Vandaag Donderdag 27 juli staat een bezoek aan Samarkand op het programma. Dit zou de stad met de mooiste monumenten van Uzbekistan moeten zijn, maar zoals gisteren reeds gezien zijn de monumenten niet allemaal toegankelijk.

We gaan als eerste naar de Registan Site om te zien wanneer de site nu echt te bezichtigen is. Van een politie agent vernemen we dat de site om 11 uur werkelijk opengaat. Daarom charteren we een taxi om ons eerst naar het Bibi-Khanym Mausoleum, aan de Joodse wijk, te voeren. Deze mooie site kunnen we nog bij redelijke temperaturen bezoeken, maar algauw moeten we het bezoek staken en keert Seppe terug naar het hotel om wat extra rust te nemen. De zeer hoge temperaturen kosten energie en Seppe die praktisch elke dag met de auto gereden heeft begint last te krijgen van energie tekort.

Omdat ik als bijrijder de laatste dagen minder energie verbruikt heb besluit ik alsnog de Registan Site te gaan bezoeken. Afgezien van een aantal podia die aangebracht zijn voor de onafhankelijkheid viering is het bezoek aan de site de moeite waard.  Bij het binnengaan van de site bots ik letterlijk op een jonge kerel uit Gent die in zijn eentje door Uzbekistan trekt.

Na een tweetal uren op de site krijg ik het ook warm en keer terug naar het hotel voor verkoeling en rust. De temperaturen schommelen hier nog steeds rond de 40 graden en dat zijn wij nu eenmaal niet gewoon. Ze zeggen wel dat het anders aanvoelt, maar voor mij is 40 graden nog altijd 40 graden en dat is te veel om echt te genieten. AL bij al is het bezoek aan de stad zeker de moeite waard geweest.

Na een deugddoende siësta zijn we weer klaar om een maaltijd te nemen in het gekende restaurant Platan. De 5 kilometer lange terugtocht naar het hotel doen we weer met de taxi. Voor 2 euro ga je die afstand niet lopen in deze hitte, want tegen morgenvroeg moeten we weer fit zijn voor de etappe naar Dusjanbe die zo 480 kilometer bedraagt.

Vanaf morgen is de tijd van deftige hotels en redelijke internet verbinding waarschijnlijk voor een tijdje voorbij.

Dus kan het zijn dat de komende dagen de berichtgeving minder zal zijn.

Vandaag, Woensdag 27 juli kunnen we op de weg van Bukhara naar Samarkand eens testen of de reparatie door Seppe zijn lasser iets waard is of niet en dit gedurende 275km. De staat van de weg is naar gewoonte slecht, maar de reparatie houdt stand.

Zo goed zelfs dat wanneer we de snelheid een beetje opdrijven om een echte test te doen, we geflitst worden voor overdreven snelheid. Na wat over en weer gepalaver komen we er vanaf met een boete van 30 dollar, en krijgen we er nog 8 liter benzine gratis bij. Zo zie je maar , de politie, uw vriend.

Ge moet weten benzine is hier bijzonder schaars. Praktisch 80% van de voertuigen rijden hier op gas, zelf vrachtwagens en bussen. Er rijden hier vrachtwagens en bussen rond met 4 tot 6 flessen gas boven of onder het voertuig.

We komen onderweg tientallen benzinestations tegen maar allemaal zijn ofwel gesloten ofwel zitten ze zonder benzine. Dus deze 8 liter benzine was meer dan welkom. Wanneer we op zo'n 12 km van Samarkand stoppen aan de zoveelste benzinepomp en we zo goed als zonder benzine zitten, blijkt deze ook weer droog te staan. Maar de pomp bediende heeft nog wel ergens een busje benzine staan die hij voor een prijsje van de hand wil doen. En zo slagen we er alsnog in om Samarkand binnen te rijden en in te checken in hotel Asia.

Weeral tijd voor een handwas en Seppe besluit nog even platte rust te nemen.

Wanneer  ik later de Registan site bezoek stel ik vast dat deze gebouwen afgesloten zijn voor het grote publiek. Er schijnen repetities plaats te vinden voor de grote herdenking plechtigheid van de onafhankelijkheid. Nader onderzoek leert dat de gebouwen enkel te bezoeken zijn tussen 11 en 16 uur. Het feit dat de andere sites te ver van het hotel gelegen zijn en het nog te warm is, maakt een einde aan deze eerste kennismaking met Samarkand.

