21-02-2009 om 10:26 geschreven door Erik De Bruyn  

Sp.a Rood: "Sp.a-programma is mager beestje"

Sp.a Rood-topman Erik De Bruyn.

19-02-2009 om 12:48 geschreven door Erik De Bruyn  

Gisteren spraken de Venezolanen zich met een overtuigende meerderheid (54 procent) uit voor de onbeperkte herverkiesbaarheid van politieke mandatarissen. Daarmee kan president Hugo Chavez zich na het verstrijken van zijn ambtstermijn in 2013 opnieuw kandidaat stellen. De berichtgeving daarover was de afgelopen dagen erg tendentieus. Het leek wel alsof daarmee in Venezuela nog maar eens de dictatuur zou worden gevestigd. Weinig journalisten hadden de eerlijkheid te zeggen dat in de meeste Europese landen zoals Duitsland en het Verenigd Koninkrijk de regeringsleiders even goed onbeperkt herverkiesbaar zijn.

Dat de oppositie in Venezuela monddood zou worden gemaakt is evenmin waar. De media staan er voor het grootste deel nog altijd onder controle van privékapitaal en aarzelen niet om dag in dag uit op te roepen om de verkozen president uit het zadel te lichten, desnoods met geweld.

De waarheid is dat de meeste Venezolanen er jaar na jaar meer van overtuigd geraken dat de socialistische hervormingen die Chavez doorvoert het leven in Venezuela radicaal ten goede aan het veranderen zijn. Democratie beperkt zich in het westen tot het om de vier jaar kiezen voor andere poppetjes in het parlement. Achter de schermen blijft echter alles hetzelfde: de economie en de collectief geproduceerde rijkdom van ons land blijft steevast in de handen van dezelfde onverkozen elite. Zelfs al mogen de CEO's van de banken het binnenkort eens komen uitleggen voor het parlement, in wezen zal deze publieke boetedoening  daar weinig aan veranderen. Echte democratie zou moeten betekenen dat we ook mogen kiezen voor een andere economische orde, voor het socialisme bijvoorbeeld. Kapitalisme is absoluut geen synoniem voor democratie, het is integendeel de ontkenning ervan. Mocht u als spaarder bij Fortis of als belastingbetaler bijvoorbeeld meestemmen over het lot van Fortis, dat nochtans met uw spaar- en belastinggeld overeind wordt gehouden?  

Venezuela legt de sporen van de democratie nu veel verder dan het veronderstelde eindstation van het burgerlijke parlementarisme. De parlementaire democratie werd er niet uitgeschakeld zoals op Cuba. Ze wordt juist aangewend als hefboom om verder te gaan en de democratie te verdiepen: door de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie, het invoeren van werknemerscontrole in grote bedrijven en het delegeren van bestuursmacht en budgetten naar wijkraden. De democratie wordt niet omvergeworpen in Venezuela. Ze wordt verdiept. Ze wordt waarachtig gemaakt.

De overwinning van SI in dit referendum betekent een democratisch mandaat voor het socialisme. Hugo Chavez en de regering van Venezuela moeten de socialistische omvorming van het land nu in een stroomversnelling brengen. Socialisme betekent de daadwerkelijke controle van de gemeenschap over de economische hefbomen. Veel sleutelsectoren in Venezuela bevinden zich vandaag nog altijd in handen van privé-kapitaal. En in de overheidssectoren overheerst nog vaak de bureaucratie. Ik hoop dat Hugo Chavez van het stevige democratische mandaat dat hij gisteren gekregen heeft gebruik zal maken om het socialisme in de zin van een democratische en transparant gestuurde economie te vestigen in Venezuela.

De wereld wordt geconfronteerd met een drievoudige crisis: economisch, ecologisch en sociaal. We hebben niet onbeperkt de tijd, en Venezuela bevindt zich vandaag in de voorhoede.

16-02-2009 om 09:09 geschreven door Erik De Bruyn  

Op 10 juni 2007 belandde de SP.a op een electoraal dieptepunt van 16 procent. Toch houdt ze vast aan een centrumkoers. Het onbehagen daarover groeit. De anti-establishmentpartij heeft de voeling verloren met haar traditionele achterban van gewone werkende mensen.
Erik De Bruyn stelde zich in het najaar van 2007 kandidaat voor het voorzitterschap van de SP.a. Hij nam het op tegen Caroline Gennez, de kandidate van het ‘partijestablishment’. Zoiets was not done. Voormalig socialistisch boegbeeld Willy Claes liet zich ontvallen ‘aan dat soort figuren geen boodschap’ te hebben. Toch behaalde Erik De Bruyn 34 procent van de stemmen.

In Rooddruk voor een nieuw socialisme legt Erik De Bruyn uit wat een socialistische partij zou kunnen en moeten zijn. Zonder de inbreng van een authentiek socialisme stopt het water van de democratie immers met stromen. In die stilstaande poel gedijt het rechtse populisme. Angst voor de almacht van de elites en hun onderliggende boodschap ‘het kapitalisme of de chaos’ is nefast. Zowel op het vlak van de democratie en de samenleving als op economisch en ecologisch vlak beschrijft De Bruyn alternatieven.
Dit boek richt zich tot SP.a-leden, leden van andere linkse partijen en de grote schare politiek dakloze socialisten en syndicalisten. Maar het zal iedereen boeien die beseft dat het van kwaad naar erger zal gaan als gewone mensen zich niet gaan bemoeien met de politieke besluitvorming.

