Vandaag vertrekken we voor een 2 daagse trip naar Fraser Island. Dit is een eiland van ongeveer 130 op 20 km. Het zou het grootste zandeiland ter wereld zijn (Hier in Australië hebben ze altijd wel het grootse en/of het beste, maar ja), we zullen wel zien. Uiteindelijk werd het zo fantastisch dat ik voor de eerste keer een dag in 2 moet splitsen om het een beetje deftig op de blog te krijgen. Vermist we met zen vijven waren (+ Gerolf en Olga) hadden we 4 fototoestellen bij en hebben we op die 2 dagen 2002 fotos getrokken. Op de bijlage kan je ongeveer de weg volgen. De eerste dag eindigde in een resort op het westen van het eiland. Net voor het vetrek was een een bericht op het nieuw dat er gisteren een ongeval was gebeurd met een 4WD met 2 doden tot gevolg. We hebben nog vlug een krant gaan halen om de detials te weten.
We werden s morgens vroeg opgepikt door een 4WD (Jeep met 4 wiel aandrijving). Het was een Toyota Land Cruser, V8 motor een echte krachtpatser.
De eerste minuten waren over asvalt weg , daarna gingen we de autosnelweg op, de maximum snelheid was 90 km, er waren geen lijnen, en geen pechstrook, en als je een auto kruiste moest je de linker pinker opzetten om duidelijk te maken dat je wist waar de linker kant was. De weg werd wel elke dag terug aangelegd door de Oceaan. Ja, de autosnelweg was het strand. Fietsers zijn hier niet, maar de snelweg wordt vredevol gedeeld met voetgangers en spelende kinderen op het strand. Het ongeval van gisteren was het gevolg van het ontwijken van een golf die strand rolde. Het best is natuurlijk om in het harde zand te rijden, maar daar komen af en toe wel eens wat golven (zie foto in het mideen). Zoals je kunt vermoeden hebben wij het overleefd.
De eerste halte was The Red Canyon. Dit waren enkele bergen zacht rood/geel zand dat gevoelig is aan erosie en een mooi contrast vormde met het (in het algemeen) witte zand.
De tweede stop was een vuurtoren (normaal moet je hier te voet naar boven klimmenmaar onze touroperator had als enigste de toestemming om tot daar de rijden. Boven was het dan tijd om te genieten van een glaasje champagne met fruitsap. Zoals meestal had je een prachtig zicht op de oceaan, maar ook op de weg die we net afgelegd hadden.
Na een klein half uurtje rijden was het dan tea-time (of koffie) met een hapje op Rainbow Beach. Ik weet nog altijd niet waar die naam vandaan komt, het zand was wit, en we hebben geen regenboog gezien. Wat er wel te zien was waren enkele dolfijnen die af en toe eens aan de oppervlakte kwamen. Om zeker niets te missen stonde de twee zware kalibers klaar om dit op de gevoelige digital- plaat vast te leggen. Maar die beesten hebben serieus met onze voeten gespeeld Die enkele fotos die we hebben zijn niet echt spectaculair en komen dus niet op de blog. In vergelijking met de andere plaatsen op het strand was het hier geweldig druk en zijn we daar vlug vertrokken.
Dit eiland is zeer populair voor kampeerders, maar het is allemaal wel vrij basic. Er is geen stromend water, geen elektriciteit, enkel zon, zand, de oceaan, en wat schaduw van de bomen. Om water te sparen doen ze de afwas in de oceaan. Het eten komt vers uit het water. Ik heb wel een ute (bestelwagen) gezien die ijs leverde om alles een beetje te kunnen bewaren.
Zoals je kunt zien op de foto heeft hier ook het regen/storm/golfslagweer van de laatste weken enorm huis gehouden op het strand. Het strand is hier (net zoals bij ons) 1 to 2 meter lager dan vroeger. Volgens de gids is dit de natuur: Vandaag verdwijnt het zand in de oceaan, en binnen enkele maanden wordt alles terug op het strand gegooid door de golven (dit is niet echt wat ze in onze buurt vertellen, maar vermoedelijk zijn ze in onze buurt iets ongeduldiger).
Toen was het eindelijk zover, we namen de ferry naar Fraser Island. Een haven, aanlegsteiger, nee echt niet nodig. De overzetboten zijn van het model als de landing in Normandië, de voor en achtersteven zijn ophaalbruggen die op het strand neerploffen, en je kan op en af rijden.
Zowel voor de overzet als na de overzet lag er op het strand een laagje zwart zand. Dit goedje is kostbaarder dan goud. Het is de grondstof voor titanium (de grondstof voor al de implantaten van onze firma). Voor mijn zandverzameling van Australisch zand heeft Ragna een beetje in een flesje gedaan (ik heb ondertussen al 10 verschillende soorten zand).
