Onze gasten mogen hun valiezen uitladen en nog een beetje genieten van Mona Vale: De Golf, het strand en de helikopters die hier rondhangen om haaien op te zoeken. De laatste 2 weken zijn er enorm veel haaien dicht bij het strand gemeld, hierbij waren enkele witte haaien van meer dan 4 meter Vorige week is er nog iemand opgegeten door een haai in het zuiden van Australië en op 2 uurtjes rijden van ons is er ook iemand aangevallen door een haai De reden voor de vele haaien zo dicht bij het strand is omdat het water meer en meer gezuiverd wordt, is er minder vervuiling dicht bij het strand, dus komen de kleine visjes terug dichter, en die worden natuurlijk achtervolgd door de grotere haaien
Na een ontbijt op hetzelfde terrasje van gisteren zijn we nog even gaan shoppen en onze picknick gaan halen. We hebben nog vlug even afscheid genomen van het strand dat dicht bij het hotel lag, en daarna hebben we de terugweg aangevat. We zijn niet langs de kust naar huis gereden (zoals we gekomen waren) maar door Kangaroo Valley (binnenland). We hebben inderdaad nog een paar van die hoppende beesten gezien.
Omdat het binnenland bergachtig is waren er natuurlijk veel mooie zichten, maar helaas kunnen we die niet allemaal laten zien
Het vermelden waard zijn Cambewarra Lookout, de Hampden Bridge en de Fizory Falls.
Na enkele uurtjes rijden (en zelfs 20 minuten in de file te hebben gestaan) zijn we thuis in Mona Vale aangekomen.
Omdat het eten gisteren al bij al toch lekker was hebben we besloten om de raad van den moteluitbater toch nog maar eens op te volgen.
We wandelen dus een paar honderd meter naar een baanrestaurantje/bakkerij waar we een volledig ontbijt bestellen en ons neerzetten op het terras. Een tweede meevaller, he ontbijt is fantastisch lekker en goedkoop. Met een gevuld buikje (buik voor sommigen) gaan we terug naar het motel en maken we ons klaar voor de trip naar het Bodeeree National Park (Volgens de hoteluitbater kan je hier wel 6 weken rondlopen).
De eerste halte in dit park is TheGreenPatch. Een mooi wit strand. Zo wit dat je zonder zonnebril er weinig kon zien. Omdat het hoog tij was, was er een klein kreekje dat het strand bijna omcirkelde. Aan de overkant hiervan stond een kale boom onder de rotsen en Ragna wou daar een foto van. Omdat het water te diep was heb ik haar daar naartoe gedragen (als een echte goede vader). Als een perfecte vader ben ik haar zelfs nog gaan halen ook! Op de terugweg begon ze plots de schreeuwen en te roepen: Slang, Slang, Slang ! Al wat ik kon zien was een dikke paling die rustig van ons wegzwom (ik schat bijna een meter en zo dik als een voorarm). Stilletjes hebben we de achtervolging ingezet, maar Ragna bleef onrustig. Toen de paling weg was zei Ragna dat er nog iets zat, en inderdaad, daarna zag ik in het water ook iets slangachtig dat afwisselend zwart en geel was. Was het een touw, of echt een slangetje???? We zullen het nooit weten (Uiteindelijk zijn we in de late namiddag nog naar deze plaats terug geweest, en was het slang-koord ding weg Even later hebben we een zandkasteelje gebouwd met lopend zand. Het zand is hier zo fijn dat, als je nat zand neemt, je het door je vingers kan laten lopen en het zich opstapeld als kaarsriet.
Op weg naar MurraysBeach zijn we nog langs Hole In The Wall gegaan Niets bijzonder, dit is enkel een hoopje rotsen die wat verder in de zee steken, en in het midden is daar een gat in (als een gat in een muur). Wat we er zeker van gaan onthouden is dat het er verschrikkelijk stonk.
Vanop MurraysBeach is een eiland te zien waar pinguïns leven (maar ik denk dat ze op jacht waren) . We zijn even tot aan het strand gegaan waar het zand ook zeer wit was en het water nat. Op de terugweg hadden onze gasten weeral super geluk. Ze konden een wilde Echidna (Mierenetend stekelvarken) zien vanop enkele meters afstand.
De volgende halte was een afgebroken vuurtoren die (volgens de geschiedenis) meer slachtoffers heeft gemaakt dan mensen levens gered. Als je gebeurtenissen leest is er inderdaad wel het een en het ander gebeurd.
Daarna reden we naar HyamsBeach gereden. Hier is volgens het GuinessBookOfRecords het zand op het strand het witste van de hele wereld. Omdat wij vonden dat het strand witter en aangenamer was op GreenPatch, zijn we terug gereden naar daar. Op de weg hier naartoe zijn we even gestopt bij een van de kangoeroes die naast de baan lagen. Ze zijn toch mooier als ze rechtop staan of springen.
