ONDERWEG Wouter Op 9 mei 2011, tijdens de derde etappe van de Ronde van Italië, maakt de zevenentwintigjarige Wouter Weylandt, een dodelijke val tijdens een afdaling van de Passo del Bocco. Zijn vriendin An Sophie was op dat moment vijf maanden zwanger van hun eerste kind. Tussen Oudenaarde en Gent, langs de Schelde, staat een klein monument ter nagedachtenis van de renner en twee van zijn beste vrienden, waar hij zo vaak samen mee onderweg was. Frank, mijn compagnon de route, en ikzelf maken even halt en lezen de tekst van auteur Willy Verhegge. Een gebaar dat elke wielertoerist minstens een keer zou moeten doen bij het passeren.
'We horen je lach en adem nog, beste Wouter, zien de glans van zweet en regen op je benen, we fietsen nog altijd hijgend achter je stevige body aan wanneer de Schelde plots een lang, grijs rouwlint wordt. Maar we dromen, lieve vriend, we dromen dat je er nog bent, ook al ben je even uit het zicht verdwenen. Want renners sterven niet, Wouter, en zeker jij niet met je gulle glimlach, je schalkse Uilenspiegelblik, het grote sterke hart ook waarmee je nu nog zonder dat we je zien of horen, warmte naar ons toe waait, telkens wij hier fietsen. Zet ons uit de wind, beste ploegmaat, gun ons de beschutting van je kracht en schouders, duld ons in je wiel en blijf leven in de warmste plek van ons treurend hart dat voor jou blijft slaan. Tot in de wieler eeuwigheid. willie verhegghe
In het herdenkingsmuurtje staan ook foto's twee van zijn trainingskameraden. Frederiek Nolf en Dimitri De Fauw. Ook zij lieten op jonge leeftijd het leven. Over de tragische omstandigheden wil ik het nu liever even niet hebben. dc
ONDERWEG Omdat de slagbomen ons beletten door te rijden, kreeg ik ruimschoots de tijd even naast hem te gaan staan.'Alles in orde Mark? vraag ik aan de rijzige gestalte die een uur geleden nog languit op de grond lag, nadat hij een bocht iets te kort aansneed. Wat bloed op de bil is het enige merkbare spoor van zijn tuimelperte die veel erger had kunnen zijn. Ook als je valt moet je geluk hebben. Het peloton trekt zich weer op gang en omdat de groep zo groot is weten ze vooraan nauwelijks wat achteraan gebeurt. Hoe kwetsbaar is een mens van wieg tot graf? Griezelig om zo'n struise atleet daar zo stil te zien liggen. Gelukkig komt hij snel recht want het is vaderdag vandaag!🙄 F.F.
ONDERWEG Pieter duidt op doortastende wijze de kopmannen aan voor de rit naar Geraardsbergen en belendende percelen. Hij heeft iets van Machiavelli, Italiaanse diplomaat, politiek filosoof, militair strateeg, historicus, dichter, toneelschrijver en humanist gevestigd in Florence tijdens de Italiaanse renaissance. Zo kennen we hem en we zijn gewoon aan zijn dominante manier van doen, een beetje bazig dat wel. We vertrekken want het is nog een heel end en met acht trappers die de kop nemen komt er onmiddellijk koren op de molen. Van Boven speelt met de pedalen. Hij heeft een grijns op het gezicht. Ik kijk naar zijn dijen, kuiten en billen en dan naar de mijne. Nou moe! Op één van de hellingen waar zowat iedereen angstvallig het asfaltfietspaadje neemt, kiest hij resoluut voor de kasseien en met grandeur laat hij zien wat hij in zijn mars heeft. Enkele keren per week met de fiets naar Doel en terug rijden werpt duidelijk zijn vruchten af. Willy Temmerman heeft al snel in de gaten dat het beste er bij mij af is na de Congo-berg. 'Is je vat aan het leeglopen?', vraagt hij zonder dat de anderen het horen. 'Heb je wel genoeg gedronken?' Toch wel, maar geen La Chouffe, zoals Pieter en Alain wel deden. Zelfs geen bruin bier met schuimende col waar Rudy gulzig zijn lippen aan zet. Freddy kan zich niet in de hoogste regionen handhaven. Een dipje dat toch wel aankomt. 'Ik heb nog wel een gelleke voor jou', zegt Etienne vaderlijk en met een schouderklopje geeft hij mij wat extra energie. Dat helpt! Ik kom erdoor... De hellingen volgen elkaar in een snel tempo op en iedereen maakt dankbaar gebruik van de tweede bevoorrading in Peizegem. Ik smeer mijn ketting voor de laatste veertig kilometer en mijn benen met zonnecrème. De foto's spreken voor zich. Ondanks de niet te onderschatten lastigheidsgraad van de rit, zie ik alleen maar contente gezichten van mensen die graag met de fiets rijden en al eens een tandje durven bijsteken. Ja Katrien. Je hebt duidelijk aan kracht gewonnen! Erik van Pottelberghe heeft duidelijk energie te koop. Het lijkt wel of hij moet zich gedurig bedwingen om niet met zijn krachten te woekeren. Hij houdt zich in en doet mij denken aan een man die de liefde bedrijft zonder voorbehoedsmiddel. Tijdens onze tocht zijn er waarschijnlijk nog meer en veel betere moppen vertelt, maar die heb ik dan spijtig genoeg niet gehoord. Om maar te zeggen dat de sfeer andermaal opperbest was en dat ik de lekkerste knapzak van allemaal had. Freddy gaat slapen met de illusie dat zijn beste moment nog moet komen... F.F.
