Maar ze kent een goede winkel voor bloempotten, en nu de tuin begint te ‘botten’ beginnen de tuinkriebels. Een kar vol potten en een zak teelaarde verder, rijden we naar haar huis voor een 'potje' koffie. Bij de vuilbakken van de appartementsgebouwen vlakbij haar zie ik een stoel. Een Thonet. Zo denk ik te zien. Ik heb zo die tic om aangetrokken te worden door wat mensen allemaal weggooien.

Een Thonet, het biedermeier summum van eenvoudige gratie in plasticiteit en functie! Ik krijg milde hartkloppingen, vlinders, zeg maar.

Ook al is zij kapot, ik wil haar, ik repareer haar, verf haar Hongkong-jade-groen en beschilder haar met kleine roze roosjes. Ik ben weg van die vorm. Ik niet alleen, mensen, dit gaat over het meest verkochte houten voorwerp aller tijden.

Ik kreeg van mijn oma jaren geleden ook al de overbekende Thonet-stijl-schommelstoel en die krullen passen mooi bij het nostalgisch jadegroen dat Christophe Coppens ontworpen heeft, één van mijn favoriete kleuren. Maar misschien mistte zij wel een been of zo. Zij lag daar zo zielig tussen een hoop vuil.

Pas bij het weer wegrijden, na het kopje koffie, durfde ik het mijn vriendin vragen. Ik had me niet gerealiseerd dat ik niet zelf met de auto was en maar bij gratie van haar een kijkje kon nemen.

Kun je even stoppen?

Aan de vuilbakken?

Om een lang verhaal kort te maken:

Het was een Thonet.

We laadden haar in.

Thuis vond ik er geen enkele mankement aan.

Ik schuurde de stoel meteen op, mijn pot Jadegroen al bij de hand…

Maar ze was in echt beukenhout en onbeschadigd.

Ongeverfd was zij het mooist. 

Ik denk niet dat het een originele Thonet is. Haar zitting is van de nog meer bekende nr. 14 (cirkelvorm) en haar rugleuning de nr. 56, dus een model van tijdens de beukenschaarste na 1886. (zie foto, rugleuning in drie stukken ipv één zoals de nr.14.)

Ze is een beetje een mysterie. En wie wil dat nu niet in huis?

Fred Astaire eat your heart out. Jij kon ermee dansen maar ik heb er één in mijn living staan die me de prijs van een stukje schuurpapier heeft gekost.

Thonet

C’est un objet populaire

et une chef d'oeuvre du design.

Elle est toujours dans les bistrots,

mais on la trouve aussi dans les musées.

Elle est fabriquée grâce à une technique

qui fut autrefois révolutionnaire.

Merci Monsieur Thonet.

22-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

De hele dag met tussenpauzes gekookt, gebakken en ingelegd. Op weg naar de brievenbus (wat een bewogen leventje vandaag...) zag ik dat de hortensia in bot kwam.
 

Impressie voor het tuindagboek:

In de vochtige aarde zoekt de hortensia

de weg naar de zon

Waar is mijn kamperfoelie gebleven?

Het wintergras wuift naar de rommel

terwijl ontluikend lentegroen zich klampt aan kale takken.

De tuin is bijna klaar om nestjesbouwers te ontvangen.

Welkom!

En ’s avonds na een gezellige vergadering voor de leefschool in onze living bij de open haard met verse soep, brood, Americain Vegetarien (natuurlijk) en applebutter (alle recepten hieronder te vinden), zette ik een cd van Djivan Gasparian op en beloofde mezelf ondanks dat het al voorbij één was dat ik nog even mocht lezen voor het slapengaan. Tot de cd afgelopen was. Ik las een kerstgeschenk: ‘Dagboek van Zwaluw’ van Amélie Nothomb. Per ongeluk had ik op repeat gedrukt en de cd was dus nooit ten einde. Omdat het zo'n dromerige muziek is, viel het niet op dat het lang bleef duren en toen het boek uit was, merkte ik pas dat het repeat-lampje brandde. Boek uit in één nacht dus. Gelukkig maar want ik denk niet dat ik het nog opnieuw zou opgenomen hebben om verder te lezen. Ik las erna wat boekbesprekingen op internet maar die spreken elkaar tegen. Zelf vind ik het te snel geschreven. Alsof het een serieproduct is, open vragen, doodlopende literaire straatjes en gebrek aan logica vind ik geen diepgaande filosofie zoals door sommigen beweerd wordt over dit boek.