Terug aangekomen op GreenPatch heb ik natuurlijk een vers flesje gevuld met zand zodat al onze bezoekers volgend jaar kunnen zie hoe wit dat wit zand wel is. Hier hebben we enkele uurtjes van de zon genoten, wat gezwommen in het water en daarna gerollebold in het zand en een zandkasteel gebouwd (gegoten). Er was zelfs iemand die de aap wou uithangen (wel een mooie aap).
s Avonds zijn we naar een dorpje in de buurt gereden en een lekkere pizza gegeten. Het enig spijtige was dat er een onweer ons enthousiasme en beetje afkoelde, maar uiteindelijk was die verfrissing wel welkom na de vorige warme dagen.
Na het ontbijt vertrekken we naar Jervis Bay. Zoals al eerder vermeld, zijn hier honderden fantastische kleine strandjes die het stoppen waard zijn, maar na een tijdje lijken ze allemaal hetzelfde Op één van deze stranden (Shellharbour) vond ik tussen de rotsen een wel heel speciale schelp. Ze heeft de vorm van een halve bol, is wit/groen met kleine topjes erop, en onderaan is een groot gat. Ik heb al op het net gezocht, maar vindt de naam niet, al er een schelpenkenner tussen de blog lezers zit, alle informatie is welkom.
De eerste halt is Kiama. Hier zijn we eerst gaan eten in een Subway (= Internationale broodjeszaak waar je zelf een broodje kunt samenstellen). Een totaal onverwachte attractie was een koeien tentoonstelling zoals wij die enkele jaren geleden in België kenden. Deze koeien waren bewerkt door de kinderen van de verschillende scholen hier in de buurt. Deze koe is versiert met aboriginal art.
Het meest bekende in Kiama is The Blow Hole. De golven gaan in een ondergrondse tunnel en op een bepaald moment botsen de inkomende met de teruggeduwde golven, en de enige uitweg is een gat in de rots zodat het water naar boven spuit (tot wel 60 meter hoog). Tijdens ons bezoek helaas geen golven, laat staan dat er een druppel water uit The Blow Hole naar boven spoot
Ook was het leuk om in de baai de pelikanen te observeren die steeds in de buurt van de oprijstijger bleven zwemmen. Uiteindelijk werd het ons duidelijk, er was en visser zijn vis aan het kuisen. Nieuwsgierig als we zijn gingen we eens naar zijn vangst kijken. Hij vroeg aan ons Ragna of ze de overschot van de vis niet aan de pelikanen wou geven. Uiteindelijk hebben Marc, Els en Ragna enkel stukken vis aan de grote vogels mogen geven gelukzakken (maar wel met stinkende handen).
Na een deftige handenwaspartij hebben we onze weg verder gezet en zijn we voorbij The 7 Mile Beach gereden. Een prachtig wit strand van 11 kilometer. Vermits ik begonnen ben met een beetje zand te verzamelen van de speciale plaatsen waar we komen kon ik het niet laten om ook hier een flesje te vullen
Na een korte rit kwamen we dan aan in het motel waar we 2 nachten gaan verblijven.
Het zag er deftig uit, maar er liepen vreemde mensen rond (die er niet al te betrouwbaar uitzien). Het zwembad was iets kleiner in het echt dan op internet. Maar de moteleigenaar maakte alles goed met een gigantische uitleg van wat er allemaal te doen was in de buurt en waar we moesten gaan eten, . Een uitleg van meer dan een half uur.
Uiteindelijk hebben we veel van zijn raad opgevolgd en al bij al viel dat nog mee.
De eerste avond gingen we op zijn aanraden eten naar het Thai restaurant. We moeten zelfs niet rijden omdat er een privé busdienst was. De bus kwam, maar een kwartier te laat In het restaurant aangekomen moesten we zelf gaan bestellen en drinken aan een andere toog gaan halen (dit is op nog meer plaatsen in Australië de gewoonte, maar voor Annick en de gasten was die vreemd ) Het voorgerecht was er vrij snel, maar voor het hoofdgerecht hebben we wel nog een uurtje moeten wachten. Maar het was wel fantastisch lekker. Uiteindelijk viel de rit met het busje terug ook nog goed mee. Enkel de nacht was iets minder, voor de eerste keer heb ik echt slecht geslapen en een zere rug gehad (Maar volgens de eigenaar zijn het wel dure orthopedische matrassen )
Vandaag start onze 4 daagse trip naar het zuiden van Sydney.
Onze eerste stop is het Symbio Wildlife Park, dit is een dierenpark waar zowel Australische als niet Australische dieren zitten. De belangrijkste voor ons zijn natuurlijk het voederen van kangaroes, strelen van koalas, Echidna (soort stekelvarken), Dingos (wilde hond), Wel tof, maar in vergelijking met andere parken viel dit een beetje tegen
De volgende halte is de Sea Cliff Bridge, dit is een brug die ze naast een berg boven de oceaan hebben aangelegd. Vroeger lag er een weg naast de rotsen, maar er vielen te veel stenen naar beneden zodat ze de weg moesten afsluiten en er parallel één naast leggen op pijlers. Hier hebben we ook even gestopt en een wandeling heen en terug gedaan over de brug. De oceaan kant bood een prachtig zicht, maar aan de rotskant was duidelijk te zien dat er sinds het afsuiten van de oude weg nog veel rotsblokken naar beneden waren getuimeld. Nu vallen die netjes op de oude weg en rollen eventueel tot onder de nieuwe brug. Ik hoop dat de peilers stevig genoeg zijn in geval van botsing met een rotsje...
