Eindelijk nog eens een dagje verlof. Vandaag vertrekken we voor een lang weekend naar Port Stephens. Zoals meestal vetrekken we met regen aan ons appartement (één van de weinige dagen dat het hier in maart heeft geregend, neen maartse buien kennen ze hier niet). Na iets meer dan 2 uur rijden waren we ter plaatse aangekomen. Zoals je kan zien moeten ze de wegen aanleggen tussen hoge rotsen. Wel zijn ze slim genoeg om de middenberm in originele rotst te laten.
Eens in het hotel aangekomen, wou ons Ragna eerst naar het zwembad. Zoals meestal kreeg dat verwend nest haar zin. Na een rustige picknick kon ze even in het zwembad rond spartelen.
Na een uurtje zwemmen zijn we vertrokken voor een kleine wandeling naar Tomaree Head. Een mooie wandeling, steil de berg op en door de bossen met fantastische zichten. Eén van die zichten was op Shoal Bay. Hier was het landschap net weer iets anders dan de andere plaatsen waar we al geweest zijn. Hier was het een oudere bergketen die herleid is naar kleinere bergjes vlak bij de zee.
Op deze wandeling konden we weer de natuur in alle pracht bewonderen (enkel hebben we geen kangoeroes gezien deze keer). Hieronder enkele voorbeelden: een spin die in haar web een blad heeft en dat blad als huisje gebruikt (hebben we nu pas ontdekt), een parasiet op een boom, ONZE eerste SLANG (zo dood als een reuze-pier), en nog veel meer ... maar helaas kunnen we niet alle foto's op onze blog zetten.
Na de wandeling zijn we voor Ragna snel een grote gele M (naar de bekende fastfood keten) gaan halen zodat Annick en ik eens rustig in het restaurant konden gaan eten en hoe! Ik heb er een Seafood Platter besteld, al het goede van Fruit de Mer (maar dan zonder slakken),
Ook Annick haar steak was super mals en zeer lekker... Iedereen tevreden dus En ik, ik was moe en voldaan na een gevecht van één uur tegen mijn maatlijd; maak ik heb gewonnen en alles opgegeten!
Daarna zijn we naar de kamer gegaan, waar Ragna al flink in haar bed lag (maar nog niet sliep).
Dit weekend 28-29 maart wordt de klok in België verzet. Hier beneden gaan wij nog niet de raderwerken forceren (of als gekken op de knopjes drukken voor de gedigitaliseerden), wij doen dat pas volgende week. Dus het tijdsverschil is vanaf zondag morgen dus 9 uur. 10:00 uur in België is dan 19:00 uur in het deel van Australia waar wij leven.
Na een rustige nacht (althans voor mij werden we s morgens gewekt door het gelach van de Kookaburras, in hun concert bijgestaan door tal van andere vogels.
Na een stevig ontbijt in het hotel zijn we te voet naar de haven gegaan (5 minuutjes) waar we een boottocht geboekt hadden met de Moonshadow V. Deze boot zou ons gedurenden anderhalf uur rondvaren en we zouden 99% gegarandeerd een dolfijn zien.
We waren nog maar net vertrokken of de boot vertraagde om de eerste dolfijnen te bewonderen. Enkele minuten later hadden we pech omdat er al 2 boten bij 2 andere dolfijnen waren (en het maximum is 2 boten in de buurt van dolfijnen). Dus een beetje ontgoocheld hebben we onze boottocht verder gezet, maar nog geen 10 minuten later waren er 2 en 3 dolfijnen vlak bij ons de buurt. Nog geen 10 minuten verder weer een groep die tot vlak bij de boot kwamen en zelfs onder het bubbelbadnet achteraan de boot zwommen. Helaas hadden we net op dat moment een probleem met het fototoestel. Gelukkig deed de video camera het nog. Ondertussen zijn die fototoestel problemen opgelost zodat we u toch nog met fotos kunnen voorzien in de toekomst.
Uiteindelijk zijn Ragna en ik in het net achter de boot gaan hangen en heeft Ragna enkele malen van de schuifaf gegaan. Daarna was het waterfeest over en zijn we iets gaan eten in Nelson Bay (d Albora Marinas). Toen we ons broodje in de Subway hadden opgegeten was er net een autotentoonstelling van allemaal Ford Thunderbirds (de mooiste was een cabrio en in 1965 gebouwd (als dat geen goed jaar was).
Ik wou eens parasailen, maar de dames zagen dat niet zitten, het alternatief was met een jetski rondvaren, maar die waren allemaal in onderhoud ( ?). Uiteindelijk hebben we dan maar een klein bootje gehuurd en hebben we daar 2 uur met rondgevaren. Omdat de beste stuurlui aan wal staan (of niet het roer in handen hebben, heb ik de dames ook eens laten sturen. Al bij al viel dat goed mee, de andere boten zagen dat er een vouw aan het roer zat en gingen sportief opzij voor ons Nee, de dames hebben dat zeer goed gedaan (goede leermeester ?)
Op het einde van de dag zijn we nog even naar het zwembad gegaan en genoten van de platte rust.
s Avonds zijn we een lekkere pizza gaan eten met echte en veel zeevruchten.
