Mijn vrouw en mijn kinderen zijn twee dagen geleden naar Portugal vertrokken. Stel je voor dat ze om een of andere reden niet meer terugkeren en dat ik alleen achterblijf. Een verschrikkelijke gedachte maar er zijn mensen die dat tegenkomen. De gedachte alleen al is ondraaglijk en toch komt die confronterende vraag vrij snel. Ik ga de confrontatie niet uit de weg door snel de tv op te zetten of door op de fiets te springen. Stel je voor dat hun afwezigheid niet voor even is, maar voor altijd. Hoe blijf je dan functioneren? Zelfs de kleinste, simpele dingen lijken steiler dan gewoon bergop...Je dreigt te verzinken in het absolute niets. dc