Colofon:

isbn: 9789064450624 · 2009 · paperback (15 x 22,5 cm) - ca. 264p. · prijs: circa € 18.50 · het boek verschijnt maart 2009

16-02-2009 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn  

Persbericht 13 februari 2009

Tot onze zeer grote verbazing verneem ik in het Radio 1 ochtendnieuws van 6 uur op vrijdag 13 februari dat SP.a Rood betrokken zou zijn in een ‘eenheidslijst’ met PVDA, SAP, enz… bemiddeld door ene Eric Rosseel. Hier klopt absoluut niets van. Er zijn helemaal geen onderhandelingen over dat onderwerp laat staan een akkoord. Er is zelfs geen intentie. Kan dit zo spoedig mogelijk worden rechtgezet?

Vriendelijke groeten,

Erik De Bruyn

13-02-2009 om 06:32 geschreven door Erik De Bruyn  

De ‘opstand van het volkskapitalisme' op de Heizel levert een mogelijkheid op om de financiële sector eindelijk te heroriënteren naar de belangen van de gemeenschap. Nu is de weg vrij om te doen wat vanaf dag één in de Fortis-saga gedaan had moeten worden, namelijk de bank daadwerkelijk nationaliseren. Daarbij moet de bank worden omgevormd tot een openbare bank onder de democratische en transparante controle van de gemeenschap en de werknemers van Fortis. De kleine aandeelhouders moeten daarbij schadeloos gesteld worden.

Er zijn meer belangen in het geding dan die van de spaarders en van de aandeelhouders van Fortis alléén. Spaarders in het algemeen hebben de behoefte aan een veilig toevluchtsoord voor hun geld. Dit betekent een openbare bank die niet gekapitaliseerd wordt op de beurs. De werknemers van Fortis hebben behoefte aan zekerheid. De KMO's hebben behoefte aan kredieten. De gemeenschap heeft behoefte aan instrumenten om de economie te verankeren en ze sociaal en ecologisch aan te sturen. Het kan niet zijn dat de overheidssteun aan de banken nu bevriest in de reserves van de private banken terwijl noodzakelijke projecten zoals het C-Power windmolenpark in de Noordzee stilvalt wegens gebrek aan kredieten.

Evenmin kan het zijn dat de overheid met belastinggeld over de brug moet komen om de verliezen van de private sector te dekken zonder aanspraak te kunnen maken op de winsten. Dit is socialisme voor de rijken of kapitalisme zonder kapitalisten. Als een private bankier zoals BNP-Paribas zo'n grote interesse betoont voor Fortis betekent dit dat Fortis een potentieel winstgevende bank is. BNP-Paribas is immers geen mecenas. Niet enkel de verliezen maar ook de winsten komen aan de gemeenschap toe. We hebben recht op een openbare bank in goede en in slechte tijden.

De private sector heeft bewezen een slechte en kortzichtige bankier te zijn. De overheid heeft in een verder verleden bewezen een stabiele en sociale bankier te kunnen zijn. Als we die ervaringen uit het verleden koppelen aan modern democratisch en transparant beheer door gemeenschap en werknemers dan leggen we de fundamenten voor de sociale en ecologische economie van de toekomst. Daarom roept SP.a Rood andere politieke, sociale en syndicale bewegingen op om samen een front te vormen voor de creatie van een Belgische openbare bank.

11-02-2009 om 22:48 geschreven door Erik De Bruyn  

 Persbericht 18 januari 2009 

Ook SP.a Rood past haar baseline aan

De betekenis van het letterwoord SP.a blijft ongewijzigd, Anciaux en andere niet-socialisten treden toe tot de partij, en hun aanwezigheid wordt geëtaleerd in een nieuwe baseline onder het partijlogo: socialisten en progressieven anders. De afgelopen dagen hebben een paar duizend leden de partij verlaten of  ze overwegen dat te doen. De partij oogstte een week lang negatieve publiciteit en zakt volgens een peiling terug tot dertien procent van de stemmen.

Dat is de eerste balans van deze geniale ‘verruimingsoperatie’.

Voor SP.a Rood blijft het geknoei met de partijnaam van de laatste dagen onaanvaardbaar. Maar de schade die de partijleiding heeft aangericht zal alleen maar vergroten als we nu vechtend over de grond blijven rollen op minder dan vijf maanden voor de verkiezingen.  

SP.a Rood past zich daarom aan de door de partijtop geschapen toestand aan door eveneens uit te pakken met een nieuwe ‘baseline’. Die luidt vanaf heden ‘de socialisten’.

In een partij waar naast socialisten voortaan ook progressieven en anderen rondlopen hebben socialisten immers meer dan ooit nood aan een eigen identiteit.

Ongetwijfeld zijn er in de SP.a veel socialisten die (nog) geen deel uitmaken van SP.a Rood. SP.a Rood is echter een open beweging en nodigt alle SP.a leden die het socialisme weer op de kaart willen zetten uit om hier mee vorm aan te geven. SP.a Rood wil de socialistische component in onze partij verder invullen en versterken. We willen de historische erfenis van de socialistische partij en haar voorgangers vrijwaren. 

SP.a Rood herhaalt tevens haar aanbod om kandidaten op de lijsten te plaatsen die zich duidelijk zullen manifesteren als SP.a Rood kandidaten. De kiezer moet immers de mogelijkheid blijven behouden om ondubbelzinnig te kunnen kiezen voor ‘de socialisten’.

 Erik De Bruyn

Woordvoerder SP.a Rood

0475 65 40 73

18-01-2009 om 13:04 geschreven door Erik De Bruyn  

Vandaag 17 januari  zal een uitzonderlijk bijeengeroepen partijbureau beslissen dat de naam van de partij in grote lijnen behouden blijft. De afkorting SP.a zal blijven staan voor ‘socialistische partij anders’. De basislijn zal veranderen van sociaal progressief alternatief naar socialisten en progressieven anders.

