Na het ontbijt hebben we nog een klein wandelingetje gemaakt, om onze benen te strechen. Tegen 8u waren we klaar met alles in te pakken. Titziana was een uur te vroeg om ons aan de cabine te komen oppikken, dus maar goed dat we geen uitstellers zijn. We wilden nog graag even langs een supermarkt op wat bier, wijn en cola in te slaan, aangezien we vanaf nu over een frigootje beschikken. Het was duidelijk dat zij zelf hun voorraad in deze winkel haalden want alle dessertjes, koekjes, chocolade lag hier in de rekken. Ook de wijn die ik gedronken had stond hier voor minder dan de helft van de prijs. Ik heb duidelijk de vogeltjes gesteund voor een vijf dollar meer of zo. 

Om tot in Manizales te geraken zijn er nauwelijks hoofdwegen, dus dat wil zeggen een 15km gravelroad door de groene bergen richting de andere autostrade. Hij was zeker niet verlaten want er woonden best wel wat mensen langs de kant van de weg. Veel tegenliggers hebben we niet gehad, wel mooie uitzichten. De vorige rit was eerder vlak tussen de bergen en de suikerrietplantage. Nu was het één en al berg en heuvel. Ook de grote stad Manizales ligt over verschillende beegflanken verspreid. Veel vlakke stukken vind je hier niet. 

Het verkeer in de stad was wat chaotisch maar uiteindelijk viel dat best mee. Geen grote files of 3/4baansvakken. Slechts twee banen per rijrichting, vol met moto's en de een verdwaalde wielrenner of mountenbiker die zijn leven riskeert. Fietspaden of zelfs prachtstroken hebben ze niet.

Dan ineens een bordje: Rio blanco reservaat 4km. De weg verandert in een gravelroad en weg bebouwing. Alsof je zo van de stad de natuur in rijdt. Een 15 minuutjes omhoog tot aan de poort van het reservaat. Nog 10 verder de berg op op de lodge te zoeken. Ook voor Titziana was het haar eerste trip naar de Owls watch. Uiteindelijk zijn we er toch geraakt. De lokale gids nam ons al onmiddellijk mee voor een wandelingetje, terwijl Titziana maar op ons moest wachten. Vrij vervelend voor haar. Toen we na 10 minuten in het main house waren, zat ze ocharme nog te wachten. Dus de koffers uitgeladen en haar eindelijk laten vertrekken. Ik heb haar nog een tip gegeven van 10 dollar voor alle moeite. De koele kikker was deze rit toch wat losser. Gelukkig. 

Onze nieuw huisje is chique en fancy en ligt op de bergehelling. Aan de rechterkant hebben we uitzicht op de stad. We horen de trommels van de fanfare tot hier. Geef het nog een paar jaar en de grote woonblokken staan bijna tegenover de lodge, vrezen we. Steven wilde één van de drie trails gaan doen door het bos. Eerst recht omhoog door het gras en dan terug naar beneden, maar na een paar meter in het bos lagen er overal bomen over het pad. Teveel om door te kunnen. Het is wel duidelijk dat de trails hier nog meer moeite gaan vragen. Ook de hoogte van 2600 m kan een rol spelen, waarol ik zo snel buiten adem ben. Ik heb wel geen hoofdpijn of zo, dus dat is al positief. Dus mission 1: failed...

Dan maar in de hot tub naast de cabine... Steven kreeg het warm water helaas niet aan de praat. Dobberen zal voor in de week zijn ,want het duurt 1.5u eer het vol is. Mission 2: failed... Dadelijk alles bij elkaar zoeken voor onze dagtrip naar Los Nevados. We zijn benieuwd, ook voor het aantal toeristen.