Vandaag hebben we de bus genomen naar Sydney, Onderweg vielen er enkele druppeltjes, en bij aankomst was het serieus aan het regenen Een uurtje later scheen de zon volop, daarna de ganse dag bewolkt.
De hele dag hebben we van het ene shopping center naar het andere gewandeld. Heel boeiend Gelukkig vonden we nog een kerstcadeautje voor mij. Voor Ragna was er helaas niet de perfecte broek Het ganse verhaal wil ik u besparen, het is voldoende dat wij dat weten.
Om u een ideetje te geven van het soort shopping centera die hier zijn, de volgende 3 fotos zijn van dezelfde kerstboom die 4 verdiepingen hoog was.
Vandaag is het druk. We moeten naar een markt hier in de buurt gaan en naar het strand.
Annick is eerst nog gaan shoppen en ik gaan joggen (omdat ik weinig tijd had heb ik te snel gelopen een mijn kuit gekwetst).
Daarna naar de openlucht markt in Narrabeen, hier hebben we een koopje gedaan, we hebben een Pelikaan gekocht (een houten wel te verstaan).
Daarna zijn we nog even naar Narrabeen strand gewandeld en heb ik mijn tweede kwetsuur van de dag opgelopen: een blaar. Ja, de eerste blaar in 15 jaar (je wordt ouder papa ).
In de namiddag naar het strand met de buren. Ditmaal stond er een gevaar bord dat we niet kenden. 'Caution Blue Bottle'. Een van de meest bekende en gevaarlijke dieren in Australië zijn de blauwe kwallen We hebben ons er niet te veel van aangetrokken en voorzichtig er naast gewandeld. Daarna heb ik het gevaren bord helemaal links laten liggen ben ik gaan bodyboarden in de gigantische golven. Een van de volgende keren neemt Annick de camera mee zodat je van mijn kunsten kunt genieten (Soms kies ik de juiste golf, vertrek ik op het juiste moments en recht naar het strand gaat nog, maar bochten nemen is iets minder, dus nog veel werk aan de winkel)
Vandaag gaan we naar een hondenzwemwedstrijd tussen een eilandje (Schotland Island) in Pittwatter en het vaste land. Tegen Ragna hadden we gezegd dat we naar een zwemwedstrijd gingen. Ze was zo anti zwemwedstrijd geworden dat ze van al die honden om haar heen zelf niet meer kon/wou genieten
Gelukkig had ze een T-shirt die de ganse avond samenvatte: Good Girls go to heaven, bad girls go Down Under.
De pakjes, die zijn dus uitgesteld tot morgen 'Good girls get presents, Bad girls get nothing'
Op deze Kerstdag hebben we met de buren afgesproken. Om een beetje aan onze lijn te denken staat er geen fondue of kalkoen op het menu, maar fruit met champagne op het strand.
De dag begon met een stralende zon, maar tussen 10 en 12 kwamen enkele wolken opzetten (gelukkig maar, anders was het te warm geweest). Zoals gewoonlijk amuseert Ragna zich, maar zelfs Annick is in de zee gegaan (waarschijnlijk de aantrekkingskracht van de schuimwijn en het schuim van de golven) .
In de vroege namiddag zijn we terug naar ons appartementje gegaan en wat sushirolls , Prawns en Tiger Prawnsgegeten. (Neen we hebben ze niet vers gekocht op de vismarkt in Sydney gisteren, er was een beetje te veel volk 200.000 man). Daarna gaan we een soepje eten en Scampis met rijst en een roomsausje. Smakelijk.
Zodra dit binnen gewerkt is wordt het valiezen inpakken, want morgen om 5 uur komen ze ons halen voor een korte vakantie.
Op 31 ga ik dan proberen om u een spetterend verslag te geven van onze trip naar Melbourne en The Great Ocean Road.
