Nu het einde van onze reis in zicht komt is het moment aangebroken om eens terug te kijken op onze ervaringen in de landen die we uitgebreid bezocht hebben. Eerst en vooral zouden we willen zeggen, doe niet zoals wij en ga niet naar deze regio in de zomer. Veel en veel te warm. Je zal het je beklagen. De landen waar we doorgereisd zijn laten we grotendeels buiten beschouwing met uitzondering van Turkije omdat we redelijk wat tijd nodig hadden om daar door te rijden en toch een bepaalde indruk achtergelaten heeft.

Turkije; Onze eerste ervaring was al een negatieve ervaring. We kochten een bakje krieken van een bengel. De bovenste laag was lekker maar al hetgeen eronder was beschimmeld. Een vaag voorteken. Het verkeer was een heksenketel. Heel goede wegen maar wakkos van chauffeurs. Wel heel vriendelijke en behulpzame mensen. Hoe dichter tegen de Iraanse grens, en in Koerdistan, hoe meer militairen je zag op de weg. In Turkije zegt men dat men preventief militairen op de baan stuurt tegen buitenlandse agressors, maar wij hebben de indruk dat ze meer schrik hebben van de binnenlandse “vijanden”. De overheidsgebouwen en politie en militaire posten zijn overdadig afgeschermd. Je ziet constant zware legervoertuigen patrouilleren door de straten. Een beklemmend gevoel.

Iran; Dan ga je de grens over naar Iran en je ziet geen één militair meer op straat. De grenscontrole is deels door het taal probleem weliswaar een moeilijke bevalling, maar voor de rest is Iran een vredig land vol vriendelijke hulpvaardige mensen. Een van onze eerste ervaringen met de politie zal ons steeds bij blijven. We hadden ons even onder een brug geplaatst, om de achterste motor te laten afkoelen, toen er een politie auto bij ons stopte. Ze begroetten ons vriendelijk en vroegen ons of we problemen hadden, of zij iets konden doen voor ons en of we water nodig hadden. Al de mensen die we in Iran tegengekomen zijn hebben ons een positieve indruk gegeven. Wij kunnen daar niets negatief over zeggen. Echt vriendelijke en behulpzame mensen. Het was steeds; “Hi mister, welcome to Iran”. We moeten wel zeggen dat net zoals in Turkije Iran een prima wegennet heeft, maar geen verkeersregels, of als ze er moesten hebben, niemand er zich aan houdt.

Turkmenistan; Voor ons kwam dit land over als het land van de tegengestelden. Twee dagen voor we de grens zouden oversteken was ons transit visum, geldig voor drie dagen, pas in orde en waren we sterk beperkt qua bewegingsvrijheid. Maar we hadden een visum, in tegenstelling tot de vele reizigers die we op onze reis tegengekomen zijn, die geen visum gekregen hadden. Minder dan de helft van de visum aanvragen wordt toegekend. Onze eerste kennismaking met Turkmenistan was Asgabat. Een stad vol pracht en praal. Overbluffend op gebied van wegen en gebouwen. Des te verder buiten de stad des te slechter is het gesteld met de wegen en gebouwen, met als uitschieter het laatste stuk weg naar de grens met Oezbekistan. Nooit zulke slechte weg gezien. In de stad zijn de mensen vriendelijk maar gereserveerd en buiten de stad leven de mensen veel armer maar ook veel vriendelijker en behulpzamer.

Oezbekistan; Dit is het meest toeristische en duurste land dat wij tegengekomen zijn. In de voornaamste steden met archeologische bezienswaardigheden is het één grote Scherpenheuvel toestand. Voor alles en nog wat betalen, en niet goedkoop, en overal kraampje met souvenirs. De bezienswaardigheden zijn wel de moeite om te bezoeken, maar je moet zo oppassen voor corrupte bewakers en politiemensen. De mensen in de straat zijn ook weeral heel vriendelijk en behulpzaam.

Tadzjikistan; De M41, een van de gevaarlijkste wegen op de wereld, die het hoofddoel was voor Seppe zijn reis, was echt wel de moeite om mee te maken. Vooral de regio Gorno-Badachsjon, waar je het speciale GBAO visum voor nodig hebt, is overweldigend. De toestanden die je daar op de weg meemaakt, kom je nergens anders tegen. We hebben het meeste respect voor de mensen die we daar ontmoet hebben die deze reis met de fiets maken. We moeten weeral in herhaling vallen maar ook hier zijn de mensen erg vriendelijk en behulpzaam.

