Het begint mij op de vallen dat er in elk van mijn relaties telkens een terugkerende factor is. Eentje waar ik weinig grip op heb, eentje waar ik meestal zelfs niet van bij het begin op de hoogte ben, of die zelfs in het begin niet bestaat. Maar zij is er wel altijd. En dan vraag ik me af: wat wil het leven me vertellen? En hebben andere vrouwen dat ook? Hebben andere vrouwen zoveel relaties gehad als ik? En ja, deze die wel al meerdere relaties gehad hebben, hebben die soms ook moeten afbreken omwille van "die ander". En ze waren hun man kwijt. En meteen ook het noorden. In mijn geval was het eerder omgekeerd. Ik realiseer me dat ik voor een aantal vrouwen zélf "die ander" moet geweest zijn. Nochtans is het nooit mijn bedoeling een relatie stuk te maken of een huwelijk uiteen te trekken, hoe slecht het ook gaat, hoewel, dat laatste.... Iemand heeft me ooit een katalysator genoemd. Dat wil zeggen dat ik niet de oorzaak ben van een mislukt huwelijk, maar ik zet blijkbaar het proces bij de man wel in gang om de stap te zetten naar een scheiding. En eenmaal die stap gezet, hebben ze me niet meer nodig. Ik hoop toch wel dat dit deze keer niet het geval is... Karma? Nee, want ik reageer elke keer anders. Soms wordt "die ander" tijdelijk een vriendin, een keer was het zelfs een goeie vriendin, die ik zelf op mijn ex heb afgestuurd (ze zijn uiteindelijk getrouwd, en dan weer gescheiden), soms brul ik ze gewoon letterlijk zijn leven uit. En soms heb ik er ook helemaal niks mee te maken. Bij Raif was het anders. Daar is het een ander geweest die ons uiteen getrokken heeft. Zij??? Nee, HIJ! Hij heeft er tot tweemaal toe voor gekozen om voor een ander te gaan. En toch bleef hij volhouden dat ik zijn ware liefde was. Waarom is hij dan weggegaan? Mja, zijn pietje achterna zeker he, hij heeft nooit echt goed geweten wat hij van het leven wou, behalve rijk worden. En in dat wereldje paste ik niet echt. (gelukkig maar, zie je me al zitten op een boot in bikini met een cocktail in de hand terwijl meneer zijn "klanten" verzorgt?) Sorry Raif, ik heb je eeuwige liefde beloofd, en die krijg je, maar niet meer op die manier.
Pffff, ik ben het even kwijt. En tegelijk realiseer ik me dat ik nooit het noorden zal kwijt zijn. Toch niet omwille van een man. Jullie reacties zijn meer dan welkom.
het lijkt wel of ik nooit geweten heb wat liefde was het lijkt wel of ik nooit geweten heb hoe geluk voelt het lijkt wel alsof ik het nog steeds niet kan geloven, dat dit echt is en blijft duren en zelfs als het niet eeuwig blijft duren (niets blijft eeuwig duren) dat er misschien nog meer komt, en beter zal ik dan uiteindelijk toch niet heengaan als een oud verbitterd mens?
alleen maar om nog een foto te kunnen opladen. blijbkaar kan dit maar met één per bericht. de eethoek heeft nu een volwaardige plaats gekregen naast de keuken, tja, in de living...
Al zappend val ik op de show van Els De Schepper - ik weet zelfs niet
wat de titel is, ik weet zelfs niet dat zij het is, ik weet alleen dat
wat ik zie, mooi is, een man speelt piano, twee sneeuwpoppen dansen op
het podium, een vrouw zingt, een vrouw vertelt. Els De Schepper dus.
Inderdaad mooi, ik had er al van gehoord. En dan, de laatste zin van
haar laatste verhaal: ik droom van een wereld waar ik me overal thuis
voel.... Eens te meer besef ik - het was me de laatste dagen al heel
duidelijk geworden - dat ik me in mijn eigen stad, in mijn eigen hele
land zelfs, al lang niet meer thuis voel. Neen, dat heeft niks te
maken met al die "vreemdelingen" die hier rondlopen, en ook niet met
die "Vlamingen", die steeds zuurder worden. Want een heleboel van die
"vreemdelingen" zijn vrienden die me bij momenten wél dat thuisgevoel
kunnen geven, en die "Vlamingen" doen ook echt wel hun best. Net zoals
mijn ouders en mijn broers, bij momenten geven me die een herinnering
aan een thuisgevoel. Een thuisgevoel dat ik wel ervaar als ik ...
