Vorige nacht was er zoveel wind dat de stoelen op ons terras de ganse nacht aan het schuiven waren. Annick heeft dus niet veel geslapen. Iets ten noorden van hier (Brisbane -1000 km van hier- ) zijn er weer overstromingen. Het water niveau zou er 8 meter boven het normale peil staan. Ik ben daarnet nog even (door de regen en wind) naar het strand geweest, en er is nog eens een pak zand verdwenen... Alles is weg tot aan de duinen, en waar de duinen stoppen is nu een afgrond van 2 à 3 meter. Hopelijk kunnen we één van de volgende dagen daar foto's van laten zien. Annick en Ragna zijn eerder deze week naar de zee geweest en hebben wat foto's genomen.
Op dit moment is Annick de valiezen aan het pakken voor ons weekendje naar 'The Entrance' (op ongeveer 2 uur hiervandaan). Hopelijk regent het daar iets minder, maar de laatste weerberichten zijn dat het regenweer van Brisbane naar ons komt...Maar volgende week woensdag zou het gedaan zijn met regenen.
Weeral weekend, en bijna eind mei Kan er iemand een Stella opsturen, wij willen de tijd stop zetten, zoals in de reclame. (toppunt is dat ze Stella een van de bieren is die hier het meeste op de kaart staan samen met Heineken).
Vandaag vertrekken we naar Lake Macquarie, dit is een groot meer dat 4 maal zo groot is als de Sydney Harbour, en het grootse zoutwatermeer is (er stond niet bij van wat, van het dorp, NSW, Australië, het zuidelijk halfrond, de wereld, maar het is wel het grootste).
De ganse nacht heeft het geregend en was er veel wind. Net voor het vertrek zijn Ragna en ik nog eens naar het strand gaan kijken. We hebben enorm veel geluk dat de zomer voorbij is, het strand is echt weg. Waar we vroeger een 50 tal meter hadden om te liggen is er nu enkel water ik vermoed dat er nu al 3 meter strand is verdwenen. Ik heb tegen Annick gezegd dat ze fotos moet trekken zodat we hier ook eens een verslag van kunnen maken. Maar het is echt ongelofelijk. De ganse weg heeft het geregend Bij aankomst in het Rafferty Resort was het droog zodat we het zwembad (buiten en niet verwarmd) en onze woning voor het weekend konden inspecteren.
Omdat Ragna al enkele maanden tennisles volgt, besloten we om eens wat tegen het balletje te kloppen. Tijdens de match hebben we nog één stevige regenbui, en dan was het gedaan voor het weekend. Over de uitslag van de tennismatch zal ik maar niets vertellen, enkel dat ik de zon in mijn ogen had en dat ik nog wat moet oefenen.
Daarna zijn we gaan picknicken lans het meer en kregen veel beziens van de Magpies (soort ekster). Toen ze doorhadden dat ze toch niets kregen zijn we weggevlogen.
Om onze lunch te laten zakken zijn we een wandeling van een tweetal uurtjes gaan doen (aan Australische snelheid). Het begon allemaal vol risico op een brug die waarschijnlijk nog door de originele gevangenen 200 jaar geleden is gebouwd. Nadat Annick veilig aan de overkant was geraak was er voor mij zeker geen risico meer. Ragna echter besloot om over de gracht te springen. Hier en daar konden we nog duidelijk de plassen zien van de zondvloed van de vorige dagen. Ik weet niet of er meer water stond in het meer dan gewoonlijk, maar aan het bordje Private beach was er minder dan 2 meter strand
Zoals gewoonlijk hebben we onze fototoestellen weer eens duchtig laten werken (450 fotos op een weekend, ik weet niet of we die allemaal ooit gaan kunnen bekijken). Ook onze verrekijker heeft goed dienst gedaan om de vogels, parkieten, eenden, pelikanen,... te bekijken. Ook hier zagen we weer zeer kleurrijke vogels, die serieus met onze voeten speelden en achter de takken bladeren kropen.
Na de wandeling zijn we in het verwarmd zwembad gekropen tot het donker werd. In het begin was het water vrij koud, tot ik ontdekte waar al het warm water in het bubbelbad liep. Plots kwamen zowel vrouw en dochter heel dicht bij mij zitten.
s Avonds heeft Ragna spaghetti gegeten op ons appartementje, en Annick en ik zijn Thai gaan eten. Toen we thuis kwamen pakte Ragna de schrik van haar leven omdat ze iemand aan de voordeur hoorde (terwijl we langs achter waren naar buiten gegaan).
Daarna een lekker stevig Engels ontbijt, inpakken en wegwezen.
We nemen de weg terug naar huis maar langs de kust en niet via de autosnelweg.
De eerste halte is Caves Beach. Dit zijn een reeks rotsen waar enkel grotten zijn die toegankelijk zijn bij laag water. Aan de andere kant ligt een gigantisch strand.
Op dat strand kwam net een verse kwal (Blue Bottle) aangespoeld.
We hebben er zo al honderden gezien, maar niet zo vers. De meeste liggen er al enkele dagen en zijn verdroogd. Bij deze konden we de prachtige kleuren zien, wat ik op de gevoelige plaat chip kon vatleggen. Ragna wilde alles van een beetje dichterbij bewonderen met de verrekijker. Helaas zijn op de blog de kleuren niet echt goed te bewonderen omdat de foto's met een kleinere resoluties zijn, maar als je goed kijkt kan je net onder de bovenste waaier wat groene vlekjes zien..
Even verder op één van onze stops konden weLake Macquarie bewonderen twee van de vele eilandjes die het meer rijk is. Annick kon nog net twee pelikanen in volle vlucht schieten (een kiekje schieten bedoelen we dan wel te verstaan).
Even later in The Entrance vonden we een Sea Dragon. Dit is een soort zeepaardje dat beschermd is. Helaas (maar gelukkig voor ons, en jullie) was dit draakje op een stijger terecht gekomen bij hoog water, en niet meer de kans gehad om terug in zee te zwemmen. Ik weet dat dit diertje eerder uitzonderlijk is, maar heb prijzen op het net gevonden van 3000 to 5000$. Ik denk dat ik ga investeren in een handeltje van Sea Dragons en cockatoos.
