Speciaal voor Ragna een namiddagje strandplezier met Natalia (buurmeisje). Van de Belgische kust is ze geen fan, maar hier heeft ze de smaak van de golven te pakken om zich vervolgens met zand te bekladden. Het toffe van de zee hier is dat het strand enorm steil is, maar onder het water wordt het plots plat. Dit geeft de mooie golven. Het spectaculairste is wanneer een opkomende golf botst met een golf die terugkomt van het strand, dan heb je een grote en kleinere golf die botsen en shiet het water meters hoog. Terwijl de jeugd in het zand aan het spelen was, ging ik een beetje joggen (en een beetje rondkijken ). Annick lag rustig haar boek te lezen.
De afgelopen week is rustig verlopen: werken en school. Ragna werd van haar jaar The student of the week. Een erkenning voor interesse en inzet. Annick kreeg op het terras bezoek van een koppel COCKATOOS en een badende LORIKEET. Verder kon ze nog een glimp opvangen van voorbij zwemmende walvissen en dolfijnen. Helaas zijn hier geen spectaculaire beelden van. Die walvissen kan je herkenen aan hun opspuitend water hun reusachtig vinnen krijg je maar zelden te zien en dolfijnen zijn zeer snel.
De laatste dag van ons Red Center Experience... Vandaag kunnen we niet veel plannen... Enkel een bezoekje aan het RFDS-centrum (Royal Flying Docter Service). Best de moeite waard om een bezoekje te brengen, het laat ons nog maar eens zien in wat voor een ongelofelijk snelle wereld wij leven, telefoon, internet, digitale röntgen,... vroeger was het blijkbaar iets anders...
Toe we nog in het RFDS winkeltje aan het kiezen waren, en uiteindelijk gingen betalen sprak de dame achter de kassa ons Ragna toe: 'Gij zijt aan het spijbelen!' Ja een Vlaamse vrouw die meer dan 20 jaar geleden naar het midden van Australië verhuisd is om voor the Flying Docters te gaan werken...
Daarna was het tijd om te vertrekken... naar huis.
Aangekomen in Alice Springs, ook een stadje in the middle of nowhere.
s Avonds nog een wandeling gaan maken, en een restaurantje gaan zoeken. Een tof saloon gevonden met een slangenkooi en een oude Duitse soldaat
s Anderendaags was het weer vroeg dag we hadden een 4WD (4 Wheel Drive) geboekt voor de ganse dag naar Palm Valley. Weeral een vallei waar palmbomen staan die getuigen van het tropisch regenwoud dat hier ooit moet bestaan hebben. (Klimaatsveranderingen zijn blijkbaar niet alleen van deze tijd, het koppelen aan belastingen vermoedelijk wel )
Wacht effe, ik gahet laatste van mijn fles wijn leeg drinken
Ik gon da ier nog afwaareke mor staon nie in ver de kwalitaat van dees verslag.
Na een 110-tal km hielden we een water stop (voor de dames) in een dorpje waar Aboriginals (=oorspronkelijke inwoners van Australië) wonen. Je moet weten dat die mensen de laatste jaren een gigantische evolutie hebben doorgemaakt, van de puur natuur beschaving naar onze wegwerp cultuur.
Vroeger leefden deze mensen volgens het verbrande land principe, ze leefden in een gebied tot dit uitgeput was, en dan werd alles platgebrand. Nadat ze het 5de gebied hadden platgebrand kwamen ze terug aan in het eerste gebied waar de natuur zich terug had kunnen herstellen en de dieren niet bang waren van de mensen
Vandaag leven die mensen nog volgens die principes, ze gooien alles wat ze gebruiken op de grond, vroeger waren dat natuur producten, vandaag plastic, blik, en ze branden niets meer plat. Gevolg, die mensen leven op hun eigen vuilnisbelt.
En ik em nog derst, moar Annick die goa weral zoage as ek nog en fles ope doen
Na een echt 4WD rit kwamen we aan de Palm Valley. Hier hebben we enkele wandelingen gemaakt, iets gegeten (mor gine waan gekerege) en genoten van het landschap wat weeral totaal anders was als Kings Canyon, Ayers Rock en The Olgas.
