Sinds vrijdagavond 7/2 staat hij in de garage , broederlijk naast de kleine te blinken. Mijn grote 29 inch Specialized Stumpjumper Expert Carbon HT. Die zal het samen met mij moeten gaan doen Down Under in oktober. Aan de fiets zal het niet liggen als ik de Crocodile Trophy niet zou uitrijden.

En vandaag zondag ben ik hem in weer en (letterlijk) zeer veel wind gaan uittesten, op de prachtige Toertocht van de Zoenk in Heverlee. Met de fiets om halnegen thuis vertrokken, PLAT achteraan na 11 km!!! Als een goed begin half gewonnen is......., kan dit wel tellen. En dit ondanks de tubeless (dus zonder binnenband) met anti lek latex banden. Gevloekt , en een bushok opgezocht om uit de wind het euvel te verhelpen, door toch maar een binnenband te plaatsen. Om één of andere reden had ik geen vertrouwen in de tubeless-banden, want de voorzienigheid had mij een vod en chirurgenhandschoentjes laten meenemen. Gelukkig, want die anti lek -latex is een plakboeltje. Ik heb zo'n vermoeden dat de band (of het ventiel) niet goed door de fietswinkel gemonteerd was. Neen, ik ben er zelfs zeer zeker van dat het zo is.

Soit, 20 minuten later kon ik mijn bushok verlaten richting Zoenk TT. Was het van koleire of pure domheid, maar ik reed naar Oud Heverlee, ipv naar Heverlee waar de  startplaats van de TT was. In een spurt dan maar naar Heverlee, gelukkig met de wind vol in de rug, om nog net op tijd te zijn vooraleer de inschrijving werd afgesloten. Nadien een super TT gereden met een zalig gevoel op mijn nieuw vehikel. De TT + over en weer met de fiets naar Heverlee gaf uiteindelijk 109 km op de teller, en 1350 hoogtemeters. Kortom als testritje kon dit tellen.

 Superfiets!!!

09-02-2014 om 17:58 geschreven door Jan Buelens  

09-02-2014 om 17:33 geschreven door Jan Buelens  

Ik heb de vraag gekregen  om meer informatie te geven over mijn trainingsschema’s.

Eerst een woordje “vakkundige” uitleg om aan te geven uit welk “fietstijdperk” ik afkomstig ben. Vandaag (21^ste eeuw) leven we in de moderne tijd (van het fietsen en wielrennen). Het ontstaan van fietsen  plaatsen we dan in die denkbeeldige tijdlijn in de Prehistorie of Oudheid  (eind 18^e eeuw).  De eerste Tour de France wordt dan het Grieks tijdperk (beginjaren 1900), de succesjaren van Stanneke Ockers het Romeinse tijdperk. De gouden jaren van Eddy Merck vinden plaats in de Middeleeuwen. Wel daarna kom ik en dat kunnen we dan plaatsen in de zogeheten  Nieuwe Tijd. Om maar aan te geven dat ik begon te fietsen toen een zeemvel in een  koersbroek nog een echt zeemvel was, puur natuur maar ook puur karton na een wasbeurt. Pedalen hadden  voethaken en riempjes, versnellingshendels stonden op de schuine buis van het kader (max. 10 versnellingen). De snelsluiting op de wielen bestond net en verving de vleugelmoer. Een moderne “computer” was een kilometerteller met riempje gemonteerd op de as van het wiel. Er was van belange geen sprake van hartslag- cadans-en watt-meetingen. Gegevens van kms, afstand en gemiddelden werden  (aangedikt) en opgeschreven met een “ Bic” in een atoma of A4 schriftje. Je had vlakke ritten, veel wind op kop ritten, en veel bergop ritten. Dat was sterk afhankelijk van je conditie en moraal. Er werd gefietst op het gevoel van lijf en ledematen, fietsen tot je tussen je kader hing , en je gebruikte druivensuiker en rijsttaartjes om te recupereren. EPO bestond niet, je moest alleen maar uitkijken dat je niet zwanger was bij een urinetest vanwege een peer onder je schouder . Elvis was still in the building, en Belgie werd geleid door 3 Kings terug. Als je van school wat “beschadigd” thuiskwam met of zonder straf, kreeg je eerst nog wat (muil) “peren” rond uw oren bij, voor je uitleg mocht geven, en het leger was nog verplicht. Kortom, en mijn leeftijdsgenoten zullen dit beamen, het was de laatste generatie echte mannen.  Mietjes,  nerds en analisten moesten nog uitgevonden worden in Belgie, maar ik denk dat ik aan het afwijken ben . Dat was mijn “tijdperk”. Je conditie bouwde je op door karakter en te fietsen en niet door naar metertjes te kijken en waarden te analyseren.