De partijtop ontwijkt daarmee de onvermijdelijke nederlaag op een congres. De afgelopen dagen begonnen vele tientallen afdelingen zich te organiseren om via een buitengewoon congres de beslissing van het partijbureau van afgelopen maandag teniet te doen. Mocht dit   congres er gekomen zijn dan had de voorzitster het niet overleefd.

Bert Anciaux en de zijnen blijven lid van de partij. De SP.a is geen exclusieve partij meer van socialisten. Dat was voordien ook niet zo, maar toen werd dat toegedekt met de mantel der liefde. Nu staat het expliciet in de basislijn. We melden nu expliciet dat onze partij uit tendenzen bestaat. Niet eens verschillende tendenzen binnen het socialisme, maar ook niet-socialistische tendenzen.

Uit de felle episode van de afgelopen week leren we ook dat de beloften van het duo Gennez-Vandermaelen om de interne partijdemocratie te herstellen loos waren. Als puntje bij paaltje komt beslist niet eens het partijbureau maar nog een kleinere groep. Alleen revoltes van onderuit kunnen de zaken keren. Er is dus niets veranderd. Vooral Vandermaelen bijt in het zand. Hij had zich opgeworpen als de waakhond van de interne democratie. We hoorden hem de afgelopen week niet één keer blaffen.

Maar de semantische discussies en de communicatieblunders over de naam zijn slechts het symptoom van een diepere crisis. Die crisis gaat over de inhoud. De SP.a stond er niet toen in het najaar van 2008 de financiële crisis uitbrak. Ze stond er evenmin toen de regering een kaduke begroting indiende. De partij stelde vast dat de begroting kaduuk was maar formuleerde geen alternatief. Erger nog: ze predikte naar oudliberaal recept de budgettaire orthodoxie.

De partij presteerde het om drie ideologische congressen na elkaar (maart 2006, januari 2007 en oktober 2008) met geen woord te reppen over economie en financiën. Nochtans is het op die domeinen dat socialisten zich het meest uitgesproken zouden moeten onderscheiden van andere politieke stromingen. De ideologische ontmanteling van onze partij is dan ook nagenoeg totaal. Straks aan de poort van Bekaert zullen we niet kunnen uitleggen hoe wij het bedrijf willen openhouden. Wellicht daarom reageerde SP.a Antwerpen (de Stadspartij!) niet op mijn voorstel om de stakers van Bekaert Hemiksem een hart onder de riem te steken met een bezoek. Daarom ook rept de website van SP.a Hemiksem met geen letter over de sociale tragedie in die gemeente.

En dat met een tsunami van banenverlies over héél de Europese Unie die in het verschiet ligt.

Ondertussen zijn de verkiezingen op minder dan vijf maanden genaderd. SP.a Rood is in die omstandigheden géén vragende partij om nog langer vechtend over de grond te rollen wegens een naamswijziging, de intrede van niet-socialisten en de door de partijtop gecreëerde chaos, verwarring en verdeeldheid. A la guerre comme à la guerre. Wat we in de gegeven omstandigheden nodig hebben is eenheid in onze verscheidenheid, een anti-crisisprogramma, én de mogelijkheid voor de kiezers om te weten te komen wie in onze partij nu de socialisten zijn, de progressieven en de anderen. Wij eisen daarom plaatsen voor kandidaten met een duidelijk SP.a Rood label. Die kandidaten staan samen met de vakbonden voor collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies als remedie tegen de massale werkloosheid. Voor de uitbouw van een volwaardige openbare bank. Voor een vermogensbelasting, en voor de uitroeiïng van de armoede door de aanpassing van uitkeringen, minimumlonen en pensioenen. Ook al gaat het niet altijd over ‘Vlaamse’ of ‘Europese’ bevoegdheden, de kiezer verwacht van ons antwoorden op de crisis.

Na de schandelijke vertoning van de afgelopen week ligt de bal nog steeds in het kamp van de partijleiding. Aanvaardt zij ons aanbod of niet? Het spreekt voor zich dat ons aanbod ondertussen duurder is geworden. We willen namelijk niet dat de verwarring en de onduidelijkheid van de laatste dagen afstraalt op SP.a Rood. We zullen dus duidelijk zichtbare plaatsen op de lijsten moeten krijgen en een campagne moeten kunnen voeren met eigen klemtonen.

17-01-2009 om 00:53 geschreven door Erik De Bruyn  

Ik lees vandaag een bedenkelijk opiniestuk in De Standaard: ‘De intellectuele oneerlijkheid van SP.a Rood’. Auteur Patrick Vander Weyden neemt de kritiek niet die ik zou hebben op het onderzoek dat hij uitvoerde naar de opvattingen van de leden van de SP.a.

Veel lezers zullen gedacht hebben: heeft Erik De Bruyn dan nog een ander opiniestuk geschreven dan dat over de naamsverandering van de SP.a en de intrede van Bert Anciaux? In dat stuk lever ik namelijk helemaal geen kritiek op het onderzoek van Vander Weyden. Het enige wat ik schrijf is dat er een onderzoek werd gevoerd door een onafhankelijk vorser die tevens de echtgenoot is van een sp.a-minister. Dat zijn enkel de feiten, en het geeft natuurlijk te denken wanneer een onafhankelijk vorser zich daardoor aangevallen voelt.

Voorts heb ik wel kritiek op de politieke conclusies die uit het onderzoek werden getrokken en op het feit dat de vijftigduizend vertrokken SP.a-leden niet bevraagd werden.