Vandaag een korte vlucht ( 1 uurtje) naar Melbourne. Daar hebben we een auto gehuurd, bleek dat we een Hyundai kregen Klinkt niet exotisch, maar uiteindelijk viel die auto 100% mee, om het met Annick haar woorden te zeggen: Dat rijdt nog beter mee dan de wagen van het volk.
Dit is de trip die we plannen voor de volgende 3 dagen, daarna blijven we nog 2 dagen in Melbourne om de stad te verkennen.
De eindhalte voor vandaag is Lorne. Op weg hiernaar kwamen we voorbij Bells Beach, één van de bekendste surfplaatsen in Australië. Helaas waren de surfgoden niet in hun beste doen, en was de zee zo plat als de kangoeroes die we eerder al naast de weg zagen liggen
Daarna kwamen we aan het officiële begin van The great ocean road. Deze weg is aangelegd voor de toeristen door oorlogsveteranen van de eerste wereldoorlog als bezigheidstherapie en is het grootste oorlogsmonument ter wereld. Deze route is ongeveer 250 km lang (dit is enkel de trip van dag 1 en 2). In totaal hebben we 1100 km gereden en hebben bijna 900 fotos genomen, dus hebben we veel minder dan het minimum aan fotos op onze blog moeten zetten.
Een volgende stop was de Erskine Fall, een waterval waar het water van boven naar beneden valt. Het mooie was dat ze midden in een regenwoudje (naar Australische normen) gelegen was.
Daarna zijn we naar Teddys Lookout geweest, een wandeling van een uurtje met mooie zichten en enkele diertjes Het eerste dier dat we zagen was een Echidna (mierenetend stekelvarken). Ik liep voorop en hoorde iets ruisen door het struikgewas (ritselen voor de niet Toon Hermans fans). Rustig wees ik de dames op het diertje dat bang werd en zich ingroef. Ik probeerde het een beetje te mobiliseren met een stok maar geen resultaat Dus bleef ik geduldig staan tot de Echidna zich veilig voelde en zijn weg verder zette (ideaal voor een foto).
Even later liepen de dames op kop en zagen een grote grijze kangoeroe (de echte), helaas waren de vrouwen iets minder subtiel (en stil) zodat het dier in paniek wegrende (geen foto dus).
Bij het instappen in de auto, begon (hoe kan het anders) weer eens te regenen.
sAvonds zijn we nog een avondwandeling gaan maken langs het strand en de pier. Net op de pier aangekomen zagen we een oranje fluoricerent ding van links naar rechts, van voor naar achter, drijven. Eerst dacht ik aan een duiker, maar toen zagen we wat er echt gebeurde, een rog van bijna 2 meter breed en 3 meter lang hing nog aan een afgeknapte vislijn en zwom rustig rond (de fotos zet ik niet op de blog omdat de kwaliteit de laag moet gebracht worden en een en ander minder duidelijk wordt).
Waar we wel fotos van hebben is een visser die een inktvis ving (één van de ) en van een rotstekening (natuurlijk vermoed ik) van een vis.
Op het tweede deel van onze Great Ocean Road worden we er regelmatig aan herinnerd dat we hier links moeten rijden Na een uurtje rijden kwamen we door een bos met Eucalyptus bomen waar we een 10-tal Koalas in de bomen zagen zitten. Na enkele minuutjes waren er nog een pak toeristen die kwamen kijken. Een kwartiertje verder stonden er enkele wagens op een niet alledaagse manier op de baan geparkeerd Ja er zat een Koala midden op de weg Ik ben maar verder gereden om het verkeer niet verder te belemmeren.
Na enkele kilometers stond er een wegwijzer met ons doel, maar deze week af van de normale Ocean Road We hebben die pijl even gevolgd en kwamen midden in een prachtig regenwoud, met varens alom en gigantisch hoge bomen Uiteindelijk zijn we terug gedraaid om het normale traject van de Great Ocean Road te volgen. Maar dit omweggetje was zeker de moeite waard.