Terug naar het hotel waar Seppe terug boven water is. Juist op tijd voor de maaltijd. Gezien de gezondheidsperikelen van de laatste dagen besluiten we maar een sobere maaltijd te nemen. Kippensoep met noedels en gegrilde kip met brood. Daarna terug platte rust. Einde dag 1 in Samarkand.

Dinsdag 25 juli hebben we ons allebei ziek gemeld. Den tourista is in het land.

Toch is Seppe met een local op pad om de 2+2pk te repareren. Via de receptie van het hotel heeft Seppe iemand gevonden die in staat zou zijn om de 2+2pk tijdelijk op te lappen, te lassen, zodat we weer een beetje geruster over die geweldige wegen kunnen snorren. Als Seppe na een paar uur terugkomt is er goed en minder goed nieuws. Het goede nieuws is dat de geit impassant een smeerbeurt heeft gehad en het minder goed nieuws is dat Seppe zijn twijfels heeft over het geleverde laswerk. Het wordt dus afwachten of de herstelling zal houden. Ter verdediging van de lasser moeten we zeggen dat de man met een heel basic installatie heeft moeten werken. Hij had geen laskap en de bagettenhouder was van betonijzer.

Na deze harde labeur is het tijd voor ontspanning. Per taxi bezoeken we een paar hoogtepunten van Bukhara, Char Minar, De Ark en nog een paleis van één of andere overleden Sha. Dankzij enkele briefjes van 5000 kunnen we hier stiekem een blik achter de schermen werpen en impassant enkele mooie overzichtsfoto's maken van het historisch stadsgedeelte. Na dit kort bezoek stadsbezoek en een middagmaal bij Bella Italia keren we terug naar het hotel voor nog meer platte rust.

Het is pas na zonsondergang dat we, bij voor ons meer normale temperaturen, nog een korte wandeling maken om nog spijs en drank en de Russische versie van Imodium aan te kopen.

En zo eindigt ons bezoek aan Bukhara.

Zondag 23 juli hebben we, net zoals de almachtige God de Vader, een rustdag genomen.

Na een heerlijke nachtrust hebben we te midden van een bus Russen van een lekker ontbijt genoten en zijn op verkenning gegaan in het historische stadje Xiva. Ver moeten we niet gaan want het hotel is direct  tegen de stadswal aan de stadspoort gelegen. Maar het is hier hot, hot, hot. Dus bij het eerste kraampje dat hoedjes verkocht hebben we allebei een exemplaar aangeschaft om onze intussen kalende knikker te beschermen tegen de hevig zon. Xiva is een echt toeristisch stadje en dat word je direct gewaar aan de prijzen en de "Scherpenheuvel sfeer" die hier hangt. Het stikt hier ook van de buitenlandse toeristen en we horen weer allerhande talen op straat. Dus moeten we weer oppassen als we kritische opmerkingen maken over de passerende mensen. Er moest zo is een Hollander tussen zitten die wij stiekem een ongeoorloofde opmerking maken. Sorry voor de meelezende Nederlanders. Niks kwaad bedoeld, maar je weet hoe dat gaat met die Belgen en Hollanders moppen.

Rond de middag werd het te heet op straat en in een lokaal restaurant hebben weer een Lachman schotel besteld voor de lunch. Google het maar eens, dan weet je wat we bedoelen.

Gisteren hadden we aan de receptie gevraagd of zij een Laundry service hadden, want we werken niet graag tijdens ons verlof. We kregen prompt een formulier met de prijzen voorgeschoteld. Wel voor dat geld kunt ge beter alles in de vuilbak gooien en nieuwe kledij kopen. Dus na de middag hebben we in de koelte van de kamer, airco natuurlijk, ons wasje geslagen. Alles is misschien wel niet proper maar het stinkt toch niet meer. Het riekt nu naar het biologisch wasproduct dat Linda voor ons gekocht had. Dat wasproduct hadden we tot hiertoe alleen nog maar gebruikt om de auto te wassen. Sorry Linda, maar nood breekt wet. In Turkmenistan kun je een boete krijgen als je met een vuile auto rijd.