Met voldoende water in de rugzak van onze muilezel vertrokken we voor zonsopgang naar de Kings Canyon voor onze klim.
Na 600 trappen (opeenstapeling van rotsblokken) kwamen we op een vlakker stuk. Nadat ons Ragna een wegvluchtend dier had opgemerkt kroop de gids op een rots en riep ons naar boven: En daar zat hij/zij dan een Roo (Kangoeroe voor de niet Aussies).
Betekenis van de Kangoeroe: Toen de eerste Europeanen in Australië kwamen vroegen ze aan de Aboriginals wat de naam was van dit dier die pipos verstonden natuurlijk geen Engels en antwoorden Kan Garoo (wat betekent: ik versta u niet!).
Verder was het een prachtige en gemakkelijke wandeling door een rotsig landschap wat weer een andere structuur van rotsen had als The Olgas en Ayers Rock.
Zoals je kunt zien is een Canyon met steile afgronden, en had de gids er enkele keren op gewezen dat we hem goed moesten volgen, en zoals je weet luistert Ragna zeer goed naar andere mensen
Na enkele uurtjes wandelen kwamen we voorbij the Garden of Eden (Een diepe vallei waar nog bomen stonden die getuigen dat vroeger het midden van Australië een tropisch regenwoud moet geweest zijn). Het laatste rustpunt voor de terugtocht was een Waterhole (vijver). Omdat we de eerste groep waren hebben we daar rustig kunnen genieten van de bomen, vogeltjes, water, rust, stilte,...
<
Terug aangekomen in het hotel hebben we de beruchte Dingo (Wilde hond) gezien en een Road Train (Lange vrachtwagen) deze bestaat uit 2 delen omdat er ontvlambare producten in zaten, maar de normale bestaan uit 3 delen.
Toen was het tijd voor de attractie van de week voor ons Ragna. Omdat ze zo flink gestapt had de vorige dagen ben ik met ons Ragna een vlucht gaan doen met een helikopter boven het gebied waar we in de mogend gewandeld hadden (Annick bleef na haar ervaringen met de helikoptervlucht in New York eerder dit jaar toch liever aan de kant officieel was het om fotos te nemen wanneer we opstegen/landen). Tijdens het wachten op de bus was er een Lizzard (hagedis) die carriere wilde maken al fotomodel en gewillig naakt poseerde voor alle toeristen (PS. deze Lizzard is meerderjarig!).
In de namiddag zijn we dan met de bus vertrokken naar Alice Springs, dit was weeral enkele uurtjes bussen... Op een bepaald moment kwamen we aan een T kruispunt, volgens de chauffeur was het links naar Alice Springs 200 km en rechts richting Adelaide. Op dit stuk van 700 km waren er alleen enkele roadhouses waar je kon tanken, drinken, eten en slapen... verder was er niets op die 700 km... Dit land is verdomd groot... Ik moet gaan stoppen met schrijven want Annick is al gaan slapen maar vooral mijn fles wijn raakt leeg!
We kunnen uitslapen, rustig ontbijten, inpakken en we vertrekken om 13:10h naar het volgende hotel.
Vanop de look-out van ons hotel hadden we nog een laatste blik op The Olgas en Ayers Rock en dan: de bus in voor ongeveer 6 uur.
Binnen het resort was alles mooi in orde, groen, bomen, water,... Maar 10 meter buiten het domein was het iets anders
De weg was lang en file-vrij, het landschap was eentonig: Plat met hier en daar een berg, veel droog zand, hier en daar een boom, en uiteindelijk zagen we in de verte ons doel: Kings Canyon. Zelfs in dit droge klimaat doen ze aan veeteelt (vooral runderen). Let vooral op de prachtige wolken die ons een zalige temperatuur van 30° gaven. Vorige week was het hier om 7 uur in de morgend al 35°...
