Zaterdagmorgen, 15 juli, wakker worden in een recente villa, verborgen hoog in de bergen, die bewoond word door een bejaard koppel waarvan de vrouw een verre afstammeling is van een van de prinsen van het Perzische rijk.

Een groter contrast met gisteren kon niet. Of deze bewoners zoveel beter af zijn dan de bewoner van gisteren valt nog te betwijfelen.

Ook hier werd ons weer een heerlijk ontbijt voorgezet dat klaar gemaakt werd met verse producten. Na het ontbijt stond nog een bezoek aan oud vervallen paleis, nog hoger in de bergen, op het programma. Echt triestig als je ziet hoe dergelijke mooie gebouwen aan hun lot overgelaten worden. Je was precies weer in Belgie. Daar zou dat ook mogelijk zijn.

Na deze inspannende tocht kregen we nog een laatste lunch aangeboden in de villa en was het tijd om terug naar Isfahan te rijden, waar we midden op het spitsuur arriveerden. Dat was lachen geblazen. Man, man, wat een heksenketel. Tijd voor afscheid van de gids en een deftige douche na vier dagen in de boeren buiten. En ook weer tijd om de was te laten doen.

's Avonds is Seppe nog een paar bidmatjes gaan kopen met de gids en is hij naar de kapper geweest. Ziet er nu heel anders uit.

Vrijdagmorgen 14 juli, ontwaken midden in de woestijn waar het inmiddels wel had opgehouden met regenen zodat we ons ontbijt relaxed konden gebruiken.

Na het deskundig opruimen van onze bivakplaats was het alweer tijd voor onze volgende ervaring. Onze gids, die toch een ervaren offroad-woestijn rijder is, reed al na 200 meter zijn Mitsubishi Pajero pot vast in het mulle zand. Na een half uur zandgraven, met vijf man, heeft Seppe de zware 4x4 met zijn kleine 2+2pk losgetrokken. Er werden ogen getrokken.

De verdere tocht door de woestijn verliep vlekkeloos en 's middags waren we bij een oude geiten en schapen hoeder te gast voor de lunch. Dat er mensen zijn die nog in zulke omstandigheden leven, dat was wel even met de neus op de feiten gedrukt worden.

Na de lunch hebben we onze tocht door de woestijn vervolgd tot in een klein dorpje waar we afscheid namen van de twee vrienden van de gids. Nu moesten we nog anderhalf uur rijden tot de volgende slaapplaats hoog in de bergen.

Donderdag 13 juli; Na een heerlijk ontbijt van onze gids, Ashkan, zijn we verder de streek doorgetrokken om 's middags in een oude caravansarai, is een tegenhanger van een oude herberg, te belanden waar de lunch geserveerd werd door enkele vrienden van de gids.

Na de middag ging het richting woestijn. Bij het woord woestijn denk ik altijd aan een grote zandvlakte. Voor een deel is het dat ook, maar er is veel meer te zien. Als eerste belandde we in een soort dadelplantage met een groot waterreservoir. De bedoeling was om hier te gaan zwemmen, maar het water stond te laag en had een vieze geur.

Dus werd plan B uitgevoerd. De rit ging naar een zoutvlakte, met nog enkele zoutwater poeltjes. Daar hebben we zout verzameld zodat we 's avond zout op ons eten hadden.

Ondertussen was het beginnen regenen. Stel je voor, je gaat in de zomer naar de woestijn en dan begint het daar te regenen. Ongezien volgens de gids. Zou de klimaat verandering daar voor iets tussen zitten?

Na een interessante tocht door de woestijn zijn we in de woestijn, tussen enkele zandduinen neergestreken om ons kamp op te zetten en daar de nacht door te brengen.  Ook weer een ervaring. Op een houtvuurtje hebben de drie Iraniërs een simpel maar lekker avondmaal klaar gemaakt. Ondertussen had Seppe onze hotelmanager uitgenodigd voor een rit door de woestijn in de 2+2pk. De man had de dag van zijn leven.

