Het reisverslag van een tocht met een Citroen 2+2 PK door centraal Azie
09-07-2017
Jullie zien wat wij niet zien
We hebben al een paar keer foto's en tekst documenten geplaatst op onze blog.
Schijnbaar kunnen jullie de foto's en tekstbestanden goed zien, maar als wij een geplaatste foto of tekstbericht willen openen zien we iets zoals we nu in bijlage geplaatst hebben. Raar maar waar.
Onderaan de blog wordt weergegeven wanneer het bericht online gezet is.
Maar het uur dat daar weergegeven wordt is de tijd in Belgie en niet hier in Iran. Schijnbaar is het hier zo'n 02:30 uur later dan in Belgie.
Ge moet dus niet denken dat wij maar halve dagen rondreizen en voor de rest op ons lui gat liggen.
Volgens de specialist ter zaken uit Merksplas, heeft de 2+2pk na 6000 km wel recht op een olie verversing.
Deze werd vakkundig uit gevoerd door de plaatselijke banden handelaar onder het deskundig toezicht van Seppe.
Enkel de olie-aflaat-stop, of hoe heet dat ding, moest Seppe zelf losdraaien omdat de arme man in de verkeerde richting draaide. Daarna moest er ook nog een plaatsje gezocht worden in de 2+2pk voor de overschot van de olie mee te nemen want uit een vorig bericht weten we nog dat die speciale Minerale 20W40 olie moeilijk te vinden is. En dat was misschien nog wel het moeilijkst deel van de operatie.
Na de verplichte fotoshoot konden we onze weg verder zetten.
Maar eind goed, al goed.
De olie is ververst en het geitje kan er weer tegen voor 6000km.
Op deze donderdag 6 juli moet je rap zijn. In het hotel waar we verblijven krijg je een inlog naam en een code. Ben nu aan mijn achtste bezig. Schijnbaar vervalt je internet acces als je 100 MB verbruikt hebt.
Heb juist een heel verhaal geschreven, elf pagina's lang, en wilde dat posten, maar de 100MB was blijkbaar al opgebruikt dus is niks gepost. Alles weg en het was nog zo een goed veerhaal.
Dus nu even in telegram stijl het verhaal van de dag.
Opgestaan
Gegeten
Uit gecheckt
Taq E bosgat bezocht, was zijn geld niet waar
Geld gewisseld. Positieve ervaring.
Slechte eraring met tankbeurt.
Iemand had verkeerde eindebestemming in gegeven. Op tijd gezien en rechtgezet.
Olie van auto laten verversen. Positieve ervaring en goed gelachen.
Hotel Zagros gevonden. Tot hiertoe ook een positieve ervaring.
Verslag gepost. Moet nog afwachten of dat positief is.
Vandaag Woensdag 5 juli begint de tweede week van ons avontuur.
De voorbije zeven dagen dienden eigenlijk alleen maar om in Iran te geraken.
Want hier bevinden zich de eerste bezienswaardigheden waarvoor we op pad gegaan zijn.
Onze eerste taak vanmorgen was geld wisselen. Hier in Iran kun je enkel cash met de plaatselijke munt betalen. Dus moesten we onze dollars omwisselen voor Rials. In de eerste bank kreeg ik een papiertje met een adres van een andere bank. In de volgende bank verwezen ze mij naar een andere bank en daar kon ik mijn dollars omwisselen voor Rials. Voelde mij direct rijk toen ik met 84 briefjes van 100.000 Rial de bank buiten stapte. Kreeg mijn portefeuille niet toegeplooid.
Volgende opdracht was een plaatselijke SIM kaart, met internet acces, aanschaffen. Als je internet hebt kan je Google Translate gebruiken, he Jef. En dan gaat er een heel nieuwe wereld voor je open. Maar aan zo een kaart geraken is niet zo simpel als je geen Perzisch praat. Maar na de twaalfde winkel belandt men dan in het postkantoor, denk ik, wordt je dan de fiere eigenaar van een Iraanse SIM kaart. Ik moet zeggen dat het nooit gelukt zou zijn zonder de hulp van een aantal belangloze Iraanse mensen. En nog wel met de glimlach. De volgende opdracht was water kopen, want ne mens zweet wat af met dit weer. De temperatuur ligt gewoonlijk tussen de 35° en 40° en als de auto ergens een tijdje in de zon gestaan heeft kan de temperatuur oplopen tot meer dan 45°. En dan is het de boodschap om voldoende water te drinken. Hoe erg dat ook is. Want ge weet toch wat de vissen in dat water doen.