ONDERWEG Natuurlijk is er voor elke volgende rit een zekere spanning. Niet omdat ik op de Muur of Bosberg achteruit zal bollen . Ook niet omdat ik door de afstand kramp in de kuiten zal krijgen of omdat de volgwagen mijn nagelnieuwe pomp weer tot moes zal reduceren. Neen. Niets van dit alles. Noem het eerder een gezonde opwinding waardoor ik meer dan vroeg genoeg wakker ben. Tijd genoeg om mijn hoofd en benen te scheren, als een koning te ontbijten en mijn haar te kammen. 'Wilt ge twee rijsttaarten van de bakker meenemen?' vraagt Etienne. Net als ik is hij nu ook wees, nadat hij na zijn moeder nu ook zijn verloor. Op hoge leeftijd, dat wel. Maar het blijft altijd moeder of vader. Tijd heb ik ook om onze kater Filou eten te geven, mijn drinkbussen te vullen en mijn knapzak te maken. Op de Vesten en de Kapelmuur wil ik schitteren in de zon! Zou ik mijn benen insmeren? F.F.
ONDERWEG... Gisterenavond stonden de glazen nog gevuld op tafel. Klinken! Een huis koop je nu eenmaal niet elke dag...Proficiat Anouk! 's Middags had ik al een Rodenbach soldaat gemaakt en s'avonds, voor de roze cava, een Kriek omdat het zo warm was. Vanmorgen was mijn darmflora dan ook niet echt wat ze moest zijn. Niet die vaste substantie als je begrijpt wat ik bedoel. Verder liever geen details. Tussen Verrebroek en de dijk blijft de fietser die al een tijdje voor mij rijdt plots staan, draait zich om en roept: 'Zal het regenen?' Als een volleerde Armand Pien antwoord ik zelfverzekerd: 'Neen! Tot twaalf uur blijft het hier droog! Maar ik heb natuurlijk geen glazen bol... De lucht boven Hulst en Sint-Niklaas is zo zwart als roet. Op de Westerschelde zie ik een grote boot die helemaal uit het verre Spanje komt gevaren. Op het dek staan zeker honderd knechten van de Heilige Man te zwaaien naar de mensen die aan wal zijn gebleven. Heb ik nu echt zoveel gedronken gisterenavond? Walsoorden. Het begint te druppelen. Aan een vervallen loods stop ik om mijn regenjas aan te trekken en omdat mijn darmen mij weer parten spelen. Terugkeren is geen optie en het is, hoe raak het ook mag lijken, heerlijk fietsweer want de atmosfeer zit vol zuurstof. Ik verman mezelf! 'Freddy; je wist dat het kon regenen en je bent toch vertrokken! Niet zeuren, niet zagen! Trappen! Het is een mentale oefening. Yes I can! De Knuitersrit wil en zal ik rijden. Mijn global position system laat mij niet in de steek. Regen wordt een zegen eenmaal je nat bent. 'Zouden vrouwen zich ook ver-'mannen'? vraag ik mij af terwijl de lucht boven Heikant begint uit te klaren. Flipken Hoens steekt zijn duim op. Die koeken uit den Aldi, met confituur-vulling smaken heerlijk en zijn hapklaar voer voor een wielertoerist, zal ik later tegen mijn vrouw zeggen. Aan het kapelletje in Kemzeke, bel ik haar. 'Hallo; Ben je droog gebleven?' 'Neen; niet helemaal', is een andere manier om te zeggen dat ik kletsnat ben. 'Wil je iets doen voor mij?' 'Ja; wat?' 'Een wasmandje in de gang zetten, een doek op de grond leggen en een bad laten lopen? Over twintig minuten ben ik thuis!' Op mijn gsm zie ik een bericht van Jo, die aanvankelijk wou meerijden, ware het niet dat zijn knieën vol water stonden. 'Ben je gaan beewegen om iets goeds te verkrijgen?', vraagt hij. Speciaal voor jou, Jo! Opdat je beter zou kunnen bewegen... Sint-Niklaas ligt er kurkdroog bij als ik thuis kom, maar dat kan mij geen bal schelen. Een dampende schotel komt uit de keuken. Ik laat het mij geen twee keer zeggen! Achter elke wielertoerist staat een sterke vrouw en een snorrende wasmachine... F.F.