Tijdens deze rit heeft ons Ragna haar eerste kangoeroe gezien, plat op de grond naast de weg
Net voor valavond keken we vanuit het resort naar de sunset op Kings Canyon. Daarna iets eten en vroeg gaan slapen, want morgen is het vroeg, zeer vroeg opstaan omdat we vertrekken om 5:30h.
Vandaag weeral vroeg opstaan om naar de sunrise (zonsopgang) te gaan kijken van de overbekende rode berg in het midden van Australië: Ayers Rock. Zoals de sunset gisteren zou de zon fantastische kleuren op de rotsen toveren , is het vooral een toeristische attractie want ter plaatse is niet echt spectaculair Ik heb om de minuut een foto genomen en daarop is er toch iets meer te zien omdat het proces dan met schokken gaat en niet geleidelijk. Hieronder is een overzichtje van enkele foto's.
Na de zonsopgang met een kopje koffie en koekje hebben we een wandeling gemaakt aan de voet van deze grootste monoliet ter wereld. Eigenlijk is Ayers Rock het topje van een reuze groot banaanvormig stuk zandsteen met veel verroest ijzer in dat grotendeels onder de grond steekt. Het kleine stukje dat boven de grond steekt is 348 m hoog heeft een omtrek van 9 km. Het enige probleem was dat we in de schaduwzijde wandelden en ik het zelfs ijskoud had.
Op de terugweg moest de bus plots uitwijken en stapte de chauffeur snel uit. Enkele ogenblikken later kwam hij terug met een lelijk beest op zijn handen: een Thorny Devil (Doornige duivel). Ragna heeft dit monstertje in alle veiligheid vrijgelaten langs de kant van de weg.
Klik voor een in actie.
In de namiddag was er eindelijk een rustperiode die we aan het zwembed hebben doorgebracht waar Ragna nog enkele malen door de lucht gekatapulteerd werd (Dit zal zowat de laatste vakantie zijn dat ik ze kan opheffen en weggooien).
Eindelijk is mijn tweede week verlof aangebroken van dit jaar, na een weekje in New York in mei dacht ik dat het mooi zou zijn om eens naar het midden van Australië te gaan.
The Red Centre Explorer is een georganiseerde tour van 6 dagen die ons naar de meest bekende plaatsen van midden Australië brengt. (Ayers Rock, Kings Canyon enAlice Springs). De weersvoorspelling was niet echt positief dus hadden we de nodige jassen meegenomen (Domme toeristen, het bleek daar een ideale 30° te zijn).
Na een vlucht van 3.5 uur moesten alle elektronische toestellen afgezet worden. Annick negeerde de kapitein en onze opmerkingen zodat de purser onze moeder overste vriendelijk verzocht om het toestelletje toch maar af te zetten. Annick werd roder dan het rode zand van de Red Center.
De landingsbaan was van asfalt en de luchthaven heeft zelfs een bagage band om de valiezen af te halen, verder betekende de luchthaven niet veel enkel air conditioning wat zeker nodig was met temperaturen van 35°.
Na een korte rit met de coach (=Luxe bus) kwamen we aan in het hotel, waar we onze kleding onmiddellijk hebben aangepast aan de omgeving.
Na een korte lunch vertrokken we voor onze eerste excursie naar Kata Tjuta (The Olgas) nooit van gehoord, maar gezien we hier toch zijn: doen.
Bij het opstappen van de bus werd het ons duidelijk gemaakt dat we voldoende water moeten meenemen omdat we door de woestijn gingen wandelen: 1 liter per persoon per uur en om de 3 minuten twee slokjes water omdat de verdamping 9 maal hoger is dan normaal is dehydratie hier een enorm risico. Gelukkig was het een koele dag en geen 45° zoals normaal en had onze muilezel van dienst voldoende water in zijn rugzak.
Na ongeveer 2 uur wandelen kwamen we aan het doel: The Valley of the Winds. Mooi, zeer mooi ik heb al wel wat gezien, maar dit is moeilijk te beschrijven, de fotos geven er een beetje de indruk van.