De volgende stop (die we niet gepland hadden) was Otway Fly tree top walk. Dit is een stalen constructie ongeveer 25m boven de grond die de mogelijkheid geeft om het regenwoud is niet van gans onderaan te bekijken. Het hoogste punt waar we konden wandelen was 50m hoog, maar de bomen gingen duidelijk een pak hoger De eerste 50 jaar groeien de bomen hier tot 1 meter per jaar, daarna gaat het iets trager tot ze een hoogte hebben van 100 m. In deze streek valt gemiddeld 2 meter regen per jaar (één van de top cijfers voor Australië) gelukkig hadden we deze keer eens geen regen.
De volgende halte was: The Big Tree, een dikke boom, 27m omtrek en 24 hoog. Ik kan hier veel over vertellen, maar de fotos spreken voor zich. Dik, dikker dikst Aan de achterkant (waar we niet geweest zijn omdat we er niet mochten komen was en holte in de stam waar ik gerust in kon lopen).
Daarna vervolgenden we onze weg naar een van dé monumenten in Australië The 12 Apostles. Dit zijn 12 rotsen die door erosie van het vasteland zijn gescheiden. Er was gigantisch veel volk, maar eerlijk gezegd, is het zoiets als Ayers Rockje moet het gezien hebben (als je hier bent) maar bottom line zijn het een paar stenen in de zee... Daarna kwamen we aan Loch Arch, waar het weer het zelfde liedje was, rotsen, water, wind, gaten, erosie, Mooi op zich, maar uiteindelijk went het.
.
Nog zo een fenomeen is de London Bridgehier was het iets echter, want de verbinding met het vaste land is pas in 1990 ingestort. Geen slachtoffers, wel 2 mensen die vast zaten op het tweede stuk van de brug en pas na enkel uurtjes bevrijd konden worden.
Even later iets wat niet in ons boekje stond Bay of Martyrs. Dit vonden wij veel mooier dan The 12 Apostels en was helemaal niet toeristisch uigebouwd. Ik denk dat het hier prachtig moet zijn om er met een bootje door te varen... Langs de andere kant is de ganse zuidkust van Australië bekend as een kust waar veel scheepswrakken liggen. Het startverhaal van de meeste kustplaatsen gaat hier als volgt: Schipbreuk, enkele overlevenden, hutje gebouwd nabij de kust, en uitegroeid to een dorp...
Daarna zijn we doorgereden naar het hotel. Toch wel handig, zo een GPS, je geeft de straat in, de nummer en doet gewoon wat de GPS zegt... Eén detail, een vrij belangrijk is dat je het juiste adres moet ingeven! Ragna had het adres ingegeven als Flinter Street en uiteindelijk moest het Flinters Lane zijn. We begonnen pas nattigheid te voelen toen de GPS ons door een zandweg stuurde. Gelukkig was het dorp juist en waren we na enkel munuutjes in het hotel. Na het eten zijn we even gaan afkoelen zijn in het zwembad waar Ragna haar duikkunsten en haar handstand onder water heeft geperfectioneerd Haar bed viel iets minder mee, dat was veel te hard om te slapen Als voorbeeldige vader heb ik mij dan maar opgeofferd om te wisselen en ben in haar bed gaan slapen. En ik heb goed geslapen, Ragna heeft ook goed geslapen, enkel Annick had problemen met een wroetvarken in haar bed.
Vandaag verlaten we de Great Ocen Road en keren via het binnenland terug naar Melbourne.
De eerste halte is Flagstaff Hill Maritime Village . Dit is een dorpje dat nagebouwd is zoals het origineel moet geweest zijn rond 1850. Best de moeite om eens te zien hoeveel materiaal we vandaag nog gebruiken dat toen ook a in gebruik was. Vele verhalen van scheepswrakken die in de buurt liggen, en al de schatten die er opgedoken zijn.