Om de verdere trip aan te kunnen zijn we gestopt aan een strandje om onze picknick te verorberen. Toch gezellig, eten met zich op het strand. Hier hebben we ook een kleine wandeling gemaakt om de spieren even te ontspannen. Het mooie aan een rotskust is dat er overal plaatsen zijn waar het water niet weg kan, daar zijn er telken een hoop vissjes, krabbetjes en kleine schaaldieren te zien. Mooi, maar ik lig toch liever op een zandstrand. Ideaal is natuurlijk dat die twee naast elkaar liggen.
Nu volgt de laatste etappe van onze eerste dag, we rijden verder to Wollongong. Dit is een klein havenstadje (lees dorp) met natuurlijk een haven, vuurtoren en een ijskar.
Zoals je je misschien kan voorstellen zijn hier veel mooie plaatsjes zodat we nog verschillende keren gestopt zijn om de benen even te strekken. Op één van deze beenstrekpartijtjes hadden we het genoegen om enkele Kakatoos (grote witte papegaaien) van dicht bij te zien. Zo dicht zelfs dat ze uit Ragna haar handen kwamen eten.
Niets speciaal vandaag, rustig wat van het zonnetje, strand, genieten en alles inpakken voor onze 4 daagse trip naar Wollongong, Jervis Bay en the Kangaroo Valley
Terug werken vandaag... De anderen gaan vandaag een beetje zonnen, ontspannen en inkopen doen voor de BBQ die we vanavond hebben. Die BBQ is samen met Andreas en Sandra die hier ook voor de firma 6 maand hebben gewerkt. Nadat hun contract gedaan was hebben ze nog 2 maand verlof genomen en rond gereisd... Vandaag komt hij zijn bagage halen en sluiten we af met een BBQ. Zoals ge misschien weet heeft iedere kultuur zijn eigenheid en gewoontes... en kan je daarvan leren. Zo hebben we geleerd wat andreassen beteken.... . Enkel zijn we niet zeker of zijn hand tussen zijn twee broeken zat of niet... .
Hoera, een dagje verlof voor mij, het werd tijd na één volledige dag werken dit jaar.
Voor deze dag hebben we met onze gasten een trip naar Sydney gepland.
We rijden met de auto to in Manly en van daar nemen we de boot naar de stad. Zoals je kunt zien heb je een prachtig zicht over de stad.
Na een bezoekje aan het OperaHouse zijn we via TheRocks naar het restaurant gegaan. Zoals gewoonlijk gaan we met hoge gasten op hoog niveau eten en zijn we naar de Sydney Tower geweest.
Na een beetje in de shopping centra rondgedwaald te hebben zijn we via Darling Harbour en The Botanic Gardens terug naar de boot gegaan. In die tuinen konden onze gasten een Kookabaru (soort specht) bewonderen die graag poseerde voor de fotograferende toeristen.
Gelukkig zaten we achteraan op de boot zodat we konden afkoelen na een warme dag, en Sydney in de verte zien verdwijnen.
Vandaag is het een dagje ontspannen (behalve voor mij, want ik moet gaan werken).
Marc en Els kunnen rustig uitslapen, ontbijten en eventjes bakken in de zon op ons terras.
In de namiddag zijn ze met zen allen (zonder mij) even naar het strand en het zwembad geweest. Mark had meer interesse voor de vissers en de pelikaan die hier constant op uitkijk staat om een visje af te luizen.
s Avonds zijn we na het eten naar de noordelijke bergtop gegaan waar we een prachtig uitzicht hebben op ons appartement en de ondergaande zon.
Tijd om van de jetlag te bekomen gunnen we onze gasten niet, het is best om zo snel mogelijk aan het locale tijdsregime aan te passen, dus is het vandaag vroeg opstaan en vertrekken we me de auto naar Bobbin Head (vroeger zijn we hier al eens geweest met de boot). Na een korte tocht (waar we dachten om de GPS te slim af te zijn) kwamen iets vlugger aan dan met de boot.
Hier zijn we eerst naar de mangrove gaan kijken naar de duizenden krabbetjes die bij het minste onraad in hun slijkholletjes kropen. Daarna zijn we nog enkele metertjes verder gegaan om een overzicht te hebben over de rivier en de mangrove.
Na een stevige picknick zijn we dan aan onze grote tocht begonnen, uiteindelijk zijn we maar tot halverwege gegaan omdat we anders de rest van ons programma niet verder konden afwerken. We zijn wel ver genoeg gegaan om een watersalamander en enkele vissen te kunnen bewonderen.
Daarna zijn we naar de West Head gereden. Hier heb je een prachtig uitzicht op Palm Beach, Pittwater en het schiereiland waar wij op wonen. Op de terugweg hebben we nog een kleine wandeling gemaakt langs een Aboriginal Art Site. Dit klink veel exotischer dan het is, bottom line zijn het enkele graveringen in een platte rots.
Toen we naar de wagen terug wandelden zag Ragna een Wallabi langs de kant. Een duizendste luk want hier zie je die niet zo veel.
s Avonds zijn we een pizza gaan afhalen en hebben we die rustig op gegeten op ons klein terras. Om het eten te laten zakken zijn we een kleine strandwandeling gaan maken. Terug op het appartement was het tijd voor Marc en Els om even te chatten met het thuisfront.