Na de terugtocht gingen we naar de sunset (zonsondergang) van de Olgas kijken. Om onze tocht in schoonheid af ter ronden was er champagne en zouten koekjes voorzien (Feest voor ons allemaal dus). Die zonsondergang is volgens mij eerder een avondbezigheidstherapie voor de toeristen, maar het leuke was dat er 2 kamelen het toch blijkbaar de moeite vonden om ernaar te kijken. Ze noemen het hier kamelen, maar eigenlijk zijn het ingevoerde dromedarissen (1840-1907) om door de woestijn te trekken. Na het aanleggen van de spoorwegen werden ze overbodig en moesten ze afgemaakt worden door de kamelendrijvers waarmee ze duizenden kilometers afgelegd hadden. Gezien de emotionele band werden de dromedarissen losgelaten in de vrije natuur. Nu zijn ze eerder een plaag dan een zegen voor de boeren, maar stilaan ontstaat er een economie rond de wilde dromedarissen (vlees en export naar de Arabische landen voor race dromedarissen, )
Na de sunset reden we naar een geheime locatie waar we een BBQ mochten genieten bij schemerlicht. Na het eten moesten we de ogen even sluiten, op dat moment deden ze alle lichten uit zodat we zeer veel sterren konden zien. De felst schitterende ster (die we ook in Mona Vale kunnen zien) bleek de planeet Jupiter te zijn. Naast de massa sterren konden we ook een witte nevel zien, wat blijkbaar de Melkweg was. In het noordelijk halfrond is het vrij eenvoudig om het noorden te bepalen via de poolster. Hier kunnen ze de Poolster niet zien, en moeten ze het zuiden vinden tussen 2 andere sterren.
Tegen 23:00 waren we terug in het hotel, voor een korte nacht, want morgen vroeg op voor een sunrise (Zonsopgang) bij Ayers Rock.
BELANGRIJK. Voor de mensen die met ons chatten, of bellen, ... Deze nacht (zaterdag op zondag) wordt hier de klok een uur verder gezet (2 wordt 3 uur). Het tijdsverschil met België bedraagt dan 9 uur. Zodra jullie in België naar de wintertijd gaan (eind oktober) zal het tijdsverschil verschil dus 10 uur zijn.
Van 29 september tot 12 oktober is het hier Spring Break (Lente verlof). Hiervan hebben de dames de eerste week gebruik gemaakt om een beetje aan hun lijn te werken. Annick had Ragna enkele keren meegenomen naar de fitness, en het ging haar blijkbaar goed af als je naar de snelheid van haar voeten ziet. Vorig weekend heeft ze ook (na de nodige discussies) een nieuw kleedje gekregen (eigenlijk is het meer een soiree kleed, zeer chique...)
Vorige vrijdag was het hier bijna 35° Celsius en heeft het zwakke geslacht enkele uurtjes op het strand doorgebracht samen met de buren. Al wat ik er kan van vertellen is wat ik gehoord en gezien heb op de foto's, want uw verslaggever van dienst was lekker aan het werken in een airconditioned bureau.
Annick begint zowaar het voordeel van een BBQ te ontdekken, dus toen ik van een zware dag arbeid thuis kwam mocht ik niet allen mijn eigen potje koken, maar ook nog dat van de 2 vrouwen. Maar zoals je kunt zien was de tafel zeer mooi ingericht en was het zeer gezellig. Het wordt hier wel vroeg donker maar de het blijft hier tot laat in de avond aangenaam terrasweer.
Vandaag (zaterdag) gaat Ragna naar een verjaardagsfeestje van iemand in de klas. Helaas regent het vandaag (al voor de derde keer dat het regent overdag in die 37 dagen dat we hier zijn . ). Uw verslaggever van dienst zit te computeren, en Annick is de valiezen aan het inpakken. Inderdaad, wij nemen een weekje verlof in onze vakantie. We vertrekken morgen vroeg naar Uluru, waar we 2 dagen blijven, dan met de bus naar Kings Canyon rijden, en na één dag verder rijden naar Alice Springs. Dit is allemaal gelegen in het midden van Australië, wat betekend dat de heenvlucht 3.5 uur duurt. In vergelijking met België, Europa,... dit land is groot, zeer groot. Vanaf nu volgt er op deze site dus een week blog-stilte... maar volgende week zal er (hopelijk) een spetterend verslag zijn met prachtige foto's. Tot dan.