Verder op onze weg kwamen we voorbij Tower Hill , een al 30.000 jaar slapende vulkaan. Dus voelden we ons veilig genoeg om een tripje door de krater ervan te rijden. De route door de vulkan was maar enkele kilometertjes, maar de uitzichten waren prachtig. Ik denk niet dat er in België een plaats is waar je zover kan zien (toch zeker niet zonder een huisje of verkeerslichten te zien).
Hierna verlieten we de kustweg en keerden terug richting Melbourne lans het binnenland. Het landschap werd stilaan vlakker naarmate we verder in het binnenland reden. Als je dan een berg ziet spreekt dit natuurlijk tot de verbeelding, en zijn we in een dorpje (Dunkeld) in de buurt van die berg Mt Abrupt gestopt in een toeristisch bureau. Bleek dat we bij het The Grampians National Parkwaren aangekomen. Natuurlijk een zee van informatie en must dos zodat we van onze origineel geplande terugweg zijn afgeweken.
Zoals overal hier, rotsen, valleien, bomen, meren, fantastische zichten, te veel om allemaal te laten zien, enkel plaatsen die er bovenuit staken willen we u zeker niet onthouden.
Na de Silverband Falls, een watervalletje van ongeveer 30 meter hoog en een halve meter breed (niet de moeite om een foto te plaatsen) kwamen we aan bij de 'Reed Lookout' en de Borooka Lookout. Weer hetzelfde liedje, bergen, water, bomen en een gigantisch ver zicht. Het is moeilijk dit met een foto en een beetje tekst te verklaren, maar dit was echt de moeite. Hier hebben de dames een stukje van mijn Pie (=gebakje met vleesvulling) gegeten. Ik heb nog moeten smeken om ook nog iets te mogen hebben. Stilaan staan ze meer open voor andere soorten voedsel dan dat we in ons Belgenlandje gewoon zijn (Ragna eet zelfs al scampis).
De MacKenzie Falls waren de volgende stop op onze route. Aan de grootte van de parking te zien moest die iets spectaculair zijn. Na een korte wandeling (maar zeer steil) zagen we het begin van de waterval, na een nog steilere afdaling kwamen we aan bij het klotsende water dat naar beneden tuimelde. Na een korte rustpauze begon Ragna met wat water te gooien. Ik deed of ik niets gemerkt had en ging gebukt bij het water staan, ze trapte met twee voeten in mijn val en kwam achter mij aan om me nat te spetsen. Ondertussen had ik mijn hand in het water gestoken en gaf ze de volle lading tussen mijn benen door. Ofwel heb ik te grote handen ofwel is het water hier natter dan elders, maar ze was ineens afgekoeld (wat welkom is bij deze temperaturen).
Uiteindelijk was het tijd geworden om naar het hotel in Melbourne te vertrekken. Annick en ik hadden een weddenschap lopen dat we om 18:00 in Melbourne zouden zijn, maar gezien onze extra toer in de Grampians zou dit zeker iets later worden. Ik heb, om de vrede te bewaren, maar gezegd dat ik de weddenschap verloren heb en moet dus 10 maal het eten klaarmaken (eerlijk: dan kan ik eens kiezen wat we eten, maar Annick denkt nog steeds dat zij de weddenschap gewonnen heeft).
Gelukkig hadden we nog een kaart bij de hand, want de GPS wist het niet goed meer.
Omdat het al wat later werd, en de zon niet zo fel meer scheen kwamen de kangoeroes uit de bossen naar de straat toe. Hier twee wilde exemplaren die we langs de weg hebben kunnen bewonderen. Hier zie je dus kangoeroes zoals wij in België konijnen zien, enkel zijn de Roo's iets indrukwekkender. Bij aankomst in Melbourne bleek dat onze hotel kamer was upgegraded. 2 TVs, een apparte slaapkamer en een bubbelbad. Zoals in de beste huishoudens al eens kan gebeuren, vonden bepaalde mensen niets eetbaar op het menu van het hotel, zodat we terug naar de kamer gegaan zijn en roomservice hebben laten brengen (we hadden toch een apparte eettafel op onze kamer). Best gezellig.