Ondertussen regende het nog steeds, dus werden de tenten in de regen opgezet.

Zit je daar in het midden van de woestijn, dichtstbijzijnde nederzetting is toch al snel 70 km ver, komt daar een man op een oude motor aangereden. Volgens onze gids was het iemand die in de woestijn een oogje in het zeil houdt dat er geen abnormale dingen gebeuren. Hij viel bijna van zijn brommer toen hij het verhaal achter de 2+2pk hoorde. Natuurlijk most hij ook weer de nodige foto's maken.

 

Donderdag 13 juli;

04:30 Moslims roepen op tot gebed. Wakker.

05:30 Vogel beginnen te zingen. Wakker.

07:00 Opstaan, tent demonteren, kamp opruimen en inpakken.

07:30 Twee oud vrouwen, één op ezel en één naast ezel passeren aan het kamp, juist op het moment onze  gids wakker wordt en zich rechtzet op zijn veldbed. De ezel schrikt zich een bult en gaat er met de oude vrouw op zijn rug vandoor. Na 10 meter verliest de oude vrouw de strijd en wordt op de grond gekatapulteerd.  Moeizaam kruipt de oude vrouw terug recht onder het uiten van een stroom van verwensingen en samen met de ander vrouw zetten ze moeizaam de weg naar het werk op het veld verder.

Vandaag 11 juli zijn we vroeg opgestaan om naar het werk te gaan. Of toch niet. We zijn wel vroeg opgestaan, maar niet om te gaan werken, wel omdat we een drukke agenda hadden vandaag.

Als eerste stond er een bezoek aan Kharanaq op het programma. Kharanac is een oude verlaten stad waar de huizen gebouwd zijn van leem.

Een soort Bokrijk, maar dan zonder attracties. Was aardig om te zien, vooral omdat het nog vroeg en niet te heet was.

Na de verplichte tankbeurt van de 2+2 konden we richting dan Chack Chack rijden en toen was het al een heel stuk warmer. Om 11:27 op 1500 meter hoogte hadden we al 40,3° en toen had de auto nog niet in de zon gestaan.

Chack Chack viel eigenlijk een beetje tegen. Het waren een deel huizen die in de bergen tegen een rotswand gebouwd zijn. Dus vanaf de parking nog een heel eind trappen lopen. Veel te warm en boven was er niets te drinken, plus er zaten honderden vliegen. Dus snel wegwezen.

Onze verdere rit van vandaag voerde ons door een kale woestijn met veel wind en hoge temperaturen, van +44° voor de tweede maal naar Isfahan.

We hadden daar een afspraak met Ashkan Azarmi. Seppe had de gegevens van deze man op het internet gevonden. Hij organiseert dagtochten door de omgeving naar mooie plaatsen die je alleen als plaatselijk inwoner gevonden krijgt. Hij had ons ook een deftig hotel aanbevolen en ja, op het eerste zicht ziet het er heel aardig uit. Meer een appartement met extra slaapkamer en een WC en een badkamer. Dus vandaag slapen we apart. De man heeft ons vanavond nog een korte rondleiding gegeven in Isfahan en zijn daarna nog een Kebab gaan eten in een lokaal eethuis. Dus nu spannend afwachten of morgen de darmen gaan reclameren.

Morgenvroeg komt de man ons ophalen aan het appartement en trekken we dus twee dagen de brousse in.

Dus de volgende dagen is de kans dat jullie nieuws krijgen klein, of er zou in het midden van nergens internet moeten zijn.

Wanneer we terug in de bewoonde wereld zijn zullen we jullie zeker op de hoogte brengen van deze avonturen.

Om 8:30 zijn we na het maken van een foto van de 2+2pk voor de ingang van Persepolis vertrokken richting Yazd.