Daarna vermaak na arbeid, zoals de harmonie van den Bond in Turnhout noemde, en zijn we lekker in het zwembad gesprongen om af te koelen. Zalig gevoel. Alleen in en uit het zwembad komen lag gevoelig omdat de vloertegels te heet waren. Daarna nog een dutje doen zodat de batterijen weer opgeladen waren en terug naar Xiva city. Veel van de museums waren echter al gesloten, alhoewel ze officieel tot 20:00 moeten openblijven, en na nog een wandeling door de straten zijn we terug naar ons geliefd restaurant gegaan voor het diner. We eten en drinken wat af, zodat onze broeken beginnen te spannen. De Seppe zegt dat het komt van al dat water drinken. Dat hoopt zich op en daardoor krijgt ge een dikke buik.

NA deze deugddoende rustdag, voor de 2+2 pk, is het weeral tijd voor een douche en slapen zodat we morgen weer uitgerust de baan op kunnen voor een rit van ongeveer 470 km naar Buxhara.

Zaterdag 22 juli arriveren we tegen 13:00 aan de grens overgang tussen Turkmenistan en Oezbekistan waarbij we vrezen daar nog even vast te zullen zitten.

Het uitrijzen uit Turkmenistan verloopt trager dan verwacht want de ambtenaren willen gans de wagen uitladen en controleren of we geen bezwarend materiaal, voor Turkmenistan, het land uit willen smokkelen. En we hadden de pech dat we juist om 13:00 arriveerden, het tijdstip dat de ambtenaren aan hun lunch beginnen. Van 13:00 tot 14:00 heeft Seppe zodoende aan de auto kunnen sleutelen, want het laatste stuk weg in Turkmenistan is zo slecht dat er een "amortisseur", iets dat schokken opvangt, afgebroken is aan de 2+2 pk. Stipt om 14:00 begon het grote onderzoek van de heren en mevrouw van de douane, politie en andere departementen van Turkmenistan. Maar zoals gewoonlijk hebben we met het nodige geduld de test weer goed doorstaan. Eerst de auto volledig leegladen, laten controleren, daarna terug inladen en 100 meter verder rijden naar de ambtenaren van Oezbekistan, en daar de auto weer volledig leegladen laten controleren en terug inladen. We raken vree goed in da soort dingen. En elke keer komen we weer dingen in de auto tegen waarvan we zeggen, O ligt dat hier. De ambtenaren van Oezbekistan waren ook de eersten die onze kluis vonden en wilden weten wat daar inzat. Misschien dachten ze dat we ongeoorloofde zaken transporteerden voor deze of gene maffiabende.

Rond 16:00 was alles weer ingepakt en goedgekeurd en konden we weer op pad.

Eerst was het plan om in Nukus, het eerste stadje over de grens te stoppen en de nacht door te brengen. Maar omdat daar schijnbaar niet veel te zien is, en er weinig deftige hotels zijn, zijn we doorgereden naar Xiva. Hierdoor zijn we een paar dagen voor op ons reisplan en kunnen we ons een welverdiende rustdag veroorloven. Vooral de Seppe verdiende dat omdat de laatste kilometers echt afzien waren voor de chauffeur en de 2+2 pk. En dan heeft de kaartlezer hem nog de verkeerde kant opgestuurd zodat hij nog eens 8 kilometer terug moest rijden.

Het was al donker toen we in Hotel Asia in Xiva aanbelandden. Na een beetje afdingen op de prijs konden we eindelijk aan tafel voor ons laat avond diner.

En weer hebben we heerlijk geslapen. Zo goed zelfs dat geen van ons beiden de ander heeft horen snurken.

Vrijdag 21 juli, de dag dat we de hel zien.

In Grand Turkmen Hotel was het aangenaam verblijven. Eigenlijk een beetje decadent, maar we hebben er van genoten. En ik heb me hier door een Russische matrone laten knippen. Er waren reactie gekomen op mijn onverzorgd uiterlijk en hier in het Grand Turkmen Hotel was het de plaats om daar iets aan te laten doen. In het kapsalon van het hotel heb ik me een make-over laten aanpassen door de baard weer netjes kort en het haar terug in vorm te laten brengen. Enkel voor de "douche" heb ik gepast.

