Mijn compagnon neemt mij nog maar eens mee in de schijnbaar eindeloze Polders die ook voor mij stilaan een gezicht krijgen. We rijgen de dorpen en gehuchten aan elkaar als twee pelgrims op weg naar Santiago di Compostella. Hier ligt ons fiets-hart. Een warm gevoel van intens geluk maakt zich van mij meester in deze groene zee van eenvoud. We eten smakelijke boterhammen onder een majestueuze eik, af en toe kruisen we een eenzame fietser die sterk de trappers maalt. Een lekke band pakken we beet met z'n tweeën. Hier kom ik sterker uit. We grappen en grollen en maken foto's in Oude Stoof. Oud, dat wel; maar we geven ons nog niet. Verscholen in de buurt van Absdale maken we twee appeltaarten met slagroom een kopje kleiner. Op mijn papiertje kruis ik de plaatsen aan waar we langskwamen. Een lang lint tussen Nieuw Namen en Stekene. Meerijden in een naamloze, volgzame groep is niets voor ons. Dwingelandij van de lokale Middenstand. Dankbaarheid is een klein gebaar. F.F.
EEN WERELD VAN VERSCHIL. Fietsen is voor vrouwen een totaal andere bezigheid dan voor mannen. Ik verklaar mij nader. Voor vrouwen is fietsen zich vaak noodgedwongen verplaatsen van punt A naar punt B. De korste weg van thuis naar het werk, de school of de créche om de kinderen te halen. Ook om boodschappen te doen nemen ze de fiets. De meeste mannen daarentegen die ik ken kiezen altijd de langste weg om van hier naar ginder te rijden. Ginder is daarbij een relatief begrip want waar ze naartoe bollen is van minder belang. Als er maar voldoende afstand tussen begin en eindpunt ligt. Voor vrouwen maakt het niets uit hoeveel km ze gereden hebben of tegen welke gemiddelde snelheid. Ze willen vooral vlug thuis zijn want er is nog zoveel te doen en ook als ze daarmee klaar zijn hebben ze nog altijd iets om handen. Vrouwen rijden gezapig, mannen koersen. Vrouwen fietsen met hun haren losjes in de wind. Mannen kruipen in de wielen of stoefen als ze op kop gereden hebben. Mannen rijden nooit zomaar van punt A naar B. Ze willen prestaties leveren, records verbeteren, prijzen pakken en als het nodig is rijden ze nog een extra lus. Vrouwen daarentegen pakken niets. Met een schouderklopje zijn ze best tevreden. Mannen niet! Die willen bevestiging; bewierookt worden. Een lauwerkrans rond hun nek. Vrouwen hebben altijd goede benen. Mannen zelden. Ze mankeren altijd iets. Vrouwen zetten hun fiets aan de kant als ze thuiskomen. Mannen zetten hun rit op Strava en op het smoelenboek, want ze willen gezien worden. Uitpakken met hun knalprestaties. Vrouwen drinken een koffie-tje met de buurvrouw. Mannen hebben grote dorst achteraf. Ze hijsen koude chocomelk en zware bieren om hun exploten extra in de verf te zetten. Vrouwen hebben niemand nodig en kennen de weg. Mannen organiseren zich in groep, raken snel het Noorden kwijt en hebben een satelliet Suzy nodig om hun bestemming te bereiken. Fietsen. Een wereld van verschil. F.F.
DRIEHONDERD EN ZES Grijs zijn de hoofdkleuren als de zon opkomt in het mooie Bellem en daarmee is de toon gezet voor een lange tocht doorheen Zeeland. Troosteloze provincie gelegen aan een koude plas water. Land dat niets van zijn schoonheid prijsgeeft als de zon niet mee wil. Randonneurs, mannen en vrouwen van de lange afstand en van diverse pluimage, maken hun opwachting aan het kleine inschrijvingstafeltje, opgesteld voor het dorpscafé, dat op dit ontiegelijk vroege uur nog slaapt. 'Randonneurs zijn mensen met een hoek af', zou iemand mij later zeggen. Hij is met de fiets uit Oost-Eeklo gekomen. Geboren en getogen in Sleidinge waar ook de wieg van ene Wilfried Martens stond. Om zes uur 's ochtends is het bibberen en aan een sluimer-tempo rijden de eerste vertrekkers richting Breskens waar we dik twee uur later de overzet naar Vlissingen moeten halen. Aan dit slakkengangetje zijn we nooit voor donker thuis, denk ik. Maar daar zal sneller dan ik dacht verandering in komen. Kwetterende stemmen en bekend volk aan de inderhaast opgestelde kleine bevoorrading. Eerste leegloper van de dag ook. 'De eerste keer dat ik zo'n bommetje in mijn handen nam bleef mijn vel eraan plakken', hoor ik een kale mens met een groot palmares zeggen. Geen nood! Mijn kompaan Frank weet altijd raad met platte banden. Een man als een rots waar je steeds op bouwen kunt. De boot vertrekt en bij mijn weten is iedereen tijdig aan boord geraakt. 