Het reisverslag van een tocht met een Citroen 2+2 PK door centraal Azie
30-07-2017
Eeerste dagTasjikistan
Vandaag Zaterdag 29 juli is onze eerste dag in Tasjikistan, en het wordt een rustdag omdat we het kunnen en moeten doen. We waren ondertussen twee dagen vooruit op onze planning. We hadden toch wel onderschat hoe uitputtend de hitte kan zijn en dat hebben we nu aan de lijven ondervonden. Daarom vandaag platte rust.
Na het eten vanmorgen hadden we precies benen van rubber en we geraakten niet vooruit, dus zijn we na het eten terug het bed in gedoken tot het middageten.
Tegenover het hotel is een soort Turks restaurant a la KFC en omdat we daar gisterenavond ook al zijn gaan eten zonder daar nadelige gevolgen van te hebben, zijn we daar deze middag terug geweest. Standaard eten, niet te duur en vlakbij. Meer moet dat niet zijn. Na de middag terug platte rust tot het avondeten. Weer bij onze Turkse vrienden. We hebben de avond afgesloten met de voorbereiding van de dag van morgen want dan willen we naar Lake Iskanderkul rijden.
Vandaag Vrijdag 28 juli nemen we afscheid van Uzbekistan en maken we kennis met Tasjikistan. Bij het opstaan vanmorgen zag het er nog niet zo goed uit want Seppe voelde zich niet zo goed. De hitte en vermoeidheid van de laatste dagen beginnen door te wegen. Uiteindelijk besluiten we toch om te vertrekken en na een uurtje rijden krijgen we in de bergen aangename temperaturen en die doen Seppe goed. Hij bekomt een beetje en maakt zich sterk dat hij de hele rit van 490 km zal kunnen uitrijden tot Dusjanbe. Rond de middag stoppen we bij een "baanrestaurant" voor een bord Lachman soep en een boterham. Het is uiteindelijk 16:30 als we aan de grens arriveren en we vrezen dat het hier wel eens lang kan duren. Toch verschieten we weer hoe diepgaand het onderzoek gevoerd word. Mijn rugzak moet helemaal leeggehaald worden en elk doosje en potje moet open en alles wordt op de tafel uitgespreid. De laptop en smartphone moeten opgestart worden en elk bestand wordt nauwlettend onderzocht om te zien of we geen ongeoorloofde foto's of andere info het land willen uitsmokkelen. Natuurlijk hebben dergelijke info niet, op onze laptop of smartphone. Seppe krijgt het nog zwaarder te verduren met zijn verboden drone en flair. Tot overmaat van ramp neemt de drug-explosieve hond een verdachte geur waar op de stoel van Seppe. Pas als een tweede drug-explosieve hond een gunstig advies geeft zijn de grenswachten een beetje gerustgesteld en nemen geen verdere actie. Ondertussen is het al 19:00 geworden wanneer we ons bij de grenscontroles van Tasjikistan aaanbieden. Hier gebeurt het tegenovergestelde. Enkel controle van de nodige VISA en betalen van de vereiste dollars en we mogen verder rijden. Totaal verbluft zetten we koers naar Dusjanbe. Omdat het ondertussen al donker aan het worden is, is de rit naar Dusjanbe ook weer geen pretje. In Dusjanbe blijkt het hotelletje dat we gekozen hadden zich niet op het betreffende adres te bevinden. De politieagent aan de overkant van de straat spreekt enkel Russisch en wij zo goed als niks, dus dat was geen succes. Gelukkig stopte op dat moment een lokale bewoner die in deftig Engels vroeg wat het probleem was. Na het probleem uitgelegd te hebben stelde hij voor om ons te begeleiden naar het hotel. Het hotel beviel ons echter niet zo erg en daarom stelde de man een ander hotel voor. Hij begeleidde ook ons weer naar het hotel, hielp ons nog met inchecken en gaaf ons nog 100 Somoni van de lokale munt zodat we nog iets konden gaan eten en wat drinken kopen voor de nacht. Totaal kapot maar tevreden met ons onderkomen voor de nacht, zijn we daarna ons bed ingedoken voor de broodnodige nachtrust. Zo begint ons verhaal in Tasjikistan.
