Daar ben ik weer. Na een harde winter zijn we in maart terug gestart met onze zondagse fietstochtjes. Maar het waren slechts inlooptochtjes, niet meer dan 60 km. Ook de pechduivel heeft in onze groep toegeslagen met twee langdurige geblesseerde fietsers zodat het allemaal op een laag pitje staat. Vandaag ben ik er dan noodgedwongen maar alleen op uit getrokken voor een heel mooie fietstocht maar met de nodige hindernissen. Via onze prachtige oude spoorweg voerde de tocht mij naar het centrum van Sint-Niklaas. Op zondag is dit best te doen om te doorkruisen, want dan lijkt de stad uitgestorven. In de week raad ik je het niet echt aan, want dan moet je ogen en oren op je rug hebben. De fietspaden zijn wel breed genoeg en zijn afgescheiden van de rijbaan, maar het is op en rond de markt steeds een drukte van jewelste met gevaarlijke punten voor alle weggebruikers. Dringend tijd denk ik om het verkeersplan eens te herzien ! Ik vervolgde mijn weg via het gekende Waasland Shopping Center. Ook hier is het in de week een echte mierennest om er veilig voorbij te geraken, maar op zondag ... een oase van rust. Al snel kwam ik op het grondgebied Tielrode aan. Dit is toch een prachtig dorp voor de natuurliefhebber. Eerst rijd je een eind door het natuurgebied De Roomacker (foto 1). Oude kleiputten van de steenbakkerijen zijn nu de basis van een pareltje natuur. Daarna zie je duidelijk geïllustreerd wat een questa is. Je rijdt een hele tijd over een heuvelrug en krijgt prachtige gezichten op het dorp. (foto 2) Met een rotvaart duikel je het dorp binnen. Opletten dat je op tijd remt of je vliegt de kerk binnen ! Door de aanleg van de dorpsstraat in schitterende kasseitjes krijgt de dorpskern een nostalgisch aangezicht. Mooi !!! Even verder kom je op de dijk langs de Durme terecht. De overzet naar Hamme wenkte. Maar dat was buiten het water gerekend. Door de aanhoudende droogte stond er nauwelijks water in de Durme bij laag tij waardoor de veervrouw de overtocht echt niet kon wagen. (foto 3) Even nagevraagd hoe ik aan de overkant kon geraken. Er zat maar een ding op en dat was tot aan de Mirabrug (foto 4) te rijden en daar over te steken. Elke vrouw die deze brug oversteekt waant zich toch wel vijf minuten Willeke Van Amelrooy denk ik. Onder een toenemend zonnetje vervolgde ik mijn weg kilometerslang langs het water, eerst de Durme en daarna de Schelde. Dit is toch wel mijn lang leven ! Via Hamme Driegoten (prachtig maar in de zomermaanden heel toeristisch) en vele doorkijkjes op de Schelde kwam ik uiteindelijk in Moerzeke Kastel. Daar nam ik de overzet naar Baasrode. De kerk oogt indrukwekkend maar verder is het een heel lelijk dorp met rommelige littekens van industrie. Gelukkig kom je dan al snel in de Vlassenbroekse polder. (foto 5). En dan zie je ineens een idyllisch gehuchtje liggen ! Gelukkig dat ik af en toe goed kan raden, want er staat niet direct een plaatsaanduiding. Tijd voor een terrasje ! Daarna weer het stalen ros op richting Ros Beiaardstad. De torens van Dendermonde tonen je al van ver waar je bent. Maar na knooppunt 91 was er geen knooppunt 90 of 95 te zien. Alleen 89 en 88. Eerst 88 geprobeerd, maar na een paar kilometers stond er een bord langs het water waaruit bleek dat ik richting Gent aan het rijden was. En dat was niet de bedoeling. Dus maar teruggekeerd op mijn stappen ! Op de parking bij knooppunt 91 dan maar de kaart bestudeerd; waaruit bleek dat ik maar moest zoeken hoe ik aan de overkant van het water geraakte en dat daar dan ergens 90 of 95 te vinden was. Een bordje van LF Dender- Waaslandroute kon mij ook op weg zetten. Maar hier kwam het Belgisch verkeers(on)beleid weer eens boven want ineens waren er in de verste verte geen bordjes meer te bekennen. Dus maar het fietspad richting Hamme gevolgd. (niet de aangenaamste weg) Uiteindelijk kwam ik uit in Hamme Zogge en aan het supporterscafé van Greg Van Avermaet kon ik nummer 90 terug oppikken. Via Waasmunster en een terrasje in het Palingshuis ging het richting Belsele en De Klinge. Moe maar tevreden arriveerde ik daar tegen kwart na 6.