Onderweg... Fietsen langs de Durme. Soms is het best wel komisch om zien. Hij voorop met forse tred, stevig in short en sandalen. Zij tien meter achterop met verbeten trek om de mond. Beiden met de voorgeschreven helm op het hoofd. Scheef. Op haar gezicht kan ik lezen wat ze denkt... 'Moet hem weer zien vliegen! Hoe dikwijls heb ik u al gezegd dat gij veel te rap rijdt!? Ge weet dat ik u niet kan volgen en toch doet ge het weer! Ze bijt haar op lip om haar opwellende tranen te bedwingen. Hij kijkt noch op noch om. Zij scheert rakelings langs de paaltjes, hij kiest richting Zogge. 'Drinken was er ook weeral niet bij! Zeker tien gezellige terrasjes zijn we voorbij gefietst, maar meneer zit weer op zijn centen!' Zij ziet scheel van de dorst, hij drinkt van zijn lauwe drinkbus. Vanavond zit het er gegarandeerd weer bovenarms op. 'Gij kunt beter alleen gaan fietsen, dan rijdt ge zo rap als ge zelf wilt!' Hij denkt: 'Oef, doel bereikt...' Hoe schrijf je 'Hoegaarden?' vraagt de jongeman die ons bedient. Euh... Het zijn moeilijke tijden voor de Horeca. dc
ONDERWEG 'Mag ik jullie nog iets vertellen?' vraagt de man die net voorbij de brug van Wetteren bij ons is komen aanpikken voor hij zijn eigen weg verder zet. Mijn zoon is dertig geworden en mijn vrouw is kort na de bevalling in een zware post-natale depressie gevallen waar ze nooit meer helemaal is uitgekomen. Mijn kompaan en ikzelf zijn een beetje uit ons lood geslagen en weten niet goed welke richting uit te kijken. Wat zeg je daarop? Dat verdriet of menselijke miserie niet op iemand's gezicht af te leven valt. Tot even daarvoor waren we drie fietsers die toevallig dezelfde richting uitreden, zonder naam of gezicht en nu staat we plots oog in oog met een man die zijn verhaal even kwijt wil en misschien wegkwijnt van eenzaamheid. Hij moet in Hamme zijn, maar als we naar een adres vragen blijkt dat zijn bestemming eerder Zogge is. Of we zin hebben om samen iets te gaan drinken, vraagt hij. 'Want ik wil jullie graag eens trakteren!' Misschien hadden we zijn uitnodiging niet mogen afwimpelen en hadden we ons kunnen openstellen voor een medemens in nood. We hebben hem een goede vaart gewenst en een behouden thuiskomst in Lochristi, waar zijn gehavende vrouw wellicht op hem wacht. Thuis wacht ons een warm bad, een pasta-maaltijd, zorg en aandacht. Je staat er niet altijd bij stil, maar het is niet altijd voor iedereen even evident. F.F.