Op het strand (75 mile beach) zijn er honderden (duizenden) kleine riviertjes (sommigen slechts enkele centimeters diep maar enkele meters breed) die het regenwater in de zee doen vloeien. Eén van de meest opmerkelijke was deze hieronder. De donkere kleur van het water wordt veroorzaakt door een boomsoort die bovenaan aan de bron staat. Later hebben we een gelijkaardig meer (Lake Boomanjin)gezien waar the water ook bruin gekleurd was.
Zoals je kan zien is het hier nog echt puur natuur, maar ook de dieren zijn goed vertegenwoordigd. We kwamen enkele Dingos tegen, vogels, een dode reuzenzeeschildpad, een ook een beetje survival of the fittest. In de foto hieronder kan je een White Bellied Sea Eagle zien vliegen die net een zeeslang heeft gevangen. Zoals je weet heeft Australië de giftigste slangen ter wereld, maar blijkbaar zijn de zeeslangen nog giftiger dan de landslangen (en wij dachten dat de haaien gevaarlijk waren).
De laatste stop voor de lunch was de grootste uitmonding van regenwater op Fraser Island in de oceaan: Eli Creek. Hier wordt het water niet bruin gekleurd door die bepaalde soort boom, en is het kristal helder. Volgens de gids zou het regenwater 180 jaar nodig hebben om door de zandlaag te sijpelen om uiteindelijk via een rotsondergrond terug naar de oceaan te stromen. Eén van de toeristische attracties hier is om via de kant de rivier te volgen en daarna door de creek terug te wandelen of je te laten drijven (tot zover dus het zuivere water waar alle toeristen door wandelen).
Eender hoe, het was zeer mooi, en gelukkig was er niet te veel volk.
Na deze boeiende voormiddag was het tijd om onze lunch op te eten. Tijdens onze lunch werden we nauwkeurig in het oog gehouden door 2 Kookaburras die hoopten op een beetje overschot. Het was zo lekker dat (bijna) alles op was, plus er staan zware boetes op het voederen van dieren (tot enkele duizenden dollars).
Na het eten hebben we onze tocht verder gezet langs het strand waar ons uitgelegd werd hoe de PIPIs (Kokkels) werden gevangen. Je kunt hun plaats herkennen aan het omgewoelde zand, en als je ongeveer 15cm diep graaft heb je ze te pakken. Dit is een lekkernij die zowel mensen lokt en ook uitstekend als aas werkt tijdens het vissen. Vroeger mochten deze Pipis onbeperkt geraapt worden, maar door de populariteit bij de toeristen van het Pipis rapen zijn ze nu beschermd, men mag er maximum 20 rapen per persoon.
Na deze uitleg en demonstratie reden we verder to aan het wrak van de Maheno. Een scheepswrak dat hier al enkele jaren ligt en nooit werd geborgen, tot groot jolijt van de toeristische organisaties (en de toeristen).
In de knalblauwe hemel zagen we een klein vliegtuigje en naast het strand stond een windwijzer, en een bordje: (Opgepast voor vliegtuigen). Naast voetgangers en de autos wordt het strand hier ook nog gedeeld met de vliegtuigen
Dit alles wordt vakkundig in het oog gehouden door de locale Dingos (die geen vlieg kwaad doet volgens de gids, maar wel een slechte reputatie hebben).
Omdat het tijd werd om stilaan richting hotel te gaan verlieten we het strand. Deze laatste foto toont nog eens aan hoeveel zand er de laatste weken van het strand is weggespoeld. Enkele maanden geleden kon men hier nog tegen 100 km overrijden, en nu was het telkens een weg door de rotsen zoeken.
De wegen op het eiland zelf zijn iets smaller dan het strand. Uiteindelijk zijn dat smalle straatjes met één rijstrook. Als er gekruist moet worden, moet er een auto achteruit en een plaatsje tussen de bomen zoeken om de weg vrij te maken. Niet altijd eenvoudig (zeker niet met andere 4WD waar een persoon van dat andere geslacht aan het stuur zat).
Na een half uurtje zandrijden kwamen we aan aan de Stonetool Sandblow. Dit is een gigantische duin (een paar kilometer) die zich stilaan een weg baant naar het binnenland (enkel meters per jaar).
Uiteindelijk kwamen we aan in het hotel: Kingfisher Bay. Het enige resort dat op het eiland bestaat. Uiteindelijk mocht het er niet staan, maar is er toch gezet, en dan gepromoot als super milieu vriendelijk. Gelukkig maar, het was er picco bello in orde, prachtige kamer, uizicht, lekker eten, en veel zeer veel natuurgeluiden. O ja, er waren ook 2 zwembaden tot groot plezier van Ragna.
Voor het avondeten zijn we nog even naar de zonsondergang gaan zien Zoals gewoonlijk prachtig. Niet dat de zonsondergang in België niet zo mooi is, maar er staan veel te veel huizen, bomen, in de weg.