Wat ik sinds het vorige lijstje gelezen heb:

(behalve kranten, tijdschriften, De Brakke Hond, Meander, nieuwjaarsbrieven, kerstkaarten, mailtjes en vergaderverslagen)

-‘Seven Days In the Life of a Laughing Skeleton’ Marcus Cumberlege (mooi)

-‘Gut Symmetries’ Jeanette Winterson (nogal moeilijk, niet echt voor het slapen gaan dus voor de meeste full-timers uitgesloten, wel geniaal)

-‘Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder roodkapje voor’ Renate Dorrestein (Lezen!)

-‘Mary Poppins She Wrote, the life of P.L. Travers’ van Valerie Lawson (Geen literatuur maar ik wou wel eens weten waar P.L. Travers de mosterd haalde en of ze zelf aan de kant van Mary Poppins of the Bank's kinderen is opgegroeid.)

-‘Een sterke man’ Renate Dorrestein (misschien nog beter dan 'Want dit is mijn lichaam'. Maar 'Voor alles een dame' blijft mijn favoriet.)

-‘Bloemlezing uit de poëzie van Jan Van Der Hoeven’ (Tja, mijn voormalige tutor zit zich natuurlijk al lang op te winden wat die caramel-verzen op deze blog te betekenen hebben dus ik duik maar eens in echte poëzie, de zijne dus!)

-‘Is there life after housework’ van Don Aslett* (Nog in bezig, en elke dag aan het leren)

-‘De Zeeprinses’van Marlies Visser (Een zeer romantisch prentenboek waarvan mijn dochtertje zo smult dat ik er dubbel van kan genieten)

-‘Linus’ geïllustreerd door Pieter Gaudesaboos. (Een zeer zwaar verhaal, amai, voor kinderen???? Maar de titel en de originele illustraties zijn goed)

 -En dus ook: ‘Dagboek van Zwaluw’ van Amélie Nothomb.

*Organisatietip die perfect werkt (voor mij) is alles onmiddellijk terugleggen op een vaste plek (vooral dat!) na gebruik en niet op een hoopje die je dan wel eens zal organiseren. Maar ik hoop vurig dat hij mij straks ook uitlegt, verder in het boek misschien, hoe je je huisgenoten daartoe kan dwingen.

 De recepten:

Brood van de dag
Ingrediënten
- 350 gr bakkersbloem
- 12 gr verse gist
- 2 dl lauw water
- 0,5 dl olijfolie
- 1 tl zout
- 4 el Za'thar
Bereiding:
Doe de bloem in de broodmachine-emmer en maak een kuiltje in het midden
Roer in een maatbeker de gist met het water
Giet het gistmengsel bij de bloem en dit alles samen in de broodmachine met olijfolie, 
en het zout. 
Wanneer de broodmachine het signaal geeft om bijvoorbeeld rozijnen toe te voegen, voeg er dan de 4 el Za'thar bij.

Applebutter

Ingrediënten
- 5 appels
- knijpfles of pot vloeibare honing
- 150 gram smeerkaas
- walnoten (gemalen)
Bereiding:
De appels schillen en in kleine blokjes in een ovenschaal overgoten met vloeibare honing 15 minuten laten opwarmen tot 180°c.
Mengen met de smeerkaas en de gemalen walnoten.
Bijzonder lekker op het brood van hierboven.

