|
Tis al een hele tijd geleden dat ik nog eens een verslagje
neerpende over één of andere loop. Noch voor mezelf , noch voor de
gemeenschap.Tja, ik lul wel es graag, maar uiteindelijk blijkt dat ik toch nog
veel liever gewoon loop en blijf lopen
En dat gebeurde het laatste jaar dus
veel met wat hoogtes en laagtes, zoals dat in het leven pleegt te gaan . Alles
bestaat uit golfbewegingen en een mens probeert daar in mee te stromen .
Vanaf oktober heeft mijn egoke zich weer vastgebeten in iets
sneller lopen dan we gewoon waren sedert ons wederoptreden in 2008 . Ik loop sowieso graag lang , maar ik loop ook nog altijd graag snel. Dus ging
ik puur op het gevoel iets meer snellere stukken inbouwen in mijn loopjes. Wat
ik er echter zeker niet meer voor over heb, in tegenstelling tot 10- 15 jaar
geleden , zijn strenge trainingsschemas met de nodige blokken in en tegen het
rood
Ook elke dag lopen hoeft voor mij niet meer echt
Ik ben nu gevoelsmatig bij een ritme van een drietal keer
per week 2 a
3 uur lopen uitgekomen. Oftewel 20
a 30 km
per keer, hetgeen mij in elk geval beter ligt dan elke dag te moeten lopen .
Ik heb zo genoeg recuperatiedagen om niet gekwetst te geraken en ik heb genoeg
trainingsdagen met snelheid én
uithouding om vooruitgang te boeken.
En het allerbelangrijkste : na een dag rust heb je altijd
een enorm grote goesting om erin te vliegen (in het lopen he)
Ik vertel het
allemaal omdat ik weet dat er heel wat lopers gebaat zouden zijn met minder
loopdagen, meer rustdagen en meer gevoelsmatig lopen . Met meer plezier en
minde rblessures tot gevolg. De therapeut in mij voelt zich weeral een stuk
geroepen om de blijde boodschap met luide stemme te verkondigen
Mijn excuses. Tja,
ieder zijn afwijking he
Mijn 20 a
30 km loopdagen
(altijd in de natuur, dus trailsgewijs) worden met afwisselende tempos
afgelegd: het eerste uur doe ik meestal stukken marathontempo op het gevoel ,
afgewisseld met wandelpauzes van 10 tot 20 seconden. Let op: ik time dit niet,
alles gebeurt gewoon op het gevoel . Ik probeer op elk moment naar mijn lijf te
luisteren . Na dat eerste uur loop ik de rest van de tijd aan een heel rustig
ultratempoke, ook met de nodige wandelstukjes zodat ik altijd met een leuk
gevoel thuis kom. In feite noem ik dat niet trainen, ik ga gewoon een paar keer
per week lopen in de natuur en wat genieten
zo voelt het aan . Ik heb nooit
nog het gevoel dat er iets moet . Geen schemas meer voor mij
never again !! No
pain , no gain ? Dikke bullshit ! Ik zou
eerder stellen . Pain ? No gain !!
Wat heeft dit gezever allemaal met Olne Spa Olne te maken. Awel,
alles eigenlijk , want dankzij dergelijke voorbereiding , aangevuld met een
aantal snellere wedstrijden de laatste maanden ( halve van Herve, 10 km St Georges , en 33km Battice)
én het verlies van nog een aantal overtollige kilos begon ik toch weer spontaan
redelijk scherp te ogen. In Battice liep ik met 2u43 zelfs amper een minuutje
trager dan in mijn maniakale tijd (1998)
en dat deze keer met mijn genietende
en glimlachende aanpak.
Olne dus. Edwin vroeg mes morgens voor de start wat mijn
ambities deze dag waren. Ik moest niet lang nadenken. Enerzijds een halfuur dichter achter hem
eindigen dan vorig jaar en anderzijds met de glimlach starten om die vervolgens
66 km
vol te houden. Ik ben met glorie in beide opdrachten geslaagd. De glimlach was
er wel ietsje minder de eerste 5
km toen ik de meest koude handen uit mijn leven mocht
ervaren en ook op 15 km
van het einde toen ik op een gladde steile afdaling op mijn ribbenkast viel en
een ribje brak. Een vloek werd toen even het bos ingeschreeuwd
naderhand bleek
ik zeker niet de enige te zijn die daar de wereld omhelsd had.
Maar de andere 60
km pure glimlach dus. Voor de eerste keer in mijn leven
gewoon ook verstandig en rustig gestart bij een ultra. Dankzij de observatie van mijn eigen
glimlach/dus mijn eigen lijf kon ik mijn inspanning op elk moment bijsturen .
Wanneer de glimlach dreigde te verdwijnen wist ik dat ik te snel ging. Effe
wandelen om dan terug te lopen als de glimlach er weer was. Blijven lopen
zonder moeite.
Zo liep ik heel de race rustig verder waardoor ik na 45 km de benen nog altijd
niet voelde, waar ik me anders meestal na 25 km al een stramme ouwe man voel . Nu haalde
ik de tweede helft zeker nog 50 man in, mét de glimlach !!
Vorig jaar werd ik constant gepasseerd en eindigde ik helemaal leeg diep in het
tweede gedeelte van het deelnemersveld in dik 8 uur, nu 68e op 480
vertrekkers én 40 minuten sneller dan toen . Je zou natuurlijk voor minder
glimlachen .
Het genieten van mijn inspanning, het prachtige landschap ,
de mooie koude dag en het harde zwoegen van de andere lopers werd daardoor dus
ook een stuk intenser ! Wat was dit een
topdag in mindfulness !
Ben ik nu fier op mezelf ? Jazeker wel, maar toch is dit
verhaal vooral bedoeld om anderen met een gemiddeld talent en gemiddelde
trainingsinspanningen (tijd/zin) duidelijk te maken dat je daarmee echt ook wel
vooruitgang kan maken plus optimaal genieten .
Ik durf zelfs stellen : gooi alle schemas gewoon overboord
en loop gewoon op je gevoel op elk moment. Niks moet, alles mag . t Is een
levensingesteldheid , maar die je kan toepassen op alle facetten van het leven,
dus ook op het lopen
Alles wordt er weer een stuk rustiger, stressvrijer en
blijer door
Tot slot nog een dikke proficiat aan iedereen die Olne weer
eens uitliep/uitstrompelde alsook aan de organisatie die voor amper 8 euro een
perfekte klassieker aflevert mét sweeter en warme maaltijd erbovenop ! Belgie
splitsen is echt géén optie , de waalse lopen/ultras
zijn gewoon het mooiste én het leukste ! Keep on smiling
.
.
04-12-2010 om 00:00
geschreven door easy runner 
|