Vandaag is het weer vroeg opstaan. Het plan is om 8 uur op de eerste bestemming te zijn. De gids vond het een goed idee en nam de volledige verantwoordelijk voor dit vroege opstaan. Na een stevig ontbijt (en een flesje vullen met zand voor mijn zandverzameling) kwamen we aan aan Lake McKenzie. We waren de allereersten. Het gevoel is moeilijk te beschrijven, je staat daar voor een groot meer, geen wolkje aan de lucht, volop zon, het water is glad, glashelder, je hoort enkel de vogels fluiten. Later op de dag zit er gemiddeld 200 man aan dit meer. Naast het zwemmen wou Annick nog eens een radslag proberen met Ragna. Zoals je kunt zien kunnen ze het allebei nog even goed.
Vermits al die drukte makers (11 personen) teveel lawaai maakten ging ik een beetje verder weg. Blijkbaar was dit een goed idee, want ik zag een goanna (hagedis) rustig over het strand gaan. Weer had ik geen fototoestel bij (hier mag je nooit zonder fototoestel weg gaan, ook al is het maar voor 200 meter), maar mijn assistente (Annick) was rustig en snel genoeg om in te springen. Uiteindelijk kroop deze Lace Monitor in een boom en bleef daar rustig zitten om voor de foto te poseren. Ik kon rustig tot op een meter naderen.
Toen de volgende toeristen begonnen toe te komen zijn we verder gereden naar the Pile Valley. Dit is een oud regenwoud. Hier werden we gedropt en moesten we ongeveer een uurtje door het bos wandelen, de gidsen zouden ons opwachten aan de andere kant van het woud. Vermoedelijk zouden we geen slang zien, want die beesten vluchten toch weg van de mens zodra ze de aarde voelen trillen van onze voetstappen.
Regenwoud, je kent ondertussen al wel, veel varens, vochtig, zeer hoge bomen.
Wat wel opmerkelijk was is dat er enorm dikke lianen hingen. Deze zijn zeker sterk genoeg om in te hangen, maar de takken waar ze aan vasthangen zijn niet te betrouwen, daarom mochten we geen Tarzan spelen.
Een ander type van liaan (dachten we) zagen we rond de stam van de bomen. Dit bleek helemaal geen liaan te zijn, maar een plant waarvan de zaadjes bovenin een boom gedropt worden door vogels. Deze plant begint naar beneden te groeien en wurgt uiteindelijk de boom waar het initieel in gedropt is.
Zoals afgesproken stonden de gidsen ons op te wachten en kregen we nog een hele uitleg over het regenwoud. Blijkbaar stonden hier enkele Konings Varens van een paar duizend jaar oud. Deze planten hebben altijd water nodig, door de waterdruk kunnen ze hun bladeren naar boven houden. Als die druk eenmaal wegvalt, kunnen ze hun bladeren niet meer naar boven duwen.
Net voor we in de auto stapten lag er nog een diertje op ons te wachten: een Common Coastal Carpet Phyton. Een slang van ongeveer 3 meter. Volgens de gids niet giftig, maar eerder had hij ook al gezegd dat de slangen weg kruipen wanneer ze mensen voelen stappen Hey mate, been there, done that.
Omdat Annick toch geen handtas nodig had hebben we dat serpent maar laten liggen.
De volgende halte was Lake Birrabeen. Dit is een ander meer in het binnenland met kristalhelder water, wit zand, boompjes links en rechts . Weeral iets om in de toeristische boekjes te zetten. Hier hebben we een klein uurtje kunnen rusten en afkoelen. Ragna heeft hier een zandkasteel op Annick haar fort gebouwd. Op deze locatie hebben we ook onze lunch gegeten.
Na de lunch zijn we terug naar de haven (strand waar de ferry aankomt) gereden. Omdat het water aan het opkomen was konden we helaas niet altijd langs het strand blijven rijden. Via een hobbelige weg zijn we dan rustig naar de ferry gebotst. Dit was het einde van Fraser Isand (voor ons toch). De overzet gebeurde net als de vorige keer. Daarna zijn we langs een hobbelige weg (die ze normaal gezien niet nemen) gereden voor een laatste cup of tea (voor de meesten een koffietje). Op deze plaats konden we duidelijk zien hoe hoog het water de vorige weken wel moet gestaan hebben. In de bomen hing nog verdroogd gras op ongeveer 2 meter hoogte. En dan de laatste (kilo)-meters terug naar het hotel iedereen moe maar zerker voldaan.
Als je ooit naar Australië komt moet je zeker 2 plaatsen bezoeken: Fraser Isand en The Valley of the Winds (Olgas in Uluru). Al de rest is knap, maar deze 2 zijn buitengewoon.
In het hotel aangekomen zijn we nog even aan het zwembad gaan liggen en van de laatste zonnestraaltjes genoten. s Avonds bleef Ragna op haar kamer en bestelde room service terwijl wij rustig iets gingen eten bij een Italiaan op een terrasje. Toen we terug op de kamer kwamen had ze alles netjes voor de deur gezet en lag ze voorbeeldig te slapen al een roosje (deze keer zonder doornen).
Na een stevig ontbijt zijn Annick en ik een wandeling gaan maken in het Noosa National park. Ragna, Olga en Gerlof bleven liever relaxen naast het zwembad.
