De laatste training is achter de rug, niks meer aan te doen, geen weg meer terug, wat gebeuren mag, gebeure…. Op de achtergrond speelt ‘Whisphering wind’ op dwarsfluit door Michael Flatley. Als inspiratie op het laatste stukje ‘De weg naar…’xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het is eigenlijk allemaal de schuld van Marc Bultinck. Had hij het vorig jaar niet in zijn kop gekregen om per se Belgisch kampioen halve marathon  te willen lopen in St- Truiden (en daar nog in slaagde ook), dan was ik nooit aan dit avontuur begonnen. Ik had Marc beloofd om met hem mee te lopen. Mijn trainer, Eric, vond het verstandig om de week ervoor de halve van Evergem te lopen, om een idee te hebben wat het is om 21km te lopen. Mijn duurlopen waren nooit meer dan 9 km op dat moment.  Het liep allemaal een beetje anders af maar dat verhaal staat ergens in mijn archief (sept 08) en hoewel het zeer leuk is, heb ik toch geen zin om oude koeien uit de gracht te halen. Het komt erop neer dat het bevallen was en ik het idee opvatte om me eens aan een volledige marathon te wagen.

Mensen die ervaring hebben met marathons weten meteen dat 9km lopen als duurtraining niet voldoende is. De winterstage was een kleine ramp, duurlopen werd voor mij een werkwoord, jeetje mina. Ik hoor mezelf nog zeggen; “Zo kan ik nog uren lopen!!” Nog geen half uurtje later …. De trainingsmakkers zullen graag aanvullen.  Mijn afgelopen winterseizoen  was dus geen succes en ik werd op training vaak smalend aangesproken met de woorden “voor uwe marathon zult ge toch meer moeten doen” Dat leek toen nog zo lang geleden. Iedereen tipte me Eindhoven aan. Een mooi parkoers, heel gezellig, veel volk en ideaal voor een debuut. Ik volgde de raad op en koos Eindhoven uit. Al had ik liever Deinze-Wevelgem gelopen.

Na de winter komt de lente, ik liep een mooie interclubwedstrijd, liep een nieuw PR op de 3000m, en we werden mooi 2^de in de aflossingsmarathon van Antwerpen. Ook mijn eerste halve marathon in Harderwijk van 09 was een succesje. De duurlopen werden opgedreven. Echter op zijn ‘Stormkraai’ ipv 3 kwartier liep ik nu een uurtje of zo,ofte 13km per duurtraining. Het tempo hou ik voor mezelf.

Maar ook de lente, met veel verdriet, gaat voorbij. Gentse feesten betekenen 10 dagen Boombal. Trainen?? Ach… Ik schreef me in via de site van de marathon, geen weg meer terug en toen Eric eind juli me het trainingsschema mailde, printte ik meteen mijn schema uit en kleefde het in mijn agenda. Toen ik het daarna eens bekeek waren mijn oogjes (mogen jullie zelf invullen) Maar wat ik wel bedacht was zoiets van;”Ik heb nieuwe schoenen nodig” Ik kocht me ook een Garmin, wat ik me nu wel beklaag, twee mensen houden me nu echt in de gaten zonder mijn training gezien te hebben.

Het schema startte op maandag 3 augustus.

No pain no gain, schreef Marc ooit eens.  De eerste week was meteen goed voor 126 km. het gevoel was goed maar de trainingen werden te hard afgewerkt. Iedereen toomde me wat in. In week 2 was al duidelijk waarom. Iets minder kilometers maar al veel harder. Zo zat er oa een 25km in 3’30/km. De derde week was een nachtmerrie, ik leek wat vermoeid en had vaak moeite om de training af te werken. Gelukkig bleef ik rustig. Eric corrigeerde wat en de resultaten volgden erg snel. Bert was zo vriendelijk om mijn clubrecord op de 5000m af te snoepen. Hij mocht er drie weken van genieten. Ik liep 5000m in 15’27” en het zelfvertrouwen groeide alleen maar vanaf dat moment. De trainingen gingen goed. Evergem was goed, te goed. Ik was weer vermoeid de dagen erna en ook mijn kuiten protesteerden. De week erna moest ik 30km in 3’30” afleggen. Een slechte dag maar wel veel geleerd. Het hoofd was goed en mijn zelfvertrouwen ook. Jammer dat mijn benen die dag echt niet wilden. Mijn kuiten waren stenen en ik leerde wat Marc met die pain bedoelde. Na de Corrida liet ik me even masseren bij Christophe Nuytten. De hardheid was na een dagje rust weg, mijn eerste na 2 maanden. Er werd nog een week stevig doorgetraind. En als laatste hindernis nam ik Mechelen. Daarna was het voornamelijk afbouwen. Tot afgelopen zaterdag een virus op bezoek kwam. Een verkoudheid. Zondag was ik er ziek van, maar na raad van Katrijn, je moet er maar opkomen, een ajuin in stukjes naast je bed, werd ik snel beter.

Ik heb veel geleerd de afgelopen 2 maanden. Vooral over mezelf. Talent is een gave, iets om te koesteren, maar je mag er nog zoveel hebben, als je niet werkt dan ga je er toch onderdoor. Ook het begrip ’tanden bijten’  snap ik nu veel beter. Leren drinken en eten tijdens training.. Ik hoop dat ik het zondag kan. Het enige wat echt een minpunt zal blijven is mijn loopstijl..

Enkel zaterdag nog even uitlopen of inlopen om dan zondag om 11u te starten in het stadscentrum van Eindhoven. Ik ben benieuwd.

Verwachtingen scheppen teleurstellingen maar ik kan het niet laten. Ik wil hem zo wie zo uitlopen ook al is het op een brancard. Een tijd, ach 2u40 zou echt al mooi zijn. Als het sneller is dan 2u31’ dan geef ik een feestje in de kantine van AC Deinze….