Toen ik gisterenavond laat thuiskwam was ik getuige van een gezellig samenzijn van 'allochtone' jongeren op de hoek van de Plezant- en de Joseph Lonckestraat. Kletsen, dansen, roken, eten en drinken...Dingen die jongeren doen, zoals wij vroeger deden... Goedgelovig als ik ben, dacht ik nog: 'Die gasten ruimen straks hun lege verpakkingen en afval wel op!' Niets daarvan! Tot mijn ontsteltenis moest ik deze ochtend vaststellen dat het pleintje herschapen was in een kleine vuilnisbelt. Omdat het mij danig tegen de borst stuit besluit ik om er foto's van te nemen en op het smoelboek te posten. Delen mag maar moet niet! Normaal zou ik geen onderscheid maken tussen autochtoon of allochtoon, maar deze keer doe ik dat bewust wel op het gevaar af als racist afgeschilderd te worden. Het waren dus allochtone jongeren! Ben er rotsvast van overtuigd dat kinderen het gedrag van hun ouders kopiëren en leren wat goed is en wat niet. Met andere woorden; als ze het goede voorbeeld niet krijgen leren ze niet dat sluikstorten niet deugd. Wij waren zeker geen heiligen toen we jong waren; maar hebben wij dit echt ook gedaan? Dat kan ik moeilijk geloven maar spreek mij tegen als het wel zo was... Het is onze taak, zelfs onze plicht om te reageren als we dergelijke zaken opmerken en dat had ik gisterenavond ook moeten doen! Ook al waren ze met tien en ik alleen. Ondanks alles geloof ik nog altijd in de kracht van het woord en directe communicatie. Ondanks alle inspanningen en politiek geleuter moeten we vaststellen dat integratie een fabel is waar goedgelovige burgers veel belastinggeld aan verspillen! Natuurlijk bestaat er een meldpunt om dit soort wangedrag te signaleren. Overmorgen wordt dit stort opgeruimd en volgende week is het wellicht weer van dat... Wie denkt dat ik mij zal laten verleiden tot een spelletje 'vreemdelingen-schelden' heeft het verkeerd voor! Ik beperk mij tot de feiten en mijn ongezouten mening. De mening van een boze inwoner van Sint-Niklaas. De Spoorweglaan. Voor één keer niet de slimste, wel de vuilste straat! dc
DE WIELERTOERIST In de bar luister ik met open mond en vol ongeloof naar hun spannende verhalen over drieste ritten die ze her en der hebben gereden. Hoeveel keer zijn ze de Mont Ventoux opgereden en langs welke zijde? De steilste kant natuurlijk! Les Trois Ballons, Luik-Bastenaken-Luik en natuurlijk de grote Ronde van Vlaanderen. Mijn prestaties op de fiets verzinken in het niets en zijn peanuts in vergelijking met hun heldendaden. Cyclo hier, tourrit daar en heb je op Strava ons gemiddelde wel gelezen? Dertien gegadigden nemen de start in Nazareth. De eerste kasseistroken komen eraan. Paniek in de ogen! Waar is hier een fietspad of een gootje. We moeten toch niet over die verdomde stenen!?Liefst niet als het even kan! Ze stuiven alle kanten uit, nemen desnoods het voetpad om toch maar niet over die godverdomse kinderkoppen te moeten daveren. Duur materiaal niet bestand tegen zoveel onheil of ligt het aan de benen? Straks na de rit, opnieuw afspraak aan de bar voor nieuwe heldendaden? F.F.
Regen was er in de verste verte niet voorspeld. Mist hing er wel in de Vlaamse Ardennen. De afstand Sint-Niklaas/Destelbergen is een koud kunstje en de temperatuur is zalig om half acht in de ochtend. Rit voor het goede doel georganiseerd door de Bereden Politie van Oost-Vlaanderen, oftewel 'De Zwaantjes'. Afstand: 110 km. De mist zet zich al vrij snel om in druppelregen en aan de eerste bevoorrading horen we dat de Zwalm de nacht voordien zware onweders heeft moeten verwerken. De kronkelige wegen tussen en langs velden en akkers zijn op sommige plaatsen herschapen in een modderpoel en de brandweer heeft de handen vol om mensen her en der bij te staan. Het regent niet echt hard maar het houdt wel niet op. Frank rijdt van lekke band naar platte tube en zakt tot aan zijn enkels weg in de bruine smurrie waardoor hij niet meer in zijn klikpedalen raakt. De organisatie is voortreffelijk en de bevoorrading is navenant. Rijsttaartjes, droog gebak, bananen en energierepen. Vergeet ik nog iets? Berendries, Valkenberg en andere geniepige hellingen waar ik geen naam kan op plakken. We nemen ze allemaal. De bochten en afdalingen zijn best wel gevaarlijk en ondertussen zien we eruit als twee modderduivels na een cyclocross op de Koppenberg. Deze memorabele rit draag ik op aan iedereen die genoodzaakt is beroep te doen op een goed doel, is een gedachte die mij te binnen schiet en die ik deel met mijn gezel. De sandwiches en koude chocomelk, voorzien bij aankomst, smaken als manna in de woestijn. Tussen Destelbergen en Belsele rijdt Frank nog éénmaal lek, derde keer, goede keer. Twee uur later stuur ik een bericht naar mijn vrouw op vakantie in Lissabon. Was- en afwasmachine draaien. Modderkousen uitgespoeld in een emmer water. Fiets gekuist. Straks pizza eten. Honderdzestig kilometer fietsen in de regen. Dat is pure poëzie, maar vraag mij niet om dit uit te leggen. F.F.