'Misschien was ik toch beter nog eens naar het toilet geweest', is een gedachte die nauwelijks te onderdrukken valt terwijl ik mijn plaats inneem in de kopgroep die er stevig de beuk inzet. 'Zitten we hier wel op onze plaats?', vraagt mijn compagnon een beetje bedenkelijk. Ik wil antwoorden maar op dat moment maakt de rijder voor mij een gevaarlijke zwieper. 'We zien wel waar we uitkomen', denken we allebei. Iemand verliest een stuk van zijn fietsinfrastructuur. Meteen het sein om al het opgespaarde lichaamsvocht in een handomdraai te lozen. Christophe, een van de kopmannen brengt ons in enkele forse pedaal-stoten terug op de plaats waar we willen zitten. Vooraan! Tweede controlepunt na 105 km in Het Wapen van Stellendam. De inderhaast gemaakte boterhammen smaken als zoete koek. De kleine veertig kilometer tussen Stellendam en Ooltgensplaat rijden we in het stilzwijgende gezelschap van twee Franstalige medemensen op Nederlands grondgebied. Twee aparte werelden met een stroef verlopende communicatie die elkaar niet altijd vinden. 'Als we alleen maar meerijden in zo'n snelle groep, zien we niets van de omgeving!'Een waarheid als een koe zoals er hier veel te grazen staan. Het zal ons niet beletten om de kilometers tot Antwerpen weer met de snelle mannen mee te rijden die nu stilaan een gezicht krijgen. We scheuren over bruggen omstuwd door woelig water, langs ellenlange dijken waar duikers op zoek gaan naar oesters en komen voorbij plaatsen met vreemde namen die hun geheimen nooit volledig prijs gaven. Oude Pekela. Zou iemand in dit gezelschap van trappende benen weet hebben van het loodzware verleden van dit kleine dorpje waar eind jaren tachtig van de vorige eeuw het eerste seksschandaal losbarstte? Tientallen kinderen zouden toen meegelokt en seksueel misbruikt zijn. Alsof het nog niet snel genoeg gaat komt de Reus van Ekeren, in de persoon van Rudi Rutten zich op kop zetten. 'Als hij blijft mennen, kan ik het schudden!' Enige stress maakt zich van mij meester. Onnodig, zo blijkt, want mijn benen volgen gezwind die van de andere Randonneurs, voor wie snelheid bijkomstig is... Rudi blijkt dé gids bij uitstek om ons, als een volleerde loods, doorheen het macabere Antwerpse Havengebied te loodsen. Hallucinant om te zien, maar geen biotoop om fietsers door te sturen. En dan, plots, uit het niets. De blik op het Museum aan de Stroom en de fiere torens van de wereldhaven. Enige ontroering maakt zich van mij meester. In het café aan de voetgangerstunnel komt de dubbelganger van Tiesj Benoot vragen of hier iets te eten valt. Later zal blijken dat hij zich in de Antwerpse Binnenstad te goed deed aan garnaalkroketten met bruin brood. Hij is jong en moet nog leren dat op tijd eten en drinken noodzakelijk zijn om lang en snel te kunnen randonneren! Cola, koude chocomelk, koffie, dadels, boterhammen met lentesalade, rijsttaarten, één vloeibare gel gekregen van Etienne tijdens de rit naar Geraardsbergen, chocolade- en honingkoekjes, peperkoek, twee zwarte bananen en tenslotte een blonde Chimay aan het eindpunt. Het gaat er allemaal in maar het is nog niet genoeg om de zesduizend verbruikte calorieën terug bij te vullen. De weg tussen Antwerpen en Sas van Gent ligt bezaaid met lekke banden en komt over bekend terrein. Beveren, Vrasene, Sint-Gillis-Waas, Stekene...Even bekruipt mij de lust om de kortste weg naar huis te nemen. 'Dan kan ik morgen, zondag, met de Trappers meerijden', denk ik. Maar dan komt die drang weer boven om de volle driehonderd en zes kilometer rond te maken. Bij het zicht van de eindstreep persen de kopmannen er nog een laatste spurt uit en dan klinken enkele stoere overwinningskreten. Flandrien Freddy wou nog demarreren op brug van Aalter, maar daar moesten we gelukkig niet meer over. Op het moment dat de motor van onze wagen aanslaat komt Anja aangereden. 'We hebben er een gastronomisch ritje van gemaakt', zegt ze zonder verpinken. 'Een broodje en een kreempje in Antwerpen'...Op haar gezicht valt geen enkel spoor van enige vermoeidheid af te lezen. Ik kijk naar mijn groen rugzakje waar naast enkele reservebandjes en een doornat onderlijfje niets eetbaars is overgebleven... Er zijn randonneurs en dan zijn er gazelles. Driehonderd en zes kilometers lijkt een onoverkomelijke afstand op de fiets, maar dat is het niet. Je moet er gewoon genoeg tijd voor nemen, net als voor dit verslag. F.F.
