...'Zeg nooit iets verkeerd over Albert Heijn', aldus kompaan Chris Soetens. Vrouw en halve familie werken daar voltijds. Schertsend had ik opgemerkt dat de nieuwe buitenbandjes van Joop De Waal, een Hollander, zeker van de winkelketen met de letters A en H in het logo vervlochten, moesten komen. Flauw grapje van Flandrien Freddy nadat Jopie voor de tweede keer op rij voet aan de grond moest zetten na alweer een lekke band.
Samen met Mark, Peter en Arnold waren we min of meer op het afgesproken uur aan de immense Gentse Ghelamco arena of Artevelde-stadion vertrokken. De voetbaltempel is voor één keer het schouwtoneel van enkele duizenden wielertoeristen die naar Gent zijn afgezakt voor hun brood en spelen.
Bij de start is het een huzarenstukje om elkaar niet uit het oog te verliezen en ook al kriebelt het om met een snellere groep mee te rijden; we houden ons aan de afspraak. Samen uit, samen thuis.
Het is een mega-evenement die kan bogen op een puike organisatie maar ik krijg pas een goed gevoel diep in de Vlaamse Ardennen wanneer de grootste zwermen sprinkhanen ons voorbij gestoven zijn. De grauwgrijze lucht is een adembenemend schouwspel van dreigende regenwolken tegen een achtergrond van hellingen die nog moeten komen. Met het zicht op de molens in Zwalm proberen Arnold en Freddy tevergeefs een molentje op te zetten en te rijden met afwisselend kopmanschap. De Hollanders zijn eerder spaarzaam in hun inspanningen en laten de twee Vlamingen de kastanjes uit het vuur rapen.
Chris zie ik voor de eerste keer op de Paddestraat, diep in de finale. Hij weet dat Flandrien Freddy daar de gas zal opendraaien. Op de kasseien wordt het een wedstrijd in de wedstrijd. Vlammen over de stenen alsof ons laatste uur geslagen is. De inwoner van Sas van Gent plooit pas helemaal op het einde.
'Wat ben jij een kleine, vinnige sterke beer op de velo', zal hij mij nadien in een sms bericht sturen.
Pats. Na de vriendelijke kinderkoppen van de Lange Munte breekt bij Mark niet de veer, maar wel een spaak in zijn voorwiel. Verder rijden is onmogelijk en na consultatie van de pechverhelping is er maar één optie. De bus in. Sneu voor onze vriend uit Moerbeke-Waas. We zullen hem pas aan de eindmeet terugzien. Beteuterd.
De heuveltjes, hellingen en kasseistroken volgen elkaar in een snel tempo op. Voorbeeldig wachten we op elkaar na elke lastige passage. Alleen Joop rijdt, na overleg, op eigen tempo verder.
De tweede bevoorrading komt net op tijd. Er wordt kwistig met calorieën omgesprongen. Door opeenvolging van pech halen we het vooropgestelde tijdschema niet en is het onmogelijk om de regen te snel af te zijn. Het laatste uur bederft de pret een beetje. Chris heeft duidelijk energie op overschot en zet de gaskraan nog eens volledig open. Niet genoeg om Peter, Arnold en Freddy te verstikken. De vele uren verstandig trainen met maat Frank De Vos werpen vandaag hun vruchten af. Zij die dachten dat Freddy voortijdig in de lappenmand zou terecht komen trekken aan het kortste koord.
Eenmaal thuis is het kwestie van de verstoorde orde in lichaam en geest terug in evenwicht te brengen. Twee stukken vlaai moeten er meteen aan geloven. Een glas wijn bij de pasta tempert de nog resterende adrenaline. Er komt pas een gevoel van rust over mij nadat mijn kledij netjes terug in de kast ligt, mijn Bianchi van alle vuil en modder ontdaan is.
Fiets die het weer voortreffelijk gedaan heeft met dank aan Jo Vercammen, mijn vaste mecanicien.
Het is zondagmiddag. De rust na De Hoogdag is teruggekeerd. De Trappers van Belsele laat ik vandaag hun gang gaan. Na een hele dag spelen in de grote tuin van de Vlaamse Ardennen snakt het lichaam naar herstelling en in mijn hoofd zet ik de ervaringen van gisteren op een rijtje. Het was goed maar met Hoogdagen moet je eerder spaarzaam omspringen. Net als Hollanders met hun inspanningen.
Bedankt Joop, Mark, Chris, Peter voor het gezelschap en een extra bedankje naar Arnold om mij met de nodige praktische assistentie te verwennen.
...wordt heel zeker vervolgd...
F.F.
11-03-2018, 12:12 geschreven door Dany Corneillie 
|