Oef. Eindelijk iets wat op een fikse regenbui lijkt. Meteen alle ramen en deuren open om zuurstof binnen te laten.
Alleen de voordeur hou ik dicht. Stel je voor dat de wijkagent binnenloopt om te vragen of ik mij al dan niet veilig voel in deze stad.
Ook Filou, onze kater vindt de regen een zegen en loopt op een sukkeldrafje ons huis binnen en buiten. 'Hela, manneke, ik heb wel gedweild hé...!' Hij staart me aan met een arrogante blik die enkel katten hebben. 'Dweil dan nog maar eens opnieuw, hé...', zie ik hem denken.
Terwijl ik, ondanks de regenzegen, de bloembakken vol giet, vertrekt mijn buurvrouw met een veel te zwaar beladen fiets. Mijn andere buurvrouw moet een van de volgende dagen ook vertrekken...Hoogzwanger-beladen als ze is...Ook zonder wijkagent kunnen wij hier in vrede naast elkaar leven...Wij hebben enkel banden met elkaar.
Voor mij hoeft er niemand aan de schandpaal genageld te worden. Geen politieker, justitie niet, noch het parket of een andere beleidsverantwoordelijke.
Voor mij hoeven er geen scheld tirades op de sociale media te komen, politieke spelletjes gespeeld te worden op de rug van de slachtoffers of populistische haatgevoelens opgewekt.
En toch...
Moest de dader wel met penitentiair verlof gestuurd worden terwijl men wist dat hij zijn leven nog niet gebeterd had. Het parket had weet van zijn contacten in de gevangenis met geradicaliseerde mede-gevangenen. Penitentiair verlof wordt blijkbaar soms ook toegestaan om het hoofd te bieden aan overbevolking in de gevangenissen.
Wat doet zo'n figuur tijdens deze kortstondige periode van tijdelijke vrijheid? Men vond het niet nodig om dat op te volgen of men heeft er de manschappen niet voor om hem in de gaten te houden.
Feit is dat hij nooit in Luik vrij had mogen rondlopen. Veel vragen worden nu gesteld...maar heeft de familie nu nog een boodschap aan de laattijdige antwoorden?
Het was niet fout hem vrij te laten, zegt Geens. Het was al dertien keer goed gegaan. Bij justitie hadden ze wel opgemerkt dat hij de laatste jaren een beetje geradicaliseerd was...Met deze uitleg kan hij nu misschien naar de familie van de slachtoffers...🤔 Hoe meer ik naar de berichtgeving luister, hoe kwader ik word. Als de dader in 2020 zou vrijkomen was het ook niet zeker dat hij niets meer zou aanrichten...HALLO?! Werkt het justitieapparaat dan wel? In Lantin trok hij op met geradicaliseerde elementen maar dat was niet alarmerend...Het was eerder copy cat gedrag...Onschuldig! Sorry familie...Foute inschatting. In justitiezaken kan dat gebeuren... Na De Wever is dit weer een vorm van arrogantie zonder weerga...