Vandaag waren de weersvoorspellingen niet zo denderend om een lange fietstocht te maken. De lucht zag er ook heel de dag dreigend uit. Daarom werd het een beetje een lanterfantdag met ons fietsclubje van zondag. Eerst reed ik naar Kemzeke via de oude spoorweg. Daar hadden we met de anderen afgesproken. Daarna ging het terug richting De Klinge door het waterwinningsgebied . Net voor Hulst draaiden we rechts op richting de Zestigvoet en reden we via veldwegen naar Prosperpolder. Dit is een heel gezellig dorpje op de grens van Nederland en België, goed gekend bij fietsers. Daar zochten we een gezellig terrasje op in Den Angeluus, een nieuw café. Wat een gezellige locatie ! Na bijgetankt te hebben , ging het door de polder richting Kieldrecht. Via de Grote Geul reden we naar Meerdonk. Over de dijken en langs de Rattentoet kwamen we aan de kleine Geul op de Groene Dijk. Daarna ging het via landwegen naar de wijk Het Kalf om via de spoorweg opnieuw in de Klinge terecht te komen. Met 50 km op de teller hadden de benen toch weer even gedraaid. En ... geen spatje regen gevoeld !
Gisteren de fiets weer van stal gehaald. Door de twee superdrukke laatste weken van het schooljaar was er daarvoor van fietsen zo goed als niets in huis gekomen. Vertrokken om half negen om de ergste warmte voor te zijn ! De bestemming was deze keer Dendermonde. Via het centrum van Sint-Niklaas en het Waasland Shopping Center ging het naar Tielrode. (1 en 2) Daar heb ik het veer genomen richting Hamme. Zo kwam ik direct langs de prachtige Scheldeboorden (3) . Kilometerslang voerde de fietstocht langs de Schelde naar Dendermonde. Als je de stad wil bezoeken, moet je even van de route afwijken, maar ik ben er al zo vaak geweest dat ik het gisteren zomaar gelaten heb. Daarna voerde de tocht naar Grembergen. Hier was het even zoeken. Door recente wegwerkzaamheden was het knooppuntenbord 90-92 verdwenen. Voor de fietsers: aan een metaalbedrijf moet je de straat rechts indraaien in plaats van een heel drukke baan te volgen. Een 200-tal meter verderop heb je dan weer een bordje. Daarna kwam ik in het typische Wase akker- en weidenlandschap (4) en ging het via verkeersluwe wegen naar Zele en Waasmunster. Daar liep de tocht een eindje langs de Durme om vervolgens naar de Heide geleid te worden. De schaduwrijke lanen zorgden hier voor een aangename verkoeling. Daarna vervolgde ik mijn tocht door Belsele en Puyvelde om zo weer naar huis te keren. De knooppunten: 80, 81, 82, 83, 36, 45, 44, 76, 77, 91, 9, 50, 68, 57, 56, 99, 95, 90, 92, 93, 40, 46, 43, 39, 42, 37, 33, 34, 87, 85, 86, 84, 81, 80 Totale afstand: 84 km
Vandaag had ik zin om de twee kanten van de Schelde te verkennen. Via Kieldrecht, Nieuw-Namen en Oude Doel rijd je op een klein uurtje van De Klinge naar Doel. Door de wegenwerken in Kieldrecht zijn er een aantal bordjes van de fietsknooppunten verdwenen waardoor je goed uit je doppen moet kijken op kruispunten. Net buiten het dorp moet je rechts de Pillendijk oprijden om via een mooie dijkenroute (1) richting Oude Doel en Doel (2) te rijden. Jammer dat dit ooit zo idyllische dorp er nu zo verloederd en verwoest bijligt. Vandalen hebben zich hier ferm uitgeleefd. Dat komt ervan als je mensen onteigent (en waarvoor ?) en daarna jarenlang niks meer doet. De afbraakwerken zijn nog maar mondjesmaat gestart. Dus dat is om vernielingen vragen. In het weekend kan je op het half uur nog steeds overzetten (3) naar Lillo en dat heb ik dan ook