thuis ben, bij mij IN huis, ondanks het feit dat ik weinig mensen echt
ken in de straat. Dat is natuurlijk relatief, ja, vergeleken met
Youssef ken ik natuurlijk niemand, maar ja, die kent dan ook de héle
straat. Dat heb je nu eenmaal als je dag in dag uit met je neus achter
een toonbank staat. Op die manier ken ik natuurlijk heel (doppend)
Brussel. Maar ik wijk af. Dat thuisgevoel heb ik ook gekend in
Aleppo, in Palmyra, zelfs in Egypte en laatst toch wel een beetje in
Ventimiglia. Maar sinds het ouderlijke huis nooit meer in eigen land.
En ja, dit huis is thuis, maar het is tijdelijk. En de tekenen worden
steeds voelbaarder dat het tijd is... Deze nomade moet binnenkort weer
verder. Ik hoop dat Marokko een beetje meevalt, ik hou er niet echt van om ergens minder dan 10 jaar te blijven. Maar
geen haast, ik MOET nog even blijven, er is iemand die me hier nodig
heeft. Nog eventjes. En ik geniet ervan, want hij maakt de stad mooi,
hij geeft het wachten zin. In afwachting schudt de nomade dan maar
weer even de tapijten uit en herschikt de kussens. Ja, jullie weten
dat nog niet, maar alles is hier veranderd, alles heeft een ander
plaatsje gekregen en sommige meubeltjes zelfs een andere bestemming.
Zie het fotootje boven ;-) En het is nog niet gedaan! Less is more. I like to travel light.
't is feest. heel discreet, heel gewoontjes wordt het aangekondigd. en ik zat alleen thuis, niemand. Ramadan is toch de maand van feest, familie, ontmoeting? Ja maar mijn situatie is natuurlijk wel een beetje speciaal. Zoals steeds aan mij - mocht ik daar ooit behoefte toe voelen en die kans zit erin - om daar iets aan te doen. Ik zit al een paar dagen met het idee te spelen om de Nissaa terug op te starten. Waar zitten al die meisjes he? Ah ja, getrouwd en kindjes enzo... Maar misschien moet ik de formule ook eens herzien, misschien moet ik me nu niet meer richten naar al die meisjes die hun keuze al gemaakt hebben en eigenlijk goed weten waar terecht. Want op dat vlak is er heel wat veranderd in 10 jaar tijd - gelukkig maar. Misschien moet ik me meer richten naar al die mensen die nieuwsgierig zijn. Nieuwsgierig naar die andere cultuur, de religie, de verplichtingen, de niet-verplichtingen, de mooie kanten, zonder al téveel bloemetjes te gooien, dus de minder mooie kanten ook. En waarom niet? Er zijn toch nog wel Nissaa-meisjes die wel wat tijd kunnen maken, neen? En dan kunnen we workshops maken, of gewoon tateravonden. Eens kijken of er iets met VOEM kan gedaan worden. Ojee. Kan ik zélf wel tijd maken?? Soit, feest dus. En alleen. Gisteren was leuker. Het regende pijpestelen en hij had geen zin om naar huis te gaan, is dan maar blijven slapen. En vandaag dat éne zinnetje: ik mis het om hier te slapen. Ja jongen, jouw keuze. Maar ik smolt wel. En vannacht weer het bed voor mij alleen. Hélemaal alleen. En morgen congé, uitslapen wil dat zeggen. En opstaan en... ETEN! En een kop koffie!