Kirgistan; Qua natuur is dit het mooiste land dat we gepasseerd zijn. Zelfs op dit moment van het jaar is dit land nog groen in tegenstelling tot de andere landen waar we doorgereden zijn. Dit is ook het land waar ikzelf ooit nog terug zou willen en kunnen komen. We hebben hier veel toeristen gezien die met het vliegtuig tot in Bisjkek komen en hier in de haven hun voertuig, welk ze met de boot naar hier verscheept hebben, ophalen of hier een voertuig huren om een rondrit door het land te maken. Ook hier weer zijn de mensen enorm vriendelijk en behulpzaam.

Kazakstan; Als ik aan Kazakstan denk, denk ik aan eindeloze weidse vlakten, alhoewel de streek tegen de grens met Kirgistan en China ook bergachtig en mooi is. Maar de eindeloze vlakten blijven me toch het meeste bij, vooral omdat we zoveel kilometer over deze vlakten gereden hebben. Hier zijn de mensen ook vriendelijk en behulpzaam, maar de koude Russische ondertoon voel je hier al.

Deze landen, buiten Iran en Turkije, hebben wel een aantal zaken gemeen. Je ziet en voelt hier de vroegere Russische invloed op alle gebied. Eerst en vooral de taal. Je moet ver zoeken om iemand te vinden die Engels, Duits, Frans of Nederlands(!) spreekt. Buiten hun eigen landstaal kennen ze allemaal Russisch. Als je echt wil genieten van deze landen, leer dan een mondje Russisch, het zal je lonen. Ken je geen Russisch kan je ook niets lezen. Geen uithangborden, geen uurregelingen, geen etiketten op voedingswaren, geen verkeersborden, niets. En dat is dikwijls heel lastig en zal je veel zaken met schade en schande aan de lijve moeten ondervinden. Ook het straatbeeld doet erg aan Russisch aan. De manier van huizen bouwen en wonen. Je vindt in de steden overal mastodonten van huizenblokken die in min of meerdere maten in verval geraakt zijn met kapotte ramen en deuren. Met centrale verwarmingsbuizen die door de straten lopen. Het verkeer, met zijn aftandse oude Russische voertuigen, gemengd met nieuwe dure wagens. De oude bussen, ook oude bussen van de Lijn en de TEC, en vrachtwagens die zwarte walmen uitstoten en die bij ons nooit de jaarlijkse keuring zouden passeren. Het geeft een merkwaardig beeld. De mengelmoes van mensen, de verschillende rassen die versmolten zijn. Wat ook opvalt is dat je veel meer vrouwen dan mannen tegenkomt op straat. We hebben ergens eens gehoord dat er veel mannen in het buitenland, zeg dan Rusland en Kazakstan, moeten gaan werken omdat er in het eigen land weinig werk is. Op onze tocht zijn we dan ook weinig industrie tegengekomen, wel veel landbouw, kleine zelfstandige die handel drijven en in mindere maten toerisme. Wat ons ook opviel was dat er in deze landen zoveel water verbruikt, versmost, wordt. Overal langs de weg zie je water stromen. Waar het vandaan komt en waar het naartoe loopt weet je niet , maar het valt op. Ook zie je heel veel fonteinen, precies of ze willen zeggen, we hebben water genoeg. En toch zijn het landen waar op veel plaatsen de rivieren en meren schijnen op te drogen. Het doet je nadenken, over de mensen hier en de mensen bij ons. In Kirgistan spraken we met een hotelmanager over het hoe en waarom van onze reis. Hij vertelde op een gegeven moment dat zijn vader politie agent was en 200 euro per maand verdient. Het leven in deze landen is dan wel een veel goedkoper dan bij ons, maar dan nog verdient die man zeer weinig en is het niet te verwonderen dat men verhalen hoort van corruptie. 

Al bij al heeft deze reis een mens toch aan het denken gezet. Het is een ervaring die iedereen zou moeten kunnen meemaken, om te weten hoe goed of hoe slecht wij het hebben in Belgie.

Overmorgen is ons visum voor Rusland geldig en kunnen we de reis naar Belgie terug aanvatten. Onderweg staan er geen bezienswaardigheden meer op het programma en Seppe staat al te springen om terug te kunnen gaan werken, dus wordt het karren om terug thuis te geraken. Als de 2+2 pk mee wil en er onderweg geen abnormale zaken meer gebeuren zouden we eind volgende week terug in Belgenland moeten zijn om ons dagelijks leven te hernemen. We houden jullie zeker en vast op de hoogte van deze laatste dagen.