Voor vandaag staat er weer een lange trip op de agenda, we rijden met de bus naar het zuiden van Cairns door de Tablelands. Dit is een heuvellandschap dat in de bergen ligt. Met bergen bedoel ik dan van 700 to 1200 meter. Er zijn wel enkele bergtoppen van 1600 meter, maar die kunnen we enkel van in de verte zien, er ligt geen sneeuw op. De volgende steden liggen op onze weg, Yungaburra, Millaa Millaa, Innisfail,Babinda en Peronella Park
Lake Barinne
Dit is een klein meer dat hoog in de Bergen ligt, het water is er koud, wat betekent dat er geen krokodillen zitten. In de jaren zeventig was dit een populair waterski domein, maar wegens natuur geluidshinder mocht dit niet meer.
Bij aankomst gingen we even naar de gigantische bomen kijken, daarna was het morning tea. Tja, de economie moet ook hier draaien hé.
Daarna was er een boottocht gepland op het meer. De lokale dieren kenden die ritueel blijkbaar zeer goed, want van het moment dat de boot vertrok kwamen de eenden en schildpadden naar de boot gezwommen. Verder was het de natuur bewonderen en van de zon genieten. Af en toe werd er nog eens wat eten in het water gegooid, en kwamen de eenden, schilpadden en de palingen nog eens piepen. Met palingen bedoel ik wel echte palingen, van een dikke meter lang, en 10 cm doormeter nee geen slangen. Spijtig genoeg (voor ons) zijn die diertjes beschermd, omdat die zeer moeilijk kunnen voortplanten. Blijkbaar kan dit slechts op één plaats, waar het zeer, zeer diep is. Tegen dat de kleine palinkjes geboren mogen worden, zwemt de moeder (met de palinkjes in zich) snel naar boven, door het drukte verschil ontploft ze dan, en komen er duizenden palinkjes vrij, waar er slechts enkele van overleven.
Verder lag er nog een Rode Acacia in het water, de prijs per kilo is bijna zo veel als goud, maar het ligt hier in een nationaal park, en er mag niets opgeruimd of verkocht worden.
Een andere attractie was het zoeken van een Python, een wurgslang van maximum 7 meter. Die komen zich in de zon opwarmen om de spijsvertering te bevorderen (dus na het eten van een eend, konijn, koala, )
Een tijdje lag de boot stil, no worries mate, er is toch altijd wat te zien. Maar naar mijn gevoel duurde het iets te lang, en dreef de boot veel te dicht naar de kant (waar de slangen zitten zouden die kunnen zwemmen??? Uiteindelijk roken we benzine en na enkele ogenblikken startte de motor terug Ja, we zijn in Queensland en daar leven de mensen nog rustiger dan in Sydney. Ja, wij gaan serieuze problemen hebben om terug aan te passen in ons kleine Belgenland!
Fig Tree.
In het verleden (Frazer Island) heb ik al vermeld dat er een soort wurgboom bestaat.
Een vogel laat iets vallen op een boom met een zaadje van een wurgboom in, en van boven naar beneden begint er een boompje te groeien. Na verloop van tijd heeft dat boompje de oorspronkelijke boom volledig omsingeld en gewurgd zodat hij afsterft. Meestal lijkt dit dan op een holle boom.
In dit geval is de originele boom omgevallen tegen een andere boom en is die wurgboom blijven verder groeien zodat het nu lijkt alsof die wurgboom een gordijn is.
Millaa Millaa Falls
De volgende stop is er één die je moet gedaan hebben, maar het is niet meer dan een waterval. Water dat van de rotsen naar beneden valt, in een vijvertje dat dan verder vloeit in een riviertje. Het water is nat en koud, daarom kan je er in zwemmen zonder opgegeten te worden door krokodillen.
In België zou dit fantastisch zijn, hier zijn we dat al een beetje gewoon
Mungalli Falls
Weeral watervallen Eerste een cascade (een zeer ligt hellende waterval, dan een meertje, en dan stortte het water zich in de dieperik.