>
Even later zijn we gaan wandelen langs The Entrance zelf, een smalle geul waar the water in en uit Lake Macquarie vloeit. Ook hier was er nog plaats voor andere mensen (nee we hadden het strand niet voor ons gereserveerd). Ragna vond een aangespoelde kokosnoot. Die spoelen overal aan op de stranden van Australië. Als iemand zich afvraagt waar die kokosnoten vandaan komen Van de Coconut trees (naar een grapje van de gids op Fraser Island).
We hadden voor ons middageten gekozen voor een restaurant met een mooi uitzicht over het meer en de zee. Wat we echter niet voorzien hadden is dat die net naast de landingsbaan gelegen was . Van de pelikanen.
Na het eten, nog wat rondgewandeld in de buurt, en dan rustig naar huis gereden, waar we zelfs een kwartier file hebben gehad.
Voor dit weekend hadden we een trip gepland naar Sydney, want voor we naar huis terug gaan moesten we toch zeker het Opera House eens bezocht hebben (we zijn er al vele keren voorbij gelopen, maar nog nooit binnen geweest).
Deze trip was gepland voor zondag, maar is op mijn initiatief op vrijdag avond, verplaatst naar zaterdag (tot ongenoegen van Ragna).
Omdat het wat bewolkt was en er a few showers voorspeld waren hadden we toch maar warme kleding en paraplus meegenomen.
Na de gewoonlijke busrit kwamen we aan in Sydney. Eerst hebben we wat over de markt in de Rocks gewandeld, en daarna zijn we naar één van de pylonen van de Harbour Bridge geweest (wist je dat die er enkel voor de show staan en geen enkel praktisch nut hebben?). Daarin is een tentoonstelling over het ganse bouwproject en boven op de toren heb je een prachtig zicht op Sydney, en op de weg die we afgelegd hebben tijdens onze Bridge Climb (Langs de rechterkant zijn we naar boven gegaan, en langs links naar beneden).
Om voldoende op kracht te blijven zijn we in Ragna haar lievelings restaurant (SUBWAY = wereldwijd bekende broodjeszaak) iets gaan eten. Zoals je kunt zien (foto hierboven en hieronder )hadden we er goed aan gedaan om onze paraplus mee te nemen.
Daarna zijn we naar The Opera House gegaan voor onze rondleiding. Uiteindelijk zijn er 2 zalen naast elkaar. De eerste is speciaal ontworpen voor muziek, de andere meer voor toneel. Een Deense architect had pas op het laatste zijn ontwerp ingestuurd en werd uiteindelijk door het uitzonderlijk ontwerp verkozen. Het ganse project heeft de nodig problemen gehad en het budget van 7 miljoen dollar werd uiteindelijk 103 miljoen dollar. De bouw is gestart in 1958 en het ganse complex is geopend in 1973. Door meningsverschillen heeft de architect Jorn Utzon zich van het project teruggetrokken en heeft het gebouw nooit in het echt kunnen aanschouwen. Zijn zoon en kleinzoon zijn nog wel betrokken bij alle verbouwingswerken die gebeuren. Het orgel heeft meer dan 1000 pijpen waarvan er maar een 100 tal zichtbaar zijn.
Daarna zijn we nog even gaan shoppen om s avonds het Opera House te kunnen bewonderen vol graffiti.
Nee geen echte graffiti, maar geprojecteerde kunst vanop één van de gebouwen aan de overkant. Dit ganse spektakel is ontworpen door de Britse muzikant Brian Eno. 77 Million Paintings is de naam dit project. We hebben ze niet allemaal bekeken .
Zoals eerder vermeld, is het strand hier dus echt weg. De eerste foto is genomen toen we net waren aangekomen, de andere in de loop van ons verblijf hier, en de laatste 3 zijn vorige week genomen. We merken ondertussen dat er wat zand terug bijkomt, maar komt dit uit de zee of uit de duinen ??? Naar het strand gaan vergt de nodige spierkracht en bergbeklimmingstechnieken. Als het hoog tij is, kan je enkel in de duinen liggen. Gelukkig is de zomer voorbij... Annick zaagt wel dat ik te veel zand van Australië mee naar huis neem, maar om alle misverstanden te vermijden: dat zand komt van verschillende plaatsen in Australië, en niet enkel van ons strand.
Vandaag gaan we eindelijk eens eten bij de Sushi Train.
Dit is een Japans restaurant waar iedereen aan de lopende band komt eten. Dat aan de lopende band is wel echt letterlijk te nemen. In het midden is er een lopende band die in een lang smal ovaal ronddraait (zoals de bagageband in de luchthaven).Iedereen gaat naast die band zitten, en kiest een gerechtje uit dat hem bevalt. Afhankelijk van de kleur en het aantal bordjes wordt de rekening gemaakt. En die kan snel oplopen als je vele kleine lekkere (of minder lekkere in sommige gevallen -maar niet in mijn geval-) hapjes ziet voorbijkomen. Voor alle duidelijkheid, die 3 stapels achter Annick zijn propere bordjes, en de stapel op de rechter foto is van mij en Annick samen.
Joepie, maandag is de koningin van Engeland jarig, en vermits Australië een deel is van Engeland, is het dus ook de verjaardag van de koningin van Australië. Wat dat voor ons betekend is een verlengd weekend. Het werd stilaan tijd, want in mei hebben we enkele feestdagen moeten missen!
Deze keer staat er een 3 daags bezoek op het programma. In tegenstelling to onze vorige trips zijn we met volle zon vertrokken naar de Blue Mountains. We zijn eerder al een paar keer in dit gebied geweest (de eerste keer toen we verloren gelopen waren, en de tweede keer naar Jenolan om de grotten te bezoeken).