Een oude vos verliest zijn streken niet, maar moet zich om te overleven noodgedwongen aanpassen aan zijn veranderende biotoop. Ik kan nu typen met iets meer dan 2 vingers, heb sinds kort een smart-phone (wat heb ik daar al op gevloekt, en ik beschik over een heuse fietscomputer op elke fiets en heb een fiets-gps (met veel moeilijke woorden, teveel kleurrekes en opties). Excel-files en Word documenten vervangen het atoma-schriftje. Maar uiteindelijk draait alles nog steeds om het karakter, de“forme”, de conditie en vooral de goesting.

Ik noteer heden ten dage met plezier mijn metingen, waarden en cijfers, ja ja op een heuse laptop. Mijn tabelletjes bekijk ik, van analyseren heb ik geen kaas gegeten. Ik luister nog steeds naar mijn lijf en ledematen. Ik merk aan mijn tabelletjes dat ik harder, langer en soepeler fiets,  meer omwentelingen draai  aan een gemiddelde lagere hartslag. Ik krijg meer power in mijn benen , kan ook hogere Watt-waarden trappen, die ik ook langer kan volhouden. Maar dat, en das belangrijker denk ik, dat voel ik tenslotte ook als ik fiets. Niet door te meten, maar door veel en langer te fietsen, kan ik ook grotere en zwaardere trips aan en recupereer ik sneller.  De druivensuiker van toen is vervangen door gellekes en energy-bars, het rijsttaartje gelukkig gebleven.  Theorie is voor mij prettig en je kan daar discussie’s over hebben, want met cijfers kan je alles uitleggen. Maar de praktijk daar draait het om. De grootste atleet met de beste cijfers die tegen zijn goesting sport wordt verslagen door iedereen.

Mijn programma voor de volgende maanden zal er niet anders uitzien dan de voorbije. Fietsen, fietsen en velorijden, met goesting, goeste,  en plezier,  tegen mijn zin fiets ik niet, ik ben geen topatleet om den brode. Als de goesting wat afneemt zal ik enkele keren een recuperatieperiode inlassen. De carbonnen racefiets en mountainbike wordt dan vervangen door de ijzeren tweewieler, mijn Harley Davidson. Dan trek ik er met mijn madam op uit (zij op haar Harley, en zoals het hoort slaafs achter mij ). Ook die vakanties zijn al gepland.  En als we dan terug thuiskomen zal de goesting om mijn fietsen te bestijgen  er terug zijn. Het is nooit anders geweest.

 O ja, ik blijf wel maniakaal mijn cijfers, metingen en waarden noteren, ze vergelijken en bekijken, “gelijk nen echte”.

Mijn totalen sinds kerstdag 2013 zijn, op de Tacx 24308 hoogtemeters, 802 km verdeeld over 13 ritten. Op de mountainbike  3238htm, 248 km, gefietst in 4 Toertochten. 

De details ervan zie je hieronder in de Excel-files .

Bijlagen:
Fiets Tacx.pdf (252.1 KB)   
Mountainbike.pdf (175.7 KB)   

We zijn bijna aan het einde van januari. Weer een maand korter bij het grote doel, maar na een bezoek aan VeloFollies in Kortrijk zou een mens gaan denken dat de aankoop van mijn Specialized Stumpjumper een verkeerde aankoop is. Haast alle merken pakken uit met "mountainbikes oep elentriek". Had ik dat maar voordien geweten . Vermits ik afgelopen maand een zonnepaneeltje heb gekocht mag het opladen van die batterijen daarginds Downunder toch geen probleem zijn  . Het zal u maar overkomen dat er dan gedurende die dagen geen zon te zien zal zijn, sta je daar met een velo die 10 kilo zwaarder weegt . Enfin, ik zal al blij mogen zijn dat ik mijn gsm zal kunnen opladen met mijn zonnepaneeltje.