Hier kregen we ook ons middageten, en kreeg Annick last van haar Achillespees. Ze had een tijdje in een vreemde houding gezeten, en bij het rechtstaan had ze wat problemen. Natuurlijk kreeg ze de nodige aandacht van haar man, de knappe jonge gids en de rest van de oude van dagen van de groep
Na enkele minuten stretchen was alles voorbij, Al een geluk, anders moet ik haar nog gaan dragen
Mamu Rainforestcanopy walkway
Op elke hoek van de straat heb je hier watervallen en regenwouden
Dit is weer één van die regenwouden, waar ze een op enkele tientallen meter van de grond een wandelpad hebben gebouwd. We hebben inde buurt van Melbourne (Great Ocean Road) iets gelijkaardig gedaan, maar daar waren de bomen veel indrukwekkender. Eender hoe, we hebben het nog eens gedaan, en genoten van de prachtige zichten, en de mooie natuur.
Het was prachtig om er fotos te nemen, maar de lieve dame die een foto van ons 3 nam had niet veel kaas gegeten van fotografie. 5 fotos heeft ze genomen, we hebben nog enkele tips gegeven, maar het wou niet lukken Ik heb dus maar een foto van Ragna genomen.
Paronella Park
Over dit park heeft de gids niet veel verteld, enkel dat we een Spaans kasteel gingen bezoeken op het einde van de dag. Spaans kasteel? De Nederlanders, Fransen en Engelsen waren hier in het begin, maar van de in vloed van Spanje hadden we nog niet gehoord.
Uiteindelijk bleek het om een liefdesverhaal te gaan. Een Spaanse Spanjaard vanuit Spanje wou trouwen, maar achtte zichzelf niet rijk genoeg, en trok rond 1930 naar Australië om er fortuin te maken. Na wat rondreizen, werken, vond hij dat hij genoeg geld had voor de trouwpartij. Toen die pipo terug kwam in Spanje was zijn oud lief natuurlijk met een ander er vandoor Toen was er nog geen telefoon, internet om contact te houden.
Uiteindelijk heeft hij dan maar de jongere zus genomen Eens ze in Australië waren heeft hij dan in de buurt van een waterval een huisje gebouwd. Daarna een kasteeltje, met zwembad, tennis terreinen, een prachtige tuin met fonteinen, een theater zaal (met cinema) een eigen waterkracht centrale, Knappe gast wat die allemaal kon. Enkel had hij er niet voldoende rekening met gehouden dat er soms al eens wat meer water valt dan normaal en is de boel hier enkele malen overstroomd. Na de laatste overstroming heeft hij de boel dan verkocht, en de nieuwe eigenaars hebben dan de pech gehad dat alles nog eens afbrandde. Een paar jaar geleden is er een cycloon voorbijgeraasd die ook nog eens t een en t ander heeft verbouwd.
Een paar jaar geleden heeft een andere romantische ziel deze bouwval gekocht, en heeft er een zeer goed draaiende zaak van gemaakt. Een rationele romantische ziel dus.
Als afsluiter hier, was er natuurlijk een winkeltje en een ijskreemkarretje dat de zaken financieel nog wat vlotter deed draaien. Nadat Annick het meeste had genoten van haar ijs kon de bus dan uiteindelijk vertrekken naar het resort.
Op de terugweg kwamen we nog voorbij het natste dorp van Australië: Babinda, hier valt tot 4.5 meter regen per jaar (de gemiddelde neerslag per jaar is 852 mm in België). Het ligt er hier natuurlijk ook ideaal voor, tussen de zee en de bergen. Vochtige lucht komt van zee, door de bergen moet de lucht stijgen, koelt af, en er valt regen (Als mijn aardrijkskunde leraar dit kon lezen zou hij fier zijn op mij, dat ik dat nog wist van zijn lessen).