Weeral zondag vandaag het begin van het einde van ons weekend.
Maar vandaag stond wel de topattractie op het programma: We gaan Sandboarden!.
Uiteindelijk was er veel meer te doen dan we initieel dachten: Paardrijden, kamelentocht, 4x4 tocht, Pipi-schelpen rapen (maar dat gaan we later nog eens doen).
Na enkele minuutjes wachten kwam de 4x4 bus ons ophalen. In onze groep waren we in totaal met 4 volwassenen, Ragna en een klein kindje. Na een woordje uitleg zijn we eraan begonnen.
Het naar beneden glijden was best leuk, maar van liften hebben ze hier nog niet gehoord, dus was het naar boven stappen, en ik kan u garanderen, in die hitte, het wegzakkende zand, en de steile helling viel dat niet mee. Dus na anderhalf uurtje en enkele stuntjes hebben we het voor bekeken gehouden en zijn we vertrokken richting Newcastle. Enkel het uitstappen uit de bus was iets moeilijker dan gedacht gezien Annick haar gordel niet los kreeg. (daarom is het een veiligheidsgordel)
We hadden een kaartje gevonden van het stadcentrum, en de hoofdstraat ingegeven in de GPS Ja inderdaad Ragna doet dat tegenwoordig Had ze toch wel de pech (en wij ook) dat die straat tweemaal in Newcastle bestaat, en wij dus aan de andere kant van de haven stonden . Niet getreurd, na 10 minuten stonden we dan toch in het stadscentrum. Daar hadden we een prachtig uitzicht van op de Queens Wharf Tower.
Daarna hebben we The East Heritage Walk gedaan (historische stadswandeling).
Ook hier viel het op dat er veel openbare WC zijn (hoewel ze niet even proper waren als in de andere steden, maar ook gratis). Lans de wandelweg staan er ook overal drinkfonteintjes om de mensen tegen uitdroging te beschermen (wat vandaag weeral nodig was gezien de temperatuur tegen de 30° ging.
Die temperatuur heeft duidelijk een invloed op het verstand en de ogen van de jongeren hier, die rijden met uitgebouwde en opgefokte autos en riepen in het voorbijrijden naar Annick (denk ik) ♫Hey, You Sexy Thing♫ .
Deze week is er niet veel speciaal gebeurd. Annick heeft veel sport gedaan, Ik ben gans de week gaan werken, Ragna heeft weer wat Japans bij geleerd. Hieronder is een kopie van haar schrift. Zoals je kunt zien is het echt niet zo moeilijk. Ze hebben maar 3 alfabetten, en schrijven van boven naar beneden en van rechts naar links. Een boek beginnen ze dus achteraan te lezen
Het enige dat het vermelden waard is, is dat er gigantisch veel regen gevallen is op woensdag. Er zou (op sommige plaatsen) zelfs een halve meter op 12 uur uit de lucht gevallen zijn. Hier in de buurt waren enkele straten afgesloten. Doordat er zoveel regen viel waren de golven hoger dan gewoonlijk, en het golf terrein over onze deur stond onder water. Gelukkig wonen wij op een berg en dan ook nog op het eerste verdiep. Veilig hoog en droog (met een mooit uitzicht).
Dit weekend 4-5 april wordt de klok in Australië verzet. Ook hier beneden hebben wij de raderwerken geforceerd! Dus het tijdsverschil is vanaf zondag (morgen dus) 8 uur. 10:00 uur in België is dan 18:00 uur in het deel van Australia waar wij leven.
Hierdoor is het bij ons nu al om 06:00 uur licht en om 18:00 uur donker!
Na vele drukke weekends, vakanties, zere tenen, en alles wat je maar kan bedenken, is het er eindelijk van gekomen. Vandaag was alles ideaal: we hebben niets anders gepland, het weer was prachtig en door de regen van de voorbije dagen waren de golven groot. Dus zijn Ragna en ik vandaag gaan surfen. Annick bleef aan de kant om te filmen en fotos te nemen We hadden een afspraak gemaakt met de Manly Surf School. En om 11:30 stonden we paraat voor onze les van 2 uurtjes.
Bij aankomst zag het er allemaal nog prima uit, papiertje invullen, betalen, een wetsuit aantrekken even poseren bij het reclamebord.
Na een kleine wandeling kwamen we dan aan op de plaats waar het allemaal moest gebeuren. Onze blikken gingen afwisselend van de golven naar het bord Hoe ging dat allemaal lukken ??? Op de koop toe kwam er net het voorste stuk van een surfboard aandrijven Door de grote kracht van de golven kan het gebeuren dat onervaren surfers een golf verkeerd nemen en door de kracht van de golf het surfboard in 2 breekt ( daar had ik nog nooit van gehoord, maar het bewijs spoelde net aan ). No worries mate .and good luck.
Na een hele uitleg, simulatie en een opwarming (zonder board met onze wetsuit in het water gaan) mochten we dan eindelijk ons board nemen en in zee gaan.
Doordat we een vrij grote groep hadden waren er 3 surfleraars. 5 van onze groep hadden al eerder lessen gevolgd zodat ze zelfstandig verder konden).
