DE WIELERTOERIST In de bar luister ik met open mond en vol ongeloof naar hun spannende verhalen over drieste ritten die ze her en der hebben gereden. Hoeveel keer zijn ze de Mont Ventoux opgereden en langs welke zijde? De steilste kant natuurlijk! Les Trois Ballons, Luik-Bastenaken-Luik en natuurlijk de grote Ronde van Vlaanderen. Mijn prestaties op de fiets verzinken in het niets en zijn peanuts in vergelijking met hun heldendaden. Cyclo hier, tourrit daar en heb je op Strava ons gemiddelde wel gelezen? Dertien gegadigden nemen de start in Nazareth. De eerste kasseistroken komen eraan. Paniek in de ogen! Waar is hier een fietspad of een gootje. We moeten toch niet over die verdomde stenen!?Liefst niet als het even kan! Ze stuiven alle kanten uit, nemen desnoods het voetpad om toch maar niet over die godverdomse kinderkoppen te moeten daveren. Duur materiaal niet bestand tegen zoveel onheil of ligt het aan de benen? Straks na de rit, opnieuw afspraak aan de bar voor nieuwe heldendaden? F.F.
Regen was er in de verste verte niet voorspeld. Mist hing er wel in de Vlaamse Ardennen. De afstand Sint-Niklaas/Destelbergen is een koud kunstje en de temperatuur is zalig om half acht in de ochtend. Rit voor het goede doel georganiseerd door de Bereden Politie van Oost-Vlaanderen, oftewel 'De Zwaantjes'. Afstand: 110 km. De mist zet zich al vrij snel om in druppelregen en aan de eerste bevoorrading horen we dat de Zwalm de nacht voordien zware onweders heeft moeten verwerken. De kronkelige wegen tussen en langs velden en akkers zijn op sommige plaatsen herschapen in een modderpoel en de brandweer heeft de handen vol om mensen her en der bij te staan. Het regent niet echt hard maar het houdt wel niet op. Frank rijdt van lekke band naar platte tube en zakt tot aan zijn enkels weg in de bruine smurrie waardoor hij niet meer in zijn klikpedalen raakt. De organisatie is voortreffelijk en de bevoorrading is navenant. Rijsttaartjes, droog gebak, bananen en energierepen. Vergeet ik nog iets? Berendries, Valkenberg en andere geniepige hellingen waar ik geen naam kan op plakken. We nemen ze allemaal. De bochten en afdalingen zijn best wel gevaarlijk en ondertussen zien we eruit als twee modderduivels na een cyclocross op de Koppenberg. Deze memorabele rit draag ik op aan iedereen die genoodzaakt is beroep te doen op een goed doel, is een gedachte die mij te binnen schiet en die ik deel met mijn gezel. De sandwiches en koude chocomelk, voorzien bij aankomst, smaken als manna in de woestijn. Tussen Destelbergen en Belsele rijdt Frank nog éénmaal lek, derde keer, goede keer. Twee uur later stuur ik een bericht naar mijn vrouw op vakantie in Lissabon. Was- en afwasmachine draaien. Modderkousen uitgespoeld in een emmer water. Fiets gekuist. Straks pizza eten. Honderdzestig kilometer fietsen in de regen. Dat is pure poëzie, maar vraag mij niet om dit uit te leggen. F.F.
Oef. Eindelijk iets wat op een fikse regenbui lijkt. Meteen alle ramen en deuren open om zuurstof binnen te laten.
Alleen de voordeur hou ik dicht. Stel je voor dat de wijkagent binnenloopt om te vragen of ik mij al dan niet veilig voel in deze stad.
Ook Filou, onze kater vindt de regen een zegen en loopt op een sukkeldrafje ons huis binnen en buiten. 'Hela, manneke, ik heb wel gedweild hé...!' Hij staart me aan met een arrogante blik die enkel katten hebben. 'Dweil dan nog maar eens opnieuw, hé...', zie ik hem denken.
Terwijl ik, ondanks de regenzegen, de bloembakken vol giet, vertrekt mijn buurvrouw met een veel te zwaar beladen fiets. Mijn andere buurvrouw moet een van de volgende dagen ook vertrekken...Hoogzwanger-beladen als ze is...Ook zonder wijkagent kunnen wij hier in vrede naast elkaar leven...Wij hebben enkel banden met elkaar.
Voor mij hoeft er niemand aan de schandpaal genageld te worden. Geen politieker, justitie niet, noch het parket of een andere beleidsverantwoordelijke.
Voor mij hoeven er geen scheld tirades op de sociale media te komen, politieke spelletjes gespeeld te worden op de rug van de slachtoffers of populistische haatgevoelens opgewekt.
En toch...
Moest de dader wel met penitentiair verlof gestuurd worden terwijl men wist dat hij zijn leven nog niet gebeterd had. Het parket had weet van zijn contacten in de gevangenis met geradicaliseerde mede-gevangenen. Penitentiair verlof wordt blijkbaar soms ook toegestaan om het hoofd te bieden aan overbevolking in de gevangenissen.
Wat doet zo'n figuur tijdens deze kortstondige periode van tijdelijke vrijheid? Men vond het niet nodig om dat op te volgen of men heeft er de manschappen niet voor om hem in de gaten te houden.
Feit is dat hij nooit in Luik vrij had mogen rondlopen. Veel vragen worden nu gesteld...maar heeft de familie nu nog een boodschap aan de laattijdige antwoorden?
