We werden wakker met uitzicht op besneeuwde bergtoppen in de verte. De geit kreeg al goesting want het is tenslotte een berggeit.

We hebben vandaag eens goed uitgeslapen, tot negen uur.

Dat kon omdat er vandaag een korte verbindingsrit, naar Bingol op het programma stond.

Bij het instellen van de GPS hebben we even overwogen om rechtsaf te draaien naar Aleppo, maar 303 km, ipv rechtdoor te rijden naar Bingol, 540 km.

De weg naar Aleppo was korter en waarschijnlijk spannender dan naar Bingol, maar er waren, naar ons goesting, te veel gaten in het wegdek.

Ik heb het misschien al eens vermeld, maar het wegennet hier in Turkije is in prima staat, op enkele uitzonderingen na. Het wegdek was vandaag op sommige plaatsen zo heet dat de asfalt aan de banden bleef plakken en de carrosserie van de geit besmeurde.

De rit naar Bingol voerde ons door een mooi berglandschap tot op een hoogte van 1944 meter en zalige temperaturen rond de 34° met een fris windje.

Tijdens het stijgen vanuit de dalen was de temperatuur heel wat hoger, tot 41°, en daar hadden de achterpoten van de geit het wat lastiger mee zodat we ze af en toe wat rust moesten gunnen. 

We zien nu ook meer en meer wegcontroles door zwaar bewapende militairen langs de invalswegen van de steden. Dit zal waarschijnlijk zijn omdat we parallel aan de grens met Sirie rijden en ook steeds dichter in de buurt van Iran komen. Maar wees gerust, iedereen is vriendelijk en is nieuwsgierig naar onze 2+2 pk en maakt de ganse dag foto's. De Seppe zijn royalty's zullen nogal stijgen. 1 keer zijn we zelf tegengehouden, maar omdat wij 'nog' geen Turks spraken en zij geen Nederlands, of Engels, of Frans, of Duits, of Spaans spraken hebben ze ons maar laten doorrijden.

Zodoende zijn wij vandaag eens op tijd en bij klaarlichte dag in het Binkap Resorts Hotel aangekomen. Dat is de eerste keer dat we daar in lukken. Weer een pracht van een hotel. Direct onder de douche en naar de receptie met een zak vuile was die al een paar dagen lag te stinken in de auto.

Daarna een lekkere lokale maaltijd genomen en nog even tijd om al de batterijen terug op te laden en de geheugenkaartjes te kopieren. Ne mens neemt nogal wat apparatuur mee tegenwoordig.

Morgen rijden we naar ons laatste Turkse eindpunt want overmorgen rijden we Iran binnen.

Bijna vergeten. Heb tegen mijn voeten gekregen want de Seppe zijne maat uit Beringen heet niet Ivo maar IBO.

't Is maar dat ge het weet.

Er schijnt nogal wat verwarring te zijn aangaande de naam van onze blog.

Het is in ieder geval geen schrijffout. Er zit een logische redenering achter, die echter misschien wel ver te zoeken is. Maar je weet dat wij het graag ver gaan zoeken, naar Verweggistan. 

Ons voertuig is een 2+2 pk. Dus een vier pk. Wanneer de boeren vier paarden voor een kar of een wagen spanden noemden ze dat een vierspan. Onze auto is dus ook een vierspan. Dus de naam had  kunnen zijn De Vierspan.

We gaan echter niet naar Spanje maar naar de Stan landen, zoals Turkmenistan, Uzbekistan, Tadzikistan, Kirgistan en Kazakstan.

Dus werd de naam, De Vierstan. Ik weet dat het al laat is, maar ge kunt het morgen nog eens nalezen.

Gisteren hebben we dus in het Realist hotel in Istanbul gelogeerd, voor 31,5 Euro per nacht. Voor twee personen inclusief ontbijt. Daar kunt ge geen tent voor opstellen en zelf een ontbijt voor klaar maken.

