BEELDEN Daags na Gisbergen denk ik na over de gereden rit in beelden. Het stukje krantenpapier met op de voorpagina een zegevierende Tim Wellens in de Giro d'Italia. Oud nieuws maar uitstekend op mijn kiekenborst als bescherming tegen de kouwelijke ochtenddauw. Het achterzaaltje in dorpscafé Schuttershof waar de eerste deelnemers zich melden in een kakofonie van sponsorende kleuren. Mark geduldig wachtend op een bankje. De ontsteltenis op onze gezichten die ongedurig worden als blijkt dat we op Ron moeten wachten. Pieter die zich halvelings verstopt achter een broodautomaat. Hij heeft het koud. Patrick, die aan een spooroverweg Freddy bij de schouders pakt. 'Ge staat weer scherp'! Het is een compliment. De stevige tred en de eerste 'bevoorrading' na dik veertig kilometer in Massemen waar Freddy zich ontdoet van arm- en beenstukken. Hilariteit bij de anderen bij het zien van de halve kleerkast die onze Flandrien bij zich heeft. De zon die er maar niet door wil komen. De eerste helling van de dag. Pieter die zich schijnbaar zonder moeite vastbijt in het wiel van geweldenaar Ron. Paul die op alle hellingen in spaarmodus naar boven rijdt. Patrick, The Boss, zij aan zij met Flandrien Freddy die zich niet van enige trots gespeend, naar boven hijst. Iedereen werkt zich hogerop hoewel niemand de zeven sacramenten nog kan opnoemen. De Katholieke kerk kent verschillende sacramenten. Dit zijn zeven heilige handelingen die een katholiek tijdens zijn leven zou moeten uitvoeren.Het Heilig Doopsel, De Heilige Eucharistie, Het Heilig Vormsel, De Huwelijksviering, De Ziekenzalving, De Biecht en de Priesterwijding. Naar hun normen rijden hier zeven verdoemden! De eerste regendruppels boven op de Bosberg die pas in de late namiddag een bui zullen vormen. Peter en Mark die zich te goed doen aan overheerlijke krentenbollen en de verwarde haren van Frank als hij zich van zijn helm ontdoet. Zo ziet hij eruit als hij uit zijn bed komt. 'Freddy mag niet in de regen staan', zegt hij. 'Als hij gaat krimpen schiet er niets meer van hem over!... De soepele tred van Patriek, de lange mouwen van Peter en de ranke figuur van Pieter die komt vragen of hij mij uit de wind moet zetten. De duizelingwekkende vaart na de Congoberg en de halsbrekende toeren van Ron als hij overmoedig de drukke,grote weg oversteekt. 'Volgende week liever geen begrafenissen!. Morbide humor. De laatste bevoorrading waar koffie en cola gedronken wordt tegen democratische prijzen die ze alleen nog in Uitbergen kennen. De plakkerige drinkbus die straks in de afwasmachine zal verdwijnen, de met ketting-vet besmeurde handen. De dreigende druppels die elders een stevige plensbui zullen genereren. Frank zet zich op kop en brengt ons zo goed als droog naar het einde. Afscheid nemen! Hemelvaren op een heilige donderdag. In een flits is het voorbij. 'Het was weer een leuke rit, gasten', schrijft Patrick op het smoelenboek. Aan de onderste buis van mijn fietskader wrijf ik de sporen weg. Het laatste beeld. F.F.
DURE BOL In Hamme drinken we koffie. 'Mag daar een advocaatje bij?' vraagt de dienster vriendelijk. Niet dat we meteen echtscheidingsplannen hebben; maar het mag wel... We bestellen er ineens twee stukjes warme appeltaart met slagroom bij omdat mijn vrouw haar suikergehalte op peil wil houden. Op de kaart merken we dat een stukje appeltaart vijf euro kost. Voor een portie slagroom en een bolletje vanille ijs betaal je twee en een halve euro meer. Omdat het een gewone werkdag is beperken we ons tot slagroom. Als ik de rekening vraag betalen we evengoed de volle pot en dertig cent meer voor het advocaatje... Bij het buitengaan vraag ik aan de dienster toch een klein beetje uitleg... 'Och, daar heb ik niet op gelet', zegt ze met twee grote onschuldige reeën-ogen. 'Ik heb twee keer appeltaart, met alles erop en eraan ingetikt. Terwijl ze haar verontschuldigt loopt ze naar de kassa en geeft ons vier euro terug. In mijn tijd was dat honderdzestig frank maar wie spreekt daar nu nog over? 'Was het voor de rest allemaal in orde', vraagt ze nog. Het was heerlijk en over die twee advocaatjes zullen we het wel op een andere keer hebben. De horeca in Vlaanderen. Altijd een stukje spanning... dc
ZELFPORTRET 'Je kunt toch niet elke dag een foto van jezelf op het smoelenboek posten', zegt mijn vrouw. Zij heeft veel meer zin voor dosering dan ik. Aan de voormalige toegangspoort tot het stadje Aardenburg wil ik al zolang een kiekje in koerskostuum. Mijn kompaan wil liever niet in beeld. 'Ze hoeven niet te weten waar ik ben', zegt hij. 'Zorg dat het torentje er ook op staat!' is mijn enige bekommernis op dit moment. Het is er heerlijk rustig en een zomers briesje klieft door onze laatste schaarse haren terwijl we richting kust rijden. We hebben het gevoel dat we vandaag wel kunnen blijven fietsen. In de namiddag wordt de lucht zwoeler en bij elke stop stijgt de zomerse temperatuur met enkele graden. Boterhammen op de dijk in Cadzand. Cola in de schaduw op een verlaten terras en tussendoor genieten van de natuur in het Meetjesland en het vlakke land aan zee. Wielen ruisen en voor een keer laat de wind het afweten. Het zijn van die zeldzame dagen waarop alles in de beste plooi valt. Rijsttaart en broodpudding in Watervliet, koffie in Hoofdplaat en op weg naar huis het tempo opdrijven omdat we thuis willen zijn waar een verfrissende douchestraal op ons wacht. Kilometers stapelen zich moeiteloos op. 'Vanmorgen was mijn tank nog vol', denk ik...Maar dan laat ik hem langzaam leeglopen want vanavond is er niemand die van mij nog iets verwacht. Het weer kan zomaar opslaan! Hoeveel mensen zouden er vandaag niet met ons willen ruilen? We zouden beter niet teveel koffie drinken als we niet te vaak met een volle blaas aan de kant willen staan. Het zijn gedachten die opborrelen met tussenpozen en als er een zeldzame kasseistrook opduikt geef ik het volle pond... 'Parijs-Roubaix moet een verschrikkelijke koers zijn', denk ik na amper tweehonderd meter. 'Er zijn weinig gevleugelde klimmers die zich ook in de Vlaamse Ardennen thuis voelen', is alweer zo'n voltreffer van Flandrien Freddy. Het zijn van die dagen om in te kaderen. Je zou ze voor altijd willen vasthouden, maar dat kan helaas niet. 'Kabeljauwhaasje met een sausje en puree', klinkt als muziek van Mahler. Smakelijk! F.F.