Uiteindelijk is het vrij simpel, je hebt een surfboard en een golf. En verder zijn het enkele details,
Je gaat op je board liggen, niet te ver naar voor of je gaat over de kop.
Je mag het board niet opzij vastpakken, maar de handen naast uw schouders plat op het board zetten.
Je moet op het juiste moment met de juiste snelheid vertrekken, anders gaat de golf onder je door, of ze valt erover.
De golf moet recht naar het strand gaan, en niet scheef, anders verlies je het evenwicht.
De golf mag niet te klein zijn, ander ga je niet vooruit.
Je moet zien dat je recht gaat staan, in en vloeiende beweging met je rechtervoet achteraan en uw linkervoet in het midden waar uw 2 handen waren, anders begint je board te kantelen..
Je mag niet te ver naar voor op je board staan, want dan ga je over de kop, maar als je te ver naar achteren gaat staan schiet het board naar voren en val je er achteraan af.
Als je valt moet je zien dat je achteruit valt, anders kan je in het ondiepe water je nek breken, of het board met de volgende golf tegen je gezicht krijgen.
Omdat er redelijk wat volk was, moest je ook nog zien dat je niet tegen iemand botste of een surfboard van een ander tegen je hoofd kreeg.
Maar we hoeven geen woorden maar daden, dus allemaal het water in.
Zoals je kunt zien was het nat en had ik net een spatje water in mijn gezicht gekregen. Ragna kreeg als kleinste van de hoop extra begeleiding.
Zoals je hieronder kunt zien waren zowel voor Ragna en voor mij al die punten hierboven geen probleem en konden wij na een paar pogingen al op onze plank blijven rechtstaan.
Het lukte ons (of mij toch) zelfs van een beetje te draaien.
Op het einde van de les zijn we samen aangespoeld. Even pauzeren voor de foto, en net voor de foto getrokken werd passeerde er een grote golf die mijn rechtercontactlens wegspoelde. Gelukkig had ik wegwerplenzen ingedaan voor dit wateravontuur. Het enige nadeel was dat ik al die mooie bikinis (en inhoud) maar half kon bewonderen. Na een laatste zwaai met de leraar was het feestje uit. We zijn nog even blijven genieten van het zicht (toch voor de helft in mijn geval) en daarna zijn we naar huis gereden.
Thuis aangekomen waren de dames (terwijl ik het eten aan het klaarmaken was, nog 2 keer en mijn verloren weddenschap van december zit erop) aan het fikfakken. Uiteindelijk eindigde Ragna in een surfpose boven op Annick.
Ondertussen is het vlees opgegeten, de BBQ afgekoeld en de fles wijn leeg dus kan ik aan de blog werken.
De dames liggen al in bed, en ik ga stilaan ook afronden. Daaag.
In Australia is het een super lang Paasweekend. Zowel vrijdag als maandag zijn hier public holidays.
Deze voormiddag zijn Annick en ik nog een kleine wandeling gaan maken en enkele fotos genomen met zicht op ons strand, appartement en onze oceaan en golf.
Toen we langs het strand terug wandelden lag er enorm veel zeewier op het strand (om eerlijk te zijn, het lag bijna vol). De reden hiervoor is dat het vorige week veel heeft geregend en door de gigantische golven is al het zeewier van de bodem losgerukt en nu begint dat aan te spoelen. Mooi en proper is iets anders.
Tegen de middag waren we terug en Ragna had natuurlijk niet kunnen wachten met eten .
Na het eten moest Annick het appartement nog wat opkuisen omdat haar broer de volgende 2 weken komt logeren met zijn Russische vriendin.
Ik wou me inschrijven voor de halve marathon van Sydney in mei, maar blijkbaar was ik al iets te laat en kost dat 100$. Betalen om dan nog eens af te zien Dus besloot ik om dan zelf maar wat te gaan joggen. Omdat ik dan toch niet de halve marathon van Sydney ga lopen besliste ik om vandaag eens wat langer te lopen dan gewoonlijk Uiteindelijk kwam ik na 2 uurtjes lopen terug thuis en na een beetje research bleek dat ik 20 km had gelopen Net geen halve marathon . Had ik dat geweten had ik er nog enkele minuutjes bij gedaan .
Zoals al eerder vermeld, mag je hier niet buiten gaan zonder fototoestel, ook deze keer was er weer iets speciaal, over de strandjes aan Pittwater zag ik honderden, duizenden kleine Blue Swimmer krabjes naar het water lopen (ongeveer 5cm elk). Het waren verschillende bewegende plakken van tot een vierkante meter groot die van het strand naar het water bewogen. Het is een groter exemplaar van deze soort dat ik vorige week heb gegeten op mijn Sea Foodr.
In de avond zijn we in een Libanees restaurant gaan eten (na veel aandringen van mijn kant) Iedereen vond het zeer lekker, zelfs Ragna wou liever onze sateekes dan haar pizza.
Vandaag komt, Gerolf (Annick haar broer) en zijn vriendin aan. Ze komen voor 2 weken op bezoek. Gezien de vroege vlucht bleef Ragna in haar bed liggen. Omdat ze zich niet kon bedwingen stond ze ons onderweg al op te wachten (voor zulke situaties is een GSM wel handig).