gedaan. Lillo (4) is een gezellig dorpje aan de overkant van de Schelde, dat een echte toeristische trekpleister geworden is. Op zondag is het hier ook regelmatig rommelmarkt. Als je het dorpje bezocht hebt, moet je terug richting overzet fietsen om dan rechts af te slaan . (Links als je van de overzet komt.) Ook hier ontbreken de knooppuntbordjes. Je komt dan pijlsnel midden in de Antwerpse haven. (5) Op zaterdag is het daar heel rustig fietsen en kan je je een goed beeld vormen van de enorme havenindustrie. Op zondag is het heel wat minder aangenaam om hier te fietsen. Hele bendes motorrijders gebruiken dan de havenwegen als racecircuit. Zij scheuren over de wegen en door de bochten zonder op of om te kijken. Velen zijn hier al verongelukt. Eigen schuld dikke bult zou ik zeggen. De politie houdt regelmatig controles, ook vanuit de lucht, maar zoals overal veel te weinig. Aan de Zandvliet- en de Berendrechtsluis was het even zoeken om een gesloten brug te vinden om verder te rijden, maar mits een goede oriëntatie en logisch nadenken lukte het wel. Je krijgt hier en daar wel de tijd om de mastodonten (6) die op de Schelde varen, begeleid door een loodsschip te bewonderen. De route leidde mij dan verder via Zandvliet en Putte tot aan het natuurreservaat 'Het Rood' en het Ravenslot (7) in Stabroek. Via Hoevenen en Ekeren kwam ik dan opnieuw in de haven van Antwerpen terecht. Scheldedijken voerden mij recht tot in het hartje van de stad. (8) Aan het Steen, met zicht op de kathedraal smaakte een ijsje me dan ook geweldig. Dan snel de voetgangerstunnel opgezocht om mij opnieuw naar Linkeroever te begeven. Daar kwam ik tot de constatatie dat ik het tweede papiertje met de knooppunten onderweg was kwijtgeraakt. Gelukkig heb ik dit deel van de route al vele malen gefietst in omgekeerde richting als we met het vijfde en zesde leerjaar naar Herentals fietsen zodat ik vlot terug in De Klinge geraakte. 102 km stond er op de teller. De knooppunten: 73 - 10 - 60 - 12 - (13) 14 - 15 - 95 - 92 - 97 - 94 - 18 - 17 - 84 - 85 - 14 - 13 - 55 - 54 - 56 - 57 - 27 - 44 - 46 - 51 - 10 - 8 - 1 - 2 - 71 - 72 - 74 - 81 - 80
Het goede fietsweer van de voorbije dagen zorgt voor de nodige kriebels om erin te vliegen. Na het leuke verjaardagsfeestje van Bart, Ronny en Alex sta ik om tien uur toch paraat om aan een tocht van 82 km te beginnen. Vandaag heb ik zin om "Schipper mag ik overvaren" te spelen. Ik ben vast in één van mijn vorige levens visser of veerman geweest, want ik heb iets met water. Zet mij op een overzetbootje en ik leef helemaal op. Zet mij een uur of meer op een boot en ik word helaas zeeziek. De eerste etappe leidt mij van ons vertrouwd fietspad naar Vrasene langs "De Vaart" zoals we deze kanaaltjes (?) noemen. Daarna gaat het richting Beveren en Kruibeke langs autoluwe straatjes door de polders. In Kruibeke ligt de eerste overzet te wachten naar Hoboken. Dit is een vrij grote boot, die in de week voornamelijk wordt gebruikt door leerlingen en arbeiders en in het weekend door de vele dagjestoeristen. Al gauw bereiken we de overkant. Voor een plattelandsmens als ik kan het contrast niet groter zijn. Van een groene linkeroever van de Schelde naar een grauwe en geïndustrialiseerde rechteroever. Ik zou daar jammer genoeg nooit kunnen wennen, denk ik. Via rusitige fietswegen gaat het dan verder richting Hemiksem. Dit is een mooi stukje van de LF2-route. Je wordt dan geleid naar het Kallebeekveer, waar je kan overzetten