ik wil dat jij voor mij kiest, helemaal of helemaal niet ik wil dat jouw keuze eenvoudig, eenzijdig en blijvend is ik wil dat die situatie van jou snel een oplossing vindt zodat ik weet wat mijn situatie is en dat ik de nodige conclusies snel kan trekken en doordacht een beslissing kan nemen want zo zo kan het niet verder dit is geen situatie dit is een impasse waarin jij je evenwicht probeert te vinden maar waarin ik zoetjesaan mijn grenzen bereik en dan dan is er geen weg meer terug en dat weet je
die wereld, da's Brussel. Brussels by night. Ik weet dat het gevaarlijk is om met S. af te spreken, maar vanavond vond ik dat het moest kunnen. Ik was laat blijven werken (al 2 dagen op rij), ik was in de buurt van haar werk en zij liep tegen sluitingstijd, dus... Ik weet ook dat zij na sluitingstijd nog allerhande te doen heeft en als ze tijd heeft om een stapje in de wereld te zetten, niet gehaast is, dus... Ik weet ook dat dat stapje meestal begint in een restaurantje met lekker eten en een uitgebreide babbel en eindigt in een wandeling naar Rogier, waar ik dan de metro neem en zij verder naar huis stapt... En ik weet dat het koud is. Kwart voor 10, niet slecht voor een doordeweekse dag waar ik normaal les heb van 9 tot 10 en na omzwervingen via Kramikske pas rond 11u tegoei thuis ben. En lekker gegeten, en leuk gebabbeld, en samen nog avonturen beleefd zoals altijd als we naar Rogier wandelen. Deze keer hebben we een ober gered van een gewis pak slaag. S. was haar sjaal vergeten in het restaurant, gelukkig waren we buiten nog even voor een vitrine blijven plakken en die ober was zo kwiek geweest om de sjaal op te merken en ons achterna te rennen. Plots stond daar een man naast hem, gezicht bebloed, die hem blijkbaar op de een of andere manier schuldig bevond aan die bloedplekken in zijn gezicht en in een gelukkig voor hem onverstaanbare taal iets stond diets te maken. S. en ik verstonden die taal wel - het was Italiaans en het werd ons snel duidelijk dat we die arme ober best niet alleen konden laten met die man. Onze aanwezigheid weerhield hem er blijkbaar van om al te handtastelijk te worden, een gentleman als belager, asjemenou. Heel diplomatisch hebben we obertjelief - figuurlijk - onder de arm genomen en hem terug naar zijn veilige werkplek geloodsd, toen had hij pas door waaraan hij net ontsnapt was. Zijn Italiaans-onkunde was niet geveinsd. Een stap verder kwamen we P. tegen, een échte Italiaan deze keer, maar in niets te vergelijken met de Italiaans sprekende gentleman-belager. P. is een goede vriend, een buik zo groot als zijn hart en zijn stem al even bombastisch. Een hartelijke knuffel en een uitnodiging rijker trokken we verder. Onderweg een lelijk versierde kerstboom uitgekafferd om vervolgens onze excuses aan te bieden - tja, die boom kan daar tenslotte ook niet aan doen -, een schijngevecht aangevat met een vuilkar, en een onverstaanbaar gesprek gevoerd met een dakloze rasta, die het volgens S. beter maakte dan de vorige keer want hij had nu enkele dekens meer onder de arm. De Nieuwstraat met al haar Kerstverleidingen kon ons dan weer eens bekoren, dan weer eens een vies gezicht doen trekken, ze heeft wel iets, zo 's avonds laat als alle winkels dicht zijn en de mensen weg. Al die glitter 'n' pride, blij dat ik daar niet hoef aan mee te doen, dat mama al blij is als we proper en gezond aan de kersttafel verschijnen. De warme metro bood een veilig gevoel en voor me kwam een koppel zitten waarvan ik me af zat te vragen welke nationaliteit het meisje had (Spaans? Marokkaans?), ervan overtuigd dat de jongen gewoon Belg of op z'n minst Europees was. Het meisje nam haar gsm en belde in net Frans met een familielid. De gsm van de jongen belde op hetzelfde moment en hij antwoordde... in een zwaar Arabisch dialect. Oeps, haast vergeten, dit is Brussel. Alles is hier mogelijk. Opeens had ik weer dat lang vergeten gevoel: ik hou van mijn stad. En ergens hier in die stad houden er mensen van mij.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