het is raar wat een periode vasten met je doet, tenminste op de wel zeer harde en radicale manier van de moslims. je ontdekt jezelf, je ontdekt dingen van jezelf die je wel wist zitten, maar waarvan je het bestaan soms liever ontkent, meestal wegmoffelt, meestal verexcuseert. het is duidelijk wat ontbering met een mens doet. het is me nu heel duidelijk waar vele moslims hun soms onverwachte wijsheden vandaan halen. en het wordt me stilaan duidelijk waarom er bij hen veel minder zelfmoorden zijn dan bij ons. de perfecte maatschappij? verre van. je moet kunnen opboksen tegen de sociale druk, de sociale goedkeuring, de inmenging alleen al, de sociale afkeuring, de vooroordelen, de roddels - die zijn er nu eenmaal overal. je moet je individuele vrijheid zien te bewaren, niet makkelijk als je in die gemeenschap geboren en getogen bent. je moet je "inleven", doen aanvaarden. ook niet makkelijk als je niet in die gemeenschap geboren en getogen bent. jazeker, vreemden zijn altijd welkom, gastvrijheid voorop. maar je blijft een vreemde. je bent geen van hen. ik ben nergens thuis. niet onder de vlamingen, want ik voel me geen vlaming, ik voel me zelfs geen belg meer. wat is dat "belg", bestaat dat nog? heeft dat ooit bestaan? mijn ziel is arabisch, maar ik ben geen arabier. In Syrie, daar kan ik nog doorgaan als één van hen, kan ik nog even doen alsof. maar Marokko? nooit van z'n leven. daarvoor ben ik veel te wit. ze gaan er gewoon van uit dat... nergens hoor ik thuis. des te beter. dan ga ik waar ik wil
watch what you witch for... nee, geen tikfout, nee ik weet wel hoe je "wish" schrijft. het is een woordspeling die opgekomen is in Tracy's brein, in Italie. en zo hebben we er nog een paar. maar het is gek, hoe ik de laatste tijd nog maar aan iets moet denken en bam! voor je het weet, gebeurt het. en vooral: in positieve zin. dit gaat nu zo al een tijdje, en het wordt alleen maar beter. de engelen hebben zich weer rond mij geschaard. deze keer ging het over "mijn project", mijn droom voor het vervolg van mijn leven. ik weet nog niet hoe, ik weet nog niet wanneer, weet eigenlijk ook nog niet waar, maar heb over alles wel een vaag idee. en plots, in het midden van een conversatie aan tafel vandaag, zegt mijn neef dat hij dat helemaal ziet zitten, hij wil mee. en nu zie ik het helemaal zitten. mijn neef! het is alsof het project tot leven komt, we weten nog niet goed hoe en wat en waar, maar het is leefbaar. en we kijken helemaal in dezelfde richting: Marokko, b&b, toerisme... Certainly to be continued...
vanavond bezoek gehad, gelijk een echte. ikke gesjellig in jellaba, niemand ziet dat je een pyama aan hebt en je ziet er meteen wat opgekleder uit, met al die broderiekes en fleurekes. en het spant ook nergens, je kan je gewoon lekker dik eten tot je ploft met die iftar (ben nog altijd aan het snuisteren...) maar goed, bezoek dus. Y had zijn vriend alvast vooruit gestuurd, want hij komt altijd te laat. ik snap het niet goed. je MOET de vasten verbreken bij het avondgebed, maar die mannen zijn open tot 9u, no matter what. en hebben ofwel geen klanten meer (want iedereen is aan het eten) ofwel geen eten (wegens klanten die op andere tijden, lees: niet-islamitische tijden eten). deze keer was hij denk ik ietsie vroeger. maar goed, bezoek dus. een vreemde man in huis. en nog steeds heb ik die "tic" van de deur open te laten als er een man in huis is die ik niet ken. geen nood, bij de moslims hoort dat zo. maar bij die jongere generatie stel ik me toch de vraag of zij zich daar niet ongemakkelijk bij voelen, dat is zo ouderwets, zo deftig, zo.... goed, bezoek dus. moet ik me daar überaupt aan aanpassen? tenslotte komen zij bij mij in huis, en doe ik in mijn huis wat ik wil, en dat wil zeggen de deur openlaten.
hm. zoveel geduld moest ik nu ook weer niet hebben. hij is hier dan toch blijven slapen, tot het ochtendgebed dan toch. reden? om mij plezier te doen? misschien. maar zo is hij niet. hij zou geen heksentoeren uithalen enkel en alleen om mij te plezieren. zijn voorganger was wel zo en dat heeft hem voor een stuk gebracht waar hij nu zit. in de nesten dus. Y zal dat niet doen. bezonnen is hij. verantwoordelijk. voorzichtig. een stuk van ik. maar wel veel discreter want ik zou het niet kunnen laten van tekst en uitleg te geven, op het gevaar af dat dat verkeerd begrepen wordt. dus zwijgt hij maar. hij heeft misschien wel gelijk. zwijgen is goud. en dat engelke komt het mij toch vertellen als er iets niet pluis is ;-)
grappig toch, hoe ik, tegen beter weten in, stappen hoor op de trap en hoop... maar het zijn zijn stappen niet en het kan ook niet, niet nu. veel beloftes voor later, na de ramadan. geduld moet ik hebben. ik snap het niet helemaal, maar het zal wel weer uitkomen als dat zo moet zijn. en nog grappiger is, dat kleine poes Mercredi ook die stappen hoort en nog meer hoopt, want zij gaat zelfs aan de deur zitten. de poezen zouden ondertussen die stappen toch al beter moeten kennen, zij horen veel beter. of pikken zij gewoon mijn vibes op? en als ik op hun vibes moet afgaan, hebben zij het volste vertrouwen in hem. ik ook. maar dat verstand soms he, oh, dat vermaledijde verstand. dat je tegelijkertijd probeert te beschermen, met de beste bedoelingen, maar dat je soms keuzes doet maken die onomkeerbaar zijn (maar soms gelukkig ook weer niet helemaal) en die alles de verkeerde richting uitsturen. weg verstand, zwijg, ik luister nooit meer naar je!!!