15-01-2009 om 14:25 geschreven door Erik De Bruyn  

13-01-2009 om 20:45 geschreven door Erik De Bruyn  

Op 3 januari overleed Pierre Van Rompaey. Behalve mijn schoonvader was hij ook een kameraad.

Pierre zal vooral bekend blijven als literaire duizendpoot: cursiefjes, verhalen, cabaret, toneel, romans voor de jeugd, gedichten. Daarbij richtte hij zich vooral, maar niet exclusief, naar de jeugd en ging vaak vernieuwend en onconventioneel te werk. Zo schreef hij in 1990 Met weinig eerbied, een alternatieve museumgids gericht naar jongeren en bedoeld om de drempel naar het bezoeken van musea te verlagen.

Maar daarnaast was Pierre ook socialist en dat bracht hij in zijn literair werk tot uiting. Een andere grote naam in zowel de Vlaamse literatuur als in de socialistische beweging, Piet Van Aken, schreef over Pierre Van Rompaey: 

Een dergelijk man noem ik een verkwikking voor zijn omgeving, en wat hij schrijft is voor de door zware kanonnen verdoofde lezer een lust.

In 1980 opende het KJT (Koninklijk JeugdTheater) haar zaal in de nieuwe Antwerpse Stadsschouwburg met zijn groots opgezette musical ‘Polleke de Belg’, een evocatie van de vaderlandse geschiedenis.

De Gazet Van Antwerpen schreef er schande over want Pierre Van Rompaey presteerde het die vaderlandse geschiedenis te laten uitmonden in een apotheose met rode vlaggen en arbeiders die zongen:

Willen is kunnen!

En alles kan vandaag!

Geconfronteerd met de verrechtsing van de publieke opinie, het verraad en de achterbaksheid in de wereld verloor hij wel eens zijn geloof in de maakbaarheid van de samenleving en de capaciteiten van mensen om het goede na te streven. Ik had daar met hem discussies over. Maar dat belette hem niet om als het erop aankwam niet alleen in woorden maar ook in daden te vechten voor meer openheid, eerlijkheid en rechtvaardigheid. Toen De Morgen als socialistische krant kopje onder ging tastte hij diep, zeer diep in de geldbuidel en kocht een stevig aandeel in een poging om de krant boven water te houden. Zoals altijd met de volledige instemming en steun van zijn echtgenote en gezellin Vif Wens, die net zoals Pierre voluit in een socialistische, vrijzinnige en humanistische traditie staat.

Het is dankzij mensen zoals Pierre Van Rompaey die altijd veel heeft gegeven en weinig heeft gevraagd dat de wereld in weerwil van alles zal vooruitgaan. Hij was een locomotief die heel veel wagons ter bestemming heeft gebracht, zoals in Polleke de Belg. Wij zullen hem heel erg missen.

06-01-2009 om 14:23 geschreven door Erik De Bruyn  

Vreedzame manifestatie

Op de laatste dag van 2008 nam ik deel aan een protestmanifestatie in Brussel tegen de Israëlische bombardementen op Gaza. Ik had me verwacht aan een kleine manifestatie van NGO’s maar ik was aangenaam verrast door de massale opkomst. Zevenduizend betogers, de meesten van Arabische origine maar ook progressieve joden en andere Belgen manifesteerden er vreedzaam en indrukwekkend.

Relletjes

Ik was dan ook een beetje teleurgesteld bij mijn terugkeer in Antwerpen. De Arabisch Europese Liga (AEL) had het initiatief genomen om ook in Antwerpen een protestmanifestatie te organiseren. In de nasleep daarvan vond een groepje pubers het toch weer nodig om naar de Joodse buurt op te trekken, onderweg vernielingen aan te richten en slaags te raken met de politie. Volgens diverse ooggetuigen trof de AEL als organisator van de betoging hierin helemaal geen schuld. Ik citeer uit een ooggetuigenverslag:

‘Ikzelf was aanwezig op die betoging gisteren.  Omdat ik uiting wou geven aan het gevoel dat ik heb bij de situatie in Gaza.

Ik heb gezien dat het na afloop alleen de -16 jarigen waren, en dat waren er heel veel, die in een stormloop richting Roosevelt liepen en onderweg vandalenstreken uithaalden, terwijl de achterblijvende volwassenen verontwaardigd en nee-schuddend niet anders konden dan met lede ogen aanschouwen.  Er was geen stoppen aan die grote, verhitte bende jongeren.

Naar mijn mening treft de AEL hierin geen schuld, wel het algemene klimaat van racisme in Antwerpen dat pubers, die al niet te goed in hun vel zitten, opzadelt met een hoop frustraties.  Het verbaast me niks dat die jongeren bij een gelegenheid als deze een kans zien om al die woede te uiten.

De AEL komt op voor de belangen van Arabische immigranten in Europa, en het is dan ook voor de hand liggend dat zij dit soort zogenaamde "kutmarokkaantjes" aantrekt.

Daaruit concluderen dat een vereniging niet vredelievend is vind ik niet juist.  Volgens mij moet het juist gestimuleerd worden dat verenigingen als AEL bestaan, geaccepteerd worden en volwaardig naast autochtone verenigingen werken, zodat kutmarokkaantjes het gevoel krijgen dat zij ook vertegenwoordigd zijn in de maatschappij waarin ze leven en een eigen identiteit krijgen.’