Vandaag is het Picknick Day, een extra verlofdag die aangeboden is door de firma aan het personeel. Deze dag verlof komt goed van pas om ons appartementje in orde te brengen voor ons bezoek vanuit België. Vanavond arriveren Marc en Els die het wagen om de superlange tocht aan te gaan naar de andere kant.
We zijn ze natuurlijk gaan ophalen aan de luchthaven en hebben daarna voor de derde keer Nieuwjaar gevierd.
Zoals sommige gemerkt hebben is de blog een tijdje niet bijgewerkt, ik schuif natuurlijk de schuld in de schoenen van Marc en Els waar we enkele keren mee op stap geweest zijn. Na 2 weken blog-stilte ga ik proberen om alles zo correct mogelijk te rapporten zodat jullie niets missen!
Vandaag gaan we voor de tweede keer Nieuwjaar vieren. We hebben afgesproken met onze vrienden tegen middernacht in België (10 uur hier) om met de webcam naar gewoonte toch samen te zijn. Zij dronken wel echte champagne en wij hadden water in een Champagneglas gedaan (dat verschil zie je toch niet op de webcam).
Daarna zijn we met de buren nog eens naar het strand gegaan, waar voor de eerste keer eens veel volk was (nee, niet zoals in Blankenberge, maar toch om de 10m zat er iemand). Het weer was ideaal, net boven de 30° en een fris briesje. De golven waren weer fantastisch, ons Ragna werd zelfs enkele keren omvergegooid en ging kopje onder.
Ik had dan weer plezier met Ragna haar bodyboard (minisurfplankje waar je op gaat liggen).
Een van de regelmatige hoog-niveau bezoekers op ons strand was ook weer van de partij, maar deze keer hadden we ons foto toestel bij zodat we er eindelijk eens een foto van konden nemen. Meestal zijn ze met twee, de ene zit beneden, en de andere zit boven op de paal naar de vissers te kijken. Vorige keer vloog hij van zijn toppositie weg omdat een visser beet had, zijn vlucht was niet vergeefs, hij kreeg de gevangen vis.
Ondanks de feestelijkheden was er toch een lichte schaduw voor ons over deze dagen. Annick haar vader was een paar dagen voor Kerst in het ziekenhuis opgenomen voor onderzoeken en bleek dat hij vrij dringend geopereerd moest worden. Op 29 december ging hij onder het mes voor 6,5 uur. De operatie is goed verlopen, maar er wacht hem nog een hele revalidatie. Hij kreeg een nieuwe hartklep en 4 overbruggingen. We moeten ons geen zorgen maken en zeker onze plannen niet wijzigen. Ze zien het beiden zitten en krijgen veel hulp, van familie en kennissen. Langs deze weg willen we dan ook iedereen bedanken, voor de aangeboden hulp aan Annick haar ouders en den bompa wensen we een spoedig herstel toe!
Vandaag rustig uitslapen na ons avontuur van de vorige dagen. Foto's op de computer zetten, selecteren, teksten voorbereiden en de eerste verslagen op de blog zetten. In de namiddag ben ik met Ragna even naar het strand geweest, een prachtige dag van 33° en een zacht briesje.
Om 17:30 hadden we afgesproken met de buren om in Sydney naar het famillie vuurwerk van 21:00 uur te gaan kijken. Eerst moeten we een half uurtje met de auto rijden tot aan het treinstation, ticketje kopen en de trein op (de volle trein). Wij waren één van de laatste stations waar er iemand kon opstappen In Sydney hadden we een plaatsje net naast de Harbour Bridge en zoals je kunt zien waren we daar niet alleen, er waren nog 1.499.997 andere bezoekers (volgens de telling). Dit is met alle zekerheid de somberste oudejaarsavond qua eten, enkele sandwiches, twee biertjes, was fruit en chips... Om 21:00 uur begon het feest, dat op zich wel mooi was, maar toch een beetje tegenviel omdat we verwacht hadden dat er vuurwerk van op de brug zelf zou afgestoken worden.
De meeste mensen bleven kijken naar het tweede vuurwerk van middernacht, maar een klein deeltje van de bezoekers ging naar huis. Een klein deeltje van 1.5 miljoen is nog enkele duizenden mensen die staan aan te schuiven om in dat ene station de trein te nemen... Maar tot onze grote verwondering ging dit vrij vlot en konden we steeds blijven wandelen tot aan de trein, daar was het wel even wringen om met zen allen op dezelfde trein te stappen, maar zelfs dat lukte.
Daarna zijn we bij de buren nog een flesje Champagne gaan drinken en naar het middernacht vuurwerk gekeken op TV. Tegen 1 uur lagen we in ons bed zodat we uitgeslapen waren om nog eens het nieuwe jaar te vieren met onze vrienden in België via de webcam.
De laatse dag in de staat Victoria... Na het uit checken zijn we nog naar de volgende plaatsen geweest: - Victoria Market = een overdekte markt voor groenten, fruit en toeristen (niet dat je daar toeristren kan kopen, maar winkeltjes voor...) - China Town - Victoria Harbour= De haven vlak bij een van de langste hangbruggen ter wereld. - Winkeltjes, shopping centers,....