Onze geplande excursies zijn gedaan. We hebben enkel 3 dagen extra geboekt in het resort om te relaxen in afwachting van onze cruise op The Reef.
Van vandaag valt dus niet veel te vermelden. Ontbijt, relaxen, opwarmen, afkoelen in het zwembad echt niets doen en genieten van het winterweer hier.
Omdat Annick toch nog een beetje wou oefenen met snorkelen was het zwembad een ideale plaats, niet te veel golven, een prachtig en krachtig gebouwde redder die alles nauwlettend in het oog hield.
En Ragna, die lag in de zon en zag dat het goed was.
Zelf was ik mijn buik en armspieren wat aan het oefenen, enkel het glas bier ontbreekt op die ene foto.
De paal waar ik op hang/leun was de steunpaal voor het watervolleybalnet. Het spelletje dat Ragna en ik bedacht hadden was om met een kleine rugbybal van de ene naar de andere kant van het zwembad gooien, als het balletje de paal raakte kreeg je 1 punt.
Na het zwemmen zijn we met het busje van het hotel naar Direct Factory Outlets (= een winkelcentrum met merkkleding aan kortingsprijzen).
Hier had ik een mooie bruine jas en sandalen gezien, maar Annick vond het maar niets, dus enkel met een nieuwe portefeuille naar huis, dat is het enige dat er nog bij kan in onze overvolle valiezen.
Daarna met het hotelbusje naar Cairns Ragna had geen zin ambras van in het begin dus, maar ze moet zich eens een beetje leren gedragen. Al bij al viel het nog mee, enkel in het begin was het een beetje gezaag.
Dan gingen we iets een bij een Italiaans restaurant gigantisch duur (naar Australische normen) en niet te vreten (sorry voor het taalgebruik, maar zo was het).
Daarna terug naar huis, en de latere namiddag snel vergeten.
Weeral een vrije dag vandaag. Alle zorgen van gistgeren zijn opzij geschoven, en we gaan naar Tjapukai. Dit is een Aboriginal dorpje (lees toeristische groepering van gebouwen) waar we de dag gaan doorbrengen.
Uiteindelijk viel het allemaal best mee.
Eerst kregen we het verhaal van de schepping volgens de Aboriginals.
Daarna werd Ragna haar arm geschilderd door een echte authentieke Abo, later heeft ze haar benen ook nog een koersje verf gegeven.
Een traditionele dans werd opgevoerd door een groepje Aboriginals (waarvan er één waarschijnlijk een geneutraliseerde is).
We kregen een uitleg over het maken (of laten maken door de termieten) van een digeridoo gevolgd door al de verschillende soorten bushtucker (woudvruchten). Voor alles hadden ze wat: gewoon eten, tegen de verschillende soorten ziekten van kanker tot hoofdpijn (zelfs die neveneffecten van onze beschaving zijn hier ook doorgedrongen).
Daarna mochten we speergooien.. Zoals je kunt zien op de foto doen ze dat hier met een hulpstuk. Aan de achterkant van de speer is een gaatje, daar wordt een plankje ingehaakt dat als verlengstuk van de arm dient om zo meer kracht te geven bij het gooien. Toch wel slim die mannen, maar ik denk dat je meer dan 2 keer moet proberen om de speer deftig te kunnen werpen
Daarna mochten we een boemerang gooien. Per 20 mochten we in met netten afgeschermd hutje gaan staan en 2 maal met een boemerang gooien. Lijkt eenvoudig, maar ook voor deze attractie bleek dat oefening kunst baart.
In de latere namiddag ben ik met Annick nog een wandeling gaan maken in de Botanic Garden net naast het hotel. Zoals overal in Australië krioelt het hier van de parken, meertjes, dikke en dunne bomen. Zelf bamboe is hier aangepland en af en toe kwam er een Bush Turkey (Boskalkoen) uit de struiken supporteren voor ons thuisland. (Het zou pas een prachtidee zijn om zo enkel van die diertjes mee te nemen en op het voetbalveld los te laten bij een internationale wedstrijd).
