ONDERWEG Pieter duidt op doortastende wijze de kopmannen aan voor de rit naar Geraardsbergen en belendende percelen. Hij heeft iets van Machiavelli, Italiaanse diplomaat, politiek filosoof, militair strateeg, historicus, dichter, toneelschrijver en humanist gevestigd in Florence tijdens de Italiaanse renaissance. Zo kennen we hem en we zijn gewoon aan zijn dominante manier van doen, een beetje bazig dat wel. We vertrekken want het is nog een heel end en met acht trappers die de kop nemen komt er onmiddellijk koren op de molen. Van Boven speelt met de pedalen. Hij heeft een grijns op het gezicht. Ik kijk naar zijn dijen, kuiten en billen en dan naar de mijne. Nou moe! Op één van de hellingen waar zowat iedereen angstvallig het asfaltfietspaadje neemt, kiest hij resoluut voor de kasseien en met grandeur laat hij zien wat hij in zijn mars heeft. Enkele keren per week met de fiets naar Doel en terug rijden werpt duidelijk zijn vruchten af. Willy Temmerman heeft al snel in de gaten dat het beste er bij mij af is na de Congo-berg. 'Is je vat aan het leeglopen?', vraagt hij zonder dat de anderen het horen. 'Heb je wel genoeg gedronken?' Toch wel, maar geen La Chouffe, zoals Pieter en Alain wel deden. Zelfs geen bruin bier met schuimende col waar Rudy gulzig zijn lippen aan zet. Freddy kan zich niet in de hoogste regionen handhaven. Een dipje dat toch wel aankomt. 'Ik heb nog wel een gelleke voor jou', zegt Etienne vaderlijk en met een schouderklopje geeft hij mij wat extra energie. Dat helpt! Ik kom erdoor... De hellingen volgen elkaar in een snel tempo op en iedereen maakt dankbaar gebruik van de tweede bevoorrading in Peizegem. Ik smeer mijn ketting voor de laatste veertig kilometer en mijn benen met zonnecrème. De foto's spreken voor zich. Ondanks de niet te onderschatten lastigheidsgraad van de rit, zie ik alleen maar contente gezichten van mensen die graag met de fiets rijden en al eens een tandje durven bijsteken. Ja Katrien. Je hebt duidelijk aan kracht gewonnen! Erik van Pottelberghe heeft duidelijk energie te koop. Het lijkt wel of hij moet zich gedurig bedwingen om niet met zijn krachten te woekeren. Hij houdt zich in en doet mij denken aan een man die de liefde bedrijft zonder voorbehoedsmiddel. Tijdens onze tocht zijn er waarschijnlijk nog meer en veel betere moppen vertelt, maar die heb ik dan spijtig genoeg niet gehoord. Om maar te zeggen dat de sfeer andermaal opperbest was en dat ik de lekkerste knapzak van allemaal had. Freddy gaat slapen met de illusie dat zijn beste moment nog moet komen... F.F.