We waren alle 3 moe van het rondreizen van de vorige dagen en waren blij om naar huis te kunnen gaan.
Het goede nieuws van de dag was dat Ragna 2 jeansbroeken en een Tshirt heeft gekocht. Eindelijk, want het water stond niet alleen meer in haar kelder, maar al veel hoger.
Vandaag hebben we een beetje uitgeslapen en lekker ontbijt gehad ( er was zelfs verschil tussen English Bacon and American Bacon). De bedoeling was om een boottrip op de Yarra rivier te maken, maar de lieve vrouw aan de receptie heeft ons naar de verkeerde richting gestuurd Dus als alternatief zijn we met de gratis toeristische tram rond de stad gereden tot aan de vertrekplaats van de boten. .
Uiteindelijk vonden we toch de juiste vertrekplaats van de boot zodat we toch nog onze boottrip konden doen. In het begin zaten de meeste mensen buiten en hadden we een privé gids, toen het buiten te koud werd kwamen de meeste mensen binnen zitten en moesten we onze gids delen.
De Yarra rivier wordt ook wel eens de ondersteboven rivier genoemd omdat het vuile water aan de oppervlakte en het propere water onderaan is. Dit komt omdat the onderste water zout is en het bovenste is zoet water.
Eén van de favourieten op Ragna haar lijstje was The Sports Museum in het MCG (Melbourne Cricket Ground). Na een flinke wandeling kwamen we aan het stadion dat 100.000 toeschouwers aankan. Omdat de ingang niet open was vroegen we uitleg aan een vrouw, die vriendelijk antwoordde dat er een manifestatie bezig was (de historische Cricket test match tussen Australië en Zuid Afrika) en dat het museum enkel toegankelijk was voor toeschouwers van de wedstrijd Nadat ze de ontgoocheling op onze gezichten zag zei ze:Wait Il see what I can do uiteindelijk mochten we toch binnen (aan halve prijs dan nog wel), maar we moesten wel na het bezoek aan het museum uit het stadion gaan en niet naar de wedstrijd blijven kijken. Wist je dat Cricket vrij gelijkaardig is als baseball, enkel moet je niet rond honken lopen, maar heen en weer lopen tussen 2 lijnen. De bedoeling is om met de bal de speler die de bat in handen heeft te raken of de 3 kleine paaltjes die daarachter staan te raken. Een spel duurt normaal enkele dagen. De thuisploeg wint meestal, enkel deze keer was het voor het eerst in 16 jaar dat Australië verloor in eigen huis).
Na ons bezoek kwamen we aan de tennisterreinen van de Australian Open waar we de Champions Walk gedaan hebben. Dit is een wandeling waar om de 10 meter een afbeelding staat van de winnaar en winnares van de alom gekende tenniswedstrijd. Bij 2004 een bekend Belgisch gezicht van Justine Henin die The Battle of the Belgians (zoals ze hier zeggen) heeft gewonen van Kim Clijsters. Vermits Ragna van 19-23 januari tennisles gaat volgen had ze natuurlijk één en ander nodig uit de shop.
s Avonds zijn we gaan eten op het Federation square (een plein). Hier hadden we een mooi zicht op Skydeck 88 (hoogste toren in het zuidelijk halfrond). Dit is een toren waar op het 88ste verdiep een open ruimte is die we gingen bezoeken later op de avond. Hier is het ook mogelijk om op een glazen platform te gaan staan. Omdat Ragna dit wou doen en Annick het niet zag zitten heb ik mij maar weeral opgeofferd om dat mee te doen (het was wel meer dan een uur wachten eer het onze beurt was). Het glazen platform was in en soort horizontale lift gemaakt die uit het gebouw uitschoof, en waarvan het glas ondoorzichtig was. Wanneer de lift volledig uitgeschoven was waren er enkele bliksem en donder geluiden en werd het glas plots doorzichtig. Toch maar vies om dan naar beneden te kijken. (Helaas geen foto van in de toren, wel van de buitenkant).
Vandaag verlaten we de Great Ocen Road en keren via het binnenland terug naar Melbourne.
De eerste halte is Flagstaff Hill Maritime Village . Dit is een dorpje dat nagebouwd is zoals het origineel moet geweest zijn rond 1850. Best de moeite om eens te zien hoeveel materiaal we vandaag nog gebruiken dat toen ook a in gebruik was. Vele verhalen van scheepswrakken die in de buurt liggen, en al de schatten die er opgedoken zijn.
Verder op onze weg kwamen we voorbij Tower Hill , een al 30.000 jaar slapende vulkaan. Dus voelden we ons veilig genoeg om een tripje door de krater ervan te rijden. De route door de vulkan was maar enkele kilometertjes, maar de uitzichten waren prachtig. Ik denk niet dat er in België een plaats is waar je zover kan zien (toch zeker niet zonder een huisje of verkeerslichten te zien).
