapen in de daktent, ook niks voor mij. Veel te smal, kon niet bewegen, halverwege de nacht zelfs claustrofobisch. Heb toch even naar buiten moeten kijken voor het over ging. Als het maar voor 1 nacht was, had ik me in de auto gelegd, voor 7 zal ik wel moeten doorbijten. 

Voor de rest stof, stoffiger, stoffiger en uber-stof. Een wit krijtachtig poeder dat in alles blijft hangen. Laat niks valken of het is gestoft voor het leven. Onze auto gaat er lief uit zien, of we nog lang door de ruiten kunnen kijken? Denk het niet. Onze achterbank is na 1 dag een mesthoop... 

Vandaag 200 km rond gereden in het westen van het park, van droge naar volle waterholes, van geen beesten tot een explosie van leven. 5 minuten ver, een kudden giraffen van 8 met 3 kleintjes die de weg overstaken. Hopen streepjespaarden, struisvogels, gemsbokken, wildebeesten, hartebokken en overal maar dan overal, in groep of alleen springbokken. Dachten dat we een kangoeroe zagen... Nee hoor een springbok. Plat van het lachen.

Drie olifanten knabbelend zij aan zij aan de struiken. Een overstekende mannetjes olifant op 20 m voor de auto. De auto stond al in achteruit in geval van... De stier achtervolgt naar de waterhole en schitterende foto's kunnen maken. 5 minuten later en je mist hem, geluk hebben of niet. 

Heel de wereld op zoek naar leeuwen, tot nu toe nog niets gezien. Enkel een heleboel jakhalzen die aan het feesten waren aan één of ander kadaver. Te ver om te zien

Tot nu toe vind ik de kudu het mafste. Een reusachtig hertachtig dier met reusachtige gedraaide hoorns, echt buitenaards. Zo weggelopen uit Star Wars. 

Tent opgezet met de olifanten als decor. Toeterend en al. Andere mensen crossten naar het hek voor foto's en wat deed een olifanten ma en kleintje? Op nog geen m van de draad staan ronddraaien. Eer ik dat door had, mijn foto- toestel had, besloot het kleintje dat hij het beu was. Net te laat... 

Morgen onmiddellijk bij zonsopgang als de poort open gaat naar de eerste waterhole waar vaak hyena's zitten. Duimen! Volgens ons huilden ze gisteren keihard en nu ook weer. Kunnen natuurlijk ook jakhalzen zijn...;-)

En dan richting volgend kamp: Halali voor 3 nachten. 

Dus nog de grote katten, en de hondachtigen als de hyena, wilde honden,... dan kunnen we naar huis. ;-) pech met de walvis geluk met de landdieren? 

Vanmorgen in dichte mistroostige mist vertrokken, voor een rit van 550 km in 8 uur. Eerst nog op z'n Afrikaans onze nummerplaat gaan oppikken die eerst nog bij een andere shop gemaakt moest worden. Maar al bij al waren we terug vlot op weg. De wegen waren mooi, hoewel op het eerste deel veel vrachtwagens die akelig dichtbij voorbij razen. Een tweebaansweg zonder pechstrook, waar je 120 km/ u mag rijden. Creepy

Halverwege heb ik het stuur genomen. Een baan voor mij alleen. Met plots de eerste Pumba's in de bermen. Over meer dan 100 km hebben ze me gezelschap gehouden terwijl steven uitrustte. Bijna twee kleintjes omver gereden... ;-)

Ook mijn eerste flits controle gehad. Een politieauto onder een boom na een bruggetje met een snelheid camera op de voorkant gericht. Ik reed 105 waar ik 120 mocht, dus geen erg. Ik reed wel in het midden van de baan, gelukkig stippellijn en geen volle.

De giraffen en de neushoorn wandelen ondertussen rustig weg.

In het dorp voor het park de laatste inkopen gedaan en getankt. Na het binnen rijden van het park hebben we minstens 7 nieuwe dieren gezien op 14 km. 

Wifi is slechts beperkt op bepaalde plaatsen en steven zijn Namibische telefoon met kweetnie hoeveel data zit op de edge...  

'S ochtends heel goed op tijd daar, eerste toer betaald. Even gecheckt, evil als ik ben, of ze wel echt volboekt waren. Dat was zo, dus hij had niet gelogen. Toen op zoek naar de tweede firma. Niet te vinden op de plaats die hij had aangegeven. Gevraagd, niks. Uiteindelijk bleek het 'kantoor' helemaal aan de andere kant te liggen dan hij gezegd had. Stoute schoenen aan, eerst gevraagd hoeveel hun toer kostte... €20 minder dan wij hadden op ons papier staan. Dus gevraagd naar onze reservering.... 

Geen reservering... Niks... De naam vermeld op het papier werkte er niet meer... De dame belde naar de hoteleigenaar en schold hem net niet uit. Dat de vrouw in kwestie een 'copiecat' was, oneerlijk hun firmanaam gebruikte... 

Wat doe je dan op zo'n moment, dan boek je de toer bij de echte firma. Ik toch... Zeker omdat we nergens iets legitiem vonden. Betaald, tweede toer in orde.

Even later komt er een Afrikaanse dame op ons af, waar we bleven... Wij dus mee naar de 'onbekende' firma... Aan het einde van de pier aan een tafel stond een blonde oudere dame. Wat bleek, hou je vast... Haar man was vermoord en daardoor moest ze de firma en de naam verkocht worden. Zij heeft na zijn dood de firma verder gezet,maar gebruikte nog steeds de eerste naam. Tja, betaald is betaald, niks aan te doen... Denk wel dat de hoteleigenaar een beetje pissed is op ons. ;-)

De boottoer begon heel laat voor ons, alle anderen waren voor met inschepen. Waardoor we potverdikke een mama walvis en haar baby misten... Voor de rest heeeeeel veel robben, pelikanen en een dolfijnvin in de verte. Geen echte uitschieter dus.