Vandaag hadden we gepland om een wandeling naar Palm Beach te doen, maar uiteindelijk hebben we besloten om het wat rustig aan te doen.
Lekker uitslapen, behalve Annick, die is om 5 uur opgestaan om de zonsopgang te fotograferen. Wist je dat de zon hier in het oosten opkomt, en via het noorden naar het westen gaat??
Tegen dat iedereen enkele uurtjes later wakker was hebben we voor der eerste keer met zen drieën op het terras ontbeten (vrijdag waren de werken op ons terras eindelijk gedaan en was de stelling afgebroken). Om 9 uur was het eigenlijk al te warm om te ontbijten, maar het zicht op de oceaan maakte alles goed.
Daarna zijn we effe gaan winkelen hebben we s middags nog eens op het terras gegeten.
Omdat het vandaag 33 graden en windstil was vonden we het de moeite om langs het strand te wandelen met de voetjes in het water. Voor de eerste keer was er eens echt volk op het strand, niet overvloedig zoals bij ons in Knokke, maar ik denk dat er om de 10 m2 toch wel zeker iemand zat. We zijn gewandeld tot aan de rotsen, waar er enorm veel wind was. Zoveel wind zelfs dat er juist een lawine(tje) van stenen naar beneden viel. Goede timing, en gelukkig was de afstand ook voldoende om niet gekwetst te raken.
Ik ben nog even verder gegaan, maar het was te veel wind om verder te gaan. Op de terugweg bleek er op het strand evenveel wind te zijn als bij die rotsen, en was het strand op een half uurtje bijna verlaten. Even hebben we op het droge zand gelopen, maar door de kracht van de wind werden onze benen zowaar gezandstraald. De beste oplossing was dus met de voeten in het water, maar gezien de golven houdt dit ook risicos in.
sAvonds zijn we naar het afscheid geweest van een IBM collega waarmee ik in de US ook heb samengewerkt. Die was eind april van Amerika naar hier verhuisd voor de firma. Maar gezien de omstandigheden moest hij eerder vertrekken dan gepland. Alle materiaal dat hij gekregen/gekocht had moest dus verdwijnen. Met enkele van de achterblijvenden hebben we nog een laatste drink op zijn appartement genuttigd en iedereen heeft wat meegenomen (wij hebben wijnglazen, koffie machine, strijkijzer en tafelstrijkplank meegenomen.
Hey GURINDER, als je dit moest lezen, het ga je goed man!.
Voor het vertrek had ik gevraagd of Annick wou rijden no way, ik mocht niet drinken.
Na enkele kilometers op de terugweg en er niet te veel wagens op de baan waren vroeg ze zelf om eens te mogen rijden. Na onze wissel operatie heeft ze perfect gereden (aan de linker kant, met een grote auto en met automatic en de pinkers aan de andere kant van het stuur ) en zijn we veilig aangekomen op ons appartementje. Knap van mijn vrouw !!
Vandaag hebben we samen met een Duitse collega een daguitstap gepland naar Bobbin Head. Dit ligt ongeveer 60 km varen verder. De boot vertrok om 11 uur, maar ik had de avond daarvoor de auto op het werk gelaten omdat we vrijdag het afscheidsfeest van de IBM-ers gingen vieren en hier zeer veel controle op alcohol is. Om 2 uur was ik thuis gekomen, en om 7 uur opgestaan om de wagen te gaan halen. Op het eerste stuk (5 km) had ik de bus genomen en het tweede stuk heb ik al joggend afgelegd (11 km en meestal was het bergop).
