Waarschijnlijk is dit mijn laatste blog, ik denk erover na hem af te sluiten. Alhoewel ik niet genenezen ben ben ik klaar voor een tijdperk van mijn leven af te sluiten en opnieuw te beginnen met de mogelijkheden die ik nog heb. Dat betekent niet dat ik vergeten ben wat is geweest. Ik mis mijn vorig leven nog steeds, ik mis mijn collega's op het werk waarmee ik zoveel uren heb doorgebracht in goede en slechte tijden. Ik mis mijn vrienden van vroeger die nu nog zelden langs komen. De dagen breng ik meestal door in verveling want gezien mijn fysieke beperkingen kan ik niet veel meer dan wachten. Mijn lichaam doet pijn van het liggen in mijn bed en ik ben jaloers op de mensen die zomaar uit hun bed springen. Mijn mooiste dagen breng ik door met het bezoek van mijn kleinkind. Vorige week heb ik beslist om mijn een elektrische rolstoel aan te schaffen, dat zal mijn mobiliteit een beetje vergroten en dan kan ik lekker rondjes rijden met Ebe op mijn schoot.
Het verlies van mijn strijdmakker enkele weken geleden heeft mij fel aangegrepen en mij duidelijk gemaakt dat het snel kan veranderen. Dus probeer ik zoveel mogelijk de pijn te verbijten en dingen te doen als de gelegenheid zich voordoet. Mijn blog blijft nog steeds openstaan voor jullie reacties. Ik dank iedereen die mij een steuntje in de rug heeft gegeven en mij aangemoedigd heeft om ondanks alles door te gaan met vechten tegen het vieze beest. De strijd is nog zeker niet gewonnen, ik leef al 2 maand zonder chemo en na de volgende scan zal ik weten wat het resultaat is.
