 
Weeral een drukke dag vandaag, na het ontbijt komen ze ons halen voor een cruise.
Het is prachtig weer, geen wolkje aan de lucht en een schitterende zon, we konden zelfs voor het eerst Mount Wellington zien.
Een Eco cruise, Annick had dit gekozen en ik vind het altijd wel leuk om eens met een bootje te varen.
Na een lange rit , met prachtige natuurzichten, van ongeveer een uurtje met de bus van Hobart tot aan Port Arthur.
Op onze bus zaten enkele mensen, maar blijkbaar was dit een populaire attractie want er stond nog een hoop volk.
Uiteindelijk bleek dat we een water/winddicht pak moesten aandoen, en dat de boot niet echt een cruise schip was, maar een speedboot met 900 pk, die op de oceaan ging en net naast de hoge kliffen ging varen
de Eco Cruise Annick sloeg een beetje wit en groen uit, ze had iets helemaal anders verwacht van een cruise
maar er waren 2 andere mensen die geen hoge verwachtingen hadden, maar plots een beetje sensatie roken!
Na heel wat heen en weer gepalaver hebben we dan toch maar die boottocht gedaan (het was toch betaald, en achteraf bleek dat alles correct was geboekt).
Bij het instappen was alles nog OK, we (lees Annick) kreeg special aandacht van de piloot, hij legde alles met heel veel geduld en gebaren uit, hij dacht waarschijnlijk dat we geen Engels praatten.
Na een rustige start op een zeer rustig meer kregen we een uitleg ivm. De nooduitgangen (vooraan, in het midden, achteraan, en langs alle andere kanten van de boot). Daarna gingen ze rond met pillen tegen zeeziekte (een paar weken geleden zijn we met een boot naar walvissen gaan zien op de oceaan, en toen werden er geen pillen uitgedeeld,
wat wordt dat vandaag?). De meeste gingen op het aanbod in, behalve Ragna.
Stilaan kwam de boot wat meer op snelheid en meestal was het rechtdoor naar de oceaan, tot er plots een scherpe bocht naar rechts werd genomen, en de boot serieus scheef ging. Commotie alom, maar geen paniek, de piloot deed dit meestal om iedereen wakker te schudden en Port Arthur te laten zien (een oud werkkamp/gevangenis dat we morgen gaan bezoeken). Onderweg zagen we nog een zeehond die net een haaitje had gevangen en er mee aan het spelen was (hopelijk moeten we de nooduitgangen niet gebruiken
).
  
Daarna kwamen we op de oceaan, zeer rustig, enkele kleine golfjes, maar veel minder dan tijdens onze walvissen zoektocht, dus die pilletjes waren helemaal niet nodig geweest (hoewel er wel enkelen waren die de vissen serieus aan het voederen zijn geweest, en daarna in slaap gevallen zijn
ja ik heb er sadistische fotos van genomen).
Verder was het een aaneenschakeling van adembenemende zichten.
Rosten, bomen, grotten, watervallen, weilanden, soms waren de kliffen zelfs 300 meter hoog, steil naar boven, en wij vaarden daar op enkele meters vandaan, gelukkig viel er niets naar beneden.
Als toemaatje kregen we enkele kolonies zeehonden te zien (het wit op de rotsen komt niet van de vogels, maar van de graten van de vissen die de zeehonden opeten. Ze produceren dus hun eigen vloerbekleding, gelukkig hebben wij een toilet in huis).
Onderweg zagen we nog enkele kajakkers, ongeveer 5 km van de kant. Een van die mannen had een vlag op zijn kano. Ik dacht dat dat was om zichtbaar te zijn, want zo een kleine kano valt echt niet op, maar blijkbaar is dit een zeil (1m2) om extra snelheid te maken. De reden waarom die daar bij elkaar lagen was omdat er net een walvis kwam voorbij gezwommen, maar zoals je weet doe ons dat niets meer omdat we die bijna dagelijks aan onze deur zien voorbij zwemmen (ik heb toch maar een foto genomen).
Op één van de fotos kan je een soort van stelling zien. Dit was de plaats waar de vuurtorenwachters afgelost en bevoorraad werden. Een bootje werd tussen de rosten gevaren, dan met een takel alles naar boven, tot aan de stelling, en daarna nog een steile weg tot aan de vuurtoren. Al er te veel wind, of de zee te wild was, werd er niet bevoorraad of afgelost.
  
  
  
  
 
Na deze spectaculaire boottocht van Port Arthur tot aan Pirates Bay (Eagehawk Neck) werden we met een bus terug naar de vertrekplaats gebracht. Daar hebben rustig iets gegeten, en een uitstapje gedaan naar een strandje in de buurt waar Ragna nog enkele vreugde sprongen heeft gedaan. Natuurlijk heb ik hier mijn zandverzameling nog ietsjes uitgebreid.
 
Na de middag zijn we dan naar een Wildlife park geweest (nog maar eens), ook hier werden gekwetste dieren naar toe gebracht voor verzorging. Dit park had echter een vogelshow, dus toch weer net iets anders.
Eén van de vogels had ik nog nooit gezien, ik weet de Engelse naam niet weer, maar het kwam neer op iets als Frogbird. Als je hieronder zijn bek ziet, weet je dat hij zijn naam niet gestolen heeft.
 
 
Op de terugweg was het genieten van de ondergaande zon en de oneindig vele meertjes.
Ik denk dat we onze living vol foto's moeten hangen, want wat we hier gezien hebben vind je niet op elke hoek van de straat in België.
28-06-2009, 00:00 geschreven door De Aussies 
|