Het hoogste punt in dit park (zo groot al de provincie Antwerpen) is 1100 meter. De autosnelwegen zijn hier wel een beetje anders dan bij ons. Je mag hier maar 110 km/h rijden, moet opletten voor de fietsers (vooral aan de op en afritten zoals je op de borden kan zien). Af en toe zijn er rampen, om rampen te vermijden met vrachtwagens die remproblemen hebben. Spijtig hebben we nog nooit zo een vrachtwagen zien staan op zo een vluchtweg. Toch wel slim die Aussies
Onze eerste halte was in The Toy & Train Museum. Een oude villa van een dokter die oud speelgoed verzamelde. Nu is het een museum van allemaal oud speelgoed. Neen, dit is niet Ragna haar kamer... Achter de villa was een mooie tuin waar we onze picknick hebben opgegeten. Aan de voorkant was er een parkje met een Amfi-theater dat had het het mooiste zicht van de Blue Mountains. Je moest er wel 2 dollar per persoon voor betalen Uiteindelijk bleek dat je dat zelfde zich ook had via een gratis weggetje net naast het mini parkje Maar we voelden ons niet echt helemaal bedrogen omdat Annick en Ragna samen voor 2 dollar waren binnengeglipt. Ik kon er net niet bij, was het mijn buik, Annick haar poep, of is Ragna wat dikker aan het worden maar ik kon net niet mee door het automatisch poortje.
Verder was het genieten van de prachtige zichten. Zon, rotsen, bomen en rotsen en bomen Stom, maar toch indrukwekkend.
Daarna zijn we nog wat geen winkelen in Leura village. Mooi, maar niet te vergelijken met Mona Vale qua shopping capaciteiten. Maar de zon scheen, en de dames vonden er toch wel een snoepwinkel zeker. Dus alle winst die we gemaakt hadden door te besparen op onze inkom, is dubbel en dik verloren (met de nadruk op dik). O ja, ze hadden voor mij ook een zakje snoep gekocht (zure cola flesjes) waar ik er toch 3 van heb mogen proeven.
s Avonds zijn we dan naar het hotel gegaan dat een geweldige indruk gaf Het werd allemaal iets minder eens we er binnen waren. Het kon natuurlijk veel slechter, maar een aanrader was dit hotel zeker niet!
Voor het eten zijn we (vooral Ragna) nog even naar het zwembad gegaan waar ze haar handstand verder kon perfectioneren.
Daarna hebben we rustig van het avondeten genoten... waar de generatiekoof zo groot bleek te zijn als de vele kloven in de Blue Mountains... <> + Annick en ik hebben dat dan maar met een flesje rode wijn doorgespoeld...
Vroeg opstaan vandaag want we hebben een geleide rondleiding geboekt met een gids door (een deeltje) van de Blue Montains.
Stipt op tijd stapten we in het mini busje en uiteindelijk bleek dat we de enige toeristen waren voor de rondleiding. Van 9 uur s morgens tot 14 uur een privé rondleiding. Je moet maar geluk hebben.
De eerste halte was normaal gezien The Three Sisters (drie puntige rotsen die volgens de legende drie versteende zusters zouden zijn), maar omdat we dat in het verleden al gezien hadden zijn we onmiddellijk naar de volgende halte gereden.
Dit is de steilste railway ter wereld (helling van 52°). Vroeger werd die gebruikt om kolen uit de mijnen naar beneden te transporteren. Omdat de weg voor de mijnwerkers lang en zwaar was namen ze een zak zand op hun schoot en reden ze met de kolentrein (als ik het zo mag noemen) naar beneden. Die zak zand was om te vermijden dat ze uit het treintje zouden vallen. Zoals je kunt zien zijn de stoelen eerder lig- en zitstoelen.
Na onze korte maar spectaculaire rit hebben we onze tocht verder gezet langs de Scenic Walkway . Dit is een korte wandeling waar veel over de steenkool mijnen, bomen, dieren, vogels en vallende rotsen wordt gepraat.
Na deze korte wandeling zijn we in de Scenic Cableway gestapt. Dus nadat we de bomen van onderaan hebben kunnen bewonderen, konden we nu alles van boven eens bekijken.
Daarna zijn we verder gereden via Blackheath (het hoogste punt van de Blue Mountains) waar het meeste sneeuw valt. Dit was ook het begin van het einde van de dit gebied (dat 300 miljoen jaar oud is). Het volgende park was de Megalong Valley (600 miljoen jaar oud) hier hebben we een lekkere pie (gebakje met vlees) gegeten.
De laatste halte was Grovetts Leat, de hoogste waterval van de buurt 300 meter.
Een ander interessant gebied, dat helaas verboden toegang is, is het Wollemi Park. Dit is een park met veel bossen en bomen zoals al de andere hier, met één uitzondering: De Wollemi Pine. Dit is een boom waarvan men dacht dat die samen met de dinosauriërs was uitgestorven en was enkel bekend van fossielen. Een paar jaar geleden heeft men hier een 100 tal exemplaren van die boomsoort ontdekt. De locatie is strikt geheim en het gebied is zo groot dat er geen beginnen aan is om het te zoeken. Ondertussen heeft men een kweekprogramma opgezet om deze oude boomsoort te redden. Blijkbaar zijn er zelfs al exemplaren in België
In de namiddag zijn we nog even gaan winkelen/wandelen in Katoomba. Natuurlijk kon het niet uitblijven en kregen we daar de nodige regen die ons iets vroeger dan gepland naar het hotel dreef. Maar gelukkig was daar het prachtige zwembad met bubbelbad waar ik 3 uur heb ingezeten. De hoofdreden was dat die fles rode wijn van gisteren, mijn teentje heeft pijn gedaan (ja inderdaad, ik had voor de tweede keer hier last van jicht). Dokter Annick zegt altijd, een pijn die extern veroorzaakt is moet je met koude bestrijden, een pijn die van intern komt, met warmte. Ik heb dus 3 uur in een heet bubbelbad gezeten met mijn pootje, en inderdaad, de pijn was veel minder, en de zwelling kwam niet echt door (ik had ook wel enkele pilletjes genomen).
Dus een advies voor alle leden van de jicht-bond, als je het nog eens voelt komen, steek je voet in een badje dat zo warm is dat je het net kunt volhouden.
De wetenschappelijke uitleg is dat die kristallen smelten bij een temperatuur van 37°. Om die temperatuur in een teen te bewaren moet er een externe warmte bron zijn.
s Avond wilden we geen tweede keer gaan eten van het buffet, en hebben we bij het haardvuur ons avondeten naar binnen gewerkt.
Zoals eerder vermeld, is het vandaag de verjaardag van de koningin van England en voor ons dus een feestag.
Vandaag vangen we de terugrit aan naar huis. We hebben er voor gekozen om niet de snelweg te nemen, maar de toeristische route: Bells Line of Road. Leura, Katoomba, Blackheath, Mount Victoria, Mount Wilson, Richmond, Windsor en dan naar Mona Vale! Deze terugrit is een ganse aaneenschakeling van Lookouts (uitkijkpunten).