Met een proper kopke zijn we dan vertrokken richting woestijn, meer bepaald de Gate of Hellin Derweze. Midden in de woestijn heeft men ooit naar gas geboord en daarbij is iets verkeerd gegaan. Men, de Russen, hebben in een holte geboord waardoor deze is ingestort en er een krater ontstond waaruit giftig gas ontsnapte. Om erger te voorkomen heeft men het lekkende gas aangestoken. Dit alles gebeurde in 1971 en sindsdien brandt het gas nog steeds. Je kan het eens googlen via Derweze of Darwaze. Je kan foto's en filmpje zien bij Seppe op Facebook. De krater is zo'n 70 meter in diameter. En omdat het effect 's nacht nog veel spectaculairder is, zijn we aan deze krater blijven slapen. Ook een speciale ervaring. Aan bezoek ontbrak het niet. Vlak in de buurt wonen nog enkele geiten en schapen hoeders in een Jurd, die ons kwamen wijzen op de gevaren van de woestijn. Volgens hen leven er schorpioenen en cobra's die 's nachts te voorschijn komen. We hebben echter niets gezien, maar voor alles zekerheid hebben we onze sandalen verwisseld voor stevig schoenen. Twee jongen Tsjechen die met een afgeleefde BMD 520 hier rondtoeren vereerden ons ook met een bezoek en toen ze vernamen dat wij met de 2+2 pk hier rondtoerden viel ook hun tong op hun schoenen, sandalen

Na het nemen van de nodige nachtopnames van de krater en de sterren hebben we toch nog lekker geslapen, zonder last van schorpioenen of cobra's.

Na een heerlijke nachtrust en lekker ontbijt, mag ook wel voor dat geld, eindelijk de rechte meet naar de grens.

We dachten er nog een mooie dag van te maken, de landelijke route te nemen langs een idyllisch bergweggetje. Op zo'n 20 km van de grens, we hadden er intussen al zo'n 150 km op zitten, passeerden we zonder te stoppen een controlepost van het leger. Dat was niet naar die mannen hun goesting. Toen we enkele kilometers verder gestopt waren, omdat we verkeerd gereden waren, stopte er een brommer met een burger en een soldaat. We verstonden ze niet maar we konden aan hun manier van doen zien dat er iets niet juist was. We moeten mee terug naar de controle post en daar was het weer paspoort controle, veel over en weer telefoneren en met hand en tand maakten ze ons duidelijk dat we terug naar de hoofdbaan moesten rijden en via deze hoofdbaan naar de grens moesten rijden. Zo hadden we weer 2 uur achterstand op ons schema. Gelukkig stond er niets anders meer op het programma, dus al bij al viel het nog mee. We konden er, achteraf, nog flink mee lachen.

Zo kwamen we laat in de namiddag aan in  het grensdorp Bajgiran waar we op 20 juli de grens moesten oversteken naar Turkmenistan.

Nu nog even een onderkomen voor de nacht zoeken. Het enige plaatselijk hotel was gesloten maar er hing wel een telefoonnummer aan de deur. Wij kunnen ondertussen de cijfers al lezen in het Farsi. Dus ik even bellen, want Seppe zijn belkrediet was al op, en ja hoor we kregen een brave man aan de lijn en die zou binnen tien minuten de deur komen open doen zodat wij konden overnachten in het hotel. Hij contacteerde ook nog het lokale restaurant om ons een maaltijd te brengen en de plaatselijke wisselagent om onze laatste Rials om te wisselen naar de Manan van Turkmenistan. We hebben voor alle zekerheid onze slaapzakken maar uitgerold in de lobby van het hotel, want de bedden en het beddengoed betrouwden we niet. En beneden hadden we water, maar bij nader inzien hebben we dat ook niet gebruikt. Beter vies van je zelf dan van iemand anders was ons motto.

En zo ging onze laatst nacht in Iran van start.

Achteraf beschouwd kunnen wij van Iran alleen maar zeggen dat het een land is met vriendelijke en behulpzame mensen zijn. Van ons geen kwaad woord over Iran, wat de media in België of daar buiten ook mogen zeggen.