Volgens onze Australische buren tijdens het ontbijt is dit de warmste plaats in Iran. En het is warm. Onderweg op een hoogte van 2145 meter was het nog steeds 40,8 graden volgens onze digitale thermometer en op 2500 meter was het een zalige 33 graden. Maar zoals steeds had de achterste motor toch weer last van de warmte tijdens het klimmen.

Reeds kort na de middag arriveerden we in Yazd en hadden deze maal geluk tijdens onze zoektocht naar een goed hotel. Bij het binnenrijden van Yazd vonden we een nieuw hotel waar ze 40% korting gaven op de kamerprijs. We hebben vlug de koffers in de kamer gezet en zijn de plaatselijk archeologische site gaan bezoeken.

The Tower Of Silence. Het was er stil en goedkoop. Wegens de hitte was de site gratis te bezoeken en dat was te zien. Buiten een Iraans koppel hadden we de site voor ons gans alleen.

We zijn er ook niet lang gebleven maar hebben vlug de koelte van het hotel opgezocht. Gelukkig heeft het hotel een laundry service en kunnen we morgen weer proper lekker ruikende kledij aandoen. Hopen we.

Voor de rest van de dag genieten we van de koelte van het hotel en hopen we straks nog van een lekkere maaltijd te genieten.

Morgen bezoeken we twee sites, Kharanaq en chak chak, op de weg naar Isfahan waar we tijdig voor de avond spits hopen te arriveren.

We hebben al een paar keer foto's en tekst documenten geplaatst op onze blog.

Schijnbaar kunnen jullie de foto's en tekstbestanden goed zien, maar als wij een geplaatste foto of tekstbericht willen openen zien we iets zoals we nu in bijlage geplaatst hebben. Raar maar waar.

Onderaan de blog wordt weergegeven wanneer het bericht online gezet is.

Maar het uur dat daar weergegeven wordt is de tijd in Belgie en niet hier in Iran. Schijnbaar is het hier zo'n 02:30 uur later dan in Belgie.

Ge moet dus niet denken dat wij maar halve dagen rondreizen en voor de rest op ons lui gat liggen.

Hier in bijlage het verslag van vandaag.

Door het onzekere internet heb ik het verslag in Word gemaakt en als bijvoegsel bijgevoegd.

Verder vind je nog een aantal sfeerbeelden van deze week waar je onder andere de hier gangbare benzine prijzen kan aflezen.

Je ziet ook wat men hier onder een Hummer verstaat en dat is nog iets dan bij ons.

Je kan ook zien dat we graag gezond eten, liefst met een mooi uitzicht en dat we daar veel plaats voor krijgen.

 

Nu er eens internet is kunnen we wat beeldmateriaal van de laatste dagen proberen online te plaatsen.

DE man van het tankstation verstond niet waar al die benzine bleef toen de teller voorbij de 75 liter ging.

Ook zien we Seppe met zijn collega in actie tijdens de olie wissel van de 2+2 pk en de gebruikelijke fotoshoot.

Ook vind je nog beelden van ons Déjeuner sur l'herbe en het hotel van een paar dagen terug.

Zoals je ook kan zien is een Garmin GPS aflezen niet altijd even simpel.

Van de week vonden we nog een Gyan langs de weg die te koop staat voor 6000 Euro

Volgens de specialist ter zaken uit Merksplas, heeft de 2+2pk na 6000 km wel recht op een olie verversing.

Deze werd vakkundig uit gevoerd door de plaatselijke banden handelaar onder het deskundig toezicht van Seppe. 

Enkel de olie-aflaat-stop, of hoe heet dat ding, moest Seppe zelf losdraaien omdat de arme man in de verkeerde richting draaide. Daarna moest er ook nog een plaatsje gezocht worden in de 2+2pk voor de overschot van de olie mee te nemen want uit een vorig bericht weten we nog dat die speciale Minerale 20W40 olie moeilijk te vinden is. En dat was misschien nog wel het moeilijkst deel van de operatie.

Na de verplichte fotoshoot konden we onze weg verder zetten.

Maar eind goed, al goed.