Soep
Alle groenten die ik in huis had door de appelsapmaker en dan laten koken. Supersimpel, licht (ideaal voor 's avonds) met tuinkruidenblokje erbij.
Ik geef toe, dit is luiheid in de keuken (Als je tenminste het afwassen van alle onderdelen van de appelsapmaker niet meetelt. Dat heb ik natuurlijk onmiddellijk gedaan en bovendien alles terug op zijn plaats gezet.)

16-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

14-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Dagje uit met vriendin. De beste qua geestige winkeltjes leren kennen. Delicatessen aan depressief hoge prijzen maar je leeft maar één keer en kinderkleren, toekomstige cadeautjes en huishoudartikelen voor geen geld.

Ook een hoop polymeerklei om miniatuurtjes in elkaar te prutsen voor vrienden en geliefden en thuis pas, na het ineenknutselen van zo'n miniatuurtje samen met de kindjes, besefte ik dat ik een lange broek voor anderhalve euro gekocht had en een trui voor twee euro en twee nieuwe gordijnen voor in de badkamer voor samen een euro maar dan ook een zakje amarettokoekjes voor acht euro. (Er zitten er zes in) Euh?

En tenslotte:
Ooo, denneboom
Ooo, denneboom
waar ben je heen
met al je schoon?
Hoezeer mis ik je lichtjes al
vooral dan bij de avondval.

(Alhoewel ik nu al niet meer weet hoe we hier kerstversiering binnengekregen hebben twee weken geleden?!?! Het staat hier echt eivol.)

11-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Kijk, zoiets kan mij mateloos gelukkig maken.

Vanmorgen stond ik op. Trok de gordijnen open en zag de toverhazelaar die in een pot op het terras logeert in vuurrode bloei staan.

Tegen de namiddag stond hij op zijn mooist. En dat kon ik meemaken dankzij mijn thuisblijfmoederschap en vooral door onze zeer gewaardeerde vriend Philippe die we veel te weinig zien maar wel heel graag. Hij heeft me deze wonderlijke plant gegeven op mijn laatste verjaardag rechtstreeks vanuit de Tuindagen van Beervelde waar ik voor het eerst sinds jaren niet heen kon wegens schoonfamilieaangelegenheden waar ik jammerlijk niet onderuit kon. Maar wat een mooie troostprijs!

En nu staat die daar vuurrood te bloeien dat het een lieve lust is, mijn eigen Hamamelis Intermedia “Diane”.

En ik neem me voor dat ik mijn volgende tuin zal aanplanten met een oog voor winterbloeiers, gele en rode toverhazelaar, dopheide, helleborus, winterjasmijn, wintersneeuwbal zowel de tinus- als de dawn-versie, gele kornoelje, peperboompjes, Bitterzoet, wintersierkers en skimmia japonica, winterakoniet.

En heel veel bollen voor krokusjes en sneeuwklokjes want tegen de tijd dat de winterbloeiers beginnen uit te bloeien staan die kleintjes er al weer.

Waarom denk je eigenlijk nooit aan winterbloeiers in de aanplantperiode? We hebben er hier een paar staan maar die zijn allemaal op tuinbeurzen aangekocht omdat het inderdaad aanlokkelijk leek op dat moment en op het plastiekenplaatje eraan. Maar bewust naar een tuincentrum gaan om specifiek winterbloeiers te kopen. Daar komt het niet van. Mijn allereerste tuin die ik aangelegd heb, na jaren prutsen met bakken, potten en lapjes grond te leen, was een tuin met kippen, aardbeien, pompoenen, tuinkruiden en zonnebloemen, (alles wat ik nodig had in de keuken. Van de kippen alleen de eitjes!!), mijn tweede tuin legde ik aan in de lente en ik dacht zeer krekelig alleen maar aan de lente en de zomer. Het werd een muziektuin. Er was een ‘koningin van de nacht’-tulp en een trompetplant, viooltjes, sneeuwklokjes, een Schubert-roos en allerlei vondsten van geestige muziekgerelateerde namen. Geen visie, geen seizoensbepalingen, kleurschakeringen dus het was een beetje een rommeltje maar toch onverwacht een mooi tuintje met veel kleur. Het was te klein om er een nutstuin van te maken.

