|
We zijn bijna aan het einde van januari. Weer een maand korter bij het grote doel, maar na een bezoek aan VeloFollies in Kortrijk zou een mens gaan denken dat de aankoop van mijn Specialized Stumpjumper een verkeerde aankoop is. Haast alle merken pakken uit met "mountainbikes oep elentriek". Had ik dat maar voordien geweten  . Vermits ik afgelopen maand een zonnepaneeltje heb gekocht mag het opladen van die batterijen daarginds Downunder toch geen probleem zijn  . Het zal u maar overkomen dat er dan gedurende die dagen geen zon te zien zal zijn, sta je daar met een velo die 10 kilo zwaarder weegt  . Enfin, ik zal al blij mogen zijn dat ik mijn gsm zal kunnen opladen met mijn zonnepaneeltje.
En dan iets wat ik afgelopen zondag mocht meemaken op de TT in Huldenberg. Erg trots ben ik er niet op, maar een mens in volle inspanning heeft geen tekort aan adrenaline;
In Ottenburg is er een bijzonder steile (zeer slechte weg) kasseihelling tot 20% op het einde, net buiten het centrum richting Maleizen rechts. Wij, de mtb-bikers die deelnemen aan de TT, komen uit het bos en dwarsen de rijweg om rechtdoor die veredelde geitenweg (want meer is het niet) te bedwingen. Op zowat 100 meter afstand op de rijweg vanuit Maleizen komt een groep van een 30-tal wielertoeristen, met volgwagen, afgereden. Die draaien links op, om ook die kuitenbijter te beklimmen. Veel lawijt, spurten omhoog, stuiven ons mtb-bikers voorbij, en lachen en zeveren over ons, de mannen met de dikke bannen (banden) etc, (en da was zeker prettig). Na 150 meter stopt de overigens slechte asfalt en gaat de beklimming verder over bijzonder slechte kassei in een holle weg. Het wordt daarbij steeds steiler, en daar beginnen de eerste wielertoeristen af te stappen, hoe steiler het wordt, hoe meer er afstappen. Hunne volgwagen stopt en zet zich aan de kant. Wij, enfin ik zal over mezelf spreken, ik dus, fietsen die mannen die alle kanten uitschuiven op hun fietsschoenen voorbij, en natuurlijk kan ik het ni laten om nu met hen te lachen. Ik adem diep in en roep "Hier zen de mannen met de dikke bannen , gijle zijt toch een veloclub en geen wandelclub etc" , plezant dus. Die gasten roepen wa terug en wandelen over heel de weg, maar geen probleem om er voorbij te laveren.
De laatste 50 meter wordt het dus echt steil, en ik hoor achter mij plots die volgwagen naar boven komen, slippend met zijn banden, en ma claxoneren, zo'n echte wielerclaxon. Ik rij in het midden van da paadje, omdat het daar het beste ligt, kan eigenlijk geen kant op, en denk bij mezelf "kust mijn kloten hè gast"  . Ik blijf verder pedaleren op de rug van de kasseien. Zijn koppeling begint gaan te slippen, nog harder dan zijn banden, en ma claxoneren. Ik kom boven op de betonnen weg, draai links en diene onnozelaar schiet mij voorbij, begint te foeteren, da'k rechts moet rijden van de weg etc. Ik nog vol adrenaline van de inspanning roep natuurlijk wat onhebbelijkheden terug. De chauffeur kan er echt niet mee lachen, remt en snijdt mij de weg af. Ik kan nog net links voorbijsteken maar die gek gooit koleirig zijn deur open. Voor hij eruit is geef ik hem een lap op zijn gezicht, stop en spring van mijne velo, en het zit erop è  . Nog wat geroep en getier, de koleire zot wordt tegen gehouden door enkele van zijn wielertoeristen en springt tenslotte terug in zijne wagen, vertrekt met gierende banden en rijdt tegen een houten paaltje. Ja, ik kon niet anders dan lachen , het water kwam in mijn ogen, ook adrenaline zeker. Zeggen die mannen die ondertussen naar boven zijn gewandeld en terug op hunne fiets zitten tegen mij, let er ni op die denkt altijd dat hij een echte sportbestuurder is. Onnozelaar.
Eind deze week volgen de cijfers van mijn trainings-sessies, met wat uitleg erbij.
|