De olie is ververst en het geitje kan er weer tegen voor 6000km.

Weer van Dattum

Weer een hotel met een internet toegang van 100MB per login.

Dus vandaag weer telegram stijl.

Vertrek uit hotel om 9:30

Aankomst rond 16 uur in Isfahan

Daarna te voet het stad in.

Bezienswaardigheden gaan zien.

Gegeten en in het donker terug naar het hotel.

Nu snel posten of ik kan opnieuw beginnen.

In bijlage een meer gedetailleerd relaas van vandaag

Op deze donderdag 6 juli moet je rap zijn. In het hotel waar we verblijven krijg je een inlog naam en een code. Ben nu aan mijn achtste bezig. Schijnbaar vervalt je internet acces als je 100 MB verbruikt hebt.

Heb juist een heel verhaal geschreven, elf pagina's lang, en wilde dat posten, maar de 100MB was blijkbaar al opgebruikt dus is niks gepost. Alles weg en het was nog zo een goed veerhaal.

Dus nu even in telegram stijl het verhaal van de dag.

Opgestaan

Gegeten

Uit gecheckt

Taq E bosgat bezocht, was zijn geld niet waar

Geld gewisseld. Positieve ervaring.

Slechte eraring met tankbeurt.

Iemand had verkeerde eindebestemming in gegeven. Op tijd gezien en rechtgezet.

Olie van auto laten verversen. Positieve ervaring en goed gelachen.

Hotel Zagros gevonden. Tot hiertoe ook een positieve ervaring.

Verslag gepost. Moet nog afwachten of dat positief is.

Vandaag Woensdag 5 juli begint de tweede week van ons avontuur.

De voorbije zeven dagen dienden eigenlijk alleen maar om in Iran te geraken.

Want hier bevinden zich de eerste bezienswaardigheden waarvoor we op pad gegaan zijn.

Onze eerste taak vanmorgen was geld wisselen. Hier in Iran kun je enkel cash met de plaatselijke munt betalen. Dus moesten we onze dollars omwisselen voor Rials. In de eerste bank kreeg ik een papiertje met een adres van een andere bank. In de volgende bank verwezen ze mij naar een andere bank en daar kon ik mijn dollars omwisselen voor Rials. Voelde mij direct rijk toen ik met 84 briefjes van 100.000 Rial de bank buiten stapte. Kreeg mijn portefeuille niet toegeplooid.

Volgende opdracht was een plaatselijke SIM kaart, met internet acces, aanschaffen. Als je internet hebt kan je Google Translate gebruiken, he Jef. En dan gaat er een heel nieuwe wereld voor je open. Maar aan zo een kaart geraken is niet zo simpel als je geen Perzisch praat. Maar na de twaalfde winkel belandt men dan in het postkantoor, denk ik, wordt je dan de fiere eigenaar van een Iraanse SIM kaart. Ik moet zeggen dat het nooit gelukt zou zijn zonder de hulp van een aantal belangloze Iraanse mensen. En nog wel met de glimlach. De volgende opdracht was water kopen, want ne mens zweet wat af met dit weer. De temperatuur ligt gewoonlijk tussen de 35° en 40° en als de auto ergens een tijdje in de zon gestaan heeft kan de temperatuur oplopen tot meer dan 45°. En dan is het de boodschap om voldoende water te drinken. Hoe erg dat ook is. Want ge weet toch wat de vissen in dat water doen.

Na de middag zijn we onze eerst bezichtiging gaan doen. Takht-e Soleiman, een oude ruine met een eigen verhaal. Als ge de details wilt zoekt ge ze maar eens op. Ge hebt tenslotte toch ook internet voor iets. We kwamen op deze locatie een bus reisgidsen uit het zuiden van het land tegen die hier als voorbereiding op hun toekomstig werk op verkenning waren. Alweer aardige mensen.

Na de bezichtiging was het tijd om op de volgende halte in ons traject een onderkomen voor de nacht te zoeken.

