'Ik kijk naar mezelf, dat zielig hoopje en voel me diep beschaamd. Beschaamd om wat ik geworden ben. En heel verdrietig. En heel machteloos. Ik voel me schuldig. Waarom zit ik hier thuis in mijn zetel? Ik zou moeten gaan werken zoals ieder normaal mens!! Ik ben kwaad op mezelf, ik ben bang voor de toekomst.'

'En ja, daar komt een opgewonden gevoel binnen in mij. Er wordt iets wakker. Ik weet dat het er is, ergens, maar ik kan het niet vinden. Heel af en toe wordt het wakker. Om erna weer in te slapen wegens gebrek aan middelen om het te helpen openbreken. Hier gaat het eigenlijk allemaal over. Pas als dit kan groeien en uitbreken zet ik een stap in de goede richting. Alleen dit is mijn hoop op een toekomst.'