Na de middag zijn we onze eerst bezichtiging gaan doen. Takht-e Soleiman, een oude ruine met een eigen verhaal. Als ge de details wilt zoekt ge ze maar eens op. Ge hebt tenslotte toch ook internet voor iets. We kwamen op deze locatie een bus reisgidsen uit het zuiden van het land tegen die hier als voorbereiding op hun toekomstig werk op verkenning waren. Alweer aardige mensen.
Na de bezichtiging was het tijd om op de volgende halte in ons traject een onderkomen voor de nacht te zoeken.
Zo belandden we in het drukke verkeer van Samandaj. Buiten de stad kan het verkeer al hectisch zijn maar dat is nog niets vergeleken maar het spitsuur in Samandaj. Om een lang verhaal kort te maken, want we willen onderhand allemaal wel gaan slapen, zijn we in het Shadi Hotel in Samandaj beland. (Kunt ge zelf opzoeken; www.hotelshadi.com).
Een dubbele kamer, met ontbijt hoop ik, kost hier: 3.050.000 Rials per nacht. Das wel voor 2 personen. We hebben nog eerst ons Rials moeten natellen om te zien of we de rekening wel gaan kunnen betalen. Omdat we nu toch met geld aan het smijten zijn hebben het diner ook maar in één keer meegenomen.
Zo zit de eerste dag met bezienswaardigheden in Iran er op.
Maandag 3 juli was nog maar onze zesde dag onderweg en niet de zevende dag zoals verkeerdelijk geschreven is. We zijn nu al de tel kwijt.
Gisteren tijdens onze eerste dag Iran is er geen blog melding geweest omdat het internet heel onstabiel was.
Maar we zijn wel onderweg geweest en zijn intussen de grens met Iran overgestoken en hebben hier reeds overnacht in Tekab.
Maar voor we Iran konden verkennen moesten we er wel binnen raken en dat was niet zo simpel.
Bij aankomst aan de Turks/Iraanse grens werden Seppe, met de auto, en ik aan de eerste controle post gescheiden. Ik mocht te voet de honderd meter niemandsland tussen Turkije en Iran overbruggen en de Seppe mocht dat rijdend in de geit. Het was een hele belevenis en moet je eens meegemaakt hebben. Moet wel zeggen iedereen, buiten die ene uitzondering, was erg vriendelijk en behulpzaam.
Seppe onderging met zijn auto een serieuze controle. De grensposten zullen gedacht hebben, ge kunt tenslotte niet voorzichtig genoeg zijn met die kerels met hun rare auto's. En de auto is van voor naar achter en van onder naar boven gecontroleerd en goedgekeurd. Dus Flip, ge kunt gerust zijn. Al die controles vragen natuurlijk wel de nodige tijd en voor we er erg in hadden waren er 3 uren voorbij gegaan.
S'morgens bij ons vertrek uit Yuksekova hadden we in de supermarkt tegenover het hotel nog brood en drinken gekocht. Dus na de middag hebben we in de schaduw van een boom van een lekkere picknick genoten, als eerste maaltijd in Iran. Brood met sardientjes in tomatensaus en uitjes. Bedankt Linda, want die heeft onze picknickmand gevuld.
Onderweg passeerden we nog het Urmia meer dat ongeveer 150 km lang en 50 km breed is. Het stond zo goed als droog. Geen water, zo ver je kon kijken. Opwarming van de aarde?
Onze snelheid is verschillende keren gemeten met de Speedgun en één keer moesten we aan de kant. Maar die twee agenten hebben eieren voor hun geld gekozen denk ik, want toen ze zagen met wie ze te maken hadden lieten ze ons direct doorrijden. We zijn tenslotte specialisten op het gebied van snelheidscontroles. Wat ons wel opviel was dat de Iraanse politie erg vriendelijk en behulpzaam kan zijn. Toen we ergens onder een brug in de schaduw stonden af te koelen stopte een politiewagen om te vragen of alles in orde was en of we soms water wilden. Zij wilden dan natuurlijk ook een fotooke nemen om aan te thuisfront te tonen.