Op onze tocht hebben we veel natuurschoon (en natuurgeweld) gezien en zelfs een eenzame koala die boven in een boom zat.
Na onze wandeling hebben we de ganse groep vergezeld aan het zwembad en nog even genoten van de laatste zonnestraaltjes.
Daarna was het inpakken en wegwezen. Na de bustrip kwamen we veel te vroeg aan op de luchthaven. Vanaf het inchecken ging het een beetje mis, normaal gezien kan ik dat doen waar ik wil (VIP)maar sommige mensen weten het beter, dus onbezorgd dat ik ben heb ik naar die persoon geluisterd, beek dat we op rij 26 en 27 zaten (meestal zitten wij vooraan). In de business lounge werd het nog erger, de tafels werden niet afgeruimd en het wachten begon wat lang te duren. De vrouw des huizes besloot uiteindelijk naar de winkeltjes te gaan (en wij zijn dan maar gevolgd) die uiteindelijk bleken te sluiten. Van dit onweer hebben we geen fotos .
Het vliegtuig vertok zonder vertraging, en het bleek dat de nummering van de rijen van 10 naar 24 sprong (en dat we dus wel vooraan zaten) . No worries mate zeg ik altijd ! Hoewel ik ook wel een foutje gemaakt had, er stond een pijl met 'Gate Lounges' die ik volgde... Dit bleken geen Lounges te zijn, maar de normale gates... (Nobody is perfect...) De taxi was er bijna onmiddellijk en we waren vlug thuis. Iedereen kroop vlug en bere-moe in bed.
Onze trip naar Noosa en Fraser Island zit er helemaal op, een fantastische ervaring!
Ik mocht (moest) vandaag terug gaan werken, ja iemand moet de wereldeconomie toch redden hé.
Broer en zus gingen een lange wandeling maken lans onze kust en ons strand terwijl de twee jongste dames even tot aan het strand zijn geweest en vrij snel terug zijn gegaan naar het appartement.
Gerolf kon even genieten van één van onze favoriete plekjes. Voor de volledigheid hebben we er het zicht bijgedaan dat je van op die bank hebt op ons appartement, zee, strand en golf.
Wat dichter bij het strand was het genieten van de grillige rotsen en het geraas van de golven.
Hier kan je ook zien hoeveel zand er de laatste weken van het strand in de zee is verdwenen.
s Avonds hebben de dames een BBQ klaargemaakt die ik vakkundig gebakken heb Ik weet niet waarom, maar deze keer leek alles aan te branden, de worstjes, de vis, het brood,
Na het eten hebben we even met de ouders van Gerolf en Annick gechat.
Zo konden ze voor het eerst in 10 maanden zoon en dochter nog eens samen zien.
Omdat Gerolf en Olga de stad Sydney eens wat beter wilden leren kennen hebben ze vanaf donderdag een hotel gereserveerd in Darling Harbour.
Vandaag is het hun laatste dag in Australië en hebben we afgesproken om samen nog eens door de stad te wandelen en s avonds iets te gaan eten.
Na een eerste verfrissing op de Rocks zijn we verder gegaan naar The Belgian Chocolate Café. Dit is de chocolade tent van Guylian pal in het centrum van Sydney. Hier hebben we genoten van de Belgische lekkernijen (hoewel die toch een beetje aangepast zijn). Ze hebben hier eclairs, maar helaas niet met gele pudding in, dus koos Annick maar voor een Brussels wafel. Ik hield het sober met een koffie en heb me maar opgeofferd om Annick haar ijs op te eten.
De volgende stop was het Opal museum. Blijkbaar is dit een soort edelsteen, van miljoenen jaren oud (en dus zeer duur). 95% van de wereldproductie komt van Australië.
Omdat het ANZAC Day (Australia New Zealand Armed Forces) was, waren er overal optochten om al de oorlogen waar de twee landen in betrokken waren te herinneren.
Daarna zijn we naar het Maritime Museum geweest waar we een bezoek konden brengen aan het schip (Endeavour) dat onder Engels vlag vaarde. De kapitein, James Cook was niet de eerste die Australië ontdekte, maar wel de eerste die het opeiste.
De Chinezen, Portugezen en de Hollanders waren hier eerst, maar zagen geen nut in dit dorre land.
Omdat we niet veel anders doen dan wandelen, slapen en eten, zijn we s avonds gaan eten op een boot (nee van dat slapen komen er geen fotos noch geluidsfragmenten op de blog). Blijkbaar zoeken ze hier piano spelers... Vermist Ragna een beetje gefacineerd aan het worden is door piano mocht ze enkele nummertjes spelen voor de ganse boot (20 man... ). Spijtig genoeg kreeg ze geen fles wijn zoals op de advertentie stond.
Daarna was het tijd geworden om afscheid te nemen. Gerolf, Olga, tot binnen 5 maanden.