Mijn derde tuin (samen met Karel) was voor Karel een eerste kennismaking met tuinieren en ik had het een beetje moeilijk om hem in te tomen. In het week-end, was hij bij openingstijd aan het tuincenter en voor het eerst sinds jaren ging het hoofdaandeel van zijn loon niet naar boeken en cd’s maar naar planten. Vanalles sleurde hij mee; groenblijvers, bladverliezers, tuinkruiden, exotische planten, rozelaars en wilde papaver, grassoorten en sparretjes, vier levensgrote lindebomen (vijf meter hoog). Hun ‘kweekpotjes’ werden mijn tuinvijvertjes.

Omdat ‘mijn’ tuin op die manier zijn eigen leven ging leiden en ik niet zo goed meer kon volgen had ik hier twee ambities: 1. afgesloten zitten van de al te nieuwsgierige buren en 2. gezellige hoekjes maken. Ik had een lapje waar Karel niets mocht planten ‘the teagarden’ daarin stond een prieeltje met een bankje en allerlei planten waar je thee van kan trekken. Op de helling naar het terras stonden de keukenkruiden met buxus ertussen en andere lage groenblijvers voor de winter. Rechts een speelhuisje in hout voor de kinderen en links een ingegraven kuip met daarin vissen en mijn geliefde mrs. Doherty, de mooiste waterplant die ik persoonlijk ken. (Ik ben nogal voor Noord en Midden-Europese planten.)

Het terras is ook mijn toedoen: heel veel potten met experimenten. Soms stop ik zelfs op de pechstrook omdat ik een bijzondere zaailing zie staan in een spleet in het asfalt. Niet te geloven wat de vogelpoeppost allemaal ronddraagt in onze tuinen en omgeving. Ik heb ondertussen al vier schitterende planten in potten staan die eigenlijk als onkruid ergens opgekomen waren maar die ik toch ter afwachting in een pot had gezet.

Waarom spreek ik nu in het verleden? Het is nog altijd onze tuin? Maar ik heb al afscheid genomen van deze tuin. (Niet van de planten!)

Zou het niet mooi zijn als we een huis met tuin vinden dit jaar? Liefst in het voorjaar en dat ik dan kan gaan winkelen in onze huidige tuin om daar in die nieuwe weer een paradijsje te maken.

Er komt hoe dan ook een winterbloeiersplek in. Dit keer ga ik voor visie!

09-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Vandaag leek wel een feestdag.

Naar de tandarts, jaarlijkse controle, goed vroeg in het jaar, dan zijn we ervan af. Alles oké! Dus ik mocht iets kiezen. (niet bij de tandarts maar van mezelf in de winkel en ’t waren net solden) Thuis lag er een hoop post (veel gedichten, lange brieven en kaartjes, ondanks internet en e-mail, blijf ik verliefd op ouderwetse post. Hint, hint)

Verder de kerstsouveniers en vakantieherinneringen inplakken/plaatsjes geven/inbinden... (weer wat extra ruimte dat ingenomen is...) 

’t Was ook schitterend weer zodat mijn hele woonkamer denderde van de prismakleurtjes. Oh, ode aan de kristallen luchters!

Tinkelende, blinkende glitterding
In 't winterlicht
uw lichtgewicht
in 't kanten kleed van uw legering
Gij brengt kleur en beweging
en dankbaarheid bij dit onozel wicht
onder het schrijven van dit gedicht.

Mensen met P. Starck lampkappen weten niet wat ze missen.

Ja, vandaag leek wel een feestdag maar misschien was dat ook omdat het weer school was en ik na twee weken mijn eigen gedachten kon horen en eens naar toilet gaan zonder een one-man-show in het deurgat of een noodkreet om de hoek.