Zelfbeheersing en discipline

Ik ben het daarmee eens, zij het dat ik niet vind dat een klimaat van racisme, dat volgens mij in Antwerpen trouwens verre van ‘algemeen’ is als alibi mag dienen voor asociaal gedrag. In dit geval zelfs gedrag dat niet alleen asociaal is maar volkomen in de kaart speelt van de tegenstander. Niet de grote manifestatie in Brussel ging met de media-aandacht lopen gisteren, wel de op zich vrij onbenullige Antwerpse relletjes (waarin toch twee politieagenten die ook maar hun werk deden gewond raakten). Een indrukwekkende, gedisciplineerde manifestatie zoals in Brussel moet hier in Antwerpen toch ook kunnen?

We kunnen niet anders dan blijven hameren op het belang van zelfbeheersing, discipline en organisatie, alle begrijpelijke frustraties ten spijt.

Waar was mijn partij ?

Ik ben nog om een tweede reden teleurgesteld, namelijk in de afwezigheid van mijn partij, de SP.a.  Heeft het marketingbureau van de partij misschien beslist dat opkomen voor de Palestijnen in Gaza ons ‘electoraal marktaandeel’ zou beschadigen? Heeft de ‘ledenenquête’ misschien aangetoond dat socialisten niet begaan zijn met de slachtoffers van de bombardementen op Gaza of met de wereldvrede in het algemeen? Dan moeten we daar dringend aan werken. Mocht ik voorzitter geworden zijn van de SP.a, dan zou mijn partij nu aan de zijde hebben gestaan van de onschuldige bevolking van Gaza. Zelfs al zou dit ons op korte termijn stemmen kosten.

Wat voor alle duidelijkheid nog iets anders is dan aan de zijde te staan van Hamas. Het bestoken van Israëlisch grondgebied met raketten is futiel en verwerpelijk. Natuurlijk zal de reactie van Israël de steun voor Hamas onder de bevolking in de Gazastrook nog versterken. De politiek van Hamas leidt echter nergens toe behalve tot de versterking van hun semi-feodale overheersing van de Gazastrook. Vrede of sociale vooruitgang voor de regio heeft deze organisatie niet in petto.

Evengoed leiden het militarisme en de bezettingspolitiek van Israël alleen maar tot het in stand houden van Israël in de vorm van een groot militair kamp en tot de verarming van zijn inwoners. 

Sloop de muren, stop de blokkades

Maar niet alleen Israël en Hamas treffen schuld. De blokkade van de Gazastrook is evengoed het werk van Egypte. Het militaire regime van Egypte kan zich tegen zijn eigen bevolking alleen maar staande houden met massale Amerikaanse militaire steun. Het corrupte regime van Egypte of dat van de andere Arabische landen in de regio zullen de Palestijnse en bij uitbreiding de Arabische zaak niet vooruithelpen. Deze regimes dienen alleen maar om de Arabische wereld verdeeld en zwak te houden zodat de belangen van het westen er voluit kunnen spelen. Maar net zomin is een terugkeer naar religieus obscurantisme zoals in Iran een alternatief, al hun anti-imperialistische retoriek ten spijt.

Alleen grensoverschrijdende sociale omwentelingen in het Midden-Oosten kunnen de regio uit het slop halen. Maar op korte termijn is het Israël dat moet inbinden door het stopzetten van al het militaire geweld tegen haar buurstaten, al haar kernwapens te ontmantelen, door zich uit alle bezette gebieden terug te trekken, haar walgelijke muren en alle andere versperringen te slopen en alle blokkades te beëindigen. Zoniet blijft de regio gevangen in een spiraal van nationalistisch en religieus opbod.

01-01-2009 om 17:03 geschreven door Erik De Bruyn  

Er staat een uitgebreid interview met mij in het kerstnummer van Knack.

Ik moet trouwens iets rechtzetten. Ik heb ooit wél eens op een lijst gestaan. Als Jongsocialist heb ik tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van 1988 op de SP-lijst gestaan in Antwerpen. Op de 37e plaats als ik het me goed herinner! En ik had toen zoiets van een 380 voorkeurstemmen denk ik, wat op die onooglijke plaats lang niet slecht was. Maar een gemeenteraadsverkiezing van méér dan twintig jaar geleden is in de huidige context weinig relevant.

2009 wordt het jaar van SP.a Rood.

Prettige feestdagen iedereen!

25-12-2008 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn  

Oversized textielspinnerij

Ik bezocht gisteren samen met ABVV-vakbondsafgevaardigden Joppe Van Meervelde (Crown Cork Deurne), Charles Scheurweghs ( Fabricom GTI ) en Guy Backeljau (Opel Antwerpen ) het stakerspiket van Bekaert in Hemiksem.  José-Perez  “Pépé” Rodriguez van ABVV-Bekaert gaf ons een indrukwekkende rondleiding in de stille uitgestrekte (150.000m²) fabriek. Je kunt die nog het best vergelijken met een soort oversized textielspinnerij waar men staaldraad in plaats van textieldraad vervaardigt.

Bitter kerstgeschenk

De beslissing van het management van Bekaert is een brutale schande. Bekaert Hemiksem is een winstgevende fabriek. In 2008 draaide ze 10.5 miljoen euro winst. De staaldraad vloog hier door de machines tegen een snelheid van 140 meter per minuut! In septemberoktober werden de streefcijfers voor heel het jaar al gehaald. Deze zomer werd er nog aangeworven!

Kan je je inbeelden wat er nu gebeurt, zo vlak voor de feestdagen? Mensen van veertig of vijftig jaar zullen op straat gezet worden in volle economische crisis. Ze zijn gewoon kansloos.

Bezetting

De arbeiders en bedienden van Bekaert zullen het bedrijf waarschijnlijk bezetten om een drukkingmiddel achter de hand te houden en een goed sociaal plan af te dwingen. Wij moeten hen hierin voluit steunen. De hoop om het management te doen afzien van de plannen om de fabriek in Hemiksem te sluiten hebben de arbeiders spijtig genoeg niet. Dat heeft onder andere te maken met het feit dat ze zich op het politieke vlak totaal geïsoleerd voelen.