Vandaag Donderdag 27 juli staat een bezoek aan Samarkand op het programma. Dit zou de stad met de mooiste monumenten van Uzbekistan moeten zijn, maar zoals gisteren reeds gezien zijn de monumenten niet allemaal toegankelijk.
We gaan als eerste naar de Registan Site om te zien wanneer de site nu echt te bezichtigen is. Van een politie agent vernemen we dat de site om 11 uur werkelijk opengaat. Daarom charteren we een taxi om ons eerst naar het Bibi-Khanym Mausoleum, aan de Joodse wijk, te voeren. Deze mooie site kunnen we nog bij redelijke temperaturen bezoeken, maar algauw moeten we het bezoek staken en keert Seppe terug naar het hotel om wat extra rust te nemen. De zeer hoge temperaturen kosten energie en Seppe die praktisch elke dag met de auto gereden heeft begint last te krijgen van energie tekort.
Omdat ik als bijrijder de laatste dagen minder energie verbruikt heb besluit ik alsnog de Registan Site te gaan bezoeken. Afgezien van een aantal podia die aangebracht zijn voor de onafhankelijkheid viering is het bezoek aan de site de moeite waard. Bij het binnengaan van de site bots ik letterlijk op een jonge kerel uit Gent die in zijn eentje door Uzbekistan trekt.
Na een tweetal uren op de site krijg ik het ook warm en keer terug naar het hotel voor verkoeling en rust. De temperaturen schommelen hier nog steeds rond de 40 graden en dat zijn wij nu eenmaal niet gewoon. Ze zeggen wel dat het anders aanvoelt, maar voor mij is 40 graden nog altijd 40 graden en dat is te veel om echt te genieten. AL bij al is het bezoek aan de stad zeker de moeite waard geweest.
Na een deugddoende siësta zijn we weer klaar om een maaltijd te nemen in het gekende restaurant Platan. De 5 kilometer lange terugtocht naar het hotel doen we weer met de taxi. Voor 2 euro ga je die afstand niet lopen in deze hitte, want tegen morgenvroeg moeten we weer fit zijn voor de etappe naar Dusjanbe die zo 480 kilometer bedraagt.
Vanaf morgen is de tijd van deftige hotels en redelijke internet verbinding waarschijnlijk voor een tijdje voorbij.
Dus kan het zijn dat de komende dagen de berichtgeving minder zal zijn.
Vandaag, Woensdag 27 juli kunnen we op de weg van Bukhara naar Samarkand eens testen of de reparatie door Seppe zijn lasser iets waard is of niet en dit gedurende 275km. De staat van de weg is naar gewoonte slecht, maar de reparatie houdt stand.
Zo goed zelfs dat wanneer we de snelheid een beetje opdrijven om een echte test te doen, we geflitst worden voor overdreven snelheid. Na wat over en weer gepalaver komen we er vanaf met een boete van 30 dollar, en krijgen we er nog 8 liter benzine gratis bij. Zo zie je maar , de politie, uw vriend.
Ge moet weten benzine is hier bijzonder schaars. Praktisch 80% van de voertuigen rijden hier op gas, zelf vrachtwagens en bussen. Er rijden hier vrachtwagens en bussen rond met 4 tot 6 flessen gas boven of onder het voertuig.
We komen onderweg tientallen benzinestations tegen maar allemaal zijn ofwel gesloten ofwel zitten ze zonder benzine. Dus deze 8 liter benzine was meer dan welkom. Wanneer we op zo'n 12 km van Samarkand stoppen aan de zoveelste benzinepomp en we zo goed als zonder benzine zitten, blijkt deze ook weer droog te staan. Maar de pomp bediende heeft nog wel ergens een busje benzine staan die hij voor een prijsje van de hand wil doen. En zo slagen we er alsnog in om Samarkand binnen te rijden en in te checken in hotel Asia.
Weeral tijd voor een handwas en Seppe besluit nog even platte rust te nemen.
