'We horen je lach en adem nog, beste Wouter, zien de glans van zweet en regen op je benen, we fietsen nog altijd hijgend achter je stevige body aan wanneer de Schelde plots een lang, grijs rouwlint wordt.
Maar we dromen, lieve vriend, we dromen dat je er nog bent, ook al ben je even uit het zicht verdwenen.
Want renners sterven niet, Wouter, en zeker jij niet met je gulle glimlach, je schalkse Uilenspiegelblik, het grote sterke hart ook waarmee je nu nog zonder dat we je zien of horen, warmte naar ons toe waait, telkens wij hier fietsen.
Zet ons uit de wind, beste ploegmaat, gun ons de beschutting van je kracht en schouders, duld ons in je wiel en blijf leven in de warmste plek van ons treurend hart dat voor jou blijft slaan.
Tot in de wieler eeuwigheid.
willie verhegghe

In het herdenkingsmuurtje staan ook foto's twee van zijn trainingskameraden. Frederiek Nolf en Dimitri De Fauw. Ook zij lieten op jonge leeftijd het leven. Over de tragische omstandigheden wil ik het nu liever even niet hebben.
dc