07-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Engeltjes bestaan. Ik ben net op bezoek geweest bij eentje. Ze gaf een driekoningenfeest en het was schitterend. Zo schitterend als het kunstwerk van haar dat bij ons hangt. (sinds vandaag zijn het er zelfs twee!) De blauwe planeet en het roze landschap. 

"Wanneer kleur, poëzie en fantasie elkaar raken" las de uitnodiging, maar het was vooral dat elfachtige wezentje dat ons raakte.

Mooie muziek, mooie verhalen, mooie poëzie, mooie mensen, mooie woorden. Van samen zingen, dansen tot vliegertjes vouwen en tekenen op muziek.

Een echte driekoningentaart met een gedeelde boon voor een heel charmante dame en mezelf. En HJ maar hopen dat die gedeelde boon OP hem was.
Ik ben warm van dankbaarheid en ook van een zeldzame rust (of is dat omdat Karel en de kindjes naar een ander driekoningenfeest waren?)

 
Driekoningen, driekoningen,
dit jaar is alles goed.
Het oude was versleten
ik zou het het liefst vergeten

Driekoningen, driekoningen
vanaf nu gaat alles goed.
Slaapwel allemaal.

06-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Maak ik het mezelf wijs om het thuisblijven na vijf jaar universiteit en tien jaar carrière goed te praten? Of ik ben danig beïnvloed door het schitterende boek: “Is er leven na het huishouden?” Van Don Aslett en de vele, vele, vele hoog opgeleide moeders die mijn levenspad de laatste tijd kruisen en toch ook een jaar of zes (of langer) aan een stuk alleen maar ‘mama’ geweest zijn?

Zoals ik drie maanden geleden zei, was deze blog ook een ‘invulsel’ van dit thuisblijven. De reacties zijn positief en ik vind het nog altijd fijn om te doen, dus ik doe dit verder, net zoals het huishouden maar met meer goesting.

Huishouden is kunst; het vergt creativiteit, inspanning, vakmanschap, grenzeloos geduld en men kan ervan genieten (!?).
 

De hoogopgeleide moeders beweren allemaal dat thuisblijven en voor huis en kinderen te zorgen zwaarder is dan dit alles uit te besteden en ondertussen gezellig te gaan werken met schone kleren aan en een beschaafde lunch te hebben met mensen die een uitgebreide vocabulaire hebben en geen pipi of kaka moeten doen tijdens de maaltijd.

Een directiesecretaresse die ik ken beweert zelf dat ze uit luiheid en voor haar eigen gemak haar drie kinderen uitbesteed tijdens de dag en haar huis laat poetsen. Zo blijf ik langer jong en heb ik een beter gevoel en aanzien voor gewoon maar wat op een kantoor te zitten werken.

Maar de keuze is zo simpel niet, er is ook zoiets als hormonen en een moederhart. Er zijn moeders die lijden onder de keuze. Constant ondankbare werkjes doen en je een breuk sleuren aan was, strijk en kleintjes. Amper een volwassen gesprek kunnen voeren en met melk en andere vlekken op je kleren rondlopen. Het lijkt geen goede keuze als er een alternatief is maar dat alternatief blijkt bij nader inzicht geen oplossing te hebben voor snipperdagen in het schooljaar, de oneindige schoolvakanties, kindjes die onverwacht een dagje of twee of drie ziek zijn. Voor het begin en eind-uur van de school, de naschoolse activiteiten, de ouderparticipatie op school, de vele, vele, vele wasmachines die moeten gevuld en geleegd worden, de broeken die moeten versteld worden etc…