Mijn vrouw en mijn kinderen zijn twee dagen geleden naar Portugal vertrokken. Stel je voor dat ze om een of andere reden niet meer terugkeren en dat ik alleen achterblijf. Een verschrikkelijke gedachte maar er zijn mensen die dat tegenkomen. De gedachte alleen al is ondraaglijk en toch komt die confronterende vraag vrij snel. Ik ga de confrontatie niet uit de weg door snel de tv op te zetten of door op de fiets te springen. Stel je voor dat hun afwezigheid niet voor even is, maar voor altijd. Hoe blijf je dan functioneren? Zelfs de kleinste, simpele dingen lijken steiler dan gewoon bergop...Je dreigt te verzinken in het absolute niets. dc
'Het is hier broeierig warm. 26° en nauwelijks wind. Iedereen smacht naar een bevrijdend onweer en een grote pint bier', schreef hij in zijn dagboek. Gelukkig denkt de buurvrouw er net zo over. Het is geen grote literatuur maar bij dit weer vind ik de gedachte alleen al ondraaglijk. In de verte hoor ik het snerpende geluid van een grasmachine met veel te botte messen. Dit kwellende burengeluid zouden ze bij wet moeten verbieden. De potten en pannen van deze middag, was ik zo wel af. De rest mag in de afwasmachine. De grasmaaier heeft het ondertussen begeven of het tuintje was te klein. Neen; het was geen goed idee om bier te drinken bij de pasta. Twee uur later word ik wakker door het pingel, tingel geluid van de radio. Een verkwikkende douche geeft mij het hoofd dat ik nodig heb om de rest van de dag door te komen. dc
Natuurlijk weet ik dat je een Cordon Blue moet 'dichtschroeien' tot hij een mooi, bruin korstje heeft. Dat weet elke man toch, niet?! Op het nieuws hebben ze het over opgravingen in het Ieperse, waarbij ze voor de eerste keer DNA hebben kunnen gebruiken om lichamen van gesneuvelde soldaten te identificeren. Omdat ik op een boogscheut van de Westhoek opgegroeid ben luister ik met aandacht. Tot er een verdachte geur uit de keuken komt. De Cordon Blue heeft iets van een verkoolde strijder uit de eerste Grote Oorlog. Had ik nog even langer geboeid zitten kijken, dan was er zelfs met DNA onderzoek hoegenaamd niets meer van mijn avondmaal op te sporen. Met de verschrikkingen van de oorlog in gedachten besluit ik toch maar dwars door de verschroeide korst heen te bijten. Het overgebleven stukje chocoladetaart na de dis van gisteren smaakt dan weer voortreffelijk. Na de Coupe Advocaat van deze middag in de schaduw heeft deze dag toch nog een culinair tintje gekregen. Morgen eten 'we'pasta. Met deegwaren kan niets fout gaan...Of toch? dc
LISBOA https://www.youtube.com/watch?gl=BE&v=I2cx_TMembU 's Morgens de bloemetjes water geven aan de voorgevel, voor de grote hitte eraan komt, heeft ze gezegd. 'Maar je moet wel eerst je vinger in de aarde steken om te voelen of het wel nodig is'! Ze is nog maar pas de deur uit of de bloemen krijgen de volle laag. Dat van die natte vinger laat ik achterwege. Nu vrouwlief, samen met de kinderen, voor een kleine week naar Lissabon vertrokken is, zit ik immers een week op droogzaad. Geen tijd om lang na te denken, want opdracht twee op het lijstje wacht op mijn grijpgrage handen. Dweilen! Zoals veel zaken is dweilen niet enkel een kunst, maar ook een discipline. Er is maar een manier om het goed te doen. Dweilen geeft structuur aan de uren en organisatie zorgt voor zekerheid en veiligheid. Dankzij mijn dweil loop ik niet verloren in de luwte van de ochtend. Filou ligt languit onder de vogelkooi en denkt er het zijne van. Deze week zijn we op elkaar aangewezen en is hij mijn aanspreekpunt. Wanneer hij aanstalten maakt om de vuilzak te lijf te gaan, scheld ik hem uit voor straatkat! Dat werkt... Penetrant geurtje op terras...Een vreemde kater heeft zijn onwelriekende sporen nagelaten in een poging om zijn territorium gevoelig uit te breiden! Een man alleen moet elk kopopstekend probleem kordaat het hoofd bieden! Een goeie scheut bleekwater is aangewezen in deze onverwachte crisissituatie! Zelfvoldaan na zoveel inventiviteit besluit ik om een half uur in de tuinstoel te gaan liggen. Vrouw is twee uur weg. Ik heb alles onder controle... Omdat ik er gisteren nogal bleekjes uitzag en slap bij liep heb ik vandaag huisarrest en mag ik niet fietsen! Fiets poetsen daarentegen mag altijd...We blijven bezig! Middag. Alleen eten is misschien wel het moeilijkste...
Mijn compagnon neemt mij nog maar eens mee in de schijnbaar eindeloze Polders die ook voor mij stilaan een gezicht krijgen. We rijgen de dorpen en gehuchten aan elkaar als twee pelgrims op weg naar Santiago di Compostella. Hier ligt ons fiets-hart. Een warm gevoel van intens geluk maakt zich van mij meester in deze groene zee van eenvoud. We eten smakelijke boterhammen onder een majestueuze eik, af en toe kruisen we een eenzame fietser die sterk de trappers maalt. Een lekke band pakken we beet met z'n tweeën. Hier kom ik sterker uit. We grappen en grollen en maken foto's in Oude Stoof. Oud, dat wel; maar we geven ons nog niet. Verscholen in de buurt van Absdale maken we twee appeltaarten met slagroom een kopje kleiner. Op mijn papiertje kruis ik de plaatsen aan waar we langskwamen. Een lang lint tussen Nieuw Namen en Stekene. Meerijden in een naamloze, volgzame groep is niets voor ons. Dwingelandij van de lokale Middenstand. Dankbaarheid is een klein gebaar. F.F.