Uiteindelijk kwam Andreas en zijn vriendin om ons 10 uur halen en waren we goed op tijd voor de boot.
Het eerste stuk varen was op Pittwatter en was vrij rustig, daarna kwamen we een stukje in de oceaan wat duidelijk te voelen was aan het stampen van de boot. Vervolgens kwamen we voorbij Pinguïn Island, daar woont een kolonie pinguïns in een vrij afgeschermd gebied. Helaas mochten we niet dicht genoeg varen om er enkele te kunnen zien. Verder verliep de tocht langs een inlandse rivier langs het Ku Ring Gai park, zeer veel water, zeer veel bomen, zeer veel rotsen en fantastisch mooie zichten.
Na ongeveer 2 uurtjes varen en honderden andere bootjes te hebben gekruist waren we aangekomen op onze bestemming. Hier hadden we één uurtje om te eten en naar de mangrove te gaan kijken. We hebben onze picknick al wandelend opgegeten om tijd te winnen. Hoewel die mangrove (bomen in een slijkbodem) vrij klein waren was het toch de moetje waard om er langs te gaan. Er was een houten wandelpad aangelegd zodat we onze voeten niet moesten vuil maken. Uiteindelijk was het wel iets meer dan wat bomen in slijk, in het slijk waren honderden (zo niet duizenden) kleine holletjes waar kleine slijkkrabbetjes in zaten.
Na een voorspoedige terugtocht kwamen we terug aan op Palm Beach.
Die avond hadden we afgesproken om met 2 Europeanen nog iets te gaan eten in Sydney. Ik had voorgesteld om (nog eens) naar de Sydney Tower te gaan. Dit is best indrukwekkend, en zo konden wij (na vorige keer het zicht bij dag te hebben gehad) eens genieten van Sydney by night vanuit de toren.
Toen we s avonds naar huis reden werden we tegen gehouden voor alcohol controle. No worries mate, uw verslaggever van dienst drinkt bijna nooit (als hij met de wagen is).
Een Prachtige dag vandaag, 25 à 30 graden, geen wolkje aan de hemel. We hebben een daguitstap gepland naar de Blue Mountains. De BM zijn een gebied van 1400 km2 (de provincie Antwerpen is 2800 km2), waar meer bomen dan mensen leven.
Onze eerste wandeling was naar de Wentworth Falls (watervallen). We hadden het Overcliff Track gekozen zodat we een mooi zicht hadden over de bossen en de rotsen. Na een prachtige trip (Grade: Easy) zijn we aangekomen aan de watervallen, knap, maar niet buitengewoon (wel iets groter dan de watervallen van Coo).
Na een korte lunchpauze op een hoogte van ongeveer 1000m hebben we onze weg verder gezet. Op advies van een local hebben we gekozen voor de route door de vallei. Helaas hadden we het bordje niet gezien met Grade: HARD. Maar met onze grote onwetendheid zijn we met volle moed vertrokken. Uiteindelijk viel het nog mee. Op de moeilijke plaatsen waren er trappen of ladders, over de riviertjes lagen er bruggetjes, en slechts één maal moesten we een touw gebruiken om van de rotsen naar beneden te komen. Maar helaas staan daar zeer weinig wegwijzertjes... Op de ganse trip hebben we er ongeveer 6 gezien. Op 1 meter van zo een bordje zijn we dus verloren gelopen...de pijl stond rechtdoor, maar daar was een rivier met enkel rotsen in het water.
Dat kon dus niet, en dan maar zoeken naar een mogelijk pad. Uiteindelijk had ik iets gevonden dat op een pad leek. Na enkel minuten zagen we inderdaad een boom met een roze lint, dus wij verder tot we niet verder konden... Het was toen 14:00 uur en het wordt donker om 18:00 uur, nog tijd genoeg om te panikeren (voor onze minderjarige dochter was dat wel iets anders), plus ik heb nog altijd mijn GSM! We zijn dus teruggekeerd op onze stappen tot op het punt waar we verkeerd gelopen waren.