naar Bazel, maar ik ben daar gewoon rechtdoor gereden, richting Schelle. Daar kan je het veer naar Wintam nemen. En dat heb ik ook gedaan. Zo kwam ik aan de indrukwekkende zeesluis van Wintam. Daar was het even zoeken om de sluis op de juiste plaats over te rijden. Meteen daarna deed ik de schrik van mijn leven op. Net toen ik over de sluis reed, begon de bel te rinkelen en moest ik zo snel mogelijk de sluispoorten verlaten. Het hek was zich al aan het sluiten toen ik aan de overkant kwam. Er werd dan ook nog iets omgeroepen, maar daar verstond ik geen woord van. Wilde de sluiswachter mij aanmanen om goed door te fietsen ? Ik weet het niet. Maar mijn hart stond alleszins stil. Bekomen van de schrik, kon ik even later verder fietsen richting Temse. Je rijdt kilometerslang langs de Schelde en passeert ook Rupelmonde, de geboortestad van Mercator. Net voor de brug van Temse had ik nog een ontmoeting met Tom Van Hooste, één van onze beste veld- en afstandslopers ooit in België, maar een heel bescheiden en toffe man. Ook Irina zijn vrouw is een vlotte dame. Zij hebben lange tijd in onze straat gewoond, maar zijn nu verhuisd naar Stekene. Toch blijven zij geïnteresseerd in de atletiekexploten van mijn oudste dochter, Evelien. En telkens Tom haar ontmoet, krijgt ze een heleboel goede raad mee. Tom jong, we hopen je nog dikwijls tegen te komen op de atletiekvelden als trainer en begeleider. Met een goede vijftig kilometer op de teller, was het dan tijd om even een terrasje te gaan doen. Het Sas, net voor Weert, is daarvoor een goede locatie. Na de welgekomen verfrissing, ging de tocht verder tot aan het Veer naar Driegoten in Hamme. Hier moest ik even denken aan mijn jeugd, toen er hier nog werd overgezet met een houten roeiboot, waarmee maximum 10 fietsen meekonden. Wat hebben we toen toch een lol gehad. Enkele kilometers verder ligt dan de overzet naar Tielrode. Als je Tielrode nog maar net bent binnengereden, wacht je een heel steile beklimming, een korte kuitenbijter. Meteen daarna rijd je door het natuurgebied: De Roomakker. Dit is een mooi voorbeeld van herbestemming van oude kleiputten van steenbakkerijen. Daarna liep de tocht naar het centrum van Sint-Niklaas. Vandaaruit keerde ik langs de oude spoorweg terug naar De Klinge. Het was weer een dagje genieten op de fiets. De gebruikte knooppunten: 80, 81, 74, 72, 71, 2, 5, 6, 7, 50, 47, 48, 48, 49, 42, 43, 33, 32, 70, 30, 34, 31, 54, 1, 2, 3, 5, 6, 91, 77, 76, 44, 45, 36, 83, 82, 81, 80
Vandaag was het de bedoeling om een 70-tal kilometer te fietsen. Aanvankelijk was Hamme de bestemming, maar de wind besliste er anders over, want doorrijden met meewind en terugkomen met tegenwind was met dit weer geen optie. Daarom werd Emmapolder het doelwit. De eerste zes kilometer richting Sint-Gillis Waas werden gedragen door de zijwind, maar eens richting Vrasene langs de watergang gedraaid werd het snel duidelijk dat het een zware rit zou worden door de wind op kop. Richting Meerdonk kon ik nog wat verpozing vinden beneden de dijk, maar eens de polder ingedraaid richting Kieldrecht was het stampen. Een warme chocomelk in het centrum van Kieldrecht bracht even verpozing, maar de koude temperatuur zorgde ervoor dat de tere spieren in mijn rug en nek compleet begonnen te verkrampen. Daarom besloot ik dan maar om via Nieuw-Namen en Clinge de thuishaven op te zoeken om daar languit in de zetel te genieten van de exploten van Fabian Cancellara. Man, man wat een atleet !