Kokosnoten moet je hier niet ver zoeken, je moet enkel hoog kunnen springen (of tot aan een winkel wandelen).
Vervolgens zijn we nog even gaan relaxen naast het zwembad en daarna in nog een kleinigheid eten in het restaurant van het resort.
Alweer een dag dat er niets gepland is, enkel rusten en zalig niets doen.
Omdat we wat problemen hebben met de hele dag niets doen, zijn we in de voormiddag maar wat gaan tennissen.
Eerst had ik wat balletjes met Ragna geklopt, maar de eerste echte wedstrijd was tussen Ragna en Annick. Gezien de speciale tennistraining die Ragna dit jaar heeft gekregen (en Annick haar leeftijd) werd dit spelletje vlot door Ragna gewonnen.
Daarna heb ik Ragna eens ingepakt (echt ingepakt, met inpakpapier, lintjes, krulletjes, ). Ik ga de score niet vertellen, maar ze was moe van de wedstrijd tegen Annick Al moet ik zeggen dat het bijna mijn laatste tennis wedstrijd was Het was een betonnen tennisveld met enkele plassen ik had dat water wel wat uitgespreid maar op een plasje ben ik met de 2 benen naar voor uitgegleden. Gelukkig kon ik de val met mijn ellebogen opvangen, anders had ik plat op mijn rug of achteraan op mijn hoofd gevallen Maar toch heb ik verder gespeeld met het gekende resultaat.
Daarna was het speel- en rusttijd naast het zwembad.
In de late namiddag zijn Annick en ik de wandeling gaan maken die ik enkele dagen eerder gaan joggen was. Voor alle zekerheid hadden we wat water meegenomen. De wandeling op zich was amper 2.5 km, maar het was zeer veel bergop De prachtige uitzichten waren een welgekome rustpauze. Eén van die rustpunten was een zicht op de luchthaven.
De laatste dag in het resort, de eerste op de boot
De laatste dag in ons resort maar niet getreurt, er wacht ons nog iets beter, we gaan op een 5-daagse cruise op the Reef.
We varen van Cairns naar Cooktown en dan verder door naar Lizzard Island. Van daar keren we terug naar Cairns, maar stoppen we nog aan een paar verschillende reefs.
Eigenlijk doen we de laatste etappe van James Coock. James Cook is de persoon die al eerste de oostkust van Australië heeft afgevaren en Australië als Engels grondgebied heeft opgeëist.
Tijdens zijn reis van het zuiden naar het noorden is hij door het Great Barrier Reef gevaren, met zijn schip tegen een klif gebotst ter hoogte van Cape Tribulation.
Daar hebben ze dan alles wat misbaar was overboord gegooid.
Gewacht tot het hoog tij was en een zeil over het gat in de romp gedaan.
Daarna zijn ze tot aan de eerste rivier gevaren om het schip te herstellen. Deze plaats heeft later de naam Cooktown gekregen.
Vervolgens is kaptein Cook naar het eiland gevaren met de hoogste bergtop in de buurt. Vanop die bergtop heeft hj dan een veilige route uitgestippeld om zonder brokstukken uit het reef te varen.
Dat is het plan, enkel hopen we dat we zelf niet op een rif varen.
We waren met 46 passagiers op de boot, een mooi aantal, een een mix van alle leeftijden en nationaliteiten. Hoewel de Oostenrijkers en de Italianen in de meerderheid waren.