Volop zon vandaag, we gaan dus naar het strand, maar er is enorm veel wind (westenwind=koude wind), en ik sta vrij veel achter met deze blog. Dus is het van 9 uur 's morgens tot 18 uur aan deze blog werken.... Enkel van 11 to 12 zijn we gaan winkelen en daarna vlug iets gegeten op ons terras. In de loop van de namiddag komt er nog meer wind opzetten en wordt het zelfs koud. Tegen de avond heb ik de verwarming opgezet.... Ja, het wordt hier stilaan winter. Net voor het eten nog even met Luc en Chantal gechat, daarna eten, nog even doorwerken aan de blog en dan de verdiende nachtrust.
Vandaag komen de ex-buurkinderen (Alicia en Natalia) een dagje spelen.
Eerst was het natuurlijk de favoriete bezigheid van Ragna: DVD zien daarna werd het echt actief, en hadden de 3 meisjes paaseitjes verstopt die ze daarna moeten zoeken.
In de namiddag zijn de dames (alle 4) Cricket gaan spelen in het park. Cricket is één van de populairste sporten hier. Het komt erop neer dat
Een persoon van team A een balletje gooit.
Een persoon van team B moet dat wegkloppen met een bat. Dan is het de bedoeling dat de persoon van team B heen en weer loop tussen 2 punten. Deze 2 punten zijn wickets (3 paaltjes met een latje op ). Voor elke run tussen de 2 wickets krijgt team A een punt. Als de batter (persoon met de bat) de bal kan buiten het veld slaan krijgt hij meer punten. Aan elke wicket staat een persoon van team B (met één run krijgen ze dus 2 punten).
Indien de gooier van team A de wicket kan raken ligt de persoon met de bat (batter) eruit en kan dan dus geen punten meer scoren.
Het is de bedoeling om het meeste punten te scoren.
Een spelletje duurt normaal gezien 3 tot 5 dagen Ja inderdaad, deze sportis zeer populair in Engeland (en zou uitgevonden zijn in België een paar honderd jaar geleden).
De eerste dag school na de paasvakantie. Na het paasverlof moet de winter uniform gedragen worden op school. Dit is zeker nodig omdat de temperatuur onder de 20° daalt. Er dient wel opgemerkt te worden dat de stof van het rokje dikker is dan dat van de zomeruniform en dat niet het rokje kort is, maar Ragna haar benen lang zijn.
Als het echt koud wordt heeft ze nog wel een trui om overaan te toen.
Met deze koude temperaturen heeft ze al wel eens gesproken over een kousenbroek.
Vandaag had ik me een beetje vergist, ik dacht dat het een conference call met Amerika was om 7:15, uiteindelijk bleek het pas morgen te zijn Dus waren we 10 minuten te vroeg opgestaan.
Tijdens het ontbijt zag ik in de spiegel een Cockatoo vliegen en ging even naar het terras kijken Daar zaten ongeveer een 40-tal van die witte reuze vogels. Nog eens in mijn ogen gewreven, maar ze zaten er nog. Zelfs na controle van Annick en Ragna bleken het inderdaad echte levende vogels te zijn. Ragna is direct brood gaan halen, en we hebben het ganse vogelpark eten gegeven.
Het leuke was dat die beesten brood aannemen met hun snavel en dan het brood in hun poot nemen en uit het vuistje aten.
Na de nodige fotos en film heb ik ze even geteld, net iets meer dan 50 van die vogels zaten er op en rond ons terras. Deze vogles worden ook te koop aangeboden in Europa voor de prijs van bijna 2000 per stuk... Ik ben even aan het tellen geweest, maar ik kan die beesten geen 4 maanden in mijn valies bewaren hé .
Soms was het wel even schrikken als er zo eenje net naast uw hoofd komt aangevlogen. Ik heb geprobeerd om één op mijn arm te laten zitten, maar die stomme beesten dachten dat mijn vingers eten waren... Uiteindelijk ben ik 45 minuten later dan normaal naar het werk vertrokken... en er stonden nog gen 10 auto's op de parking . Hopelijk zijn ze er morgen terug.
Toen ik aan de garage kwam was de buurvrouw net haar golfstokken aan het inladen. Perongeluk had ze op de afstandbediening gedrukt van haar poort (net geïnstalleerd) en heb ik haar moeten redden van de verplettings-dood . Daarna was het gewone werk/school/sport dag
Papegaaien zijn dus slimme dieren... Gisteren hebben ze een goed ontbijt gekregen op ons terras. Dus waren ze er vandaag terug... en wij waren natuurlijk ook weer van de partij. Ik heb geprobeerd om ze op mijn arm te laten zitten, maar dat willen ze nog niet. Daarna was het weer werken-dag en school-dag, Annick had vandaag een dagje vrij. 1 mei kennen ze hier wel als de dag voor 2 mei, maar niet als verlofdag...
Stralend weer vandaag, en iedereen vroeg wakker. Zo vroeg zelfs dat ik ben gaan joggen om 7:50. Omdat het al 2 weken geleden was wou ik niet te ver lopen, maar omdat het goed ging heb ik dan maar geprobeerd om mijn eerste halve marathon af te werken.