Om de interne mens te sterken zijn we bij aankomst op het appartement begonnen met een stevig ontbijt. Om de verorberde killootjes te verwerken zijn we een kleine wandeling gaan maken langs Pitwatter.
In de vroege namiddag hebben we van onze Linner genoten (Lunch en Dinner). Voor de gelegenheid hadden we een BBQ georganiseerd. Lekker en langzaam
In de avond hebben we nog wat DVD (Ice Age I) gekeken en dan vroeg gaan slapen.
Na een rustige begindag, staat er vandaag heel wat meer op het programma.
Zelfs hier in aan de andere kant van de wereld had de paashaas Ragna niet vergeten.
Na een rustig ontbijt zijn we vertrokken naar het Koala Sanctuary park.
Dit is weer een park waar vooral nationale dieren zitten (dus geen zoo met dieren van overal). Zoals meestal in deze parken zijn de topattracties het voederen van de kangaroes en het strelen van de koalas.
Maar ook hier waren toch een paar dieren die we ofwel beter in beeld kregen of die we nog niet zoveel gezien hadden. Twee van deze specialekes waren hier de Wombat (een dier dat familie is van de Koala) en de Pinguïns.
Ik weet niet dat het gekoppeld is aan het begin van de herfst maar er waren hier enkele speciale bloemen.
Super sensationeel was een groen insect dat op de wandelweg lag en door Gerolf werd opgemerkt. Het lag hulpeloos op zijn rug, maar na een moedige reddingoperaties werd het in veiligheid gebracht en poseerde het gewillig voor een ganse fotosessie.
Daarna zijn we naar Bobbin Head gereden waar we eerst onze pick nick hebben opgegeten en daarna nog eens naar de krabbetjes gaan kijken zijn. Deze keer kwamen er nog meer krabbetjes uit het slijk dan de vorige keren. Meestal zijn er enkel oranje slijkkruipertjes, maar deze keer zagen we er purper Dat zal wellicht aan het paasseizoen liggen
Op de terugweg hoorden we iets ruisen door het struikgewas, en na enkele ogenblikken konden we een kleine Walaby zien, die even naar ons keek, en dan rustig verder at.
De laatste stop was de West Head en The Aboriginal Walk. Olga had nog een beetje last van de nachtvlucht en bleef even in de auto liggen.
In de avond zijn we naar het Mexicaans restaurant hier in de buurt gegaan om voldoende krachten op de toen voor morgen (de tocht naar Sydney).
Voor vandaag staat er een tocht naar Sydney op het programma.
Na een stevig ontbijt en een iets vertraagde start, zijn we met de auto naar Manly gereden. Om alle verwarring te vermijden, onze firma doet niets in het zwart, daarom heb ik die witte auto gekregen
Door dat zwarte monster hebben we net onze boot gemist en moesten we een half uurtje wachten.
Eens op de boot mocht Ragna enkele fotos nemen met Gerolf zijn echte camera Nee, ze heeft er geen hernia aan overgehouden, maar wel stijve armen.
Verder verliep de overtocht vrij rustig en konden we zelfs van broeder en zusterliefde genieten.
Na een kort bezoekje aan the Opera House zijn we via The Botanic Gardens (waar gigantische bomen staan) naar de Tower gaan lunchen.
Het eten was lekker, maar helaas zagen we toch donkere wolken al hangen Elke keer dat we naar Sydney gaan regent het (enkel met Marc en Els in januari hadden we geen regen). Na een vulpen te hebben gekocht voor kennissen van Olga hebben we onze planning licht aangepast en een ganse namiddag gaan shoppen (wat zeer in de smaak viel).
Omdat het een feestdag was sluiten de winkels om 5 uur, maar dan begon het pas... Het was niet meer aan het regenen, maar gieten. Op sommige plaatsen stond het water enkele centimeters hoog (of diep) en spoot het water als een fontein uit de riolering.
Na een vochtige wandeling kwamen we aan op onze ark. Die ons veilig terug naar Manly bracht.
Terug werkendag voor mij, ik heb toch altijd tegenslag! Van de regen was niets meer te bespeuren en had plaats gemaakt voor een stralende zon. Natuurlijk is dat normaal op zulk een belangrijke dag . In de late namiddag kreeg ik een mailtje van Ragna met een verhaal over een kindje dat geld wou lenen van zijn vader om een beetje tijd van hem te kopen en over hoe snel een firma mensen kan vervangen en hoe moeilijk het is om iemand in een gezin te vervangen Nadat ik dat gelezen had heb ik mijn PC afgezet en ben naar huis gegaan.... Deels door die mail, maar vooral omdat het mijn verjaardag is. Thuis stond er op het terras een fles champagne, oesters en scampis klaar als voorgerecht. Het hoofdgerecht was Videekes en Koninginnehapjes.
Dat verzachtte de pijn van het ouder worden toch een beetje.