Net voor het vertrek hebben we nog vlug enkele pies (Vleesgebakjes) gaan halen die we genuttigd hebben naast het zwembad. Voor dat de taxi ons kwam ophalen hebben we nog vlug even onze mails gecontroleerd. Je weet nooit of er iets belangrijk was. En blijkbaar was het echt nodig er was wat extra informatie nodig om onze goederen door de douane te laten passeren. Hoe zou de wereld er uitzien zonder internet, e-mail, Ik denk dat een vakantie dan echt vakantie zou zijn geen computers, niet bereikbaar voor enkele dagen verdwenen van de wereld Het nadeel zou zijn dat we dan 150 maal het verhaal van ons Australisch avontuur moesten vertellen. Terwijl dat nu geleidelijk aan gaat terwijl we 15500 km ver weg zijn.
Tegen 16:00 waren we dan bij de boot:Coral Princess II. Een catamaran van 35 meter lang. De valiezen werden naar de kamer gebracht. Annick en ik hadden een kamer aan de voorkant van de boot, en Ragna had een kamer achteraan op de boot. Dus moest ze zelf opstaan, gaan slapen, zich klaarmaken, Enkel één keer lag ze nog te slapen terwijl ze wakker had moeten zijn, maar daarover meer in de volgende dagen.
Daarna een vlug bezoek aan de brug en de kapitein.
We waren nog maar net vertokken, of we kwamen piraten tegen nadat ik vooraan op het schip ben gaan staan, en mijn brede borstkas heb laten zien, hebben we vlug hun piratenvlag laten zakken. Uiteindelijk bleek het een andere toeristische uitstap te zijn waar je met een kopie van The Duifken een uitstap kon doen.
Daarna vaarden we rustig naar het noorden waar we aan Double Island van het avondmaal en de zonsondergang hebben kunnen genieten. Het eten was fantastisch, een seafood buffet
Daarna werd het anker gelicht, en hebben we koers gezet naar het noorden. De bedoeling is om tegen de morgen aan te komen aan Cooktown.
Moederdag vandaag, maar in Australië wordt dat vandaag niet gevierd .
Wat een nacht Ik dacht dat een cruise was om te rusten.
De ganse nacht heeft de boot aan het varen geweest omdat er en zeer grote afstand moest overbrugd worden. De motoren brulden de ganse nacht door het schip. Een super intelligent iemand had een ijzeren plafond in de kamers geplaatst die heel de nacht aan het knetsen was geweest.
Gisteren had men vermeld dat er wel wat geluidshinder zou kunnen zijn gedurende het nachtelijk varen, maar dat de oordopjes een goede oplossing waren. Op het vliegtuig krijg ik ook meestal oordopjes, maar ik heb die nog nooit gebruikt De eerste 3 uur heb ik kunnen slapen, dan heb ik een uur wakker gelegen van het lawaai. Uiteindelijk heb ik die oordopjes maar ingedaan en geslapen tot 6 uur (dan was het tijd om op te staan). Ik zal maar niet vertellen hoeveel Annick heeft geslapen, maar Ragna had niets gehoord en rustig geslapen
Om 8 uur kwamen we aan in Cooktown. Iedereen had blijkbaar problemen gehad om te slapen, enkel Ragna was de enige uitzondering.
In Cooktown is blijkbaar niet veel te doen of te zien. Als je hier enkele dagen verblijft vermoed ik dat de luiheid en drank snel een toevlucht kunnen worden Maar gelukkig zijn we hier maar enkel uurtjes (wat net één uurtje te veel is).
Een geluk dat het nog markt was en dat onze gids nog veel uitleg gaf van de verschillende plaatsen, planten, bloemen
Omdat het hier nog steeds (midden in de winter) 28° Celsius is, bloemen hier nog steeds de favoriete bloemen van Annick en Ragna: De Frangipani Flower.
Ragna kon zich ook zeer goed amuseren op het muzikale schip, dit is een bootje dat voor de kinderen als speeltuin gemaakt is, en waar een massa slaginstrumenten in verwerkt zitten (Xylofoon, grote trom, panfluit, ) Hier heeft ze haar muzikale kunsten nog eens kunnen bovenhalen.