 
Rodney Talboom
 

Daarom verdient de motie die SP.a (Rood) gemeenteraadslid Rodney Talboom vanavond zal neerleggen in de gemeenteraad van Hemiksem alle steun. In plaats van te prutsen aan een nieuw ‘progressief begrippenkader’ en gebuisde politici op te vangen moet de SP.a in deze zaak kleur bekennen. En die kleur is rood. Want het kan anders. Daarvoor moeten we zelfs niet wachten op een rode revolutie. In Duitsland bijvoorbeeld zien de bedrijven voorlopig af van grote ontslagrondes of sluitingen van fabrieken. Dat is het resultaat van overleg tussen bedrijven, politici, bankiers, vakbonden en wetenschappers. Zelfs arbeidsduurvermindering wordt in Duitsland bespreekbaar gesteld. De Duitse ondernemers beseffen dat ze hun maatschappelijke verantwoordelijkheid moeten nemen op straffe van overbodigheid.

Vlaamse patroons

Niet zo echter in België en Vlaanderen. In de sluiting van Bekaert zit ook een harde les besloten voor de aanhangers van het Vlaams Belang. Dit zijn nu de patroons van ons eigen Vlaamse volk! Geen Vlaamsere patroon dan Bekaert! In heel de wereld hebben ze op basis van Vlaamse technologie een imperium van staaldraadfabrieken gebouwd. Bekaert heeft vrijwel het monopolie op dit product in heel de wereld. Zopas werd er nog een fabriek geopend in Thailand. Maar hun eigen arbeiders en bedienden laten ze stikken. Jarenlang verdwenen de winsten in anonieme zakken. Die anonieme zakken mag je zowel figuurlijk als letterlijk nemen: diezelfde anonieme zakken laten de fabriek nu in de steek.

Rijnlandmodel

Dit is ook een zaak voor de politiek. Zijn wij als Vlaamse socialisten niet voor het Duitse Rijnlandmodel? Dat hoorde ik tot voor enige tijd toch nog verkondigen? Wij moeten overleg eisen en de Belgische ondernemers voor hun maatschappelijke verantwoordelijkheid plaatsen: zoals in Duitsland, géén grote ontslagrondes of fabriekssluitingen. De crisis mag niet op de schouders van de gewone werkende mensen worden gelegd. Maar we moeten een stok achter de deur houden. Als ondernemers echt niet meewillen dan mogen we onze samenleving niet door hen laten gijzelen. Dan heeft de overheid het recht om zelf industrieel initiatief te ontplooien. Dan moet een fabriek zoals in Hemiksem genationaliseerd worden. Of laten we ons misschien liever zonder slag of stoot desindustrialiseren?

16-12-2008 om 09:56 geschreven door Erik De Bruyn  

In deze adventsperiode nodigt de SP.a leiding een eenzame uit. Hij heet Bert Anciaux. Dit gezellig onderonsje straalt een ‘ons kent ons’ mentaliteit uit. Beroepspolitici die over de partijgrenzen heen voor elkaars zitjes zorgen terwijl de eigen partijbasis straal genegeerd wordt. Nooit eerder heeft een SP.a voorzitter de partij zo weten te verdelen als nu…

Bovendien zal de centrumkoers van de partij nogmaals bevestigd worden hoewel ze door de kiezer werd afgestraft. In dat kader wordt zelfs een nieuwe naam voor de partij bespreekbaar gesteld. Een naam waaruit elke verwijzing naar het socialisme zou verdwijnen. Wat de SP.a nu nodig heeft is socialistische eigenheid. In tijden van economische crisis waardoor elke dag 200 jobs verdwijnen halen sociaaleconomische thema’s de bovenhand en zou de partij kunnen scoren. In plaats van naar de eigen navel te staren met het binnenhalen van overlopers, naamsveranderingen en interne peilingen zou de SP.a campagne moeten voeren rond  heldere socialistische antwoorden op de crisis om daarmee haar verloren gelopen kiezers bij De Decker en De Winter terug te halen.

SP.a Rood draagt eigen kandidaten voor

Daarom draagt SP.a Rood in drie provincies kandidaten voor in het kader van de Vlaamse en Europese verkiezingen van 2009, voor opname op de lijsten van de SP.a.

De komende weken kunnen er nog kandidaten volgen. Nu gaat het alvast over Erik De Bruyn en Antoon Stessels in Antwerpen, Issam Benali in Oost-Vlaanderen en Charlotte Storme en Camiel Goegebuer in West-Vlaanderen.

Erik De Bruyn is 49 jaar en woordvoerder van SP.a Rood. Bij de voorzittersverkiezingen in de SP.a in 2007  stemden 34 procent of bijna 9000 SP.a-leden voor De Bruyn.

Antoon Stessels is 30 jaar en leraar van beroep. Bij de federale verkiezingen van juni 2007 haalde hij 1794 voorkeurstemmen.

Issam Benali is 24 jaar, adjunct-secretaris van de Algemene Centrale van het ABVV Antwerpen-Waasland en voorzitter van SP.a Beveren. Bij de federale verkiezingen van 2007 haalde hij 3837 voorkeurstemmen en sprong daarmee van de 9^e naar de 4^e opvolgersplaats.

Charlotte Storme is 40 jaar, advocate van beroep. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2006 haalde zij 1774 voorkeurstemmen en begon zo in 2007 aan haar 2e legislatuur als gemeenteraadslid te Brugge.