Tijdens de dag waren de niet-werkende-mensen even gaan shoppen en hebben ze een wandeling langs het strand gemaakt. Alles is niet altijd even eerlijk verdeeld in het leven
Terwijl wij (ik dus) mocht (moest) gaan werken, gingen de gasten een dagje naar Manly. De hoofdbezigheden waren daar blijkbaar eten (Subway broodje = Panos stijl) op de Wharf, lezen en winkelen. s Avonds ben ik iedereen gaan ophalen en hebben we nog een lekker stukje vlees gegeten. Ik had de auto op de gewoonlijke parking gezet zodat we konden afronden met een mooie wandeling langs het strand en het park in de buurt.
Vroeg opstaan vandaag. We vertrekken met zen allen naar Noosa en Fraser Island voor 5 dagen. Na een verassend vlotte start was iedereen goed op tijd, het busje was 15 minuten te vroeg en na een rustige rit kwamen we aan op de luchthaven. Daar is het het traditionele scenario: inchecken, naar de lounge om te ontbijten, vervolgens wachten aan de gate, en dan de lucht in.
De eerste stop was Brisbane, daar werden we opgepikt door een busje dat tot aan Aussie World ging, waar we op een ander busje stapten om vervolgens in Noosa aan te komen. Het was er prachtig weer, rond de 30°. De vorige weken was het hier een echte zondvloed geweest, met tot 80cm regen op één dag. Iedereen dus onmiddellijk naar het zwembad waar we een luchtige lunch hadden. Daarna was het platte rust.
Omdat iedereen moe en hongerig was van het zwembadliggen en spelen zijn we samen iets gaan eten in een Italiaans restaurant.
In de voormiddag zijn we naar de Eumundi Markets geweest. Dit is een grote markt in de buurt van Noosa. Na een toeristische rit met de bus, waar ons duidelijk werd gemaakt hoe duur de huizen daar wel waren en welke beroemdheden daar allemaal wonen kwamen we eindelijk aan op de markt. Hier hebben we rondgewandeld van 9 tot 13. Het belangrijkste voor ons was het kiezen van een ring voor Ragna, de Kerstman die hier aan het overzomeren was, en al top of de bill, een tattoo voor Ragna en voor mij.
Na al dat slenteren was het tijd voor een beetje actie. We hadden besloten om ons eens een beetje af te reageren op een Jetski. Enkel Olga moest wat bekomen van het slenteren op de markt, en bleef dus in het hotel. Gerolf, Annick, Ragna en ik hebben dan de ferry genomen naar de Jetski verhuur stand. Daar aangekomen moesten we even wachten tot de vorige groep uitgeraasd was En dan was het onze beurt.
Uit veiligheidsoverwegingen, ben ik eerst met Ragna vertrokken om dat machien een beetje te leren kennen. We waren met een 6 tal jetskis en Ragna en ik mochten als eerste vertrekken op het gesloten parkoer. De rest mocht ons (voorbeeld) volgen. Uiteindelijk viel het goed mee om dat te besturen en vonden we het veilig genoeg om Annick ook op te halen. Het verschil in snelheid (gewicht) en het geluid (ook van Annick) was duidelijk merkbaar Maar al bij al vond iedereen het best leuk. Enkel hadden we enkele probleem met boeien die niet altijd even zichtbaar waren door de golven veroorzaakt door al dat watergeweld.
Het enig dat een beetje spijtig was is dat deze machines begrenst waren op 60 km/h, wat al bij al toch nog redelijk snel is op het water.
Daarna zijn we met de ferry teruggegaan naar het hotel, ondertussen konden we van een prachtige zonsondergang genieten. s Avonds zijn we naar een steakhouse in de buurt gaan eten.
Vandaag vertrekken we voor een 2 daagse trip naar Fraser Island. Dit is een eiland van ongeveer 130 op 20 km. Het zou het grootste zandeiland ter wereld zijn (Hier in Australië hebben ze altijd wel het grootse en/of het beste, maar ja), we zullen wel zien. Uiteindelijk werd het zo fantastisch dat ik voor de eerste keer een dag in 2 moet splitsen om het een beetje deftig op de blog te krijgen. Vermist we met zen vijven waren (+ Gerolf en Olga) hadden we 4 fototoestellen bij en hebben we op die 2 dagen 2002 fotos getrokken. Op de bijlage kan je ongeveer de weg volgen. De eerste dag eindigde in een resort op het westen van het eiland. Net voor het vetrek was een een bericht op het nieuw dat er gisteren een ongeval was gebeurd met een 4WD met 2 doden tot gevolg. We hebben nog vlug een krant gaan halen om de detials te weten.
We werden s morgens vroeg opgepikt door een 4WD (Jeep met 4 wiel aandrijving). Het was een Toyota Land Cruser, V8 motor een echte krachtpatser.
De eerste minuten waren over asvalt weg , daarna gingen we de autosnelweg op, de maximum snelheid was 90 km, er waren geen lijnen, en geen pechstrook, en als je een auto kruiste moest je de linker pinker opzetten om duidelijk te maken dat je wist waar de linker kant was. De weg werd wel elke dag terug aangelegd door de Oceaan. Ja, de autosnelweg was het strand. Fietsers zijn hier niet, maar de snelweg wordt vredevol gedeeld met voetgangers en spelende kinderen op het strand. Het ongeval van gisteren was het gevolg van het ontwijken van een golf die strand rolde. Het best is natuurlijk om in het harde zand te rijden, maar daar komen af en toe wel eens wat golven (zie foto in het mideen). Zoals je kunt vermoeden hebben wij het overleefd.