2 Uur en 20 minuten later ben ik terug thuis gekomen. Na een controle op google maps is het en feit: IK HEB EEN HALVE MARATHON gelopen. De eerste mijlpaal in de richting van een hele marathon.
In de namiddag zijn we een wandeling gaan maken van Long Reef naar Curl Curl.
Een wandeling die begint op het strand en daarna door een smal paadje door de bossen gaat. Nog eens 2 uur wandelen, ocharme mijn knietjes! Op het laatste (de laatste 700 meter) begon het opeens te druppen, daarna te regenen, en na een loopje tot aan de auto was het aan het gieten. Paraplus, ik had gezegd dat het niet nodig was
Daarna barste het onweer pas serieus los na het eten stond er voor de deur van onze blok een plas van 3 cm diep. Ondertussen is het gedaan met regenen. Ik hoop dat het morgen niet regent, want ik/we gaan iets speciaal doen!
We gingen nog even in ons bad zitten, maar de dames hadden alle plaats ingenomen, daarom ben ik maar aan de blog aan het werken. Maar straks is het mijn beurt!
Annick wou vandaag gaan winkelen in een shopping center hier in de buurt. Ik had eerder deze week op de radio gehoord dat er een dragster baan in de buurt van Sydney is en dat er dit weekend iets speciaals zou zijn. Dragsters, al wel eens gezien op TV (jaren geleden), maar in België kan je dat niet echt zien. Dus na een beetje overleg en overredingskracht zijn we dan toch maar naar de Dragrace gaan kijken. We vertrokken zelfs vroeger dan ik initieel gepland had (als we vroeger vertrekken zijn we vroeger thuis dachten de dames). Ik had wat voorbereidend werk gedaan op het net: Western Sydney International Dragway (WSID) , en had gelezen dat er veel lawaai was en dat oordopjes aangewezen waren
Zoals je kan merken had ik het vrij moeilijk met fotos kiezen. De teller van mijn fototoestel staat op 12500, maar het is al wel een jaar oud
Een drag race is zeer simpel, je hebt een stuk asvalt van ongeveer één kilometer dat alleen rechtdoor gaat en 2 rijstroken heeft. Aan de start heb je de kerstboom (startlichten) en na 400 meter staat er een scorebord met de tijd en de snelheid. Daarna gaat de baan nog een eindje rechtdoor, met op het einde een grindbak. Er is ook een parallelbaan om terug te komen. De bedoeling is om om ter snelst aan het scorebord te komen. Er zijn natuurlijk verschillende klassementen van wagens en blijkbaar worden er ook races gehouden met enkel tot doel om de hoogste snelheid te halen. De wagens vertrekken niet altijd op hetzelfde moment, afhankelijk van hun handicap (qua vermogen, ). Remmen wordt met behulp van parachutes gedaan.
Toen we aankwamen werd er eerst een gebed gehouden (echt op zen aussie, plat Engels, woorden van deze tijd met daarin het woord Lord verwerkt) daarna werd het volkslied gespeeld, dat Ragna uit volle borst meezong. Toen kwamen er 2 machines aangereden, je kent ze wel, van die lange smalle met vooraan 2 fietswieltjes, achteraan 2 gigantische banden, een motor en een chauffeur (lees piloot). Effe zitten en kijken maar. Bij de start deden we alle 3 hetzelfde:
Rustig naar de start zien, snel vingers op de oren, kijken van waar die aardbeving kwam en 5 seconden daarna lachen naar elkaar en zeggen: Wa was da ?
Ongelofelijk, die machines haalden in minder dan 5 seconden een snelheid van meer dan 500 km per uur. Het lawaai was net als je achter mijn motorfiets staat en ik volle gas geef, en alles trilde als bij een aardbeving (en wij zaten bijna 50 m van de start).
De tweede reeks heb ik gefilmd met de camera, en zelfs bij het vertrek kan je aan het beeld zien hoe ik schok van de start.
Voor de rest van de dag was het (voor mij dan) toch puur genieten. En natuurlijk een beetje eten. Enkele interessante gegevens: Een top drachster heeft * een motor van 8000cc (Meestal V8) * Produceert 8000 PK * Heeft een piekverbruik dat evenveel is als een Boeing 747 (waarvan de motor 4x zwaarder is) * Gaat van 0-500 km/h in minder dan 5 seconden * De piloot ondergaat een kracht van 4 tot 8 G * Vertrekken sneller dan een F1 auto en jachtvliegtuig * De brandstofpomp levert 260 liter pr minuut * De vlammen die uit de uitlaat komen zijn bijna 4000° * Vertrekken met half platte banden die uitzetten door de warmte * Wil wel eens door mij bereden worden...
Geregeld werd de race onderbroken om onderdelen op te ruimen, olie op te kuisen. Tijdens die momenten werd er wel voor wat randanimatie gezorgd.