EEN WERELD VAN VERSCHIL. Fietsen is voor vrouwen een totaal andere bezigheid dan voor mannen. Ik verklaar mij nader. Voor vrouwen is fietsen zich vaak noodgedwongen verplaatsen van punt A naar punt B. De korste weg van thuis naar het werk, de school of de créche om de kinderen te halen. Ook om boodschappen te doen nemen ze de fiets. De meeste mannen daarentegen die ik ken kiezen altijd de langste weg om van hier naar ginder te rijden. Ginder is daarbij een relatief begrip want waar ze naartoe bollen is van minder belang. Als er maar voldoende afstand tussen begin en eindpunt ligt. Voor vrouwen maakt het niets uit hoeveel km ze gereden hebben of tegen welke gemiddelde snelheid. Ze willen vooral vlug thuis zijn want er is nog zoveel te doen en ook als ze daarmee klaar zijn hebben ze nog altijd iets om handen. Vrouwen rijden gezapig, mannen koersen. Vrouwen fietsen met hun haren losjes in de wind. Mannen kruipen in de wielen of stoefen als ze op kop gereden hebben. Mannen rijden nooit zomaar van punt A naar B. Ze willen prestaties leveren, records verbeteren, prijzen pakken en als het nodig is rijden ze nog een extra lus. Vrouwen daarentegen pakken niets. Met een schouderklopje zijn ze best tevreden. Mannen niet! Die willen bevestiging; bewierookt worden. Een lauwerkrans rond hun nek. Vrouwen hebben altijd goede benen. Mannen zelden. Ze mankeren altijd iets. Vrouwen zetten hun fiets aan de kant als ze thuiskomen. Mannen zetten hun rit op Strava en op het smoelenboek, want ze willen gezien worden. Uitpakken met hun knalprestaties. Vrouwen drinken een koffie-tje met de buurvrouw. Mannen hebben grote dorst achteraf. Ze hijsen koude chocomelk en zware bieren om hun exploten extra in de verf te zetten. Vrouwen hebben niemand nodig en kennen de weg. Mannen organiseren zich in groep, raken snel het Noorden kwijt en hebben een satelliet Suzy nodig om hun bestemming te bereiken. Fietsen. Een wereld van verschil. F.F.
DRIEHONDERD EN ZES Grijs zijn de hoofdkleuren als de zon opkomt in het mooie Bellem en daarmee is de toon gezet voor een lange tocht doorheen Zeeland. Troosteloze provincie gelegen aan een koude plas water. Land dat niets van zijn schoonheid prijsgeeft als de zon niet mee wil. Randonneurs, mannen en vrouwen van de lange afstand en van diverse pluimage, maken hun opwachting aan het kleine inschrijvingstafeltje, opgesteld voor het dorpscafé, dat op dit ontiegelijk vroege uur nog slaapt. 'Randonneurs zijn mensen met een hoek af', zou iemand mij later zeggen. Hij is met de fiets uit Oost-Eeklo gekomen. Geboren en getogen in Sleidinge waar ook de wieg van ene Wilfried Martens stond. Om zes uur 's ochtends is het bibberen en aan een sluimer-tempo rijden de eerste vertrekkers richting Breskens waar we dik twee uur later de overzet naar Vlissingen moeten halen. Aan dit slakkengangetje zijn we nooit voor donker thuis, denk ik. Maar daar zal sneller dan ik dacht verandering in komen. Kwetterende stemmen en bekend volk aan de inderhaast opgestelde kleine bevoorrading. Eerste leegloper van de dag ook. 'De eerste keer dat ik zo'n bommetje in mijn handen nam bleef mijn vel eraan plakken', hoor ik een kale mens met een groot palmares zeggen. Geen nood! Mijn kompaan Frank weet altijd raad met platte banden. Een man als een rots waar je steeds op bouwen kunt. De boot vertrekt en bij mijn weten is iedereen tijdig aan boord geraakt. 'Misschien was ik toch beter nog eens naar het toilet geweest', is een gedachte die nauwelijks te onderdrukken valt terwijl ik mijn plaats inneem in de kopgroep die er stevig de beuk inzet. 'Zitten we hier wel op onze plaats?', vraagt mijn compagnon een beetje bedenkelijk. Ik wil antwoorden maar op dat moment maakt de rijder voor mij een gevaarlijke zwieper. 