Vandaag hebben we een beetje uitgeslapen en lekker ontbijt gehad ( er was zelfs verschil tussen English Bacon and American Bacon). De bedoeling was om een boottrip op de Yarra rivier te maken, maar de lieve vrouw aan de receptie heeft ons naar de verkeerde richting gestuurd Dus als alternatief zijn we met de gratis toeristische tram rond de stad gereden tot aan de vertrekplaats van de boten. .
Uiteindelijk vonden we toch de juiste vertrekplaats van de boot zodat we toch nog onze boottrip konden doen. In het begin zaten de meeste mensen buiten en hadden we een privé gids, toen het buiten te koud werd kwamen de meeste mensen binnen zitten en moesten we onze gids delen.
De Yarra rivier wordt ook wel eens de ondersteboven rivier genoemd omdat het vuile water aan de oppervlakte en het propere water onderaan is. Dit komt omdat the onderste water zout is en het bovenste is zoet water.
Eén van de favourieten op Ragna haar lijstje was The Sports Museum in het MCG (Melbourne Cricket Ground). Na een flinke wandeling kwamen we aan het stadion dat 100.000 toeschouwers aankan. Omdat de ingang niet open was vroegen we uitleg aan een vrouw, die vriendelijk antwoordde dat er een manifestatie bezig was (de historische Cricket test match tussen Australië en Zuid Afrika) en dat het museum enkel toegankelijk was voor toeschouwers van de wedstrijd Nadat ze de ontgoocheling op onze gezichten zag zei ze:Wait Il see what I can do uiteindelijk mochten we toch binnen (aan halve prijs dan nog wel), maar we moesten wel na het bezoek aan het museum uit het stadion gaan en niet naar de wedstrijd blijven kijken. Wist je dat Cricket vrij gelijkaardig is als baseball, enkel moet je niet rond honken lopen, maar heen en weer lopen tussen 2 lijnen. De bedoeling is om met de bal de speler die de bat in handen heeft te raken of de 3 kleine paaltjes die daarachter staan te raken. Een spel duurt normaal enkele dagen. De thuisploeg wint meestal, enkel deze keer was het voor het eerst in 16 jaar dat Australië verloor in eigen huis).
Na ons bezoek kwamen we aan de tennisterreinen van de Australian Open waar we de Champions Walk gedaan hebben. Dit is een wandeling waar om de 10 meter een afbeelding staat van de winnaar en winnares van de alom gekende tenniswedstrijd. Bij 2004 een bekend Belgisch gezicht van Justine Henin die The Battle of the Belgians (zoals ze hier zeggen) heeft gewonen van Kim Clijsters. Vermits Ragna van 19-23 januari tennisles gaat volgen had ze natuurlijk één en ander nodig uit de shop.
s Avonds zijn we gaan eten op het Federation square (een plein). Hier hadden we een mooi zicht op Skydeck 88 (hoogste toren in het zuidelijk halfrond). Dit is een toren waar op het 88ste verdiep een open ruimte is die we gingen bezoeken later op de avond. Hier is het ook mogelijk om op een glazen platform te gaan staan. Omdat Ragna dit wou doen en Annick het niet zag zitten heb ik mij maar weeral opgeofferd om dat mee te doen (het was wel meer dan een uur wachten eer het onze beurt was). Het glazen platform was in en soort horizontale lift gemaakt die uit het gebouw uitschoof, en waarvan het glas ondoorzichtig was. Wanneer de lift volledig uitgeschoven was waren er enkele bliksem en donder geluiden en werd het glas plots doorzichtig. Toch maar vies om dan naar beneden te kijken. (Helaas geen foto van in de toren, wel van de buitenkant).