Hierna verlieten we de kustweg en keerden terug richting Melbourne lans het binnenland. Het landschap werd stilaan vlakker naarmate we verder in het binnenland reden. Als je dan een berg ziet spreekt dit natuurlijk tot de verbeelding, en zijn we in een dorpje (Dunkeld) in de buurt van die berg Mt Abrupt gestopt in een toeristisch bureau. Bleek dat we bij het The Grampians National Parkwaren aangekomen. Natuurlijk een zee van informatie en must dos zodat we van onze origineel geplande terugweg zijn afgeweken.
Zoals overal hier, rotsen, valleien, bomen, meren, fantastische zichten, te veel om allemaal te laten zien, enkel plaatsen die er bovenuit staken willen we u zeker niet onthouden.
Na de Silverband Falls, een watervalletje van ongeveer 30 meter hoog en een halve meter breed (niet de moeite om een foto te plaatsen) kwamen we aan bij de 'Reed Lookout' en de Borooka Lookout. Weer hetzelfde liedje, bergen, water, bomen en een gigantisch ver zicht. Het is moeilijk dit met een foto en een beetje tekst te verklaren, maar dit was echt de moeite. Hier hebben de dames een stukje van mijn Pie (=gebakje met vleesvulling) gegeten. Ik heb nog moeten smeken om ook nog iets te mogen hebben. Stilaan staan ze meer open voor andere soorten voedsel dan dat we in ons Belgenlandje gewoon zijn (Ragna eet zelfs al scampis).
De MacKenzie Falls waren de volgende stop op onze route. Aan de grootte van de parking te zien moest die iets spectaculair zijn. Na een korte wandeling (maar zeer steil) zagen we het begin van de waterval, na een nog steilere afdaling kwamen we aan bij het klotsende water dat naar beneden tuimelde. Na een korte rustpauze begon Ragna met wat water te gooien. Ik deed of ik niets gemerkt had en ging gebukt bij het water staan, ze trapte met twee voeten in mijn val en kwam achter mij aan om me nat te spetsen. Ondertussen had ik mijn hand in het water gestoken en gaf ze de volle lading tussen mijn benen door. Ofwel heb ik te grote handen ofwel is het water hier natter dan elders, maar ze was ineens afgekoeld (wat welkom is bij deze temperaturen).
Uiteindelijk was het tijd geworden om naar het hotel in Melbourne te vertrekken. Annick en ik hadden een weddenschap lopen dat we om 18:00 in Melbourne zouden zijn, maar gezien onze extra toer in de Grampians zou dit zeker iets later worden. Ik heb, om de vrede te bewaren, maar gezegd dat ik de weddenschap verloren heb en moet dus 10 maal het eten klaarmaken (eerlijk: dan kan ik eens kiezen wat we eten, maar Annick denkt nog steeds dat zij de weddenschap gewonnen heeft).
Gelukkig hadden we nog een kaart bij de hand, want de GPS wist het niet goed meer.
Omdat het al wat later werd, en de zon niet zo fel meer scheen kwamen de kangoeroes uit de bossen naar de straat toe. Hier twee wilde exemplaren die we langs de weg hebben kunnen bewonderen. Hier zie je dus kangoeroes zoals wij in België konijnen zien, enkel zijn de Roo's iets indrukwekkender. Bij aankomst in Melbourne bleek dat onze hotel kamer was upgegraded. 2 TVs, een apparte slaapkamer en een bubbelbad. Zoals in de beste huishoudens al eens kan gebeuren, vonden bepaalde mensen niets eetbaar op het menu van het hotel, zodat we terug naar de kamer gegaan zijn en roomservice hebben laten brengen (we hadden toch een apparte eettafel op onze kamer). Best gezellig.
Op het tweede deel van onze Great Ocean Road worden we er regelmatig aan herinnerd dat we hier links moeten rijden Na een uurtje rijden kwamen we door een bos met Eucalyptus bomen waar we een 10-tal Koalas in de bomen zagen zitten. Na enkele minuutjes waren er nog een pak toeristen die kwamen kijken. Een kwartiertje verder stonden er enkele wagens op een niet alledaagse manier op de baan geparkeerd Ja er zat een Koala midden op de weg Ik ben maar verder gereden om het verkeer niet verder te belemmeren.
Na enkele kilometers stond er een wegwijzer met ons doel, maar deze week af van de normale Ocean Road We hebben die pijl even gevolgd en kwamen midden in een prachtig regenwoud, met varens alom en gigantisch hoge bomen Uiteindelijk zijn we terug gedraaid om het normale traject van de Great Ocean Road te volgen. Maar dit omweggetje was zeker de moeite waard.
De volgende stop (die we niet gepland hadden) was Otway Fly tree top walk. Dit is een stalen constructie ongeveer 25m boven de grond die de mogelijkheid geeft om het regenwoud is niet van gans onderaan te bekijken. Het hoogste punt waar we konden wandelen was 50m hoog, maar de bomen gingen duidelijk een pak hoger De eerste 50 jaar groeien de bomen hier tot 1 meter per jaar, daarna gaat het iets trager tot ze een hoogte hebben van 100 m. In deze streek valt gemiddeld 2 meter regen per jaar (één van de top cijfers voor Australië) gelukkig hadden we deze keer eens geen regen.