Wanneer ik later de Registan site bezoek stel ik vast dat deze gebouwen afgesloten zijn voor het grote publiek. Er schijnen repetities plaats te vinden voor de grote herdenking plechtigheid van de onafhankelijkheid. Nader onderzoek leert dat de gebouwen enkel te bezoeken zijn tussen 11 en 16 uur. Het feit dat de andere sites te ver van het hotel gelegen zijn en het nog te warm is, maakt een einde aan deze eerste kennismaking met Samarkand.
Terug naar het hotel waar Seppe terug boven water is. Juist op tijd voor de maaltijd. Gezien de gezondheidsperikelen van de laatste dagen besluiten we maar een sobere maaltijd te nemen. Kippensoep met noedels en gegrilde kip met brood. Daarna terug platte rust. Einde dag 1 in Samarkand.
Dinsdag 25 juli hebben we ons allebei ziek gemeld. Den tourista is in het land.
Toch is Seppe met een local op pad om de 2+2pk te repareren. Via de receptie van het hotel heeft Seppe iemand gevonden die in staat zou zijn om de 2+2pk tijdelijk op te lappen, te lassen, zodat we weer een beetje geruster over die geweldige wegen kunnen snorren. Als Seppe na een paar uur terugkomt is er goed en minder goed nieuws. Het goede nieuws is dat de geit impassant een smeerbeurt heeft gehad en het minder goed nieuws is dat Seppe zijn twijfels heeft over het geleverde laswerk. Het wordt dus afwachten of de herstelling zal houden. Ter verdediging van de lasser moeten we zeggen dat de man met een heel basic installatie heeft moeten werken. Hij had geen laskap en de bagettenhouder was van betonijzer.
Na deze harde labeur is het tijd voor ontspanning. Per taxi bezoeken we een paar hoogtepunten van Bukhara, Char Minar, De Ark en nog een paleis van één of andere overleden Sha. Dankzij enkele briefjes van 5000 kunnen we hier stiekem een blik achter de schermen werpen en impassant enkele mooie overzichtsfoto's maken van het historisch stadsgedeelte. Na dit kort bezoek stadsbezoek en een middagmaal bij Bella Italia keren we terug naar het hotel voor nog meer platte rust.
Het is pas na zonsondergang dat we, bij voor ons meer normale temperaturen, nog een korte wandeling maken om nog spijs en drank en de Russische versie van Imodium aan te kopen.
Vandaag Maandag 24 juli moeten we van Xiva naar Bukhara, een afstand van 475 kilometer rijden en onze ervaring met de wegen hier in Uzbekistan doet ons vermoeden dat het een lange, zware en warme dag zal worden! Maar na een 50 kilometer bij het begin van de woestijn verschieten we toch wel even. Voor ons ligt een stuk autoweg zoals je ze enkel in Duitsland vind. Twee rijstroken perfecte autostrade, de autobahn. En dit voor meer dan 250 kilometer. Hier kunnen we opschieten en zal de 2+2 Pk weinig last hebben van de defecte achterophanging. Maar het laatste stuk van ongeveer 80 kilometer is het weer even slechte weg zoals gewoonlijk hier. Dus enorm goed oppassen om de putten in de weg zo veel mogelijk proberen te ontwijken om de ophanging te sparen. We geraken tenslotte zonder verdere kleerscheuren hier in Bukhara aan hotel Asia, van dezelfde keten als het hotel in Xiva. Het hotel hier is echter 10 dollar per dag goedkoper. Na een deugddoende douche gaan we in het restaurant aan de overkant nog eten want het eten deze middag stelde niet veel voor. Aangezien het nog niet zo laat is maken we nog even een wandeling langs de grote boulevard van de stad! Ook hier heerst weer een Scherpenheuvel sfeer. Kraampjes met allerhande spullen ,echt met de hand gemaakt. Tot je even beter kijkt en dan zie je waar het allemaal gemaakt is. Het is overal hetzelfde, zowel,hier als in België. En zo eindigt deze dag weeral zoals alle dagen, moe maar tevreden dat we kunnen slapen in een deftig bed.