De laatse dag in de staat Victoria... Na het uit checken zijn we nog naar de volgende plaatsen geweest: - Victoria Market = een overdekte markt voor groenten, fruit en toeristen (niet dat je daar toeristren kan kopen, maar winkeltjes voor...) - China Town - Victoria Harbour= De haven vlak bij een van de langste hangbruggen ter wereld. - Winkeltjes, shopping centers,....
We waren alle 3 moe van het rondreizen van de vorige dagen en waren blij om naar huis te kunnen gaan.
Het goede nieuws van de dag was dat Ragna 2 jeansbroeken en een Tshirt heeft gekocht. Eindelijk, want het water stond niet alleen meer in haar kelder, maar al veel hoger.
Vandaag rustig uitslapen na ons avontuur van de vorige dagen. Foto's op de computer zetten, selecteren, teksten voorbereiden en de eerste verslagen op de blog zetten. In de namiddag ben ik met Ragna even naar het strand geweest, een prachtige dag van 33° en een zacht briesje.
Om 17:30 hadden we afgesproken met de buren om in Sydney naar het famillie vuurwerk van 21:00 uur te gaan kijken. Eerst moeten we een half uurtje met de auto rijden tot aan het treinstation, ticketje kopen en de trein op (de volle trein). Wij waren één van de laatste stations waar er iemand kon opstappen In Sydney hadden we een plaatsje net naast de Harbour Bridge en zoals je kunt zien waren we daar niet alleen, er waren nog 1.499.997 andere bezoekers (volgens de telling). Dit is met alle zekerheid de somberste oudejaarsavond qua eten, enkele sandwiches, twee biertjes, was fruit en chips... Om 21:00 uur begon het feest, dat op zich wel mooi was, maar toch een beetje tegenviel omdat we verwacht hadden dat er vuurwerk van op de brug zelf zou afgestoken worden.
De meeste mensen bleven kijken naar het tweede vuurwerk van middernacht, maar een klein deeltje van de bezoekers ging naar huis. Een klein deeltje van 1.5 miljoen is nog enkele duizenden mensen die staan aan te schuiven om in dat ene station de trein te nemen... Maar tot onze grote verwondering ging dit vrij vlot en konden we steeds blijven wandelen tot aan de trein, daar was het wel even wringen om met zen allen op dezelfde trein te stappen, maar zelfs dat lukte.
Daarna zijn we bij de buren nog een flesje Champagne gaan drinken en naar het middernacht vuurwerk gekeken op TV. Tegen 1 uur lagen we in ons bed zodat we uitgeslapen waren om nog eens het nieuwe jaar te vieren met onze vrienden in België via de webcam.
Ondanks de feestelijkheden was er toch een lichte schaduw voor ons over deze dagen. Annick haar vader was een paar dagen voor Kerst in het ziekenhuis opgenomen voor onderzoeken en bleek dat hij vrij dringend geopereerd moest worden. Op 29 december ging hij onder het mes voor 6,5 uur. De operatie is goed verlopen, maar er wacht hem nog een hele revalidatie. Hij kreeg een nieuwe hartklep en 4 overbruggingen. We moeten ons geen zorgen maken en zeker onze plannen niet wijzigen. Ze zien het beiden zitten en krijgen veel hulp, van familie en kennissen. Langs deze weg willen we dan ook iedereen bedanken, voor de aangeboden hulp aan Annick haar ouders en den bompa wensen we een spoedig herstel toe!
Vandaag gaan we voor de tweede keer Nieuwjaar vieren. We hebben afgesproken met onze vrienden tegen middernacht in België (10 uur hier) om met de webcam naar gewoonte toch samen te zijn. Zij dronken wel echte champagne en wij hadden water in een Champagneglas gedaan (dat verschil zie je toch niet op de webcam).