De volgende halte was: The Big Tree, een dikke boom, 27m omtrek en 24 hoog. Ik kan hier veel over vertellen, maar de fotos spreken voor zich. Dik, dikker dikst Aan de achterkant (waar we niet geweest zijn omdat we er niet mochten komen was en holte in de stam waar ik gerust in kon lopen).
Daarna vervolgenden we onze weg naar een van dé monumenten in Australië The 12 Apostles. Dit zijn 12 rotsen die door erosie van het vasteland zijn gescheiden. Er was gigantisch veel volk, maar eerlijk gezegd, is het zoiets als Ayers Rockje moet het gezien hebben (als je hier bent) maar bottom line zijn het een paar stenen in de zee... Daarna kwamen we aan Loch Arch, waar het weer het zelfde liedje was, rotsen, water, wind, gaten, erosie, Mooi op zich, maar uiteindelijk went het.
.
Nog zo een fenomeen is de London Bridgehier was het iets echter, want de verbinding met het vaste land is pas in 1990 ingestort. Geen slachtoffers, wel 2 mensen die vast zaten op het tweede stuk van de brug en pas na enkel uurtjes bevrijd konden worden.
Even later iets wat niet in ons boekje stond Bay of Martyrs. Dit vonden wij veel mooier dan The 12 Apostels en was helemaal niet toeristisch uigebouwd. Ik denk dat het hier prachtig moet zijn om er met een bootje door te varen... Langs de andere kant is de ganse zuidkust van Australië bekend as een kust waar veel scheepswrakken liggen. Het startverhaal van de meeste kustplaatsen gaat hier als volgt: Schipbreuk, enkele overlevenden, hutje gebouwd nabij de kust, en uitegroeid to een dorp...
Daarna zijn we doorgereden naar het hotel. Toch wel handig, zo een GPS, je geeft de straat in, de nummer en doet gewoon wat de GPS zegt... Eén detail, een vrij belangrijk is dat je het juiste adres moet ingeven! Ragna had het adres ingegeven als Flinter Street en uiteindelijk moest het Flinters Lane zijn. We begonnen pas nattigheid te voelen toen de GPS ons door een zandweg stuurde. Gelukkig was het dorp juist en waren we na enkel munuutjes in het hotel. Na het eten zijn we even gaan afkoelen zijn in het zwembad waar Ragna haar duikkunsten en haar handstand onder water heeft geperfectioneerd Haar bed viel iets minder mee, dat was veel te hard om te slapen Als voorbeeldige vader heb ik mij dan maar opgeofferd om te wisselen en ben in haar bed gaan slapen. En ik heb goed geslapen, Ragna heeft ook goed geslapen, enkel Annick had problemen met een wroetvarken in haar bed.
Vandaag een korte vlucht ( 1 uurtje) naar Melbourne. Daar hebben we een auto gehuurd, bleek dat we een Hyundai kregen Klinkt niet exotisch, maar uiteindelijk viel die auto 100% mee, om het met Annick haar woorden te zeggen: Dat rijdt nog beter mee dan de wagen van het volk.
Dit is de trip die we plannen voor de volgende 3 dagen, daarna blijven we nog 2 dagen in Melbourne om de stad te verkennen.
De eindhalte voor vandaag is Lorne. Op weg hiernaar kwamen we voorbij Bells Beach, één van de bekendste surfplaatsen in Australië. Helaas waren de surfgoden niet in hun beste doen, en was de zee zo plat als de kangoeroes die we eerder al naast de weg zagen liggen
Daarna kwamen we aan het officiële begin van The great ocean road. Deze weg is aangelegd voor de toeristen door oorlogsveteranen van de eerste wereldoorlog als bezigheidstherapie en is het grootste oorlogsmonument ter wereld. Deze route is ongeveer 250 km lang (dit is enkel de trip van dag 1 en 2). In totaal hebben we 1100 km gereden en hebben bijna 900 fotos genomen, dus hebben we veel minder dan het minimum aan fotos op onze blog moeten zetten.
Een volgende stop was de Erskine Fall, een waterval waar het water van boven naar beneden valt. Het mooie was dat ze midden in een regenwoudje (naar Australische normen) gelegen was.
Daarna zijn we naar Teddys Lookout geweest, een wandeling van een uurtje met mooie zichten en enkele diertjes Het eerste dier dat we zagen was een Echidna (mierenetend stekelvarken). Ik liep voorop en hoorde iets ruisen door het struikgewas (ritselen voor de niet Toon Hermans fans). Rustig wees ik de dames op het diertje dat bang werd en zich ingroef. Ik probeerde het een beetje te mobiliseren met een stok maar geen resultaat Dus bleef ik geduldig staan tot de Echidna zich veilig voelde en zijn weg verder zette (ideaal voor een foto).
Even later liepen de dames op kop en zagen een grote grijze kangoeroe (de echte), helaas waren de vrouwen iets minder subtiel (en stil) zodat het dier in paniek wegrende (geen foto dus).
