|
Met nog maar 700 km op de teller in het jaar 2010 begin ik mij stilaan zorgen te maken over mijn fietsconditie. Het lange en zware winterweer is daar natuurlijk de oorzaak van. Daarom stippelde ik aan de hand van de CD-rom met alle fietsknooppunten in Vlaanderen een tochtje uit door ons eigen Waasland. De oude spoorweg van De Klinge naar Sint-Niklaas bracht mij naar het centrum van deze stad. Langs de prachtige brede fietspaden die de hele stad doorkruisen (wat een verschil met vroeger toen ik daar in mijn jonge jaren nog naar school ging en de stad doorfietste met een groot gevaar voor lijf en leden) maakte ik dan de verbinding met het fietspad langs de spoorweg naar Belsele. Van daaruit fiets je op een snelle en rustige wijze naar de prachtige Heide van Waasmunster en op dijken langs een oude arm van de Durme. (foto 1) De toeristen genoten er ook van het eerste zonnetje want de terrasjes zaten stampvol. Vervolgens liep de route door de Durmemeersen. Wat een prachtige rietkragen ! (foto 2) Langs smalle veldstraatjes en verkeersluwe baantjes naderde ik al snel Lokeren. Dat merk je door het aanzwellend geluid van de E17 op de achtergrond. Toen ik onder de brug van de E17 doorreed, kwam ik in het natuurreservaat: Het Molsbroek.(foto 3 en 4) Het is wel een vreemd gezicht als je hier voor de eerste keer komt, want naast de file op de E17 en de bijhorende industrieterreinen ligt hier een schitterend natuurgebied. Ik heb dit al regelmatig bezocht met het 3e en 6e leerjaar van onze school, maar als voetganger heb je toch minder een zicht op de uitgestrektheid van dit gebied. Eens Het Molsbroek door, kom je in het midden van de stad Lokeren terecht, maar je hoeft alleen maar de baan te kruisen om verder te fietsen langs de Durme. Die voert je via de Daknamse Meersen naar de immer stille en oh zo landelijke dorpskern van Daknam. (foto 5) Van daaruit liep mijn tocht verder naar Sinaai. Op de scheiding van Daknam en Sinaai, reed ik toevallig voorbij het huis van één van mijn talrijke oudleerlingen: "De Nico" . De Nico is zo één van die mannen die je nooit meer vergeet. Een geweldige kerel ! Als slimste van de klas koos hij na de lagere school voor een opleiding in de biotechnische richting. Want alles wat met natuur te maken had, was zijn dada. Hij heeft meerdere collega's verblijd met een diertje dat tijdens de les vanuit zijn mouw kwam piepen of vanop zijn bank aandachtig de les meevolgde. Dat had hij dan 's morgens snel meegesmokkeld naar school. Maar van de Nico kon je dat hebben. Na zijn middelbare school ging hij filosofie studeren, ook echt iets voor hem, en hij studeerde met glans af als filosoof. Of hij dat beroep ooit heeft uitgeoefend weet ik niet, maar nu is hij boomchirurg. Vast en zeker een schitterend vakman ! Na dit intermezzo liep mijn tocht verder tot in Puyvelde om via het Helsvuur op de Luitentuit terecht te komen, opnieuw grondgebied Sinaai. Via landweggetjes kwam ik ineens terecht langs de Stekense Vaart. Wat een mooi fietspad ligt daarnaast ! Al kronkelend reed ik dan via de Tragel terug het oude spoorwegpad op richting huis. Op 76 km stond mijn kilometerteller stil. Moe maar tevreden dat die benen weer eens goed konden draaien.
Voor de liefhebbers, de gevolgde knooppunten: 80, 81, 82, 83, 36, 34, 33, 37, 42, 39, 43, 46, 40, 35, 28, 27, 24, 23, 20, 21, 25, 30, 30, 92, 93, 94, 91, 86, 84, 81, 80
  
 
|
