Vandaag de derde koers dag op rij met de E3. Eerst dacht ik naar Harelbeke te rijden maar later vond ik dat toch wat te gek voor één passage een beetje voor de laatste rechte lijn, de aankomstzone zou tenslotte toch wel overbevolkt zijn. Dus besloot ik richting de Knokteberg te gaan, één van mijn favoriete hellingen in de streek. Vroeger had ik een toertje dat me langs de Kluis-, Hotond-, Knokte- en de Tiegemberg bracht, vier mooie hellingen en niet toevallig alle vier zonder kasseien. Na de passage op de Knokte had ik dan twee uur om naar de Tiegem te rijden, dat moest wel lukken.

Tot zover de theorie, het liep dus even anders. Blijkt dat ik mijn klassiekers toch niet zo goed ken. Het duurde wel erg lang voor de renners passeerden en uiteindelijk bleek dat ik een straatje verkeerd gereden was en niet op de Knokteberg terecht gekomen was maar op de Karnemelkbeekstraat. Je zou denken dat ik dat wel zou gemerkt hebben, gezien ik de Knokte één van mijn favoriete hellingen is. Maar tot mijn verdediging, het was een tamelijk gelijkaardige klim over een smal asfalt baantje door het bos en ik heb ook de Knokte natuurlijk nog nooit vanuit het perspectief van vandaag gezien. Helemaal boven had ik het misschien wel moeten merken maar ik kwam voor het eerst vanaf deze kant en door de nadars en de VIP toestanden in de omgeving had sowieso een wat andere route dan deze die ik in de andere richting nam, ik had het dus niet opgemerkt. Van de Karnemelkbeekstraat ging het rechtstreeks naar Tiegem, ik heb ze vandaag dus toch maar één keer zien passeren. Voor de terugrit heb ik dan maar weer voor dezelfde route gekozen als de heenweg.

Ondertussen heb ik de beelden van de Knokteberg gezien, ik ben nog naar de koers aan het kijken, en ben ik blij dat ik een foutje maakte. Er stond schijnbaar een massa volk, terwijl ik op een behoorlijk rustig plaatsje stond. Het was wel erg lang wachten aangezien ze er pas anderhalf uur later kwamen dan op de Knokte maar het was rustig in het bos dus dat viel wel mee. Al bij al had ik een mooie buiten dag, met mooi fietsen. Op het einde ging het recht naar de ondergaande zon, ik voelde me wel een beetje Lucky Luke.