En zo zijn we gisteren avond in Tekab, of Tikab, of Takab, noem het maar hou je wil, het is allemaal juist, geraakt. In het enige hotel in de stad, zijn we na de verplichte fotoshoot van de auto ingecheckt en waren nog juist op tijd voor het diner.
Vandaag weer een heerlijk, laat, ontbijt in een prachtig hotel. Het was wel een beetje een luguber hotelletje, eigendom van een Russisch/Turkse jager op groot wild. En om dit accentueren stonden de trofeeën tentoongesteld in de lobby.
Bij het verlaten van het hotel hebben we bij de aanpalende garage/benzinestation gezocht naar, hoe u goed vast, Minerale olie 10W40. De geit lust geen andere olie. Ondanks een hulpvaardige Duitssprekende Benzine Pompbediende hebben we die olie natuurlijk niet gevonden en zijn we nog steeds op zoek. Dus als ge een goed adres hebt hier in de buurt waar ze dat vloeibaar goud verkopen, laat het dan maar weten.
Het was alweer 10:30 eer we goed en wel op weg waren naar onze volgende bestemming.
Het traject liep ook vandaag weer door een bergachtige streek waar er veel wegwerkzaamheden aan de gang waren. Waar er bergen zijn, zijn er natuurlijk hoogten en op een hoogte van 2745 meter kreeg onze chauffeur last van hoofdpijn. Hoogteziekte?
Vandaag zijn we veel controle posten van leger, politie en bewakingsfirma's gepasseerd. Naarmate de dag verder vorderde werden de controles ook des te drastiger. Het kon dan ook niet uitblijven dat we, op een 35 kilometer van onze bestemming, onze auto een keer mochten uitladen en onze bagage mochten opendoen om ze te laten doorzoeken. En raar dat die mannen keken toen we de koffer opendeden. Zoiets hadden ze nog nooit gezien denk ik. Enfin, onze auto was nog eens goed verlucht. Al goed dat we gisteren onze vuile was laten wassen hebben.
Het doet toch vies als mannen met machinegeweren, u eerst heel vriendelijk aanspreken voor een babbel en dan op een zeer koele manier beginnen commanderen. Eventjes gedaan met lachen en terug met twee voeten op de grond, maar direct daarna terug grappen maken. Weer een ervaring rijker. Zelfs op dit ogenblik terwijl ik dit bericht zit te schrijven hoor ik buiten een hoop lawaai en zie ik een zwaar bewapende kolonne militairen voorbij rijden. We zagen ook dat de vele overheidsgebouwen en gebouwen van gandarmen en militaire kazernes allemaal zeer zwaar bewaakt en versterkt zijn.
Eenmaal in Yuksekova aangekomen kon de zoektocht naar een hotel beginnen omdat er via internet niets gevonden hadden. Reeds bij het tweede hotel, Hotel Oslo, hadden we beet. Betalen via bankkaart lukte niet dus moesten we even naar de bank om wat dollars om te wisselen. Dankzij het zeer hulpvaardige personeel van het hotel was dat snel gebeurd. Ge kunt zeggen wat ge wilt, men is hier enorm gedienstig. En dat allemaal met gebarentaal, want wij spreken geen woord Turks en de meeste Turken die wij tegenkomen alleen maar Turks. Maar als je internet hebt kun je veel taal problemen oplossen. Google translate lost veel op he Jef.
Zoals gewoonlijk eindigt onze dag met een zoektocht naar eten. Ook weer dankzij de bereidwillige medewerking van het hotelpersoneel hebben we deze avond weeral lekker en goedkoop gegeten. 9,905 euro voor een voorgerecht, hoofdgerecht, cola, koffie en thee. Neen niet per persoon maar voor twee personen samen. En met een brede glimlach. Daar kunnen er in Belgie nog veel aan rieken, zeggen ze bij ons.
Vanaf morgen lange broek en T shirt met lange mouwen, want morgen rijden we, hopelijk, Iran binnen.
Voor ik het vergeet. Onze was hebben we deze morgen ook terug gekregen. Hij stonk niet meer, maar rook lekker. En Daar is ook veel mee gezegd. Ge kun niet alles willen.
Nu ga ik mijn kamergenoot wat helpen snurken, want die ligt al alleen te ronken.