Daarna zijn we met de buren nog eens naar het strand gegaan, waar voor de eerste keer eens veel volk was (nee, niet zoals in Blankenberge, maar toch om de 10m zat er iemand). Het weer was ideaal, net boven de 30° en een fris briesje. De golven waren weer fantastisch, ons Ragna werd zelfs enkele keren omvergegooid en ging kopje onder.
Ik had dan weer plezier met Ragna haar bodyboard (minisurfplankje waar je op gaat liggen).
Een van de regelmatige hoog-niveau bezoekers op ons strand was ook weer van de partij, maar deze keer hadden we ons foto toestel bij zodat we er eindelijk eens een foto van konden nemen. Meestal zijn ze met twee, de ene zit beneden, en de andere zit boven op de paal naar de vissers te kijken. Vorige keer vloog hij van zijn toppositie weg omdat een visser beet had, zijn vlucht was niet vergeefs, hij kreeg de gevangen vis.
Vandaag is het Picknick Day, een extra verlofdag die aangeboden is door de firma aan het personeel. Deze dag verlof komt goed van pas om ons appartementje in orde te brengen voor ons bezoek vanuit België. Vanavond arriveren Marc en Els die het wagen om de superlange tocht aan te gaan naar de andere kant.
We zijn ze natuurlijk gaan ophalen aan de luchthaven en hebben daarna voor de derde keer Nieuwjaar gevierd.
Zoals sommige gemerkt hebben is de blog een tijdje niet bijgewerkt, ik schuif natuurlijk de schuld in de schoenen van Marc en Els waar we enkele keren mee op stap geweest zijn. Na 2 weken blog-stilte ga ik proberen om alles zo correct mogelijk te rapporten zodat jullie niets missen!
Tijd om van de jetlag te bekomen gunnen we onze gasten niet, het is best om zo snel mogelijk aan het locale tijdsregime aan te passen, dus is het vandaag vroeg opstaan en vertrekken we me de auto naar Bobbin Head (vroeger zijn we hier al eens geweest met de boot). Na een korte tocht (waar we dachten om de GPS te slim af te zijn) kwamen iets vlugger aan dan met de boot.
Hier zijn we eerst naar de mangrove gaan kijken naar de duizenden krabbetjes die bij het minste onraad in hun slijkholletjes kropen. Daarna zijn we nog enkele metertjes verder gegaan om een overzicht te hebben over de rivier en de mangrove.
Na een stevige picknick zijn we dan aan onze grote tocht begonnen, uiteindelijk zijn we maar tot halverwege gegaan omdat we anders de rest van ons programma niet verder konden afwerken. We zijn wel ver genoeg gegaan om een watersalamander en enkele vissen te kunnen bewonderen.
Daarna zijn we naar de West Head gereden. Hier heb je een prachtig uitzicht op Palm Beach, Pittwater en het schiereiland waar wij op wonen. Op de terugweg hebben we nog een kleine wandeling gemaakt langs een Aboriginal Art Site. Dit klink veel exotischer dan het is, bottom line zijn het enkele graveringen in een platte rots.
Toen we naar de wagen terug wandelden zag Ragna een Wallabi langs de kant. Een duizendste luk want hier zie je die niet zo veel.
s Avonds zijn we een pizza gaan afhalen en hebben we die rustig op gegeten op ons klein terras. Om het eten te laten zakken zijn we een kleine strandwandeling gaan maken. Terug op het appartement was het tijd voor Marc en Els om even te chatten met het thuisfront.
Vandaag is het een dagje ontspannen (behalve voor mij, want ik moet gaan werken).
Marc en Els kunnen rustig uitslapen, ontbijten en eventjes bakken in de zon op ons terras.
In de namiddag zijn ze met zen allen (zonder mij) even naar het strand en het zwembad geweest. Mark had meer interesse voor de vissers en de pelikaan die hier constant op uitkijk staat om een visje af te luizen.
s Avonds zijn we na het eten naar de noordelijke bergtop gegaan waar we een prachtig uitzicht hebben op ons appartement en de ondergaande zon.