verdikke het moet mij weer overkomen. ik kan nu eens nooit, maar dan ook nòòit, een normale relatie hebben he. hier ben ik tweemaal gezegend. niet alleen is er het grote leeftijdsverschil, het zeer geringe cultuurverschil, maar dan die éne bijkomende factor, waar ik effe geen raad mee weet. maar het is wel waar ik naar gevraagd heb: de waarheid. ze is hard, die waarheid. maar liever dat, dan dat alles wegvretende gevoel, waarvan ik de oorsprong niet ken, waarvan ik gewoon weet dat het er is, dat me vertelt dat ik in een leugen leef, dat me opvreet vanbinnen en dat iemand kapot kan maken, mezelf incluis, terwijl dat gevoel er net is om me te beschermen. gevoel en ... gewoon logica. Iets waarvan men mij jaren wijs gemaakt heeft dat ik het niet heb. en daar moet ik me dan opnieuw de vraag stellen hoe groot die leugen was waar ik toen in leefde... hoe dan ook, die waarheid is er, al is alles waarschijnlijk nog niet gezegd. en ze bevrijdt, hoe zwaar ze ook is. ik kan nu eindelijk beginnen mezelf te zijn, en te leven wat ik beleef, te voelen wat ik voel, ik ben vrij te beslissen of ik er wil mee doorgaan of niet. en die beslissing, nu positief, kan op elk moment herroepen worden.
zoveel puzzelstukjes vallen plots in een razend tempo op hun plaats, zoveel dingen die ik heb aangevoeld, opgemerkt, krijgen nu hun verklaring. mijn intuïtie is onbetaalbaar.
pas op. dit wordt waarschijnlijk een zeer zwarte tekst. ik weet niet, ik weet het nooit, of het enkel aan mij ligt, of enkel aan mijn omgeving - maar kan dat wel? kan het ooit wel aan één kant en enkel aan één kant liggen? of is het gewoon dat er niemand compatibel is met mij? of misschien dat ik me elke keer zo compleet belachelijk maak dat ik de mensen gewoon uitdaag om het zotteke met mij te houden? maar Anneke, dat ben je toch gewoon? je pa, je broers, je neef, ze doen niks anders! ze doen het zelfs met je ma! Raif zei dat ik elke keer met Ramadan problemen begon te zoeken. ja, dat vasten, dat doet iets met je hoofd, dat is zeker. Youssef vroeg vandaag ook of ik problemen zocht. neen, ik zoek antwoorden. ik zoek oplossingen. ramadan is een tijd van contemplatie, van zuiveren, van de juiste weg nemen. net zoals Kerst dat is, advent, de vasten, Pasen. en Ramadan is voor mij - en dat is heel persoonlijk - de sterkste tijd. ik probeer elk jaar, met veel vallen en opstaan, gewoonlijk veel meer vallen, die ramadan te doen, of toch enkele dagen op z'n minst, daarbij telkens weer ontmoedigd in het verleden door kwieten zoals Raif, die zelf geen moeite deden maar zich wel de moeite namen om me te bekritiseren. waarschijnlijk omdat zij de kracht niet eens hadden om het zelfs maar een dag vol te houden zonder lastig te worden, liever rondom zich heen te schijten dan toe te geven dat het hen teveel werd. op zo'n momenten, als ik kribbig word, dan stop ik. maar het is effectief wel altijd in zo'n periode dat mijn reeds lang sluimerende vragen en twijfels een uitweg beginnen vinden, steeds sneller, steeds duidelijker, steeds ongeduldiger. alsof naast al de toxines ook dàt gif eruit wil. alsof ik, en is dat ergens niet de bedoeling van de ramadan?, met een schone lei wil beginnen, nu voor echt, allez, laten we alles eens een plaatsje geven. ik wil antwoorden, nu! ik wil uitleg, nu! ik wil een beslissing, nu! ik wil zelf nu een beslissing nemen! nee, sterker nog, het is alsof mijn engel, de engel van de waarheid, de eerlijkheid, die mij altijd wel bewoont, op dat moment wakker wordt en op dat moment zijn hele jaar wil inhalen. ik heb Youssef bijna aan de deur gezet vandaag. en misschien doe ik het wel echt, ik moet er nog eens over nadenken, ik ben te moe, vorige nacht heb ik niet al te veel geslapen. ik geef mezelf tot maandagavond.