Toen ik net de kaart aan het bekijken was kwamen er andere trekkers voorbij die de weg kenden. Uiteindelijk stond de pijl dus wel juist en moest je over die stenen springen om aan de andere kant van de rivier het pad verder te volgen. Uiteindelijk bleek dat je geen GSM ontvangst hebt in dit onherbergzaam gebied.... Effe geluk dus, nee niet gepanikeerd en rustig gebleven
Na een zware bergtocht van 6 uur wandelen waren we dus nog goed op tijd terug aan de auto. Ons Ragna heeft hier een voortreffelijke sportprestatie geleverd!
Daarna zijn we even verder gereden tot aan de 3 Sisters (3 bergpunten naast elkaar). Deze zijn gekend om hun prachtige kleurschakeringen bij zonsondergang. Dit was inderdaad zeer mooi, maar slechts weinigen hebben gezien dat er spots op de bergen gericht waren... Alles voor de toeristen hé. Uiteindelijk zijn we in de wagen gestapt, Annick plat op de achterbank, ons Ragna op de voorzetel, en ik achter het stuur...Om 20:00 uur waren we terug thuis.
Vandaag een rustige dag. Als eerste een reis boeken naar het midden van Australië (3.5 uur vliegen). We gaan binnen enkele weken naar Alice springs and Ulury (Ayers Rock= die grote rode eenzame berg die ge op vele foto's kan zien) Wordt vervolgt... Verder winkelen, naar 2 Belgen geweest die een strandcafé uitbaten en een wandeling over het strand gemaakt bij 32° met de voetjes in het water.
Vandaag ben ik gaan joggen op het strand. Dat was een moeilijke opgave vermits de zee heel dicht stond, moest ik lopen in het losse zand. NI TE DOEN . Ik ben dan maar langs de Golf terug gekeerd (dat is op gras en bergaf), daar moest ik wel oppassen voor de rondvliegende ballen.
Ragna haar 2de schooldag zit erop. Ze had twee testen (waarvan we de punten voor ons houden, maar ze was zeker niet de slechtste van de klas).
Ze krijgt nu ook 3x per week een extra Engelse les van iemand uit het centrum waar ze die taaltest heeft afgelegd.
Vrijdag is het al DISCO avond voor de kinderen, wij gaan samen met de buren iets eten.
Vandaag zijn we 20 jaar getrouwd, Ragna is bij de buren geweest terwijl dat wij iets gingen eten in een restaurant in de buurt. Toen we terug kwamen lag Ragna al in haar bed Flink maar wel met de computer . En de Gert, die moet maar werken
Vandaag ging ik voor de eerste keer ergens in een vreemd land naar school. De Mona Vale Public School in Australia.
s Morgens vroeg op, want eerst moest ik nog een uniform kopen: Een rok, short, hoed, 2 T-shirts en een sweater. Allemaal met het logo van de school erop.
Dit is een foto van de buurkindjes Alicia en Natalia waarmee ik alle dagen naar school ga. Het eerste uur hadden we PE (Physical Ecxercise= Sport). Dan hebben we soft bal gespeeld, wat een beetje lijkt op honkbal.
Dan een beetje wiskunde en iets over Fibonnaccci.
Toen het middag was heb ik voor de eerste keer in de klas gegeten, dat was best leuk.
Na de middag moesten we naar een grote zaal, daar deden de kindjes van de kinder garten een toneelstukje en dansjes.
Dan was het tijd om naar huis te gaan.
De juffrouw heeft gezegd dat ze de hele week geen huiswerk ging geven omdat de anderen een taak over China en Canberra moesten maken (die trip naar Canberra was net de week voor mijn eerste schooldag)
Na een schitterende dag in Sydney stad, hebben we een regenachtige zondag. Dat doet mij denken aan het Belgische weer en die toffe madam uit Nijlen,die hier al jaren woont, en net vandaag met haar gezin voor een vakantie naar Belgiië vertrekt. We zijn in contakt gekomen door een collega van mij. Ze is op ons appartementje al eens langs geweest voor een gezellige babbel en met heel wat nuttige tips om ons zo vlug mogelijk aan te passen.