Don Aslett is een succesrijke manager die weet wat hard werken, zijn vrouw die thuis is met de kinderen beschuldigd dat ze niet georganiseerd is en dan op een dag babysit voor zijn eigen kinderen en compleet zot komt. Hij schreef een boek (niet daarover maar dat is zijn inleiding) en hij tackelt het probleem: huishouden. Hij vind dit overigens een zeer pejoratief woord en noemt het niet housework maar homemaking. Het hele boek leest als een trein en het is echt waar wat hij zegt, er is leven mogelijk na maar ook bij en tijdens het huishouden. Ik begin er meteen aan, met zijn methode. Ten eerste de 70/30 regel. In je huishouden is het net zoals in tijdschriften die je bijhoudt. Zeventig procent van de bladzijden is junk en dertig procent goud waard. Dus eerst sorteren en klasseren en omdat dat een gigantisch werk is moet je dat in geestig materiaal doen, geestige dozen en bakjes en kastjes. En wat het poetswerk betreft, je moet mooie dingen kopen om mee te poetsen. Mannen kopen grasmachines, boormachines, powertools, snoeischaren en allerlei gadgets die ze twee keer per jaar gebruiken en die megaduur zijn en wij, vrouwen dweilen met een oude trekker en mottige dweilen, foeilelijke emmers en borstels en deprimerende zeemlappen omdat je daar toch geen geld aan kan hangen? Maar het zijn wel de spullen die we elke dag gebruiken!!!! Dus ga voor roze bezems met rode hartjes, Grote felgekleurde emmers in rubber (van die draagtasmodellen) zodat je geen blauwe plekken op je schenen hebt of je vingers weer klemzet onder die verfoeide metalen hengseltjes. 

Per maand een aftiklijst van de grote sorteerwerken en je ziet vanzelf dat het steeds beter gaat na de 70/30 regel en nog een boel andere praktische inrichtingen en inlichtingen die hij geeft, en dit is mijn goede voornemen dit jaar - naast het elk jaar terugkerende: “ik ga iets doen met mijn schrijfsels”. Maar als ik het doe zoals Don Aslett het stelt dan zal ik tijd genoeg hebben om te schrijven.

Voila, te beginnen vanaf vandaag!

Tot over nog eens drie maanden wat dit onderwerp betreft!

03-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Aanrader, en erna nog eens langs de watertoren van Breskens om dat andere kunstwerk te zien van Johnny Beerens. “Levensbron”.
Uitspraken van de dag:

1. Bij het bezoek aan de visopslagplaats; redelijk hysterisch en flapperend met de handen; Tilia: “Buek, ik moet onmiddellijk een drankje hebben voor de stink in mijn mond.
2. Op het (zeer winderig) balkon van het visserijmuseum, wijzend naar een ventilatortje van de vismijn; Tilia: “Tuurlijk dat het zo waait hier in de haven, ze hebben dat ding daar aangezet.”

02-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

We wish you a supercalifragilisticexpialidocious 2008. With Lots of fun, love, useless stuff that makes you happy, even more love and a truckload of genuine kitsch!

 

En dank je, Katherine en Gunter voor het gezellige ingaan van het nieuwe jaar. 2008 kusjes, op te halen naar smaak en goesting.

 

01-01-2008 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

29-12-2007 om 21:54 geschreven door Fjerinne  

Poffertjes in de pan. Het haardvuur spikt, spokt en spakt. Onze spiegels, plafondmobile en schouw vol kerstkaartjes. Karel leest een boek in zijn zetel bij zijn lamp met een portootje en een aperitiefje (hapje). Hij draait krulletjes in zijn haar. Tilia schrijft lettertjes (Ja! Nu al!) en Linus heeft een beetje de bokkenpruik op. Alle kerstlichtjes branden, er liggen pakjes te wachten op het bezoek dat vanavond komt. We maken echte kip én quornkip, rijst en romanesku.

Ik las dat als je in de put zit, relatie-, werk- of levensgewijs, dat je je dan dag per dag, dertig dagen aan een stuk ’s avonds moet afvragen of die dag een dag was die je zou willen herbeleven of niet. Na dertig dagen moet je de balans maken.

Laat ons zeggen dat vandaag de balans gunstig zou beïnvloeden.