De eerste halte was The Red Canyon. Dit waren enkele bergen zacht rood/geel zand dat gevoelig is aan erosie en een mooi contrast vormde met het (in het algemeen) witte zand.
De tweede stop was een vuurtoren (normaal moet je hier te voet naar boven klimmenmaar onze touroperator had als enigste de toestemming om tot daar de rijden. Boven was het dan tijd om te genieten van een glaasje champagne met fruitsap. Zoals meestal had je een prachtig zicht op de oceaan, maar ook op de weg die we net afgelegd hadden.
Na een klein half uurtje rijden was het dan tea-time (of koffie) met een hapje op Rainbow Beach. Ik weet nog altijd niet waar die naam vandaan komt, het zand was wit, en we hebben geen regenboog gezien. Wat er wel te zien was waren enkele dolfijnen die af en toe eens aan de oppervlakte kwamen. Om zeker niets te missen stonde de twee zware kalibers klaar om dit op de gevoelige digital- plaat vast te leggen. Maar die beesten hebben serieus met onze voeten gespeeld Die enkele fotos die we hebben zijn niet echt spectaculair en komen dus niet op de blog. In vergelijking met de andere plaatsen op het strand was het hier geweldig druk en zijn we daar vlug vertrokken.
Dit eiland is zeer populair voor kampeerders, maar het is allemaal wel vrij basic. Er is geen stromend water, geen elektriciteit, enkel zon, zand, de oceaan, en wat schaduw van de bomen. Om water te sparen doen ze de afwas in de oceaan. Het eten komt vers uit het water. Ik heb wel een ute (bestelwagen) gezien die ijs leverde om alles een beetje te kunnen bewaren.
Zoals je kunt zien op de foto heeft hier ook het regen/storm/golfslagweer van de laatste weken enorm huis gehouden op het strand. Het strand is hier (net zoals bij ons) 1 to 2 meter lager dan vroeger. Volgens de gids is dit de natuur: Vandaag verdwijnt het zand in de oceaan, en binnen enkele maanden wordt alles terug op het strand gegooid door de golven (dit is niet echt wat ze in onze buurt vertellen, maar vermoedelijk zijn ze in onze buurt iets ongeduldiger).
Toen was het eindelijk zover, we namen de ferry naar Fraser Island. Een haven, aanlegsteiger, nee echt niet nodig. De overzetboten zijn van het model als de landing in Normandië, de voor en achtersteven zijn ophaalbruggen die op het strand neerploffen, en je kan op en af rijden.
Zowel voor de overzet als na de overzet lag er op het strand een laagje zwart zand. Dit goedje is kostbaarder dan goud. Het is de grondstof voor titanium (de grondstof voor al de implantaten van onze firma). Voor mijn zandverzameling van Australisch zand heeft Ragna een beetje in een flesje gedaan (ik heb ondertussen al 10 verschillende soorten zand).
Op het strand (75 mile beach) zijn er honderden (duizenden) kleine riviertjes (sommigen slechts enkele centimeters diep maar enkele meters breed) die het regenwater in de zee doen vloeien. Eén van de meest opmerkelijke was deze hieronder. De donkere kleur van het water wordt veroorzaakt door een boomsoort die bovenaan aan de bron staat. Later hebben we een gelijkaardig meer (Lake Boomanjin)gezien waar the water ook bruin gekleurd was.
Zoals je kan zien is het hier nog echt puur natuur, maar ook de dieren zijn goed vertegenwoordigd. We kwamen enkele Dingos tegen, vogels, een dode reuzenzeeschildpad, een ook een beetje survival of the fittest. In de foto hieronder kan je een White Bellied Sea Eagle zien vliegen die net een zeeslang heeft gevangen. Zoals je weet heeft Australië de giftigste slangen ter wereld, maar blijkbaar zijn de zeeslangen nog giftiger dan de landslangen (en wij dachten dat de haaien gevaarlijk waren).
De laatste stop voor de lunch was de grootste uitmonding van regenwater op Fraser Island in de oceaan: Eli Creek. Hier wordt het water niet bruin gekleurd door die bepaalde soort boom, en is het kristal helder. Volgens de gids zou het regenwater 180 jaar nodig hebben om door de zandlaag te sijpelen om uiteindelijk via een rotsondergrond terug naar de oceaan te stromen. Eén van de toeristische attracties hier is om via de kant de rivier te volgen en daarna door de creek terug te wandelen of je te laten drijven (tot zover dus het zuivere water waar alle toeristen door wandelen).
Eender hoe, het was zeer mooi, en gelukkig was er niet te veel volk.
Na deze boeiende voormiddag was het tijd om onze lunch op te eten. Tijdens onze lunch werden we nauwkeurig in het oog gehouden door 2 Kookaburras die hoopten op een beetje overschot. Het was zo lekker dat (bijna) alles op was, plus er staan zware boetes op het voederen van dieren (tot enkele duizenden dollars).