Sublime Point
Dit was de eerste lookout op enkele honderden meter van het hotel.
Onderweg hebben we nog even kunnen bewonderen wat die bosbranden allemaal teweeg brengen. Alle huizen hebben hier een blusinstallatie op het dak en luiken om de vensters te beschermen.
Hier hebben we een prachtig zicht over de Jamison Valley.
Leura Cascades.
Hier hadden de dames een kleine twist over wat een cascade was. Uiteindelijk werd het snel duidelijk toen we enkele minuten langs de waterval liepen.
Eagle Hawk Lookout.
Helaas waren er net als gisteren geen arenden te zien. Ook hier weer prachtige zichten. Net naast Annick en mij kan je The Three Sisters bewonderen. Op de ander foto kan je ook zien hoe links bovenaan er parking en veel volk is. Vanop dit punt was het veel rustiger, meer parkeerplaats, en zeker zo mooi.
Hildas Lookout.
Een lookouts zoals 13 in een dozijn, Hilda was niet te bespeuren.
Hier kan je wel in de verte regen/sneewval zien. Uiteindelijk bleek dat er 2 dagen na onze thuiskomst er inderdaad regen en sneeuw was gevallen in de Blue Mountains.
Cahills Lookout.
Mooi zicht over de Megalong Valley. Voor alle duidelijkheid, de Wollemi vallei kan je op geen enkele foto (van deze 3 dagen) zien. Het is hier groot zeer groot
Evans Lookout.
Hier hebben Annick en ik een kleine wandeling gemaakt op het Grand Canyon Track (nee niet The Grand Canyon) maar een kleine wandeling langs bomen en rotsen.
Lightgow.
Dit is een dorpje waar één van de eerste hoogovens in Australië stond (Blast Furnace Park in 1886). Uiteindelijk is de ganse boel afgebroken toen er conflicten ontstonden tussen werkgever en werknemer, met stakingen to gevolg.
Mount Wilson.
Dit was één van de laatste stops. Door de vulkanische ondergrond is de begroeiing hier ook vrij specifiek en zijn er vele siertuinen aangelegd naar Engels model. Enkel zijn de planten hier iets tropischer.
Na een bezoek aan Rock Point hebben we onze terugrit aangevat. Deze verliep vrij voorspoedig enkel hebben we 20 minuten in file gestaan Ja hier zijn ook al tekenen van beschaving te ontdekken.
Een zeer speciale dag vandaag. En gelukkig is het zaterdag 13 en niet vrijdag
Eerst zijn we een schilderij gaan bestellen van onze buurt (om een mooi souvenir te hebben van ons verblijf hier).
Daarna nog wat winkelen en dan tegen half één vertrekken naar de (of één van de) grote gebeurtenissen die we hier in Australië gaan doen!
Na lang zagen en zeuren heb ik Annick ervan kunnen overtuigen om een toeristische vlucht van 30 minuten te maken met een watervliegtuig.
Annick zag dat iets minder zitten, maar Ragna en ik waren onmiddellijk warm voor het idee.
De bedoeling is dat we aan Palm Beach opstijgen, dan naar het centrum van Sydney, een ronde maken boven de Harbour Bridge en The Opera house, om vervolgens langs de kust terug te vliegen. Ik had aan de piloot gevraag om boven ons appartement even een lus te maken zodat we fotos van onze buurt kunnen nemen. Hieronder volgt een detailleerd verslag.
Zoals gewoonlijk waren we goed op tijd op de plaat s van afspraak, en moesten we nog even wachten. Het was moeilijk om de landingsbaan te zien, maar toen het vliegtuig kwam aangevlogen was het duidelijk, de landingsbaan was overal op het water.
Na een korte veiligheidsbriefing was het onze beurt, wij drie, plus nog een persoon die dit voor zijn verjaardag cadeau had gekregen gingen met zen allen de lucht in.
Iedereen kreeg een zwemvest, wat logisch is voor een waterviegtuig, ik begrijp nog altijd niet waarom ze een zwemvest hebben in een vliegtuig dat op het land landt. Eerst was het rustig taxiën (varen) naar de startbaan om dan met veel lawaai langzaam aan sneller en sneller te gaan.
De moment dat het water tegen de ramen begon te spetten gingen we stilaan van de grond (lees water). Dan was het een scherpe bocht naar links om over Pittwatter richting Sydney the vliegen.
De heenvlucht was naar het zuiden over het Pitwatter lake (Prachtig hoe klein al die grote boten leken).Daarna vlogen we over Churchpoint, en net naast het centrum van Monva Vale.
Verder kwamen we over al onze buurtdorpjes, en uiteindelijk over The Spit Bridge (waar we eerder al eens onder en voor gestaan hebben).
Daarna was het de beurt aan de wereldstad Sydney. Hier hebben we een toertje boven de stad gemaakt, en net op dat moment was de film van mijn camera op. Gelukkig had ik zo een donderblauw vermoeden dat dit ging gebeuren, en had ik al een reserve tape klaar liggen. Ja, ik had natuurlijk ook een reserve batterij bij de hand, maar had die niet nodig.
Daarna vlogen we over The North Head en Manly richting Mona Vale.
Hier kan je op de eerst foto zien hoe ons dorp tussen de oceaan en een groot meer (Pittwatter) ligt. Op de eerste foto kan zie je links onderaan een straat. Links van die straat zie je een huis met een groen dak, aan de overkant bevindt zich ons appartement.
Op de tweede foto kan je het ganse strand zien, het zwembad valt er net af (een foutje van de fotograaf van dienst, maar ja, niemand is perfect). Ons appartement kan je vinden net onder het meer van het golfterrein. De enig blok die scheef staat is die van ons... en blijkbaar zijn we de enige met zulk een groot terras in de buurt.
Op de laatste foto, is meer een detail, en blijkbaar waren ze weer niet thuis op het terras met de 6 boompjes. Die mensen hangen zo wat overal uit.
Zoals je op deze foto kan zien, is de kust hier een aaneenschakeling van kleine strandjes tussen rotspunten die in de zee uitsteken.
Al deze lookouts zijn ideaal om walvissen te spotten. We hebben er al enkele gezien, maar net toen het Annick haar beurt was om door de verrekijker te zien, doken ze onder water.