28-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Dit jaar geen cadeautjes! Dat was de uitspraak aan beide kanten van de familie dit jaar. En in het gazetje van Natuurpunt las ik: “Ik heb al alles. Geef mij cadeau maar aan de natuur dit jaar!” En een rekeningnummer voor een goed milieuproject.

Ik ben zot van mijn familie, (soms maken ze me ook zot maar dat is een ander verhaal) maar ik doe daar niet aan mee. Kerst zonder cadeautjes is geen kerst. Meer zelf, het is een bestaansreden die wegvalt. Het hele jaar door, vooral de zomermaanden, verzamel ik geschenken. Op reis, maar ook als ik iets fijn tegenkom zomaar ergens. Ik heb naast mijn bed een grote koffer staan om al die schatten in op te bergen. Die koffer dient ook als nachttafel en tegen december krijg ik die bijna niet meer dicht, heel ongemakkelijk want mijn leeslampje die erop staat valt dan steeds om en ik kan geen kopje thee mee naar boven nemen. DUS, die moet leeg.

Mensen, hier komt mijn kerstrede:

Ode aan het cadeau!

Ik doe niet mee aan het commerciële kerstgedoe. Maar ik vind Kerst, veruit het enige moment dat we samen spenderen, het moment om te tonen dat ik vaak aan jullie denk. Namelijk het hele jaar door wanneer ik iets zie waarvan ik denk dat blijdschap, schoonheid of één of ander superlatiefachtige levensverbetering meebrengt voor de ontvanger.

Cadeau’s om de cadeau’s zijn bijna nooit fijn. En als het geen echt cadeau is, geef je er misschien beter geen. Maar alle cadeautjes die hier liggen zijn bedankingetjes omdat jullie er zijn.

Voila, en omdat de afspraak was: ‘Geen cadeau’s dit jaar!’ weten jullie dat deze kerstcadeautjes uit het hart komen en niet dienen om aan de obligatoire cadeau-uitwisseling te doen.

Tot slot nog een raadseltje:

Weet je wat het voordeel is van mooie cadeau’s te kopen en te geven?

Als je ze het jaar nadien terugkrijgt (in identiek hetzelfde pakpapier) het nog goed besteed is ook!)

24-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

23-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

22-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

De wereld is toverachtig mooi. Vanmorgen met de poppentheaterbak en de twee kleintjes vertrokken naar ’t schooltje voor de ‘kerstvoorstelling’.

Alles glinsterend en wit. Vol diamanten zoals Tilia dat zegt.

Heb je al ooit een pony’s vachtje gevoeld op een sneeuwwitte vriesochtend? Of veertig kleutertjes geboeid zien kijken vanachter een poppenkast terwijl je daar staat te spelen samen met een fantastische hilarische improvisator?

’t Is te zeggen veertig kleuters min twee want mijn eigenste kleine dochtertje zat daar in mijn gezichtsveld gezellig te knuffelen en te zoenen met een ‘veel oudere’ kleuter die verliefd op haar is. Over de-draad-kwijtraken gesproken. Mijn eigen dochter! Drie jaar!

Na de voorstelling kwam de Kerstman langs die al snel ontmaskerd werd als Kerstvrouw maar toch verliep alles in een stemmig sfeertje. Op het einde van de schooldag was er het forum met de nieuwjaarsbrieven, zo ontroerend, compleet met een bleitende mama naast me.

’s Avonds wandelen op de kerstmarkt in Gent en daarna kerstkaartjes knutselen en schrijven met de kindjes.

En mijn lief kocht een kerstengel voor mij.
Oh, what a perfect day…

21-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

De kerstboom staat er. Een kleine weliswaar maar ik vind hem mooi (en hij past precies op de smalle rand van ons cd-rek) Maar de kinderen verzuchten luidop dat ze een echte willen. Een grote met plaats om van alles aan te hangen. Ook knutsels!

Hierbij een oproep aan iedereen die het wil horen:

We zijn op zoek (al een hele poos!) naar een groter huis! Een waar een echte grote kerstboom in past.