Met nog maar 700 km op de teller in het jaar 2010 begin ik mij stilaan zorgen te maken over mijn fietsconditie. Het lange en zware winterweer is daar natuurlijk de oorzaak van. Daarom stippelde ik aan de hand van de CD-rom met alle fietsknooppunten in Vlaanderen een tochtje uit door ons eigen Waasland. De oude spoorweg van De Klinge naar Sint-Niklaas bracht mij naar het centrum van deze stad. Langs de prachtige brede fietspaden die de hele stad doorkruisen (wat een verschil met vroeger toen ik daar in mijn jonge jaren nog naar school ging en de stad doorfietste met een groot gevaar voor lijf en leden) maakte ik dan de verbinding met het fietspad langs de spoorweg naar Belsele. Van daaruit fiets je op een snelle en rustige wijze naar de prachtige Heide van Waasmunster en op dijken langs een oude arm van de Durme. (foto 1) De toeristen genoten er ook van het eerste zonnetje want de terrasjes zaten stampvol. Vervolgens liep de route door de Durmemeersen. Wat een prachtige rietkragen ! (foto 2) Langs smalle veldstraatjes en verkeersluwe baantjes naderde ik al snel Lokeren. Dat merk je door het aanzwellend geluid van de E17 op de achtergrond. Toen ik onder de brug van de E17 doorreed, kwam ik in het natuurreservaat: Het Molsbroek.(foto 3 en 4) Het is wel een vreemd gezicht als je hier voor de eerste keer komt, want naast de file op de E17 en de bijhorende industrieterreinen ligt hier een schitterend natuurgebied. Ik heb dit al regelmatig bezocht met het 3e en 6e leerjaar van onze school, maar als voetganger heb je toch minder een zicht op de uitgestrektheid van dit gebied. Eens Het Molsbroek door, kom je in het midden van de stad Lokeren terecht, maar je hoeft alleen maar de baan te kruisen om verder te fietsen langs de Durme. Die voert je via de Daknamse Meersen naar de immer stille en oh zo landelijke dorpskern van Daknam. (foto 5) Van daaruit liep mijn tocht verder naar Sinaai. Op de scheiding van Daknam en Sinaai, reed ik toevallig voorbij het huis van één van mijn talrijke oudleerlingen: "De Nico" . De Nico is zo één van die mannen die je nooit meer vergeet. Een geweldige kerel ! Als slimste van de klas koos hij na de lagere school voor een opleiding in de biotechnische richting. Want alles wat met natuur te maken had, was zijn dada. Hij heeft meerdere collega's verblijd met een diertje dat tijdens de les vanuit zijn mouw kwam piepen of vanop zijn bank aandachtig de les meevolgde. Dat had hij dan 's morgens snel meegesmokkeld naar school. Maar van de Nico kon je dat hebben. Na zijn middelbare school ging hij filosofie studeren, ook echt iets voor hem, en hij studeerde met glans af als filosoof. Of hij dat beroep ooit heeft uitgeoefend weet ik niet, maar nu is hij boomchirurg. Vast en zeker een schitterend vakman ! Na dit intermezzo liep mijn tocht verder tot in Puyvelde om via het Helsvuur op de Luitentuit terecht te komen, opnieuw grondgebied Sinaai. Via landweggetjes kwam ik ineens terecht langs de Stekense Vaart. Wat een mooi fietspad ligt daarnaast ! Al kronkelend reed ik dan via de Tragel terug het oude spoorwegpad op richting huis. Op 76 km stond mijn kilometerteller stil. Moe maar tevreden dat die benen weer eens goed konden draaien.
Vandaag waren de weersvoorspellingen niet zo denderend om een lange fietstocht te maken. De lucht zag er ook heel de dag dreigend uit. Daarom werd het een beetje een lanterfantdag met ons fietsclubje van zondag. Eerst reed ik naar Kemzeke via de oude spoorweg. Daar hadden we met de anderen afgesproken. Daarna ging het terug richting De Klinge door het waterwinningsgebied . Net voor Hulst draaiden we rechts op richting de Zestigvoet en reden we via veldwegen naar Prosperpolder. Dit is een heel gezellig dorpje op de grens van Nederland en België, goed gekend bij fietsers. Daar zochten we een gezellig terrasje op in Den Angeluus, een nieuw café. Wat een gezellige locatie ! Na bijgetankt te hebben , ging het door de polder richting Kieldrecht. Via de Grote Geul reden we naar Meerdonk. Over de dijken en langs de Rattentoet kwamen we aan de kleine Geul op de Groene Dijk. Daarna ging het via landwegen naar de wijk Het Kalf om via de spoorweg opnieuw in de Klinge terecht te komen. Met 50 km op de teller hadden de benen toch weer even gedraaid. En ... geen spatje regen gevoeld !