Deze middag hebben we op ons klein terras -dat van Ragna- gegeten (omdat er nog steeds een stelling staat op ons groot terras). Het heeft een iets minder mooi uitzicht, maar dankzij al die plantjes is het er best gezellig.
Verder hebben we de dag doorgebracht met op de PC te tikken (Gert heeft een netwerk printer geïnstalleerd) en in reisfolders te bladeren. We hebben een lijstje gemaakt met ieders voorkeur. Bij nader inzien is het onmogelijk om dit allemaal te doen in Gert zijn vakantieperiode. Even redeneren:... Australië is zo groot als Europa en we zijn al 20 jaar in Europa aan het reizen en bijlange nog niet alles gezien. Conclusie: MISSION IMPOSIBLE
Als jullie niet zouden geloven dat het hier kan regenen, hier is het bewijs. Dus wij nog maar wat computeren, zoals je ziet gaat dat al iets beter voor Annick (tenminste toch als er een foto genomen wordt... )
Vandaag zijn we een dagje naar Sydney centrum geweest. Een prachtige dag met prachtig weer (26° met een licht briesje). Met de auto eerst naar Manley (20 minuutjes rijden).
Na de auto in de ondergrondse (lees onderwaterse) garage geparkeerd te hebben, hebben we van op de wharf de boot genomen naar Sydney. Na een half uurtje varen zijn we in het centrum aangekomen. Daar was het een beetje zoeken naar wat we gingen doen maar uiteindelijk hebben we onze dag goed kunnen vullen en vrees ik dat we misschien nog enkele keren zullen moeten teruggaan om alles te zien.
Allereerst zijn we natuurlijk naar The Opera house gegaan (enkele Australische meters vanwaar de boot aankwam). Eigenlijk is het groter dan gedacht, maar pure basic is het een betonnen gebouw met een wit dak en in de vorm van opstaande schelpjes.
Niet dat ik het wil minimaliseren, maar op de fotos lijkt het witter dan in het echt.
Daarna zijn we lans de Rocks tot onder the Harbour Bridge gegaan. Die was wel indrukwekkend (135m hoog) en er waren mensen op het hoogste punt (een excursie die ons Ragna ook nog wel eens wil doen). Dan zijn we langs Walsh Bay gegaan, dit zijn oude kadegebouwen (op een steiger) waar nu chique appartementjes staan (met de aanlegsteiger voor de deuràZie foto).
s Middags zijn we gaan eten op hoog niveau. De Sydney Tower is 250 m hoog (ze zeggen zo hoog als de Eifeltoren, maar zowel de Fransen als de Sydneyers tellen de antennes mee). Uiteindelijk het feit is dat we op 206 m of 1700 trappen (gelukkig was er een lift) boven de grond hebben geluncht (middag eten gegeten). Terwijl we aan het eten waren hebben we de ganse stad gezien, langs alle kanten zonder een voet te verzetten. De top van die toren draait rond zijn as in anderhalf uur.
Hieronder heb je een foto van boven naar beneden, een eentje van beneden naar boven. Ik bedoel niet dat groen torentje rechts, maar wel die gouden in het midden van de foto hé
Om het eten te laten verteren zijn we verder gegaan naar Darling Harbour (een dok waarrond het vol staat terrasjes, musea, animatie, )
Daar hebben we een monorail genomen om de stad eens van een andere kant te bekijken.
Zo kwam de dag uiteindelijk ook to een einde. Het toffe was dat we bij daglicht waren toegekomen en met het vallen van de avond terug naar huis vaarden.
Op weg naar huis, na een laatste blik op de Harbour bridge en The Opera House moest ons Ragna haar coolste snuitje nog even tonen.
).
Klik voor een in actie.
. ).
. Ik ben dan maar langs de Golf terug gekeerd (dat is op gras en bergaf), daar moest ik wel oppassen voor de rondvliegende ballen. 
.