Toen de motor begon te sputteren, en de benzine meter naar nul daalde oeps verkeerd scenario! Na ongeveer een half uurtje zat onze trip erop en werd de daling ingezet. Annick was ondertussen wat bekomen van het opstijgen (en de scherpe bocht), dat ze zich opnieuw kon klaar maken voor de volgende sensatie Landen op het water. Als je goed kijkt door het raampje van de cockpit kan je zien dat Palm Beach zijn naam niet gestolen heeft!. Al bij al viel de landing (niet letterlijk) heel goed mee. Het is veel zachter dan de landingen die ik met andere vliegtuigen heb meegemaakt.
Na een beetje drijven, kwamen we aan bij de gate, waar me nog en korte babbel hebben gedaan met de piloot. Blijkbaar heeft de Globale Financiële Crisis hier niet veel invloed, er waren nog 6 vluchten gepland voor de rest van de dag.
Hey Mate, BEEN THERE, DONE THAT !
Om alles terug een beetje te laten zakken zijn we bij het boathouse nog iets gaan drinken.
Daarna zijn we langs de kust en enkele lookouts (uitkijkpunten) naar huis gereden.
Op deze uitkijkpunten was het duidelijk te zien dat de walvistrektocht naar het zuiden is begonnen. Spijtig genoeg nog geen fotos, maar dat komt nog wel.
Om deze prachtige dag af te ronden hebben we nog een BBQtje gehouden Lekker! Ja, het wordt serieus aanpassen als we terug in België zijn...
Iedereen vroeg wakker vandaag, behalve Ragna. Omdat de zon zo stilletjes kwam piepen tussen de gordijnen hebben we ze maar volledig geopend. Wow, prachtig, wat bewolking, de zon die opkomt en de ganse lucht rood kleurt. Even zijn we blijven liggen, daarna kwamen we op het idee om een ochtendwandeling te maken.
Annick en ik dus vliegensvlug uit bed, kleren aan, en genieten van zon, zee, zand, lucht, wolken,
Onderweg was het schelpjes rapen, walvissen spotten, en rustig verder wandelen, alles kon en niets moest. Enkel moesten we hier en daar oppassen omdat de weg tussen de duinen en het strand echt smal geworden was.
Zelfs bij thuiskomst, was het verrekijker geblazen naar de visjes. Blijkbaar zwemmen ze iets verder van de kust weg dan eind vorig jaar.Die kleine zwarte stip tussen die vogel en die boot is dus een walvis(je). Maar we beloven het u, er komen betere foto's in de nabije toekomst van die vissen.
In de namiddag gaat Ragna naar een vriendinnetje spelen. Onder de ijskast hadden die net een gekko gevangen. Een dier vol schijnbewegingen. Zoals je kunt zien is zijn hoofd gelijkvormig met zijn staart (om aanvallers te misleiden). Daarna hebben de twee meisjes het diertje weer vrij gelaten (in de tuin wel te verstaan).
Wij hebben dus een ganse dag rust gehad.
Terwijl Ragna bleef spelen zijn wij een wandeling gaan maken aan een deel van de kust waar we nog niet geweest waren, Freshwater tot aan Curl Curl.
Zoals overal is het hier indrukwekkend. Hier was de kust weer anders, het zand was anders, Enkel was het koud 14° en regende het af en toe een paar druppeltjes.
Eerst hebben we geprobeerd om langs de rotsen onze weg te vinden, maar uiteindelijk moeten we toch als de normale mensen doen en het aangelegde padje volgen. Tijdens onze wandeling kwam er nog een oude bekende voorbij gevlogen.
s Avonds hadden we afgesproken met de mensen waar Ragna gaan spelen was, in het Mexicaans restaurant in onze buurt. Het leven kan mooi zijn
Iedereen heeft zowat zijn plaats in de maatschappij, niet iedereen kent die altijd even goed.
Deze morgen heb ik mijn plaats ontdekt
Zoals elke morgen verzorgt Annick mijn bokes met veel liefde, boter en ham.
Ze houdt voor mij de deur open als ik mijn schoenen aan doe, . Prachtig zo een vrouw!
Enkel deze morgen kwam het eruit. Ragna vroeg iets, en Annick antwoordde: Wacht Ragna, Ik moet eerst de papa uitlaten. Ik heb maar groen geglimlacht, en met mijn staart tussen mijn benen gaan werken. Toppunt, ik kreeg zelfs een zakje mee met mijn bokes in.
Vandaag gaan we op Whale watching . Kwart voor zeven opstaan 20 minuten rijden tot aan Palm Beach. Vorige week hadden we veel regen gehad, en het weerbericht voor zaterdag en zondag was regen, maar omdat het seizoen maar enkele weken is (en we volgende week weg zijn) hadden we beslist om het dit weekend toch te laten doorgaan. Vandaag was het mooi weer, geen wind, een beetje zon, en zelfs een beetje winter-mist.
De eerste halte was Etalong waar we nog een paar mensen op moesten pikken. Vanaf dan was het grote moment aangebroken. Iedereen werd de opdracht gegeven om goed uit te kijken naar fonteinen in de oceaan. Onder die fonteinen zouden dan walvissen zitten
Eens op de oceaan zagen we in de verte wel wat fonteintjes, maar tegen dat we daar waren was er enkel water. We kregen een hele uitleg over de Humpback whales . Dit zijn walvissen (zoogdieren) die 15 tot 18 meter lang worden, één vin is 5 meter en ze wegen 25 tot 40 ton Onze boot was 23 meter.
Ze verblijven in de lente aan de Zuidpool, waar ze enkele maanden niets anders doen dan eten, tot 2 ton per dag. Dit is de enige periode in het jaar dat ze eten. Gedurende hun reis van duizenden kilometers (tegen een snelheid van 5 à 9km/uur) teren ze op hun vet. Als het te koud wordt aan Antartica, nemen ze de Humpback Highway (een stroming van zuid naar noord) zodat ze eigenlijk wind water af hebben. Sommige zwemmen zelfs tot aan de evenaar. In de warmere wateren zorgen ze dan voor het nageslacht. Eens dat het zomer wordt (september tot december aan deze kant) zwemmen ze dan terug naar de Zuidpool. Vorig jaar in december hadden we ze dus van op ons terras van links naar rechts zien zwemmen, en vorige week hadden we ze van rechts naar links zien zwemmen.