Bij het instappen in de auto, begon (hoe kan het anders) weer eens te regenen.
sAvonds zijn we nog een avondwandeling gaan maken langs het strand en de pier. Net op de pier aangekomen zagen we een oranje fluoricerent ding van links naar rechts, van voor naar achter, drijven. Eerst dacht ik aan een duiker, maar toen zagen we wat er echt gebeurde, een rog van bijna 2 meter breed en 3 meter lang hing nog aan een afgeknapte vislijn en zwom rustig rond (de fotos zet ik niet op de blog omdat de kwaliteit de laag moet gebracht worden en een en ander minder duidelijk wordt).
Waar we wel fotos van hebben is een visser die een inktvis ving (één van de ) en van een rotstekening (natuurlijk vermoed ik) van een vis.
Daarna reden we naar Hyams Beach gereden. Hier is volgens het Guiness Book Of Records het zand op het strand het witste van de hele wereld. Omdat wij vonden dat het strand witter en aangenamer was op Green Patch, zijn we terug gereden naar daar. Op de weg hier naartoe zijn we even gestopt bij een van de kangoeroes die naast de baan lagen. Ze zijn toch mooier als ze rechtop staan of springen.
De eerste halt is Kiama. Hier zijn we eerst gaan eten in een Subway (= Internationale broodjeszaak waar je zelf een broodje kunt samenstellen). Een totaal onverwachte attractie was een koeien tentoonstelling zoals wij die enkele jaren geleden in België kenden. Deze koeien waren bewerkt door de kinderen van de verschillende scholen hier in de buurt. Deze koe is versiert met aboriginal art.
Ook was het leuk om in de baai de pelikanen te observeren die steeds in de buurt van de oprijstijger bleven zwemmen. Uiteindelijk werd het ons duidelijk, er was en visser zijn vis aan het kuisen. Nieuwsgierig als we zijn gingen we eens naar zijn vangst kijken. Hij vroeg aan ons Ragna of ze de overschot van de vis niet aan de pelikanen wou geven. Uiteindelijk hebben Marc, Els en Ragna enkel stukken vis aan de grote vogels mogen geven
gelukzakken (maar wel met stinkende handen).
De volgende halte is de 
Om de verdere trip aan te kunnen zijn we gestopt aan een strandje om onze picknick te verorberen. Toch gezellig, eten met zich op het strand. Hier hebben we ook een kleine wandeling gemaakt om de spieren even te ontspannen. 
Nu volgt de laatste etappe van onze eerste dag, we rijden verder to Wollongong. Dit is een klein havenstadje (lees dorp) met natuurlijk een haven, vuurtoren
en een ijskar.
. Enkel zijn we niet zeker of zijn hand tussen zijn twee broeken zat of niet...
.
in de schoenen van Marc en Els waar we enkele keren mee op stap geweest zijn. Na 2 weken blog-stilte ga ik proberen om alles zo correct mogelijk te rapporten zodat jullie niets missen!
De laatse dag in de staat Victoria...
Vandaag hebben we een beetje uitgeslapen en lekker ontbijt gehad ( er was zelfs verschil tussen English Bacon and American Bacon). De bedoeling was om een boottrip op de Yarra rivier te maken, maar de lieve vrouw aan de receptie heeft ons naar de verkeerde richting gestuurd
Dus als alternatief zijn we met de gratis toeristische tram rond de stad gereden tot aan de vertrekplaats van de boten.
Uiteindelijk vonden we toch de juiste vertrekplaats van de boot zodat we toch nog onze boottrip konden doen. In het begin zaten de meeste mensen buiten en hadden we een privé gids, toen het buiten te koud werd kwamen de meeste mensen binnen zitten en moesten we onze gids delen.
Na de Silverband Falls, een watervalletje van ongeveer 30 meter hoog en een halve meter breed (niet de moeite om een foto te plaatsen) kwamen we aan bij de 'Reed Lookout' en de Borooka Lookout. Weer hetzelfde liedje, bergen, water, bomen en een gigantisch ver zicht. Het is moeilijk dit met een foto en een beetje tekst te verklaren, maar dit was echt de moeite. Hier hebben de dames een stukje van mijn Pie (=gebakje met vleesvulling) gegeten. Ik heb nog moeten smeken om ook nog iets te mogen hebben. Stilaan staan ze meer open voor andere soorten voedsel dan dat we in ons Belgenlandje gewoon zijn (Ragna eet zelfs al scampis).
Daarna vervolgenden we onze weg naar een van dé monumenten in Australië The 12 Apostles. Dit zijn 12 rotsen die door erosie van het vasteland zijn gescheiden. Er was gigantisch veel volk, maar eerlijk gezegd, is het zoiets als Ayers Rock 
Daarna kwamen we aan Loch Arch, waar het weer het zelfde liedje was, rotsen, water, wind,
gaten, erosie,
Mooi op zich, maar uiteindelijk went het.
Nog zo een fenomeen is de London Bridge 
Even later iets wat niet in ons boekje stond Bay of Martyrs. Dit vonden wij veel mooier dan The 12 Apostels en was helemaal niet toeristisch uigebouwd. Ik denk dat het hier prachtig moet zijn om er met een bootje door te varen... Langs de andere kant is de ganse zuidkust van Australië bekend as een kust waar veel scheepswrakken liggen. Het startverhaal van de meeste kustplaatsen gaat hier als volgt: Schipbreuk, enkele overlevenden, hutje gebouwd nabij de kust, en uitegroeid to een dorp...