zei ik al dat ik verliefd was? nee, iedereen ging daar gewoon van uit. misschien zelfs ik. maar ik denk dat dit het nu echt wel is. de pijn, de immer en nooit helende wonden, de schuldgevoelens, de spijt om het verloren verleden, ik laat het allemaal achter me en nu is het tijd om verder te gaan. met wie? met Youssef? ja waarschijnlijk wel, als hij dat tenminste ook wil waarnaartoe? geen idee, we raken er niet uit, ooit wel eens, ergens
een Afrikaanse madam, met oranje haar en een gitaar een blinde Marokkaanse, die zich dankbaar laat leiden en dan glimlachend zegt "oh het geeft niet, ik kan het wel alleen" als ik de andere kant op moet een Turk met een vetkuif, waartegen Elvis U mag zeggen een verre kennis, met in haar ene hand de telefoon, met de andere hand voert ze met mij een woordenloze conversatie oh kijk, de zon - of was het nu regen? mooie tegeltjes op de muur propere tegeltjes op de straat kinderen die een spelletje stokstijfstaan doen het water en windmolentjes wie zei er ook weer dat Molenbeek het land was van de burqa's?
I am all what I never wanted to be a weeping woman full of regrets about what life has done to her wondering what part she plaid in it and yet she wouldn't change a thing at least not the part where she plaid a part her biggest fear is here love finally taring her apart as predicted from the start never thought it would be such a struggle and so painful for her lover
I'm desperately looking for something that I can't seem to find Did I even ever have it? Or is it just in front of my nose, in such simplicity, that I just don't see that it is what it is? And maybe, just maybe, I let it slip through my fingers, just by trying so hard to get it acknowledged Or is just that the sign that it isn't what it claims it is?
Thank you for having me questioning my feelings towards you until now I believed it was love a new kind of love still had to get used to it now I'm wondering if this is not again some kind of fear that brought me here a strange kind of need for not being alone or is it just that what I'm looking for? For real love to me can't allow it anymore... For I fear indeed there is only one.
ik weet niet wat gezegd, en nog minder wat gedaan. ik zou willen lezen, haken, schrijven, creëren, spelen, tv-kijken en ondertussen ook nog liefhebben, werken, koken, vergaderen, slapen(!), verzorgen en misschien ook eens af en toe sporten en op bezoek gaan. maar het lukt me niet meer. daar waar ik vroeger zo goed in was - time management - lijkt nu een steeds vager wordend plan, een haast oncontroleerbare chaos. mijn slapeloze nachten zijn niet langer een moment van creatie en bezinning, of gewoon facebooklol, maar een bron van frustratie. kan er iemand aub een nightfitness openen? of een zwembad dat enkel na middernacht open gaat? of een ikea 24/24?
misschien is dit allemaal maar tijdelijk. de tijd dat ik mijn plek vind in andermans vrijheid. of nog maar eens erin gewreven hoe weinig ik van mijn eigen vrijheid durf te genieten.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
Al zappend val ik op de show van Els De Schepper - ik weet zelfs niet
wat de titel is, ik weet zelfs niet dat zij het is, ik weet alleen dat
wat ik zie, mooi is, een man speelt piano, twee sneeuwpoppen dansen op
het podium, een vrouw zingt, een vrouw vertelt. Els De Schepper dus.
Inderdaad mooi, ik had er al van gehoord. En dan, de laatste zin van
haar laatste verhaal: ik droom van een wereld waar ik me overal thuis
voel.... "Smile"){kind=icon}