Daarna zijn we naar het James Cook museum geweest... Je moet het gezien hebben en dan kan je het verhaal van de stad zo wat volgen.
Scheepsherstelling van de Endavour (Schip van James Coock)
In 1873 is er goud gevonden en is er een ware stormloop ontstaan naar dit gebied (Op een bepaald moment waren er 20.000 inwoners, nu nog 2000).
De Chinezen hebben er destijds een hele handel opgezet: tandartsen, kleding, schoenen, opium,
Daarna is de stad stilaan uitgestorven, en nu is het enkel nog een gegeerde plaats voor mensen die overal zeer ver af willen wonen.
In dit museum staan ook het origineel anker van de Endavour en een van de kanonnen die over boord zijn geworpen om het schip vrij te maken van het rif. Ook het verhaal van een groep nonnen die indertijd van Ierland naar hier zijn gekomen en hun kleding niet hebben aangepast (of mogen aanpassen).
Daarna hebben we koers gezet naar Two Island National Park.
Dit is een eiland dat geen overblijfsel is van een afgescheurd stuk continent, maar een reeks riffen die boven water staken, waar takken en ander drijvend materiaal is blijven aanhangen. Via de vogels zijn er voldoende mineralen bijgebracht zodat er nu planten en bomen groeien op dit eiland.
De bedoeling was om hier de eerste keer te kunnen snorkelen, een wandelingetje op het strand te maken, en een glaasje te genieten bij de zonsondergang.
Op het strand lagen alle schelpen die je in je leven maar wenst te rapen Koralen in alle vormen, Fantastisch! Helaas mag je van The Reef geen dood of leven materiaal meenemen. Anders hadden we nog meer overgewicht gehad. We zijn dus zeer braaf geweest, enkel wat schelpen bij elkaar gezocht, wat fotos van genomen, maar niets mee naar huis genomen. Ik heb enkel wat schelpzand in een flesje gedaan voor mijn verzameling.
Het snorkelen was spectaculair, zeer veel riffen, alle verschillende kleuren, een massa vissen, en een paar zeekomkommers. Helaas zijn de fotos niet van de beste kwaliteit. Het probleem is dat de golven ons constant in beweging houden, en dat daardoor de meeste fotos bewogen zijn.
Zelfs Annick heeft hier een tijdje aan het snorkelen geweest en genoten van het onderwaterspektakel.
Op het einde waren er in de verte nog een groep walvissen die een show van jewelste gaven. Het leek wel een waterballet van uit het water springende tientonners. Ik heb hier wel fotos van, maar ze zijn echt te ver om alles duidelijk te zien.
Vandaag worden we wakker in Watsons bay bij Lizard Island.
Dit is een eilandje waar de rijken der aarde op vakantie gaan. Er is een kleine luchthaven (lees geasfalteerde landingsbaan) en zeer veel privacy.
Als je interesse hebt, een nachtje kost tenminste 1700 AUD (=1000 ), maar daar krijg je naast slapen ook eten, drinken, snorkelgerief, tennis en wandelingen voor
Om een inruk te krijgen kijk klik je maar eens op Lizardisland.com.au (www.lizardisland.com.au) .
Een ander alternatief is de camping enkele kilometers verder, waar je voor enkele dollar per nacht kan logeren, maar dan moet je wel zelf voor alles zorgen (en hier zijn geen winkels om iets te kopen).
Gelukkig was onze cruise een gulden middenweg tussen de 2 opties.
Helaas geen rustige dag vandaag!
Om 5:30 hebben we ontbijt en om 6:00 worden we naar Lizard isand gebracht voor een wandeling naar het hoogste punt (368m) daar in de buurt. Dit is wandeling die Kapitein Cook 3x heeft gedaan om van boven op die berg een veilige uitweg te bepalen.
De wandeling zal ongeveer 3 uur duren en vereist een very high fitness level. Maar zoals wij gebouwd zijn mocht dit geen enkel probleem zijn.
