ONDERWEG 'Mag ik jullie nog iets vertellen?' vraagt de man die net voorbij de brug van Wetteren bij ons is komen aanpikken voor hij zijn eigen weg verder zet. Mijn zoon is dertig geworden en mijn vrouw is kort na de bevalling in een zware post-natale depressie gevallen waar ze nooit meer helemaal is uitgekomen. Mijn kompaan en ikzelf zijn een beetje uit ons lood geslagen en weten niet goed welke richting uit te kijken. Wat zeg je daarop? Dat verdriet of menselijke miserie niet op iemand's gezicht af te leven valt. Tot even daarvoor waren we drie fietsers die toevallig dezelfde richting uitreden, zonder naam of gezicht en nu staat we plots oog in oog met een man die zijn verhaal even kwijt wil en misschien wegkwijnt van eenzaamheid. Hij moet in Hamme zijn, maar als we naar een adres vragen blijkt dat zijn bestemming eerder Zogge is. Of we zin hebben om samen iets te gaan drinken, vraagt hij. 'Want ik wil jullie graag eens trakteren!' Misschien hadden we zijn uitnodiging niet mogen afwimpelen en hadden we ons kunnen openstellen voor een medemens in nood. We hebben hem een goede vaart gewenst en een behouden thuiskomst in Lochristi, waar zijn gehavende vrouw wellicht op hem wacht. Thuis wacht ons een warm bad, een pasta-maaltijd, zorg en aandacht. Je staat er niet altijd bij stil, maar het is niet altijd voor iedereen even evident. F.F.