Camiel Goegebeur is 46 jaar. Hij is arbeider bij Case New Holland te Zedelgem, ABVV-militant en ondervoorzitter van de SP.a-afdeling Brugge.

De vijf kandidaten willen de eenheid ter linkerzijde bewaren en bijdragen aan een sterke SP.a.  Maar zij stellen als voorwaarde dat zij expliciet campagne kunnen voeren als SP.a Rood kandidaten en wel rond de thema’s van de vier “Rode Kaarten” waarmee

SP.a Rood momenteel campagne voert:

1) Samen met de vakbonden op de bres voor koopkracht en werkzekerheid.

2) Voor de heroprichting van een openbare kredietinstelling.

3) Uitroeiïng van de armoede door de verhoging van de minimumlonen, de verhoging van de uitkeringen, sociale woningbouw, betaalbare energie en gezondheidszorg voor iedereen.

4) Een vermogensbelasting op de vermogens van meer dan 1 miljoen euro om dit alles te financieren.

We betreuren dat er hier en daar gecrispeerd wordt gereageerd op deze kandidaturen. Wij kunnen ons immers niet voorstellen dat een strekking die 34 procent van de partij achter zich heeft genegeerd zou worden terwijl een minderheidsfractie van een linksliberale formatie die nog 0.6 procent scoort in de peilingen wél met open armen wordt ontvangen.

08-12-2008 om 20:50 geschreven door Erik De Bruyn  

In december en januari voert SP.a Rood actie met 4 postkaarten rond niet mis te verstane socialistische eisen:

Rode kaart 1

Samen met de vakbonden op de bres voor meer koopkracht en jobzekerheid!

Rode kaart 2

Openbare krediet- en verzekeringsmaatschappijen. Geef ons de ASLK terug!

Rode kaart 3

Er is wél geld! Uitroeiing van de armoede door aanpassing van de leef- en minimumlonen, uitkeringen en pensioenen!

Rode kaart 4

Een vermogensbelasting van 2% op alle (roerende) vermogens boven de 1 miljoen euro (= 7 miljard euro per jaar)!

Meer info vind je hier:  http://www.sp-a-rood.be/trekderodekaart.html

Bestel deze kaarten gratis op  sp.a.rood@telenet.be met vermelding van je postadres het aantal kaarten dat je wil verspreiden. Je kan ze uitdelen of verzenden, naar eigen keuze en inzicht.

30-11-2008 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn  

20-11-2008 om 23:01 geschreven door Erik De Bruyn  

18-11-2008 om 21:18 geschreven door Erik De Bruyn  

Ik zit morgen 16 november omstreeks 10u30 in het ATV-programma "Wakker op zondag", in een debat over de staking bij het stadspersoneel, stakingsrecht, minimale dienstverlening...

In het panel zitten ook nog:
Marc Van Peel (CD&V,schepen van personeelszaken)
Marie-Rose Morel (Vlaams Belang)
Annick De Ridder (Open VLD)
Lex Molenaar (Gazet Van Antwerpen)

Daar heb ik dus een vette kluif aan :)

15-11-2008 om 12:14 geschreven door Erik De Bruyn  

Wij zijn de gepoetste proleten
van zeventien in een dozijn
We zijn ons ouwe vodden vergeten
en kleden ons proper en fijn
Toch spreken we nog lijk de slaven
het schuim van Europa, meneer
en al schijnt de miserie begraven
 d'r komt wel ne volgende keer

(De gepoetste proleten)

In het voorjaar van 2007 was hem daar terug. Na jaren van strijd tegen leukemie zou hij weer gaan optreden. Wannes Van De Velde weer op tournee in de maat van zijn laatste en misschien zijn prachtigste album: In de maat van de seizoenen.  Ik had me voorgenomen om kaartjes te kopen voor iedereen in mijn omgeving waarvoor de balladen van Wannes (Willy) Van De Velde heel veel betekenen: Lin, mijn ouders, mijn broer. Maar het mocht niet zijn. De affiches aan De Roma op de Turnhoutsebaan werden overplakt met de aankondiging dat de tournee werd afgelast om gezondheidsredenen. En nu heeft hij ons definitief verlaten. Er komt geen volgende keer.  

Het zou Wannes Van De Velde oneer aandoen indien men hem politiek zou trachten te recupereren. Daarom wil ik vooral hem zelf aan het woord laten via zijn teksten. Politiek was voor hem te klein, zo zong hij zelf in De rare namen:

Noch socialist, noch Stalinist,
pastoor noch liberaal,
republikein, imperialist,
‘k ben geen van allemaal.
En schoon dat ‘k liedjeszanger zijn,
voor mij is politiek te klein.
’t Is eender in welke taal
’t Is eender in welke taal

Maar ik denk dat Wannes vooral de hypocrisie van de partijpolitiek bedoelde. In de geest van Louis Paul Boon, waarvoor hij trouwens een prachtige hymne schreef: 

Voor de fascisten was ‘t ‘ne rooie,

Voor de blauw’ een vies geval,

Voor ‘ne kaloot ‘nen antichrist

En voor de rooi: ‘nen anarchist.

Maar alle zure nijd

En achterklap ten spijt

Hee’ niemand zijn verhaal kunnen castreren;

Zijn woorden fel van kleur

Waarmee dat ‘em aldeur

De Vlomse bourgeoisie blijft koejonneren.

(Boontje)

In zijn Gentse impressie kiest hij zoals zo vaak in zijn teksten onverbloemd de zijde van het werkvolk:

Dan bracht den tijd ‘ne lentewind:

Den Internationale.

Spaarden de sabels vrouw noch kind,

Ze kosten het nie’ halen

Tegen het rommelend getij,

Het leger van de slaven

Dat in de dagen van die’ mei

Zijn vodden ging begraven.