Vanmorgen allebei opgestaan met een houten kop. Als het dan nog van het drinken was zou je zeggen, dat hebben we weer gehad. Maar bij ons was het van een heel slechte nachtrust. Het was precies of wij in een mazoutketel sliepen. Stinken, geweldig.

Maar om 07:00 stonden wij gepakt en gezakt aan de deuren van de grensovergang die pas om 07:30 opengingen. Benieuwd of de half gelukte fotokopij van een document dat moest doorgaan voor een autorisatie voor een visum in goede aarde zou vallen bij de Turkmeense autoriteiten.

Het uitchecken uit Iran verliep voor ons beiden uiterst snel en soepel. Na een drietal stempels was alles achter de rug.

Benieuwd of inchecken in Turkmenistan ook zo vlot zou gaan. Net zoals bij het inchecken in Iran werden Seppe en ik al snel van elkaar gescheiden. Deze keer moest ik zelf mijn bagage meesleuren langs politie en douane. De politie is hier goed ingepikt om de nodige controles te doen. Er wordt van je linker en rechter duim een vingerafdruk gemaakt en je gezicht wordt gescand. Daarna wordt je bagage gescand, halen ze je bagage helemaal leeg en mag je alles zelf weer inladen. Inladen, dat doen ze niet. Voor mij verliep dit allemaal zeer vlot, maar voor Seppe en de auto duurde het iets langer. We kregen ook een document mee met een landkaart van Turkmenistan waarop de te volgen weg opgetekend was. Hier mogen we niet van afwijken. Ook de auto werd helemaal leeggehaald en moest Seppe alles weer alleen terug inladen. Zijn drone ontsnapte niet aan de controle en werd verzegeld. Speelgoed op slot dus. Nu is de auto weer opgeruimd en weet Seppe alles weer te vinden in de auto. Rond 11:00 was de controle achter de rug en konden we richting Ashgabad rijden. Onderweg wel om de haverklap politie op de weg en moesten we nog een paar keer onze paspoorten laten controleren.

Ashgabad binnenrijden is ook een speciale belevenis, een echte cultuurshock als je van Iran komt. Kolossale gebouwen, grote drie en vier rij vak wegen, moderne  propere auto's en iedereen schijnt zich aan het verkeersreglement te houden.

We hebben ingecheckt in Hotel Grand Turkmen. Een prachtig hotel in een mooie omgeving.

Na de middag zijn we met de auto een toerke gaan maken door de stad en onze mond viel meerdere keren open gevallen van verbazing. We hadden gehoord dat het gebouw, The Wedding Palace, zo verbluffend mooi was en dus zijn we even gaan kijken. Toen we vroegen om het gebouw te mogen bezichtigen kregen we tot onze grote verbazing een privé begeleider mee om het gebouw binnen te bezichtigen. En weer viel onze mond open van verbazing. Nooit zoiets gezien. Gewoonweg prachtig.

Ook het shopping center en de lokale bazaar kregen onze aandacht en daar hebben we de nodige aankopen gedaan.

Nu zijn we weer klaar om op twee dagen door de woestijn naar Uzbekistan te rijden met onderweg een bezoek aan The Devils Gate in Derweze.

Eerste werk na het ontbijt is een bank opzoeken om nog wat Dollars te wisselen want de Rial-flappies zijn zo goed als op.

Zoals gewoonlijk niet simpel, maar met een beetje geduld en vooral hulp van de lokale mensen lukt het meestal wel. In de eerste bank vertellen ze dat je naar een ander bank moet, in de volgende bank vertellen ze dat je in deze stad geen geld kan wisselen in de bank, maar dat je naar een wisselkantoor moet. Aan de hand van een schets met Farsi bijschriften, die je niet kan lezen, ga je op pad. Naar een paar kilometer ga je opnieuw een bank binnen om raad te vragen en die sturen je weer naar een andere bank. Die mensen zeggen weer dat je naar een wisselkantoor moet. En zij proberen uit te leggen hoe je moet rijden, maar dat is een hopeloze zaak. Om een lang verhaal kort te maken geeft de bankdirecteur een van zijn medewerker de opdracht om dan maar mee te gaan naar het wisselkantoor, en die  man betaalt de taxi nog ook. Dat is pas service. Zie je dat de bankbedienden al doen voor een vreemde buitenlander die aan de balie staat en de taal niet meester is? Bij ons in Belgie wordt een vreemde meestal anders behandeld.