Eens op het strand aangekomen, schoenen aandoen, en klaar voor de start. Uiteindelijk bleek de wandeling toch zwaarder dan ik aanvankelijk dacht. Er waren zeer steile stukken, en er was geen beveiliging aangebracht. Hoe hoger we bij de top kwamen hoe beter de zichten weren. Steeds hadden we een uitkijk op het vakantie dorp.
Onderweg moesten we een steentje opramen en meenemen om bovenaan een berg te bouwen.
Wat we hier ook nog geleerd hebben is dat er termieten zijn die termietenheuvels bouwen, maar dat er ook termieten zijn die hun nest bouwen van bladeren. Deze mieren zijn zeer rijk aan vitamine C. Al wat je moet doen is er eentje bij het hoofd nemen, en het achterlijk over je tong strelen. Ik heb verschillende mensen dit zien doen, maar had daar toch enkele bedenkingen bij.
in welke mate wordt dat diertje zijn hoofd geplet.
Het is wel de achterkant die je op je tong wrijft. En mijn tong is geen stuk WC papier.
Maar voor de Aboriginals was het vroeger een overleving mechanisme.
Eens terug aan het strand zijn we gaan horen aan de duikinstructrice of we nog in de voormiddag onze duikinitiatie konden hebben. Eerst deed ze er wat moeilijk over omdat we net een grote inspanning (de wandeling van 3 uur) gedaan hadden, maar toen ik vermelde dat we al een half uur terug waren (en ze ons eens goed bekeken had) was die geen enkel probleem.
Ragna en ik werden dus vakkundig ingepakt met een duikuitrusting, Annick offerde zicht op om fotos te nemen. Het is dus dankzij haar dat we fotos hier van hebben.
Alles ging zeer langzaam aan, van het strand stilaan iets dieper, hoofdje onder water, nog even de gebarentaal testen, en voor we het wisten zaten we op een diepte van 3 meter en hadden we een zeekomkommer vast. Dit is een soort van slak dat iets meer dan ene halve meter lang is. Verder waren er overal koralen en visjes te zien. Op de terugweg vonden we nog een grote blauwe zeester (ongeveer 30 cm).
Na 35 minuten was het feestje voorbij en het was of we net in het water gegaan waren.
Annick was ondertussen een wandeling gaan maken. Om onze fitheid nog eens te demonstreren zijn Ragna en ik dan over het strand naar Annick gelopen.
Langzaam verdween Lizard Island in de verte. Ribbon Reef No. 9 is een rif zoals ik het echt verwacht. Geen land , maar enkel ondiep water waar wat planten net onder water groeien.
Bij aankomst was het eerst de beurt aan de certified divers ( met duikdiploma). Terwijl die onder water zijn wij drie even gaan snorkelen (eerste foto).
Tegen half 4 was het dan onze beurt om te duiken. Deze keer was het niet rustig van het strand dieper en dieper gaan, maar van achteraan het schip ineens de volle diepte. Om geleidelijk te dalen moesten we ons laten zakken aan het ankertouw. Voor Ragna vertrok, was ze uitermate zenuwachtig. Een uitreksel van onze conversatie.
Gert: Ragna, je moet die niet doen, als je niet wil stop je gewoon.
Ragna: Ja maar ik wil dit nu doen, anders heb ik er later spijt van.
Gert: OK, dan vertrekken we.
Eens ze in het water was kwam ze meer tot rust, enkel het regelen van de druk in haar oren gaf in het begin wat probleem, maar eens we 2 meter diep waren, was het enkel genieten van het uitzicht.
Deze keer zijn we ook net iets langer dan een half uur onder water geweest en tot een diepte van 9 meter.
s Avonds was er natuurlijk eten en drinken, maar dat wordt allemaal minder belangrijk als jet het vergelijkt met da andere activiteiten.
Blijkbaar is duiken zeer vermoeiend en hebben Ragna en ik zeer goed geslapen.