En dan iets wat ik afgelopen zondag mocht meemaken op de TT in Huldenberg. Erg trots ben ik er niet op, maar een mens in volle inspanning heeft geen tekort aan adrenaline;

De laatste 50 meter wordt het dus echt steil, en ik hoor achter mij plots die volgwagen naar boven komen, slippend met zijn banden, en ma claxoneren, zo'n echte wielerclaxon. Ik rij in het midden van da paadje, omdat het daar het beste ligt, kan eigenlijk geen kant op, en denk bij mezelf "kust mijn kloten hè gast".  Ik blijf verder pedaleren op de rug van de kasseien. Zijn koppeling begint gaan te slippen, nog harder dan zijn banden, en ma claxoneren. Ik kom boven op de betonnen weg, draai links en diene onnozelaar schiet mij voorbij,  begint te foeteren, da'k rechts moet rijden van de weg etc. Ik nog vol adrenaline van de inspanning roep natuurlijk wat onhebbelijkheden terug. De chauffeur kan er echt niet mee lachen, remt en snijdt mij de weg af. Ik kan nog net links voorbijsteken maar die gek gooit koleirig zijn deur open. Voor hij eruit is geef ik hem een lap op zijn gezicht, stop en spring van mijne velo, en het zit erop è . Nog wat geroep en getier, de koleire zot wordt tegen gehouden door enkele van zijn wielertoeristen en springt tenslotte terug in zijne wagen, vertrekt met gierende banden en  rijdt tegen een houten paaltje. Ja, ik kon niet anders dan lachen , het water kwam in mijn ogen, ook adrenaline zeker. Zeggen die mannen die ondertussen naar boven zijn gewandeld en terug op hunne fiets zitten tegen mij, let er ni op die denkt altijd dat hij een echte sportbestuurder is. Onnozelaar.

28-01-2014 om 20:19 geschreven door Jan Buelens  

Na de bevestiging van inschrijving op 28 december ll, heb ik vandaag de inschrijvingsfaktuur mogen ontvangen. Nog nooit zo blij geweest om een rekening te krijgen , en onmiddellijk betaald. Ik doe nu echt mee!

Ik heb me ook al ingeschreven voor enkele zware mountainbike marathons in de Belgische Ardennen (o.a. Ardennen Trophy, Roc d'Ardenne, Raid des Hautes Faines of RDFH en ook de vierdaagse LCMT)

21-01-2014 om 19:27 geschreven door Jan Buelens  

Om mijn Parkinson ziekte onder controle te hebben, moet ik al enkele jaren medicijnen nemen, en voel ik dat mijn lichaam traag maar geleidelijk aftakelt . Omdat ik een gedreven persoon ben, een  koppigaard  , ben ik de afgelopen jaren bij verschillende neurologen langsgeweest. Als ik het advies van de eerste en de tweede had moeten volgen mocht ik sinds de vaststelling in 2010, niet meer bewegen, niet meer sporten, veel (volgens mij te veel en te vaak) medicijnen nemen, en me vooral laten bewegen door kinesisten. Begrijpe wie kan. Nu ben ik bij een derde neuroloog die een andere visie heeft, en mijn mening van zelf te blijven bewegen, reizen, sporten, kortom van het leven genieten waar en wanneer dat kan, deelt. Ooit zal mijn lichaam wel meedelen wanneer bepaalde dingen niet meer kunnen. Tot dan, doen waar ik (je) zin in hebt. Mijn Parkinson ziekte zal vanaf nu niet meer aan bod komen in deze blog, tenzij het echt nodig is .

Augustus 2013; Ik ben met Geja (mijn vrouw) op vakantie met de Harley (motorrijder ben ik sinds mijn 18e) in de Franse Alpen. Wij komen op onze toertocht 1.000.000 fietsers tegen  (toen ben ik gestopt met tellen) die de cols bedwingen. Hoe meer ik er zie, hoe vaker ik denk dat die allemaal niet beter kunnen fietsen dan ik, en hoe meer goesting ik krijg om daar ook eens een vakantie aan te besteden .

Tegen dat we onze Harley's terug in de garage zetten is de beslissing genomen. In 2014 ga ik drie weken fietsen in de Alpen. Het parcours wordt onmiddellijk uitgetekend, 15 etappes, 1900 km, 46500 hoogtemeters. Uiteraard besef ik dat daarvoor getraind zal moeten worden en dat ik wat van mijn 83 kilo moet kwijtraken.