Wegrijden uit Istanboel was dan weer heel wat anders. Als ge het water over rijdt, de Bosporus of hoe noemt dat, rijdt ge van Europa naar Azie. Dat hadden we niet goed verstaan, denk ik, want na een half uur rijden reden we over een andere brug weer van Azie naar Europa. Na nog eens een half uur rijden reden we weer van Europa naar Azie, en weer via een andere brug. Dat komt ervan als je zowel de verkeersborden als de GPS wil volgen. Die verstaan elkaar niet en dus loopt het in het honderd. Enfin Istanboel is echt wel indrukwekkend om door te rijden. Veel machtig mooie gebouwen verspreid op verschillende heuvels. Als ge eens een paar dagen niet weet wat te doen, dan pakt ge uw auto en uw GPS en doet hier maar een paar toerkens. Succes gegarandeerd. Ge moet, zoals de Seppe, hier wel stalen zenuwen hebben om in het verkeer mee te draaien. Proficiat voor onze chauffeur. We hebben het nog al eens gezegd, hier mag en kan schijnbaar alles. Den Alex zou nogal bonnenboekjes moeten bijbestellen bij zijne baas om al die overtredingen te noteren.

Uiteindelijk zijn we dan toch Istanboel, inderdaad wat een boel, buitengeraakt konden we richting Kayserie rijden. Een rit van zo'n zevenhonderd, ondertussen bijna achthonderd, kilometer. We dachten alles gezien te hebben in Istanboel, maar toen we Ankara passeerden moesten we onze mening herzien. Nog groter en indrukwekkender.

Ook vandaag heeft de geit weer last gehad van de warmte. De achterste poten hadden het te warm en daardoor moesten we regelmatig wat snelheid minderen of een extra pauze inlassen. Dat was op zich niet zo erg want zodoende konden we zelf  ook wat verfrissing opzoeken.

Maar met al dat rondgapen en treuzelen was het toch weeral bijna 23 uur eer we hier aan het Novotel in Kayserie aankwamen en moesten we nog wat eten. Dus vroeg slapen was er vandaag ook niet bij.

Misschien morgen dan, want morgen staat er maar een rit van tweede categorie, van een kleine 600 km op het programma. Dus dat zou moeten lukken.

Maar dat zien morgen dan wel weer.

Ik ga de Seppe nadoen en wa slapen en snurken. Want dat weet ik ondertussen. Snurken kan hij.

Om vijf uur werden we gewekt door een kraaiende haan onder ons openstaand vensterraam. Het was reeds klaarlichte dag en er was geen verduistering of gordijn aan het raam. Dus slapen, vergeet het maar. Dat is ook de reden dat we vandaag weer kip eten.

Afrekenen in het hotel kon alleen met cash geld en dat was zo niet afgesproken. De euro's hadden we al verbrast, dus het betalen moest met dollars gebeuren. De dollarkoers was weeral om mee te huilen, maar omdat de service uitstekend was hebben dat maar door de vingers gezien. Na een heerlijk ontbijt hebben we om 8:30 de geit weer ingespannen en zijn we weer op pad gegaan Istanbul.

Eerste grote oponthoud was aan de Bulgaarse grens. Precies of alle Belgische Turken vandaag naar Turkije onderweg waren. Ook de 59 jarige gepensioneerde Turk Ivo, je weet wel van het café rechtover de mijn ingang in Beringen, ging 2 maanden op vakantie naar Turkije.Er was voldoende tijd voor een babbel.

In Bulgarije zijn we eerst KFC gaan eten, herinner u de haan van deze morgen, en daarna heb ik rond 15:30, bij een temperatuur van 42° aan conditietraining gedaan onder algemeen toezicht van alle klanten. Dit omdat iemand vergeten was om de lichten van de 2+2 pk uit te schakelen en daardoor de batterij leeg was. We hadden eerst de voorste motor afgekoppeld, de auto in gang geduwd, ik dus, en daarna de voorste motor weer terug aangekoppeld en die ook weer gestart. Man man, zweten.

We wilden wel eens weten of dat lui zweet was ofwel zweet van de geleverde inspanning. Daarom hebben we in een tuincentrum een digitale thermometer, en nog wat ander gereedschap, aangekocht. De maximum gemeten temperatuur in de auto was 44,3°C. Bij de KFC hadden we de iPad, die uitviel van de warmte, mee naar binnen genomen om af te koelen. KFC heeft airco. Maar de 2+2 pk, die ook last heeft van de warmte mocht niet binnen.

Aan de grens met Turkije was het weeral aanschuiven tussen de verschillende controleposten. Volgens kenners is anderhalf uur om de grens te passeren echt niet veel, maar als je die tijd grotendeels moet doorbrengen in de warme zon duurt het voldoende lang.

Na de grens nog even tanken en dan op zoek naar een wegen vignet. Van het kastje naar de muur, maar we hebben een vignet gevonden.

