Steven heeft precies toch geen zittend gat. Na zijn middagdutje ging hij terug aan de feeders zitten. De lokale gids wees hem op een reusachtige grijsbruine leguaan die in de grote boom aan de lodge staat. Al niet te geloven hoe zo'n groot beest in een boom geraakt en op een dun takje gaat liggen. 

Er is een gepensioneerd koppel aangekomen van Engeland, die een deel van de route met elektrische mountenbikes doen. We kenden ze al van de vorige lodge. Ze worden wel begeleid door 1 fietsende Colombiaan en één die met de auto rijdt. Ma toch, hellingen en het verkeer lijken me moordend. 

Voor het diner zag Steven dat iemand van de staff camerabeelden van de trailcamera aan het bekijken was. Hij dus weer nieuwsgierig als hij is, daar naartoe. Hele mooie beelden van de vos,possums, de veelvraat, armadillo's en zelfs van de ocelot, een pardelkat. Een heel illuster en zeldzame kat die hier voorkomt. Mooi beestje. Natuurlijk moest hij ook zijn eigen beelden tonen van de beestjes op de wildcamera thuis.

Als diner kregen we frietjes met croque monsieur met pulled chicken en kaas. Ik was fan, Steven vond de kaas te straf. Wat later begonnen de nachtzwaluwen te roepen en Steven wilde op onderzoek. De lokale tuinman en het huishoudmeisje zijn met ons in het donker op zoek gegaan naar de potoo en uilen, maar uiteindelijk hebben we niks gevonden. Wel heel plezant en zo oefenen we ons Spaans. Zelfs Steven doet zijn best. Op onze Engelse gids na is alles Spaans maar ze doen echt moeite en anders is er de vertaalapp. Normaal gezien blijven mensen hier maar 1 of 2 nachten en vertrekken ze alweer. Zo leer je de staff ook niet kennen. Hier zullen ze ons nog wel herinneren... Of dat een goed ding is of niet laat ik in het midden. 

's Morgens was onze gids te laat omdat hij net voor de lodge een platte band kreeg met zijn motor. Het is niet dat je hier makkelijk raakt, laat staan een band kan laten repareren. Hij moet dus wachten tot iemand van de staff terug is met een motor om zijn band te gaan laten maken. Andere voertuigen hebben ze hier niet. Gisteren had het busje van de groep Amerikanen ook al platte band. Dat heeft ook even geduurd. 

We zijn hebben nog wat rond het terrein gewandeld voor het ontbijt met Amerikaanse pannenkoeken met huisgemaakte jam en slagroom. Daarna zijn we terug de weg afgewandeld en heeft Steven met de telescoop nog wat vogeltjes kunnen fotograferen. Het feit dat ik wist dat ik de weg terug wel aankon, stelde me gerust. Ik denk dat ik me vaak te veel zorgen maak over of ik het wel ga halen en dan mijn plezier in de vogels kwijt ben. Maar mijn wandelstok en ik zijn dikke vriendjes en we komen gespierder en getraind er terug. Duizend meter lager scheelt ook al een hartslag minder. 

Het is vandaag minder zonnig en toch warmer precies. Vochtiger en minder wind voelen toch anders aan. Thuis kan ik na een paar km mijn zakdoek uitwringen en dat is hier niet het geval. Ik moet ook niet hoesten zoals thuis en dat is echt al meer dan 1,5jaar geleden. Ik ben echt benieuwd wat het thuis weer gaat geven. Warmte en grote luchtvochtigheid doen goed. Steven denkt aan stress, ma daar kan ik een stomme loopneus toch niet aan linken. Mijn maag, dat is logisch. We zullen zien... :-)