Na onze middagrust heeft Santiago ons meegenomen op een wandeling rondom het terrein. Wat leuke watervogels extra gezien. In het zonnetje was het behoorlijk warm, we waren blij met de schaduw. Om half 5 hebben we Santiago laten gaan met een €10 fooi. Hij heeft hard zijn best gedaan. We zijn dan maar lekker gaan lezen in de handmat en de zetel. De lodge was uitgestorven, niemand die daar 's namiddags nog rondliep. Voelde wel een beetje vreemd en weinig gastvrij. We wisten niet eens wanneer we diner zouden krijgen. Steven maakte zich toch wat zorgen. Stipt om 18u komt er een 'mama' te voorschijn die brabbelt in het Spaans wat we gingen eten. Geen flauw idee wat die madam gezegd heeft. Het Spaans blijft een uitdaging en de mensen proberen ook niet trager te praten of makkelijkere woorden te gebruiken. De bompa moest het hout voor het vuur kappen en leek er bijna bij neer te vallen. Steven was bijna gaan helpen. Ook een klapke met die kerel was ondoenbaar. 

Om 19u hebben we dan een vol bord met rundsvlees, gefrituurd buikspek, aardappel en tomaat gekregen. Lekker. Bleek de volgende ochtend dat ze het vlees de hele dag in een soort roulade boven het vuur hangen. 

We hadden geen enkel idee hoe de volgend dag eruit zou zien. We zouden toch nog graag nog een boottochtje gemaakt hebben voor vertrek. Beetje vervelend. Gelukkig kwam wat later de Engelstalige dochter thuis, die ons instructies gaf voor de volgende dag. Om half 7 zou Santiago terug zijn om met ons naar de Lagoon te gaan. Om 9u terug voor ontbijt en dan zou onze nieuwe chauffeur klaar staan. 

Ons bord of de fruitsap zijn ze niet meer komen halen. Dat hebben we dan maar onder het wakend oog van de Duitse herder naar de keuken gedaan, die graag onze restjes had willen hebben. 

Na een koffietje en kaasbroodjes als klein ontbijt, terug de boot op om naar de echte Sonso Lagoon te gaan waar we gisteren geen tijd voor hadden door ons accidentje. De Lagoon lijkt een beetje op de swamps in Louisiana. Grote bomen met baardmossen, waterplassen... Langs de Lagoon lag een hoefijzermeer, een afgesneden oude bocht van de Cauca rivier, vol watervogels, roofvogels, ijsvogels. Langs de Lagoon stond een mooi uitkijkpunt. Een roerdomp gespot die zich normaal altijd weg steekt. Een grote, dikke witzwarte vogel met domme kuif bovenop een boom. De visarend en een slakkenwouw, die dikke slakken uit het meer plukte en verorberde. Leuke plek. 

Mijn keuze omdat het toch wat anders was dan de nevelwouden van de andere lodges. 

Om 9u zat Titziana al op ons te wachten. Ze was 's morgens om 5uur vertrokken vanuit Montezuma op ons te komen ophalen. Om half 10 na een ei en rijst ontbijt al de baan op. De wegen gingen vlot. Snelwegen zijn goed onderhouden, maar sommige secundaire wegen zitten vol gaten. Gaten waar je je auto, zelfs de dikke Toyota Fortuner op zou kapot rijden. Ik mis toch mijne stoere Landcruiser. 

Titziana is een frele, stoere madam, met pet en zonnebril die best vlot reed. We stopten in Pueblo Rio om wat middag te scoren. In een panaderia vonden we lekkere cake en cocoskoeken. 

Om half 2 gingen we van de gewone weg af en begon het avontuur pas echt. Een half uur een natte, slipperige modderbaan gevolgd, die zonder 4x4 niet te doen zou zijn. Verschillende tekenen van aardverschuivingen tegen gekomen. Je zag dat de weg regelmatig terug opengemaakt moest worden. Spannend hoor. Maar Titziana, een van de dochters van de eigenaares, trok goed haar plan. Steven had ook wel willen rijden. Op en af de berghellingen, wauw. 

De lodge ligt prachtig, aan de rand van het Tatama natuurpark. Een grote kamer langs een snelstromende bergrivier, onze persoonlijke kolibrie-feeders, een terrasje... En dan komt er plots een agouti voorbij gewandlend. Een grote cavia met een rattenkop hoog op de poten. Super! Ondertussen hebben we er een stuk of 10 gezien. Ze blijven leuk.