Veel uitleg, maar uiteindelijk zagen we toch een walvis, en wat voor één. Moeder en dochter/zoon. De moeder zwom normaal, de kop een beetje boven, dan de rug, dan de staart. Maar het kleintje was de ganse tijd aan het breachen (= uit het water naar boven springen). Ik heb enkele fotos, en links naar enkele filmpjes. Eigenlijk is het elke keer uit het water springen, maar telkens is het toch iets anders, en vooral de spanning, waar en wanneer komt hij boven.
Zo ging het een ganse tijd door, het kleintje had er al een paar duizend kilometer op zitten, en nog een paar duizend voor de boeg (kop). Zoals je kan vermoeden hebben we weer enkele fotos genomen, en niet enkel van de walvissen, maar ook van elkaar.
Helaas werd dit festijn afgebroken door een passagier die zeeziek was (en hartpatiënt). Zodat we even terug naar de wharf (aanlegsteiger) moesten. Na deze korte onderbreking, waren we terug op zee op walvissenjacht Uiteindelijk vonden we er nog een deel, een stuk of 5 volwassen dieren die rustig zwommen langs alle kanten van de boot.
Vandaag konden we ze van op een paar meter bewonderen. Eén kwam is zelfs onder de boot doorgezwommen, links op 10 meter van de boot en 10 meter langs rechts van de boot kwam hij/zij terug boven.
De eerste 2 foto's laten zien hoe ze zij aan zij zwemmen. Inderaan kan je zien hoe breed zo een rug wel is. Op de middenste kan je nog net zijn staart zien aan de linkerkant, zijn rugvin in het miden, en zijn hoofd was en pak verder onder water. De laatste laat alles in zijn volle glorie zien. De fotos zeggen wel iets, maar de realiteit is zo indrukwekkend, het geluid als ze lucht uitblazen, de beweging, alles. Ragna was zo onder de indruk dat haar volgende spreekbeurt niet over Uluru (Ayers Rock), maar over walvissen gaat gaan. Hierbij enkele filpmjes (helaas niet door ons opgenomen): Breaching 1 , Breaching 2 .
Na deze geslaagde dag van 4 uur op de oceaan waar we ongeveer 15 walvissen hebben kunnen bewonderen, zijn we iets gaan eten, gaan winkelen, even met het thuisfront praten, de blog bijwerken en op tijd gaan slapen.
Morgen vertrekken we voor 4 dagen naar Tasmania. Dit eilandje ligt helemaal onder Australië (maar behoort tot grondgebied Austalië). Het is dubbel zo groot als België en er wonen ongeveer 500.000 mensen... Dus tot en met dinsdag is er blogstilte. Tot dan!
Na lang zagen en klagen heb eindelijk nog eens 2 dagen verlof gekregen. Eerst moet ik het met één of anderhalve dag stellen, maar uiteindelijk heb ik er toch 2 uit de brand kunnen slepen. Blijkt wel dag mijn baas nu 3 weken met verlof is verder geen commentaar!
Verlof betekent dus zeer vroeg opstaan. Het luchthavenbusje kwam ons om 5 uur ophalen. Vermits we met een andere maatschappij vlogen was er geen priority check in, maar alles verliep toch heel vlot zodat we nog rustig konden ontbijten in de lounge.
Na een vlucht van anderhalf uur kwamen we dan aan op het eilandje (dubbel zo groot als België) in de stad Hobart . Dit wordt onze uitvalbasis voor de volgende dagen.
Ons hotel was fantastisch, een oude confituur fabriek die omgebouwd was tot hotel en de originele structuur van de fabriek werd behouden, zo zijn er dus stukken uit de muur, een deel van een plafond dat verbrand is, enkel is er airco, meubels, wat valse wanden en een gigantische douche geplaatst.
Bij aankomst zijn we eerst naar een locaal museum gegaan over Tasmanië en de Aboriginals. Hier waren alle dieren van het eiland, en een filmpje van de uitgestorven Tasmanian Tiger , hoewel het niet wordt uitgesloten dat er links of rechts nog eentje leeft in de bossen.
Het weer was heel wat minder, koud, regenachtig en veel heel veel mist. Daardoor kon onze eerste excursie niet doorgaan, normaal gezien gingen we van de Mount Wellington een fietstocht van 21 km doen, altijd bergaf, van 1270 tot 0 meter. Zonde, want hier zagen we wel naar uit. We konden zelfs de top van de berg niet zien.
In plaats daarvan zijn we dan maar wat gaan winkelen
Tegen 5 uur was er een geleide wandeling door het hotel die de rijke geschiedenis van het hotel en de confituurfabriek onthulde.
Daarna zijn we lekker gaan eten (alle, Ragna een pizza op de kamer, en Annick en ik in het restaurant van het hotel Mijn eten was lekker, dat van Annick niet, dus heb ik maar voorgesteld om te wisselen Zalm voor varken en varken voor mij
Rustig uitslapen vandaag, en genieten van het ontbijt
Daarna zijn we naar de Salamanca Market geweest. Een markt zoals er vele markten zijn, maar de hamburger was buitengewoon. De dames hadden voor Duitse braadworst gekozen, gevolgd door een dessertje (Hollandse oliebollen).Deze foto is genomen voor ze ontdekten dat er rozijnen in de smoutebollen zaten.
Net na de middag kwamen ze ons halen voor een bezoek aan een wildlife park.
Al die parken trekken zeer sterk op elkaar, maar telkens is er toch weer iets speciaals.
Deze keer konden we een Wombat strelen, een kleintje weliswaar, want een volwassen dier wordt tot 1 meter lang en kan zeer hard bijten. De twee kleinsten hadden het echt naar hun zin.
Wat zeker niet mag ontbreken is de Tasmanian Devil, een klein lelijk dier dat binnen 5 à 10 jaar zal uitgestorven zijn omdat er een besmettelijke kanker heerst die alle dieren in het wild aantast.
Ook de Koala's waren van de partij, maar nog steeds zwaar gedrogeerd.
Verder waren er hier ook een pak kangoeroes, enkele met kleintjes nog in de buidel.
Natuurlijk mocht Ragna zowel moeder als dochter verzorgen.