De namiddagtoer ging in een jeep van de zoutmijnen, in open lucht, via de zee helemaal naar het zuiden. Naar Sandwich harbour, de allereerste haven voor Walvisbaai. Langs de zee rijden heeft wel iets. Vrijheid... Regelmatig robben die lagen te slapen langs de kustlijn. En dan plots de eerste jakhals die lag te dutten in het zand. Echt schitterend. Helaas ook veel half opgegeten robben of enkel skeletten. De natuur zeker...

Van de kust dan in de Namibische woestijn in, hoge duinen, meer dan 150 m hoog. Hier rijden vraagt echt wel ervaring. Vergelijk het met een achtbaan... Hopelijk zonder looping... Halverwege heb ik mijn plaats in het midden maar afgestaan aan Steven. Was me net iets te gortig. 45 graden of soms meer aan over de top heen. Het lijkt alsof de duin doorloopt en plots sta je op de richel. Af en toe te traag... Dan in achteruit opnieuw... 

Een heleboel jakhalzen gezien, die op een meter van je blijven zitten. Vaak omdat ze door anderen gevoed worden. 3 struisvogels! Keigrappige beesten. En voor de rest niets... Weinig geluk vandaag...

Wel leuk nieuwtje. Omdat het winter is, zitten er geen slangen. Hoop dat dat in de andere gebieden ook zo is, maar ik betwijfel het. Geen tweede keer meer een oepsje met een gevaarlijke slang...

Morgen zware rit van 5 tot 7 uur naar Etosha park waar het echte safari werk zal beginnen. Eerst nog langs de auto repair shop. De vorige klant speelde de nummerplaat vanachter kwijt. Wij rijden dus al 3 dagen zonder nmmrplaat rond. Vandaag zouden ze die komen opschroeven, maar de machine die de platen maakten, werkte niet. Typisch Afrikaans...

Twee soorten arenden gezien die wel heel mooi poseerden voor de lens, reusachtige beesten. 

Halverwege heb ik dan voor de eerste keer het stuur overgenomen. Links rijden valt mij beter mee dan Steven in het begin, maar de ruitenwisser gaat nog steeds wiebelen als ik wil pinken. ;-) En waar ik Steven telkens moet wijzen op het meer in het midden rijden van de baan omwille van grote stoepranden of de berm, heb ik dezelfde afwijking. Denk dat sommige wegen heel smal lijken zonder pechstrook.

Op het einde hebben we wegens saai een omweg gemaakt en onze eerste km'ers gravel gedaan. Zo kwamen we in een deel van een nationaal park dat een maanlandschap toont. Allerlei rotsen met gravel en daar bovenop donkere stenen,met de weg daardoor gehakt. Echt wel buitenaards.

Bij het verder rijden, wilden we om niet dezelfde weg op dinsdag te rijden een kleine gravelroad nemen. Bleek dat die omgebouwd was tot een grote autostrade. Heerlijk!!! Rechts van ons verschenen de duinen...

Aan het einde van deze baan ontdekte ik Dune 7, een grote duin met picknick plaats. Verscheidene mensen waren deze aan beklimmen, maar dat hebben wij aan ons laten voorbij gaan.

In onze nieuwe accommodatie maakte ik dadelijk vriendjes met de huiskatten, die een uur bij mij gelegen hebben. Klein beetje vervanging voor alle huisdieren die gemist worden.

Morgen een marine- duinen tour geboekt. De hele dag van huis, met eerst een boottocht en nadien een duinentour. Verlanglijstje: pelsrobben, dolfijnen, jakhalzen en een walvis???? Please.... Duimen!!!

Tijdens de rit naar het autoverhuurbedrijf, hebben we de driver volledig uitgehoord over alle mogelijke problemen, situaties die zich onderweg zouden voordoen en hoe we dan moesten handelen. Op die manier krijg je al een heel goed beeld van het land waarin je verblijft. 

Na een uitleg van bijna 2 uur en het punctueel nagaan van alle opties van de auto, de daktent,het kampeermateriaal, de wielen en de motor, was het dan eindelijk zover. Links rijden is niet zo makkelijk als het lijkt, vooral niet met een patat van een Toyota Landcruiser met dubbele cabine en nog een bak aan. De auto zelf is gloednieuw, het laatste model en heeft nog geen 4000 km op de teller. Wij zijn de tweede klant die er mee rond sjeest. 

De eerste stop was de hypermarkt voor het inslaan van water, booze en wat nood rantsoen indien we ergens geen eten kunnen vinden. Lijkt ons sterk,maar je weet nooit. Tanken duurde een eeuwigheid en een gevulde tank is 160 l voor een dikke €150 waar we toch makkelijk 1200 km mee konden doen. 

Ons hotel was net tegenover het tankstation en toch reden we er aan voorbij. Een reuze gate als was het een luxe compoint of hotel, leek me niet voor ons geschikt. Blijkbaar toch.

's Namiddags uitrusten en de jeep inrichten, tot ik plots achter me iets zag bewegen. Een klein beestje op poten met lange staart, een mangoest ... Ik dolblij, Steven stikjaloers omdat die een middagdutje aan het doen was. Ondertussen is de mangoest of een van zijn vriendjes meerdere malen goeie dag komen zeggen. Super gewoon!

Morgen na een vroeg ontbijt, richting Walvisbaai, een trip van 4 u. Voor ons zal het uitslapen zijn, om 7 is het hier nauwelijks licht.