Vandaag geprofiteerd van de positieve weersvoorspellingen !
Deze morgen vertrokken voor een reeds langer uitgestippelde, maar steeds letterlijk in het regenwater gevallen fietstocht naar Overmere - Donk.
Vanuit De Klinge heb je de luxe om via de oude spoorwegbedding volledig autovrij tot in het centrum van Sint-Niklaas te rijden. (foto 1) In de stad ging het langs mijn oude school . "Presentatiejeugd is zo vol van vreugd ..."  klonk het schoollied, maar niet voor mij. Jongens toch, wat een slechte herinneringen heb ik toch aan die schooltijd. Maar hij ligt gelukkig al 30 jaar achter mij.
Dan ging het via de Spoorweglaan (leuke herinneringen, want dit was de knuffelplaats bij uitstek voor de jeugdige koppeltjes !) en de Leon Scheerderslaan richting Belsele. De werken aan de Valk zijn na meer dan een jaar nog steeds niet afgelopen, dus de baan blijft hier afgesloten. Een ommetje via de Filip De Pillecijnlaan brengt je in de Hoge Bokstraat. Als je dan linksaf slaat in de richting van de spoorweg , zit je weer op het goede pad.
Net voorbij de spoorwegovergang leiden de knooppunten je op een autovrij pad naast de drukke spoorlijn Antwerpen - Gent. (foto 2)
Dit heb ik kilometerslang gevolgd. Toch is het niet onaangenaam om hier te rijden. Onderweg kom je voorbij het prachtig gerestaureerde stationnetje van Sinaai. (foto 3)
Via de gehuchten van Waasmunster,  met vooral De Ruiter als meest bekende, ging het richting Lokeren. En baf ... Daar stond ik eensklaps aan de ingang van het Molsbroek. (foto 4, 5, 6) "Dit domein van 80 ha is het grootste beschermde gebied van de Durmestreek en als eerste reservaat erkend door het Vlaamse Gewest . Het Molsbroek is bij de natuurliefhebbers vooral gekend als een paradijs voor in het wild levende vogels en moerasplanten. Doorheen en omheen het reservaat slingert zich een geasfalteerde wandel- en fiets dijk van 4,5 km lengte. Deze is steeds vrij toegankelijk en biedt de wandelaar en fietser een prachtig uitzicht op de rijk geschakeerde natuur." Zo wordt het Molsbroek beschreven op het internet en er is werkelijk geen woord van gelogen.
Via autoluwe wegen, een weg gelijkoplopend met de E17 en een fietspad langs de spoorlijn Antwerpen - Gent leidde mijn stalen ros me richting Zele Heikant.
De E17 bleef in het vervolg van de rit regelmatig zicht- en hoorbaar. Rustige wegen en onverharde fietspaden (foto 7) brachten me naar Overmere. Dit rustige dorp heeft als belangrijkste toeristische trekpleister Het Donkmeer. (foto 8) Een prettige plaats voor de picknick deze middag.
Na een rustig en mooi toertje rond Overmere peddelde ik terug richting Lokeren. Schitterende wegen met heel wat natuurschoon (foto 9 en 10) deden me weer genieten.
Via de andere kant van het Molsbroek kwam ik midden in het centrum van Lokeren op een aangenaam fietspad naast de Durme terecht. (foto 11)
Net voor het huis van mevrouw Ooievaar (Dit noemen we zo al sinds jaar en dag in de familie omdat het voor de restauratie net het huisje uit de Fabeltjeskrant was.) stuurde de fietsroute mij recht het Verloren Bos in (foto 12 en 13) , een prachtig gelegen verblijfscentrum voor jeugd- en schoolgroepen. Daarna ging het via heel rustige wegen richting Sinaai,  Puyvelde en Kemzeke, mijn geboortedorp. Na een stop bij mijn ouders fietste ik gezwind via de spoorweg richting huis.
85 km stonden er op de teller na deze heel mooie tocht.

De knooppunten: 80, 81, 82, 83, 36, 34, 33, 31, 26, 32, 29, 27, 28, 78, 80, 71, 72, 66, 44, 38, 32, 70, 78, 28, 27, 24, 23, 22, 21, 25, 30, 92, 87, 85, 86, 84, 81, 80