Zo belandden we in het drukke verkeer van Samandaj. Buiten de stad kan het verkeer al hectisch zijn maar dat is nog niets vergeleken maar het spitsuur in Samandaj. Om een lang verhaal kort te maken, want we willen onderhand allemaal wel gaan slapen, zijn we in het Shadi Hotel in Samandaj beland. (Kunt ge zelf opzoeken; www.hotelshadi.com).

Een dubbele kamer, met ontbijt hoop ik, kost hier: 3.050.000 Rials per nacht. Das wel voor 2 personen. We hebben nog eerst ons Rials moeten natellen om te zien of we de rekening wel gaan kunnen betalen. Omdat we nu toch met geld aan het smijten zijn hebben het diner ook maar in één keer meegenomen.

Zo zit de eerste dag met bezienswaardigheden in Iran er op.

Morgen Rijden we richting Kermanshah.

Maandag 3 juli was nog maar onze zesde dag onderweg en niet de zevende dag zoals verkeerdelijk geschreven is. We zijn nu al de tel kwijt.

Gisteren tijdens onze eerste dag Iran is er geen blog melding geweest omdat het internet heel onstabiel was.

Maar we zijn wel onderweg geweest en zijn intussen de grens met Iran overgestoken en hebben hier reeds overnacht in Tekab.

Maar voor we Iran konden verkennen moesten we er wel binnen raken en dat was niet zo simpel.

Bij aankomst aan de Turks/Iraanse grens werden Seppe, met de auto, en ik aan de eerste controle post gescheiden. Ik mocht te voet de honderd meter niemandsland tussen Turkije en Iran overbruggen en de Seppe mocht dat rijdend in de geit. Het was een hele belevenis en moet je eens meegemaakt hebben. Moet wel zeggen iedereen, buiten die ene uitzondering, was erg vriendelijk en behulpzaam.

Seppe onderging met zijn auto een serieuze controle. De grensposten zullen gedacht hebben, ge kunt tenslotte niet voorzichtig genoeg zijn met die kerels met hun rare auto's. En de auto is van voor naar achter en van onder naar boven gecontroleerd en goedgekeurd. Dus Flip, ge kunt gerust zijn. Al die controles vragen natuurlijk wel de nodige tijd en voor we er erg in hadden waren er 3 uren voorbij gegaan.

S'morgens bij ons vertrek uit Yuksekova hadden we in de supermarkt tegenover het hotel nog brood en drinken gekocht. Dus na de middag hebben we in de schaduw van een boom van een lekkere picknick genoten, als eerste maaltijd in Iran. Brood met sardientjes in tomatensaus en uitjes. Bedankt Linda, want die heeft onze picknickmand gevuld. 

Onderweg passeerden we nog het Urmia meer dat ongeveer 150 km lang en 50 km breed is. Het stond zo goed als droog. Geen water, zo ver je kon kijken. Opwarming van de aarde?

Onze snelheid is verschillende keren gemeten met de Speedgun en één keer moesten we aan de kant. Maar die twee agenten hebben eieren voor hun geld gekozen denk ik, want toen ze zagen met wie ze te maken hadden lieten ze ons direct doorrijden. We zijn tenslotte specialisten op het gebied van snelheidscontroles. Wat ons wel opviel was dat de Iraanse politie erg vriendelijk en behulpzaam kan zijn. Toen we ergens onder een brug in de schaduw stonden af te koelen stopte een politiewagen om te vragen of alles in orde was en of we soms water wilden. Zij wilden dan natuurlijk ook een fotooke nemen om aan te thuisfront te tonen.

En zo zijn we gisteren avond in Tekab, of Tikab, of Takab, noem het maar hou je wil, het is allemaal juist, geraakt. In het enige hotel in de stad, zijn we na de verplichte fotoshoot van de auto ingecheckt en waren nog juist op tijd voor het diner.

Opdracht weeral volbracht.