Er waren enkele motorfietsers die wat stunts deden, er werden wat cadeautjes naar het publiek gegooid, en er was een burnout. Soms was het wel moeilijk om de auto te vinden in de rook Daarna was het rubber van de baan kuisen. O ja, het landschap viel ook wel mee...
Bij een bezoek aan de pits mocht Ragna van Doreen (een van de deelnemers) even in haar raket zitten. Het was echter één van de tragere autos,7 seconden voor 400 meter en net niet sneller dan 300 km per uur! Zeg niet te gouw, t is een vrouw!
Zoals eerder vermeld bestaan er verschillende categorieën, ingedeeld qua brandstof, model, power, en auto of moto (als je hier nog van autos en motos kan spreken). Als je goed kijkt kan je bij de eerste foto zien hoe de wielen van grond komen, en hoe de achterband van de gele wagen vervormd wordt. Deze wagens hebben 3000 PK en trekken op naar 100 km/uur in 1 seconde... Wat wel een beetje tegenviel waren de prestaties van de motorfietsen. Ik dacht altijd dat die sneller zouden zijn dan de auto's.
Nagenieten van de dragster-dag en het stijf in mijn benen nog voelen van die 22 kmlopen.
Ragna moest deze week haar werk afgeven dat ze had moeten maken om een ballon stuk te maken. Dit was een ganse constructie waarbij minstens 4 verschillende vormen van energie in moesten gebruikt worden om een ballon te doen ontploffen. Ze heeft alles zelf gemaakt en uitgedacht. Volgens haar mag van de school geen foto gepubliceerd worden op het net dus moet ik dat wel respecteren, maar in onze afgedrukte versie wordt dit onderwerp iets meer in detail behandeld.
Wat ik vorige zondag niet verteld heb is dat ik tijdens het ontbijt op een stuk Zwitserse Chocolade een stuk van mijn tand heb gebeten We hebben hier eens Belgische chocolade gekregen en die was toch zachter, lekkerder,...en beter voor de tanden!
Op vrijdag had ik een afspraak kunnen regelen met een tandarts in de buurt. Op een half uurtje was de klus geklaard en had ik terug een tand (of een stuk ijzer) in mijn mond.
Vandaag gaat Ragna samen met Rachel werken aan hun project van de World Heritage List Ze moeten een lijst maken van 10 verschillende plaatsen over de ganse wereld die op World Heritage list staan (Plaatsen die van cultureel of natuurlijk belang zijn).
s Avonds zijn Ragna en ik nog serieus aan het fikfakken geweest .
Deze week was het elke dag prachtig weer. Volop zon, en niet te warm (rond de 25°).
Vandaag is het weeral prachtig weer. Geen wolkje aan de lucht, geen wind en rond de 25°. Annick en ik gaan een kleine wandeling maken langs het strand dat helemaal is weggespoeld zoals je kunt zien. Toen we hier toekwamen ging het strand geleidelijk naar beneden. Nu is er een afgrond van bijna 2 meter. Men zegt dat het zand wel zal terugkomen maar wanneer? Ragna hebben we in haar bed laten liggen zodat ze eens goed kon uitslapen. Op de terugweg zijn we nog een koffie en een Belgische wafel gaan eten (gemaakt door Belgen die hier een beach café uitbaten) maar het was een Brussels wafel op Luiks formaat.
Ik weet niet waarom, maar de golven waren fantastisch. We hebben hier ondertussen geleerd dat je de grootte van een golf moet inschatten door te vergelijken met surfers. De meeste golven waren vandaag 2 meter, maar er waren er een pak bij die veel groter waren. Gelukkig vond ik tussen 2 rotsen een veilige plaats.
Daarna zijn we langs de rosten van het Warriewood strand naar het Mona Vale strand gegaan. Dit is altijd goed voor het spektakel. Als je de timing goed hebt (met als voorwaarde dat het getij mee zitten) kan je tussen 2 golven van de ene rots naar de andere springen. Als je wat twijfelt (of wat veel fotos neemt) wordt je dus nat. Gelukkig had ik deze keer het fototoestel en was Annick haar timing niet echt perfect. Over de status van mijn kleren zwijgen we in alle stilte Je klikt best eens op de foto's om Annick in actie te zien (door de zon zijn de 2 laatste wat donker )
Omdat het morgen Moederdag is heeft Ragna in de namiddag Pikelets gemaakt. Ze heeft alles helemaal alleen klaargemaakt! Spijtig genoeg haar vingertje wel een beetje verbrand Maar zoals een echte kok heeft ze haar missie tot een goed eind gebracht. We hebben deze pikelets als 4-uurtje opgegeten. O Ja, en ze waren nog lekker ook!
Om 5 uur hadden we afgesproken met onze ex-buren om eens samen te gaan bowlen. Het eerste spelletje heb ik iedereen eens laten zien hoe het moest. Maar blijkbaar ben ik zo een goede leraar dat in het tweede spelletje één van mijn leerlingen beter speelde dan ik (of was het een beetje geluk in het eerste spel?).