'We zien wel waar we uitkomen', denken we allebei. Iemand verliest een stuk van zijn fietsinfrastructuur. Meteen het sein om al het opgespaarde lichaamsvocht in een handomdraai te lozen. Christophe, een van de kopmannen brengt ons in enkele forse pedaal-stoten terug op de plaats waar we willen zitten. Vooraan! Tweede controlepunt na 105 km in Het Wapen van Stellendam. De inderhaast gemaakte boterhammen smaken als zoete koek. De kleine veertig kilometer tussen Stellendam en Ooltgensplaat rijden we in het stilzwijgende gezelschap van twee Franstalige medemensen op Nederlands grondgebied. Twee aparte werelden met een stroef verlopende communicatie die elkaar niet altijd vinden. 'Als we alleen maar meerijden in zo'n snelle groep, zien we niets van de omgeving!'Een waarheid als een koe zoals er hier veel te grazen staan. Het zal ons niet beletten om de kilometers tot Antwerpen weer met de snelle mannen mee te rijden die nu stilaan een gezicht krijgen. We scheuren over bruggen omstuwd door woelig water, langs ellenlange dijken waar duikers op zoek gaan naar oesters en komen voorbij plaatsen met vreemde namen die hun geheimen nooit volledig prijs gaven. Oude Pekela. Zou iemand in dit gezelschap van trappende benen weet hebben van het loodzware verleden van dit kleine dorpje waar eind jaren tachtig van de vorige eeuw het eerste seksschandaal losbarstte? Tientallen kinderen zouden toen meegelokt en seksueel misbruikt zijn. Alsof het nog niet snel genoeg gaat komt de Reus van Ekeren, in de persoon van Rudi Rutten zich op kop zetten. 'Als hij blijft mennen, kan ik het schudden!' Enige stress maakt zich van mij meester. Onnodig, zo blijkt, want mijn benen volgen gezwind die van de andere Randonneurs, voor wie snelheid bijkomstig is... Rudi blijkt dé gids bij uitstek om ons, als een volleerde loods, doorheen het macabere Antwerpse Havengebied te loodsen. Hallucinant om te zien, maar geen biotoop om fietsers door te sturen. En dan, plots, uit het niets. De blik op het Museum aan de Stroom en de fiere torens van de wereldhaven. Enige ontroering maakt zich van mij meester. In het café aan de voetgangerstunnel komt de dubbelganger van Tiesj Benoot vragen of hier iets te eten valt. Later zal blijken dat hij zich in de Antwerpse Binnenstad te goed deed aan garnaalkroketten met bruin brood. Hij is jong en moet nog leren dat op tijd eten en drinken noodzakelijk zijn om lang en snel te kunnen randonneren! Cola, koude chocomelk, koffie, dadels, boterhammen met lentesalade, rijsttaarten, één vloeibare gel gekregen van Etienne tijdens de rit naar Geraardsbergen, chocolade- en honingkoekjes, peperkoek, twee zwarte bananen en tenslotte een blonde Chimay aan het eindpunt. Het gaat er allemaal in maar het is nog niet genoeg om de zesduizend verbruikte calorieën terug bij te vullen. De weg tussen Antwerpen en Sas van Gent ligt bezaaid met lekke banden en komt over bekend terrein. Beveren, Vrasene, Sint-Gillis-Waas, Stekene...Even bekruipt mij de lust om de kortste weg naar huis te nemen. 'Dan kan ik morgen, zondag, met de Trappers meerijden', denk ik. Maar dan komt die drang weer boven om de volle driehonderd en zes kilometer rond te maken. Bij het zicht van de eindstreep persen de kopmannen er nog een laatste spurt uit en dan klinken enkele stoere overwinningskreten. Flandrien Freddy wou nog demarreren op brug van Aalter, maar daar moesten we gelukkig niet meer over. Op het moment dat de motor van onze wagen aanslaat komt Anja aangereden. 'We hebben er een gastronomisch ritje van gemaakt', zegt ze zonder verpinken. 'Een broodje en een kreempje in Antwerpen'...Op haar gezicht valt geen enkel spoor van enige vermoeidheid af te lezen. Ik kijk naar mijn groen rugzakje waar naast enkele reservebandjes en een doornat onderlijfje niets eetbaars is overgebleven... Er zijn randonneurs en dan zijn er gazelles. Driehonderd en zes kilometers lijkt een onoverkomelijke afstand op de fiets, maar dat is het niet. Je moet er gewoon genoeg tijd voor nemen, net als voor dit verslag. F.F.
🙄
🤔
