De kunst van het alledaagse leven Artistiek verantwoorde prettig gestoorde bohémien subcultuur idealen die vertaald worden in dagelijkse literaire schrijfsels en andere knutsels.
09-06-2009
Polka Dots
Mijn dochter en ik delen een passie: polka dots! Gisteren had ik teambuilddag (met collega-thuisblijfmama's). Het actieterrein was de Sleepstraat in Gent en de doelstelling: zoveel mogelijk Turkse lekkernijen en mooie stoffen kopen. In de Mokkabon lachten we tranen met tuiten en bij de Turk aten we ons een indigeste aan Turkse pizza met ayran. We kochten de halve stoffenwinkel leeg en daarna nog eens de helft van de bazar ernaast, gevulde koolbladen met rijst, watermeloenen (om mee te koken), kikkererwten, turkse pruimen, turkse pasta, bulgur, tomaten... Ik kwam thuis met de wonderlijke prinsessenstoffen en met mijn geliefde rode stof met witte stippen: polkadots dus. Ik dacht dat Tilia zou springen op de lichtblauwe tule met zilveren sterretjes of de roze toile met borduursels in regenboogkleuren of de lapislazuli-blauwe zijde met kraaltjes maar nee, ze wou een jurkje in polka dots.
(patroontje) een tunnel (naad op de rug) met aan de bovenkant een plat elastieklint ingestikt, verborgen door een zeer smal strookje kant, een breder kantstrookje onderaan en diezelfde kant gebruiken als schouderbandjes, kruisen op de rug.
Eigenlijk heb je het af op een kwartiertje als dochterlief bijvoorbeeld geen ei op de grond laat vallen halverwege het project en broer denkt het te kunnen verhelpen met de stofzuiger.
09-06-2009 om 00:00
geschreven door Fjerinne
Tags:polkadots, jurkje, naaien
29-05-2009
Zonnebloementaart en Sprookjes-taartjes
Supereenvoudige receptjes, oeroud en ze lukken altijd!
Zonnebloemencake
Een 4/4den cake (met zonnebloemenolie ipv boter) die in een bakvorm met een gat in het midden is gemaakt (de mijne heeft bloemblad-effect bovenaan dus ik had geluk) maar slecht vier centimeter hoog gevuld en het hart van de zonnebloem is een brownie in een muffinvorm gebakken.
Sprookjes-taartjes
-250 gram zelfrijzende bloem -250 gram suiker -250 gram boerderijboter -4 eieren -4 el melk -1 theelepel vanille-extract - papieren cakevormpjes - (zet de papieren vormpjes wel eerst in een houder voor vormpjes (ah, daar dienen die bakvormen met zes uitsparingen voor!)) - minstens één prinsesje om achteraf de taartjes te versieren
De oven voorverwarmen op 150° graden, erna verlagen naar 140° (beter te laag dan te hoog want op die lage temperatuur worden ze goudgeel.) Alles mixen, op het eind pas de melk erbij voegen. De papieren vormpjes vullen. 20 minuutjes in de oven. De breinaald-test en klaar!
Veel zon om te werken en dan regen om alle planten water te geven. Vooral terrasplanten. Ik ben een nieuwe collectie gestart.
Ballonplanten, mijn laatste ontdekking en mijn oude liefde campanulas en mijn nieuwe passie de fuchsia en natuurlijk heel veel surfinias op zn Engels in hangmanden (in alle tinten lila, paars en blauw) en een troepje tuinkruiden in mijn Victoriaanse miniatuurserre en trots van het terras.
Wanneer ik in de tuin werk, heb ik altijd een moederlijk gevoel. Die fragiele plantjes. Allemaal in een goed bedje en genoeg voeding en drinken. Ik voel me in een nursery.
Ik heb ook altijd het gevoel dat ik eigenlijk de mens die me de plant cadeau gedaan heeft, soigneer als ik de plant verzorg. (Ik geef ze meestal ook dezelfde voornaam, dat is handig want tegen planten moet je praten en het praat een stuk gemakkelijker wanneer ze een voornaam hebben, kun je subiet ook tutoyeren.)
Zo zag ik vandaag dat Philip, de toverhazelaar gele bloempjes draagt, terwijl hij in de winter vuurrood bloeide. Ik zag die gele bloemetjes als zijn manier van bedanken voor de theeblaadjes waarmee ik hem grootbreng. En dat Katherine Campanula een heel nieuwe generatie paarse kopjes heeft omdat ze vorige week naar een grotere pot mocht verhuizen.
Verder hebben alle planten die ik als stekjes in waterflessen vorige maand uit Catalonië meegebracht heb het goed op en rond het terras. Allemaal zijn ze gegroeid. Drie oranje lelieachtigen, ik moet wachten tot de bloei om ze te kunnen identificeren maar de knoppen zijn veelbelovend, dan een soort groengrijze luchtplant met luchtwortels die gewoon op een oude boomstronk leeft van de liefde en de hemelse dauw, (roze bloemknoppen), ik heb een soort IJsbloem ofte Mesembrianthemum die buitensporig groot is, laurier, munt, een soort winterkers, een plant die ik nog helemaal niet heb geïdentificeerd met donkergroene bladeren die aan de onderkant sneeuwwit zijn en donzig. Veel vetplanten die het voorlopig ook nog fantastisch doen en twee levende steentjes die aan het bevallen zijn van een tweeling.