Zoals geen ander wist hij ons te vertellen dat we alleen samen dingen kunnen verwezenlijken, dat het individu pas tot bloei komt als deel van een collectief:

Maar heel de wereld is verblind door linke binken
en door de grondwet van het reklaam;
ne zanger moet gelijk een filmster staan blinken,
gelijk de paus op zijn balkonneke staan winken
naar d’arme schapen die lager staan.

Vertelt me nooit niet meer: ne zanger is iets enig,
want da’s een leugen, dat is reklaam.
ne zanger is een groep, dat zing ik en dat meen ik;
een lieke zingt ge nooit of nooit allenig,
zonder al d’ander zou dat niet gaan.

(Ne zanger is ne groep)

Wannes Van de Velde doorleefde heel intens de revolte van de jaren zestig en zeventig en was erg verbitterd door de afloop ervan: het smoren van de sociale revolutie in partijpolitieke recuperatie: 

in dien tijd zaag'de gezichten
met nog kleur en lijnen op
en ge kost iemand herkennen
aan zijn stem of zijne kop
in dien tijd hadden w'een tronie
of een bakkes met gevoel
maar vandaag zijn de gezichten
eenen uniformen boel
'lijk de politiek' affichen
met dien blote konten-smoel

indien tijd waar'de betrokken
nu is alles ons gelijk
hoe dat ze ons ook koejonneren
we zijn braaf, gelijk een lijk
zien de katten uit de bomen
onzen tijd duurt het nog wel
dat er na ons ander komen
da's de regel van het spel
'k lig er echt niet van te dromen
blaast den boel dus maar naar d'hel

(In dien tijd)

Hij zette zich dan ook altijd hevig af tegen elke vorm van hypocrisie en valse schijn. De gepoetste proleten bijvoorbeeld is erg actueel: we dragen nu mooie kleren en hebben met wat geluk een auto en een huis. Maar veel stelt dat niet voor. De sociale verhoudingen bleven ongewijzigd. Ongelijkheid en onrecht verdween onder een laagje vernis. Maar dat alles is maar tijdelijk, orakelde Wannes, en de nieuwe tijden geven hem gelijk:

 en al schijnt de miserie begraven
der komt wel ne volgende keer

(De gepoetste proleten)

Wat het vernis van de communicatie en de marketing betreft zouden de SP.a top en Patrick Janssens de volgende strofe eens goed moeten laten bezinken:

en altijd dezelfde woorden
in de kulturelen brij
op de radio kunde 't horen
ook de kijkers zijn erbij
"eigentijds, milieubewuster"
of "omdat we mensen zijn"
laat ze voor mijn part maar steken
heel uw nieuw realiteit
want ik kan niet goed geloven
in uw uebermenschlichkeit

(In dien tijd)

Het oeuvre van Wannes Van De Velde is echter allesbehalve zwartgallig. Hij vindt schoonheid en waarachtigheid in het leven van de gewone mensen

langs het venster van den tram
laat ik heel de stad passeren
die daar in de twintigste eeuw
moedig ligt te paraderen
januari in de kou
want de winter is gekomen
en ik zeg: bonjour madame
door het venster van den tram

(Het venster van den tram)

Of nog:

Honderd rozen uitgelezen

In de vijzel fijngewreven,

En daarbij ne liter melk

Uit de moederlijke kelk

‘'k Heb geen zigeunerin van doen

Of geen waarzeggerij;

Hoe dat u moeder u maakte

Weet ik beter,schat, dan gij.

((Comme Facette Mammeta)

Of hij vindt schoonheid daar waar weinig anderen ze menen aan te treffen, in het havengebied of in door kleinburgers en parvenus verguisde steden:  

't Is er allemaal versmolten;

Vlaming, Waal en Siciliaan,

Griek en Turk aan één tafel

Bij de pita-Marokkaan

Fluiten lie’kes van Lemaire of Salvatore

Hoofdstad van het land van kolen,

't Is voorwaar geen paradijs,

Maar dees plaats heeft duizend kleuren

Ook al zeggen ze: z’is grijs,

En z'heeft heur eigen stem kunnen bewaren.

(Charleroi)

De minnaars van de “volkseigen cultuur” zullen dat natuurlijk niet graag horen. En ook de volgende zéér actuele strofe niet:

Wanneer alleen nog 't Gouden Kalf wordt vereerd

En ’t evenwicht van geest en leden wordt verstoord

En d’omgekochte leiders ons helpen in de nesten

Spreekt dan maar Frans en zwijgt me van de Vlaamse Kwestie

(Zwijgt me van de Vlaamse Kwestie)

Het is een hele grote meneer die ons nu verlaat. Van het formaat van een Jacques Brel. In het Sportpaleis trad hij nooit op. Die lawaaierige tempel van klatergoud is te klein voor hem. Het kleine land dat hij de rug toekeert kan maar op één manier groot genoeg zijn om hem eer te bewijzen. Door alle hypocrisie, valse schijn, zelfgenoegzaamheid en grootheidswaan uit te bannen, en te blijven luisteren naar alles wat hij ons -vaak vergeefs- trachtte duidelijk te maken, vandaag en alle dagen.

'k wil niet meer wijzen op de pijn
van dees vermoeide tijden
't zou boter aan de galg zijn
en hier staan preken voor de schijn
wil ik het liefst vermijden
maar alle bitterheid ten spijt
en alle bange vragen
grif ik hier zonder veel lawijt
een simpel teken in den tijd
vandaag en alle dagen

(Ik sta met mijne rug naar 't land)

11-11-2008 om 17:47 geschreven door Erik De Bruyn