Proficiat aan de mensen van de Mellat bank in Iran.

We hebben voor deze nacht ook al een onderkomen gevonden in het Dariush Hotel. En Ze hebben ons flink uit de nood geholpen.

Want vandaag hebben we eindelijk de autorisatie, voor het bekomen van een visum voor Turkmenistan, ontvangen en die moest nog afgeprint worden. Nu kunnen we eindelijk recht naar de grens met Turkmenistan.

14 dagen rijden met de geit in Iran, wat hebben we allemaal hier op de baan gezien en meegemaakt door de ogen van de chauffeur.......

Vaak waan je je op de filmset van de eerste film van Steven Spielberg "DUEL" ze rijden hier dus nog die langsnuit Mack trucks met tankoplegger, roestkleur, danger tekens achter op net zoals in de film met één heel groot verschil, vriendelijke chauffeurs toeterend, zwaaiend, lachend en fotonemend of filmend als je ze inhaalt.

De "gewone" auto's rijden hier rond vaak redelijk nieuwe dit is vooral op te merken aan de zelfklevers van de fabrikant met barcodes die er nog ophangen en de blauwe stripjes rond deurklinken ed.

Vluchtheuvels zijn zeker hier in Iran uitgevonden voor elk rondpunt elke weg die de hoofdbaan kruist in stad of dorp ligt er eene, vaak niet zichtbaar "geen wegmarkering en als die er al is dan is ze zwart van de wagens die passeren" dus goed kijken naar de wagens voor je als ze stoppen of wippen weet je dat er er weer eentje ligt

grappige situaties krijg je dan wanneer er een fototrekkende auto naast je rijdt ik stop voor de vluchtheuvel en de fotograaf heeft deze dan te laat gezien met een jumpke als gevolg 

Spookrijders daar is hier geen gebrek aan, zelfs op rondepunten snel rechts af ipv het hele ronde punt af te rijden......

Vriendelijkheid is hier ten top iedereen die je passeert roept " welkom to Iran", " Hello mister how are you?"en foto's nemen ze steken je voorbij, vertragen zodat je ze terug moet inhalen en maar filmen en zwaaien, leuk in het begin maar nu begint de lol eraf te gaan. Mijn linker arm gaat al automatisch de lucht in als ze inhalen , toeteren of roepen.

Mochten we van iedereen die hier een foto of filmpje heeft 10 cent krijgen komen we zeker met winst naar huis.

Ronde punten hier ook genoeg, daarstraks eentje van 8 rijstroken breed, gewoon oprijden meegaan met the flow er zijn hier weinig of geen verkeersregels dus regelen ze het hier zelf, het voordeel van onze geit is dat ze verbaasd zijn en automatisch inhouden waardoor we hier van de gelegenheid gebruik maken om door te rijden.

voetgangers beginnen het kruispunt dwars over te steken wanneer het licht voor u op groen springt, heel normaal iedereen stopt of niet maar de voetganger baant zijn weg tussen de wagens. er is op het kruispunt ook meestal maar 1 licht, rood en groen en waar bij ons oranje is loopt de secondenteller. O ja rood is rood iedereen stopt direct.

Knipperende roodlicht betekend voorzichtig overrijden de eerste keer onwennig maar meerijden met degene naast je.......en als er iemand een U-turn kan maken rij je best helemaal rechts want ze draaien gewoonweg voor je de straat op......

Soms lachwekkend maar ook gevaarlijk wanneer ik in de zijspiegel iemand mij zie voorbijsteken die dan een foto wil nemen terwijl er ook nog iemand hem wil inhalen en jaja met tegemoetkomend verkeer.........

Wanneer we steden en dorpen in rijden zien we heel vaak spandoeken en plaketten in de middenberm hangen met gesneuvelde militaren van het dorp in de oorlog met Irak, confronterend voor de nabestaanden maar naar we hebben vernomen de wil van de geestelijke leiders.