Na het eten hebben we onze tocht verder gezet langs het strand waar ons uitgelegd werd hoe de PIPIs (Kokkels) werden gevangen. Je kunt hun plaats herkennen aan het omgewoelde zand, en als je ongeveer 15cm diep graaft heb je ze te pakken. Dit is een lekkernij die zowel mensen lokt en ook uitstekend als aas werkt tijdens het vissen. Vroeger mochten deze Pipis onbeperkt geraapt worden, maar door de populariteit bij de toeristen van het Pipis rapen zijn ze nu beschermd, men mag er maximum 20 rapen per persoon.
Na deze uitleg en demonstratie reden we verder to aan het wrak van de Maheno. Een scheepswrak dat hier al enkele jaren ligt en nooit werd geborgen, tot groot jolijt van de toeristische organisaties (en de toeristen).
In de knalblauwe hemel zagen we een klein vliegtuigje en naast het strand stond een windwijzer, en een bordje: (Opgepast voor vliegtuigen). Naast voetgangers en de autos wordt het strand hier ook nog gedeeld met de vliegtuigen
Dit alles wordt vakkundig in het oog gehouden door de locale Dingos (die geen vlieg kwaad doet volgens de gids, maar wel een slechte reputatie hebben).
Omdat het tijd werd om stilaan richting hotel te gaan verlieten we het strand. Deze laatste foto toont nog eens aan hoeveel zand er de laatste weken van het strand is weggespoeld. Enkele maanden geleden kon men hier nog tegen 100 km overrijden, en nu was het telkens een weg door de rotsen zoeken.
De wegen op het eiland zelf zijn iets smaller dan het strand. Uiteindelijk zijn dat smalle straatjes met één rijstrook. Als er gekruist moet worden, moet er een auto achteruit en een plaatsje tussen de bomen zoeken om de weg vrij te maken. Niet altijd eenvoudig (zeker niet met andere 4WD waar een persoon van dat andere geslacht aan het stuur zat).
Na een half uurtje zandrijden kwamen we aan aan de Stonetool Sandblow. Dit is een gigantische duin (een paar kilometer) die zich stilaan een weg baant naar het binnenland (enkel meters per jaar).
Uiteindelijk kwamen we aan in het hotel: Kingfisher Bay. Het enige resort dat op het eiland bestaat. Uiteindelijk mocht het er niet staan, maar is er toch gezet, en dan gepromoot als super milieu vriendelijk. Gelukkig maar, het was er picco bello in orde, prachtige kamer, uizicht, lekker eten, en veel zeer veel natuurgeluiden. O ja, er waren ook 2 zwembaden tot groot plezier van Ragna.
Voor het avondeten zijn we nog even naar de zonsondergang gaan zien Zoals gewoonlijk prachtig. Niet dat de zonsondergang in België niet zo mooi is, maar er staan veel te veel huizen, bomen, in de weg.
Vandaag is het weer vroeg opstaan. Het plan is om 8 uur op de eerste bestemming te zijn. De gids vond het een goed idee en nam de volledige verantwoordelijk voor dit vroege opstaan. Na een stevig ontbijt (en een flesje vullen met zand voor mijn zandverzameling) kwamen we aan aan Lake McKenzie. We waren de allereersten. Het gevoel is moeilijk te beschrijven, je staat daar voor een groot meer, geen wolkje aan de lucht, volop zon, het water is glad, glashelder, je hoort enkel de vogels fluiten. Later op de dag zit er gemiddeld 200 man aan dit meer. Naast het zwemmen wou Annick nog eens een radslag proberen met Ragna. Zoals je kunt zien kunnen ze het allebei nog even goed.
Vermits al die drukte makers (11 personen) teveel lawaai maakten ging ik een beetje verder weg. Blijkbaar was dit een goed idee, want ik zag een goanna (hagedis) rustig over het strand gaan. Weer had ik geen fototoestel bij (hier mag je nooit zonder fototoestel weg gaan, ook al is het maar voor 200 meter), maar mijn assistente (Annick) was rustig en snel genoeg om in te springen. Uiteindelijk kroop deze Lace Monitor in een boom en bleef daar rustig zitten om voor de foto te poseren. Ik kon rustig tot op een meter naderen.
Toen de volgende toeristen begonnen toe te komen zijn we verder gereden naar the Pile Valley. Dit is een oud regenwoud. Hier werden we gedropt en moesten we ongeveer een uurtje door het bos wandelen, de gidsen zouden ons opwachten aan de andere kant van het woud. Vermoedelijk zouden we geen slang zien, want die beesten vluchten toch weg van de mens zodra ze de aarde voelen trillen van onze voetstappen.
Regenwoud, je kent ondertussen al wel, veel varens, vochtig, zeer hoge bomen.
Wat wel opmerkelijk was is dat er enorm dikke lianen hingen. Deze zijn zeker sterk genoeg om in te hangen, maar de takken waar ze aan vasthangen zijn niet te betrouwen, daarom mochten we geen Tarzan spelen.