Na het bowlen zijn we gaan eten in een Libanees restaurant hier in de buurt. Blijkbaar heeft die iets te veel succes. Ze hadden ons met 7 aan een tafel van 5 gezet Uiteindelijk kregen we toch een tafel van 7, maar alles stond zo opeengepakt dat iedereen met de stoelen tegeneen zat.
Tijdens het eten kwam er nog een buikdanseres wat extra vlees aanbieden het vlees zag er jong en lekker uit, maar veel te mager! Daarna zijn de buren bij ons nog iets komen drinken en werd het net iets te laat om Ragna mooi en zacht onder de wol te leggen. De buren kunnen daar (spijtig genoeg en hopelijk niet) van getuigen.
Moederdag vandaag Ragna had een mooie kaart gekocht met een stuk chocolade voor Annick haar Moederdag, en daarenboven nog 20$ om een cadeautje te kopen.
We zijn dus de ganse dag naar een shopping center hier in de buurt geweest.
Ik heb 3 paar kousen gekregen en Ragna een paar oorbellen. Annick heeft s middags eten gekregen (net als wij).
Vorige vrijdag had ze haar cadeautjes al gekocht en de rekening geplunderd
Na het shoppen zijn Annick en ik nog even naar Mccarrs Reservegereden voor een kleine wandeling (tot waar ik vorige week had gelopen). Spijtig dat de zon al achter de bergen was zodat het wat kouder werd. Maar zoals je kunt zien heeft iedereen aan de voorkant van zijn huis een garage voor de auto, en aan de achterkant een stijger voor de boot.
Terwijl jullie naar de zomer uitkijken, staat bij ons de winter voor de deur. Het zal wel iets minder zijn dan de winter van 2008-2009 in Europa, maar wij krijgen toch het gevoel dat het koud is bij 20°. Hoewel ze niet veel voorkomen zijn er hier toch enkele bomen die hun bladeren verliezen. Deze foto's zijn genomen tijdens een middagwandeling in de buurt van het werk. Toch mooi de herfst, zeker als er geen mist, koude wind, regen,...en toch een beetje zon is .
Vandaag gaan we naar Sydney Olympic Park. In 2000 waren het hier de Olympische spelen, en een bezoekje aan het park stond al lang op ons lijstje.
We zijn al tientallen keren voorbij het park gereden, maar vandaag wist de GPS niet meer waar het was Daarenboven was het toeristisch bureau net verhuisd en dat mens dat ons moest helpen om te zeggen wat er te doen was, gaf ons (achteraf bekeken) maar halve informatie. Uiteindelijk bleken we ook niet alleen in het Olympisch dorp te zijn, er was een dag georganiseerd voor honden liefhebbers Ik heb ze niet geteld, maar alle honden (en baasjes) van Sydney en omstreken moet daar geweest zijn.
Om niet te veel met de auto te moeten rijden hadden we een fiets gehuurd Het was ideaal weer om te fietsen, zonnig, geen wind, en fantastische fietspaden! Al bij al viel het fietsen nog mee, het was al meer dan 8 maand geleden dat we nog eens op een ijzeren ros gezeten hadden. Gelukkig waren er af en toe wat fonteinen om ons te verfrissen (hoewel dat niet echt nodig was bij 22°)..
Hier en daar zijn er toch enkele zaken die net iets anders zijn dan in België: Fietser rijden ook links, en op de fietspaden heb je af en toe poorten om het wild in zijn eigen gebied te houden.
In het noorden en het zuiden van het Olympisch dorp zijn 2 grote bergen aangelegd (in kegelvorm) waar je via een als spiraal naar boven fietst. Vanop deze 2 bergen heb je een prachtig zicht op het Olympisch dorp.
Na een fietstochtje door het natuurschoon (hier beschouwen ze oude scheepswrakken die ingenomen zijn door vogels ook natuurschoon) kwamen we aan in het centrum van het Olympisch dorp. Hier zijn we in de belangrijkste stadions geweest. De meeste zijn nog in gebruik door lokale clubs. Tijdens de tennismatch voelde ik me en echte super VIP. 2 spelers, en 1 toeschouwer in een gigantisch tennis stadion... Ragna heeft zelfs de spurt van 100 m aangesneden in het Atletiek stadion.
Nadat we onze fietsen habben terug gebracht was het nog even uitrusten langs de waterkant Waar de liefde tussen de twee dames snel uitdraaide op een vechtpartij Net op tijd heb ik kunnen ingrijpen en Annick kunnen redden. Ragna heb ik dan maar als een klein babytje in mijn nek gezet zodat ze geen kattenkwaad meer kon uitsteken.
.
. No worries mate zeg ik altijd 
!
). Spijtig genoeg kreeg ze geen fles wijn zoals op de advertentie stond. 
We hebben hier eens Belgische chocolade gekregen en die was toch zachter, lekkerder,...en beter voor de tanden!
. 