Moto rijders zien we hier ook veel, cylinder inhoud max 249cc en met 4 of 5 personen geen probleem

Soms zijn we ook de oorzaak van file, daarstraks moesten we geld wisselen, ik bleef in de wagen terwijl nonkel de banken af ging, auto's stoppen gewoon naast me, trekken voor de zoveelste keer foto's ook de wagen daarnaast, dus files maar geen getoeter op een enkele na. Zelfs een geestelijke leider vraagt of hij een foto mag nemen en graag met mij naast hem, dit doen we graag en heb ook een foto van ons twee laten nemen

Fietsers zie je heel weinig al zagen we een echte coureur met koersfiets........op de snelweg.

Grappig zijn de verbaasde blikken aan een benzine station wanneer we vertrekken en ze horen dat na één ook nog een tweede motor starten.

Vriendelijkheid is hier niet te doen en men wil u altijd helpen, als ze vragen van welk land we zijn en te horen krijgen dat we uit het verre belgie komen met deze wegen krijgen we lachende, verbazende, goedkeurende blikken.

Momenteel hebben we bijna 9500 km op de teller staan als alles goed verloopt zijn we overmorgen in Turkmenistan onze visum is in orde en gaan we op avontuur naar een nieuw land met enkele dagen onbereikbaarheid omdat we de woestijn door moeten.

Ik weet wel zeker ik ga deze vriendelijke mensen missen en hun mooie land..........

Maandag 17 juli zijn we ellendig opgestaan in het hotel Gootkemal in Semnan. Het eten van gisteren avond trok op niet veel. De frieten waren maar één keer gebakken en de rijst smaakte naar niks. Terug op de kamer ging Seppe op zijn bed liggen en lag bijna op de grond. Het bed wiebelde hevig als je je omdraaide, dus stilliggen was de boodschap. De Airco blies warme lucht en maakte een hoop herrie, dus hebben we die uitgezet. Maar midden in de nacht hebben we die terug in gang gestoken omdat het bakheet was in de kamer. Toen we gingen slapen probeerden we de lichten in de kamer uit te doen maar één licht bleef branden. Dus gingen we slapen et één licht aan. Na een bepaalde tijd ging dat licht vanzelf uit. Joepie, maar helaas. Iedere keer dat Seppe zich omdraaide ging het licht enkele minuten aan terug aan. Dus heel de nacht licht aan, licht uit. Dus vanmorgen zijn ellendig opgestaan en gaan ontbijten. Dat was ook al niet niks bijzonders.

We zullen maar denken, als het niet slechter kan, kan het beter.

Vandaag stond er een korte rit op het programma door het gebergte ten noorden van Semnan richting de kust. Onderweg hebben we haltgehouden aan de Badab Surt Spring. Hier ontspringt op de top van een berg een zout water bron, die druk bezocht word door de lokale mensen en dus wij ook. Best de moeite om te zien en ook de weg daar naartoe was een ervaring. Foto's volgen.

Onderweg hadden we brood en bijval gekocht en op de parking aan de bron opgegeten onder het toeziend oog van enkele Iraniërs die steeds maar foto's blijven nemen van 2+2pk. Deze namiddag hadden we allebei wel he zuur van onze middag maaltijd.

Daarna terug op weg naar de kust, door het gebergte. Een knappe streek met mooie uitzichten. Omdat de weg nog in aanbouw is, moesten we regelmatig goed oppassen om niet tussen de wegenbouw machines verzeild te geraken. We hebben maar één keer gemist.

Aan de kust moesten we weer op zoek naar een onderkomen voor de nacht. Seppe had via Google weer een hotelletje gevonden. Het Botanic Palace Gorgan. Een klinkende naam en bij aankomst een verbluffend uitzicht. De prijs was aan de hoge kant, dus ging de Seppe weer afdingen zodat we tenslotte voor 2.900.000 Rial een kamer met ontbijt te pakken kregen. Nog niet goedkoop, maar ja het mag iets hebben. Foto's volgen

Nu weer de dagelijkse routine van batterijen opladen, geheugenkaartjes overzetten naar de harde schijf en dan kunnen we weer gaan dineren, onze komende dagen bespreken en slapen. 