12-12-2007 om 15:11 geschreven door Fjerinne  

Maar als je in onze zetel ligt en naar boven kijkt en je afsluit voor de stapelhoopjes rondom je en de muren die op je afkomen, als je dus met enig tunnelzicht en klassiek muziek op de achtergrond naar het plafond staart, dan kan je een soort stijlvol gevoel over je krijgen. Die sfeer van in grote oude landhuizen en kastelen. Als dat geen luxe is, voor de prijs van een hoela-hoep, wat groen uit de tuin, zijden bloemen en wat zoektochten in oude juwelenkisten op de rommelmarkt.

De kinderen vinden er niets aan en willen toch een kerstboom, zoals die fenomenale, wonderlijke, niet te overtreffen kerstboom vol herinneringen en souveniers die Meetie elk jaar zet.

09-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

De Sint is niet in gedachten ons huisje voorbijgegaan. Integendeel, hij heeft nogal indruk gemaakt hier. Een schitterend geïllustreerde brief vol spannende biografische verhalen over de Sint in zijn jonge jaren, maar dan ook nog eens een mooi geschenk voor allebei en geloof het of niet maar de Sint heeft werkelijk tijd gevonden om zelf het speelgoed te maken. Te timmeren, zagen, verven en in elkaar frutselen. Niet te geloven, de dag van vandaag!

Hoe doet hij het? Hoe doet hij het? Zie dit poppig fornuis bijvoorbeeld eens.

Aan de andere kant…

Als ik zoveel Zwarte Pieten als de Sint zou hebben dan zou ik waarschijnlijk ook wel vaker iets moois kunnen maken.

Want ik kan me niet inbeelden dat de Sint elke dag was staat te doen en te plooien, of vijfendertig keer per dag iets moet afwassen dat gehuld zit in een mysterieuze al of niet op het eerste zicht waarneembare plakkerige substantie, billen moet schoonvegen, bij voorkeur tijdens het koken van verantwoorde gerechten die ook nog gezond, lekker en proper op te eten moeten zijn. En dan minstens een uur supporteren om dat voedsel binnen te krijgen in een kleine koppige jongen die meer dan honderd trucjes kent om niet te moeten eten. En dan meer dan de helft van de maaltijd van tussen de voegen en moeilijke richels in de meubels op te ruimen.

–ben ik de enige die zich elke dag, driemaal per dag, de diepfilosofische bedenking maakt: hoe het toch komt dat gerechten die we savoureren na de maaltijd en in de vaat altijd de meest onsmakelijke resten achterlaten? - (behalve die billen dan die moeten afgeveegd worden, bij voorkeur tijdens het koken…)

07-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

De Adventkalender.

Uit Noorwegen heb ik dit traditietje meegebracht. In Noorwegen krijgen de kinderen fantastische Julekalenderen. Dit sprak altijd tot mijn verbeelding. Ondertussen is die traditie via Duitsland en zijn Duitse winkelketens hier ook naar België gekomen maar de creativiteit is een beetje verdwenen tijdens deze overdracht.

De ouders kopen een karton met chocolaatjes achter en dat is het. Ook heel fijn natuurlijk, geen kritiek maar wat me in Noorwegen intrigeerde was de ongebreidelde creativiteit van de mama’s en papa’s om die (heel donkere) decembermaand zo fijn te maken en vooral dat verrassingseffect van wat er achter het volgende deurtje zit, op het volgende puzzelstukje staat, uit het volgende papiertje, poppetje, doosje komt of in het volgende stuk van de schatkaart staat.

Onze adventkalender ziet er zo uit. Hij is gezaagd uit heel dun hout en geverfd met plakkaatverf. Achter elk deurtje zit een noot en een briefje met een verhaaltje of een mooie gedachte op. (Wat een werk…)

(Ik denk dat ik ze zal recycleren voor volgend jaar… die briefjes dan toch)

01-12-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne