een collega legde vorige donderdag de vinger plat op de zere plek: "tu as l'air perdu les derniers temps". klopt. de reactie die ik van diep in mij voelde opborrelen bevestigde dat. ik heb wat rake klappen te verwerken gekregen op mijn persoontje, mijn werk, de dingen waarvan ik dacht dat ik er zo goed in was, de dingen waar ik echt goed in was maar die ik ondertussen weer kwijt ben door een gebrek aan oefening en routine, weg ook de bescherming die ik genoot van mijn vorige chef, ik moet me - nog maar eens - van 0 af aan bewijzen. maar dat zal geen probleem zijn.
eens te meer kom ik tot de vaststelling dat mijn sociaal leven willens nillens draait rond werk, dat ik telkens weer in die val trap, terwijl ik heel goed weet dat ik net dat moet proberen te vermijden. gelukkig is er nog een ander sociaal leven, heb ik mijn familie, oude vrienden, nieuwe vrienden, en begin ik op het werk te ontdekken dat collega's geen vrienden zijn.
en dan is er nog Raif. de totaal afwezige factor in mijn leven. de persoon van wie ik niet meer weet of ik hem nog kan geloven, vertrouwen, vooral: liefhebben. we zijn compleet uit elkaar gegroeid en alles wat ik van hem hoor, voel en zie, vervult me met misprijzen. da's het enige dat ik nog voel: misprijzen. ik kan het niet helpen.
een vage herinnering van een soulmate die maar één blik nodig had en al wist wat ik dacht, voelde en ging zeggen. op één week tijd werd ik vervangen door een 50-tal jonge virtuele deernes. onnozel, kinderachtig en toch zo betekenisvol.
en dan die ene man op straat die met aandrang zegt dat ik hem moet bellen, dat ik het klein verwend nest uithang.
die ene collega die begrip toont maar die tegelijkertijd ook weet te vertellen dat er veel geroddeld wordt op het werk over het feit dat ik al 2 jaar zit te wachten op een ... ja op wat? gekrenkte trots. ze geloven er niet in, ze geloven niet in mij. waar moeien ze zich eigenlijk mee? weten zij veel. een relatie van 12 jaar gooi je niet overboord omdat je man in het buitenland wil gaan werken.
ze moesten eens weten. het zou nog erger zijn. en ik wil niet zien. kaars en bril. en nog wil ik niet zien. nee, nog steeds niet.
waarom kan hij nu niet gewoon zeggen waar het op staat? omdat hij het zelf niet goed weet, hij loopt zelf verloren.
ik moet aan mezelf denken, zeggen anderen. doe ik. Raif is ook een bescherming.
en wat nu?
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