En omdat ik een kitschmens ben, moet er natuurlijk ook wat randanimatie zijn. Vandaag dus naast verplanten en bemesten (en wieden) aan het prutsen geslagen.
Een oud schootlessenaartje (een laptop jawel!) opgeknapt om ermee op schoot in de tuin te zitten wanneer ik wil schetsen of schrijven op papier.
Een bloemenstoeltje gepimpt. (met behulp van een bordje uit de kringloopwinkel en een stevige hamer)
Een commode die naast de tuindeur staat en waar ik al het gerief opberg om bovenstaande dingen te fabriceren. (het kastje stond bij het grof vuil (van Sofie met dank aan Katherine die het meegenomen heeft voor mij) en was donkerbruin met witte tegels).
Vanavond dan met de kinderen in de tuin gegeten in het lage zonlicht. Terwijl dochterlief een 'arm' verhaal vertelde over dat spinnen hun man verorberen na de paring en dat bijen de darren buitenzetten na de paring en laten verhongeren. En dat onze papa toch wel geluk had dat mama dat met hem niet doet. (En ik vind dat hij ook geluk heeft dat ik deze week het tuinhuis heb gebeitst en de tuinmeubelen, een tuinhek heb gemaakt en tuinverlichting heb voorzien.)
Vandaag hebben we een dagje gestolen. Omdat Linus (6) een 'hap vlees' uit zijn hiel had na een wilde middag op een speelpleintje en omdat het begon te ontsteken en omdat hij bij mijn moeder in verzorging moest (Verpleegster A1) en omdat het pijnlijk was en omdat hij vandaag turnen had en toch niet mee kon doen, besloten we dan maar de hele dag aan zee te blijven... Het was ideaal vliegerweer en we vliegerden voor de eerste keer in mijn leven tot het einde van de draad. Tot de vlieger maar een stipje in de hemel was. Een onbeschrijfelijk gevoel dat rukken aan het vliegertouw alsof de balletuitvoerende constructie aan de andere kant echt leeft. En dat allemaal in die ongelooflijk ijle zeelucht. Een dag als een schatkist... En op weg naar huis wou ik nu eindelijk eens het kunstwerk van de Poolse Robert Kusmirowski zien. Ik had zoveel controversiële berichten gehoord dat ik het nu wel eens wou zien. Hieronder een stukje uit de krant:
In tien kuststeden kunnen toeristen de hele zomer lang telkens drie hedendaagse kunstwerken bewonderen (Beaufort). In Blankenberge staat onder meer De façade . Dat kunstwerk van de Poolse meestervervalser Robert Kusmirowski is een exacte kopie van een Poolse krotwoning. Zijn bedoeling is om het contrast met de mooie huizen in het centrum van de kuststad in de verf te zetten. En contrasteren doet het, want volgens het Blankenbergse stadsbestuur snapt geen hond dat dit een kunstwerk is. 'Dit is een smet op het stadsbeeld', zegt burgemeester Luc Monset (Open VLD). 'Het is niet wat ons beloofd was. Ze hadden gezegd dat het een gevel zou zijn, maar dit is een huis dat levensecht lijkt.' We begonnen aan de trap van de dijk en liepen zo de Weststraat af. Het was zeer verwarrend want we zagen negen (!) maal een krotwoning. Om ter lelijkst. Ik begreep noch hoe ik het kunstwerk moest herkennen, noch wat ze met 'contrasteren' bedoelden... Maar dan voorbij het midden van de Weststraat waar alle toeristen en winkelende mensen al zijn afgedraaid naar de Kerkstraat zeiden Linus en Tilia (4) bijna gelijktijdig "Waaaaaaaaaauw!". We stonden voor een fenomenale gevel. Ik kan het moeilijk beschrijven maar het is vooral de sfeer die er rond hangt. Ik had al een hoop krotten gezien net voor dat ik deze zag maar alleen deze droeg een sfeer. Geen aangename maar een desolate, droevige, ongemakkelijke sfeer. Maar op de manier dat je je kunt wentelen in melancholie, beklijft het je. Zoooo bijzonder. Je begrijpt meteen ook intuïtief dat het een kunstwerk is. De kinderen noemden het een spookhuis en een filmhuis. Ik wou meteen terugkomen met manlief-de-fotograaf om foto's te nemen, hoewel filmen misschien beter is, vooral met een dreigende polderlucht erboven en dan het kriepend geluid van de kapotte lantaarn die in de wind wiegt aan een roestige ketting.
Ik ben Fjerinne. Geliefde, moeder, prutser, knutselaar, schrijfster, decoratrice, schilder,breister, borduurster, haakster, embellisheur. Mijn idealen in het leven zijn schoonheid, waarheid, vrijheid en liefde naar de Parijse Bohémienlifestyle van eind 1800. De wereld kleurrijker maken in woord en beeld is een ambitie van me. Kijk ook eens op www.bloggen.be/jennifervrielinck.