Even later was het kleintje uit de buidel gesprongen en vrolijk aan het rondhoppen. Enkel toen het naar de verkeerde moeder ging was er even wat commotie, maar uiteindelijk vond het de weg naar de home sweet buidel.
Ook hier waren enkele albino kangaoeroes. Deze dieren kunnen niet goed zien en zijn uitermate bang. Op de laatste foto kan je een echte baby kangoeroe zien, hij heeft zelfs nog geen pels.
Daarna zijn we nog even naar Richmond geweest. In dit stadje staat de oudste brug en de oudste katholieke kerk van Australië. Verder was hier niet veel te zien, daarom besloot Annick om maar even wat met Ragna te jongleren, en even te doen alsof ze ze liet vallen.
In de avond zijn we naar een restaurant geweest net naast ons hotel: The Drunken Admiral. Dit was helemaal ingericht als een piratenschip. Hoewel we dachten dat het wel Ragna haar ding zou zijn, bleek het iets anders uit te draaien. Uiteindelijk viel haar eten toch nog mee en kon ze op het laatste zelfs lachen met haar dessert (dat ik heb mogen opeten). Ook aan de uit-ingang stonden de Admirals drunken wife (zie maar naar haar oogjes).
Weeral een drukke dag vandaag, na het ontbijt komen ze ons halen voor een cruise.
Het is prachtig weer, geen wolkje aan de lucht en een schitterende zon, we konden zelfs voor het eerst Mount Wellington zien.
Een Eco cruise, Annick had dit gekozen en ik vind het altijd wel leuk om eens met een bootje te varen.
Na een lange rit , met prachtige natuurzichten, van ongeveer een uurtje met de bus van Hobart tot aan Port Arthur.
Op onze bus zaten enkele mensen, maar blijkbaar was dit een populaire attractie want er stond nog een hoop volk.
Uiteindelijk bleek dat we een water/winddicht pak moesten aandoen, en dat de boot niet echt een cruise schip was, maar een speedboot met 900 pk, die op de oceaan ging en net naast de hoge kliffen ging varen de Eco Cruise Annick sloeg een beetje wit en groen uit, ze had iets helemaal anders verwacht van een cruise maar er waren 2 andere mensen die geen hoge verwachtingen hadden, maar plots een beetje sensatie roken!
Na heel wat heen en weer gepalaver hebben we dan toch maar die boottocht gedaan (het was toch betaald, en achteraf bleek dat alles correct was geboekt).
Bij het instappen was alles nog OK, we (lees Annick) kreeg special aandacht van de piloot, hij legde alles met heel veel geduld en gebaren uit, hij dacht waarschijnlijk dat we geen Engels praatten.
Na een rustige start op een zeer rustig meer kregen we een uitleg ivm. De nooduitgangen (vooraan, in het midden, achteraan, en langs alle andere kanten van de boot). Daarna gingen ze rond met pillen tegen zeeziekte (een paar weken geleden zijn we met een boot naar walvissen gaan zien op de oceaan, en toen werden er geen pillen uitgedeeld, wat wordt dat vandaag?). De meeste gingen op het aanbod in, behalve Ragna.
Stilaan kwam de boot wat meer op snelheid en meestal was het rechtdoor naar de oceaan, tot er plots een scherpe bocht naar rechts werd genomen, en de boot serieus scheef ging. Commotie alom, maar geen paniek, de piloot deed dit meestal om iedereen wakker te schudden en Port Arthur te laten zien (een oud werkkamp/gevangenis dat we morgen gaan bezoeken). Onderweg zagen we nog een zeehond die net een haaitje had gevangen en er mee aan het spelen was (hopelijk moeten we de nooduitgangen niet gebruiken ).
Daarna kwamen we op de oceaan, zeer rustig, enkele kleine golfjes, maar veel minder dan tijdens onze walvissen zoektocht, dus die pilletjes waren helemaal niet nodig geweest (hoewel er wel enkelen waren die de vissen serieus aan het voederen zijn geweest, en daarna in slaap gevallen zijn ja ik heb er sadistische fotos van genomen).
Verder was het een aaneenschakeling van adembenemende zichten.
Rosten, bomen, grotten, watervallen, weilanden, soms waren de kliffen zelfs 300 meter hoog, steil naar boven, en wij vaarden daar op enkele meters vandaan, gelukkig viel er niets naar beneden.
Als toemaatje kregen we enkele kolonies zeehonden te zien (het wit op de rotsen komt niet van de vogels, maar van de graten van de vissen die de zeehonden opeten. Ze produceren dus hun eigen vloerbekleding, gelukkig hebben wij een toilet in huis).
Onderweg zagen we nog enkele kajakkers, ongeveer 5 km van de kant. Een van die mannen had een vlag op zijn kano. Ik dacht dat dat was om zichtbaar te zijn, want zo een kleine kano valt echt niet op, maar blijkbaar is dit een zeil (1m2) om extra snelheid te maken. De reden waarom die daar bij elkaar lagen was omdat er net een walvis kwam voorbij gezwommen, maar zoals je weet doe ons dat niets meer omdat we die bijna dagelijks aan onze deur zien voorbij zwemmen (ik heb toch maar een foto genomen).
Op één van de fotos kan je een soort van stelling zien. Dit was de plaats waar de vuurtorenwachters afgelost en bevoorraad werden. Een bootje werd tussen de rosten gevaren, dan met een takel alles naar boven, tot aan de stelling, en daarna nog een steile weg tot aan de vuurtoren. Al er te veel wind, of de zee te wild was, werd er niet bevoorraad of afgelost.
Na deze spectaculaire boottocht van Port Arthur tot aan Pirates Bay (Eagehawk Neck) werden we met een bus terug naar de vertrekplaats gebracht. Daar hebben rustig iets gegeten, en een uitstapje gedaan naar een strandje in de buurt waar Ragna nog enkele vreugde sprongen heeft gedaan. Natuurlijk heb ik hier mijn zandverzameling nog ietsjes uitgebreid.
Na de middag zijn we dan naar een Wildlife park geweest (nog maar eens), ook hier werden gekwetste dieren naar toe gebracht voor verzorging. Dit park had echter een vogelshow, dus toch weer net iets anders.