Het was niet fout hem vrij te laten, zegt Geens. Het was al dertien keer goed gegaan. Bij justitie hadden ze wel opgemerkt dat hij de laatste jaren een beetje geradicaliseerd was...Met deze uitleg kan hij nu misschien naar de familie van de slachtoffers...🤔 Hoe meer ik naar de berichtgeving luister, hoe kwader ik word. Als de dader in 2020 zou vrijkomen was het ook niet zeker dat hij niets meer zou aanrichten...HALLO?! Werkt het justitieapparaat dan wel? In Lantin trok hij op met geradicaliseerde elementen maar dat was niet alarmerend...Het was eerder copy cat gedrag...Onschuldig! Sorry familie...Foute inschatting. In justitiezaken kan dat gebeuren... Na De Wever is dit weer een vorm van arrogantie zonder weerga...
Mijn vrouw en mijn kinderen zijn twee dagen geleden naar Portugal vertrokken. Stel je voor dat ze om een of andere reden niet meer terugkeren en dat ik alleen achterblijf. Een verschrikkelijke gedachte maar er zijn mensen die dat tegenkomen. De gedachte alleen al is ondraaglijk en toch komt die confronterende vraag vrij snel. Ik ga de confrontatie niet uit de weg door snel de tv op te zetten of door op de fiets te springen. Stel je voor dat hun afwezigheid niet voor even is, maar voor altijd. Hoe blijf je dan functioneren? Zelfs de kleinste, simpele dingen lijken steiler dan gewoon bergop...Je dreigt te verzinken in het absolute niets. dc
'Het is hier broeierig warm. 26° en nauwelijks wind. Iedereen smacht naar een bevrijdend onweer en een grote pint bier', schreef hij in zijn dagboek. Gelukkig denkt de buurvrouw er net zo over. Het is geen grote literatuur maar bij dit weer vind ik de gedachte alleen al ondraaglijk. In de verte hoor ik het snerpende geluid van een grasmachine met veel te botte messen. Dit kwellende burengeluid zouden ze bij wet moeten verbieden. De potten en pannen van deze middag, was ik zo wel af. De rest mag in de afwasmachine. De grasmaaier heeft het ondertussen begeven of het tuintje was te klein. Neen; het was geen goed idee om bier te drinken bij de pasta. Twee uur later word ik wakker door het pingel, tingel geluid van de radio. Een verkwikkende douche geeft mij het hoofd dat ik nodig heb om de rest van de dag door te komen. dc
Natuurlijk weet ik dat je een Cordon Blue moet 'dichtschroeien' tot hij een mooi, bruin korstje heeft. Dat weet elke man toch, niet?! Op het nieuws hebben ze het over opgravingen in het Ieperse, waarbij ze voor de eerste keer DNA hebben kunnen gebruiken om lichamen van gesneuvelde soldaten te identificeren. Omdat ik op een boogscheut van de Westhoek opgegroeid ben luister ik met aandacht. Tot er een verdachte geur uit de keuken komt. De Cordon Blue heeft iets van een verkoolde strijder uit de eerste Grote Oorlog. Had ik nog even langer geboeid zitten kijken, dan was er zelfs met DNA onderzoek hoegenaamd niets meer van mijn avondmaal op te sporen. Met de verschrikkingen van de oorlog in gedachten besluit ik toch maar dwars door de verschroeide korst heen te bijten. Het overgebleven stukje chocoladetaart na de dis van gisteren smaakt dan weer voortreffelijk. Na de Coupe Advocaat van deze middag in de schaduw heeft deze dag toch nog een culinair tintje gekregen. Morgen eten 'we'pasta. Met deegwaren kan niets fout gaan...Of toch? dc
LISBOA https://www.youtube.com/watch?gl=BE&v=I2cx_TMembU 's Morgens de bloemetjes water geven aan de voorgevel, voor de grote hitte eraan komt, heeft ze gezegd. 'Maar je moet wel eerst je vinger in de aarde steken om te voelen of het wel nodig is'! Ze is nog maar pas de deur uit of de bloemen krijgen de volle laag. Dat van die natte vinger laat ik achterwege. Nu vrouwlief, samen met de kinderen, voor een kleine week naar Lissabon vertrokken is, zit ik immers een week op droogzaad. Geen tijd om lang na te denken, want opdracht twee op het lijstje wacht op mijn grijpgrage handen. Dweilen! Zoals veel zaken is dweilen niet enkel een kunst, maar ook een discipline. Er is maar een manier om het goed te doen. Dweilen geeft structuur aan de uren en organisatie zorgt voor zekerheid en veiligheid. Dankzij mijn dweil loop ik niet verloren in de luwte van de ochtend. Filou ligt languit onder de vogelkooi en denkt er het zijne van. Deze week zijn we op elkaar aangewezen en is hij mijn aanspreekpunt. Wanneer hij aanstalten maakt om de vuilzak te lijf te gaan, scheld ik hem uit voor straatkat! Dat werkt... Penetrant geurtje op terras...Een vreemde kater heeft zijn onwelriekende sporen nagelaten in een poging om zijn territorium gevoelig uit te breiden! Een man alleen moet elk kopopstekend probleem kordaat het hoofd bieden! Een goeie scheut bleekwater is aangewezen in deze onverwachte crisissituatie! Zelfvoldaan na zoveel inventiviteit besluit ik om een half uur in de tuinstoel te gaan liggen. Vrouw is twee uur weg. Ik heb alles onder controle... Omdat ik er gisteren nogal bleekjes uitzag en slap bij liep heb ik vandaag huisarrest en mag ik niet fietsen! Fiets poetsen daarentegen mag altijd...We blijven bezig! Middag. Alleen eten is misschien wel het moeilijkste...
🤔