Nog enkele foto's die oa bewijzen dat Seppe zijn werk mist

Vandaag Zondag 16 juli hebben we een verbindingsrit van zo'n 600km gereden van Isfahan naar Semnam in het Noorden.

Ons vertrek is wel vertraagd begonnen omdat onze was nog niet gearriveerd was en in uw onderbroek mag dat hier niet.

De stad uitrijden was net zoals gisteren weer een belevenis. Een heel aparte manier van rijden hebben de mensen hier. Hier geldt echt de wet van de sterkste. Gewoon niet verzinnen en u overal tussendoor wringen en niet aarzelen want dan blijft ge voor eeuwig en altijd stilstaan.

Ook hier in Iran kennen ze het systeem van de Péage al. Maar hoe het echt werkt weten we nog steeds niet. Aan het eerste betaalhokje moesten we niet betalen, enkel even blijven stilstaan om een foto te laten nemen. Bij het tweede betaalhokje betaalden we 50000 rial, zo'n 1,5 euro, en bij de drie volgende betaalhokje kwamen we er weer vanaf met een fotoshoot. Alhoewel bij het laatste betaal hokje schrokken we toch even toen de aanwezige politieman ons aan de kant zette. Natuurlijk ook weer om een foto te nemen en de nodige nieuwsgierige vragen te stellen. Daarna was het volle gas vooruit naar onze overnachtingsplaats heir in Semnam, hotel Gootkemal. Een luxe hotel waar we weer tegen sterk gereduceerde prijs konden inchecken. In het ene restaurant van het hotel zat niemand, dus zijn naar het andere restaurant gegaan waar we, op één na, alleen zaten te eten.

Nu nog even proberen om wat foto's te posten en dan bed in.

Zaterdagmorgen, 15 juli, wakker worden in een recente villa, verborgen hoog in de bergen, die bewoond word door een bejaard koppel waarvan de vrouw een verre afstammeling is van een van de prinsen van het Perzische rijk.

Een groter contrast met gisteren kon niet. Of deze bewoners zoveel beter af zijn dan de bewoner van gisteren valt nog te betwijfelen.

Ook hier werd ons weer een heerlijk ontbijt voorgezet dat klaar gemaakt werd met verse producten. Na het ontbijt stond nog een bezoek aan oud vervallen paleis, nog hoger in de bergen, op het programma. Echt triestig als je ziet hoe dergelijke mooie gebouwen aan hun lot overgelaten worden. Je was precies weer in Belgie. Daar zou dat ook mogelijk zijn.

Na deze inspannende tocht kregen we nog een laatste lunch aangeboden in de villa en was het tijd om terug naar Isfahan te rijden, waar we midden op het spitsuur arriveerden. Dat was lachen geblazen. Man, man, wat een heksenketel. Tijd voor afscheid van de gids en een deftige douche na vier dagen in de boeren buiten. En ook weer tijd om de was te laten doen.

's Avonds is Seppe nog een paar bidmatjes gaan kopen met de gids en is hij naar de kapper geweest. Ziet er nu heel anders uit.

Vrijdagmorgen 14 juli, ontwaken midden in de woestijn waar het inmiddels wel had opgehouden met regenen zodat we ons ontbijt relaxed konden gebruiken.

Na het deskundig opruimen van onze bivakplaats was het alweer tijd voor onze volgende ervaring. Onze gids, die toch een ervaren offroad-woestijn rijder is, reed al na 200 meter zijn Mitsubishi Pajero pot vast in het mulle zand. Na een half uur zandgraven, met vijf man, heeft Seppe de zware 4x4 met zijn kleine 2+2pk losgetrokken. Er werden ogen getrokken.

De verdere tocht door de woestijn verliep vlekkeloos en 's middags waren we bij een oude geiten en schapen hoeder te gast voor de lunch. Dat er mensen zijn die nog in zulke omstandigheden leven, dat was wel even met de neus op de feiten gedrukt worden.

Na de lunch hebben we onze tocht door de woestijn vervolgd tot in een klein dorpje waar we afscheid namen van de twee vrienden van de gids. Nu moesten we nog anderhalf uur rijden tot de volgende slaapplaats hoog in de bergen.