Vandaag weer een heerlijk, laat, ontbijt in een prachtig hotel. Het was wel een beetje een luguber hotelletje, eigendom van een Russisch/Turkse jager op groot wild. En om dit accentueren stonden de trofeeën tentoongesteld in de lobby.

Bij het verlaten van het hotel hebben we bij de aanpalende garage/benzinestation gezocht naar, hoe u goed vast, Minerale olie 10W40. De geit lust geen andere olie. Ondanks een hulpvaardige Duitssprekende Benzine Pompbediende hebben we die olie natuurlijk niet gevonden en zijn we nog steeds op zoek. Dus als ge een goed adres hebt hier in de buurt waar ze dat vloeibaar goud verkopen, laat het dan maar weten.

Het was alweer 10:30 eer we goed en wel op weg waren naar onze volgende bestemming.

Het traject liep ook vandaag weer door een bergachtige streek waar er veel wegwerkzaamheden aan de gang waren. Waar er bergen zijn, zijn er natuurlijk hoogten en op een hoogte van 2745 meter kreeg onze chauffeur last van hoofdpijn. Hoogteziekte?

Vandaag zijn we veel controle posten van leger, politie en bewakingsfirma's gepasseerd. Naarmate de dag verder vorderde werden de controles ook des te drastiger. Het kon dan ook niet uitblijven dat we, op een 35 kilometer van onze bestemming, onze auto een keer mochten uitladen en onze bagage mochten opendoen om ze te laten doorzoeken. En raar dat die mannen keken toen we de koffer opendeden. Zoiets hadden ze nog nooit gezien denk ik. Enfin, onze auto was nog eens goed verlucht. Al goed dat we gisteren onze vuile was laten wassen hebben.

Het doet toch vies als mannen met machinegeweren, u eerst heel vriendelijk aanspreken voor een babbel en dan op een zeer koele manier beginnen commanderen. Eventjes gedaan met lachen en terug met twee voeten op de grond, maar direct daarna terug grappen maken. Weer een ervaring rijker. Zelfs op dit ogenblik terwijl ik dit bericht zit te schrijven hoor ik buiten een hoop lawaai en zie ik een zwaar bewapende kolonne militairen voorbij rijden. We zagen ook dat de vele overheidsgebouwen en gebouwen van gandarmen en militaire kazernes allemaal zeer zwaar bewaakt en versterkt zijn.

Eenmaal in Yuksekova aangekomen kon de zoektocht naar een hotel beginnen omdat er via internet niets gevonden hadden. Reeds bij het tweede hotel, Hotel Oslo, hadden we beet. Betalen via bankkaart lukte niet dus moesten we even naar de bank om wat dollars om te wisselen. Dankzij het zeer hulpvaardige personeel van het hotel was dat snel gebeurd. Ge kunt zeggen wat ge wilt, men is hier enorm gedienstig. En dat allemaal met gebarentaal, want wij spreken geen woord Turks en de meeste Turken die wij tegenkomen alleen maar Turks. Maar als je internet hebt kun je veel taal problemen oplossen. Google translate lost veel op he Jef.

Zoals gewoonlijk eindigt onze dag met een zoektocht naar eten. Ook weer dankzij de bereidwillige medewerking van het hotelpersoneel hebben we deze avond weeral lekker en goedkoop gegeten. 9,905 euro voor een voorgerecht, hoofdgerecht, cola, koffie en thee. Neen niet per persoon maar voor twee personen samen. En met een brede glimlach. Daar kunnen er in Belgie nog veel aan rieken, zeggen ze bij ons.

Vanaf morgen lange broek en T shirt met lange mouwen, want morgen rijden we, hopelijk, Iran binnen.

Voor ik het vergeet. Onze was hebben we deze morgen ook terug gekregen. Hij stonk niet meer, maar rook lekker. En Daar is ook veel mee gezegd. Ge kun niet alles willen.

Nu ga ik mijn kamergenoot wat helpen snurken, want die ligt al alleen te ronken.