Bij gebrek aan echte hellingen, laat staan cols in Vlaams Brabant en Belgie schaf ik mij een Tacx I Genius Multiplayer aan, en een collectie klimdvd's. Ik installeer een "fiets-trainingcenter " (het Bakala trainingscenter is er niks tegen) op onze zolder.Zo kan ik toch oefenen op klimwerk, alhoewel weersomstandigheden ontbreken natuurlijk. Een venster openzetten geeft niet echt tegenwind op een rollensysteem. Hoewel het zoetjesaan winter (winter?) wordt begin ik wekelijks 3 tot 4 keer te fietsen op de Tacx. Wanneer  het weer meezit wissel ik af met ritjes met de  mtb. Mijn wekelijkse toertocht (TT) met de mtb sla ik haast nooit over. Omdat ik mijn Scott CR1 vastzet op zolder in mijn traningslab, schaf ik mij een nieuwe Scott Addict 10 aan. Zodoende hoef ik niet steeds mijn fiets van de rollen te halen, andere bandjes of wielen te monteren, vooraleer ik op de weg kan gaan oefenen. Alle argumenten helpen om een nieuwe fiets te kopen.

Op een zondag in november na mijn TT 's morgens, kijk ik naar de wekelijkse veldrit op Sporza. Aansluitend volgt naar jaarlijkse gewoonte het verslag van de Crocodile Trophy 2013. Het water loopt me in de mond, want elk jaar zeg ik bij het zien van deze reportage dat ik dat avontuur ook eens moet beleefd hebben. En als er ooit een jaar zal zijn dat ik terug getraind zal zijn, is het in 2014. Na de uitzending onmiddellijk het internet geraadpleegd over de Crocodile Trophy, met Geja gepraat, beslissing genomen en mij ingeschreven voor de editie 2014. (www.crocodiletrophy.com)

Op 28 december is mijn inschrijving bevestigd, ben ik op zoek gegaan naar nog meer informatie, en de daaropvolgende dagen boek ik vlucht en hotels. Ook begin ik met wat extra spullen en materiaal te kopen, waaronder een splinternieuwe mtb, de Specialized Stumpjumper Expert Carbon  HT 29". Een prachtig eindejaarscadeau vind ik en zoals gezegd, alle argumenten zijn goed om een nieuwe fiets te kopen . De mtb wordt geleverd in februari. Plannen maken en kopen is leuk, maar vanaf nu wordt het "serieus". Er zal vanaf 2014 moeten getraind worden.

1 januari 2014; Vanaf nu slechts 1 glas wijn per dag bij het eten, veel minder snoepen (niet ga ik niet schrijven), en minder frieten .

Mijn trainingcijfers van 16 sept'13 tot 31 dec; Op de Tacx 1675 km, 50250 hoogtemeters (htm) - Mtb (vooral TT's) 1025 km, 8675 htm - 250km op de weg (dit getal zal na de winter sterk oplopen)

 O ja, ook al 4 kg gewicht kwijtgeraakt .

Bijlagen:
Trainingslabo.jpg (231.3 KB)   

Ik word in maart 2014 49 jaar. In mijn jeugdjaren heb ik 6 jaar aan wielrennen gedaan (nieuwelingen-juniors-amateurs, telkens 2jaar). Nadien heb ik met tussenpozen wat gefietst, soms jaren niet vanwege beroepsbezigheden. Ongeveer 5 jaar geleden heb ik terug het plezier van fietsen ontdekt, vooral door de "schuld van mijn getrainde overbuur Marc".

Op een winteravond in 2009, tussen pot en pint, ben ik met hem de weddenschap aangegaan om de Mont Ventoux (op de Sporta-dag in juni 2010) te bedwingen. Onmiddellijk heb ik toen een mtb Cannondale F1 gekocht, en samen met Marc en Koen (andere overbuur) zijn we wat gaan mountainbiken met teveel stops onderweg. Ook ben ik af en toe een toertocht mtb beginnen rijden. 

Begin 2010 kreeg ik de melding dat ik op 45 jarige leeftijd de ziekte van Parkinson had . Weinig aan te doen, dan ermee te leren leven.

Later dat jaar  heb ik mijn 20 jaar oud stalen Eddy Merck ros uit de kelder gehaald en 500 km verder stond ik met Marc aan de voet van de Ventoux. Hij werd de grote kampioen in onze tweestrijd. Maar er is nog steeds discussie of zijn prestatie "reglementair en volgens onze afspraken en reglementen" is verlopen . Ik deed over mijn eerste col-avontuur in 25 jaar, op een veel te grote versnelling, 2 uur en 20 minuten. Maar dat was de start van mijn tweede "fietscarierre", die van ontspanning en plezier.

Ik kreeg de smaak terug te pakken, kocht mij in 2011 een hedendaagse wegfiets. Een Scott CR1 waar ik sindsdien jaarlijks ong. 5000 km mee afleg. Met de mtb ong. 2500 km. 

21-01-2014 om 19:21 geschreven door Jan Buelens