Eén van de vogels had ik nog nooit gezien, ik weet de Engelse naam niet weer, maar het kwam neer op iets als Frogbird. Als je hieronder zijn bek ziet, weet je dat hij zijn naam niet gestolen heeft.
Op de terugweg was het genieten van de ondergaande zon en de oneindig vele meertjes. Ik denk dat we onze living vol foto's moeten hangen, want wat we hier gezien hebben vind je niet op elke hoek van de straat in België.
Onze laatste dag verlof is aangebroken, het is allemaal weeral veel te snel gegaan.
Bij het uitchecken hebben we een nota in het logboek van het hotel geschreven dat het hotel super was, maar de service aan de receptie was buiten alle proportie! De persoon achter de receptie moet gehoord hebben wat ik aan Ragna dicteerde om op te schrijven, want toen we aan het wachten waren vroeg ze aan Ragna of ik iets van cijfersloten af wist. Blijkbaar zat er in een koffer aan de receptie een reeks van Australische pluchen dieren, maar ze kregen die koffer niet open. De combinatie van het slot kenden ze, maar niet hoeveel maal draaien en in welke richting. Ik heb even geprobeerd, maar het lukte niet. Toen het busje ons kwam halen om naar Port Arthur te gaan, heb ik moeten opgeven. Uiteindelijk stopte het busje 5 minuten wandelen van het hotel om te hergroeperen met andere bussen. Ik dus samen met Ragna terug om het slot als nog te kraken, maar geen succes. Ze hebben ons beloofd om een Wombat op te sturen.
Op de foto hiernaast kan je een ijsbreker zien die naar Antarica vaart en de kleinere boot ervoor dat een varend laboratorium is.
Uiteindelijk vertrok het busje met een kleine groep (5 man) naar Port Arthur . Onderweg zijn we nog even gestopt aan enkele plaatsen waar we gisteren met de boot voorbij gevaren waren. Tof om alles eens van de andere kant te bekijken.
Port Arthur is een oude gevangenis die in 1830 geopend is met het idee om gevangenen scholing en een beroep te laten leren zodat ze na hun vrijlating iets van hun leven konden maken. Uiteindelijk was het een werkkamp waar zeer hard gewerkt moest worden.
Het is een schiereiland dat enkel met een stukje land van 20m breed aan het vaste land hangt (Eaglehawk, maar we gistenen met de boot zijn aangekomen). Enkelen hebben geprobeerd te ontsnappen, maar blijkbaar is er niemand in gelukt. Er zijn wel enkel mensen verdwenen, maar men vermoed dat die ergens in de bossen een kopje kleiner zijn gemaakt door onderlinge ruzies. Een paar jaar geleden is er in Port Arthur de grootste massamoord door 1 persoon gepleegd. Iemand kwam er met een groot pak aan, haalde er een automatisch machinegeweer uit, en schoot op alles wat bewoog. Op het laatste zijn we nog een bezoek gaan brengen in het museum waar we de carrière van enkele gevangenen konden volgen. We hebben geprobeerd om iemand vandaag daar een carriere te laten uitbouwen, maar ze is kunnen ontsnappen.
Er waren nog 2 kleinere eilandjes voor de gavangen, eentje voor kinderen, zodat die geen slechte manieren konden leren van de volwassenen. Het andere was voor de gevangenen die nooit meer misdaden zouden doen. We zijn er met de boot naartoe gevaren. Vroeger zaten er maar 2 gevangenen op dit eiland die ervoor moeten zorgen dat die andere gevangenen diep genoeg begraven werden. Hier liggen er 1100 begraven, en het is zeer klein (zelfs naar Belgische normen).
Na ons bezoek werden we door het busje afgezet aan de luchthaven. Onderweg konden we nog een laatste keer genieten van de fantastische zichten.
Enkel uurtjes te vroeg, maar het had geen zin meer om naar Hobart te gaan en dan een taxi terug te nemen. Gelukkig was de lounge open en konden we van een natje en een droogje genieten.
Ragna was blijkbaar niet zo gelukkig met de natjes die ik genoot (4 glaasjes wijn op 3 uur is toch niet overdreven hé).
s Avonds laat kwamen we dan terug thuis, snel naar bed, want morgen is het school/werkendag voor 2 van ons. Er zijn toch mensen die altijd geluk hebben hé.
Vanop ons terras heb ik deze morgen weer een stuk of 7 walvissen gezien door de verrekijker. Spijtig dat ze zo ver van de kust zwemmen en dat ze veel onder water gaan. Als die beesten nu eens zouden vliegen, dan zou ik betere fotos kunnen laten zien.
Na onze ochtendwandeling zijn we gaan winkelen. Op de middag hebben we een BBQ gedaan. We hadden vorige week een fles rode wijn gekregen, die blijkbaar zeer goed in de smaak viel bij Annick.
Daarna zijn we een lange strandwandeling gaan maken, terwijl Ragna haar kookboek verder ging afmaken (huiswerk voor school).
Onderweg kwamen we een echte Aussie tegen, ze was overal al geweest in Europa, maar Australië was toch het beste van allemaal Tijdens deze wandeling hebben eens rustig genoten van de zon, zee en de rust. Zo kunnen wij wel 100 jaar worden. Waarom komen wij eigenlijk terug naar België Ja we moeten er van genieten zolang het kan, onze tijd begint serieus te korten.
Op de foto hieronder kan je zien hoeveel zand er wel van het strand verdwenen is. In de zomer ging het zand achter mij geleidelijk in het water, nu is het een muur van 2 meter, en de zee komt soms tot tegen deze zandmuur. Op de andere foto kan je zien welk ingenieus systeem er gebruikt wordt om het water van het zwembad te reinigen. Het enige probleem is het verwarmen (maar dat is meestal niet echt nodig, op dit moment -putje winter- is de watertemperatuur nog 18°)
Na een sober avondmaal ben ik dan maar in de blog gevlogen om mijn achterstand bij te werken. Ragna heeft mijn zandverzameling in kleinere potjes gedaan voor het transport naar huis binnen 7 weken. En Annick, die is fotos aan het deleten geweest, blijkbaar hebben we toch een paar fotos te veel genomen en zit de computer bijna vol
Ondertussen is het bijna zondag voor mij en ga ik de dames helpen bij het slapen.
en dat ik nog wat moet oefenen.
.
<>
van de frituur, met mayonaise, een saté, viandele,