Hoera, een dagje verlof voor mij, het werd tijd na één volledige dag werken dit jaar.
Voor deze dag hebben we met onze gasten een trip naar Sydney gepland.
We rijden met de auto to in Manly en van daar nemen we de boot naar de stad. Zoals je kunt zien heb je een prachtig zicht over de stad.
Na een bezoekje aan het OperaHouse zijn we via TheRocks naar het restaurant gegaan. Zoals gewoonlijk gaan we met hoge gasten op hoog niveau eten en zijn we naar de Sydney Tower geweest.
Na een beetje in de shopping centra rondgedwaald te hebben zijn we via Darling Harbour en The Botanic Gardens terug naar de boot gegaan. In die tuinen konden onze gasten een Kookabaru (soort specht) bewonderen die graag poseerde voor de fotograferende toeristen.
Gelukkig zaten we achteraan op de boot zodat we konden afkoelen na een warme dag, en Sydney in de verte zien verdwijnen.
).
Daarna vervolgenden we onze weg naar een van dé monumenten in Australië The 12 Apostles. Dit zijn 12 rotsen die door erosie van het vasteland zijn gescheiden. Er was gigantisch veel volk, maar eerlijk gezegd, is het zoiets als Ayers Rock 
Daarna kwamen we aan Loch Arch, waar het weer het zelfde liedje was, rotsen, water, wind,
gaten, erosie,
Mooi op zich, maar uiteindelijk went het.
Nog zo een fenomeen is de London Bridge 
Even later iets wat niet in ons boekje stond Bay of Martyrs. Dit vonden wij veel mooier dan The 12 Apostels en was helemaal niet toeristisch uigebouwd. Ik denk dat het hier prachtig moet zijn om er met een bootje door te varen... Langs de andere kant is de ganse zuidkust van Australië bekend as een kust waar veel scheepswrakken liggen. Het startverhaal van de meeste kustplaatsen gaat hier als volgt: Schipbreuk, enkele overlevenden, hutje gebouwd nabij de kust, en uitegroeid to een dorp...
Na de Silverband Falls, een watervalletje van ongeveer 30 meter hoog en een halve meter breed (niet de moeite om een foto te plaatsen) kwamen we aan bij de 'Reed Lookout' en de Borooka Lookout. Weer hetzelfde liedje, bergen, water, bomen en een gigantisch ver zicht. Het is moeilijk dit met een foto en een beetje tekst te verklaren, maar dit was echt de moeite. Hier hebben de dames een stukje van mijn Pie (=gebakje met vleesvulling) gegeten. Ik heb nog moeten smeken om ook nog iets te mogen hebben. Stilaan staan ze meer open voor andere soorten voedsel dan dat we in ons Belgenlandje gewoon zijn (Ragna eet zelfs al scampis).
Vandaag hebben we een beetje uitgeslapen en lekker ontbijt gehad ( er was zelfs verschil tussen English Bacon and American Bacon). De bedoeling was om een boottrip op de Yarra rivier te maken, maar de lieve vrouw aan de receptie heeft ons naar de verkeerde richting gestuurd
Dus als alternatief zijn we met de gratis toeristische tram rond de stad gereden tot aan de vertrekplaats van de boten.
Uiteindelijk vonden we toch de juiste vertrekplaats van de boot zodat we toch nog onze boottrip konden doen. In het begin zaten de meeste mensen buiten en hadden we een privé gids, toen het buiten te koud werd kwamen de meeste mensen binnen zitten en moesten we onze gids delen.
De laatse dag in de staat Victoria...
in de schoenen van Marc en Els waar we enkele keren mee op stap geweest zijn. Na 2 weken blog-stilte ga ik proberen om alles zo correct mogelijk te rapporten zodat jullie niets missen!