Een ander type van liaan (dachten we) zagen we rond de stam van de bomen. Dit bleek helemaal geen liaan te zijn, maar een plant waarvan de zaadjes bovenin een boom gedropt worden door vogels. Deze plant begint naar beneden te groeien en wurgt uiteindelijk de boom waar het initieel in gedropt is.
Zoals afgesproken stonden de gidsen ons op te wachten en kregen we nog een hele uitleg over het regenwoud. Blijkbaar stonden hier enkele Konings Varens van een paar duizend jaar oud. Deze planten hebben altijd water nodig, door de waterdruk kunnen ze hun bladeren naar boven houden. Als die druk eenmaal wegvalt, kunnen ze hun bladeren niet meer naar boven duwen.
Net voor we in de auto stapten lag er nog een diertje op ons te wachten: een Common Coastal Carpet Phyton. Een slang van ongeveer 3 meter. Volgens de gids niet giftig, maar eerder had hij ook al gezegd dat de slangen weg kruipen wanneer ze mensen voelen stappen Hey mate, been there, done that.
Omdat Annick toch geen handtas nodig had hebben we dat serpent maar laten liggen.
De volgende halte was Lake Birrabeen. Dit is een ander meer in het binnenland met kristalhelder water, wit zand, boompjes links en rechts . Weeral iets om in de toeristische boekjes te zetten. Hier hebben we een klein uurtje kunnen rusten en afkoelen. Ragna heeft hier een zandkasteel op Annick haar fort gebouwd. Op deze locatie hebben we ook onze lunch gegeten.
Na de lunch zijn we terug naar de haven (strand waar de ferry aankomt) gereden. Omdat het water aan het opkomen was konden we helaas niet altijd langs het strand blijven rijden. Via een hobbelige weg zijn we dan rustig naar de ferry gebotst. Dit was het einde van Fraser Isand (voor ons toch). De overzet gebeurde net als de vorige keer. Daarna zijn we langs een hobbelige weg (die ze normaal gezien niet nemen) gereden voor een laatste cup of tea (voor de meesten een koffietje). Op deze plaats konden we duidelijk zien hoe hoog het water de vorige weken wel moet gestaan hebben. In de bomen hing nog verdroogd gras op ongeveer 2 meter hoogte. En dan de laatste (kilo)-meters terug naar het hotel iedereen moe maar zerker voldaan.
Als je ooit naar Australië komt moet je zeker 2 plaatsen bezoeken: Fraser Isand en The Valley of the Winds (Olgas in Uluru). Al de rest is knap, maar deze 2 zijn buitengewoon.
In het hotel aangekomen zijn we nog even aan het zwembad gaan liggen en van de laatste zonnestraaltjes genoten. s Avonds bleef Ragna op haar kamer en bestelde room service terwijl wij rustig iets gingen eten bij een Italiaan op een terrasje. Toen we terug op de kamer kwamen had ze alles netjes voor de deur gezet en lag ze voorbeeldig te slapen al een roosje (deze keer zonder doornen).
Na een stevig ontbijt zijn Annick en ik een wandeling gaan maken in het Noosa National park. Ragna, Olga en Gerlof bleven liever relaxen naast het zwembad.
Op onze tocht hebben we veel natuurschoon (en natuurgeweld) gezien en zelfs een eenzame koala die boven in een boom zat.
Na onze wandeling hebben we de ganse groep vergezeld aan het zwembad en nog even genoten van de laatste zonnestraaltjes.
Daarna was het inpakken en wegwezen. Na de bustrip kwamen we veel te vroeg aan op de luchthaven. Vanaf het inchecken ging het een beetje mis, normaal gezien kan ik dat doen waar ik wil (VIP)maar sommige mensen weten het beter, dus onbezorgd dat ik ben heb ik naar die persoon geluisterd, beek dat we op rij 26 en 27 zaten (meestal zitten wij vooraan). In de business lounge werd het nog erger, de tafels werden niet afgeruimd en het wachten begon wat lang te duren. De vrouw des huizes besloot uiteindelijk naar de winkeltjes te gaan (en wij zijn dan maar gevolgd) die uiteindelijk bleken te sluiten. Van dit onweer hebben we geen fotos .
Het vliegtuig vertok zonder vertraging, en het bleek dat de nummering van de rijen van 10 naar 24 sprong (en dat we dus wel vooraan zaten) . No worries mate zeg ik altijd ! Hoewel ik ook wel een foutje gemaakt had, er stond een pijl met 'Gate Lounges' die ik volgde... Dit bleken geen Lounges te zijn, maar de normale gates... (Nobody is perfect...) De taxi was er bijna onmiddellijk en we waren vlug thuis. Iedereen kroop vlug en bere-moe in bed.
Onze trip naar Noosa en Fraser Island zit er helemaal op, een fantastische ervaring!
Belangrijk bericht 
Na vele drukke weekends, vakanties, zere tenen, en alles wat je maar kan bedenken, is het er eindelijk van gekomen. 
. Had ik dat geweten had ik er nog enkele minuutjes bij gedaan
.
.
. No worries mate zeg ik altijd 
!