Daar liep nog een kleine sloeber rond die krieken en pruimen verkocht en daar konden we niet aan weerstaan. Spijtig genoeg waren we weeral gekl..... DE bovenste krieken waren lekker, maar dan ook alleen maar de bovenste laag. De rest was gebarsten of zelfs beschimmeld. Dat beloofd voor morgen.

Om goede voornemens om vandaag eens tijdig in het hotel aan te komen zijn we niet kunnen nakomen. Op de ring rond Istanbul was er een reuze file door werkzaamheden. Zodoende kwamen we pas omstreeks 23:45 aan in het hotel. Vlug de geit uitgeladen en in de wei tegenover het hotel gezet en douchen en rusten.

Morgen rijden we richting Kayseri. Een rit van 768 km. Zullen we morgen op tijd aankomen in het hotel?

Dat komen we morgen te weten.

O ja, de trûba vûzstanovyavane, de accenten staan niet juist en dat weet ik, hebben we ook nog gevonden, maar ze waren niet goedkoop.

 Zoekt dat woord maar eens op

 

Juist aangekomen in Nis, neen niet Nice in Frankrijk.

Na een goede nachtrust in Hotel Clever in Herzogenbrug bij Wenen zijn we vanmorgen weer fris in het geitje gestapt voor een rit van +/- 900 km.

Ontbijt in het hotel hebben we overgeslagen dus zijn we op een gekende parking langs de autostrade gestopt om te ontbijten. Spek met eieren, en ja ook groenten. Je moet tenslotte gezond eten.

Na een Vignet voor de autostrade te hebben gekocht, 13 euro, zijn we toen rond 11:30 Hongarije binnengereden in de regen.

Nabij Boedapest hebben we een sanitaire stop gemaakt en bijna een nieuwe iPhone 7 gekocht op de parking.Geheugen 128GB voor maar 100 Euro. We hadden al afgeboden van 300 Euro. In België kost dat al gauw +/-800 Euro. Garantie zal er wel niet bij geweest zijn zeker? Zal dezelfde kwaliteit geweest zijn als die van FVG.

Ondertussen ook al eens gestopt om te tanken want de geit leeft niet van de hemelse dauw. Volgens de deskundigen valt het verbruik van 12 liter per 100 km best mee.

Net over de grens in Servië zijn we gestopt om onze inwendige mens voeden. 2 x friet met chicken nuggets en Cola voor totaal 9 euro. Inclusief taks, bediening aan tafel en wat nog allemaal. En nog lekker ook. En dan te bedenken dat op 300 meter afstand een hoop vluchtelingen zoals ..... opgesloten zaten achter een metalen hekken in ...... omstandigheden.

Daarna zijn we beginnen zweten. Toen we ergens een temperatuuraanduiding zagen wisten we waarom. 37°C, plus de warmte van twee motoren.

Na nog een tweede tankbeurt ging het weer volle gas, 90km/h, richting Nis naar Motel Hollywood. We hadden er allebei geen idee van wat ons te wachten stond, maar toen we rond 23:00 arriveerde was de eerste indruk positief. Nog vlug een douche genomen en de post beantwoord en nu weer kijken wie het hardste kan snurken. We zijn er nog niet uit want we slapen met stoppen in onze oren.

 Morgen om 8:00 ontbijten, want dat zit in de prijs begrepen, en daarna door Bulgarije richting Istanbul, Turkije. Als er ruzie van komt is het niet onze schuld.

Tot de volgende

Moe maar tevreden aangekomen op onze eerste tussenstop in Herzogenburg, Oostenrijk, omstreeks 00:30.

Om 8:30 heeft het afscheidscomitee ons uitgezwaaid voor onze eerste rit en kon teven de eerste deftige testrit met de 2+2 CV beginnen.

Het geitje heeft de afstand van 1045 km zonder morren overbrugd.

Onderweg redelijk wat regen gehad en dat gaf een klein probleempje toen de ruitenwisser van Seppe de geest gaf en er bij ging liggen.

Met een stukje papier heeft Seppe het euvel tijdelijk opgelost. Aan een degelijke oplossing wordt gewerkt.

Het late uur van aankomst is te wijten aan enkele serieuze files. Rond Frankfurt am Main moesten we zelfs de autobaan verlaten.

Al bij al is deze eerste lange testrit een succes.

Nu nog even een douche en dan kunnen we zien wie het hardste kan snurken.